حتي مرگ آن‌ها هم براي مردم سرگرم کننده است : یادداشتی به بهانه خاطره تلخ روز تشییع جنازه خسرو شکیبایی؛ :: سينمای ما :: پايگاه خبری - تحليلی سينمای ايران

محمد صالح حجت الاسلامي

سینمای ما - هنوز از شنيدن اين خبر شوکه بودم که گفتگوي دو جوان نظرم را به خودش جلب کرد:
:ببينم، چي شده تيپ زدي ؟ سحرخيز شدي! کجا ايشاا...؟
- دارم مي رم تشييع جنازه، تشييع جنازه خسرو شکيبايي!
:تو که اهل اين حرفا نبودي، يه بدنساز رو چه به اين حرفا؟!
- آخه اونجا الان غوغاست! نمي دوني ...همه جمعن... يه عالمه آدم ميان اونجا که هنري ها رو ببينن... شايدم...
اينها جملاتي بود که سال گذشته در روز تشييع جنازه خسروي عزيز، بين دو نفر رد و بدل مي شد و شنيدن آنها بسيار تلخ، تکان دهنده و دردناک بود.
واقعيت اينست که اين گفتگوي تلخ، بارها و بارها و با اشکال مختلف، به هنگام درگذشت هنرمند عزيز سالمند و يا جواني، در جامعه ما و بين افراد متفاوت رد و بدل مي شود و نتايج نازيباي آنرا هم همه ملاحظه مي کنند؛ و از همه بيشتر اعضاي خانواده بزرگ و فداکار هنري جامعه، بدين واسطه درد تنهايي و غربت در دل شلوغي را به شدت حس مي کنند.
هنرمندي در اين خصوص مي گفت: به نظر مي رسد که «حتي مرگ ما هم براي مردم سرگرم کننده است».
حتي شايد بتوان گفت که مرور تصاوير مربوط به مراسم تشييع پيکر هنرمندان هم، اين مسئله را تاييد مي کند. به طوريکه چهره هاي شاخص هنري و فرهنگي با چشماني اشک آلود، هرگز از نگاه دوربين خبرنگاران و حتي گوشي هاي موبايل علاقمندان هنر (!) در امان نيستند و شايد بروز احساسات واقعي براي ايشان در چنين شرايطي سخت و يا مسئله ساز باشد.
سوال اينجاست که چرا در بين اصناف مختلف هنري و مراکز سياست گذار و تصميم گيرنده در خصوص امور هنرمندان، تا کنون فکري براي رفع اين نقيصه نشده و جهت حفظ شأن و حريم افرادي که در طول زندگي حرفه اي خود، با فداکاري و صميميت به مردم عشق ورزيده اند اقدامي صورت نپذيرفته است؟

نظرات