«The Dreamers» را دوست نداشته ام و هنوز هم ندارم، راست اش بحث هاي روي اعصاب و روشنفكري نخ نما و تا حدي ننرانه اين سه رفيق خيالپردازمان عذابم مي دهد، اما چند شب پيش و در ديدار دوباره فيلم! يكي دو نكته نظرم را جلب كرد. بحثي بين تئو و ماتيو، در يكي از موقعيت هاي معمول نامعقول فيلم، راجع به اين كه كلاپتون گيتاريست معركه اي است يا جيمي هندريكس، پيش مي آيد. كاري به كليشه اي بودن موضوع مطرح شده كه هميشه نقل مجالس خوره هاي موسيقي و فيلم بوده ( و همين الان هم بازارش داغ است) ندارم و صورت مسأله را كمي تغيير مي دهم: چرا هميشه خدا، توي همچه مقايسه هايي براي كسب مقام «اسطوره» شدن در يك عرصه هنري، كسي مثل اريك كلاپتون جايي ندارد، با اين كه در اين مقايسه خاص، كاملا واضح است كه كلاپتون تكنيك فوق العاده قوي تري در نواختن گيتار الكتريك نسبت به هندريكس فقيد دارد (اين را فقط يك نوازنده گيتار مي فهمد و نه حتي يك راك باز خفن صرف)، گيرم كه هندريكس با «دندان» مي نواخت، خب اين بيش تر جلوه نمادين دارد تا اين كه يك تكنيك نوازندگي باشد. با اين همه، «گيتاريست سياهپوست چپ دست» سمبل «ضد جريان» بودن شد، نه كلاپتون، نه جيمي پيج، نه جف بك و نه هيچ گيتاريست تكنيكي ديگري كه اتفاقا ترانه ضد جنگ هم كم در كارنامه شان نداشتند. همين مقايسه ها را در سطح ديگري مي شود براي باب ديلان (با آن شمايل ظاهر شدن اش روي استيج و نواختن هم زمان گيتار آكوستيك و سازدهني) با ساير موزيسين هاي هم رديفش كرد و باز به نتيجه مشابه رسيد. خب، با اين كه امكانش هست اين جا هم پاي همان بحث هاي كليشه اي باز شود...اصلا چه ايرادي دارد، با همين كل انداختن ها است كه زنده ايم!
...
نكته ديگري از فيلم كه از قبلي بهتر درگيرت مي كند اين است:« چرا هيچ وقت فرانسوي ها، يك گروه راك معركه نداشته اند» و هنوز هم ندارند؟! با اين كه مي دانيم بيش تر گروه هاي راك خوب دنيا اروپايي اند و نه آمريكايي.