عليرضا داودنژاد اعلام كرد: از تبليغات شهري فيلم «تيغ‌زن» منصرف شدم و ترجيح دادم به جاي تبليغات كليشه‌اي و تكراري، فقط به تيزر تلويزيوني و تراك دستي براي تبليغ اين فيلم اكتفا بكنم.
اين كارگردان سينماي ايران در آستانه‌ي اكران عمومي جديدترين ساخته‌ي سينمایی‌اشم) توضيح داد: طي چند هفته‌ي گذشته با يكي از شركت‌هاي تبليغاتي براي در اختيار قرار گرفتن تعدادي از بيلبورد‌هاي سطح شهر وارد مذاكره شديم و اعلام كرديم ما در سه مرحله قصد داريم براي فيلم «تيغ‌زن» تبليغ داشته باشيم. بدين ترتيب كه در يك مرحله درباره اسم فيلم كنجكاوي ايجاد بكنيم و در مرحله دوم اسم فيلم را بگوييم و بقيه مشخصات را نگويم و در مرحله‌ي سوم، اسم فيلم و بقيه مشخصات و تصاوير را مطرح كنيم تا مشخص شود، اين تبليغ، تبليغ يك فيلم است.
او ادامه داد: در مرحله اول يك جمله‌اي را طراحي كرديم با اين مضمون كه «چگونه مي‌توان يك «تيغ‌زن» را دوست داشت» و جاي كلمه‌ي «تيغ‌زن» را خالي گذاشتيم اما دو، سه روز پس از شروع مرحله‌ي اول اين تبليغات، از آن شركت تبليغاتي با ما تماس گرفتند و اعلام كردند كه بايد اين تبليغات جمع شود و پس از پيگيري‌ها براي خود ما مشخص شد كه اداره ارشاد استان تهران اين دستور را داده است.
داودنژاد با بيان اينكه ما براي انجام اين تبليغ مهر و امضا وزارت ارشاد را داشتيم، بيان كرد: معلوم شد كه جاي اسم خالي در اين تبليغ ايجاد شبه مي‌كند، بنابراين ما هم سريع اين تبليغات را جمع كرديم و به جاي آن تبليغاتي را گذاشتيم كه اسم فيلم و هنرپيشه در آن معلوم است و مشخص است كه اين تبليغ، تبليغ يك فيلم است و اين جمله را كه «اين فيلم شبيه هيچ فيلمي ديگري نيست.» را هم در آن گذاشتيم؛ اما دوباره به ما اعلام شد كه اين تبليغات هم بايد جمع شود.
اين كارگردان سينما معتقد است: اينگونه رفتارها، اين پيام را به دنبال دارد كه نمي‌توانم براي فيلم «تيغ‌زن» تبليغات شهري داشته باشم. به هرحال چهار تا پنج فيلم سينمايي قرار است اكران بشوند و بايد جاها خالي شوند تا بقيه بيايند و اين جاها را
پُر بكنند.
او ادامه داد: بنده هم چون فعلا حوصله كشمكش و درگيري ندارم و مي‌دانم براي هركدام از طرح‌هايي كه براي تبليغ ارايه مي‌كنم چندين‌بار بايد بروم و بيايم و با توجه به فرصت محدود باقي‌مانده تا اكران «تيغ‌زن»، بنابراين ترجيح دادم از تبليغات شهري صرف‌نظر بكنيم.
كارگردان «نياز»، «مصائب شيرين» در ادامه اعتقادش را اينگونه مطرح كرد: من احساس مي‌كنم كساني كه مسوول اين تبليغات هستند، ترجيح مي‌دهند همه‌چيز كليشه‌اي و تكراري باشد تا در يك‌جور تكرار، سكوت و بدون هيچ تأثيرگذاري ويژه‌اي فيلم‌ها بيايند و بروند.
و برداشت خوشبينانه‌ي من اين است كه آنها دريافت صحيحي از تبليغات و سينما ندارند و در عين حال يك احساس ناخوشايندي به من مي‌گويد چون همه‌جا دار و دسته‌بازي هست و با توجه به كمبود ظرفيت‌هاي تبليغاتي، بنابراين عده‌اي نمي‌خواهند بعضي فيلم‌ها تبليغ بشوند و در عين حال مي‌خوهند برخي ديگر از فيلم‌ها بيشتر تبليغ شوند.
او در عين حال بر اين موضوع تاكيد كرد كه؛ افراد مشغول در حوزه‌ي تبليغات سينمايي بايد از موضوع سينما اطلاعات كافي داشته باشند و بدانند چه كار مي‌كنند.
آيا مي‌ارزد فضاي تبليغات در سينما را به خاطر وجود پيش فرضها و شبهاتي، ناامن بكنيم؟ و جلوي ابتكار و كار تازه در تبليغات را بگيريم؟! آيا اين افراد مي‌دانند در سطح ايران 30،40 ميليون مخاطب سينما وجود دارد كه بخش عمده‌اي از اين مخاطبان در اختيار ماهواره‌ها و ويدئوهاي قاچاق قرار گرفته‌اند، بنابراين اگر ارزيابي كلي‌تري از موضوع سينما داشته باشيم، متوجه خواهيم شد كه در ايران با وجود 30 تا 40 ميليون مخاطب و مصرف‌كننده‌ي كالاي فرهنگي كه توسط ماهواره‌ها و ويدئو قاچاق تصاحب شده‌اند بايد تلاشي صورت بگيرد تا آنها را به سالن‌هاي فيلم ايراني بكشايم، پس اگر چنين چشم‌انداز دلسوزانه‌ي به منافع مالي و عمومي سينما داشته باشيم،اين‌جور ناامني ايجاد نمي‌شود و حرف و امضاء مسوولان هم بي‌اعتبار نمي‌شود.
او با تاكيد دوباره بر اينكه ترجيح مي‌دهد، در چنين شرايطي از تبليغات شهري استفاده نكند گفت: آيا اگر تهيه‌كنندگان ديگر هم به تدريج ناگزير شوند از تبليغات شهري صرف‌نظر كنند و اينگونه تبليغات به دليل كليشه‌اي و تكراري بودند به تدريج تاثير خود را از دست بدهند، اين بدان معنا نيست كه ما مشغول ضربه زدن به سينماي ملي هستيم؟
آيا افرادي كه اين تصميمات را مي‌گيرند، تصميمات خود را در ابعاد فرهنگي و مصالح ملي بررسي مي‌كنند؟ به نظر مي‌رسد اينگونه نيست و اينگونه تصميمات، يك تصميمات وسواسي و مقطعي است كه بر اساس يك شرح وظايف فرضي صورت مي‌گيرد، كه مستقيما به خود تبليغ مربوط نمي‌شود بلكه به تفسير و برداشتي شخصي كه از ذهنيات مخاطب در نظر گرفته مي‌شود، برمي‌گردد.
او در عين حال اين پرسش را مطرح كرد: آيا اصولا تا اين حد ما حق داريم به سكوتي كه حاكم بر رابطه‌ي مخاطب و تبليغ است، نفوذ كنيم و سعي كنيم انفعالات دروني مخاطب را حدس بزنيم و بر پاي اين حدس و گمانها تصميم بگيريم و بر اين رابطه يعني رابطه مخاطب و تبليغ تاثير تعيين‌كننده بگذاريم. آيا اين به نوعي مخدوش كردن حريم شخصي مخاطب و دخالت در تصميم‌گيري‌هايي كه به او مربوط مي‌شود، نيست؟ اگر در متن تبليغ عيب و ايرادي قانوني و عرفي وجود داشته باشد، مسئولين اين حق را دارند كه بر كم و كيف تبليغ تاثير بگذارند اما وقتي چنين ايراداتي در متن تبليغ نيست اينگونه برخورد كردن‌ها كه بيشتر مبتني بر حدس و فرض و گمان است، ناشي از نوعي خود بزرگ‌بيني نيست؟ آيا اين نشان‌دهنده‌ي آن نيست كه ما با
خودرايي و برپاي سلايق شخصي عمل مي‌كنيم؟ و حوزه اختيار مخاطب را مخدوش مي‌كنيم و به طرزي توهين‌آميز او را فاقد قدرت تشخيص و تصميم‌گيري مي‌دانيم ؟ به هر حال حاصل اينگونه برخوردها همچنان ناامن كردن بازار كالاهاي فرهنگي است. بازاري كه در طول همه‌ي اين ساليان در آستانه‌ي استقلال و شكل‌گيري مورد تهاجم واقع شده و چنان كه مي‌بينيم گرفتار ناامني و هرج و مرج است.
عليرضا داودنژاد در ادامه در پاسخ به اينكه فيلم «تيغ‌زن» تيزر تلويزيوني خواهد داشت،به ايسنا گفت: ظاهرا تيزر تلويزيوني داريم چون تا اينجا ايراداتي را كه گرفتند، برطرف كرديم.
او همچنين مخاطب «تيغ‌زن» را يك مخاطب عمومي دانست و درباره‌ي ژانر اين فيلم هم گفت: اعتقاد چنداني به تقسيم‌بندي‌هاي ژانري ندارم، پس اجازه بدهيد فيلم بيايد ديده شود و مخاطب مشخص بكند تا من هم بدانم در چه ژانري فيلم ساختم.
«تيغ‌زن» كه از 22 خرداد ماه در گروه قدس به نمايش درخواهد آمد، درباره‌ي پسر و دختري عاشق است كه در جواني يكديگر را گم مي‌كنند و در ميان‌سالي دوباره به‌هم مي‌رسند، اينك مرد دلباخته ماشين و زن شيفته ملك و طلا است. نقش اين دو كاراكتر را رضا عطاران و لادن مستوفي ايفا مي‌كنند.
همچنين علي صادقي و رضا داودنژاد نيز در اين فيلم به ايفاي نقش پرداختند
