پایه دهه 80 هستم.باید حسابی تو سر و کله هم بزنیم.چون تازه کشفت کرده ام مرد و همین دو روزنوشت نشان میدهد که هیچیمان به هم نرفته ولی چرا هی پشت سر هم میام تا بهت سر بزنم را نمیدانم.همین آخری را هم که ببینیم دو تا فرق داریم.تازه فهمیدم جنوبی هستی.روزگاری که تو و شهرت زیر بمباران بودید من و پسر عموهام تو شالیزارهای شمال قورباغه ها را سر میبریدیم.آژیر قرمز برایمان شبیه جوک بود و جنگ برایم خلاصه شده بود در پسر دایی مادرم که مفقود الاثر بود.تازه...آن زمان که تو آرزوی خلبانی داشتی من مثل این بچه مثبتهای ننر همه جا میگفتم حتما دکتر خواهم شد.(الان کسی این اعتراف تکان دهنده را از دوران کودکی خویش خواهد کرد؟)شکر که به این آرزو نرسیدم.تو دلم همیشه فوتبالیستها را هم تحسین میکردم.الان دو تا روپایی هم به زور میزنم.عاشق مکانیک اتوموبیل بودم اما الان تو این سن و سال هنوز گواهینامه هم ندارم.خلبانی که سهله...حالا که طفلمان به قول سهراب از کوچه سنجاقکها دور شده و به قول بی بی مجید واسه خودمون نره خری شدیم فقط یک حسرت کودکی برایم باقی مانده و آن هم جنگیدن با شمشیر در میدان جنگ واقعیست.این یکی را باید با خودم به گور ببرم که روزی مثل آراگورن شمشیر بچرخانم.

حالا که حرف از خلبانها زدی بذار برات بگم که همه خلبانهای تصویری محبوبم اونهایی بودند که اونها رو تو هواپیما و در حال راندن طیاره و در آسمان ندیدم.بلکه در انبارهای نمور و طویله های تاریک .اونم موقعی که مثل موش قایم شده بودند.میدانی کدامها را میگویم؟خلبانهای متفقین در سریال ارتش سری که آلبرت و مونیک و ناتالی باید از دست کسلر و یاراش دور نگه میداشتند و بعد فراریشون میدادند.میبینی خلبانهای محبوبم هم اینقدر بدبخت بودند.

تو هر صنفی واسه اینکه دست زیاد نشه میگن کارمون خوب نیست

و نیا و اله و بله. ولی آقا جون من بعنوان یه خلبان می گم اشتباه کردی که علاقه بچگیتو ادامه ندادی. راستش باید یه پرواز مهمونت کنم شاید خوشت اومد و اومدی همکار شدیم.

پس یه پرواز مهمون من

خب این از عجایب اصلا نیست که من تازه داره اون دوزاریم که شبیه چیپسه میفته و میفهمم ای دل غافل پس این همه احساس نزدیکی دارهیواش یواش بیخ پیدا میکنه. آرزوی بچگیم همیشه خلبان شدن بوده و الان هم هست. اینکه یه

ادمی هنوزبه آرزوی بچگیش پایبند باشه خیلی هم بد نیست.با این تفاسیر که من اون موق که بچه بودم به خاطر کار بابام خلبانها رو بیشتر از دایی و عموم میدیدم و همیشه هم خودم رو میذاشتم جای اونها.بابای من کارش با همین آدمها بود و یه بار دفترچه ای که برای تعیین قدرت چشم خلبانها بود رو قایمکی آورد خونه و من هم با ذوق و شوق نشستم و دفترچه رو باز کردم.وستانی که برای معاینه چشم رفت باشن میدونن من کدوم دفترچه رو میگم. همون که توش پره از نقطه های رنگی رنگی باید نیگا کنی تو بعضی هاش عدد نوشته تو بعضی هاش باید یه خطی رو دنبال کرد.من همون اول بسم الله گند زدم. دنیا رو سرم خراب شد. نه عددی میدیم نه خط نارنجی ای.هر کاری کردم نشد گفتم شاید اشتباه شده.سر و ته گرفتم باز هم نشد.خوب حال من هم شد برزخ دواین تو Little Miss Sunshine که یادتونه حتما. همیشه وقتی خیلی ناراحت میشم خودم رو میزنم به کوچه علی چپ تا بقیه نفهمن.نمیدونم این دیگه چه مرض کوفتی ایه. در هر حال گذشت و گذشت تا خودم هم از قضای روزگار افتادمور دست خلبانهایی که حالا باید خودم هر روز میدیمشون.کلی ناراحت بودم و هستم و وقتی یه خلبان رو تو اون لباس خوشرنگ سبزش میبینم و از همه مهتر اینکه اونها خلبان جنگنده و شکاری ان و میتونن لوپ بزنن و دیوارصوتی بشکونن فقط حسرت و اه نصیبم میشه.بنابراین با سخیف ترین شخصیتهای بدنرین فیلمهای دنیاهم که خلبان ان حال میکنم. جنگ که شد یه سره صدای توپ 23 میلیمتری بود . دیواره آتش.منطقه نظامی بودیم و احساس نا امنی بیداد می کرد. وقتی هواپیمایی رو میزدن و بعدا میفهمیدم خلبان حتی فرصت eject کردن هم نکرده تمام تنم میسوخت.دیگه دلم میخواست حتما خلبان بشم که خوب نشد.............

پس نوستالژی من با دواین بیشتره رفیق. راستی موسیقی و شعر را امشب حتما میبینم.امروز به دستم رسید وبعد از سریال محبوبم که هر ساله حتما یکی هست یعنی مدارصفردرجه میبینمش.راستی دلتنان برای حال و هوای کیف انگلیسی تنگ نشده یا بازی شاهکار عزت خان در محاکمه؟! خدا کند این یکی مثل زیر تیغ "آقا بگیر نور رفت نشه" و مثل کیف انگلیسی با اون پن کردن شاهکار آخر سریال، خوب تموم بشه.

وااااااااااااااااااااااای چقدر نوشتم.کیبورد ترکونی کردم ها.

همین.(عجب رویی، نه ترو خدا بازهم بگو!!!!!!!!)

"WHERE IS THE ONVAN"

شما خیلی وضعتان خوب است چون من از رانندگی مینی بوس آبی قرمز به اینجا رسیدم، البته کتمان نمیکنم که در دوره هایی به مشاغل پزشکی و معلمی و خلبانی و غیره(این آخری را خیلی دوست داشتم) علاقه مند بودم. اما حس نوستالژیکی در زمینه شغلهای کودکیم ندارم، نمیدانم چرا، شاید به این خاطر است که شرایطی را که درش هستم دوست دارم یا اینکه کلا از حسرت خوردن متنفرم یا شاید به این دلیل باشد که اولین مسافرت هواییم را در بیست و یک سالگی انجام دادم و هواپیمای فوکر آنقدر به خودش لرزید که ته مانده علاقه ام به خلبانی را هم پراند.

و دو نکته مانده، اول نکته اولی: چرا تیتر هات اکثرا انگلیسی است؟ بهتر نیست سعی کنیم منظور و حس مورد نظرمان را فارسی منتقل کنیم؟

دوم اینکه ضاهرا کسی قرار نیست جواب ما را بدهد ولی من که از رو نمیروم: ای مسئولان سایت،قسمت عنوان کجا رفت؟؟؟؟

سلام.

اولش فکر کردم جو اینجا حسابی مردونه شده و حالا که آقایون دارند با این خاطره ی مشترک کودکی ،کیف می کنند،مزاحم نشم........ولی بعد پشیمون شدم!!!

بچه که بودم ،پدرم یک فولکس استیشن آبی نه چندان نوخریدوما هر شب با این ماشین می رفتیم گردش و تفریح و کلی سفر. و حسابی هم خوش می گذشت ،جالب اینجا بود که ذوق مرگی من از همه بیشتر بود به خاطر اینکه ماشینمون به نظرم خیلی گنده !می اومد و حسابی باهاش پز می دادم.....از اون موقع تا حالا بزرگترین آرزوی من اینه که یک روز با یک ماشین گنده!مثلاً از همونایی که جک نیکلسن تو فیلم درباره ی اشمیت داشت (اگر هم نشد به خدا به ماشین چمن زنی آلوین استریت هم راضی ام ،داشته باشم و باهاش برم سفر.....چند وقت پیش ،روز سیزده فروردین با دوستم نشستیم (لیتل میس سانشاین )رو دیدیم که داستان اون هم درباره ی سفربود ،سفر یک خانواده ی درب و داغون اما به غایت دوست داشتنی که همه ی آرزوها و امیدهاشون رو می ذارن داخل یک استیشن زرد و راه می افتن....و خب لازم نیست بگم که با دیدن این فیلم ،چه احساسی داشتم(همه ی شما که خلبان نشدین حتماً درک می کنین)....می دونم که این خواسته ی دوران کودکی مربوط به شغل نیست ولی خب...گفتم دیگه!!!

راستی به چند موردپائین هم فکر کنین ،همین طوری انقدر اسم هواپیما و خلبانی و...اومد یادشون افتادم:

1.پرواز کریستین اسکات تامس و فاینس؟!رو توی بیمار انگلیسی یادتون هست؟

2.فصلی که فردریک مارچ و دانا اندروز توی هواپیما دارن با هم دیگه دردو دل می زنن یادتون می آد؟(بهترین سالهای زندگی ما)

3.سریال پرواز و مصائب آلن فارمر برای آموزش خلبانی تو بحبوحه ی جنگ جهانی یادتون می یاد؟

4.روژه هانن (بازرس ناوارو)وقتی خیلی جوون بود توی فیلم (مرغابی آهنین)روبه یاد دارین؟

راستی درباره یاون آقای خوش تیپی که عینک دودی زده؛آهان همون بالا....به همین راحتی حق مطلب ادا نمی شه ها!!!

باید یکبار درست و حسابی راجع بهش نوشت.عجالتاً به همه ی اونهایی که سایه ی خیال استیو مک کوئین رو تو مجله فیلم نخوندن ،پیشنهاد می کنم برن بخونن ،مخصوصاً خاطرات مربوط بهدوران بیماری و...

"Onvan is going to school by bus"

سلام به همه دوستان

سياوش جان تيترهايي كه به انگليسي مي بيني ، همه نام ترانه هاي گروه هاي راك مشهوري است كه به نظرم مفهوم چيزي را كه كوشيده ام در متن به اش برسم، به طور فشرده در خود دارد. فكر نمي كردم مجبور شوم در اين باره هم توضيح واضحات بدهم! اما براي رفع هر گونه سؤ تفاهم در پي نوشت روزنوشت بعدي گفته ام دليل اش را. يك وقت فكر نكني با آوردن عنوان ها و عبارت هاي «فقط» انگليسي مي خواهم سواد نداشته انگليسي ام را به رخ بكشم رفيق كه براي مايحتاج روزمره خودم هم مانده ام معطل!