این فیلم را ندیدم ولی هیچ دل خوشی از موسیقی دهه 80 ندارم.دهه 80 برای من دوران زیر 10 سالگیست.پس نوستالژی موسیقی جدی باقی نمیماند.مگر شهرام شبپره و کلاس درسی که معلمش تو بودی....اما بعدها هم که نگاهی به آن انداختم جز معدود شاهکارهایی آنهم تو راک اعتقاد دارم واقعا دهه پوچی را داشتیم.نمیدانم چطور به آن پاپ الکترونیک دل بسته ای...این پوچی فقط در موسیقی نیست.در هر هنری که نگاه کنی دهه مذخرفی بود که نتیجه همان عهد ریگانیسم و اون قضایا هم بود.ولی فیلم را میبینم و بعد نظرم را میگویم.اما همینطوری ویر آهنگهای اولیه التون جان را انداختی به تنم.باید بروم ته نوارهای خاک گرفته ام پیداش کنم.

سلام

مطلب هم میهن رو خوندم.خوب بود.به همین کوتاهی.چون باعث شد بپرم فیلم بگیرم و تا الان 4 بار کامل ببینمش.کمدی رمانتیک جاودانست.مثل وسترن نیست که دورانش سر برسه و حسرت یه وسترن شاهکار دیگه رو بخوریم.دنیا هر جور که میخواد بشه بشه.هر جا که میخواد بره بره.کمدی رمانتیک باید وجود داشته باشه.

میگم بد نیست بحث دیالوگ ها رو اینجا هم راه بندازیم.

-یادت باشه این سلاح درست به طرف قلبت نشونه رفته.

یعنی نقطه ای از بدنم که کمتر از هر جای دیکه آسیب پذیره.-

کازابلانکا

سلام.

خب نوید جان اونروز خیلی وقت نشد باهم گپ بزنیم و من هنوز در حسرت از دست دادنش هستم. این فیلم رو دیروز سفارش دادم و احتمالا امروز میگیرمش و در اولین اولویت برای دیدنه. پس می بینم و برمیگردم.

خیلی مخلصم.

همین.

با سلام خدمت آقا نوید گل و همگی دوستان.

نوید جان، راستش با این سرعتی که داری پیش می روی از یک سو یاد "خیالباف های" برتولوچی می افتم و از یک سو یاد ماجراهای شگفت انگیز لارس فون تریر و یورگن لث درThe Five Obstructions. مدام داره سوال ها سخت تر و تفکر برانگیز تر می شه. خیلی روند جالبیه. اما من که هر چی فکر کردم نمونه کاملا سینمایی یادم نیومد (شاید هم بعدا خود به خود بیاد سراغم. امیدوارم!) اما یک عبارتی در ترانه ای هست که منو همیشه یاد یک دیالوگ مشابه در "Blue Velvet" دیوید لینچ می اندازد.

در ترانه "London Calling" از گروه پانک راک انگلیسی "The Clash "، جو استرامر حسابی ماجراهای خبری داغ زمان خودشو بهم پیوند می زنه و می رسه به آنجا که:

Now get this

London calling, yes, I was there, too

An' you know what they said? Well, some of it was true

London calling at the top of the dial

And after all this, won't you give me a smile

حکایت سر همین خط آخره. استرامر یه دفعه در میاد: "با تمامی این تفاسیر یک لبخند خشک و خالی هم تحویل ما نمی دی؟"

هر وقت این بخش را می شنوم یاد آن سکانس "In Dreams" فیلم لینچ می افتم که فرانک (دنیس هاپر) به خیال خودش کلی به دوروتی (ایزابلا روسلینی) لطف کرده که اجازه داده فرزندش را ببیند، وقتی دوروتی داره از کنارش رد می شود، دستش را می گیرد و می گوید:

"No smile for Frank? No? Okay, **** it"

این هم بخشی از همان آسیاب بادی های ذهن من شده است. اون هم بدجوری!

تا بعد، دمتان گرم

كاوه جان بحث خوبي را شروع كردي. دقيقا مي خواستم يكي از اين جا شروع اش كند!

1- گفته اي دهه هشتاد براي تو دوران زير ده سالگي است، خب دوست عزيزم تقزيبا براي همه ما اين طوري است. مگر ما از موسيقي پينك فلويد، بي تلز، لدزپلين، جين و نميدانم n تا گروه راك دهه شصتي ديگر خاطره نداريم؟! مگر مال دهه شصتيم؟ اين طور كه تو حساب سر انگشتي مي كني جز همين روزگار نكبتي الان نبايد راجع به هيچ دوره اي حرف زد!

2- با كمال احترامي كه براي رفقاي لوس آنجلسي مان قائلم (مورد توجه مهدي پورامين كه ما را ميان فاضلان به حساب آورده! همان آهنگي كه ازش اسم بردي من مي پرستم اش!!) بايد بگويم مگر همين الان هم پديده شان را نداريم الان كه بيش تر هم شده. يعني نمي شود اگر يك سي دي از Muse يا مثلا Godsmack به دستمان رسيد راجع به اش حرف بزنيم؟! لابد مي گويي:«آن موقع وفور نعمت مثل الان نبود» دوست عزيز اين فيلم را كه در واقع بهانه اي بيش تر نبود، نديده اي اما مطلب را كه خوانده اي. آن جا نوشته بودم موسيقي دهه هشتاد قبل از اين كه شنيده بشود به خاطر هجوم ويدئو تي سون ديده شد (اصلا بزرگ تيتر زدم: ما بچه هاي ويدئو كليپ). شخصا آ-ها، ديويد بووي، پيت شاپ بويز، دوران دوران، نيو اردر، بد بويز بلو (عشق مي كنيد اسم گروه ها را؟!) را از روي يك كاست بتاماكس كوچك شناختم. اين طور كه تو ما (بچه هاي اين ديار) را قاتي باقالي ها حساب كرده اي كه اصلا نبايد جز موسيقي لوس آنجلسي حرف ديگري بزنيم...

3- گفته اي دهه هشتاد، دهه پوچ و مزخرفي بوده. ياد آن ديالوگ خداي لارابي پدر در «سابرينا» بيلي وايلدر افتادم كه در جواب همفري بوگارت كه گفت:«پدر الان قرن بيستمه» جواب مي دهد:«هه...قرن بيستم، مگه اون نوزده تاي ديگه چي داشتن...». دوست خوبم اگر بخواهيم اين طوري بحث كنيم كه همين دوراني را كه داريم از سر مي گذرانيم، مزخرف ترين است. اگر نخواهيم از ديد فقط خودمان حرف بزنيم باز ارجاع مي دهم به مطلبم در هم ميهن. دهه هشتاد دهه ساده و بي شيله پيله اي بوده اصولا. دهه جنگ سرد، ريگانيسم...همه از روي حفظ ظاهر هم كه شده بود بعد از ويتنام دهه شصت به اين نتيجه رسيده بودند كه جنگ اصلا كار خوبي نيست . جوان هاي آن موقع هم (كه كوئنتين تارانتينو، رابرت رودريگز، سودربرگ در سينما جزوشان بودند) مثل جوان هاي بعد از جنگ جهاني دوم در دهه پنجاه، قدرت خريدشان بيش تر شده بود و فقط به دنياي سرگرمي شان مي رسيدند. شخصا فكر مي كنم اگر آرامش دهه هشتاد براي فكر كردن و خلاقيت نبود، اگر تعداد كتاب هاي كميك بوك و محبوبيت اش بين بچه هاي آن موقع زياد نمي شد (به آن ها چه كه بين آن همه كميك بوك فقط مجموعه تن تن و ميلو به دست ما رسيد!) اگر پديده مادونا! نبود و اگر سرجو لئونه با «روزي روزگاري در آمريكا» آن لبخند پاياني دنيرو در اواسط دهه هشتاد را نشان نمي داد، اوايل دهه نود آن همه پديده خوب نداشتيم مثل پديده كوئن ها. فكر مي كني بدون آن هايي كه اشاره كردم سكانس اول «سگ ها انباري» انقدر خوب از آب در مي آمد، «پالپ فيكشن» به خوبي الانش مي شد، «وحشي از ته قلب» داشتيم...هنوز هم مي گويي دهه مزخرفي بوده؟ «سينما پاراديزو» چه موقع ساخته شد؟

4- هنوز وقتي ترانه Come Undone دوران دوران را مي شنوم، دست و دل ام مي لرزد. وقتي Hunting High and Low آ-ها را مي گذارم انگار اصلا مي روم توي همان كاست كوچك بتاماكس...راستي مي داني تازگي ها Coldplay نسخه جديدش را اجرا كرده...مي داني اندي وارهول كشته مرده نيك رودس خواننده گروه پاپ دهه هشتادي دوران دوران است و رمانتي سيزم آن ها را با هنر دوره رمانتيك مقايسه كرده...مي دانستي «احساسات گرايي» در موسيقي دهه هشتاد حرف اول را مي زده، نكته اي كه الان تقريبا دارد از هنر مدرن محو مي شود. براي اين كه منظورم را از احساسات گرايي درست متوجه شوي ارجاع ات مي دهم به همان دو قطعه اي كه اول همين بند اسم بردم.

چاكريم.

Hi, how I can send PM?