خيلي معركه اي .

فیلمهای این آقا را ندیده ام....اما دو کلیپی را که نام بردی چرا؟کلیپ کایلی بیش از آنکه درباره روزمرگی و تکرار و این جور افاظات باشه یک جلوه فروشی از توانایی کارگردان در پرداخت ریز تکنیکی این رفت و آمدهاست.اما let forever be را با تو هم عقیده ام.... بذار تا برم ببنیم کلیپای دیگرش چه بودند...کماکان دارمت....

چه كسي گفت كليپ كايلي راجع به روزمرگي و تكرار و به انتها رسيدن و غيره و ذالك است. كاوه جان مثل اين كه متن هاي من را خيلي سريع مي خواني! دو سه سطر اول را دوباره و خارج از فشارهاي روزمرگي بخوان! فقط گفته ام گوندري به لوپ تكرار شونده علاقه دارد و آن مردم توي خيابان كليپ كايلي دارند روزمرگي (كارهاي روزمره) شان را مي گذرانند. تازه مگر چه ايرادي دارد يك كارگردان، تكنيك اش را به رخ بكشد (نه جلوه فروشي). گوندري انقدر خودش را ثابت كرده كه نيازي ندارد به جلوه فروشي در كليپ خواننده پاپ درجه سه يي مثل كايلي و مطمئن باش بهتر از من و شما مي داند كجا تكنيك اش را بيش تر خرج كند (و نه بفروشد)كليپ Knives out رديوهد را ديده اي؟! چرا فقط مخالفت هايمان را بولد كنيم، با اين كه مي دانيم چيزي ازش در نمي آيد!!

سلام.

خیلی حیف شد که وقت نیست یه دل سیر از "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" بنویسم... اما حالا که بحث اینه فیلم "Loop" رو از دست ندید. اگه دیدید دوباره ببینید و اگر ندید حتما ببینید...

http://www.youtube.com/watch?v=dCGugSXkZw8

حالا بازم میام

نوید جان سلام . خیلی مخلصم .

ببخشید که الآن مدتها بود بهت سر نزدم . اما با مقاله ی معرکه ی دیروزت در هم میهن کلی حال کردم و گفتم بیام عرض ادب کنم . هیچ می دونی خیلی توپ می نویسی ؟

وبلاگم آپدیت شده با دو مقاله ای که ازم در حیات نو چاپ شده .

www.cinema-cinemast.blogfa.com

amirreza_3385@yahoo.com

مطلب هم میهنت را که خواندم کلیپهای دیگرش را فهمیدم.پسر ...من با همین کلیپ عاشق تام یورک شدم.من که این آقای گوندری را نمیشناختم.لطف کردی و به ما معرفیش کردی.....کلیپهای دیگرش محشرند.اما کلیپ کایلی همانی بود که گفتم.اولین باری که دیدمش بیشتر از اینکه مغزم را خرج ایده هنرمندانه اش بکنم(کدام ایده؟) کفم بریده بود که کارگردان چه وسواسی به خرج داده که اینقدر کلیپش تمیز از آب در آمده.مخالفتی با به رخ کشیدن تکنیک ندارم و تسلیمم که روزنوشتت را خوب نخواندم.اما مخالفتم را بولد نکردم.اعتقاد دارم کلیپ مورد نظر بعد یک دهه با پیشرفتهای بیشتر در جلوه های ویژه دیگر نگاه کردنی نیست اما کلیپ ردیو هد همیشه میماند چون خلاقانه ترین تصاویر درش به کار رفته؟با من مخالفی؟

تا ی جای قضیه مثل زندگی عادی و روز مره ی ماست ،مثل هزاران ،هزار روزهای خاکستری که می گذرونیم.همون روزهایی که می دونیم طبق معمول راس چه ساعتی باید سوار کدوم اتوبوس و تاکسی بشیم و چه ساعتی باید خودمونو به مترو برسونیم.تکرار ،این تکرار لعنتی و عادت ،عادت به این تکرار .پذیرش دردناک این مسئله که حالا می دانیم صندلی چندم اتوبوس خرابه و کدوم قسمت مترو خلوت تر ،اینکه کدوم راننده ی تاکسی منصف تره و کدوم....اما درست از یکجایی به بعد ورق بر می گرده.همه چیز عوض می شه.مثل اینکه وسط هرم داغ . گرمای کشنده ی تابستون و میون این همه چهره ی عبوس و داغون و دود و ترافیک و خلاصه جهنم .یکی یک لیوان نوشیدنی خوشرنگ خنک با قطعات ریز یخ بده بهت....حضور کلمنتاین برای جوئل ی چیزهایی تو این مایه هاست!مثل یک رویای آبی ملایم وسط یک کابوس تیره ی وحشتناک!..اما از اونجایی که درست مثل قصه های پریان مثلاً سیندرلا ،حتماً باید یک قاعده و قانونی و زمانی برای این حضور باشه ،پس اینجا هم باید یک مشکلی پیش بیاد و اون هم وجود یک دستگاه لعنتیه که می خواد خاطرات بد وخوب رو پاک کنه!

(گوندری و کافمن هم تا ی جایی مثل مان ،توی همین روزگار بی در و پیکر زندگی می کنند ...اما فرق اساسی این دو با ما در اینه که قصه های کودکیشون یادشون نرفته و می دونند چه جوری باید به رویاهاشون پر و بال بدن ....فکر می کنم خلق همچین رویاها و قصه هایی از دل این روزگار نه چندان خوش آب و هوا بزرگترین هنریه که خدا می تونه به کسی بده و ما چه خوشبختیم که در روزگاری زندگی می کنیم و در هوایی نفس می کشیم که اونهام هستن!