شهریار کوچولو گفت:- پی دوست می گردم . اهلی کردن یعنی چی؟
روباه گفت:- یک چیزی است که پاک فراموش شده. معنیش ایجاد علاقه کردن است.
- ایجاد علاقه کردن؟
روباه گفت:- معلوم است. تو الان واسه من یک پسر بچه ای مثل صدهزار پسربچه دیگر. نه من هیچ احتیاجی به تو دارم نه تو هیچ احتیاجی به من. من هم واسه تو یک روباهم مثل صدهزار روباه دیگر. اما اگر منو اهلی کردی هر دو تامان به هم احتیاج پیدا می کنیم. تو واسه من میان همه عالم موجود یگانه ئی می شوی من هم واسه تو.
شهریار کوچولو گفت: - کم کم دارد دستگیرم می شود. یک گلی هست که گمانم مرا اهلی کرده باشد.
روباه گفت:- بعید نیست. رو این کره زمین هزار جور چیز می شود دید.
شهریار کوچولو گفت:- اوه نه! آن روی کره زمین نیست.

هم نشینان تف انداز
برای حس ام بس موحش اند !
بگریزم، به کجا؟
بر موج ها بجهم؟

همه ی دهان ها همواره برآمده،[آماده ی تف انداختن]
همه ی گلوها غرغرکنان
دیوار و زمین یکسر آغشته
لعنت به روان های جهنده !
ترجیح می دهم بد و بدوی بزیم
آزاد چون پرنده گان بر بام،
ترجیح می دهم قافله ی دزدان
سوگندشکنان و زناکاران را !

لعنت به فرهنگ، وقتی قی می کند !
لعنت به جمله فضیلت ها !
ناب ترین روشنایی نیز
طلا در دهان ندارد.

رنجش مغروران
آن مغرور
حتا از اسبی که
کالسکه اش را پیش می راند
بیزار است
(نیچه)
شما هم بنويسيد (1)...

پارک ملت/ جمعه عصر
سرسره ،الاکلنگ و تاب که او را به قد دنیا نزدیک می کند .
پنج ، شش ساله که با پیراهن شوچنکو یار کشی می کند.
اسلحه های آبپاش که ترکشهایش به تو می خورد.
شوتهای آرام که محکم بر صورت تو می خورد.
تصویر / جمعه عصر
پنج وشش ساله . دو نفر.
دست زمخت و سیاهی سیخ و تریاک را به قامت کوتاه دو کودک نزدیک می کند.
نگاه ،خنده ، ترس
تصویری در چند ثانیه ، دو کودک پنج شش ساله که مقابل دستی کریه می گویند 4 تا دود کافیه

بزرگترین کشف هنری این سالهام شخصیته به نام قربونعلی که صداشو تو گوشی تلفن یکی از رفقا شنیدم. داستان از این قراره که چند شب پیش تو یک شب نشینی با رفقا بعد از گذروندن ملزومات ابتدایی آداب معاشرت ،طبق کتاب و بعد از حرف زدن در مورد هر آشنا و غیر آشنا قصه رسید به رو کردن محتویات داخل گوشی ها. همه صداها حاکی از ژانر جدیدی بود در هنر زیرزمینی ایران زمین به نام سرکاریسم. در غالب این آثار شخصی به ظاهر زرنگ به آدمهای ساده دل زنگ می زند و به نوعی آنها یا به عبارتی ما را سر کار می گذارد.باور کنید اتفاق اصلی در هنر این روزها در گوشی موبایل ها می افتد. شرط می بندم اگر تمام فیلمنامه نویسان سینمای ایران جمع شوند قادر به خلق شخصیتی چون قربونعلی نیستند. حالا باید مموری گوشیم را بالا ببرم و دیگر مثل سه ماه پیش تعجب نکنم که یک راننده تاکسی بدون حرف پیش و ذره ای رودربایستی از من تقاضای عکس و فیلم جدید برای بلوتوث بکند.

  1. " برای آدمهای بیچاره دو راه خوب برای مردن هست، یا در اثر بی اعتنایی مطلق همنوعان در زمان صلح، یا در زمان شوق آدمکشی همین همنوعان در زمان جنگ. اگر دیگران به فکرت افتادند ، بدان که بلافاصله فقط و فقط به فکر شکنجه ات افتاده اند. به هیچ درد این نامردها نمی خوری ، مگر وقتی که غرق خون باشی!"

2. "به خودم می گفتم :(( بعد از اینکه تو را به این صورت به تاریکی مطلق انداختند ، بالاخره به جایی خواهی رسید.)) خودم را دلداری می دادم و برای اینکه بتوانم به راهم ادامه بدهم مدام به خودم می گفتم:(( فکرش را نکن، فردینان، وقتی که همه درها به رویت بسته شد ،حتما بامبولی را که همه این اراذل را می ترساند و لابد جایی در انتهای شب مخفی شده ،پیدا می کنی. شاید به همین دلیل باشد که خودشان به آخر شب نمی روند!))

سفر به انتهای شب(فردینان سلین)