مهدي طاهباز

سينماي ما - اگر يک سينماروي حرفه يي باشيد حتماً در اين يک ماهه سري به سينما آزادي زده ايد و به تماشاي فيلم در يکي از سالن هاي اين سينماي تازه تاسيس نشسته ايد. اگر هم تاکنون فرصت تماشاي فيلم در اين سينما را پيدا نکرده ايد، حتماً از کنار اين سينما عبور کرده ايد و چشم انداز و نماي بيروني اين سينماي خاطره انگيز را ديده ايد. سينما آزادي با اينکه نماي بيروني شکيلي دارد و از معماري وزيني به عنوان يک مجتمع سينمايي (و تجاري) برخوردار است، اما ظاهر بيروني اين سينما (و حتي دروني آن) کمترين نشانه هاي سينمايي را در خود دارد. حتماً نماي بيروني بناي قبلي سينماهاي آزادي و شهرقصه را به ياد مي آوريد. براي سينما آزادي دو سردر (يکي در ضلع خيابان بهشتي و ديگري در خيابان خالد اسلامبولي) و براي سينما شهرقصه، سه سردر (در خيابان خالداسلامبولي) تعبيه شده بود. وجود 5 سردر و نصب 5 پلاکارد از دو فيلمي که در اين سينماها اکران مي شدند، هم تبليغ خوبي براي فيلم ها بود و هم شکل و شمايلي سينمايي به نماي بيروني اين دو سينما مي داد. اما مشکل اصلي سينماي جديدالتاسيس آزادي اين است که نماي بيروني آن هويت سينمايي ندارد و بيشتر شبيه ساختماني است که در آن قرار است چند فيلم هم نمايش داده شود. اين درحالي است که در ماکت اوليه ساخت سينما آزادي، جدا از سردر اصلي که بالاي در ورودي سينما(در خيابان بهشتي) قرار گرفته، 4 سردر کوچک نيز (در ضلع غربي سينما واقع در خيابان خالد اسلامبولي) براي معرفي فيلم هاي اکران شده در 4 سالن کوچک در نظر گرفته شده بود که به دلايلي نامعلوم در مرحله اجرايي کار، تعبيه اين 4 سردر کوچک از نماي غربي سينما حذف شده اند. هم اکنون سينما آزادي تنها يک سردر الکترونيکي دارد که در آن آنونس فيلم ها به تناوب نمايش داده مي شوند. اين نوع سردر مکمل تزييني خوبي براي نماي بيروني سينما و سردرهاي عکس دار رايج است که البته به تنهايي نمي تواند نشانه و معرف مناسبي براي فيلم هاي اکران شده در سينمايي مانند آزادي باشد. باور کنيد هنوز در کشوري مانند ايران، سردرها و پلاکاردهاي عکس دار که نشان دهنده تصوير هنرپيشه ها و نام و عوامل فيلم است، بهترين و مهم ترين تبليغ براي يک اثر سينمايي محسوب مي شود. سردر الکترونيکي فعلي سينما آزادي چند ايراد مهم دارد. يکي اينکه در نور روز تصاوير آنونس هاي فيلم ها به وضوح ديده نمي شوند و تنها از فاصله نزديک مي توان فهميد که در اين تابلوي الکترونيکي چه مي گذرد. ديگر مشکل اين نوع سردر، عدم مشاهده تصاوير فيلم ها و اطلاع يافتن از برنامه تمام سالن ها در زماني واحد است. در شکل سنتي و مرسوم با يک چشم گرداندن ساده مي توان در آن واحد تصاوير پلاکاردهاي سردرهاي فيلم هاي مختلف را تماشا کرد و از برنامه هاي سينما مطلع شد. اما در شکل فعلي با توجه به تايم آنونس هر فيلم و نيز تعداد فيلم هاي در حال اکران در اين سينما (حداقل 5 فيلم)، به طور متوسط و در حالتي خوشبينانه هر 5 دقيقه يک بار نوبت پخش آنونس به يک فيلم مي رسد. در اين شرايط سرنشينان ماشين هاي در حال گذر از کنار سينما به صورت رندوم مي توانند حداکثر چند پلان از يک فيلم را آن هم بدون صدا تماشا کنند. در چنين شرايطي فيلمي که آنونس طولاني تري دارد برنده مي شود و ضمناً شانس ديده شدن هر آنونس در بهترين حالت 1 به 5 است. خود من در طول يک ماه اخير حدود 6 يا 7 مرتبه از جلوي سينما آزادي عبور کرده ام و هر بار تنها شاهد آنونس فيلم «دايره زنگي» بودم و بس، البته چند پوستر نسبتاً بزرگ هم به شيشه در ورودي سينما چسبانده شده که مسلماً اين پوسترها نمي توانند جاي پلاکاردهاي سردر سينما را پر کنند. اما جدا از نماي بيروني، در داخل سينما(يا بهتر بگوييم ساختمان) نيز هيچ گونه نشانه يي از نمايش فيلم يا الماني از سينما به چشم نمي خورد.

پس از گذر از چند طبقه ابتدايي که به واحدهاي تجاري اختصاص دارند، نوبت به طبقات پاياني مي رسد که سالن هاي سينما در آنها واقع شده اند. در راهروهاي سينما و در طول عبور از طبقات هيچ نشانه يي از سينما و فيلم هايي که در سالن هاي مختلف نمايش داده مي شوند، به چشم نمي خورد. در ساختماني که 5 سالن دارد و حداقل 5 فيلم مختلف در آن نمايش داده مي شود، حتي يک پوستر فيلم نيز ديده نمي شود. از همه بدتر اينکه دم در ورودي هر سالن روي يک تکه کاغذ به وسيله ماژيک و با خطي بد، نام فيلم نمايش دهنده نوشته شده است در صورتي که مي شد حداقل پوستر هر فيلم را مقابل در ورودي سالن ها نصب کرد تا سالن انتظار شکلي سينمايي به خود بگيرد و فضا از حالت خشک و اداري خارج شود. باور کنيد اگر چشم کسي را ببنديد، براي اولين بار او را به داخل سينما آزادي ببريد و سپس از او بپرسيد اين مکان چگونه جايي است، آخرين چيزي که به ذهنش مي رسد سالن سينماست، (البته در سالن هاي انتظار چند ال سي دي کوچک نيز وجود دارند که قرار است آنونس فيلم ها را پخش کنند اما هميشه خدا خاموش هستند.) نيمي از عشق رفتن به سينما، تماشاي پوستر و عکس فيلم ها و مطلع شدن از «برنامه آينده» و «به زودي» سينماست؛ آن هم در سينمايي که قرار است يادآور خاطره دو سينماي به يادماندني براي چند نسل آدم سينمارو باشد. شکل و شمايل بيروني و دروني سينما آزادي فعلي، بيشتر شبيه ساختماني تجاري است که قرار است چند فيلم هم در آن نمايش داده شود. تازه خدا را شکر هنوز واحدهاي تجاري اين ساختمان راه اندازي نشده اند وگرنه با به راه افتادن مغازه ها، ساختمان آزادي بيشتر از حالت سينما دور خواهد شد. بهتر است تا اين سينما تازگي اش را براي مردم از دست نداده و حس کنجکاوي آنها براي تماشاي فيلم در سالن هاي اين سينما به پايان نرسيده، فکري به حال هويت سينمايي اين ساختمان کرد. البته به غير از اينگونه مسائل ظاهري، انتقاداتي نيز به وضعيت صداي اين سينما و حتي نکاتي مانند فاصله کم صندلي ها از يکديگر، نوع پوشش کف سينما و صداي آزاردهنده يي که با راه رفتن مردم در هنگام نمايش فيلم از آنها بلند مي شود و... وارد است که پرداختن به آنها خود مجال مفصلي مي طلبد.