خب، جشنواره امسال هم تموم شد. تمام بچه‌هايي و همكاراني كه توي جشنواره با هم بوديم، متفق القول بودند كه انرژي زيادي از همه ما گرفت. با اين كه امسال كارم كمتر از سال‌هاي قبل بود اما روزهاي آخر انقدر خسته كوفته بودم كه ديگه از هرچي فيلم و سينما حالم به هم مي‌خورد. يادم نمي‌آد هيچ وقت به اين حال و روز افتاده باشم. حتي جشنواره دو سال قبل كه از اول تكليفش معلوم بود و اصلا اميدي بهش نداشتيم هم اين بلا رو سر ما نياورده بود. خلاصه نمي‌دونم، چرا اينجوري شده بوديم. امير مي‌گقت خستگي امسال از سالي كه بولتن جشنواره را درمي‌آورده و شب‌ها نمي‌خوابيده هم بيشتر بوده.
از قبل از شروع جشنواره اميد زيادي به فيلم‌ها داشتيم. اسامي فيلمسازها حسابي گنده و غلط‌‌‌ انداز بود. فكر مي‌كرديم با فيلم‌هايي روبرو خواهيم شد كه هيجان‌زده‌مون مي‌كنه و تا چند روز بعد مست و مبهوت آنها خواهيم بود، اما اينطور نشد كه نشد يا نبود كه نبود.
از اول مي‌دونستم، فيلم بيضايي چنگي به دل نمي‌زنه. درباره‌اش خوب نشنيده بودم همينطور درباره «ترديد». با نااميدي زياد پاي فيلم بيضايي نشستم اما اگر بخواهم راستش را بگم، اونقدرها هم بد نبود. شايد اين احساس من به اين دليله كه اصلا تصور خوبي درباره فيلم نداشتم و فكر مي كردم با يك فاجعه روبرو مي‌شم اما كارگردانيش بد نبود و اگر از گرفتن باز‌ي‌هاي غلوآميز از بازيگران بگذريم، مي‌تونيم نمره قابل قبولي به استاد بدهيم. از اين به بعد تصميم گرفتم درباره همه فيلمها بد فكر كنم تا خيلي تو ذوقم نخوره. همين جا هم بگم كه با برخوردهاي مطبوعاتي كه بعد از نمايش فيلم با بيضايي صورت گرفت، موافق نيستم. اغلب آنها به جاي اينكه به فيلم ايراد بگيرند، بيضايي رو سيبل خودشون قرار داده بودند و شايد بشه گفت كه ترور شخصيت كردن. همه كارگردانان سينما فيلم‌هاي هم بد مي‌سازند، مهم اينه كه نبايد له‌شون كرد و بايد به آنها فرصت داد تا از توانايي‌ها و استعدادشون استفاده كنن. حالا بيضايي هم از روي عصبانيت و حرص يك فيلمي‌ ساخته كه طبيعتا خوب هم درنيامده، نبايد جوري سرزنشش كرد كه تا چند سال ديگه دست و دلش براي پشت دوربين رفتن بلرزه .
اتفاق جشنواره براي من برخلاف خيلي‌ها، «اشكان، انگشترمتبرك و چند داستان ديگر» بود. آن قدر از تماشاي اين فيلم كيف كردم كه بعد از تمام شدن فيلم نفسي از ته دل كشيدم و هواي ريه‌هام رو جوري بيرون دادم كه ديگه هيچ سنگيني روي قفسه سينه‌ام نمونه. تماشاي فيلم خيلي بهم چسبيد. پربود از ايده‌هاي خلاق و بكر در فيلمنامه و با كارگرداني محشر. حيف كه سياه‌ و سفيده و ممكنه توي اكران عمومي به مشكل بربخوره. اگر رنگي بود يكي از فيلمهاي پرفروش مي‌شد. بهترين روايت داستانهاي موازي و متقاطع در سينماي ايرانه. مكري برخلاف هم‌دوره‌اي هايش در اين فيلم از هر نوع ادا و اصولي دوري كرده و به غير از سياه و سفيد بودن فيلم كه گفت يكي از آرزوهاش بوده هيچ ژانگولربازي ديگري براي اينكه خودش رو به رخ بكشه انجام نداده. فيلم راحت با تماشاگرش روبرو مي‌شه و اون را با خودش درگير مي‌كنه. خوشحالم كه مكري مثل ديگر هم دوره‌اي هاش درگير فرم و تكنيك و اين چيزها نشده و نمي‌خواد خودش رو اينجوري اثبات كنه. خلاصه هرجا فيلم اكران خصوصي و غيرخصوصي شد از دستش نديد.
از «درباره الي» هم كه تعريف زياد شده. ديگه لازم نيست منم ادامه بدم، اما از همون نصفه شب دم در سينما فلسطين به بچه‌ها گفتم كه اجراش را از فيلمنامه‌اش بيشتر دوست دارم. «چهارشنبه سوري» از لحاظ فيلمنامه از اين يكي جلوتره ولي كارگرداني و چيدمان بازيگرها،‌ فضاسازي، انتخاب لوكشين و... حرف نداره.
پيمان معادي، ‌گلشيفته، ماني حقيقي هم خيلي خوب بودند و بايد بگم واقعا از بازي معادي حيرت كردم.
«عيار 14» به نظرم فيلم بدي نيست اما خيلي هم با فيلم حال نكردم. نمي‌تونم بگم فيلم بديه اما همون كه گفتم. چيزي نبود كه قلقلك بده و باعث بشه آدم نفسش را بلند و با خيال راحت بعد از تماشاي فيلم بيرون بده. كيف نكردم هرچند كه از بازي ديرباز اونجايي كه توي مسافرخانه با پورسرخ اختلاط ميكردن، خيلي خوشم اومد.
«پستچي سه بار درنمي‌زند» فيلم خوبيه. براي تماشاگر هم جذابه اما به شرطي كه فتحي به قولش عمل كنه و 10، 15 دقيقه فيلم را كوتاه كنه تا بشه با خيال راحت و بدون ترس از افتادن ريتم فيلم به تماشاي اون بنشينيم.
تنها چيزي كه در روزهاي آخر جشنواره به كمكمون اومد و باعث شد كمي از خستگيمون دربره، «بي پولي» بود. فيلم خوش ساخت و شكيل نعمت‌الله. تنها فيلمي كه از اول جشنواره بهش دل بسته بودم همين بود. فقط مي‌ترسيدم، مبادا نباشه اوني كه فكر مي كردم كه خداروشكر اينجوري نشد. چندين بار از ته دل موقع تماشاي فيلم خنديدم و كيف كردم. بازي ليلا حاتمي مثال‌زدنيه. حبيب رضايي‌اش خيلي خوب بود و همينطور بابك حميديان و سيامك انصاري. فيلمنامه‌اش قرص و محكمه و كارگرداني‌اش بي‌نقص هرچند مي‌شه فيلم را يك خرده كوتاهترش كرد. تماشاي اين يكي اون هم در يك روز مونده به آخر جشنواره خيلي حال داد. مطمئنم توي اكران عمومي هم موفق مي‌شه و يكي از پرفروش‌ترين‌هاي سال‌ خواهد بود. از حالا منتظر تماشاي دوباره فيلم هستم.
يكي از شيرين‌هاي جشنواره امسال تماشاي «مي‌زاك» با همراهي خوب تماشاگران سالن مطبوعات بود كه واقعا سنگ تمام گذاشتن. واكنش‌ها انقدر خوب و بجا بود كه تماشاي فيلم به همه مزه داد و با لب خندان سالن رو ترك كردن.
هميشه وقتي جشنواره تمام مي‌شه، با وجود تمام خستگي‌ها و دلزدگي‌ها، دل آدم براي اون فضا تنگ مي‌شه. وقتي براي بار آخراز پشت شيشه‌هاي سينما فلسطين به سالن‌ انتظار سينما نگاه كردم و ياد آدم‌هاي جورواجور و خوبي و بدي‌هاي جشنواره ‌افتادم ،‌ يه چيزي گلوم رو فشار مي‌داد.