پیشنهاد فيلم: رابین و ماریان
بازیگران: شون کانری، آدری هپبورن، رابرت شاو
کارگردان: ریچارد لستر

خلاصه داستان: سال ها از زمانی که رابین هود برای کمک به مردم نیازمند جنگیده می گذرد. رابین هود و جان کوچولو که دیگر سنی ازشان گذشته به جنگل های شروود برمی گردند و بازهم ماجرای مبارزه با ستمگران برای آزادی بیچارگان تکرار می شود ولی این بار همه پیر شده اند. حتی ماریان که عشق اول رابین بوده.

حواشی: آدری هپبورن بعد از 9 سال که برای سروسامان دادن به خانواده اش از سینما دور بود، با این فیلم دوباره بر پرده نقره ای ظاهر شد.

برداشت: عشق بزرگ ترین حادثه و البته بزرگترین تعهد زندگی است.

پرسش: چرا با این وجود که رابین و ماریان به هم می رسند بازهم فیلم سرشار از غم است؟ چرا در فیلم هربار که آدری هپبورن میانسال را می بینم بغض گلویم را می گیرد؟

دیالوگ برگزیده:
مرد: عزیزم خطر بزرگی ما را تهدید می کنه.
زن: این یعنی تو منو دوست نداری.
مرد: اما تو می دونی چقدر دوست دارم.
زن: وقتی از روی عقل حرف می زنی یعنی دیگه دوسم نداری.
( با تشکر از علی نواصرزاده که این دیالوگ را فرستاده)

درخواست: خودمان را گول نزنیم.

سلام
امروز می خواهم تنها یک جمله از استاد ویرجینیا وولف نقل کنم. ولی قبل از آنکه این جمله را بخوانید باید به دو نکته اشاره کنم.
1- باور کنید نمی خواستم بپیچونم و با نوشتن تنها این جمله به روز کردن روزنوشت را از سرم باز کنم. به نظرم این جمله آنقدر عمیق و پرمعنا آمد و آنقدر با آن ارتباط برقرار کردم که گذاشتن اش به تنهایی برای یک روزنوشت کافی است.
2- با آوردن این جمله اصلا قصد ندارم بحث ها و کل کل های همیشگی بین زنان و مردان را دامن بزنم چون به نظرم بحث بر سر این مسائل بی فایده، فرسایشی و بیشتر خنده آورست. هرکس می داند در فکرش چه می گذرد و هرچقدر هم که باهوش و زرنگ باشد بالاخره دستش پیش اطرافیان اش رو می شود. پس چرا این همه نقش بازی کنیم؟ وقتی رفتار اطرافیان مان را به روی خودمان نمی آوریم به این معنی نیست که آنها را نمی بینیم. ولی آنها چه بخواهیم چه نخواهیم همین هستند که می بینیم و فقط ممکن است هرکدام از خصوصیات اخلاقی شان را در موقعیت خاصی نشان دهند. به این ترتیب است که یکدیگر را بهتر می شناسیم و دوستانی جدید با نگرشی جدیدتر پیدا می کنیم. واقعیتی که به آن رسیده ام و در این جمله هم کاملا نمود دارد این است که چقدر دنیای مردان و زنان از هم دور و در عین حال مکمل یکدیگراست. البته شما همه این نگرش ها را با این دید که مطلب یک آدم شیزو ( به قول امیر قادری که منظورش آدم مبتلا به بیماری شیزوفرنی، که البته از نقطه نظر او این بیمارها، آدم‌های توپی هستند! ) را خوانده اید برداشت کنید. وگرنه زندگی آدم های عادی که به دور از پیچیدگی ها و درگیری های ذهنی ما درجریان است.


ویرجینیا ولف: چه پرتگاهی نظرات مردان را جدا می کند و چقدر آنها نسبت به دیدگاه هایی که احمقانه به نظر می‌رسد، مغرورند.


پی نوشت: این عکسی از فیلم "چه کسی از ویرجینیا وولف می ترسد" است. اگر فیلم را دیده اید، برداشت مورد نظرم را از این عکس خواهید کرد.

- سلام و عذرخواهی چندباره از این تاخیر...

- بازهم برگشتم و بهانه برگشتم "ترمینال" استاد اسپیلبرگ بود

- فقط روزنوشت های کوتاه؛ پس یک سره می رم سر اصل مطلب:
مدتی بود که DVD ترمینال دستم بود و با این که می دانستم فیلم خوبی است سراغش نمی رفتم ولی آخر کسی به من نگفته بود که یک شاهکار روی میز تحریرم دارد خاک می خورد. امروز دیدم اش و به جرات می گویم بهترین حالت روحی بعد از چند ماه را دارم تجربه می کنم. این فیلم یک شاهکار است.
فیلم ماجرای مسافری را تعریف می کند که به دلایلی پس از رسیدن به امریکا نه می تواند وارد امریکا شود و نه می تواند به کشورش برگردد پس به ناچار در فرودگاه می ماند و این انتظار طولانی می شود و به این ترتیب شاهکار استاد خلق می شود.
تام هنکس بازیگر مورد علاقه ام نیست هرچند که استعداد فوق العاده ای در انتخاب نقش های ماندگار دارد. بازی اش در این فیلم بازهم به یاد ماندنی است. آنقدر نقش یک زبان نفهم روس را خوب بازی می کند که کم کم یادتان می رود این همان کسی است که در فارست گامپ آنقدر تند تند داستان زندگی اش را برای همه تعریف می کرد. دقت کرده اید وقتی می خواهیم با یک خارجی صحبت کنیم با یک OK یا Yes چندین منظور را می رسانیم و تنها لحن مان،حرکات دست و سرمان را برای تفهیم آن منظور تغییر می دهیم؟ در ترمینال هم دقیقا از این ویژگی استفاده شده.
اولین صحنه ای که تحت تاثیر قرارتان می دهد صحنه ای است که ویکتور (تام هنکس) با دیدن تصاویر مانیتورهای فرودگاه که اخبار را پخش می کنند تازه می فهمد چه بلایی سر کشورش آمده و استاد اسپیلبرگ با بهترین روش این حس را به ما منتقل می کند. تراک دوربین آنقدر با زاویه درست، به موقع و به اندازه است که می خواهید فریاد بزنید.
واقعا تعجب کردم وقتی دیدم فیلمنامه ترمینال حتی نامزد دریافت جایزه اسکار هم نشده. مگر چنین چیزی ممکن است؟ لحظه لحظه ترمینال ایده دارد و فیلمنامه آنقدر حساب شده جلو می رود که حتی بیننده معمولی هم به داستان آن آفرین می گوید. فیلمنامه پر از ایده های ریز و درشت است که برای بعضی از آنها ناخودآگاه کف می زنید. به عنوان مثال صحنه ای است که تام هنکس می خواهد برای خود یک دست لباس شیک بخرد. همانطور که از استاد انتظار می رود قرار نیست تام هنکس را در کات های سریع در لباس های مورد نظرش ببینیم. او تنها جلوی مانکن های پشت ویترین می ایستد و انعکاس تصویرش در لباس های مختلف را در شیشه ویترین می بیند و به این ترتیب ما هم می توانیم او را در آن لباس ببینیم.
فیلنامه ترمینال کار مشترکی است از اندرو نیکول و ساشا گرواسی که نیکول نویسندگی فیلمنامه های ارباب جنگ و نمایش ترومن را در کارنامه هنری اش دارد. فیلمنامه هایی که هرکدام نو و پر از ایده اند.(صحنه مربوط به دزدیده شدن تک تک قطعات هواپیمای حمل اسلحه، در صحرای آفریقا را یادتان هست؟)

- خوشحالم که شروع دوباره روزنوشتم به بهانه یک شاهکار بود. دلم برای روزنوشتم تنگ شده بود. خوشحالم که دوباره برگشتم...