سلام

چقدر بوی گوگرد پیچیده تو فضا!

آخرش آتش می‌گیره!

چقدر من عاشق این فیلم هستم!

بخصوص جایی که بارت از خواب بیدار می شود و پشه را روی کتف زن می بیند و می‌آید پشه را بکشد خون جاری می شود و می‌بیند زن مرده!

بی‌شک درخشان ترین فیلم کوئن‌ها ست.

عاشق سوررئالیسم‌اش هستم. عاشق فیلمنامهء فوق‌العاده‌اش. و عاشق جان‌تورتورو.

واکنش‌های بی‌نظیر چهرهء جان‌تورتورو. طنزتلخ ناب. ابزورد.

خیلی لذت بردم (به خصوص از دیالوگها)

ممنون

1.فیلم اصلی را با آن دیالوگ شاهکارش دادی به خورد موضوعت.نوش جان.باب طبع ما بود.چوب پنبه ها و طبقه ششم را هم خوب آمدی.از این چیزهایی که می بینی خوشم می آید.

2.حالا می ماند دونگ سینمایی من.قریب ترینش اقتباس است با آن چارلی کافمن زشت و کچلش.هیچ چیز ندارد تا مخلوقش را از دل کتاب در آورد.او آدمی نیست که از آن رمان ارکیده را بخواهد برایش تا نمایشگاه بین المللی گل برود و آن چرندیات را بار مخلوقش بکند.ارکیده مگگافین روانی گننده چارلیست و البته همان به در و دیفال زدن هنرمند بیچاره که تو روز نوشت قبلی صرف کردید.سکانس استودیو و جان مالکوویچ هم همان همقطارانند که مخلوقی عزیزی برای خود دارند و چارلی با سر بی کلاهش آن گوشه نکبتی، روحش را خونبار سق می زند.آن جوانک مو دم اسبی و لاغر هم که...من جایش بودم همانجا یک روولور می خریدم خالی می کردم تو مغزم بعد از سیگار آخر.

3.آخرین نمای اقتباس گلهای نا مربوطیست که حاضرم قسم بخورم از هیچ نوع ارکیده ای نیستند.مخلوق چارلی آنهایند.همان فواره خون اندام احساسی.

4.راتاتویی یادم آمد این وسط.آنتوان اگو را می گویم.مردی که عاشق طعم بود و که هنرش درک هنر بود و گوستیو آخرین شاهکارش.گوستی که مرد، فصلهای آشفتگی او شروع شده بود و پرسپکتیو را می خواست و میدانست که فقط گوستیو به او آنرا می داد.(گوستیو را بخاطر این دق داد که گفته بود هر کسی می تواند پرسپکتیو بدهد خورد مردم .نه بخاطرغذاهای بی نظیرش نبود.انتوان منصف است)و خب فی النتها موش استخوانی ناز با رفقای چرکش شدند فواره خون تازه اگو و شاید آخرین و بعیدترین درک برایش.

گوگرد هان.کبریت کشیده اند برای محترق کردن جانی یا بوی پوکه های وینسنت و جولز تو مخ برت بیچاره(بی چاره؟) قبل کشف و شهود وینفیلد.مرد ما در انگلوود.هان؟با نکند خودت ماشه ای چیزی کشیده ای؟

البته این را برای روزنوشت قبل نوشتم و دادم اما گویا نیامده.اینجا مینویسم چون قبلی پودر میشود.(((اگر جایی تند رفتم خودت حذفش کن امیر جان.اعتراض که قراره نکنیم.حداقل زحمت تو را که میتوانیم زیاد کنیم.به جان تو همین کرم کوچک هم ازمان در نیاید دق می کنیم.))) نگرانت شده بودیم ولی حالا که فهمیدم رفته بودی جایی که از اینترنت و اینجور چیزها خبری نبود خوشحالم.اینکه با موسیقی ها و فیلمهایت خلوت کردی کلی جای شکر دارد.آن هم این روزها که چنین فرصت هایی را توی هوا میزنم. ... سیاوش جان...حالت را درک میکنم.این موقعها سلمای وجودم بیدارم میشود و ناکارم میکند.جدا از رقصنده در تاریکی نظرت در مورد صدای سحر انگیز بیورک چیست؟کلیپ It's Oh So Quiet اش را دیده ای؟تکانت میدهد...این هم لینکش http://uk.youtube.com/watch?v=g8Z1MpcyqQU

اما می ماند روزنوشت جدید نوید خان که محشر بود.بوی گوگرد هم آتش این روزنوشت است که همه مان را سوزاند.این خالق بودن هم کلی جای کار دارد.مهدی رحمان هم که از اقتباس نوشته.ایرج کریمی هم در سوپر مطلبش در این شماره فیلم کولاک کرده.نیما یک مصاحبه درجه یک با آتیلا پسیانی داشته.تو هم که آتشت را به پا کردی.می ماند من و کامنتم...باید باهاش چه کنم.حالا برای خلق کردن یک کامنت شریف دو سه جمله ای باید به کدام تو دست بکشم.سیگار هست.مداد هست.خودکار.خانه خالی .کیبورد خوب.اریک کلاپتون هم که هست.پنجره باز است و باران دارد این برف کثیف را جمع میکند.همه چیز هم مهیا ست.پس چرا من چیز ازم بر نمی آید.این باغبان خانه مان هم بدجوری سریش شده.میگوید این درخت پرتغال را که شکسته میتوانیم دو نفری بلندش کنیم.چقدر شبیه نعمت الله گرجی هم هست.(این جور مواقع است که میگویند مرد حسابی تو که همه امار را دادی داری از درخت گلابی حرف میزنی.پس این اسم بردن از گرجی چرا.این توهین به شعور مردم چرا؟ما هنرمند بشو نیستیم که نیستیم.به قول نائی جان..."نه خیر سیفید نیبه که نیبه")پس باید بروم.خلق کردن بماند برای خدا....

سلام

چقدر بوی گوگرد پیچیده تو فضا!

آخرش آتش می‌گیره!

چقدر من عاشق این فیلم هستم!

بخصوص جایی که بارت از خواب بیدار می شود و پشه را روی کتف زن می بیند و می‌آید پشه را بکشد خون جاری می شود و می‌بیند زن مرده!

بی‌شک درخشان ترین فیلم کوئن‌ها ست.

عاشق سوررئالیسم‌اش هستم. عاشق فیلمنامهء فوق‌العاده‌اش. و عاشق جان‌تورتورو.

واکنش‌های بی‌نظیر چهرهء جان‌تورتورو. طنزتلخ ناب. ابزورد.

خیلی لذت بردم (به خصوص از دیالوگها)

ممنون

خدا چکارت نکند نوید که با روزنوشتت کاری کردی که بلای بارت بر سرم بیاید. بیست و چهار ساعت داشتم زور میزدم که کامنتی بیافرینم که اگر ربطی به روزنوشت نداشته باشد (مثل قبلی ها) حد اقل بی ربط هم نباشد. اما دریغ از یک کلمه. بعد هم که آمدیم دیدیم مهدی رحمن و کاوه زده اند وسط خال و رفته اند. خب ما تیرمان را (مگر اصلا تیری بود؟!) را گذاشتیم داخل غلاف و رفتیم برای دل خودمان کبک بزنیم.

****

کاوه، کلیپی که گفتی را تازه دیدم، پسر چه خوب در حال و هوای عشق را نشن میداد. چه وقتی که سکوت وهم انگیز ی همه جا را میگیرد و چه وقتی فریادهای گوشخراش بیورک (کوفت، این چه طرز خوندنه – شرمنده که این هم اتاقیم پابرهنه پرید وسط گپمان) دیوانه مان میکند. اصلا یک چیزی، بیورک اینجا نقش قلب ما را بازی نمیکند؟!

از صدای جادویی گفتی، من میگویم صدایی کودکانه و نپخته ( منظورم تکنیک نیست جنس صدا را میگویم) که به شدت معصومش میکند. و چهره کودکانه و معصوم بیورک – که انگ صدایش هم هست- یکی از دلایل اصلی تاثیر گذاری رقصنده در تاریکی است ( وقتی در مقابل مشکلات لبخند میزد، جانم آتش میگرفت). اصلا بگویم صدای کودک درون و خلاص.

راستی این کلیپ به نظرم بدجور به کار امیر جلالی می آید. با اجازت آن را آن طرف به امیر پیشنهاد میکنم.

یک ابهام هم دارم، میدانی منظور بیورک از Its nice and quiet بعد از عشق، چیست؟

آخ آخ آن تراولینگ آخر کلیپ را داشت یادم میرفت. بیا پرواز کنیم.

***

دفعه بعد میگویم حکایت من در اینجا حکایت چیست.

جان گودمن توی بارتون فینک میگه: ماسه نفر تنهاییم، من ،خودم و روحم ... من که خیلی حال کردم.