داریوش مهرجویی: از میرحسین حمایت می‌کنم
من هفته پیش در تهران فیلم اخراجی های 2 رو دیدم با رزرو بلیط و ساعت 9 شب و در شلوغی زیاد دیدم و نکات جالبی دیدم که خالی از لطف نیست که بگویم : یکی اینکه دائم به لحظات مختلف فیلم عکس العمل نشان می دادند و میخندیدند و این خنده ها دقیقا همان صحنه ها بود که ده نمکی در مصاحبه هایش گفته بود و حالتهایشان انگار از قبل آماده شده بود دست زدن زیاد جیغ زدن و سرود خواندن انگار کاری که است که همه باید انجام بدهند خلاصه اش اینکه انگار جو گیر شده باشند و مجبور باشند حتما به همه صحنه ها با صدای بلند بخندند در حالیکه در بابل در سینما حتی اگر شلوغ باشد معمولا خندیدن آهسته و همه آرام نشسته اند و این همه واکنش نمیدهند به هر حال اینها برای فیلمی که یک جور عجله در ساختش معلوم بود و نداشتن فیلمنامه قوی و متوسل شدن به بازیگران طنز و مطرح برای پوشاندن ضعف فیلم مشهود بود و مجموعه از قسمتهای خنده دار بود که میشد در برنامه ای مانند ساعت خوش که جدیدا از شبکه 2 دوباره پخش میشود استفاده کرد در ضمن این روزها نمیدانم چطور است وقتی اسم مایلی کهن را میبرند یاد ده نمکی می افتم و وقتی اسم ده نمکی را میبرند یاد مایلی کهن شاید به خاطر نوع تفکرشان شایدم به خاطر عدم صبوری و انتقاد پذیریشان و واکنش به هر حرفی ... در ضمن چه بازی شده این آرسنال - لیورپول
|
