1.هی می خواستم این چند روز جشنواره(جشن؟)کامنتی چیزی نزارم ،نشد.

از این همه کم سوادی خسته شدم.این لغت سطحی نگری لعنتی کلیشه ای انگار افتاده به جان اینها که...

نه میراثمان سطحی بوده،نه فرهنگمان ،نه ایدئولوژیمان ،نه فلسفه امان و نه هزار نکبتی دیگری که رویش لم داده ایم و بهش می بالیم.آنوقت این آقا کارگردانه می آید برایمان اسم کار گردان ردیف می کند که خالی کرده توی اثر هنری اش.(دقت کنید که شاید فقط اثر هنری نه فیلم.چون فیلم ،روایت است.داستان است.نه دوتا جمله مبهم هسته ای و هزار تا دیالوگی که هیچ مثقالش لایق سر در های همین سینمای ما باشد.)

آن یکی که حسابی غرق شده در این عشق و برف و خون و نفرت.خیال ندارد بس هم کند.چان ووک پارک لامذهب را ببین آنور چه غوغایی کرده با عشق و نفرت و برف و خون و لولورش.آنوقت آقا نشسته غمزه های لوس را کرده نماد عشق و جوان خوش (خوش؟)قیافه را انسان اومانیست خدا محور.ببخشید، کدام خدا را می گویید؟رب النوع لاوجود و باالطبع غیر لازم؟آهان گرفتم،خدای آقای کارگردانه.ایول چه خدای باحال و بی حساب و کتابی.چه راحت وصل می کند عشق پست ارضی را به خودش.می چسباند.می دوزد.

2.راستی بی زحمت این کسی را که کلمه زیبا و خنده آور و حلیل معناگرا را اختراع کرد بیاوریدش پیش من تا باهاش رولت بازی کنم،بی زحمت.

3.ببینم اینها هم ،همه که جوان بودند، می خواستند شاهکار بسازند؟می خواستند اسکارو کن و هزار کوفت و زهرمار دیگه درو کنند؟که آخرش این شدند.آقا آن تپانچه را بده بیاد، بی زحمت.

4.آقا غضنفری همان موزیک باکست را شارژ کن که دارم بی جان می شوم.جان من شارژش کن قری بدهم.پایی بکوبم.مردم از بی جانی این خمسه یوم.

جدی آن متنه ریفرشتان کرد.کاش منم اینقده تک نبودم تا یکی می فهماندم می شود اینجوری ریفرش شد.در هر صورت برگه کذایی را بلع کردم.خوب بود ،چرب و چیلی و گرم. خلال دندان دارین خدمتون ،بی زحمت.