خبر مرگ اسطوره ای مثل مایکل جکسون در صبح یک جمعه دلگیر با آدم چه کارها که نمی کند! به خاطر حال و هوای انتخابات این روزها دست نگه داشتم و روزنوشت را به روز نکردم. نمی دانم این پست کوتاه آغاز دوباره است یا نه ولی به هر حال باید در رثای هنرمندی که سال های سال در روزهای تاریک دور به زندگی من و زندگی خیلی از دوروبری هایم معنا داد و روشن اش کرد، چیزی بنویسم. حتی کوتاه و حتی پراکنده و آشفته.

دائم فکر می کنم این که مایکل جکسون هنرمند متعهدی بود، به محیط زیست بها می داد، بچه ها را دوست داشت و با تبعیض نژادی مبارزه می کرد چقدر در عشق این همه هوادار جان برکف اش در سرتاسر دنیا موثر بوده؟این که خود من انقدر مایکل جکسون را اسطوره می دیدم به خاطر تعهدات انسانی اش بوده؟این ها را که می نویسم همه ویدیوهای مایکل دارند پشت سر هم پخش می شوند و به دیوارهای خاطره قلب و مغزم ضربه می زنند. موزیک ویدیوها را که می بینم خوب می فهمم که اسطوره ها هیچ وقت کهنه و قدیمی نمی شوند. چون چیزی ورای زمان در هنر جاری است. حالا می بینم که اگر مایکل جکسون برای میلیون ها نفر در سرتاسر کره زمین، پیر و جوان و زن و مرد و از هر رنگ و نژادی انقدر عزیز و محترم بوده اول از همه به خاطر هنری است که داشته و مردم این چیزها را خیلی خوب می فهمند. تعهد مایکل جکسون از عشقش به آدم ها و از آن مهم تر از هنرش ناشی شده. این تعهد واقعی قابل ستایش است. وگرنه اثر و هنری که به دنبال تعهد بیاید انقدر ماندگار نخواهد بود. اگر مایکل جکسون آزادی را خوب می فهمید و برایش می خواند به خاطر رقص موزون پاهایش بود. پاهایی که دائم در تکاپو بودند. همه حرکات اش سرشار بودند، سرشار از آزادی ذهن و روح، عشق و هنر. حتی وقتی موزیک ویدیوی the earth song را می بینم که به نظرم هنوز و بعد از این همه سال هم بهترین و تاثیرگذارترین ویدیویی است که برای یک آهنگ ساخته شده، حتی در این ویدیو که مایکل نمی رقصد، باز کوبیدن پاهایش بر روی زمین وقتی دستانش را به درخت ها گرفته، بهترین و گویاترین تصویر از پایمردی، از شور و از آن حس عشق به خاک و به مردم زمین است. چه کس دیگری را می توانید در ذهنتان بیاورید که رقص باشکوه پاهایش مفهوم دقیق ریتم و رهایی را در خودش داشته باشد؟ کدامیک از مریدان خود جکسون در طول این همه سال توانستند یکی از حرکات او را به خوبی خودش و با آن معنا و مفهوم نهفته در هر حرکت دست و پا اجرا کنند؟ دلیلش هم این است که برای مایکل جکسون این ها فقط حرکت نبود. حرکات برای او مثل کلماتی بودند که از قلم یک نویسنده بر روی کاغذ جاری می شوند تا افکارش را بیان کند.
درباره رقص باشکوه و رهایی بخش پاهای مایکل جکسون، درباره عشق هوادارانش و اعتمادشان به او، درباره بیلی جین و you are not alone، در کامنتی که در بخش «روزنوشت‌های امیرقادری» گذاشته ام و در خود روزنوشت اش هم آورده به تفصیل نوشته ام.(همین جا هم باید از امیر تشکر کنم که تشویق‌ام کرد تا جرات نوشتن درباره یکی از مهم ترین خاطرات زندگی ام را پیدا کنم.) طولانی ترش نمی کنم. فقط می خواهم یک بار دیگر از آن حرکت moon walk بگویم که دقیقا کلمه ای است که باید در توصیف حرکت پای جکسون به کار برد. درست مثل راه رفتن روی ماه: سبک و بی وزن و جاری و رها در فضا. دارم فکر می کنم اگر مایکل انقدر به مردم زمین علاقه نداشت نمی توانست این طور آزاد و بی وزن راه برود. درست مثل این که دارد روی کره ماه قدم می زند....

آخرین بخش روزنوشتم را تقدیم می کنم به همه کسانی که تعهدشان از هنر و عشقشان ناشی می شود و نه بر عکس:


زمانی فرا می رسد

وقتی که ما آن صدای بخصوص را می شنویم که ما را فرا می خواند

زمانی که باید همه دنیا گرد هم بیایند و یکی شوند

مردم دارند می میرند

وقتش است که به کمک زندگی بشتابیم

زندگی که بزرگترین هدیه ای است که به ما داده شده

نمی توانیم همین طور هر روز را سپری کنیم

و تظاهر کنیم که کسی در گوشه ای از دنیا بالاخره بالاخره چیزی را عوض خواهد کرد

همه ما قسمتی از خانواده بزرگی هستیم که خداوند خلق کرده است

و حقیقت این است که تنها چیزی که ما به آن محتاجیم عشق است

ما همه دنیا هستیم

ما همه بچه ها هستیم

ما روزهای روشن تری را می سازیم

پس بیا با هم شروع کنیم

ما انتخاب هایمان را می سازیم

ما زندگی هایمان را نجات می دهیم

من و تو با هم روزهای بهتری می سازیم

قلبت را برای آنان بفرست

تا بدانند که کسی به آن ها اهمیت می دهد

تا آزادتر و قوی تر زندگی کنند

همان طور که خداوند به ما نشان داد و سنگ را به نان تبدیل کرد

پس همه ما باید به هم کمک کنیم

وقتی کاملا خسته و تنها هستی

و هیچ امیدی نمی بینی

اما اگر فقط باور داشته باشی

که امکان ندارد سقوط کنیم

آن وقت است که می فهمیم اوضاع وقتی عوض می‌شود همه ما، متحد با هم، کنار هم ایستاده باشیم.

ما همه دنیا هستیم

ما همه بچه ها هستیم

ما روزهای روشن تری را می سازیم

پس بیا با هم شروع کنیم

ما انتخاب هایمان را می سازیم

ما زندگی هایمان را نجات می دهیم

من و تو با هم روزهای بهتری می سازیم... .

(این آهنگ را مایکل جکسون به همراه جمعی از بزرگان دنیای موسیقی مثل لونل ریچی، ری چارلز، پل سایمون و باب دیلن و .... برای آفریقا خوانده اند. بعدها پاواروتی هم در یکی از کنسرت های خیریه اش به همراه گلوریا استفان آن را اجرا کرد. شعر و آهنگ هم از خود مایکل جکسون و لیونل ریچی است.)
پی نوشت: اگر اجازه بدهید این یک نامه را به پدر و دایی ام تقدیم کنم که در6-7 سالگی مرا با جادوی موزیک ویدیوهای مایکل جکسون آشنا کردند و تا 3-4 صبح مرا در عیش و شور و شوقشان شریک می کردند تا با هم شاهد قدم زدن یک اسطوره بزرگ روی ماه باشیم. کسانی که واقعا معنای گام های جکسون را می دانستند و به من هم یاد دادند. هرچند که مدت هاست دیگر دایی ام در ایران نیست و پدر هم حوصله بیدار نشستن تا صبح را ندارد.







بازگشت به روزنوشت هاي صوفيا نصرالهي