سینمای ما- احسان رحیم زاده: خارجی بخش های مختلف جشنواره، این سه فیلم ایرانی مهم هم نمایش داده شد و بازتاب های مختلفی داشت که متاسفانه عموماً منفی بود. گویا فیلم ها هر کدام به دلایل مختلف به دل سینما دوستان و منتقدان ننشسته است. این سه یادداشت کوتاه را درباره این فیلم ها بخوانید:

به همین سادگی : داستان زنانه ، فضای آپارتمانی ، دغدغه های زن ایرانی خانه دار از طبقه متوسط ، نگرانی های پنهان یک زن ، سکوت و آرامش ، ظرافت در شخصیت پردازی و نمایش رابطه مادر و پسر بچه اش ، روابط سرد شهری ، تنهایی یک زن، سینمای اجتماعی ، دور شدن از سینمای دینی ، گنجاندن نشانه های مذهبی همچون استخاره و قرآن و صدای اذان ، واقعگرایی ، گرفتار شدن در حلقه تکرار و روز مرگی ، برداشت از کتاب " چراغ ها را من خاموش می کنم " زویا پیرزاد ، سیمای زنی در دوردست ، بدبختی در حد و اندازه ای که دیگران آن را سفید بختی می دانند ، شیطنت های بچه گانه سینمای روشنفکرانه ، روایت بی تعلیق و کم کنش ، داستانی که خیری دیر شروع می شود یا بهتر بگوییم اصلا شروع نمی شود ، سینمای جشنواره ای ، عدم توفیق در گیشه ، چمدان خالی یک زن ، تردید ، وقتی همه خواب بودند
هامون و دریا : مثلا ستایش موسیقی ، مثلا توجه به هویت بومی و ملی ، تراژدی که منجر به کمدی می شود ، نمایش بیابان و شتر و کویر و تشنگی ، به ظاهر داستانی با لایه های عرفانی ، داستان پردازی ضعیف از مضمونی که پیش تر به زیبایی در درخت گلابی تصویر شده بود ، عشق آتشین دو نوجوان دختر و پسر ، دوتار نوازی و تعزیه و همه چیزهایی که باعث می شوند در ظاهر فکر کنیم فیلم متعلق به "سینمای ملی" است ، فیلمی در ژانر کودکان و نوجوانان که نه می تواند نوجوانان را سرگرم کند و نه می تواند از خنده های بزرگسالان جلوگیری کند .
آتش سبز : گنگی و ابهام در دمای منهای ۲۰ درجه ، سردرگمی ، مثلا مرور تاریخ و هویت فرهنگی ایران ، داستان بی سر و ته ، اجرای سخت و بی نتیجه یک فیلمنامه بی در و پیکر ، فیلمی که دوست داری همان اولش از سینما بیرون بروی ولی فکر می کنی شاید یک خبر هایی بشود ، سرگیجه ، زنی که با یک مرد مرده ازدواج کرده است ، همسری که اعتراف می کند مرده است ، آدم هایی که در مقاطع تاریخی جابجا می شوند ، تئاتر و نمایش به اضافه سینمای مستند