سلام نويد جون. چه‌طوری رفيق؟ خوبی؟ من يكی دو هفته پيش برای نوشته ی قبلی‌ات يه كامنت گذاشتم كه نمی‌دونم چی‌ شد و چرا خبری ازش نشد. به هر حال می‌خواستم تشكر كنم بابت نوشته‌ی محبت‌آميز و قشنگ‌ات كه خيلی برام شورانگيز و دلگرم‌كننده بود. من هم خاطراتی رو كه از مدت متأسفانه كوتاه حضورت در مجله دارم هرگز فراموش نخواهم كرد. همين طور می‌خواستم از سوفيای عزيز هم بابت كامنت محبت‌آميزش تشكر كنم. خيلی خوشحالم كه با اون نوشته‌ها همچين رابطه‌ی حسی عميقی برقرار كرديد. در ضمن درگذشت ريچارد رايت عزيز و دوست‌داشتنی رو هم بهت تسليت می‌گم. راستی توی وبلاگ جديدم هم نقدی بر آلبوم جديد متاليكا نوشتم. چاكريم. فعلاً خداحافظ.

در ضمن نوشته‌ات درباره‌ی ريك رايت هم قشنگ و پراحساس بود. اميدوارم يه مطلب اساسی‌تر و جامع‌تر هم درباره‌اش ازت بخونيم، يا همين جا يا در مطبوعات. من ريك رايت را بيش‌تر از همه به خاطر اولين آلبوم سولويش كه - اگر اشتباه نكنم - در سال 1977 عرضه شد دوست دارم. آلبوم درخشان و شاهكاری بود به نام كه نمی‌دونم آيا تو و سوفيا و بقيه‌ی بچه‌ها شنيدين‌اش يا نه. در ضمن اين آلبوم از يه جهت ديگه هم برام خيلی عزيزه چون در واقع اولين نواری بود كه توی زندگيم خريدم! يادش به خير. كاملاً يادمه. به مبلغ ناقابل 25 تومان از استريو زند در خيابان كريم‌خان! اون هم با بهترين كيفيت و روی بهترين نوار خام اون موقع يعنی فوجی اف ايكس. تازه فروشنده كه خيلی آدم باحالی بود يه پوستر كوچولوی پينك فلويد هم به عنوان يادگاری بهم داد كه طرح روی جلد آلبوم دارك سايدشون بود!