سينمای ما - كيهان گزارش مي‌دهد / خاطرات شكيبايي از حضور در قيام 15 خرداد
سه‌شنبه 13 بهمن 1388 - 22:27

I نظرسنجی I

بهترین فیلم جشنواره 28 را انتخاب کنید



سينماي جهان
من تسلیم شده‌ام
همه چیز با فیلمنامه آغاز می‌شود و به پایان می‌رسد
جورج كلوني این بار واقعا روانه بيمارستان شد
مریل استریپ امسال هم گزینه اصلی اسکار است
جیم شرایدن برای فیلم تازه‌اش دنیل کریگ را انتخاب کرد
سایت‌اند ساند 50 فیلمساز نامتعارف سینما را معرفی كرد
معرفی کامل فیلم «جی آی جو: ظهور کبرا» - حامد مظفری
سال‌هایِ از دست رفته (یادداشت گِئورگ ویلیامسون بر فیلم «تابستان» ترجمه پیمان جوادی)
گفتگویی با استاد ژاپنی انیمیشن جهان به بهانه نمایش فیلم تازه‌اش
قسمت‌های پنجم و ششم «اسپایدرمن» را نویسنده «زودیاک» می‌نویسد
فرار بزرگ (یادداشت برایان لوری –ورایتی- بر مجموعه تلویزیونی «فرار از زندان: فصل اول» ترجمه پیمان جوادی)
معرفی کامل «آدم‌های بامزه» - حامد مظفری


استشهادي براي خدا
  (34 رأي)

گارگردان :
علیرضا امینی
ماجراهای اینترنتی
  (20 رأي)

گارگردان :
حسین قناعت
تنها دوبار زندگی می‌کنیم
  (132 رأي)

گارگردان :
بهنام بهزادی
صداها
  (91 رأي)

گارگردان :
فرزاد موتمن
محاكمه در خيابان
  (317 رأي)

گارگردان :
مسعود کیمیایی
آقای هفت رنگ
  (67 رأي)

گارگردان :
شهرام شاه حسینی
نیش و زنبور
  (96 رأي)

گارگردان :
حميدرضا صلاحمند
کتاب قانون
  (342 رأي)

گارگردان :
مازیار میری
دو خواهر
  (1334 رأي)

گارگردان :
محمد بانکی



كيهان گزارش مي‌دهد
خاطرات شكيبايي از حضور در قيام 15 خرداد
خاطرات شكيبايي از حضور در قيام 15 خرداد


سينماي ما - يكي از خاطرات شكيبايي از دوران جواني اش حضور در قيام خونين 15 خرداد سال 1342 بود. آنچه در پي مي آيد روايت حضور شكيبايي در اين اتفاق تاريخي است: شكيبايي از طرفي قيام پانزدهم خرداد 1342 را به خوبي به ياد داشت كه اثر غريبي بر وي گذارد. او به خاطر مي آورد كه همراه مادرش به محله قديمي خودشان بازگشته بودند و درماه محرم و صفر به هيئت نوباوگان قنات آباد كمك مي كردند كه تمام دسته هاي عزاداري تهران آن روزگار را مي شناختند. روز عاشوراي آن سال ، دسته هاي بزرگي در بازار تهران به عزاداري مشغول بودند ، حاج سيد علي اكبر ناظم مداح كه از عاشقان امام حسين (ع) بود ، روي چارپايه اي ايستاده بود كه به انتهاي صف خبر رسيد ، علم و كتل برروي زمين افتاده است. حاج علي اكبر ناظم را در بغل گرفته و برده بودند. هركس به طرفي مي دويد . خسرو به محلي كه حاج علي اكبر را برده بودند ، رفت و سر از سبزه ميدان درآورد. همه جا شلوغ بود و وحشت همه را فرا گرفته بود. مردم عزادار به سر و روي خود گل ماليده بودند. پدري بچه اش را گم كرده بود و بچه اي پدرش را . خسرو به طرف ميدان ارك دويد كه متوجه يك ريوي ارتشي شد كه به سرعت از بالاي ميدان ، سمت دادگستري با سرعت جلو مي آمد. ساعت 2 بعد از ظهر بود و «ريو» درست جايي توقف كرد كه خسرو از سيزده تا هجده سالگي ، روزهاي بي كاري اش را آن جا مي ايستاد و به هنرمنداني كه از اداره راديو بيرون مي آمدند ، سلام و اظهار ادب مي كرد. اما آن روز نيمه خرداد به كلي با آن روزهاي ديگر تفاوت داشت و همين تفاوت بود كه به كلي خسرو را به هم ريخت. شكيبايي حيران و سرگردان ، آن روزها را به ياد مي آورد كه جمعيتي با فرياد «يا مرگ يا خميني» از كنارش مي گذشتند . او خود را قاطي جمعيت كرد كه سربازان هجوم آوردند ، با مادر و دوستان هم محله اش به طرف خانه شتافتند، در راه جواد آقا(دوست ديرين خانوادگيشان) را ديد كه تير خورده بود و همان روز در بيمارستان سينا از شدت خونريزي فوت كرد. در مسيرش و در ايستگاه سيد نصرالدين ، پيش چشمان او ، به دو نفر شليك شد و ديد كه كلانتري را تخليه كرده و بر در دولته اي آن قفل زده اند. به بازارچه قنات آباد رسيد كه مردم مشغول شكستن تابلوي نئون بانك كارگشايي بودند. او هم سنگي برداشت و پرت كرد كه 5 متر آن طرفتر افتاد. او كه پدر فقيدش ، زماني سرگرد شهرباني بود ، باور نمي كرد كه ارتشي ها ، به طرف مردم شليك كنند. سربازها روبروي بازارچه رسيدند و اسلحه شان را به طرف مردم گرفتند . جمعيت به داخل بازارچه گريخت و پراكنده شد. خسرو داخل خرت و پرت هاي يك شعبه يخي پناه گرفت و اصابت چند گلوله را روي چوب هاي بالاي سرش احساس كرد. جواني از هم محله اي هايش به نام محمد دستش را كشيد تا به محل امن تري ببرد كه ناگهان احساس كرد دستش داغ شده است. بيرون كه دويدند ، محمد فرياد كشيد «محمود(اسم غير شناسنامه اي خسرو شكيبايي) سياه تير خورده» احساس كرد كه آستينش عرق كرده و به دستش چسبيده است. نگاهي به دستش كرد ، اثري از گلوله نديد . فهميد وقتي محمد دستش را كشيده ، دستش به ميخي گير كرده و خراش برداشته است! قدري آن طرف تر ، دو خواهر پرستار را ديد كه به كمك مردم شتافته بودند و در وسط كوچه شنيد كه مهدي بادبادكي را كشته اند. مهدي بادبادكي ، مرد لاغر اندامي بود كه دكان رفوگري داشت و وقتي راه مي رفت ، مي گفتند مواظب خودش است كه نشكند!! شايع شده بود كه او را در ميدان اعدام از داخل هليكوپتر با تير زده اند. جواني هم بود كه براي اثبات كشته شدن مهدي بادبادكي انگشتش را نشان مي داد و چيزي را كه روي آن بود ، فرياد مي زد « اين هم مغزش» . زن ها جيغ مي زدند و فريادشان به آسمان بود. در آن ايام خسرو 18 سال داشت و در كلاس يازده شبانه درس مي خواند... همه اينها را خسرو شكيبايي آنچنان با آب و تاب تعريف مي كند كه انگار خود آدم در آن صحنه ها حضور دارد و همه وقايع را با چشم خودش نظاره مي كند. ماجراي حضور خسرو شكيبايي در حوادث 15 خرداد 1342 به قول خودش ، پايه و بنياد بخشي از شخصيت و منش او را تشكيل مي داد و شايد هم ريشه هاي همان هويت مندي پايدار و اصيلش را. شايد از همين رو بود كه علنا مي گفت :«...من بازيگر بعد از انقلابم و خودم را مديون اين مردم مي دانم. به اين مردم بدهكارم. هرجا كه ميدان براي عرضه كارم باز باشد ، برايم مقدس است...»

منبع خبر : كيهان
پنجشنبه,3 مرداد 1387 - 5:20:47

اين مطلب را براي يک دوست بفرستيد صفحه مناسب براي چاپگر		آرشيو
اخبار مرتبط:

نظرات

اضافه کردن نظر جدید
:             
:        
:  
:       





             

استفاده از مطالب و عكس هاي سايت سينماي ما فقط با ذكر منبع مجاز است | عكس هاي سایت سینمای ما داراي كد اختصاصي ديجيتالي است

كليه حقوق و امتيازات اين سايت متعلق به گروه مطبوعاتي سينماي ما و شركت پويشگران اطلاع رساني تهران ما  است.

مجموعه سايت هاي ما : سينماي ما ، موسيقي ما، تئاترما ، دانش ما، خانواده ما ، تهران ما ، مشهد ما
 سينماي ما : صفحه اصلي :: اخبار :: سينماي جهان :: نقد فيلم :: جشنواره فيلم فجر :: گالري عكس :: سينما در سايت هاي ديگر :: موسسه هاي سينمايي :: تبليغات :: ارتباط با ما
Powered by Tehranema Co. | Copyright 2005-2009, cinemaema.com
Page created in 0.992375850677 seconds.