بزرگترین کشف هنری این سالهام شخصیته به نام قربونعلی که صداشو تو گوشی تلفن یکی از رفقا شنیدم. داستان از این قراره که چند شب پیش تو یک شب نشینی با رفقا بعد از گذروندن ملزومات ابتدایی آداب معاشرت ،طبق کتاب و بعد از حرف زدن در مورد هر آشنا و غیر آشنا قصه رسید به رو کردن محتویات داخل گوشی ها. همه صداها حاکی از ژانر جدیدی بود در هنر زیرزمینی ایران زمین به نام سرکاریسم. در غالب این آثار شخصی به ظاهر زرنگ به آدمهای ساده دل زنگ می زند و به نوعی آنها یا به عبارتی ما را سر کار می گذارد.باور کنید اتفاق اصلی در هنر این روزها در گوشی موبایل ها می افتد. شرط می بندم اگر تمام فیلمنامه نویسان سینمای ایران جمع شوند قادر به خلق شخصیتی چون قربونعلی نیستند. حالا باید مموری گوشیم را بالا ببرم و دیگر مثل سه ماه پیش تعجب نکنم که یک راننده تاکسی بدون حرف پیش و ذره ای رودربایستی از من تقاضای عکس و فیلم جدید برای بلوتوث بکند.