مي دانيد چه چيز «سياره وحشت» رابرت رودريگز، اگر گرفت تان، ديگر مهار نشدني است؟ تم غريب عاشقانه ميانِ چري دارلينگ و اِل رِي. رابطه اي كه انگار يك سرش به عشق هاي اساطيري دوره باستان وصل شده و سر ديگرش را بايد لا به لاي نگاتيوهاي قديمي و پوسيده سينمايي جست! آن «آني» كه همه فيلم بين هاي حرفه اي در رابطه زوج ها سراغ دارند، پي اش درست از لحظه اي ريخته مي شود كه اِل رِي (امان از استيل كاملا سينمايي اين بازيگر كوتاه قد، فردي رودريگز؛ كه در كليپ In to the night سانتانا هم بازي كرده) در بارِ جي. تي، نمي دانم بعد از چقدر دوري و فاصله، پالوميتاي اش را مي بيند، پالوميتاي غمگين را. نگاه هاي هر دو، شكوه شان روي پرده چنان سينمايي است كه با همان «سلام، پالوميتا!» گفتن (البته با ته لهجه حالا خودماني مكزيكي!) ال ري، تا ته عشق شان مي رويم. عشقي كه گويا جايي ميان نگاتيوهاي به هم ريخته و راش هاي درهم، اشتباهي ضميمه دنياي چرك و نكبتي رودريگز شده. يقينا اين ها راهشان را گم كرده اند. مگر نه اين كه در قصه فيلم هم چري/ پالوميتاي ال ري، مي خواسته كمدين بشود و حالا در اين وضعيت دهشت ناك/ مضحك گرفتار شده؟! ديگر مدت هاست ال ري و پالوميتا را به اسم هاي واقعي شان (البته با لهجه محلي) صدا نمي زنند.
كي بود كنار جوك باكس كافه با صداي بلند گفت كه هر دو فيلم «گرايند هاوس» داراي تفكرهاي يكسان برتري جنسي زن نسبت به مرد است؟ شايد! نمي دانم، راست اش اصلا نه از اين چيزها سردر مي آورم و نه مي فهمم شان! اما آن رنگ قرمز قشنگ را در ميان همه خاكستري هاي «سين سيتي» مي فهمم. عشق در يك نگاه و نه چندان پايدار مارو (رورك) را به گلدي اش بلدم. چون از جنس و نوع سينماست. سينمايي كه فاصله بين از ته دل خنداندن تا درآوردن اشك هايمان را به تار مويي رسانده.
ال ري اما بيش تر از جنس كلرنس (كريستين اسليتر) در «عشق حقيقي» (توني اسكات) است. با اين تفاوت كه كلرنس دارد از تفكرات سينمايي اش كپي مي كند- از الويس پرسلي الهام مي گيرد!- و در رفتارش بروز مي دهد، اما ال ري از عالم سينما آمده و پرتاب شده وسط اين مهلكه. هر دو مي دانند براي آرام گرفتن بايد از مرز مكزيك بگذرند، بايد بروند كنار ساحلي در مكزيك تا قصه «سينمايي» تر شود. بايد بشوند «دو نفر عليه دنيا»...
...همين الان داشتم دي وي دي That's Amore دين مارتين بزرگ را نگاه مي كردم، رسيد به ته و اجراي ترانه اي آمد كه نامش را تيتر اين پست گذاشتم. با همان ژستِ سيگار به دست هميشگي نشسته لبه يك پيانو و با صداي هميشه اش مي خواند:«Everybody Loves Somebody Sometime/ Everybody Fall in love Somehow/ Everybody Find Somebody Someplace…». مي بينيد حتي با خواندن اين كلمه ها (اگر اجازه داده مي شد، استريو كافه را پلاي مي كردم!) از درون گرم شديد. براي همين رودريگز شيطنت و شوخيِ كليدي اش با سينماي دوقراني را روي فصل مغازله چري و ال ري (تم موسيقي عاشقانه همان فصل، كار خود استاد را هستيد كه؟) پياده كرده. همان جا كه فيلم از فرط گرماي صحنه مي سوزد و به اين ترتيب قسمتي از حلقه فيلم ناقص شده و مثلا از بين رفته است!
...
پ.ن:
1- سينماي جهان را مي بينيد دوستان؟ چه طور شده؟ به دل تان هست؟ ايده بدهيد استفاده مي كنيم. صفحه هم كه مال خودتان است، ديده ايد كه خبر آخري جواد را؟!
2- انقدر ياد نيما انداختيم اين جا كه منتظريم دوباره روزنوشت بنويسد كه از آن چه كه شخصا فكر مي كردم زودتر شروع كرده! از دست ندهيد اش.

٭شرح عكس اين پست: به دلايل كاملا اخلاقي! نشد عكسي پيدا كنم كه برق نگاه ال ري و شيمي اش با پالوميتا را برساند. اين ها را داشته باشيد؛ به گمانم همان گرما را مي رساند!