در حالي که مصطفي کرمي فيلمبردار جوان روي تخت بيمارستان است، پگاه اين وضعيت را دارد، فيلم «سنتوري» توقيف شده است، روزنامه هاي شرق و هم ميهن توقيف شده اند و اين همه روزنامه نگار بيکار شده اند، براي من جشن مفهومي ندارد. درد کرمي، درد پگاه، تعطيلي روزنامه هاي شرق و هم ميهن، توقيف فيلم داريوش مهرجويي، فشار اقتصادي بر مردم و... ميان اين همه دردهاي جانکاه و طاقت فرسا، جشن خانه سينما چه مفهومي دارد؟ جشني که هزينه اش مي توانست کرمي را از بيمارستان بيرون بکشد و شرايط بهتري را برايش رقم بزند، برگزار مي شود و آن وقت براي نجات کرمي صدقه جمع مي شود. خانه سينما جدا از مردم که نمي تواند حرکت بکند. حداقل من نمي توانم. درد مردم هم درد من است. اين را در فيلم قبلي ام «زندان زنان» ثابت کرده ام. فيلمي که در دوره هاي قبلي جشن خانه سينما برنده 7 جايزه شده است. هرچند استقبال مخاطبان از فيلم ارزشي فراتر از اين جايزه ها داشت. من فيلمسازي مستقل هستم که هيچ گاه رانت خواري نکرده ام، با تفکرم، علايقم و شعورم فيلم ساخته ام و جدا از شرايط اقتصادي و اجتماعي جامعه ام حرکت نکرده ام. به همين دليل است که مي گويم در شرايط حاضر جشن برايم مفهومي ندارد... .
نکته ديگر هم اين است که با اينکه مراحل فني فيلم «سه زن» تمام شده بود و تا زمان برگزاري جشن فيلم آماده مي شد به شکل رسمي از شرکت در جشن اعلام انصراف داديم اما جالب اينجا است که مسوولان برگزاري جشن همان ابتدا اسم من و خيلي از اعضاي اتحاديه را از داوري ها خط زده بودند و آقاي معلم هيچ توضيحي بابت اين قضيه به ما نداد. جالب است. نه؟ خيلي ها هم فيلم در جشن دارند و هم داورند ولي طبق شرايط هميشگي و جهت گيري هاي فرهنگي قرعه به نام من مي افتد و اسمم خط مي خورد.