«زندگي پس از مرگ» یا «امروز هیچکس به اندازه ما خوشحال نیست» یا «... و خدا هم پرسپولیس را دوست دارد» یا «با یک معجزه همه چیز تکمیل شد» یا «قهرمانی این طور بیشتر می چسبه» یا «قلب شیر» یا «تنها افرادی مثل قطبی می‌توانند با خدا لابی کنند» یا «95:47» یا «چیزی بیشتر از یک قهرمانی» یا «خدا را شکر که اشک‌های قطبی را ندیدیم» یا «قهرمانی اخلاق و هوش بالا در مقابل لمپنیسم، کارشکنی، سیاست زدگی، دروغگویی و بی‌شرفی» یا «آقای شیث، مامانی، علی دایی، مجید جلالی [...] » یا «پرش بلند قطبی از روی بی‌فرهنگی‌های فوتبال ایران» یا «خدای که با لیاس قرمز کنار ما داخل استادیوم بازی را تماشا می‌کرد» ... یا «این روز نوشت تا همیشه تیتر دارد و به متن احتیاج ندارد .... بقیه تیترها با شما»...

 ...    We Are The Champion    ...

طول ِ عمر ِ موج

عصر ِ شنبه ، وقتی در خیابان‌های تهران یک آن صدای شعارها و رقص پرچم‌ها متوقف نمی‌شد ، یک سوال مکرر ذهن را مشغول و اذیت می‌کرد. که « چقدر ؟ » زمان ِ این خوشی و پرواز و روی زمین نبودن ، چقدر است؟ کی تمام می‌شود و وقتی تمام شد ، آن‌وقت خوشی جدیدی انتظارمان را می‌کشد یا نه؟

در یکی از سکانس‌های فیلم «بچه‌های خیابان»(ساخته‌ی نانی لوی) بچه‌های پاپتی ایتالیایی که خرده فروش کوکائین هستند را دستگیر کرده‌اند و انداخته‌اند توی ماشین‌های زندان که ناگهان تماشاگران تیم ناپل سرخوش از برد تیم‌شان می‌ریزند توی خیابان و یک بند نام ِ تیم‌شان و مارادونا- که آن‌وقت‌ها ستاره‌ی تیم‌شان بود-را فریاد می‌کشند. بچه‌هایی که توی ماشین زندان گرفتار هستند ، از لای نرده‌ها بیرون را تماشا می‌کنند و طرح ِ محوی از جمعیت را ؛ اما صدای بلند فریادها را کامل می‌شنوند.

سرنوشت شاید این بود که همه‌ چیز طوری رقم بخورد که کار بکشد به روز آخر . به دقیقه‌ی آخر. به جایی که جان همه به لب‌شان رسیده بود. شش امتیازی که کم شد ، مساوی با برق شیراز ، ضربه‌ی خلیلی که به تیر دروازه سپاهان خورد ، پنالتی‌ای که داور نگرفت ؛ همه اتفاقاتی بودند که کار را رساندند به دقیقه‌ی 96. عین داستان صعود عجیب و غریب و باور نکردنی تیم ملی به جام جهانی 98. جایی که همه‌ی فرصت‌های خوب و آن همه‌ دروازه‌ی باز و گل و گشاد را از دست داده بودیم و آخر سر رسیده بودیم به یک روزن کوچک که رد شدن ازش ناممکن به نظر می‌رسید. و درست جایی که به نظر می‌رسید نفس و انرژی‌ای نمانده ، ضربه‌ی نهایی زده شد و همه‌ی چیزهای صفر شده ، رسید به صد ، به نقطه‌ی جوش ، به لحظه‌ی انفجار.

اگرچه هنوز خوش ِ عصر شنبه و پیروزی افشین قطبی هستیم ، اما داریم آرام یا تند لحظه‌های پس از انفجار را طی می‌کنیم. چه اتفاقی خواهد افتاد؟ بعد از جام جهانی، موجی که آن تیم درست کرده بود تا سال‌ها گرم‌مان کرد. بازی با آمریکا ، حضور بازیکنان در لیگ‌های اروپایی، آمدن بلاژویچ بزرگ به ایران ؛ همه و همه برکات برد تاریخی روز هشتم آذر 1376 بود. برکاتی که کم و بیش استفاده‌اش را بردیم و قدرش را ندانستیم و به دست خودمان و با یاری امثال برانکو و قلعه نوعی حرام‌ش کردیم تا امروز که انقدر نسبت به تیم ملی کشورمان سرد و بی‌تفاوت هستیم.

چقدر؟ بلندی موجی که افشین قطبی به وجود آورده ، چقدر است؟ کی فروکش می‌کند؟ کجا زمین می‌خورد؟ افشین که احتمالا به زودی از ایران خواهد رفت ، اما اثرات حضورش زیر ِ دست و پای بی حواس ما و آدم‌های بی ملاحظه‌ و نابلد بعدی که جای امپراطور می‌آیند، چقدر دوام خواهد آورد؟

افشین قطبی تمام مدت حضورش در پرسپولیس و در ایران جنگید. با فضای آلوده و کثیفی که همکاران هم به رحم نمی‌کنند. که دکتر ِ جمع‌شان افشین قطبی را به طعنه مربی زنان خطاب می‌کند و دیگر تکلیف بازیکنان متوسط و زیر خط فرهنگی مثل شیث رضایی و مامانی معلوم و مشخص است. قطبی همه‌ی این‌ها را از سر گذارند و برنده شد. یک تنه بر ضعف شخصیتی بازیکنان‌ش ، بر فرومایگی همکارانش، بر پشت پاهای دستیاران‌ش غلبه کرد و رسید به جایی که همراه با 120 هزار جمعیت حاضر و میلیون‌ها نفر ِ غایب ، جام را بالا ببرد.

تیم ناپل امروز کجای فوتبال ایتالیا است؟ دسته‌ی یک یا دسته‌ی دو؟ چقدر دیگر هواداران‌ش به خیابان می‌ریزند و فریادشان آن‌قدر بلند است که از دیواره‌های فلزی ماشین‌های زندان هم عبور کند؟ اثرات و برکات حضور مارادونای بزرگ تا چند سال ناپل را سر پا نگه داشت؟ پرسپولیس در روزهای بدون امپراطور چه حالی خواهد داشت؟ چقدر دوام می‌آورد؟ شاید گفته شود مقایسه ناپل و پرسپولیس اشتباه است. که پرسپولیس قایم به فرد نیست و باشگاه بزرگی‌ست که همیشه در صدر فوتبال ایران بوده. اما به یاد بیاوریم که قطبی چه تیمی را تحویل گرفت و به آن شخصیت و پرستیژ داد. پرسپولیسی که باخت برایش عادی بود و تماشاگران‌ش به بی حسی مطلق رسیده بود. افشین قطبی بود که باز ما را حساس کرد ، که با تیم‌مان بغض کنیم ، اشک بریزیم، خوش‌حال بشویم، به هوا بپریم ، به خیابان بریزیم و شهر را روی سرمان بگذاریم و با آخرین توان صدای‌مان فریاد بزنیم.

به عکس نگاه کنید. به محسن خلیلی- پیکان ِ خط حمله‌ی افشین قطبی- که دارد کبوتر ِ سرخ را پرواز می‌دهد. این پرنده تا کجا خواهد پرید؟ چقدر پرواز خواهد کرد؟ چقدر حواسمان جمع‌ش خواهد بود و چقدر ازش مواظبت می‌کنیم؟ می‌دانید که. در سرزمینی زندگی می‌کنیم که آدم‌ها اهل مسابقه‌ی پرواز و پریدن نیستند. ترجیح‌شان انداختن سنگ و پائین کشیدن ِ بلندپروازهاست.

چقدر؟ هان؟‌ چقدر؟ خدا خودش به خیر بگذراند فردا را.