سینمای ما- آرزو فراهانی: در این چند سالی که در جشنواره شرکت داشتم، حال و هوای دل پذیری حاکم بود. همه مان یک جورهایی شور و شوق داشتیم. فیلم های گاهی خوب و گاهی بد، بالاخره به وجدمان می آورد. با خوب هایش شاد می شدیم و بساط گپ و گفتمان جور بود. بدها هم که دیگر معلوم بود؛ نگاه های حسرت بار و سرهایی که به نشان تاسف بالا و پایین می رفت.هر روز شال . کلاه می کردیم و می امدیم جشنواره تا شاید چیزی دستگیرمان شود...
و اما امسال که هر چه از عمر پدیده ای می گذرد، توقع مان بیش تر می شود و انتظارمان بالاتر می رود. چهار روز است جشنواره شروع شده و همه یخ زده اند. دندان های مان تیک تیک به هم می خورد اما نه از سرمابلکه از یاس. هر روز می گوییم خدا را شکر هنوز چند روز دیگر مانده، اما اگر این چند روز هم بگذرد و یخ مان باز نشود چه کنیم؟ چه می توانیم بکنیم؟این همه هیاهو، بروبیا، زیر اب زنی و صفحه گذاشتن پشت سر همکاران فیلمساز دیگر برای چه هدفی؟ فیلم ساختن به چه قیمتی؟ بهتر نبود جای این همه انرژی در مسیر منفی، کاری می کردیم تا نتیجه بهتری به دست بیاید و فیلم های بهتری بسازیم؟ فیلم ساختن به هر قیمتی و با هر کیفیتی، شده هدف اصلی سینمای ایران.
سینمای مطبوعات هم که امسال شده کافی شاپ؛ سن ایچ و قهوه جاکوبز، ماست میوه ای کاله و چای کیسه ای با کیک و ساندویچ های پونل... البته این که عیبی نداردف به شرطی که چیزی غیر از این ها هم برای عرضه باشد. خیلی بد است که تعداد اطعمه و اشربه سینمای رسانه ها از مطبوعات و نشریات روزانه و خواندنی که در اختیار حاضران قرار می گیرد کم تر شده و بولتن روزانه جشنواره هم ده دقیقه بیش تر دوام نمی اورد و تمام می شود و نسخه ای ازش گیر کسی نمی آید. در عوض می توانید قهوه و ماست میوه ای و سن ایچ مخلوط میوه های گرمسیری را امتحان کنید.البته می گویند تنور جشنواره هنوز گرم نشده و نان هم خوب به آن نمی چسبد. جمع شدن اثار خارجی در پنج روز اول ابتکار هر کی که بود و هدفش هر چی که بود، جشنواره را از تک و تا انداخت و به دو نیمه کسل کننده و احتمالاً پر هیجان تبدیل کرد. ما عادت کردیم که قانع باشیم؛ یک بوتیک، مهمان مامان، چهارشنبه سوری، ماهی ها عاشق می شوندو و خیلی دور خیلی نزدیک برای یک سال مان کفایت می کند. آیا چیزی شبیه این ها هست که یخ های قندیل شده پنج روز اول را به آب های روان تبدیل کند؟ ما که بی صبرانه منتظریم.