وای یادش به خیر...شخصیت روباه تو پسر شجاع>لوسین تو کوه آلپ>خود مارکوپولو>برادر نل>شلمان توی بامزی> استرلینگ توی رامکال>الفی اتکینر>اقای سکسکه ... به خدا چه روزگاره نارنینی داشتیم....البته من DVD این کارتونها رو با خون و دل جمع آوری کردم....هر کس میخواد پیام بذاره .... راستی کسی زمزمه گلاکن رو یادش هست؟چی بود وای.انگار یک خواب بود لا مصب

اگر به کارتون های قدیمی علاقه دارید حتما به من سر بزنید

http://salmanmosafer.blogfa.com/

آه بلند . كاش ميشد به اون روزا برگشت .

اخییییییییییییییی...جودی ابوت...شخسیت محبوب منx:

چه قدر بچگی ما معصومانه بود.......

حیف از موضوع به این جذابی ، این نویسنده چه قدر ساده فقط به شمردن نام کارتون های قدیمی اکتفا کرده ...

در باره هر کدوم از کارتون های تکرار نشدنی نسل ما می شه کلی مطلب نوشت...

يادش خوش.

به قول رضا يزداني ميخوام بازم سفر كنم به قصه تام و جري ..سندباد قصه آخرش نگفت كه مقصدش كجاس...............ببين كه عمر غولاي كارتوني خيلي كم شده...بيا تولد بگيريم پينوكيو آدم شده..

چقدر شيرين بود..مثه افسانه ميمونه.

تمام اين كارتونها جاي خودشون رو دارن. اما دو تا كارتون هستن كه اسمشون اينجا نيومده و برام يه دنيا خاطره هستن و نوستالژيكترين كارتونهاي زندگي منن. يكي كارتون "دايناها" و يكي هم "فوتباليستها".

يادش بخير. نمي دونيد وقتي تو صفحه ي تلويزيون يه سفينه ي دايناسور شكل قرمز رو در حال پرواز مي ديدم، با چه ذوق و شوقي ميدوييدم پاي تلويزيون. اون لحظه ي آغاز تيتراژ نخست، يعني حركت اون سفينه ي دايناسور شكل تو فضا، تبديل به يكي از ماندگارهاي ذهنم شده. دايناها و به خصوص داينا چسب،‌ محبوبترين شخصيت هاي كارتوني منن.

خودم و فكر كنم تمامي پسرهاي شيطون و متعلق به نسل سوم، نسبت به فوتباليستها هم حس نوستالژيك دارن. لحظه اي كه يه توپ در حال حركت در آسمون نشون داده ميشه به همراه يه صداي خاص، به نشانه ي آغاز تيتراژ نخست فوتباليست ها، هيچ وقت از يادم نميره. با فوتباليستها زندگي كرم و بيشتر از اينكه ناراحت و نگران اتفاقات آتي و سختي هاي زندگي جودي آبوت و... باشم، ناراحت نيمه ي دوم و يا بازي بعد تيم سوباسا و يا منتخب بودم. نگران اين بودم كه سوبا ميتونه پوز كاكرو رو بزنه يا نه. تارا پاش خوب ميشه يا نه.

يادش بخير. كجايي كودكي كه يادت بخير. چقدر خوشحالم كه كودكي ما نيفتاد الان كه مجبور باشيم ديجيمونها و لاك پشتهاي نينجا و يه مشت كارتون تخيلي مزخرف خشن و بي روح رو ببينيم. دلم واسه بچه هاي الان ميسوزه. درسته تو امكانات بيشتري از ما بچه هاي اون موقع قرار دارن و چيزهايي كه ما الان بدست آورديم رو از بچگي بدست آوردن، ولي يه چيزو هيچ وقت نخواهد فهميد و لذتشو درك نمي كنن. اونم اينه كه بتوني صبحها به عشق كارتون مورد علاقت بيدار بشي و با تمام وجودت با شخصيتها همراه بشي و گريه كني و بخندي. آخه اونا چطور ميخوان الان اينطور باشن؟ مگه ميشه واسه يه مشت آدم آهني و قاتل و موجود بي روح احساسي شد؟!! نه. پس اون موقع روح و لطافت انسانيت كجا ميره؟

خدايا شكرت كه ما الان بچه نيستيم. شكرت.

آقای قادری حالا که همه استقبال کردن.و خودت هم ته دلت میخوای یه پرونده ای یا یه ستونی هم واسه کارتون های قدیمی باز کن.....فکر خوبیه ..شک نکن ممنون میشیم