سينمای ما - یادداشتی دیگر از روزنامه اعتماد درباره مناقشه اخیر محمدرضا اصلانی و امیر قادری؛ / سینما واقعا سینماست

شنبه 17 بهمن 1388 - 14:10

I نظرسنجی I

سينماي جهان

من تسلیم شده‌ام

همه چیز با فیلمنامه آغاز می‌شود و به پایان می‌رسد

جورج كلوني این بار واقعا روانه بيمارستان شد

مریل استریپ امسال هم گزینه اصلی اسکار است

جیم شرایدن برای فیلم تازه‌اش دنیل کریگ را انتخاب کرد

سایت‌اند ساند 50 فیلمساز نامتعارف سینما را معرفی كرد

معرفی کامل فیلم «جی آی جو: ظهور کبرا» - حامد مظفری

سال‌هایِ از دست رفته (یادداشت گِئورگ ویلیامسون بر فیلم «تابستان» ترجمه پیمان جوادی)

گفتگویی با استاد ژاپنی انیمیشن جهان به بهانه نمایش فیلم تازه‌اش

قسمت‌های پنجم و ششم «اسپایدرمن» را نویسنده «زودیاک» می‌نویسد

فرار بزرگ (یادداشت برایان لوری –ورایتی- بر مجموعه تلویزیونی «فرار از زندان: فصل اول» ترجمه پیمان جوادی)

معرفی کامل «آدم‌های بامزه» - حامد مظفری

استشهادي براي خدا
		(35 رأي) گارگردان : علیرضا امینی

ماجراهای اینترنتی
		(22 رأي) گارگردان : حسین قناعت

تنها دوبار زندگی می‌کنیم
		(134 رأي) گارگردان : بهنام بهزادی

صداها
		(93 رأي) گارگردان : فرزاد موتمن

محاكمه در خيابان
		(321 رأي) گارگردان : مسعود کیمیایی

آقای هفت رنگ
		(70 رأي) گارگردان : شهرام شاه حسینی

نیش و زنبور
		(98 رأي) گارگردان : حميدرضا صلاحمند

کتاب قانون
		(346 رأي) گارگردان : مازیار میری

دو خواهر
		(1340 رأي) گارگردان : محمد بانکی

یادداشتی دیگر از روزنامه اعتماد درباره مناقشه اخیر محمدرضا اصلانی و امیر قادری؛
سینما واقعا سینماست

سینمای ما - امیر بهاری:

درآمد؛ محمدرضا اصلاني پس از 30 سال فيلم داستاني ديگري ساخته که اصلاً فروش نکرده و خيلي هم جايي در دل منتقدان باز نکرده است. خيلي از اهالي سينما از اين بابت ناخوش اند چرا که اصلاني اگرچه فيلم داستاني نساخته اما فعاليت مستمري در دنياي مستند داشته و همواره در فضاي سينماي ايران حضور داشته است و به خصوص نسل اولي هاي سينما او را دوست دارند. ميان يکي از روزنامه نگاران بسيار فعال ايراني يعني امير قادري و محمدرضا اصلاني مناقشه يي بر سر اين فيلم و آرام آرام فراتر از اين فيلم درگرفته است. نويسنده اين نوشته نه در مسند يک روزنامه نگار که بيشتر در مسند يک مخاطب مي خواهد چند کلمه يي در پاسخ به آخرين يادداشت امير قادري به عنوان يک هم نسل و هم کلام چيزي بگويد. طبيعي است که نسل ما ساحت مشترکي با اصلاني نداشته باشد. من هم نمي دانم چگونه بايد با اصلاني حرف زد. دهه 40 و روشنفکرانش داستان هاي غريبي دارند که شايد ما نمي فهميم و شايد هم دوست نداريم که بفهميم.

يک؛ امير قادري تو دوست خوبي هستي. دوستان مشترک زيادي داريم که بر اين نکته صحه مي گذارند. در اين جامعه آنقدر هم احساس مسووليت و وظيفه مي کني که مستمر بنويسي. جداي از اينها آنقدر خون گرم و همراه هستي که وقتي پا به يک تحريريه جديد مي گذاري يک جعبه شيريني دستت بگيري و به يک فعاليت جديد فرهنگي احترام بگذاري. چيزي که در عمل مدت هاست براي خيلي از اهالي فرهنگ احترام برانگيز نيست. در اين ميان تا اين حد مساله پيدا کردن تو با يک فيلم و کارگردانش آن هم به اين شکل کمي عجيب به نظر مي رسد. آتش سبز فيلم خوبي نيست اما مگر نه اينکه اگر ما مي خواهيم به نسل پيش از خودمان اعتراض کنيم و بگوييم همان تفکرات خوش ظاهر امثال بهشتي و انوار اين بلا را سر سينماي ما آورده (که البته خود اين مساله هم باز ريشه در سال هاي دهه 40 دارد ) راهش ادبيات و لحن دهه 40 نيست. تو بهتر از من مي داني که محتوا را نمي شود جدا از فرم بررسي کرد. و اگر مي خواهي سخنگوي نسل خودت باشي ( که به نظرم اين نسل به طور کلي پذيرنده يک سخنگو نيست ) نمي شود با ادبيات تند همان نسل به آنها درس بدهي، درس که نه نکاتي را تذکر بدهي. و اولين قدم در اين مسير شايد حکم صادر نکردن باشد. اين فرمي است که اين نسل حتي به قيمت برچسب بي هويتي به آن وفادار است. مگر نه اينکه ما از قضاوتي که مثلاً ابوالحسن داودي در تقاطع راجع به نسل ما مي کند، ناراحت شديم که چرا بيانيه اجتماعي مي دهد راجع به نسلي که نمي شناسد. اين آفت دارد همه گير مي شود. آخريش هم فيلم کنعان بود.

دو؛ تو مساله ات فيلم آتش سبز است اما مساله من (فقط از طرف خودم مي گويم) با اصلاني و امثال اصلاني ارادت آنها به عرفان ايراني به آن شکل راديکال است که به به. ببينيد مولانا چگونه سرشار از محبت است و بعد توقع دارند تو از همان دريچه به آن مثلاً فيلم نگاه کني و اگر از همان نقطه نگاه نکني، ناداني. با يکي از فيلمنامه نويسان بزرگ سينماي ايران براي همين روزنامه اعتماد مصاحبه مي کردم، بحث بر سر اصرار بر پشت سر گذاشتن سيد فيلد و رسيدن به يک بيان جديد ايراني در فيلمنامه بود. اتفاقاً در مورد فيلم آتش سبز من را کنار تو گذاست و با يک چوب ما را زد که شما جوان ها نمي فهميد که اصلاني چه کرده. اين همان ديکتاتوري است که از پس قرائت آن گونه از مولانا بيرون مي آيد. وقتي مولانا مي گويد «چون الف چيزي ندارم اي کريم/جز دلي تنگ تر از نقطه ميم» من به قول خود مولانا زيرو زبر مي شوم. اما وقتي مي گويد؛ «پاي استدلاليان چوبين بود/ پاي چوبين سخت بي تمکين بود» نه من نيستم.

حالا اگر قرار است ما اين سيطره مريدي و مرادي را نقد کنيم، نمي شود خودمان هم با بيان يک ديکتاتور بيانيه صادر کنيم که محمدرضا اصلاني و هر کسي که سينماي عامه پسند را زير سوال مي برد، بي سواد است. اين حکم براي محمدرضا اصلاني که هنوز دغدغه اين را دارد که ما بدانيم موج نوي فرانسه تحت تاثير موج نوي سينماي برزيل بود، کمي بي انصافي است. سواد سينما به کنار، تنها استناد به اشعار دهه 1340 محمدرضا اصلاني اين فرضيه را باطل مي کند. اين اشعار حداقل ثابت مي کنند که شاعرشان ادبيات را خوب مي شناسد.

سه؛ اصلاني در يکي از مصاحبه هايش گفته بود، سينما سينما نيست. اتفاقاً سينما خيلي سينماست. و به همين خاطر است که نمي شود گفت کساني که تنها براي مخاطب عام فيلم مي سازند کار درستي انجام مي دهند يا کساني که براي مخاطب خاص فيلم مي سازند کار درستي مي کنند يا فقط و فقط کساني که فيلم هايشان مخاطب خاص و عام را با هم دارند کار درست يا درست ترين کار را انجام مي دهند. سينما سينما است و همه اين رويکردها در درونش مي گنجد و کلي هم جا اضافه مي آيد. مگر تاريخ سينما در کنار فورد و هيچکاک؛ مايا درن و هانس ريشتر به خود نديده؟ هر کس هم کار خودش را مي کند. آتش سبز را دوست ندارم اما با خودم که فکر مي کنم مي بينم يعني اصلاني که برادري اش براي سينماي ايران ثابت شده، حق ندارد بعد از 30 سال يک فيلم بسازد و تجربه کند؟ حتي تجربه غلط.

پيوست؛ امير قادري در انتهاي مطلبت خودت را جاي برنارد شاو جا زدي و کساني که مدعي دغدغه فرهنگي هستند را شاگرد شاو. اين روايت را شنيده بودم و دوست داشتم. فيلمي هست با نام «هرچه سخت تر زمين مي خورند». احتمالاً اين فيلم را ديده يي. آخرين فيلم همفري بوگارت که مارک رابسون آن را ساخته. داستان يک جوان درشت اندام شهرستاني است که به شهر مي آيد و همفري بوگارت که يک منيجر بوکس است او را کشف مي کند و بنده خدا را جلو مي اندازد تا بوکسور شود. بوگارت شروع مي کند و به تک تک حريفانش پول مي دهد تا به او ببازند. آرام آرام اين بوکسور باورش مي شود که بوکسور است. وقتي در مسابقه فينال حريفش از قبول رشوه سر باز مي زند به او مي گويند که مسابقه ندهد اما او باورش شده که مي تواند اين يکي را هم شکست بدهد. پايانش يادم نمي آيد فقط يادم است که با تنها يک ضربه، بوکسور شهرستاني ما ناک اوت شد. اگر من اين روايت را ايراني مي کردم و بوکسور را کشتي گير؛ پايانش را اين گونه تمام مي کردم که همفري بوگارت زنگ مي زد و براي مادر حريف آخر گريه مي کرد که تو رو خدا به پسرت بگو ببازد و آن طرف هم مثل پورياي ولي مي باخت و کشتي گير جوان شهرستاني ما يک عمر با جام قهرماني زندگي مي کرد حتي مربي تيم ملي مي شد.

منبع خبر : اعتماد

یكشنبه,22 دی 1387 - 2:16:50

آرشيو

اخبار مرتبط:

نظرات

mouse
يکشنبه 22 دي 1387 - 10:1

2

سینما واقعا سینماست

احتمالا ریشه مسئله بر میگرده به پارسال جشنواره فجر . جلسه نقد فیلم و سوال امیر از اصلانی و بعد ماجرای ماشین و ...

سینماگران قدیم ما مثل روشنفکران قدیم ما همه عصبانی اند و دنبال هر گونه تریبونی می گردن تا این عصبانیتو بروز بدن . برای همین گاهی اوقات بجای رفتار حرفه ای رفتار بچه گانه از خودشون نشون می دن.

حیف از آقای اصلانی . کاش یه ذره حرفه ای تر رفتار می کرد

yek ashena ba atashe sabz
يکشنبه 22 دي 1387 - 16:25

0

سینما واقعا سینماست

amire ghaderi bar ha barha nazaratet ra shenidim vaghti film ha va adam ha zard naboodan.Age shenakhtet nesbat be cinema ya hoselat az cinema dar in andaze ast pas faghat lotf kon va nanevis.Na inke doostane khodet ra begomari ke be bahaneye naghde to baz ham taaeedet konan.Be onvane adami ke az nazdik mishnasamet faghat mitoonam taasof bokhoram.

اضافه کردن نظر جدید