اغلب آن‌هايي كه در شب جش دنياي تصوير در سالن وزارت كشور بودند، موقع تجليل از داريوش مهرجويي و حرف‌هاي عزت‌الله انتظامي درباره‌ي اين فيلمساز مي‌دانستند كه اتفاق ناخوشايندي پيش آمده است. اين را از سكوت سالن چهارهزار نفري وزارت كشور، تغيير چهره‌ي محسوس مهرجويي در طول حرف‌هاي انتظامي و واكنش تند او به اين حرف‌ها مي‌شد به‌راحتي تشخيص داد. قصد ندارم دوباره آن وضعيت ناخوشايند را مرور كنم يا آن حرف‌ها و متلك‌هاي دلگيركننده را تكرار كنم. همه‌ي ما كه به شكلي دلبسته‌ي اين سينما و بزرگانش هستيم، موظفيم كه آن شب و آن حرف‌ها را فراموش كنيم و در كنار ديگر تجربه‌هاي ناخوشايند اين سينما ناديده‌اش بگيريم و فقط تجربه‌‌اش را جايي گوشه‌ي ذهن‌مان نگه داريم.
نكته‌اي كه مي‌خواهم  بنويسم، درباره‌ي تقدير درست و در خور شاءن مهرجويي و مهم‌تر از آن عذرخواهي رسمي و بدون حاشيه و صريح انتظامي از حرف‌ها - يا به تعبير ديگر، شوخي‌هاي - آن شب است. پير بازيگري و نمايش ايران در اقدامي جسورانه و احترام‌برانگيز طي نامه‌اي از مهرجويي بابت آن ماجرا عذرخواهي كرد و به جايگاه اين سينماگر در سينماي ايران و تاثيرش بر كارنامه‌ي بازيگري خودش صحه گذاشت...
به نظرم حالا ديگر نوبت مهرجويي است كه بزرگي‌اش را باز هم اثبات كند. او كه با فيلم‌هايش به ما ياد داده هيچ‌چيز در اين دنيا ارزش دلگيري و غم و ناراحتي را ندارد، مي‌تواند پاسخي در خور منزلت انتظامي بدهد. نوشته يا اظهار نظر رسمي مهرجويي در اين‌باره، در حقيقت هم نوعي پوزش‌خواهي متقابل است و هم در حكم پذيرش عذرخواهي مردي است كه در هشتاد و چندسالگي هم از ابراز اشتباهش ابايي ندارد؛  اين‌كه همه‌ي آن‌چه در آن شب پيش آمد، فقط و فقط شوخي دو دوست و همكار هنرمند بوده و نه جيز ديگر (گيرم كه اين‌طور هم نباشد و حرف‌هاي انتظامي درباره‌ي مهرجويي به‌حق برايش گران آمده باشد). به گمانم  اين تنها راه  اثبات جايگاه بلند اين دو شمايل تاريخ سينماي ايران است.
آقاي مهرجويي؛ مثل هميشه منتظر مي‌مانيم تا شاهكار ديگري رو كنيد، اين‌بار نه روي پرده‌ي نقره‌اي.