یادداشت‌های هفتگی امیر قادری؛
لباس - این یک مسئله فرهنگی هست

سینمای ما - امیر قادری:

1- نااميدکننده بود. وقتي در اين سفر اخيرم به جزيره کيش، مغازه هاي لباس فروشي را ديدم، پراجناسي که همين طور روي هم انباشته شده بودند. بي کمترين اصالت و ترتيب و اهميتي. مغازه هايي که برند و مارک واقعي را عرضه مي کردند، کمتر شده بودند و دور، دور مغازه هايي بود از مدل؛ «سه پيراهن، 10 هزار تومان»، «چهار جوراب، سه هزار تومان»، «کت و شلوار ايتاليايي، 35 هزار تومان با يک پيراهن اضافه»، «روسري دو هزار تومان» و از اين قبيل.

2- اين جور مواقع و بعد از گفتن اين حرف ها، موافقان وضع موجود، معمولاً اين طوري توي روي آدم درمي آيند که خريدن برند و مارک واقعي، حرکت لوکسي است و اينکه نفس مان از جاي گرم بيرون مي آيد و مردمي که نان براي خوردن ندارند، چرا بايد دنبال زارا و تيمبرلند و گپ و هاکوپيان بدوند. اين مردم دنبال لقمه ناني براي خوردن و گليمي براي خسبيدن و يک پيراهن چند هزار توماني براي پوشيدن اند. خريد لباس مارک دار، فعاليتي اشراف منشانه به حساب مي آيد که کار مرفهين بي درد است و لاغير. در حالي که اين طوري نيست.

3- باور کنيد دليلش فقط خرج پول کمتر نيست. ملت اتفاقاً در اين شرايط پول خرج مي کنند، زياد هم خرج مي کنند. از اين پاساژ به آن پاساژ، از اين مغازه به آن مغازه مي دوند. بعدش با بسته هاي بزرگي بيرون مي آيند، پر از پيراهن و شلوار و تي شرت و کفش که برايشان پول زيادي داده اند، شايد بيش از پولي که براي خريدن يک جنس «اصل» بايد بپردازند. چرا اين کار را مي کنند؟ مشکل کجاست؟

4- مشکل اصلي اين است که به نظرم در سال هاي اخير، «سليقه» و «اصالت» از بين رفته و جايش حجم و اندازه و تعداد نشسته است. در اين مورد خاص، يعني که ديگر کسي ذوق و سليقه خريد يک لباس خوش رنگ و خوش دوخت را ندارد. ملت حتي سايز بودن لباس ها را فراموش کرده اند. مهم نيست که رنگش چيست. که به تن شان مي نشيند يا نه. الگويي براي لباس خوب و اندازه پوشيدن وجود ندارد. اينکه چطور از جنس پارچه يا ترکيب يک لباس لذت ببريم. اينکه لباسي بخريم که بهمان بيايد و آن وقت جايش را چي گرفته؟ اين کمبود را چطور جبران کرده ايم؟ با تاکيد و اهميت دادن به تعداد و مقدار؛ سه شلوار خريده ام فلان قدر. پنج پيراهن اينقدر و از اين قبيل.

5- اين طوري مي شود که بازار را جنس هاي چيني ارزان قيمت بدلي برمي دارد؛ جنس هاي بي شناسنامه. به تعداد زياد و با کيفيت کم.

6- گاهي بهترين شکل اصلاح الگوي مصرف اين است که ذوق و سليقه و درک و دانش مان را بالا ببريم. که فرق بين يک لباس زشت و يک دانه خوش دوخت اش را بفهميم. که کمي هم به «کيفيت» بپردازيم. که جنس گران تر اما زيبا تر را بشناسيم. سال ها پيش در کتاب هاي درسي مان مي خوانديم؛

يک دسته گل دماغ پرور / از خرمن صد گياه بهتر

نمي دانم هنوز هست يا ديگر برش داشته اند.

7- گفتم لباس، و منظورم خيلي از اتفاق هايي است که اين روزها دارد در حوزه هاي مختلف در کشورمان مي افتد. نه فقط اقتصادي که فرهنگي.

8- حرکت فرهنگي و اجتماعي در هر دوره يي اقتضائات خودش را دارد. زماني از نخبه گرايي متظاهرانه و از روي محدوديت سازي و کم سوادي مي ناليديم و حالا انگار از آن ور بام افتاده ايم. دو روي يک سکه اند اينها انگار.

به روز شده در : سه‌شنبه 22 ارديبهشت 1388 - 3:5