اگه چیزایی که از جلسه اون روز تو وبلاگ خود ده نمکی نوشته شده بود در مورد واکنشهای آقای علی شاه حاتمی درست باشه و عینا اونجور اتفاق اقتاده باشه باید متاسف برای یه همچین برخوردی. اینکه ده نمکی و اعوان و انصارش یه زمانی پای ثابت هر آشوب و جنجالی در هر مراسمی که باب میلشون نبوده بودن ,درست و به هیچ وجه این قابل توجیه نبوده و نیست. ولی چرا خیلی از اونایی که منتقد یه همچین رفتاری هستن بعضی وقتا به همین شیوه متوسل می شن؟ این فیلم ضعیفه(از هر لحاظ چه فرم و چه محتوا) و در رده ی آثار دست چندم این سینمای بی بضاعت هم قرار نمی گیره(البته به نظر من) و گذشت زمان و فرو نشستن احساسات و هیجانات توده هم جایگاه واقعیش رو معلوم خواهد کرد. این دیگه احتیاج به داد و بیداد و توسل به همون روشهای مورد انتقاد نداره که. داره؟ بذاریم هر کسی کار خودش رو انجام بده, زمان بهترین قاضی خواهد بود. یه نکته دیگه هم بگم و اونم اینکه به نظر من همین تغییر فاز نسبی و نیم بند آقای ده نمکی و امثالهم رو هم باید غنیمت دونست و ازش استقبال کرد چون ورود به این فاز اسبب و لوازمی نیاز داره که ایشون مجبور به رعایتش هستن هر چند اگه واقعا هم در ابتدای کار به این فاز اعتقاد قلبی و فکری نداشته باشن. یواش یواش.
|