مرسی امیر جان. خوشحالم که همه چیز را به موقع می گویی. به حالم می آمد و چیزی به ذهنم نمی رسد که بگویم البته:

دایان کیتن: گوش کن. جنایت اگر برای هدف مقدسی باشد هیچ ایرادی ندارد

وودی آلن: این جمله رو کی گفته

دایان کیتن: آتیلای خونخوار

manam az heat filme morede alagham shoroo mikonam 3 ta monolougesho doost daram:

1: guy told me once dont let yourself get attach to anything that you are not willing to walk out in 30 seconds flat if you spot the heat around the corner.

2: i am alone, i am not lonely.

3: sahnei ke deniro vingro ro mikoshe too hotel: look at me, look at me.

سلام و اینکه هنوز فیلم رو نخوندم و احتمالا چیز خوشمزه ای درانتظارمه.جمله هم که همون محبوبترین جمله ام:چقدر زود دیر می شود.(how soon is late)

توی این فیلمهایی که اسمش رفت در مورد حاتمی کیا حرف تازه ای ندارم ولی با "دختر دایی گمشده" به عنوان دوست داشتنی ترین فیلم مهرجوئی خیلی موافقم. مهرجوئی تو این تجربه کوتاهش هجویه ای ساخته که نظیرش را تو سینمای خودمان کمتر داریم یا حتی اصلآ نداریم( شاید ناصر الدین آکتور سینما, خواب تلخ و البته تهران انار ندارد نمونه های خوب دیگری باشند): در نظر بگیرید فیلمسازی را که به قصد ساختن فیلمی با مایه های فلسفی میره جزیره کیش اون وقت از ترانه شیش و هشت دختر دایی گمشده سر در میاره یا مثلآ جلوه های ویژه از قصد مسخره فیلم. طنز ظریف فیلم آدم را یاد هشت و نیم فلینی میندازه.

و اما جمله های قصار را (که خیلی هستم) دوست دارم با وودی آلن شروع کنم البته چند تا از اونهاییش را که خیلی دوست دارم چون مشمول ممیزی میشه این جا نمیارم و به یک بی مزه اش اکتفا میکنم: من از مرگ نمی ترسم فقط میخوام موقعش که شد اون جا نباشم. یا یه نقل قول اورژینال از گدار:All you need to make a good film is a gun and a girl.

در مورد محسن چاووشی هم همه حرف ها زده شده بهتره به "محسن نامجو " برسیم که واقعآ لنگه نداره

اشاره بعضی دوستان به مرور کامنت های گذشته و یک اتفاق توی کامنت های روزنوشت قبلی باعث شد تامن یکسری تصویرسازی های ذهنی ام را با شما در میان بذارم.پیشنهاد امیر راهم در مورد جملات قصار از توی کامنت ها (که ریشه در سینما دارد) برداشت کردم و تو داستانم آوردم.قصه از ایام عید شروع میشه. راستش من از اول از طریق کامنت ها تو جریان قضایای زیر بودم.اما چون هنوز با بچه ها صمیمی نشده بودم،اظهارنظر نمیکردم.حالا فقط جهت یادآوری تلگرافی مرور میکنم.:

سفرمشهد "امیر رضا" - التماس دعا بچه ها - کامنت جنجالی "مصطفی"(نوری پرتو،پرتویی در نور)- اشک و دعا – بازگشت امیر رضا – سالم بودن هواپیما!! – اطلاع از پیغام تحریف شده – دلخوری و گلایه – شور و شعور- مذهب و ارتجاع – روشنفکری و ادعا – در رثای اشک و پیاز داغ – مذهبی (نما) و روشنفکر(نما) – تسری کردن بحث به سایرین - حمایت و حسادت – دین وسینما - سینمای معناگرا – سانسور- ... – ترک مصطفی – سکوت امیر رضا - ... – سینمای کمدی-صامت - چاپلین؛کیتون،لوید –لورل هاردی – وودی آلن،تاتی- سوتی کاوه – وودی آلن پرمدعا –مصطفی و جمشید – حساسیت فیزیولوژیک- اسب نفهم !- خشم نامه –کاوه آهنگر –کاوه میترسد.. –منگ مست از کوچه میگذرد- تاتی بدقواره..- فاقد شعور پایه – پل گاسکوئین - ... – سانسور-...- "کات دادن قادری به بحث ها" و اولتیماتوم...

تو جریانات بالا که بنظرم فقط حاصل چند سوءتفاهم بود و با خویشتن داری طرفین قابل حل بود.اما یک مقدار تندروی و احساسات گرایی بحث رو به درازا کشید.وقتی بعد از چند وقت اوضاع عادی شد و بحمدالله "مصطفی انصافی" هم برگشت.من هم که دیگه با بچه ها قاطی شده بودم وداشتم با دقت از روی کامنت هاشون،روانشناسی شان میکردم!! که اخلاقیات و روحیاتشون دستم بیاد.با هر کس با زبون خودش حرف بزنم و بقول سهراب :یادم باشد کاری نکنم که به قانون زمین بربخورد...

القصه... اوضاع تازه روبه راه شده بود و من تو کف شکوه بازگشت مصطفی وکامنت های گل وبلبل خودم و رفقا بودم ؛که یک دفعه چشمم به کامنت شیرافکن "علی طهرانی صفا" خطاب به "امیر رضا" افتاد.با این عنوان:"آقای روشنفکر". آقا از شما چه پنهون که دلم هری خالی شد!! گفتم شروع شد : تاول روشنفکری(نمایی) دهان گشود!! پیش خودم هم حدس زدم:

خب! این "علی" که شبیه "حاج کاظم" از اصولش نمیگذره ، از اون طرف هم امیر رضا "حسسسسساس"...(دیدی سر یه "گریه" چیکار کرد!!).بقیه رفقا هم مثل "کاوه" و "مصطفی جوادی" و"جمشید"و"رضا" و.... مثل یه انبار باروت میمونند،فقط کافی یکی اولین شلیک رو بکنه..... مونده بودم حیرون!تنها امیدم به تازه وارد ها بود که دیدم"خشایار" از راه نرسیده میگه:" وقتی میخوای شلیک کنی شلیک کن وراجی نکن"!! از اون طرف نگاه کردم ببینم اسلحه دست کی؟؟ دیدم دست "علی طهرانی". گفتم:حاجی! فشنگ ها مشقیه دیگه؟؟!

گفت:نه دیگه! جنگیه! ژسه رو که یادت هست؟ خیلی نامرده...!!

تواین اوضاع شلم شوربا که کم از دوران جنگ سرد نداشت؛"منگ" هم اومد "مانیفست هنرش" رو ارائه داد:"..هنر آن است که آنقدر بزند تا بمیرم...!!". جمعیت نسوان هم یا مثل "ندا"و"حنانه"و"سحر" سرشون گرم ماهنامه فیلم بود یا مثل "ماندانا" از همه جا بی خبر!! "حمید رضا" هم مدام از فیلم های دهه هفتاد و قهرمان های عاصی و این گروه خشن حرف میزد،که من گروه خودمون میومد جلو چشمم.خداییش آل پاچینو هم جای من بود، توی این بعد از ظهر سگی کم می آورد.

...خلاصه قضیه خیلی حساس شده بود.از سوسپانس و تعلیق و این حرفا گذشته بود ومنتظر یک شُک هیچکاکی بودم. از دست منم که کاری بر نمی اومد.فقط امیدوار بودم "امیر رضا" مسلح نیومده باشه..... " ....فید شدن تصویر.... 14 ساعت بعد..."

...وقتی صفحه کامنت ها را آپ کردم،یکراست رفتم سرغ کامنت "امیر رضا" تا ببینم دوئل با علی طهرانی رو شرو ع کرده یا نه....اولش جا خوردم! ولی نه واقعی بود!...این بار دیگه من رودست خورده بودم که روی رفقام زود قضاوت کردم."امیر رضا" یک روشنفکر به معنای واقعی کلمه است که اینطور خویشتن دارانه جواب داد.اون اینبار سعی کرده بود احساس محبت و دلسوزی علی رو از توی حرفاش بفهمه.حرفایی که ظاهرش "نیش" بود اما برای آدم نوستالیژیکی مثل امیر رضا "نوش".

حالا دیگه بقول کاوه هوا بهاری شده بود و خورشید خانوم از آن دور آغوش باز کرده بود....

اشاره بعضی دوستان به مرور کامنت های گذشته و یک اتفاق توی کامنت های روزنوشت قبلی باعث شد تامن یکسری تصویرسازی های ذهنی ام را با شما در میان بذارم.پیشنهاد امیر راهم در مورد جملات قصار از توی کامنت ها (که ریشه در سینما دارد) برداشت کردم و تو داستانم آوردم.قصه از ایام عید شروع میشه. راستش من از اول از طریق کامنت ها تو جریان قضایای زیر بودم.اما چون هنوز با بچه ها صمیمی نشده بودم،اظهارنظر نمیکردم.حالا فقط جهت یادآوری تلگرافی مرور میکنم.:

سفرمشهد "امیر رضا" - التماس دعا بچه ها - کامنت جنجالی "مصطفی"(نوری پرتو،پرتویی در نور)- اشک و دعا – بازگشت امیر رضا – سالم بودن هواپیما!! – اطلاع از پیغام تحریف شده – دلخوری و گلایه – شور و شعور- مذهب و ارتجاع – روشنفکری و ادعا – در رثای اشک و پیاز داغ – مذهبی (نما) و روشنفکر(نما) – تسری کردن بحث به سایرین - حمایت و حسادت – دین وسینما - سینمای معناگرا – سانسور- ... – ترک مصطفی – سکوت امیر رضا - ... – سینمای کمدی-صامت - چاپلین؛کیتون،لوید –لورل هاردی – وودی آلن،تاتی- سوتی کاوه – وودی آلن پرمدعا –مصطفی و جمشید – حساسیت فیزیولوژیک- اسب نفهم !- خشم نامه –کاوه آهنگر –کاوه میترسد.. –منگ مست از کوچه میگذرد- تاتی بدقواره..- فاقد شعور پایه – پل گاسکوئین - ... – سانسور-...- "کات دادن قادری به بحث ها" و اولتیماتوم...

تو جریانات بالا که بنظرم فقط حاصل چند سوءتفاهم بود و با خویشتن داری طرفین قابل حل بود.اما یک مقدار تندروی و احساسات گرایی بحث رو به درازا کشید.وقتی بعد از چند وقت اوضاع عادی شد و بحمدالله "مصطفی انصافی" هم برگشت.من هم که دیگه با بچه ها قاطی شده بودم وداشتم با دقت از روی کامنت هاشون،روانشناسی شان میکردم!! که اخلاقیات و روحیاتشون دستم بیاد.با هر کس با زبون خودش حرف بزنم و بقول سهراب :یادم باشد کاری نکنم که به قانون زمین بربخورد...

القصه... اوضاع تازه روبه راه شده بود و من تو کف شکوه بازگشت مصطفی وکامنت های گل وبلبل خودم و رفقا بودم ؛که یک دفعه چشمم به کامنت شیرافکن "علی طهرانی صفا" خطاب به "امیر رضا" افتاد.با این عنوان:"آقای روشنفکر". آقا از شما چه پنهون که دلم هری خالی شد!! گفتم شروع شد : تاول روشنفکری(نمایی) دهان گشود!! پیش خودم هم حدس زدم:

خب! این "علی" که شبیه "حاج کاظم" از اصولش نمیگذره ، از اون طرف هم امیر رضا "حسسسسساس"...(دیدی سر یه "گریه" چیکار کرد!!).بقیه رفقا هم مثل "کاوه" و "مصطفی جوادی" و"جمشید"و"رضا" و.... مثل یه انبار باروت میمونند،فقط کافی یکی اولین شلیک رو بکنه..... مونده بودم حیرون!تنها امیدم به تازه وارد ها بود که دیدم"خشایار" از راه نرسیده میگه:" وقتی میخوای شلیک کنی شلیک کن وراجی نکن"!! از اون طرف نگاه کردم ببینم اسلحه دست کی؟؟ دیدم دست "علی طهرانی". گفتم:حاجی! فشنگ ها مشقیه دیگه؟؟!

گفت:نه دیگه! جنگیه! ژسه رو که یادت هست؟ خیلی نامرده...!!

تواین اوضاع شلم شوربا که کم از دوران جنگ سرد نداشت؛"منگ" هم اومد "مانیفست هنرش" رو ارائه داد:"..هنر آن است که آنقدر بزند تا بمیرم...!!". جمعیت نسوان هم یا مثل "ندا"و"حنانه"و"سحر" سرشون گرم ماهنامه فیلم بود یا مثل "ماندانا" از همه جا بی خبر!! "حمید رضا" هم مدام از فیلم های دهه هفتاد و قهرمان های عاصی و این گروه خشن حرف میزد،که من گروه خودمون میومد جلو چشمم.خداییش آل پاچینو هم جای من بود، توی این بعد از ظهر سگی کم می آورد.

...خلاصه قضیه خیلی حساس شده بود.از سوسپانس و تعلیق و این حرفا گذشته بود ومنتظر یک شُک هیچکاکی بودم. از دست منم که کاری بر نمی اومد.فقط امیدوار بودم "امیر رضا" مسلح نیومده باشه..... " ....فید شدن تصویر.... 14 ساعت بعد..."

...وقتی صفحه کامنت ها را آپ کردم،یکراست رفتم سرغ کامنت "امیر رضا" تا ببینم دوئل با علی طهرانی رو شرو ع کرده یا نه....اولش جا خوردم! ولی نه واقعی بود!...این بار دیگه من رودست خورده بودم که روی رفقام زود قضاوت کردم."امیر رضا" یک روشنفکر به معنای واقعی کلمه است که اینطور خویشتن دارانه جواب داد.اون اینبار سعی کرده بود احساس محبت و دلسوزی علی رو از توی حرفاش بفهمه.حرفایی که ظاهرش "نیش" بود اما برای آدم نوستالیژیکی مثل امیر رضا "نوش".

حالا دیگه بقول کاوه هوا بهاری شده بود و خورشید خانوم از آن دور آغوش باز کرده بود....

tablighe filme jadide makhmalbaf rooye youtube.com oomade. in bar marcopolo rafte india film sakhte. vali jaleb be nazar resid. scream of the ant, esme filomesh bood ke hich rabtiam ghaedatan be scream of the cats albume black cats nabayd dashte bashe.

بخشید که کمی قصارتر از یک جمله قصار معمولی است. شاید حرفی که توی یکی دو کامنت قبلی زده ام را بیشتر باز کنم:

((می توانید زیر درخت ها پنهان شوید اما ضایعه مغزی زیر درخت هم هست، می توانید در دانشگاه پنهان شوید، اما دانشگاه دقیقا مقر ضایعه مغزی است. این جا کشور ضایعه مغزی است، این نقشه ضایعه مغزی است. این رودخانه ها و دریاچه ها دچار ضایعه مغزی اند. آن نقاط نورانی فرودگاه ها دچار ضایعه مغزی اند که خلبان های دچار ضایعه مغزی، هواپیماهای دچار ضایعه مغزی شده ی بزرگ را آنجا فرود می آورند. ضایعه مغزی هم چون اجازه نامه یی فسخ ناپذیر همه چیز را در برگرفته- ما داریم روی سطح صاف ضایعه ی مغزی اسکی می کنیم ولی خیالتان راحت باشد هرگز سقوط نمی کنیم. چون متوجه خطر نمی شویم ))

دونالد بارتلمی_

خوب شد من چند تا دیالوگ نوشتم تا شما هم از ما کپ بزنی .(شوخی کردم )

واقعا این قضیه ی جمله های قصار و دیالوگ های محبوب خیلی حال میده.خوب پیشنهادی بود.

آقا به مناسبت ده سالگی آژانس شیشه ای می تونی یه سایه ی خیال تو مجله فیلم واسش در بیاریا.

راستی چون بی خیالش شدی من هم زیاد ادامه نمی دهم.فقط این را بگویم که oldboy یک فیلم فوق العاده دیگر است از سینمای شرق آسیا. این فیلم گرچه از یک کمیک استریپ اقتباس شده ولی تا عقده ادیپ هم پیش می رود.old boy یک تراژدی یکلاسیک است. اسیر شدن در چنگال تقدیر. تقدیری که این بار خود آدم ها برای هم رقم می زنند. ایده اصلی فیلم حرف ندارد. اما وقتی قرار است داستان را تعریف کند یعنی یک درام با تمام چفت و بست هایش. این جاست که کمی می لنگد. وسوسه قرار دادن ادیسو در چنین موقعیتی باعث شده زیاد به پل های ارتباطی برای رسیدن به این موقعیت فکر نکنند. هیپنوتیزم در این جا چیز خام دستانه ای است. ویا آن مسائل مربوط به چت و اینترنت و این حرفها که به نظرم زیاد به فضای فیلم نمی چسبد. در کل مشکل oldboy مشکل هل دادن قصه است به آنجایی که لازم است به آن برسد. در فیلمنامه چیزهایی قرار داده شده تا بتواند دست شخصیت اصلی را برای جلو رفتن باز بگذارد. مثلا این که کسانی که ادیسو را زندانی کرده بودند( این نوع حبس کردن ، مرا یاد گودال ساخته کارلوس مارتین فریرا فیلمساز اسپانیایی انداخت) پانزده سال یک نوع غذا به او می دادند. چرا؟ برای این که وقتی ادیسو بیرون آمد بتواند از طریق رستوران هایی که آن غذا را درست می کنند آنها را پیدا کند. حتی برای اثر گذاری بیشتر آن فصلی که همه چیز رو می شود، فیلم در طول قصه مار ا از حقیقت دور می کند. صحنه ای را به یاد بیاورد که میدو می رود تا دختر ادیسو را پیدا کند. و در نهایت به او می گوید دخترت را گیر آوردم و فلان جاست و این هم شماره اش. و ما در طول قصه هیچ چیز دیگری که دختر ادیسو را به یاد بیاورد نداریم و در آن لحظه اصلا این ماجرا از یادمان رفته. البته یک نکته مثبتی در این نوع تعلیقی که فیلمساز انتخاب کرده وجود دارد و ان این است که ما همانقدر ازقضایا باخبریم که ادیسو هست و این در همراهی با این شخصیت خیلی کمک می کند . او هم چیزهایی را که می داند به ما می گوید( فلاش بک هایی که در آن ، ماجرای زبان درازی ادیسو را می بینیم). با این همه فیلم می تواند تا ساعتها آدم را در بهت نگه دارد و پارک چان ووک با این فیلم نشان داد که در استفاده از قدرت تخریب گر انتقام چقدر می تواند موفق عمل کند( کاری که در اثر تحسین شده دیگرش، کاری که با آن سرزبانها افتاد انجام داد: سمپاتی با آقای انتقام). فیلم از نظر کارگردانی فصل های فوق العاده ای دارد. صحنه مبارزه در راهرو جزو بهترین آنها ست.

مثل اینکه زیادی ادامه اش دادم

این روزها انقدر حالم بده و بی حوصله م که اصلا دست و دلم به هیچ کاری نمیره به جز این که بیام و کامنتهای دوستان عزیز رو هر شب بخونم.ولی حتی توانایی نوشتن و اظهار نظرم ندارم.فعلا در دوره رکودم!ولی جمله ی آخر امی قادری رو انقدر دوست داشتم که دلم نیومد کامنت نذارم و بابت این جمله ش که برای من لااقل خیلی به جا و دوست داشتنی بود ازش تشکر نکنم.انمقدر جمله و دیالوگ دوستداشتنی ته ذهنم هست که نمیدونم کدومو بیرون بکشم .فعلا علی الحساب ابنو مینویسم ولی بیاین تو همه ی کامنتهامون یه جمله یا دیالوگ داشته باشیم(بیربطم بود عیبی نداره لذت تقسیم ویه یادآوردنش برای خودمون و بقیه بیش از این حرفاست)پس علی الحساب:

زخمای آدم سرمایه س.سرمایه تو با این و اون تقسیم نکن.داد نزن.هوار نکش.صبور و آروم و بی سروصدا همه چیزو تحمل کن.(فیلم شب یلدا)

جمله قصار:من وقتي رفتم جبهه با تراكتور سر زمين كار مي كردم حالا برگشتم سر همان زمين بي تراكتور.اين نوع جمله ها در كنار:

-بازي با پرچم و ماكت ها توسط كيانيان

_دهت گذشته مربي

_ته خط يه اعدامي فقط ده شماره1 2 3 4 5

-صداي افتادن پوكه روي زمين

_من يك دانشجو ام و تا به امروز از شما دفاع مكردم(لهجه يزدي)

-ما ز يارا چشم ياري داشتيم...

-مچ انداختن حاج كاظم با سلمان(يا ابوذر)

-فاطمه فاطمه

-ترمز ناگهاني حاج كاظم در خيابان:عباس حيدري هاووو

_عباس پشت حاج كاظم ....رفتن به سوي هلي كوپتر.....شال مشكي سلحشور در دستان باد....نگاه اصغر به هلي كوپتر بعد از دستگيري....صداي ماشين رنگ پاش...تيس.....تيس.....تيس....و آژانس شيشه اي

یک جایی در فیلم، آن یارو که مجوزها را داده بود دست ریک، به او می گوید: خیلی از من بدت می آید، نه؟

ریک: نمی دونم. شاید اگه بهت فکر می کردم، ارت بدم هم می آمد!

با سلام خدمت امیر عزیز و همه ی دوستان و سروران گل خودم .

1- امیر جان در مورد محسن چاووشی که گفته بودی باید عرض کنم که پیش از جشنواره هیچگاه طالب صدای او و حتی سیاوش قمیشی که یه جورایی مرجع تقلیدشه نبودم

( ابی - فریدون فروغی و فرهاد خواننده های مورد علاقه ی تمام عمرم بوده و هستند . از دوستان هم خواهش می کنم جبهه نگیرین !!! ((: ) .اما وقتی شنبه 21 بهمن ماه 1385 ساعت 15 : 6 و پس از تماشای سنتوری از درب خروجی سینما آفریقا با بچه ها بیرون آمدم نمی دونستم کدو طرف باید برم . البته نه به خاطر تاثیرگذاری فیلم بود . نه ! اصلا فیلمنامه ی ضعیف فیلم بدجور تو ذوقم زده بود . بلکه ترانه ی سنگ صبور بود که با جنس صحنه های خلق شده توسط استاد و چهره ی خسته و میمیک دار و معرکه ی رادان بدجوری سنجاق شده بود و اصلا نمیشد این صدا را از بافت تصویری فیلم جدا کرد . قبلا هم عرض کرده ام از طریق وبلاگ دوست عزیزم آقای احسان رحیم زاده این ترانه رو دانلود کردم و در هیاهوی پیش از عید و چهارشنبه سوری و کل تعطیلات که تمامش به نگارش فیلمنامه گذشت خواب و خوراک روح و جسمم شده بود . اصلا یه جورایی بهش معتاد شده ام . الآن هم که یه کمی آتشم فروکش کرده باز هم روز ی بیش از ده بار گوش می دهم . خدا کنه " سنتوری " با صدای چاووشی مجوز اکران بگیره .

2- امیر جان نوشته ات را در مورد هامون و آژانس شیشه ای با دقت خواندم . خیلی ظریف و همراه با نکته بینی های همیشگی و خاص خودت بود . اما امیر خان گل خداییش

بشین در خلوت خودت و کلاهتو قاضی کن و فارغ از علایق درونیت ببین آیا سنتوری می تونه از هامون بالاتر و ارزشمندتر باشه ؟!

3- مهدی پور امین عزیز سلام . ممنون از کامنتت که توش کلی بنده نوازی بود . اما خدا وکیلی سر کلمه ی " حسسسسساس " کلی خندیدم . دمت گرم . در ضمن قربان یه کم روغن داغشو زیاد کردی ! من کجا و جماعت روشنفکر کجا ؟! با سالها تلمذ و دست و پا زدن هم فکر نمی کنم ناخن انگشت کوچک روشنفکران واقعی و ارزشمند این مرز و بوم هم بشم . وای به حال الآن که عددی نیستیم قربان !!!! (:

4- اما جملات قصاری که امیر دستور داده بود بنویسیم . حالا این شد یه بحث توپ و باحال و در عین حال سینمایی . اما دیالوگهایی را که فعلا به ذهنم رسید براتون می نویسم :

الف - گوشی رو بذار بگو خداحافظ : دیگه فکر کنم همه تون بدونین مال چه فیلم و چه شخصیت ماندگاریه !

ب - منصور باتری موبایله تموم شد . درست مثل خودم : کامران ( سعید امینی ) درشاهکار پرویز شهبازی : " نفس عمیق "

پ - اگه می خوای مردم بهت توجه کنن لازم نیست با دست بزنی رو شونه شون بلکه باید با پتک بزنی تو سرشون ! " : جان دوو ( کوین اسپیسی ) در فیلم محبوب تمام عمرم " هفت "

ت - " شما ول بگردین خوبه ... من ول بگردم بده ... من فضولی دوست ندارم ... شما یه شلوار دادین ! " : کاراکتر اتی در ساخته ی بی نظیر حمید نعمت ا... : " بوتیک "

چون کامنتم طولانی شد یه سری دیگه شو با اجازه تون بعدا می نویسم . البته چیز زیاد دیگه ای هم فعلا به ذهنم نرسیده .

پی نوشت :

وبلاگم با یادداشتهایی بر خون بازی - پول ( روبر برسون ) - موشت ( روبر برسون ) - بابل ( آلخاندرو گونزالس ایناریتو ) - آپارتمان ( بیلی وایلدر ) و رفقای خوب ( مارتین اسکورسیزی ) آپدیت شد . از امیر عزیز و همه ی دوستان خوبم خواهشمندم سری به وبلاگم بزنند و مطالب جدیدم رو مطالعه کنند و نظرات و انتقادات خود را بفرمایند . منتظر هستم .

www.cinema-cinemast.blogfa.com

مخلص همه ی دوستان خوب خودم . یا حق .

با سلام خدمت امیر عزیز و همه ی دوستان و سروران گل خودم .

1- امیر جان در مورد محسن چاووشی که گفته بودی باید عرض کنم که پیش از جشنواره هیچگاه طالب صدای او و حتی سیاوش قمیشی که یه جورایی مرجع تقلیدشه نبودم

( ابی - فریدون فروغی و فرهاد خواننده های مورد علاقه ی تمام عمرم بوده و هستند . از دوستان هم خواهش می کنم جبهه نگیرین !!! ((: ) .اما وقتی شنبه 21 بهمن ماه 1385 ساعت 15 : 6 و پس از تماشای سنتوری از درب خروجی سینما آفریقا با بچه ها بیرون آمدم نمی دونستم کدو طرف باید برم . البته نه به خاطر تاثیرگذاری فیلم بود . نه ! اصلا فیلمنامه ی ضعیف فیلم بدجور تو ذوقم زده بود . بلکه ترانه ی سنگ صبور بود که با جنس صحنه های خلق شده توسط استاد و چهره ی خسته و میمیک دار و معرکه ی رادان بدجوری سنجاق شده بود و اصلا نمیشد این صدا را از بافت تصویری فیلم جدا کرد . قبلا هم عرض کرده ام از طریق وبلاگ دوست عزیزم آقای احسان رحیم زاده این ترانه رو دانلود کردم و در هیاهوی پیش از عید و چهارشنبه سوری و کل تعطیلات که تمامش به نگارش فیلمنامه گذشت خواب و خوراک روح و جسمم شده بود . اصلا یه جورایی بهش معتاد شده ام . الآن هم که یه کمی آتشم فروکش کرده باز هم روز ی بیش از ده بار گوش می دهم . خدا کنه " سنتوری " با صدای چاووشی مجوز اکران بگیره .

2- امیر جان نوشته ات را در مورد هامون و آژانس شیشه ای با دقت خواندم . خیلی ظریف و همراه با نکته بینی های همیشگی و خاص خودت بود . اما امیر خان گل خداییش

بشین در خلوت خودت و کلاهتو قاضی کن و فارغ از علایق درونیت ببین آیا سنتوری می تونه از هامون بالاتر و ارزشمندتر باشه ؟!

3- مهدی پور امین عزیز سلام . ممنون از کامنتت که توش کلی بنده نوازی بود . اما خدا وکیلی سر کلمه ی " حسسسسساس " کلی خندیدم . دمت گرم . در ضمن قربان یه کم روغن داغشو زیاد کردی ! من کجا و جماعت روشنفکر کجا ؟! با سالها تلمذ و دست و پا زدن هم فکر نمی کنم ناخن انگشت کوچک روشنفکران واقعی و ارزشمند این مرز و بوم هم بشم . وای به حال الآن که عددی نیستیم قربان !!!! (:

4- اما جملات قصاری که امیر دستور داده بود بنویسیم . حالا این شد یه بحث توپ و باحال و در عین حال سینمایی . اما دیالوگهایی را که فعلا به ذهنم رسید براتون می نویسم :

الف - گوشی رو بذار بگو خداحافظ : دیگه فکر کنم همه تون بدونین مال چه فیلم و چه شخصیت ماندگاریه !

ب - منصور باتری موبایله تموم شد . درست مثل خودم : کامران ( سعید امینی ) درشاهکار پرویز شهبازی : " نفس عمیق "

پ - اگه می خوای مردم بهت توجه کنن لازم نیست با دست بزنی رو شونه شون بلکه باید با پتک بزنی تو سرشون ! " : جان دوو ( کوین اسپیسی ) در فیلم محبوب تمام عمرم " هفت "

ت - " شما ول بگردین خوبه ... من ول بگردم بده ... من فضولی دوست ندارم ... شما یه شلوار دادین ! " : کاراکتر اتی در ساخته ی بی نظیر حمید نعمت ا... : " بوتیک "

چون کامنتم طولانی شد یه سری دیگه شو با اجازه تون بعدا می نویسم . البته چیز زیاد دیگه ای هم فعلا به ذهنم نرسیده .

پی نوشت :

وبلاگم با یادداشتهایی بر خون بازی - پول ( روبر برسون ) - موشت ( روبر برسون ) - بابل ( آلخاندرو گونزالس ایناریتو ) - آپارتمان ( بیلی وایلدر ) و رفقای خوب ( مارتین اسکورسیزی ) آپدیت شد . از امیر عزیز و همه ی دوستان خوبم خواهشمندم سری به وبلاگم بزنند و مطالب جدیدم رو مطالعه کنند و نظرات و انتقادات خود را بفرمایند . منتظر هستم .

www.cinema-cinemast.blogfa.com

مخلص همه ی دوستان خوب خودم . یا حق .

درموردفيلمهاي محبوب بعدازانقلاب ميشه به چندتافيلم اشاره كرد كه ازقلم افتاده.ازنظرمن بهترين وخوش ساخت ترين فيلم بعدازانقلاب ناخداخورشيد ناصرتقوايي.يه فيلم كلاسيك 4ستاره كه هيچ وقت تازگي شو ازدست نميده.باصحنه هاي زيبايي ازجنوب وبندرويه ناخداي يك دست كه بامهارت كامل كبريت ميكشه وسيگارشو روشن ميكنه.همچنين دندان مارمسعودكيميايي كه اونم فيلم سرحال وموندگاريه.بايه فرامرزصديقي سرحال ولاغروخوش تيپ.من فكركنم يكي ازفيلمهايي كه چندسال ديگه مثل هامون طرفدارهاي خاص خودشوپيداميكنه شوكرانه. بايدحداقل 15يا20سال ازيه فيلم بگذره تاموندگاريش معلوم بشه.

اسطوره يعني آدمي كه فراتر از آدم و فروتر از خداست. گفت اين غير فرشته است و بشر هيچ مگو...

يكي ديگه: خوشبختي وقفه اي است ميان دو بدبختي. (‌تا حالا به اين مساله تو فيلم هاي حاتمي كيا دقت كرده بوديد؟ )

به نظر من سينماي دفاع مقدس به وجود اومد كه حاتمي كيا رو به سينماي ايران معرفي كنه. خدا سايه اشو رو از سر سينماي ما كم نكنه.

شاید نامه ای به امیر قادری... شاید...

یاد آن شب ها که بانوشین لبان

بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود

سلام

انگیزه ام از نوشتن این نامه... بگذار از یک جای دیگر شروع کنیم. من از اولین کسانی بودم که سینمای ما را کشف کردم. تا جایی که وقتی خبر راه اندازی سایت را در ماهنامه فیلم دیدم با خودم گفتم: « برو بابا... خبرت سوخته است...» می بینی؟ حق آب و گل دارم. وقتی برای اولین بار روی روزنوشت های امیر قادری کلیک کردم دوست نداشتم نظر بدهم یا پیام بگذارم ( خداییش پیام گذاشتن قشنگ تره یا کامنت گذاشتن؟ ). فکر می کردم اینجا هم همه می خواهند دروغ بگویند، جایی شبیه چت روم و این حرف ها. اما صمیمیتی دیدم که واقعا وسوسه شدم. همه چیز از اینجا شروع شد. شروع زیبایی بود. دیگر به دنبال اخبار و عکس ها توی گوگل جست و جو نمی کردم و مستقیم به سینمای ما می آمدم. کمی بعدتر روزنوشت های نیما را هم با چرندیاتم ( جمع مونث سالم از واژه ی چرندیه! ) آلوده کردم. دیگر آلوده شده بودم. ترک شما و دوستانی که پیدا کرده بودم از ترک سارا از اعتیاد سخت تر بود. آن چنان صمیمیتی که نظیرش را نه در دروغ بافی های چت دیده بودم نه در هیچ جای دیگر این شبکه ی پهناور. وقتی علی تهرانی صفا را در خیلی اتفاقی در روزهای جشنواره دیدم ( بعد از دو روز حرف زدن با هم دیگر فهمیدیم ما کی هستیم و کجا نام همدیگر را شنیدیم ) آن چنان عشقم به سینمای ما افزون شد که می خواستم بپرم بغلش کنم ( سینما ی ما را می گویم نه علی را، آی کیو! )

اما هر چه گذشت ذوق و شوقم کم تر شد و این اواخر آن چنان از سایت عزیز زده شده بودم که مدتی - درست زمانی که بچه ها به جای متلک پرانی و مزخرف گفتن و بیانیه و جوابیه صادر کردن مثل اوایل درباره ی سینما حرف زدند و چاپلین و برادران مارکس و هرولد لوید و ...- از سایت دور بودم. منتظر بودم دوباره بحث داغی شکل گیرد تا این نامه را برایت بنویسم. بنویسم که امیر قادری! نکند پیر شده ای؟! چرا دیگر نوشته هایت شور نمی انگیزند؟

در مورد نقدهایت... حتی نقدت درباره ی فیلم مارتی کبیر تبدیل می شود به یک نقد خیلی معمولی. فیلم اسکورسیزی... که درباره ی هر سکانسش می شود ساعت ها بحث کرد. مطالب قشنگ از تو در ماهنامه فیلم کمتر می بینم. نقدی که بر بوچ و ساندنس نوشته بودی یادت هست؟ شب حکم یادت هست؟ خیلی وقت است خوب نمی نویسی. امیر قادری! نکند آن قدر فیلم دیده ای که اشباع شده ای؟ سینما یک را دیدی؟ آن شبی که لوک خوش دست رو پخش کرد؟ دیدی جواد آقا طوسی وقتی می خوات از قهرمان ها و ضدقهرمان هایش صحبت کند چه ذوق و شوقی داشت؟ حتما از عمق وجودش دوستشان دارهپد. اما تو... در اوج جوانی پیر شدی.

درباره ی روزنوشت هایت... قبول دارم که روزنوشت های تو باید از دغدغه هایت بگوید و آن چیزهایی که تو می خواهی. اما جلد زیبای دی وی دی تو آن چیزی است که تو می خواهی؟ چه قدر سلیقه ات منحرف شده! می توانستی به جای این که از جلدش بگویی از خودش بگویی. از آن جایی که پس از منفجر کردن صندوق قطار، بوچ و ساندنس که به گوشه ای پرتاب شده اند هنوز می خندند و اسکناس های پخش شده در هوا را جمع نه بلکه نظاره شان می کنند. یا حتی دوباره از سکانس آخر بگویی و نگرانی بوچ از حضور لوفورس... می توانستی یکی از سکانس های فیلم را در همان یک پاراگراف نقد کنی تا ما هم چیزی یاد بگیریم. امیر خان! دقت کردی که قبل التحریر ها و بعد التحریرهات از تحریرهات مهم تر شده اند؟ اصلا قبل التحریر و بعد التحریر یعنی چی؟

درباره ی نیما... نیما کجاست؟ امیدوارم دستش بهتر شده باشد. بگو الان چه کار می کند؟ دستش را باز کرده؟ واقعا نیما قدرت این را ندارد که روزنوشت هایش را به روز کند؟ واقعا نمی تواند؟ من باور نمی کنم.

درباره ی کامنت ها... چرا این قدر حاشیه؟ تو هرچه دل تنگت می خواهد می گویی و بچه ها هم. رفقای ما از ماه ها پیش وحدت را فراموش کرده اند. آن روزها با هم مخالفت هم می کردیم. اما هیچ وقت بیانیه علیه دیگری صادر نکردیم. من نمی دانم چه لزومی دارد هرکس برای اعتقاداتی که دارد برای دیگران توضیح دهد. این تویی که نباید اجازه دهی پیام ها ( همان کامنت ها! ) به حاشیه کشیده شوند. بد نیست خودت سر بزنی و به بچه ها بگویی که روز اول قرار بود از پدرخوانده بگوییم و راننده تاکسی و گاو خشمگین و این گروه خشن... قرار بود از حکم بگوییم و مهمان مامان و امروز از رئیس و سنتوری.

درباره ی کانون... کانون فیلم تشکیل نشد. چرا؟ واقعا مشکل دارید؟ واقعا شما نمی توانید اتاقی که یک فرش و یک جاکفشی داشته باشه آماده کنید تا جایی نه برای فیلم دیدن بلکه حرف زدن داشته باشیم؟ آن یک استکان چای را هم نمی خواهیم!

امیر عزیز! اگر به عنوان یک دوست دوستت دارم فقط و فقط به خاطر این است که تو و خیلی از منتقدان دیگر در لذتی که از دیدن فیلم ها عایدم شده با من شریک هستید. تو، نیما، مهرزاد دانش، آقای گلمکانی، آقا جواد طوسی ( که به خاطر عناصر فرامتنی و ارادتش به مسعود خان بیشتر از همه ی شما دوستش دارم ) با خاطراتم از فیلم های زیبا عجین شده اید. امیر خان! دوست ندارم هیچ وقت از این لیست حذفت کنم.

درباره ی دوستم... دوستی داشتم که با نام مستعار احسان ( همان اوایل ) در بحث های ما شرکت می کرد. اما دیگر هیچ وقت هوس نکرد حرف هایش را با ما در میان بگذارد ( احسان خانی هم که امروز در بحث های ما شریک است احسان من نیست ). وقتی دلیل را از او می پرسم همه ی حرف های مرا از بالا تا پایین از بر می خواند.

دیدی با استدلال استقرایی به سادگی اثبات می شود که خسته شده ای و آن انرژی اولیه را نداری؟ الان که دارم این نامه را می نویسم دارم به آهنگ های باب دیلن که از احسان گرفته ام گوش می دهم. ماهنامه ی فیلم این ماه شاید خیلی چیزها را اثبات کند.

می دانم هیچ کس این نامه ی بلند بالا را نمی خواند. چه اهمیت دارد؟ من که حرف هایم و حرف دل خیلی از بچه ها را ( شاید ) با تو زدم.

راستی شاید درباره ی تمام مطالب بالا اشتباه کرده باشم. شاید من دارم پیر می شوم... شاید.

با احترام

مصطفی انصافی

امیر جان سلام

من فقط امروز می خوام یک تشکر کنم از برنامه سازان مستند 4 . دیشب مستند سرخ کیوان علی محمدی و امید بنکدارو پخش کردند امیدوارم کارشون تداوم داشته باشه در پخش مستند . فقط دیشب زمانش طوری بود که با بازی منچستر و میلان تداخل پیدا کرده بود . راستی من که منچستری بودم ولی چه جادویی دیشب کرد این کاکا .( نکته : تکرار مستند سرخ امروز ساعت 16 )

یک سوالم داشتم امیر جان ما منتظر برگزاری نمایشگاه مطبوعات بودیم تا شاید اونجا می تونسیم مستند آقای کیمیایی را تهیه کنیم حالا با تصمیم عجیب! و بدون توضیح مسئولان برگزاری نمایشگاه مطبوعات به زمان نامعلومی افتاده آیا اصلان قصدی و فکری برای ورود مستند آقای کیمیایی به بیرون را دارید یا نه ؟ ما که خیلی منتظریم

بیصبرانه منتظر ضمیمه 5 شنبه اعتماد درمورد تحول موزیک ایران محسن چاووشی هستیم و من معتقدم که دست اندرکاران فیلم سنتوری و بخصوص استاد مهرجویی باید یک مقدار بیشتر به فکر محسن باشند چون واقعا با گلایه های که محسن در مصاحبه ای که کرده بود و در سینمای ما هم شما گذاشتید یک مقدار آزرده شده بود .

در مورد جملات قصار هم حالا که صحبت آقای کیمیایی شد نمی دونم چرا تو این همه دیالوگ و جمله قصار یاد سید گوزنها افتادم اونجا که رفته خونه مرد که مواد توزیع می کنه : ببین اصغر آقا نو کرتم فرق من و تو چیه حالا تو اونور جوبو ما این ور جوب ............

خوش باشید .

1.با نقد(اگر اسمشو نقد بذاریم)میامی وایست نابودم کردی...از اون مطالبیه که که همیشه آدمو با خودش درگیر میکنه.این با نقد "دره من چه سرسبز بود "خیلی فرق میکنه.اونجا یک نقد ستایشگر نوشته بودی و این بار یک مدح..چقدر سخته اعتراف این که من حالا با خوندن مدح بی صله تو عاشق فیلم شدم.دیشب دوباره دیدمش و دیدم ای دل غافل...همونیه که این میگفت.فکر کنم دیگه وقتشه پوستر مخمصه رو از بهترین نقطه دیوار اتاقم بردارم.مردان تازه ای اومدن.

حالا من و تو یه پاسوورد مشترک داریم و اون هم سبیل کالین فارلیه.شک نکن به من بیشتر میاد....

2.نظرم رو راجع به مطلب اعتمادت قبلا نوشتم.یه سوال هم ازت کردم که گفتی اگه صادق باشم جوابشو میفهمید ومن نفهمیدم.

3.خوب در مورد محسن چاووشی سعی میکنم با احتیاط حرف بزنم.سنتوری را ندیدم اما ترانه هایش را شنیدم و واقعا دلپذیرند.اما کارهای دیگرش واقعا چندان ارزشی ندارند.توی ترانه های این سالها ترجیح میدادم کارهایی که بابک بیات با مانی رهنما میساختند گوش کنم.بعید میدانم در موسیقی پاپ چهره قابل بحث دیگری هم داشته باشیم.فراموش نکنیم که ترانه فیلم مرسدس مانی رهنما بهترینشان بود.

4.دیشب یکی از این کانالها داشت نفس عمیق رو نشون میداد و فکر کنید تو لحظه ای که منصور از آیدا تقاضای پول میکنه و اون غرور لعنتی مردانه جلوی چشممون نابود میشه و هر لحضه احتمال اشک هم هست زیرنویسی از زیر میره با این مضمون:"کاشت موی سر و ابرو..تقویت قوای جنسی و...با تماس با این شماره...."

5.جمله قصار فرقش با یه دیالوگ توپ چیه؟خوب دو تا میارم..

« بيلي کيد و پت گارت »

کلانتر به الياس : اسمت چيه ؟

الياس : چه سوال خوبي کردي

"وقتی میری مستراح میشینی اونجا هم شعر نوشته. هم میتونی کارتو بکنی هم شعر بخونی.هم جیش هم شعر.هم شعر هم جیش." از کنار هم میگذریم

6.شعار دیشب ما انگلیسیها به ایتالیاییها

وین رونی وین رونی /// گاسکوئین دیگر است

امید جعفری عزیز راستش فکر کردم توصیف این صحنه شاید توضیح واضحات باشد:یک دسته سرباز مسلح بیرون از پناهگاه ایستاده اند تا به محض خارج شدن بوچ و ساندنس سوراخ سوراخشان کنند اما نگاه کنید بوچ و ساندنس در آستانه مرگ چه مزخرفاتی تحویل هم می دهند.آدم نمی داند به حالشان گریه کند یا بخندد.

بوچ:من فکر بکری دارم که بعد از این کجا بریم.ساندنس:من نمی خوام بشنوم.بوچ:وقتی بهت بگم.س:خفه شو.ب:باشه بابا باشه.س:فکر بکر تو بود که کارمون رو به اینجا کشوند.ب:تو هم خفه شو.س:دیگه نمی خواد از فکرای بکرت چیزی به من بگی.خیلی خب؟ب:خیلی خب.س:آفرین.بده به من دستتو.ب:بنده خدا من نباشم تو رو باد می بره.احتیاط کن.استرالیا.من یواشکی فهمیدم که تو می خوای بدونی اینه که بهت گفتم.میریم استرالیا.س:فکر بکرت اینه.ب:این آخرین فکر بکریه که به نظرم رسیده.س:استرالیام بهتر از اینجا نیس.ب:تو چه می فهمی بچه.س:یه حسنش رو بگو.فقط یه حسنش رو بگو.ب:اونا به زبونه ما حرف می زنن.س:راستی؟ب:آره.آقای تیرانداز ما دیگه اونجا غریبه نیستیم.تو استرالیا اسب هست،هزاران جا هست که میتونی قایم بشی.کنار دریاش خیلی محشره.تو میتونی اونجا شنا یاد بگیری.س:نه من شنا یاد نمی گیرم.اون مهم نیس.بانک هاش چطوره؟ب:خیلی مامانه.مثه هلوی پوست کنده می مونه.س:خیلی از اینجا دوره.ب:اه تو می خوای همه چی مطابق میلت باشه.س:من نمی خوام وقتی اونجا رسیدم ببینم جای مزخرفیه.درست نمی گم؟ب:لااقل در موردش فکر کن.س:خیلی خب دربارش فکر می کنم.ب:هی وقتی رفتیم بیرون وقتی خودمون رو رسوندیم به اسبا فقط یه چیزی رو به خاطر داشته باش.هی صبر کن ببینم.تو لفرس رو اونجا ندیدی،دیدی؟س:لفرس؟نه.ب:خب خدا رو شکر یه آن فکر کردم تو دردسر افتادیم.برو بریم.(روی تصویر صدای رگبار گلوله می آید)

صوفیا جان درست قبل از خواندن کامنتت داشتم به شب یلدا فکر می کردم.وقتی دیدم این دیالوگ پریا را نوشتی دلم می خواست بپرم آن طرف مانیتور و بقلت کنم.منم یک حرف دیگر پریا را می نویسم:همینو بگم که هیچ چیز یه شبه و یه روزه به وچود نمیاد نه عشق نه نفرت.همه چیز قبلش مهمه و قبل ترش و خیلی قبل ترش.یکی هم از حامد:نه اون قدر ازت دور بودم که بخوام گلایه کنم نه اون قدر نزدیک که...همیشه فکر می کردم دارم جوری زندگی می کنم که می پسندی.چه کار کردم...چه کار کردم که نپسندیدی؟

کیشلوفسکی درباره مرگ تارکوفسکی می گوید:او مرد شاید چون دیگر نمی توانست زندگی کند.معمولا این دلیل مردن آدم هاست.اسمش را سرطان یا حمله قلبی یا تصادف می گذارند اما انسان ها در واقع به این دلیل می میرند که دیگر نمی توانند زندگی کنند.

به قول نیما حسنی نسب آخ از این هامون(و البته لیلا).یک به یک داریم یاد فیلم های خوب گذشته را زنده می کنیم و بعد وقتی به فیلم های روی پرده نگاه می کنیم...آخ از این روزها.

سلام به همگي

1.آقاي پورامين عزيز واقعآ لطف داريد. در تمام عمرم از كسي اين همه فيض نبرده بودم. "ازهمه جابي خبر" خيلي احساسي بود به نظرم خشن تر مي نوشتيد بيشتر شوكه مي شدم!!!!!!!!!!!(از حق نگذريم خلاصه كردن وقايع اخير كار مناسبي بود.ممنون.)

2.آقاي قادري گفته بوديداحتمالآ DVDآقاي كيميايي تا نمايشگاه مطبوعات آماده مي شه...................آماده مي شه؟

3.اين پيشنهاد جمله قصار خيلي خوبه.جمله قصارمن اما سينمايي نيست:

آنگاه كه زندگي آسان نمي گذرد به ياد آر ....شايد خود بداني كه ديگران همواره در انديشه تواند(collin Mc carty )

4. با دختردايي گم شده خيلي خيلي موافقم.

تا بعد

) امیر جان! روزنوشتت رو من اثر گذاشت. حالا نمی گم چقدر تا ...

))نمی دانم خبر دارید یا نه. فیلمنامه و محصول نهایی، همچین بگی نگی، کمی با هم فرق داشت. آژانس رو میگم. یکی از تکه های حذف شده معروف فیلم (نقل به مضمون) اینه:

حاج کاظم در حال مسافر کشی است.

مسافر : آقا آزادی.

حاج کاظم: من تا انقلاب بیشتر نمی رم!

سلام .

نامه ی مصطفی انصافی را از ابتدا تا انتها با دقت تمام خواندم . خیلی دل پری داشت . این همه بغض فرو خورده رو یک دفعه و بدجور بیرون داده بود . دلم یه جورایی گرفت . نمی دونم چرا ؟

امروز در راه رفتن به بیمارستان و زیارت آقای دکتر خانوادگیمون مجله ی " شهروند امروز " رو گرفتم ( راستی دوشنبه باید آندوسکوپی کنم )): . این معده و روده ی قراضه ی منم همه اش از بچگی کار دستم داده . راستی اصلا چرا باید با گفتن این چیزا سرتون رو درد بیارم ؟ شاید چون شمار رو مثل برادر و خواهر دوست دارم ) . خلاصه .. اومدم که خونه یه نگاهی بهش انداختم . مجله ی خوبیه . از دست ندینش . اول اینکه دو صفحه از پرونده ی فیلم" 300" اش مربوط به کامنتهای ما در مورد این فیلم موهن است . بهتره بگیرید و ببینید کامنت هاتون توش هست یا نه ؟ من که مال خودمو پیدا کردم . بعدش هم اینکه یه پرونده ی توپ در مورد فریدریش دورنمات داشت که اتفاقا کتابهای معرفی شده اش در مجله جز ء لیست کتابهایم برای نمایشگاه بود . من ارادت خاصی یه این جناب دورنمات دارم . طرح فیلمنامه ی " عنکبوت " را که برداشتی آزاد از نمایشنامه ی " ملاقات با بانوی سالخورده " ی ایشان بود چند سال قبل به آقای محمد علی نجفی ( کارگردان ) ارائه دادم و قرار بود ایشان اونو بسازه که با تهیه کننده به توافق نرسیدند و ... البته هنوز متن نمایشنامه ی مذکور را نخوانده ام چون ترجمه اش پیدا نمیشه و فقط استاد حمید سمندریان پیش از انقلاب آن را به روی صحنه برده بودند . خیلی دنبال این نمایشنامه بودم و هستم و فعلا هم که چاپ نمیشه . فیلمنامه ی مذکور را از روی خلاصه ی داستان این نمایشنامه نوشته بودم . حالا هم که در مجله نوشته بود انتشارات ماهی دو تا از آثارش رو چاپ کرده که البته احتمالش رو می دادم . احتمالا انتشارات طرح نو هم همین آثار رو امسال بیرون میده . برای کسانی که ایشان را نمی شناسند باید بگم فیلم " قول " به کارگردانی شان پن و با بازی جک نیکلسون از روی رمانی به همین نام نوشته ی دورنمات ساخته شده است . پیشنهادم اینه که از دست ندینش . من که به ادبیات پلیسی و جنایی و نوآر و سیاه علاقه خاصی دارم .

یه دیالوگ دیگه : " اون تو همه هستن ! بچه های کوچه سرخپوستها ... آدمهای ممد کریم ارباب ... بستنی فروشه .. همه هستن ... همیشه تا دمش رفتم اما توش نرفتم " به نقل از شخصیت "ابی " در شاهکار مرحوم فریدون گله : " کندو "

یه سری هم به وبلاگم بزنید . استدعا دارم ... خواهش می کنم ... التماس می کنم !!!! ((:

خیلی مخلصم . یا علی .

فکر نکنم هیچ فیلمی به اندازه pulp fiction دیالوگ باحال داشته باشه : تراولتا : ماروین نظر تو چیه ؟

_ من نظری ندارم _ حتما یه نظری داری . تو فکر میکنی که خدا از بهشت اومد پایین و ( شلیک میکند ) ..... من تو صورت ماروین شلیک کردم .

_ ساموئل جکسون : برای چی اینکارو کردی ؟ _ نمیدونم فکر کنم ماشین از دست انداز رد شد .

اون بحث ابتدایی فیلم راجع به ماساژ پا و همبرگر شاهکارن . ( به اضافه آیه انجیل ) .

کي خاطرش هست جاده اي که به خانه ي دوست مي رفت کجا بود؟ / کسي نمي دونه تو اين شبهاي پر مه و خاموش استاد کجاست؟ / از ميم کدومتون خبر داريد؟ / آيدا هنوز تو راهه شماله؟ / آدرس کندلوس رو کي بلده؟ // ديروز حاج کاظم رو ديدم تازه از زندون اومده بود بيرون (بعد 9سال عفو خورده) داشت مسسافر کشي مي کرد / راستي کدومتون تازگي ها حميد هامون رو ديده؟خيلي دلم مي خواد بدونم هنوز هم مهشيد رو دوست داره؟ / از ليلا و شيدا کسي خبر داره؟اونا هنوزم عاشق هستن؟ / مي خوام بپرسم کسي اين روزا گاهي به آسمون نگاه مي کنه؟ / اصلا کسي يادش مونده مسعود چرا آيدا رو دوست داشت؟ / کسي اين روزا به فکرش مي رسه 4شب ساعت 10 تا 11 تو يه سربالايي منتظر دوست قديمي ش وايسته؟ / کي جرات داره ادعا کنه مي تونه تو اين روزاي سگ کشي مثل گلرخ حاضره براي جبران يه اشتباه و به خاطر عشقش جلوي يه گله گرگ گرسنه قدعلم کنه؟ / بابا خدايي بايد فاتحه ي خودمون رو بخونيم،نماد جووناي دهه ي 40 و 50 (که الان بين 30 تا 45 سال هستن) حاج کاظم، استاد، گلرخ و ميم هست و نماد ما آدماي 23 24 ساله تو بهترين حالت آيدا هستش و تو وضعيت عادي سارا(خون بازي) و علي سنتوري.صداي الرحمن بلند شده،فکر کنم ما مُرديم ولي هنوز داغيم حاليمون نيست.

باورم نمیشه.اینجا یکی اسم ناخدا خورشید رو آورد.حمیدرضا ممنونم....ای کاش یه وقت بشه همه نوشته های خودم راجع به ناخدا خورشید رو منتشر کنم.میچسبه....نه؟

یک صحنه در بانی و کلاید هست که به نظر من از تراژدی ترین و تلخ ترین صحنه هایی هست که دیده ام(قابل توجه آقای جعفری).دارودسته بارو یک ماشین را با زوج جوانی که داخلشان هستند تصرف کرده اند.زوج جوان اول می ترسند ولی کم کم دوست می شوند.در سکانس های بعدی فضا خیلی صمیمی شده...آخر سکانس:بانی:کارو بارتون چیه؟مرد جوان:من متصدی کفن و دفنم.فضا ساکت می شود...بانی:اونا رو از ماشین بندازین بیرون.

یک جمله هم در سین سیتی هست که همه از حفظ هستیم ولی هیچ وقت تکراری نمی شود.میکی رورک:جهنم اونه که صبح بیدار شی و ندونی برای چی زنده ای؟

این خیلی مهم است.باید به هر قدرتی با دیده شک و بدبینی نگاه کنید.قدرت شکنی یکی از رئوس برنامه روزانه تان باید باشد.چیزی مثل مسواک زدن آن هم روزی سه مرتبه.(امیر قادری)

نامه مصطفی انصافی حرف همه مان است.خیلی وقت است این حرفها را بینمان می زنیم اما خودمان را گول می زنیم که نه،داریم اشتباه می کنیم.اینجا مثل قبل است.امیر قادری،همان امیر قادری خودمان است.تا چند وقت پیش فکر می کردم تقصیر بچه ها هم هست که اینجا این طوری شده اما این چند روزه فهمیدم نه،بچه ها دوست دارند اینجا مثل قبل باشد.همه تلاششان را می کنند که چراغ کافه شان را روشن نگه دارند.اما این امیر قادری است که حوصله شان را ندارد.بچه ها فقط برایش زحمت شده اند.این است که کافه اش را داده دست آنها و انصافا آنها هم این روزها بد کافه داری نمی کنند.هرچند که چون اوسایشان نیست چای شان هر بار یک رنگ می شود.آخر اوس امیر حوصله شان را ندارد و اگر کافه اش شلوغ نبود مثل رفیق اش درش را تخته می کرد.حالا فقط هر از چند وقت یک بار می آید و در مورد رنگ چای بچه ها نظر می دهد و بعد هم به قول خودش می زند به چاک.حالا دیگر چای هم برایش ببری می گوید وقت ندارم بخورمش.حالا دیگر آن قدر با بچه ها تعارف دارد که در ایمیلش را هم که بزنی در را باز نمی کند و فقط سکوت می کند.حالا دیگر...

راستش می دانم سحر در کامنت بالایی چی نوشته چون کامتنش را داده بود من برایش بفرستم.می دانید این جمله را برای چی نوشته؟(قدرت شکنی یکی از رئوس ...)می خواست بگوید یادتان هست قبلا چه گفته بودید؟امیر قادری محافظه کار کجا و این حرفها کجا؟(ببخش سحر جان نمی دانم باید این حرفها را می نوشتم یا نه)

سلام

من یه کلمه و یه جمله قصار از آقای کیمیایی (که ندیده ام) دارم:

1. (ای امیر قادریِ) شِیطان :)

2.

من که جایی ندارم برم، من یه ستون دارم می رم پشتش قایم می شم.

ولی سی تا آینه دور من چیده شده، که من اصلا؛ چیزی برای مخفی کردن ندارم.

من خیلی گنده باشم، یه تیکه ابرم.

...

من یه جواب به خانم جباری بدم : نمایشگاه مطبوعات لغو شده :))

اگه می دونستی من چند بار اون تیزرهایی از آقای کیمیایی رو که گذاشته بودی رو سایت رو دیدم ... (با چه کلکی تیزر دوم رو کش رفتم. نمی دونی که ...) بعد هی هم دی وی دی نده بیرون، ای امیر قادری بد.

از دست من و تو غصه ها خسته می شن ...

سلام . امیدوارم حال همه ی دوستان خوب باشه . چیزی الآن به ذهنم نمی رسه واسه ی حرف زدن . یه سر گیجه ی وحشتناک هم از صبح دارم . امروز از اون روزهای گنده !فقط اومدم سری بزنم و یه دو سه تا دیالوگ از سگ کشی استاد بیضایی بگم و برم :

------------------------------------------------------------------

سکانس قالیشویی صبوری :

صبوری : چطور جرات می کنین ؟ اگه پولو می گرفتم و چکو نمی دادم ؟

گلرخ : محافظمو صدا می کردم .

صبوری : محافظ ؟ کجا قایمش کردین ؟

گلرخ : شما نباید بدونین .

اگه اشتباه نکنم این دیالوگها از نظر امیر قادری عزیز هم به عنوان بهترین دیالوگ جشنواره ی نوزدهم انتخاب شد ( یادش بخیر . امیر اون موقع ها چه انرژی ای میذاشت ! ) من هم خیلی با این سکانس حال می کنم .

------------------------------------------------------------

سکانس خانه ی نایری :

نایری : خیلی بهش وفاداری ؟

گلرخ : بیشتر از اون به خودم !

نایری : اون ارزششو نداره .

گلرخ : من به ارزش خودم فکر می کنم .

--------------------------------------------------------------

دوستان حوصله داشتند یه سری هم به وبلاگ ناچیز بنده بزنن . راه دوری نمی ره ! به خدا آپدیت شده : یادداشتهایی بر خون بازی - پول - موشت - بابل - آپارتمان - رفقای خوب

www.cinema-cinemast.blogfa.com

یا علی . مخلصم .

سلام

من همانی هستم که در قسمت کامنت های روز نوشت "رای من لورل و هاردی" از شما درخواست کرده بودم یادداشتی را درباره سنتوری و محسن چاووشی بنویسید

امروز یادداشت شما را در روزنامه اعتماد خواندم عالی بود ,درست مثل مطلبی که هنگام جشنواره نوشته بودید

از شما یک دنیا سپاس گزارم

"اگر از نمايش اين دنيا و شنيدن ترانه سنگ صبور، حتي از بلندگوهاي سينما بترسيم، زنگ خطر به صدا درآمده است."

حرفهای مصطفی انصافی مرا یاد خیلی وقت پیش انداخت( خیلی وقت نسبت به تاریخ محفل مان) . وقتی که من شاید یک همچین چیزهایی را خطاب به امیر نوشتم و آن روزها خیلی خواب همه را پراند( امیدوارم قدیمی ها یادشان باشد) . و امیر قادری جواب داد واقعا بی انصافی است که با همه این حسی که برای این جا و کارهای جنبی اش می کنم باز بگویید (( چرا فندکت سیگارمان را روشن نمی کند)). حرفش جواب نداشت. البته (( جواب )) نداشت. ولی گم نشد. ماند تا یک روز دیگر، در روزی که شاید من دیگر آن احساس را نداشته باشم اما کس دیگری بریزدش روی دایره. گفتم این روزها من این حسی را که مصطفی و حنانه می گویند ندارم ولی نمی گویم آنها حق ندارند این طور فکر کنند. می دانم چه می گویید. فقط من هم همان را نمی گویم. چیزی که همه می خواهند در یک کلمه شاید یک شور دوباره باشد. شوری که باور کنید هیچ منافاتی با متلک و سربه سر هم گذاشتن ندارد . وحدت الزامی نیست. ما بدون وحدت هم روزهای خوبی را تجربه کردیم. آن چیزی که دنبالش می گردیم این جور چیزها نیستند. ما اینجا سال را نو نکردیم. قضیه این است.

از لحظه ای که این کامنت را خواندید همه یک پیشنهاد به درد بخور( نه اینکه فقط یک چیزی گفته باشید) برای دور هم جمع شدن حتی برای یکبار بدهید . تا یک هفته دیگر یکی را که اجرایی تر است به اجر می گذاریم! به دلایل و مناسبت و این حرفهایش فکر نکنید. حالا که این حس به تان دست داده راهش قهر کردن و این حرفها نیست. این یک بیماری است و خیلی هم طبیعی است. تب نوبه فضای مجازی. درمانش هم این است. پنج دقیقه هم دیگر را لمس کنید. نق نباشد.

سلام . بعضی از بچه ها در مورد اینکه خسته شده ایم یا شاید خسته شده اید نوشته اند . یا خیلی وقته که در مورد دور هم جمع شدن می نویسند با این که فقط جواب حالا شرایطش فراهم نیست رو می شنوند . دقیقاً همان بحثی که خیلی روزها پیش آقای جوادی نوشتند که به بحث کیبورد فرسائی معروف شد . حالا دیگر ما هم پیر خسته شدیم ( روحیه ام را می گویم ) و گویی این پیری و خستگی مصری است و شاید هم چند نفر با خواندن این کامنت پیر شوند . و شاید باز به قول مصطفی جوادی در همان کامنت ما این طرف شیشه سیگار بدست ایستاده ایم و تو هم آن طرف سعی می کنی با فندک سیگار ما را خاموش کنی . تو رو به خدا این شیشه را بشکن . یه تکونی یا یه موجی لازمه تا ما هم با ذوق و شوق منتظر آپ کردن باشیم نه از سربیکاری و بی حوصلگی بیایم اینجا . امیدوارم آقای جوادی ناراحت نشوند که از نوشته شان استفاده کردم .

دوباره سلام

1.نامه آقاي انصافي فوق العاده ودرعين حال باعث ناراحتي و غم بود.درسته من تازه اومدم اما خيلي وقته كه مطالب و روزنوشتهاي اينجا رو ميخونم .اينجا خيلي فرق كرده.

2.بله آقاي عليرضا من هم متاسفانه مثل شما مي دونم كه نمايشگاه مطبوعات لغو شده ولي شايد درست نتونستم منظورمو برسونم .تنها جايي كه مي شه DVD فروخت نمايشگاه نيست كه هست؟منظور فقط زمان نمايشگاه بود.

3. رويا تو شبهاي روشن يه ديالوگ خيلي قشنگ مي گه يه شعر از دوست قديمش:وقتي حواست نيست زيباتريني/وقتي حواست هست فقط زيبايي/حالا حواست هست؟

امير در مورد چیز اصیل و حزن واقعی در صدای محسن چاووشي كاملا باهات موافقم.

اما چه خوب كه صوفيا و حنانه يادي از شب يلدا كرده اند اتفاقا من هم اولين جمله يا ديالوگي كه توي ذهنم چرخ خورد از شب يلدا بود پس اين ديالوگ(هر چند نميشه اسمش را قصار گذاشت)حامد و پريا را مي نويسم:

پريا:مهم اينه كه زنگ زدي، ازين مخمصه نجاتم دادي حامد:چطور؟

پريا: از يه طرف فكر مي كردم تلفن زدنم بي ربطه، خوب از يه طرف ديگم نگرانت بودم

حامد:.نگران من!؟

پريا: آدم گاهي نگران يه شخصيت سريال تلويزيوني هم مي شه، نميشه؟

حامد:لابد ديگه...

به یک جمله از فرانسوا تروفو که در مقدمه کتاب سینما (( به روایت هیچکاک )) اومده اکتفا می کنم :

(( اگر سینما به تقدیر و تصادف ناگهان از صدا محروم شود و بار دیگر به دوره صامت 1895 تا 1930 باز گردد ، اعتقاد راسخ دارم که بسیاری از کارگردانان امروزی باید برای خود شغل دیگری پیدا کنند . ))

این کتاب که اسمش رو در بالا آوردم کتاب فوق العاده ای هستش ، به همه ی علاقه مندان سینما توصیه می کنم که بخوننش .

سلام امیر خان و بروبچز.

اگر می بینید امروز اومدم برای اینه که بگم این چند خط رو از من داشته باشید و احتمالا یه مطلب بلند بالا که تا فردا یا پس فردا پستش میکنم. میخوام در مورد نقد امیرخان روی میامی وایس باشه و به خاطر همین میخوام بعد از دیدن سه باره فیلم بنویسم تا یه ریزه بیشتر بوی نوشته بده.البته یه ذره فرق میکنه با قبلی ها.

1-مصطفی انصافی گل، خیلی دل پری داری ها!! آدم وقتی با ایده آل هایی که فکر میکرده قبلا بودند و الان نیستند فاصله میگیره دلش میگیره.

2-یکی از دوستان به من پیغام داد برای نمایشگاه کتاب ولی الان دیدم مثل اینکه دسترسی به اینترنت نداره .از همین جا من میگم هر کی پایه اومدن و دور هم جمع شدن تو ایام نمایشگاه باشه ((غیر از شنبه ها)) من یکی هستم با کله.

3-این هم دیالوگهای من:

رویا:نمیدونم بابت سواد شماست یا حس خودم،ولی دلم میخواد بهتون اعتماد کنم.دلم میخواد باهاتون روراست باشم و حرفم رو بزنم.فقط به یه شرط.

استاد جوان:چه شرطی؟!

رویا:بدون عشق.

خب اسم فیلم رو با عرض معذرت میگم""شبهای روشن""

همتون هم که این آیرونی بزرگ رو تو فیلم یادتونه؟ کاش این فیلم چند سال دیر تر ساخته میشد تا من هم همون موقع اکران چیزی برای گفتن می داشتم.در صورتی که میخوام یه پرونده مثل اونیکه برای "قبل از طلوع" و "قبل از غروب" در اوردم برای این یکی فیلم مورد علاقه ام هم انجام بدم.

منتظرم باشید.ببخشید اگه کمتر پیغام میذارم.خیلی این چند روزه سرم شلوغه.ولی از خوندن مطالب هر شب، نمیگذرم.

فعلا همین.

یاحق.

رشیدپور: محمدرضا گلزار تو فیلم کما خوب بود؟

تارخ: ان شاءالله!

امیر ! تو به شوکران می گی شاهکار به نفس عمیق هم می گی شاهکار؟ بابا انصافتو شکر.

سلام ... انگار من ایتقدر دیر رسیدم که بیشتر اونایی که تو ذهنم بود رو بچه ها نوشتن ... وای که چقدر آقای نوری پرتو سکانسهای محشری از سگ کشی رو انتخاب کردن :

نایری : خیلی بهش وفاداری ؟

گلرخ : بیشتر از اون به خودم !

نایری : اون ارزششو نداره .

گلرخ : من به ارزش خودم فکر می کنم .

............

با خودم گفتم جمله ای در مایه های آخرین جمله ی آقای قادری بنویسم ... اما بنظرم برای جو اینجا مناسب نیومد ...

.............

در این کلافه گی دلم فقط روزی را می خواهد که امتحان نداشته باشم !

.............

جمله به اندازه کافی قصار بود ؟!

..............

نگاهم برای لحظه ای از مانیتور به این :

" هی فلانی شاید زندگی ، همین باشد ..."

می افتد . کنار عکس اخوان ... چسبیده به دیوار

......................

کسی می داند که واقعا نمایشگاه مطبوعات لغو شده یا نه؟

قابل توجه اقای انصافی

نفس عمیق شاهکار بود

ببخشید . شاید به نظرتون سبک بیاد .

تو پاورچین داوود و وحید و سعید داشتن سر استقلال و سپاهان کری می خوندن که رییس با مهران مدیری وارد شدن. مهران مدیری کلی دعواشون کرد که دیگه نبینم تو این اتاق سر طرفداری از یه تیم خاص دعواکنید و ... . بعد که رییس رفت بیرون به بقیه گفت:

من 2 تا نکته بگم.(در حالیکه کاپشن رو در می آورد و آستین هاشو بالا می زد)

1- این بار آخری باشه که تو این اتاق سر طرفداری از یه تیم فوتبال جر و بحث کنید.

2- پرسپولیس سرورتونه!!

خداییش خیلی باحال گفت.

***

تو همین مجموعه وقتی داوود و سپهر و طغرل داشتن بازی استقلال و سپاهان رو میدیدن ، یه دفعه داد زدن. مهران مدیری بیرون بود و سریع دوید داخل ا تاق تا ببینه چی شده. وقتی اومد تو ، داوود و سپهر( که استقلالی بودن) ، گفتن توپ خورد به تیر دروازه استقلال.

بعد مهران مدیری گفت:

خدا این تیر دروازه رو از شما نگیره!

خیلی فاز داد! وصف حال الانشونم هست بیچاره ها!!!

زت زیاد.

محسن حق مطلب را ادا کرده .

من همونم كه توي هامون بازها از آژانس شيشه اي و حاتمي كيا تمجيد كردم در حالي كه خود من كه توي اين فيلم ظاهر شدم فيلم رو نديدم اما شما ديديدش از ماني حقيقيهم خبري در دست نيست فكر مي كردم سر از كن در ميارم ولي شايد نهايتش سر از شبكه 4 در بياريم

من تا ابدبه یادفریدون گله خواهم ماند درود برفیلم ماندگار اوکندو روحش شادویادش گرامی