سينمای ما - دو نظر بر "به همین سادگی" / برگرداندن چای به قوری
سه‌شنبه 20 بهمن 1388 - 18:6

I نظرسنجی I

بهترین فیلم جشنواره 28 را انتخاب کنید




سينماي جهان
من تسلیم شده‌ام
همه چیز با فیلمنامه آغاز می‌شود و به پایان می‌رسد
جورج كلوني این بار واقعا روانه بيمارستان شد
مریل استریپ امسال هم گزینه اصلی اسکار است
جیم شرایدن برای فیلم تازه‌اش دنیل کریگ را انتخاب کرد
سایت‌اند ساند 50 فیلمساز نامتعارف سینما را معرفی كرد
معرفی کامل فیلم «جی آی جو: ظهور کبرا» - حامد مظفری
سال‌هایِ از دست رفته (یادداشت گِئورگ ویلیامسون بر فیلم «تابستان» ترجمه پیمان جوادی)
گفتگویی با استاد ژاپنی انیمیشن جهان به بهانه نمایش فیلم تازه‌اش
قسمت‌های پنجم و ششم «اسپایدرمن» را نویسنده «زودیاک» می‌نویسد
فرار بزرگ (یادداشت برایان لوری –ورایتی- بر مجموعه تلویزیونی «فرار از زندان: فصل اول» ترجمه پیمان جوادی)
معرفی کامل «آدم‌های بامزه» - حامد مظفری


استشهادي براي خدا


  (36 رأي)

گارگردان :
علیرضا امینی
ماجراهای اینترنتی


  (22 رأي)

گارگردان :
حسین قناعت
تنها دوبار زندگی می‌کنیم


  (137 رأي)

گارگردان :
بهنام بهزادی
صداها


  (93 رأي)

گارگردان :
فرزاد موتمن
محاكمه در خيابان


  (322 رأي)

گارگردان :
مسعود کیمیایی
آقای هفت رنگ


  (71 رأي)

گارگردان :
شهرام شاه حسینی
نیش و زنبور


  (100 رأي)

گارگردان :
حميدرضا صلاحمند
کتاب قانون


  (350 رأي)

گارگردان :
مازیار میری
دو خواهر


  (1343 رأي)

گارگردان :
محمد بانکی



دو نظر بر "به همین سادگی"
برگرداندن چای به قوری
برگرداندن چای به قوری


سینمای ما - به همین سادگی، یکی از مطرح‌ترین فیلم‌های امسال سینمای ایران، این روزها بر پرده سینماهاست. دو نفر از نویسندگان سایت سینمای ما، بر این فیلم یادداشت‌هایی نوشته‌اند که می‌خوانید...




داستان کسی که هیچ اتفاقی برایش نمی افتد
[ مصطفی جوادی ]



 این نوشته را با یک اعتراف شیرین شروع می کنم. تماشای "به همین سادگی" برای من با مجموعه ای از پیش فرضهای دافعه برانگیز همراه بود. چیزهایی مثل ژست سادگی، روی موج "ضدقصه" بودن و یا مثلا اینکه تیتراژ فیلم ، به خط کیارستمی است ( به یاد استفاده های کاسب کارانه ای که از نام او در این سالها دیده بودیم افتادم. اینکه تیتراژفلان فیلم را او ساخته یا طرحش مال اوست و یا چه می دانم از خیابان پشت لوکیشن رد شده! ) به اینها اضافه کنید بی انگیزگی ناشی از تماشای مجموعه ای از فیلمهای ناامیدکننده ، حاصل تلاشهای یک ساله سینمای ایران را .
اما خوشبختانه این ها را با خودم به سالن سینما نبردم و در آنجا فیلمی را دیدم که نهایتاً با عبور از همه این پیش فرضهای تنگ نظرانه ، با تجربه منحصر به فردش در بیان روزمرگی، به بهترین و قابل دفاع ترین فیلم سال سینمای ایران تبدیل شد.
"سادگی" در این فیلم بیش از آنکه از ارزش هایی که نقد پست مدرن برای این مفهوم قائل است ناشی شده باشد، از ذاتی بودن این مفهوم در دل مناسبات صوری و شکل ظاهری زندگی روزمره می آید. این ویژگی در مورد خاستگاه "ضد قصه بودن" فیلم نیز صدق می کند. حذف هوشمندانۀ عنصر"اتفاق" ( به عنوان یکی از ارکان درام با تعریف شناخته شده اش ) در راستای رسیدن به همان حس "روتین وار" بودن و کسالتی که در آن نهفته است عمل می کند. در اینجا
می بینیم دو عنصری که ما به عنوان کلیدواژه های زیبایی شناسی "به همین سادگی" از آنها یاد می کنیم ( یعنی سادگی و گریز از قصه گویی ) تا چه حد ذاتی و برآمده از جهان اثر هستند و نه ویژگی هایی که فیلمساز آنها را به عنوان ارزش های مطلق هنری تعریف کرده و پشت شان پنهان شده باشد. پس عملا بزرگترین موفقیت فیلم در یک کاسه کردن فرم بیانی و درونمایه است. یکی از مصایق این ویژگی شاید همین باشد که "به همین سادگی" فیلم جزئیات است. بیان ناتورالیستی فیلم ، توجه ویژه به جزئیاتِ زندگی روزانه یک زن ، در القای کسالت ( به عنوان آفت زندگی روتین) نقش به سزایی دارد. تعقیب ممتد و موبه موی فعالیت های روزمره او، شاید در نگاه اول خسته کننده به نظر برسد. انگشت هایی که پودر لباس شویی را در جای مخصوصش پخش می کنند، برگرداندن استکان اول از چای تازه دم به قوری، ( که به لطف خانمی که پشت سرم فیلم را ترجمه می کرد! فهمیدم که تکنیک حرفه ای هاست ) ، پاک کردن ماهی و جمع کردن تک تک لباس های نشسته از گوشه کنار اتاق و گه گاه بو کردنشان و ...( مثل این که من هم دارم در بیان جزئیات به شیوه فیلم عمل می کنم! ) . اما همین ظرافت در تشریح این موقعیت های به ظاهر پیش پا افتاده است که ناخودآگاه ، رابطه بیننده با شخصیت و جهان او را مستحکم می کند . بیننده ای که حالا به خودش آمده و می بیند که چطور با این زن در آپارتمان کوچک و دنیای کوچکترش ، محدود شده است. غرق شدن همراه با او در این جزئیات ، یک فاجعه را با خودش توی پرانتز به همراه دارد. فکر چیزی که توی این ازدحام جزئیات، جایش خالی است: "کلیت"ی که در این زندگی از دست رفته است... انتقال این حس اندوه باراز طریق تصویر کردن جزئیات زندگی روتین، مرا یاد فصل بی بدیل بیدارشدن ماریا در امبرتو د ، شاهکار دسیکای فقید می اندازد.
در این نوع بیان سینمایی"اجرا" کارکرد غایی اش را پیدا می کند. اجرای مینیاتوری این ریزه کاریها، که ضعف آن می توانست کل اثرگذاری فیلم را مخدوش کند. از طرفی نماهای عموماً مدیوم و کلوز و توانایی آلادپوش در کار با نور در محیط های بسته، به کمک فیلم آمده است. استفاده عمده از لنز تله که با قابلیتش در انباشت کردن عناصر بصری تصویر، حس خفگی و سنگینی محیط بر شخصیت اصلی را منتقل می کند.
فیلم میرکریمی گرچه مشخصا روایت زندگی معمولی یک زن را دنبال می کند (گرایش به آثار ادبی زویا پیرزاد ، مشخصا "چراغ ها را من خاموش می کنم")، برخلاف بسیاری دیگر از فیلم ها که چنین رویکرد تک نگارانه ای دارند ،سرسری و یا مغرضانه به سراغ دیگر شخصیت ها نمی رود. او می داند که برای تعریف کردن"رابطه" باید هر دو سوی این رابطه راخوب شناساند، اگر رابطه آن زن با دیگر شخصیت ها ( مثلا فرزندانش) خوب طرح نشود فاجعه بار بودن قطع این رابطه نیز حس نخواهد شد. پس در این جا "به همین سادگی" با رویکرد بی طرفانه اش به شخصیت ها، سیکل روابطی را تعریف می کند که شخصیت اصلی ما به عنوان یکی از آن عناصر آن ، محکوم به حضور و بر هم نزدن سیالیت آن است.( تصمیم کمرنگ او برای رفتن و در نهایت ،ماندن او). "طاهره" با کلاس شعر رفتن و پیش از آن کلاس های تق و لق دیگر زنانه ، به شکل محجوبانه ای قصد گسترش این دایره تنگ را دارد. در اینجا عملی مثل "استخاره گرفتن" – پیش از آنکه با فرمول های پیشین این را به زمینه های معنوی فیلم و این چیزها سنجاق کنیم –نشانی از تلاش (بی ثمر؟) او برای رسیدن به یک تکیه گاه و دست آویزی برای پر کردن خلاء هاست.
حرف های ریز و درشت زیادی دربارۀ به همین سادگی باقی مانده است ؛ در ادامۀ اینکه چطور فیلم کم ادعای میرکریمی بر بدقلقی و بهانه گیری های من غلبه کرد. چیزهایی مثل بازی کنترل شده و نگاههای خیرۀ هنگامه قاضیانی که دیده شدن بازی خوبش ، یکی از تحسین برانگیزترین انتخاب های داوران امسال بود. بامزگی های پسرک خانواده( واقعا بامزه و نه مثل خیلی شخصیت ها توی خیلی فیلم ها که قرار بود بامزه باشند ولی ...) ذوق زدگی های دختربچه ها به خاطر عروسی ( این دختربچه هایی که توی عروسیها ورجه وورجه می کنند، آشنا نیستند؟) آواز زیر لب طاهره موقع ظرف شستن، پدر عروسِ طبقه بالایی ها ( که در یک نما دیدیمش و آن هم در حال خواب، اما خود جنس بود)، اینکه تلویزیون توی این جور خانه ها همیشه روشن است و استفاده خلاقانه از این ویژگی برای تعریف کردن زمان. با پخش مثلا "مردم ایران سلام" می فهمیم ساعت چند است و با برنامه خانواده چند. (و در عین حال روتین بودن این برنامه ها در ادامه روتین بودن این زندگی). توجه ویژه به معماری و القای محیط بسته آپارتمانی ، برای خلق آن زندگی طبقه متوسط مورد نظر فیلم ( نمی دانم شادمهر راستین چقدر توی این قضیه سهم داشته) ، برچسب هایی که طاهره روی سبزی های بسته بندی شده توی فریز زده بود و اینکه چقدر آنها غم انگیزتر از صحنه های اشک انگیز فیلم های" زنانهای تحت ستم" هستند و خیلی چیزهای دیگر.
"به همین سادگی" ، "سارا" و "کاغذ بی خط" و "لیلا"ی دوباره ای نیست. فیلمی "با حضور افتخاری کیارستمی" هم نیست. فیلمی با دوربین تازه ای که رئیس خانه سینما برای خودش از غیب ردیف کرده باشد هم نیست. "به همین سادگی" دستش را روی دوش سینما گذاشته و روی پای خودش ایستاده است. حالا شما بگویید این یک تحمیدیه بود. فرقی نمی کند. فیلم خوب همیشه فیلم خوب است. حتی اگر مجبور باشی با کلی پیش فرض و جوسازی مبارزه کنی.

*تیتر این نوشته جمله ای است از زاواتینی در توصیف "امبرتو د"




* * *


برگرداندن چای به قوری
[ اميد غيايي ]


به همین سادگی، میتوان بینده را سر حال آورد.فضا سازی به شدت رئال و شخصیتپردازیهای هوشمندانه و خلق موقعیتهایی که شاید خالی از کمترین کنش و واکنش بیرونی و کششدراماتیک باشند تمام آن چیزی است که باید فیلم به همین سادگی رضا میرکریمی داشته باشدتا تبدیل شود به فیلمی که شاید بعدها با دقت و حوصله بیشتری "دیده" شود.در کنار تمامعوامل بالا روایتی کلاسیک از تقابل "شخص با خویش"را همراه با طراحی صحنه و لباس عالی واز همه مهمتر فیلمبرداری فیلم با تکنیک دوربین سردست که مهمترین ترفند برای نشان دادنموقعیت درونی قهرمان فیلم است و البته طراحی حرکت دوربین که میرکریمی قبلتر با خیلی دور خیلی نزدیک ثابت کرده بود از عهده اشبه خوبی بر می آید فیلم را تحسین برانگیز میکند.حکایت، حکایت سرراست روزی از زندگی زنی خانه دار(آشپز!؟) از قشر متوسط است که "تردیدش"در انتها تبدیل به نبردی سهمگین بر علیه خودش می شود.(یاد "کاغذ بی خط" و "چهارشنبهسوری" افتادید.ناصر تقوائی بنائی را گذاشت که اصغر فرهادی تزئیناتش را بعدها به عهدهگرفت. و الحق ساختمان بی نظیری است) اما امروز برای طاهره(هنگامه قاضیانی)اصلا روز سادهای نیست.هر کاری میکند تردید دارد:می نویسد،خط میزند تردید دارد، نهار می پزد تردیددارد، به دوستش سر میزند تردید داری،کادو میخورد ،میز می چیند،چای میریزد. همه اش تردیداست.امروز اصلا به همین سادگی ها هم نیست.استخاره میگیرد قوت میگیرد. آیا واقعا همانقدر که باید سفید بخت است؟نوع روایت این جور داستانها باید همسو و هم مسیر با همان روزمرگی ها باشد.اما برای خلقاین تردید محمد آلادپوش بهترین گزینه انتخاب است.قدری(تاکید میکنم:قدری) حرکت در دنیایدوربین باید باشد تا به دنیای درونی زنی نزدیک شویم که نماینده زنهای قبلی فیلمهای"زنانه" نیست.همانهائی که دردهایشان داد میزنند و جیغ میکشد تا دردشان کم شود. طاهرهنمی گوید تا از شدتش کاسته نشود.حتی به ما تماشاگران همراه با خودش که گاهی محرمتر ازهر کسی هستیم هم نمی گوید.لوکیشن فیلم آنقدر خوب است که وقتی نام طراح داخلی و مبلمان فیلم را در تیتراژ ابتدائیمی بینید، در انتها حق میدهید که جایش همانجا کنار طراح صحنه و لباس فیلم شیدا رشیدیانو موسیقی محمدرضاعلیقلی و صدابردار مهران ملکوتی باشد.فیلمنامه به شدت حساب شده است.اگر فیلم را دیده اید قدری به عقب برگردید و رفتاریک زنخانه دار را در تمام لحظه های فیلم ببینید.آنجا که چای را بر میگرداند توی قوری یا انجاکه با دست پودرماشین لباس شوئی را پخش میکند.اینها همان ظرایف فیلمنامه است.یادتانبیاید تقابل نوع پوشش طاهره در بیرون و داخل خانه را.نوع نگاه و راه رفتن و رفتار وسکنات، همانهائی است که ما هر روزه دارم میبینیم و شاید به سادگی از کنارشان رد می شویمو شاید هم داریم باهاشان زندگی میکنیم. واقعا به همین سادگی ها هم نیست.شادمهر راستین ورضامیرکریمی آنقدر روی فیلمنامه و نوع پرداخت ان کار کرده اند( از مشاوره ها و نوشته ها و دیگر) که مستحق جایزه بودند.هم هنگانه قاضیانی و هم همه دیگر.چقدر خوب که جشنواره "به همین سادگی" تمام شد.

منبع خبر : سینمای ما
یكشنبه,25 فروردین 1387 - 13:1:17

اين مطلب را براي يک دوست بفرستيد صفحه مناسب براي چاپگر
آرشيو
اخبار مرتبط:

نظرات

اميد بلاغتي
يکشنبه 25 فروردين 1387 - 14:23
-5
موافقم مخالفم
 

نقد مصطفي جوادي نقد به شدت دقيق و كاملي است.......


يکشنبه 25 فروردين 1387 - 22:10
1
موافقم مخالفم
 

زیبایی در سادگی

"به همین سادگی" به همین سادگی زیبا بود

مینو
دوشنبه 26 فروردين 1387 - 2:41
-1
موافقم مخالفم
 

فیلم زیبایی بود البته بعد از شاهکار فوق العاده ی اقای میر کریمی شاید کمی رجعت به سینمایی تا این حد مستقل و جمع و جور عجیب باشه اما اقای میر کریمی تجربه کردن رو دوست دارن

رضا میر کریمی از معدود کارگردانان جوانی هست که وارد سینما شده و میشه روش حساب کرد اینکه با فیلمهای خوش ساخت غافلگیرمون کنه و میون انبوهی از فیلمهای چرند کور سوی امید برای دوست داران سینما باشه به قول اقای قادری سینما تنها جایی که با یک گل هم بهار میشه

به همین سادگی گامی به جلو (بعد از شاهکار قبلی شون) برای اقای میر کریمی محسوب نمیشه(البته در راستای سینمایی پرخرج خیلی دور خیلی نزدیک هم نیست)اما فیلم قابل اعتناییست فیلمی که به خیلی ها درس کارگردانی سنجیده دقیق پر وسواس و فاخر رو میده

میر کریمی از هیچ نکته ی حتا جزیی به راحتی عبور نمیکنه ونه تنها برای شعور مخاطبش احترام قایل میشه که تلاش میکنه سطح سلیقه و توقع تماشاگر رو از خودش کارگردانیش و نوع سینمای فاخر و دوست داشتنش بالا ببره و این موضوع در بازاره مکاره ی این روزهای سینمای ایران مثل موهبت میمونه

به شخصه برای ایشون نوع دیدشون به سینما و اثار ارزشمندشون خیلی احترام قائل هستم وبراشون ارزوی موفقیت میکنم

و به همه ی سینما دوستان با اطمینان میگم رضا میر کریمی هنوز بهترین فیلم هاش رو نساخته به قول دوست منتقدی ما خوشبختیم که کارگردانی مثل ایشون داریم که میتونیم باور کنیم هرگز نا امیدمون نمیکنه

هانی
سه‌شنبه 27 فروردين 1387 - 0:52
2
موافقم مخالفم
 

نقد اقای جوادی نه فقط کامل و دقیق که بسیار دلنشین و زیبا بود مثل خود فیلم

من فکر میکنم مینو تمام حرفها رو خیلی خوب گفته فقط میگم با نظر ایشون موافقم

یک چیز دیگه کاش همه شما مثل من ترک زبان بودید تا مفهوم شعر زیبای ساری گلین که خانم قاضیانی به زیبایی در فیلم خوندن رو میفهمیدید حتما کیف میکردید جدا ایشون نقششون رو بسیار ماهرانه و زیبا بازی کردن

هیئت داوران جشنواره میتونن به خاطر انتخاب ایشون به عنوان بازیگر برتر به خودشون و هوش و دقت نظرشون افتخار کنن.

سهیل
سه‌شنبه 27 فروردين 1387 - 1:34
-2
موافقم مخالفم
 

واقعاً که فیلم زیبایی بود رضا میرکریمی با ساخت این فیلم بار دیگر نشان داد که کارگردان بسیار برجسته ای است و حرفهای زیادی برای گفتن دارد درحالی که بیشتر کارگردانهای سینمای کشورمان رو به ساخت فیلمهای کمدی ضعیف آورده اند کارگردانی مانند رضا میرکریمی به خوبی راه خودش را یافته است و بعد از خیلی دور خیلی نزدیک اثر برجسته دیگری را در کارنامه هنری خود ثبت کرد امیدواریم که رضا میرکریمی راه خو د را همچنان ادامه داده و کارگردان های دیگر کشورمان نیز با الگو گرفتن از این کارگردان برجسته کشورمان راه موفقیت را در پیش بگیرند

B.A
سه‌شنبه 27 فروردين 1387 - 13:54
-1
موافقم مخالفم
 

film aaaaaaaali bud

اضافه کردن نظر جدید
:             
:        
:  
:       





             

استفاده از مطالب و عكس هاي سايت سينماي ما فقط با ذكر منبع مجاز است | عكس هاي سایت سینمای ما داراي كد اختصاصي ديجيتالي است

كليه حقوق و امتيازات اين سايت متعلق به گروه مطبوعاتي سينماي ما و شركت پويشگران اطلاع رساني تهران ما  است.

مجموعه سايت هاي ما : سينماي ما ، موسيقي ما، تئاترما ، دانش ما، خانواده ما ، تهران ما ، مشهد ما

 سينماي ما : صفحه اصلي :: اخبار :: سينماي جهان :: نقد فيلم :: جشنواره فيلم فجر :: گالري عكس :: سينما در سايت هاي ديگر :: موسسه هاي سينمايي :: تبليغات :: ارتباط با ما
Powered by Tehranema Co. | Copyright 2005-2009, cinemaema.com
Page created in 0.76984500885 seconds.