سلام

بي اختيار ياد فيلم «تولد» افتادم و داستان عجيبش. اگر مي شد اين داستان را در دنياي مان باور مي كرديم، شخصي كه روح تو از آن اوست حتما يك كابوي گاو چران اهل تگزاس بوده كه يك گينار دست ساز داشته و هر روز غروب نوك تپه مي نشسته (الان داريم او را در نمايي از دور در حالي كه نوك تپه نشسته و خورشيد در حال غروب مثل هاله اي دور او را گرفته و او پشت به ما و رو به خورشيد است مي بينيم.) و آهنگ goodby baby را با خودش مي خونده و مي زده ... آخر آهنگ هم به سرعت زياد مثل جان وين هفت تيرش رو در مي آره و چند تا تير به سمت خورشيد شليك مي كنه ... چند لحظه بعد هم خورشيد خانم مثل افراد تير خورده مجروح مي افته و كم كم خاموش مي شه ... و كابوي تنهاي قصه ما دوست داشتني تر از هميشه منتظر فرداهاست ... تولد مبارك نويد جان.

راستي امروز تولد جاني دپ هم هست

(صحنه اي كه گري كوپر به نوار ضبط شده با صداي آريان گوش مي دهد و در آن اريان فهرست طويل عشاق خيالي اش را مي شمره.)(عشق در بعد از ظهر)

(تمامي لحظات جذاب و نابي كه همه چشم به تلويزيون دوخته اند تا شرلوك هلمز مرموز راز ماجرايي پيچيده رو افشا كنه و از همون ادا اطوار هاي دوست داشتني اش در بياره.)(سريال شرلوك هلمز)

(صحنه اي كه داروغه ي بد جنس مي ره به كليسا تا از پدر پول زور بگيره و پدر روحاني با اون شكم چاق و ابروهايي كه شبيه ابروهاي اسكور سيزيه بهش مي گه از خونه ي من برو بيرون(با لحن خودش البته))(رابين هود)

(تمامي صحنه هايي كه مونس و دانيال در مانده و بي پناه دنبال يك جاي امن مي گردند)(سرب)

(آن قسمت سريال ارتش سري كه آلبرت و دوستاش مجبور مي شن مادريك پسرك رو كه جون يك خلبان رو نجات داده بكشند تا مبادا موضوع لو بره (آخه نامزد مادره يك افسره آلماني بود+موسيقي پاياني سريال)

(فصل 29رمان چراغها را من خاموش مي كنم.)

و اين شعر از فريدون مشيري :

هميشه وقتي تنها و نا اميد و ملول

تنت ،روانت ،از دست اين و آن خسته ست

هميشه ،وقتي رخسار اين اين جهان تاريك

هميشه ،وقتي درهاي آسمان بسته ست

هميشه ،گوشه ي گرمي ،به نام (دل)با توست

كه صادقانه تر از هر كه ،با تو پيوسته است!

به دل پناه ببر!آخرين پناهت اوست.

تورا چنان كه تمناي توست ،دارد دوست!

تقديم به تو ،يكي از نويسندگان محبوب من در همشهري جوان.

تولدت مبارك.

نوید عزیز اول از همه تولدت مبارک

دوم، یک خصوصیت بد جمع زیادی از ایرانی ها اعتراض است، اعتراض به همه چیز ، نمیدانم جایی خوانده بودم یا از ترشحات مغز خودم است که ایرانی هیچ وقت از هیچ چیزی راضی نیست، راضی نه به معنای تلاش برای رسیدن به مرحله بالاتر بلکه به معنی توجیه تنبلی و رخوت. یک خصوصیت دیگر ما هم این است که موجی حرکت میکنم( محترمانه یک عبارت دیگر!!) ممکن است سالها پدیده ای را ببینیم و دم نزنیم ولی با اعتراض دو نفر به آن، فریاد واپدیده ها!! سر بدهیم.

این جریان اعتراض و کامنت ها و سرانه ها هم از این دو مورد خالی نبود( خودم هم اعتراض کردم، نگویید که خودم را کنار کشیده ام)، برای همین است که کامنتها یک ماه و اندی بود که سرحال نبودند و یکی دو نفر بیشتر حرفی نزدند ولی ناگهان حباب ترکید و فریاد همه بلند شد.

نوید جان( از اینکه به اسم کوچک صدایت میکنم مشکلی نداری؟)- این را درباره خودم میگویم، بقیه دوستان هم بعید میدانم که جز این باشند- من حد اقل روزی دو بار به سایت سر میزنم و همه دکان ها را هم بازدید میکنم، فکر میکنی چه حسی دارد که همه چیز تکراری باشد، آن قضیه سرانه را که شوخی گفته بودم ولی بیا نگاهی به روزنوشتها بیندازیم، آخرین به روز رسانی خانم فراهانی 22 اردیبهشت است، خسرو خسرو پرویز هم همینطور،خانم طلوعی بعد از یک ماه، 15 خرداد به روز کردند، وحید قادری بعد از بیست و چند روز به روز کرده و سیزده روز هم از آخریش گذشته، خانم نادری هم شانزده روز است که خبری ازشان نیست، نیما حسنی نسب را هم که خدا برکت بدهد( نمیدانم چرا بیشتر شما به او رفته اید و نه امیر قادری)، میماند امیر قادری، مهدی عزیزی و حامد احمدی و خودت که با سرانه یک کامنت در هفته به روز میشوید( البته روزنوشت هایتان)، خوب شما به جای من، دوستان جدیدی پیدا میکنید و هر روز سری به دکانشان میزنید تا پیوند هایتان محکم تر شود ولی معمولا درها بسته است، چه کار میکنید؟ همه اش که نمیتوان تنابی به کرکره بست یا کاغذی را به نشانه "آمدم؛ نبودید" داخل مغازه انداخت.میشود؟ اینکه میبینی امیر قادری مستثنی است یکی شناختخ شده بودنش است و دیگری نظم تقریبا قابل دفاع در بروز کردن روزنوشتش، به قول بازاری ها ، او اول مشتریهایش را جمع کرده و حالا سودش را میبرد.

سوم یک مشکل دیگر ایرانی ها را بگویم ( راستی در کشورهای دیگر هم آسمان همین رنگ است یا نه؟) و خلاص. ما در مورد همه چیز صاحب نظریم، حالا منی که سعی میکنم اینطور نباشم( ببین فردا یک نفر آمارم را در این مورد میگیرد و حسابی ضایع میشوم) و به روزنوشتی میرسم که مثلا از موسیقی دهه هفتاد ( که فکر کنم خیلی دوستش داری) نوشته و من نه اطلاعی از آن دارم و نه علاقه ای، چرا باید کامنت بگذارم و در صورت پیغام گذاشتن، چه باید بگویم؟

چهارم تعداد دوستانی که پایه روزنوشتها هستند زیاد نیست (شاید بیست نفر- ای کاش آمار میخواندم) و نمیتوان خیلی انتظار تعدد کامنت داشت.

پنجم، همه اینها به کنار، دوستان پایه هم ( از جمله خودم) مقصریم، و علاوه بر سر زدن باید جمله ای هر چند کوتاه افاضه کنیم تا شما دلگرم تر شوید، پس ، پایگان دنیای مجازی، متحد شوید

سلام رفقا

ماناي عزيز با اين تبريك عجيب و غريبي كه به ام گفتي (با قطعيت مي گم تا حالا اتفاق نيفتاده بوده) محاله ممكنه اين خاطره در ذهنم ميرا باشه! تقديم همه لحظاتي كه با عشق دوست شون دارم، واقعا شيرين و كمي عجيبه. جالبه كه اين ها ليست انتخابي من تو ويژه نامه همشهري جوان! فقط كاش اسمت رو كامل مي نوشتي. يا اگه دوست داري به آدرس:navid22ph@yahoo.com اي ميل بزن.ممنون ميشم.

و اما سياوش عزيز از ريزبيني و نكته سنجي ات ممنون. اصلا همين بحث هاست كه ما رو راه ميندازه. منم دقيقا منظورم از روزنوشت ام همين بود (البته بگم يه خورده بي انصافي مي كني، بچه هايي كه مرتب تر مينويسن و نام بردي تقريبا هر سه چهار روز يه بار آپديت ميكنن ها!). راستي نكته دومي هم كه گفتي شامل ما هم ميشه نه؟! به در گفتي ديوار بشنفه! چاكريم.

خیلی بی مزه بود مگه عقده داری ؟

نوید جان سلام

می خواستم تولدت تبرک بگم ولی موفق نشدم .