سينمای ما - کاش این قدر انتظار نداشتیم! (نگاهی به فیلم کنعان)

سه‌شنبه 20 بهمن 1388 - 1:9

I نظرسنجی I

سينماي جهان

من تسلیم شده‌ام

همه چیز با فیلمنامه آغاز می‌شود و به پایان می‌رسد

جورج كلوني این بار واقعا روانه بيمارستان شد

مریل استریپ امسال هم گزینه اصلی اسکار است

جیم شرایدن برای فیلم تازه‌اش دنیل کریگ را انتخاب کرد

سایت‌اند ساند 50 فیلمساز نامتعارف سینما را معرفی كرد

معرفی کامل فیلم «جی آی جو: ظهور کبرا» - حامد مظفری

سال‌هایِ از دست رفته (یادداشت گِئورگ ویلیامسون بر فیلم «تابستان» ترجمه پیمان جوادی)

گفتگویی با استاد ژاپنی انیمیشن جهان به بهانه نمایش فیلم تازه‌اش

قسمت‌های پنجم و ششم «اسپایدرمن» را نویسنده «زودیاک» می‌نویسد

فرار بزرگ (یادداشت برایان لوری –ورایتی- بر مجموعه تلویزیونی «فرار از زندان: فصل اول» ترجمه پیمان جوادی)

معرفی کامل «آدم‌های بامزه» - حامد مظفری

استشهادي براي خدا
		(36 رأي) گارگردان : علیرضا امینی

ماجراهای اینترنتی
		(22 رأي) گارگردان : حسین قناعت

تنها دوبار زندگی می‌کنیم
		(137 رأي) گارگردان : بهنام بهزادی

صداها
		(93 رأي) گارگردان : فرزاد موتمن

محاكمه در خيابان
		(322 رأي) گارگردان : مسعود کیمیایی

آقای هفت رنگ
		(71 رأي) گارگردان : شهرام شاه حسینی

نیش و زنبور
		(99 رأي) گارگردان : حميدرضا صلاحمند

کتاب قانون
		(349 رأي) گارگردان : مازیار میری

دو خواهر
		(1343 رأي) گارگردان : محمد بانکی

کاش این قدر انتظار نداشتیم! (نگاهی به فیلم کنعان)

سينماي ما - اميررضا نوري پرتو: کنعان برشی از زندگی مینا (ترانه علیدوستی) و مرتضی (محمدرضا فروتن) را در بحرانی ترین لحظات و در آستانه طلاق گرفتن از هم روایت می کند. این دو که از طبقه مرفه جامعه هستند، به دلیل میل مینا برای رفتن به کانادا جهت ادامه تحصیل دچار مشکلاتی شده اند و در این بین ورود غیر منتظره آذر (افسانه بایگان) ، خواهر مینا، پس از بیست سال مناسبات و قول و قرارهای آن دو را به هم می زند و در این بین سایه علی رضوان (بهرام رادان) ، دوست صمیمی و خانوادگی مینا و مرتضی کاملا بر روابط آن دو سنگینی می کند. خیلی ها منتظر بودند که با دومین فیلمنامه مشترک مانی حقیقی و اصغر فرهادی (که این بار مانی حقیقی وظیفه ساخت فیلم را بر عهده گرفته است) بار دیگر شاهد فیلم درخشانی همانند چهارشنبه سوری خواهیم بود. اما همه تصورات واهی از از کار در آمد. کنعان از منظر فیلمنامه کاستی هایی دارد که این ضعف ها در شخصیت پردازی نمود بیشتری دارد. مینا و مرتضی و تیره و تارشان خیلی زود تماشاگر را درگیر خود می کند و قضیه حاملگی مینا و ورود ناگهانی آذر بیننده را به دیدن یک درام قوی و پر کشمکش امیدوار می کند. اما پس از آن واقعا چیز جدیدی در روند شخصیتی کاراکترها و رابطه هایشان با یکدیگر نمی بینیم. حتی داستان پیرنگ چندان محکمی ندارد که به آن اتکا کنیم. شخصیت سرگردان علی کمکی به این رابطه های سرد و کم استوار نمی کند و تنها پیچیدگی این کلاف سردرگم را بیشتر می کند. تماشاگر حدس می زند که علی هنوز عاشق مینا است و ردپایی از این علاقه را در مینا نیز مشاهده می کند؛ در همان سکانسی که برای آب دادن به گل های علی به خانه او می رود و با لذت وسایل خانه او را نگاه می کند. ولی فیلمنامه نویسان در نهایت محافظه کاری و خود سانسوری ( که البته باید به شان حق هم داد) این رابطه دراماتیک جذاب را عقیم می گذارند و با کشاندن مینا و مرتضی به شمال و نزدیک کردن علی و آذر به هم که سرانجام آن را نیز بر عهده تماشاگر می گذارند، همه مصالح و فرصت های خوبی را که در چنته داشته اند، از بین می برند. در اینجاست که دیگر قضیه عهد و پیمان مینا با خود مبنی بر سالم ماندن آذر و نرفتن به خارج و نیز تصادف با آن گاو در جاده مه آلود شمال (که از لحاظ منطقی و اجرا چنگی به دل نمی زند) جذابیت چندانی ندارد. البته صحنه های درگیری فیزیکی و لفظی شخصیت ها بسیار خوب نوشته شده که در اجرا نیز بر اهمیت آن افزوده شده است. کلا فیلم از لحاظ سبک بصری و فرمی بسیار موفق است. کارگردانی حقیقی حساب شده و سنجیده است و هیچ نمایی در فیلم نمی توان یافت که شلختگی های معمول ساختاری سینمای ایران را داشته باشد. ترانه علیدوستی کاملا در جلد نقش خود فرو رفته و به کمک گریم خوبش بازی حیرت انگیزی در نقش یک زن حدودا سی ساله به نمایش گذاشته است. افسانه بایگان نیز با ایفای نقش آذر نقطه عطف جدید و قابل اتکایی در کارنامه هنری خود -پس از کافه ستاره - رقم زده است. محمدرضا فروتن هم پس از چند بازی ضعیف و تکراری، تمام تلاش خود را کرده تا جلوه ای تازه به جنس بازی اش بدهد و در برخی سکانس ها به این امر نائل شده است. بهرام رادان که دیگر یک بازیگر تمام حرفه ای و خوش استیل است، به نقش کم رمق خود جلوه ای اندک بخشیده است. طرز راه رفتن و نوع نگاههایش به رازآلودگی روابط شخصیت ها که بخشی از آن مورد نظر کارگردان و فیلمنامه نویس بوده، کمک بسیاری کرده است. ضمن اینکه نباید از موسیقی کریستف رضاعی به راحتی گذشت که با وجود اینکه در صداگذاری استفاده چندان خوبی ازش نشده ، اما با بافت اثر همخوانی و نزدیکی دارد. طراحی صحنه و لباس امیر اثباتی نیز بسیار به چشم می آید. حیف است از کنعان بگوییم و چشممان را به چهره پردازی ظریف و حساب شده سودابه خسروی ببندیم که قطعا تاثیر بسزایی در عالی جلوه نمودن بازی ها داشته است. به هر صورت نباید با خودمان رو در بایستی داشته باشیم! کنعان فیلم بدی نیست حتی در جاهایی یک سر و گردن از خیلی از محصولات وطنی بالاتر است. ولی آن چیزی نبود که فکر می کردیم. مانی حقیقی باید نگاهی دوباره به فیلمنامه اثرش بیندازد.

منبع خبر : سينماي ما

پنجشنبه,18 بهمن 1386 - 15:29:58

آرشيو

نظرات

ورسوس
پنجشنبه 18 بهمن 1386 - 19:45

-4

منظور شما را از بازی ضعیف و تکراری فروتن هرگز متوجه نشدم.

فکر نمی کنم فروتن کار تکراری و ضعیفی ارائه داده باشد.

در تمامی آثاری که او حضور داشته،سکانس برتری از بازی خویش نیز به جا نهاده

و این حرف شما بدون استناد به دلیل و مدرکی،غیر قابل پذیرش است.

sahar
جمعه 19 بهمن 1386 - 11:16

2

در مورد بازيه ضعيف و تكراري فروتن كاملا با شما موافقم... فروتن داره درجا ميزنه... شخصيتي كه در كنعان ارائه ميده دقيقا شبيه حس پنهان و خيلي از كارهاي ديگر اوست

parisa
جمعه 19 بهمن 1386 - 22:43

-4

shomaha az film chi mifahmin ke injori nazar midin

parisa
شنبه 20 بهمن 1386 - 14:40

-4

kamannnnnnnnnnnnnnn aliyeeeeeeeeeeee bebini kheyli por mazmone man baraye tamame daneshjoha pishnahad mikonam va be tamame avamele film khaste nabashid migam makhsosan khanome bayegan khanom derakhshannnnnnnnnn bodin

اضافه کردن نظر جدید