سلام

.اینجائیکه هستم کیبورد لیبل فارسی نداره سخته نوشتن. فقط اومدم بگم خل شدم ار اینکه خودم بمان رو یادم نبود. سرم رو محکم میخواستم یکویم یه مانیتور.

همین.

و برمیگردم.........

نوید جان همین طور دارم روزنوشتهاتو میخونم ولی گرفتاریها اجازه گذاشتن کامنت درست و حسابی نمیده که!تا امروز دیدم واااای!من هنوز بهت تبریک نگفتم.انقدر میخواستم سر فرصت برات به کامنت خوب بذارم که یواش یواش خیلی دیر شد!!!!!برات آرزوی خوشبختی میکنم.تبریک خیلی زیاد!

(منتظر کامنت مفصل در روزهای بعدی باشین!)

سلام.

خب آمدم.

راستش من بمان رو تلویزیون خودمون دیدم و میتونید حدس بزنید که چه آش شله قلمکاری نصیبم شده ولی هنوز طعم اون دیالوگ آخر و دعوت به قهوه و شروع دوباره و همه چیز و هیچ چیز و رفتن و ماندن و مردن و زنده شدن زیر زبونمه.

اونقدر ذوق زده شده بودم که نمیدونستم چی کار باید بکنم از دیدن این فیلمی که واقعا سرخوشم کرد. دوستانی که یه مقدار رابطه نزدیکتری با من دارن میدونن که من کارگردان دوم ایرانی محبوم بهمن فرمان آرا ست و اروپائی ها هم که برگمان.همش هم به خاطر حس خوب مرگیه که تو فیلمهاشون جریان داره.با سه گانه های فرمان آرا زندگش کردم و سینمام رو هم مدیون برگمان فقیدم. اون لحظه هایی که دوست داری کاش جای قهرمان فیلم بودی و اون فریم آخریه رو تو می دیدی. همونیکه شبها خوابش رو می بینی و روزها تو خیابونها دنبالشی.

این دنیای آبستره و انتزاعی را همه تجربه کرده ایم اونجائیکه شبها تو خواب دست دراز میکنی دستگیره رو بگیری هی میره عقب و یا اونجائیکه تو بیداری وارد اتاق میشی و اونقدر شوکه میشی که من این جا بودم و از این جور حرفها. حالا همین تجربه شخصی مرگ که تعبیر "خودمرگ" بهترین بود میتونه کی برای ما اتفاق بیفته و همون یه فریم رو کش بدیم و بکنیمش حکایت خودمون خدا میدونه و حضرت جالب روح.

*پ ن: "جالب" اسم فاعل من درآوردی از فعل "جلب" است. زیاد زحمت نکشید خودم هم نفهمیدم.

همین.

در دوران جنگهای داخلی آمریکا مردی جنوبی بدست سربازان شمالی محاکمه و حکم اعدامش صادر می شود .

مرد را در بالای پل اول کریک به دار می آویزند....حکم صادر می شود اما مرد فرار می کند از رودخانه و جنگلها می گریزد و مصائب و سختی های فراوان تحمل می کند تا به خانه برسد و درکنار خانواده اش آرامش یابد.تلاشهای متعدد مرد را برای رسیدن به همسر و فرزندانش می بینیم....مرد به خانه می رسد و به آغوش همسرپناه می برد اما ناگهان از آغوش همسر لغزیده و او را آویزان از طناب دار می بینیم......تمام این صحنه ها و تلاشهای متعدد ،حاصل ذهنیت پرشور و آخرین رو یای مرد در آخرین لحظه ی زندگی اش بوده(در فاصله ی میان صدور حکم تا آویزان شدن از طناب،چیزی در حدود کمتر از یک ثانیه!!!)

با تو در مورد بمان موافقم اما روبر انریکو در اثر کوتاه بیست و چند ثانیه ایش در چیزی حدود نیم قرن پیش (1961)دست به همچین تجربه ای زده و تماشای بمان من را به سرعت برق و باد یاد این تجربه ی فوق العاده ی انریکو انداخت.

2.یک هورا برای بازگشت دوباره ی ایرج کریمی....اشا ره هایش به دو فیلم حادثه جویان (انریکو)و بازگشت (زویاگنیتسف)فوق العاده بود.

می شد به مثالهایش (اتاق پسر)(دریای درون)(دیگران)

و....را اضافه کرد.

3.پنج شنبه سینما یک رو دیدید؟...شاهکاری از جان فورد (مرد آرام)رو نشون داد.....دوبله ی فیلم رو داشتید.....ما با صدای چنگیز جلیلوند چه زندگی ها کردیم و اون شب چه سوهانی به روحمان کشیده شد...زخمش تا مدتها می ماند!

چهل و پنج سالگی دیوید فینچر مبارک!

از طرف انجمن کلیپ بازان و اتحادیه فیلم نوار بازان ایران.