آقای مهدی آذریزدی این جوری زندگی کرد... / قصه های خوب برای بچه های بدی که ماییم... : یادداشت خواندنی یکی از کاربران سایت «سینمای ما» درباره مرگ نویسنده محبوب «قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب» که از دست ما رفت؛ :: سينمای ما :: پايگاه خبری - تحليلی سينمای ايران

سینمای ما - امین: همیشه گفته اند که دل شکسته به خدا نزدیک تر است.آن هم بعد از آنکه آن همه حسرت خورده باشی.نه حسرت فقر پدر که به قول خودش برنج در خانه آنها سالی یک بار پیدا می شد آن هم در نوروز.نه حسرت تحقیر دیگران که آن ها را دهاتی می دانستند نه از اینکه از همان کودکی باید برای تامین نیاز خانواده کار می کرد.حسرتی که به گفته خودش اولین بار وقتی آن را تجربه کرد که پسر خاله اش،که معمولا با او روی پشت بام بازی می کرد،کتاب هایی را که پدرش هدیه گرفته بود را آورد و او با اینکه سواد داشت اما از داشتن کتاب محروم بود.حسرتی که همیشه از درس نخواندن و مدرسه نرفتنش داشت طوری که در 51 سالگی وقتی درس خواندن بچه ها را پشت میز و نیمکت های مدرسه می بیند می رود در حیاط و های های می زند زیر گریه. مهدی نوجوان بود که پایش به شهر باز شد و خیلی زود هم ماندگار شد، با آنکه پدرش موافق نبود. هر کاری که می توانست برای تامین معاش خود و خانواده اش می کرد. بنایی و جوراب بافی کرد تا دست آخر پایش باز شد به یک کتاب فروشی.همان اتفاقی باید می افتاد افتاد.حالا درست مانند آن بود که یک تشنه را بیندازی وسط یک دریا آب.همان جا بود که فهمید همه ی آنچه که تا به حال از این و آن یاد گرفته بوده هیچ نیست.فهمید که چقدر کم دارد از آن هایی که سرشان در کتاب و کیف و مدرسه بوده است.فهمید خودش است و یکی که آن بالا هوایش را دارد.آستین هایش را بالا زد یک یا علی گفت و شروع کرد. بیست،بیست یک ساله بود که در بحبوحه ی جنگ دوم به تهران آمد و یه هر زحمتی بود کاری در یک انتشارات پیدا کرد.نمی دانم ولی چون هیچ مدرک رسمی تحصیلی نداشت، یحتمل برای کار کردن دچار مشکل بوده.شاید دلیل اینکه چندین بار از اینجا به آنجا شد،در جاهای مختلف به کار های مختلف مشغول بود،به عکاسی روی آورد،و هر جا هم که بود یک جوری دعوایش می شد و می آمد بیرون،همین باشد.به هر حال او رنگ مدرسه را هم ندیده بود چه برسد به دانشگاه و در این مملکت آن هم وقتی با بزرگان ادب هنر فرهنگ حشر و نشر داشته باشی و تحصیلات آکادمیک نداشته باشی،محضر فلان استاد را درک نکرده باشی،نتوانی کلی خاطرات ریز و درشت از طول دوران درس و مدرسه و دانشگاه تعریف کنی،زاده ی یک خانواده اصیل و فرهنگ دوست نباشی با یک کارنامه پر بار چند فرسخی ،مشکل داری.کسی تحویلت نمی گیرد،حرفت را نمی خوانند،تحقیرت می کنند حتی رفقای صمیمیت هم در جمع خودمانی خودشان راحت نمی دهند. و تو باید هر جور که شده خود را به آنها اثبات کنی.نمی دانم این ها تفکرات من است. مهدی شب روز کار می کند.در انتشارات و چاپخانه مشغول است کتاب هم تصحیح می کند.در ضمن همین کارها، وقتی که روی یک کتاب قدیمی که گویا کلیله و دمنه بوده کار می کرده،به فکرش می رسد که اگر این داستان ها را با زبان ساده تری بنویسد عجب کتاب هایی می شود برای بچه ها.شروع کرد با همه خاطرات و تجارب کودکی خود،با همی سختی ها ،مصیبت ها و همه نداشته هایش که می خواست داشته باشد،با همه ی آرزو هایش.می نویسد و می نویسد تا می شود «قصه های خوب برای بچه های خوب» . کتابش را می زند زیر بغلش راه می افتد می رود کتاب فروشی ابن سینا.درخواست چاپ کتابش رد می شود.از کتاب فروشی می زند بیرون.از سر چهار راه مخبر الدوله تا انتشارات امیرکبیر که در ناصر خسرو بود را پیاده می آید و تمام راه را گریه می کند.اینجا می رسیم به همان دل شکسته.دل مهدی شکسته بود بد جوری هم شکسته بود.بعد از آن همه مصیبت و تحقیر،رنج درد و حسرت. بعد از آنکه کلی با خودت کلنجار بروی تا بر ترس خود ار اینکه مسخره ات کنند و تحویلت نگیرند فائق شوی و کتابت را بیاوری برای چاپ.آن هم کتابی که با آن همه سختی، شب ها«در یک اتاق 3×2 زیر شیروانی زیر یک لامپ دیوار کوب نمره 10» نوشته ای و هیچ کس را هم نداری جز خدا.اما خدا هر چه که او در آنجا خواست به او داد،اگر او ثروت می خواست،شهرت می خواست،زندگی راحت می خواست،زن و بچه می خواست،هر چه که طلب می کرد خدا به او می داد.اما او این هیچ کدام از این ها را نخواست.او فقط می خواست تا کتابش را همان هایی که کتاب را برای آن ها نوشته بود بخوانند همان بچه خوب. و همین طور هم شد.مسئول انتشارات امیرکبیر که اتفاقاً چند وقت پیش با او دعوایش شده بود کتاب را چاپ کرد.کتاب گل کرد همه او را تشویق کردند و خواستند تا ادامه بدهد و او هم ادامه داد. مهدی آذر یزدی پدر خوبی برای ما بود قصه های خوبی برای ما گفت ولی ما برای او بچه های خوبی نبودیم.پیرمرد بعد از عمری اجاره نشینی و خریدن خانه های کوچک با هزار و یک دردسر و فروختن آنها با کلی ضرر،دیگر نتوانست از پس اجاره نشینی بر بیاید.اسبابش را جمع کرد و رفت یزد محله خرمشاه و خانه پدری.خانه ای قدیمی با دیوارهایی کاه گلی.اما او در شهر خودش هم غریب بود می خواست برگردد اما دیگر نمی توانست.زن بجه هم که نداشت تنها بود پسر خوانده اش (که این هم داستان جالبی دارد) که بعضی وقت ها در کرج در خانه ی او می مامند.مسئولین محترم هم عوض اینکه کمکش باشند با نگه داشتن کتاب هایش پشت در ممیزی همین آب باریکه ای که او داشت را کم کردند و هم پیرمرد را دل سرد کردند تا این اواخر دیگر دست و دلش به نوشتن نرود.ما هم که با قصه های او بزرگ شده بودیم انگار نه انگار.من خودم کتاب هایش را تمام کمال نخوانده بودم اما با قصه هایش آشنا بودم،اما عده زیادی اصلاً کتاب خواندن را با همین«قصه های خوب برای بچه های خوب»شروع کرده اند.سه چهار نسل با کتاب های او بزرگ شده اند.اما همه او را فراموش کرده بودیم.او که خودش می گفت برای اداره زندگی باید خیلی صرف جویی کند،لباس خوب نپوشد،غذای خوب نخورد،با این وجود بیشتر ناراحتی اش از آن بود که وقتی کسی به دیدن او می آید نمی تواند از او به خوبی پذیرایی کند.ما لااقل می توانستیم در همین سایت ها وبلاگ احوال زندگی او را بنویسیم،در روزنامه ها می نوشتیم.به مسئولین تشر می زدیم از مردم کمک میخواستیم.با همه ی این ها خود او هیج توقعی نداشت همین طور که در نامه تازه منتشر شده اش هم نوشته، خود را عامل مشکلاتش می داند.بله او اشتباهات خود را می بیند اما بی معرفتی ما را به رویمان هم نمی آورد.نمی دانم شاید خدا می خواسته او را مدیون دیگری نکند،شرمنده کسی نشود،غرورش نشکند،همان طور که خودش هم می خواست.نمی دانم واقعاً نمی دانم.ولی همین را می دانم و مطمئن هستم که این وسط ما کم گذاشتیم و بی خیال بودیم.در این قصه او بابای خوب ما بود ما هم بچه های بد او. روحش شاد

نظرات