نوید جان،به خدا اگه من کمتر کامنت میذارم به خاطر مشغله شخصی خودمه! خدا نکرده دلیل بر کم محلی ما نذار!باور کن خیلی از روزنوشت هایت را میخونم.مثلا همون که در مورد کوک کردن سنتور و سنتوری نوشته بودی رو خونده بودم.اینقدر فنی و دقیق توضیح دادی که فهمیدم تو ساز سنتی هم دستی بر آتش داری!بابا خیلی کارت درسته!ولی نمیفهم چطور اینقدر شیفته و شیدای موسیقی امریکایی میشی اما اصالت موسیقی خودمون رو تعصب و تکرار مکررات میدونی!

هنر ناب و خالص چون از خاستگاه ذاتی و فطری داره،تکراری و ملال آور نمیشه.اونی که شما میگید تقلید و تکثیر از روی نسخه اصل هست،که توی هر سبک و مکتب هنری اتفاق می افته.همانطور که اصالتی که شما برای پینک فلوید و راجرز واتر قائلید،کمتر برای پسینیان این مکتب محسوب میکنید.من سواد این کار رو ندارم اما خوشحال میشم تو و کاوه اسماعیلی عزیز در این مورد بیشتر بحث کنید.

مثلا موسیقی "نامجو".ادعایی که در رابطه با تلفیق گامهای موسیقی ایرانی با موسیقی بلوز مطرح میکنه.یا اینکه سه تارش رو به سبک گیتار کوک میکند.برای من با آنکه خلاقانه بنظر میرسه اما سوال برانگیزه.شنیدم که ترانه "واق واق سگ" یک کپی از موسیقی راک معروفه که در تکرار چندان موفق در نیومده! هرچند من آهنگ های سنتی اش را بیشتر دوست دارم!اما احتمالا شما میتوانید این موسیقی تلفیقی را نقد کنید!

مهدی پورامین

1.خودشه نوید....عاشقشم...به فکرم هم نیافتده بود که او میتواند خود جولز باشد...فوری سرنوشت احتمالی جولز را در ذهنم تجسم کردم.خودش است .ترانه اش هم که حرف ندارد و آن واژه نانوشتنی.....

2.مهدی عزیزم...سوال فنی ازم نپرس که هیکل ناقصم به چشم میاد....حرف نوید رو دربست قبول دارم.لازم نیست به موسیقی تلفیقی برسیم.در همان موسیقی سنتی هم هر گونه مفری برای نو شدن را میبندند.حسین علیزاده بزرگ تنها کسیست که تلاش برای به روز شدن موسیقی را انجام میدهد.او حتا شجریانی را هم که کاملا خودش را به قواعد کلاسیک محدود کرده بود راضی به نو شدن کرد."زمستان است " را حتما شنیده ای....ادغام گوشه های داد و بیداد در آن کار و آلبوم "راز نو" صدای همه این اساتید را درآورده بود که چرا به این اصول مقدس دست برده ای...اما حاصلش شاهکار درآمد...در مقایسه همین تجربه گرایی درخشان در موسیقی راک است که آن را زنده نگه داشته......چون مخاطبش را میشناسد...اگر این تفکر دگم در موسیقی دنیا میبود الان هنوز همه فرانک سیناترا گوش میدادند......

در مورد موسیقی تلفیقی واقعیتش این است که زیادی بهشان بدبینم....چه زمانی که آویژه همه جا را قرق کرده بود چه حالا که نامجو......هنوز جرات نکرده ام نظرم را بگویم.میدانید؟ احساس میکنم بیشتر از اینکه درگیر عمقش شده باشند مثل فرهنگ کلی ما تیتروار از همه چیز تنها عبور کرده اند....

فکر می کنم موضوعی که بیشتر از هر چیز(( کامنت برانگیز))! است، همین (( چرا کامنت نمی گذارید )) باشد. تاریخ که اینگونه نشان داده و البته این را نشان نداده که چقدر با تصویری که از جکسن با گیتار داری رابطه برقرار می کنم.