فدرر قهرمانه بقیه فقط خودشونو خسته میکنن

تنها حریفش نادال بود که مصدوم شد

یکبار آندره آغاسی تو یه مصاحبه گفته بود مسابقه ی این دو نفر زیباترین بازیهاییه که تنیس به خودش دیده یکی ورزشکاره با اندامی ورزیده و یکی هنرمنده! به همین خاطر هر دو مجبورند بهترین بازیهاشون رو جلوی هم انجام بدن.

راستی تنیس بانوان رو نگاه نمیکنین؟ من طرفدار ماریا شاراپوا هستم ولی تو ویمبلدون ونوس ویلیامز قهرمانه.

خیلی خیلی خیلی دوست داشتم درباره تمام این چیزهایی که در این چند وقت نوشتی و نوشتید و نوشتند بنویسم. آنقدر غمگینم آنقدر غمگینم که دیگر نای هیچ حرکت برام نمونده و اساسا تا اطلاع ثانوی حرفی برای گفتن نداریم در هفته های قبل و در روزهای اوج همه چیز دوستی به من گفت در گاندی گروهی از بچه ها جشن تولد گرفته بودند. اگر ایران بودم و اگر اونجا بودم حتما وارد اون کافه می شدم دعوا که نه قطعا باهاشون باصدای خیلی خیلی بلند حرف می زدم.بحث می کردم و آخر سر سرم رو محکم می کوبیدم به دیوار. نوشته های تو در این روزها و بقیه دوستان همون حس رو در من زنده می کنه. آخر چطور می توانید و چطور می توانید چطور می توانید ؟ کجای این ابعاد زندگی در ایران به تماشای مسابقات ویمبلدون می خورد؟ چطور می توانید موقع تماشای اسکار از برنده شدن اسکورسیزی در گوشه چشمتان حلقه بزند؟ چطور می توانید جایزه گرمی را تماشا کنید و از طرز حرف زدن تارانتینو لذت ببرید؟ کجای زندگی ما کدام بعد زندگی ما لحظه ای و اندکی به آن دنیا نزدیک اس؟. امیدوارم در فیلم مستندی که ساختی از تمام وقایع یکماه گذشته هم صحنه های از جشن تولد اون دوستان رو بگذاری و هم در این عزای عمومی و کاسه چه کنم چه کنمی که همه برای آینده گرفتیم در دستمون، نماهایی از تماشا و لذت بردن ات از مسابقات ویمبلدن . برعکس اون چیزی که تو فکر می کنی یقین داشته باش همه حکومت ها از وجود آدمی مثل شما بی نهایت بیشتر لذت می برند و حال می کنند تا کسانی مثل بیضایی .

هر چند باورش سخت بود ولی خب وقتی رفتم تو روزنوشت وحید قادری باورم شد و دوباره یاد اون اولین روزنوشتش افتادم که بهار 85 بود و رفتم و دوباره خوندمش همونقدر که دلچسب بود حسادت برانگیز و جالب بعد گذشت 3 سال نه تنها از میزان حسادتم کم نشد که بیشترم شد و اینکه یه پایه عشق فیلم باحال داشتن که مثه خودت زندگیش سینما باشه و تازه برادرتم باشه واقعا نعمت بزرگیه و نداشتنش حسرت .

راستی یه وبلاگی پیدا کردم به نام (وحید نامه ) نوشته های طنز مینویسه که واقعا با مزست . آدرسشم اینه : http://vahidname.blogspot.com

به بايگاني موضوعي وبلاگ هم وقت کردید سر بزنید که به نوشته های بسیار جالبی بر میخورید

بعد از مدتها سلام

دوست دارم بيشتر درباره كارل مالدن و بقيه نقش دوهاي تاريخ سينماي آمريكا از شما بخوانم.

97 سال عمر كمي نيست. راستش دوست دارم دنيرو اينقدر عمر كند. كسي از سينماگران را مي شناسيد كه صد ساله شده باشند؟ پير ترينشان بگمانم روبرت برسون باشد كه 99 سال عمر كرد.

حامد صرافی زاده‌ی عزیز!

" دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست"

مشکل من با تو اینه که چراغت رو جایی بدی اوردی و بیخودی انتظار دیدن " انسان" رو داری و وقتی نمی‌بینی، این‌جوری برآشفته میشی.

چرا توي پرونده "درباره الي ..." مجله فيلم نبودي؟!

آقای حامد,منم غمگینم...بسیار,بسیار زیاد,اما راستش باید باور کنید که برای بعضیا مثل من و خیلی ها,فیلم و موسیقی از نفس کشیدن و غذا خوردن و زندگی,جدا نیست..خوب الان شما ناراحتید ,اما فکر نمیکنم فعالیت های حیاتیتون رو قطع کرده باشید,ساده است,ما هم نمیتونیم !!!(نبایدم قطع کنید)بعضی از آدما برای تفریح و گذران وقت فیلم میبینند و بعضی با فیلم و هنر زندگی می کنن,آیا شما موسیقیدانی که از غم مردمش فقط و فقط ساز میزنه را تنبیه میکنید؟آیا شما به نقاشی که از ایمان به مردمش طرح میزنه خرده می گیرید؟...خشم و غمتون محترمه اما اگه به روش زندگی هم احترام بگذاریم,باور کنید تک تک ماها قوی تر و راسخ تر میشیم و غمتون زودتر از بین میره...(برادر لیلا رو یادتون هست؟)دوست عزیز غمگینم,هموطن, نا امید نشیم قوی تریم...ما همه با هم هستیم...

به جرمی برت : هی پسر این قضیه سینما درمانی تزش رو خودم دادم. دو سال پیش اون هم تحت عنوان فیلم درمانی. حق کپی رایت یادت نره

ما که تا حالا این بازی های تنیس رو نگاه نکردیم و فعلا هم تو برنامه هام نیست. فعلا دلم واسه یه لپ دنس تنگ شده. کاوه بریم؟

یکی بود یکی نبود. یه روزی یه فیلمی بود که حالا نیست. هر کی گفت اسم اون فیلم چی بود؟

کامنت قبلی که شوخی بود. اما منظورم فیلم تنها دوبار زندگی می کنیم که این روزا خیلی دلم واسش تنگ شده شاید یه مطلبی هم واسش نوشتم و فرستادم.

با حامد موافقم همه یه بغض تو گلو داریم

ویمبلدون و فیلم و سریال نمیچسبه این روزها چه برسه بخواهیم بریم تو نخه تشویق کننده های انگلیسی و سرو صداشون!!

کاش اینطور نمیشد کاش به جای ابنهمه نگرانی و غصه شاد بودیم و از فیلم ها و سفرها و دوستها و رفاقت ها و ........صحبت میکردیم با خیال راحت نه با وجدان معذب و دل ناخوش و....

فينال مردان تنيس ويمبلدون بين فدرر و راديك يكشنبه ساعت 17:30 دبی اسپرت

aghaye ghaderi nemikhay darbareye ELI chizi benevisi??montazerama.!

به آقا یا خانوم wall_e وتمام کسانی که فکر می کنند زنده اند و دارند در ایران زندگی می کنند و بی اندازه از بودنشان و نفس کشیدن شان و دیدن لحظات جذاب و و طلایی اطرافشان از لذت و شعف ذوق می کنند و دوست دارند عین Elizabethtown

زندگی کننند و در تهران یا شیراز یا اصفهان یا ا تبریز یا شهر ری یا بندرعباس یا بند انزلی 1388 یا 1389 یا 1390

خودشان را به کوچه علی چپ بزنند:

فقط چهل رور صبر می کردید. فقط چهل روز صبر می کردید تا جامه سیاه مان را از تن در می آوردیم. کاشکی چهل روز صبر می کردید تا زندگی را از سر بگیریم. چهل روز صبر می کردیم تا دوباره در فیس بوک جزو کلوب طرفداران گوریل انگوری شویم. چهل روز به احترام توهین بی شرمانه به حقوقمان و تکه پاره شدن آخرین نشانه های دموکراسی و و محوتدریجی و زجر آور همه آن چیزهایی که وجودشان برای هرجامعه ای از نان شب هم واجب تر است، دندان روی جگر می گذاشتیم و فقط سکوت می کردیم و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه و نگاه.

بی اندازه منتظر تماشای مختارنامه داوود میر باقری ام .

دوست دارم بدانم دقیقا یک روز بعد از ظهر عاشورا مردم کوفه و اطراف کوفه به چه فکر می کردنند و چه می گفتند. و دیدم قسمت اول در چشم باد جعفر ی جوزانی را که درهمان قسمت اول مرثیه غم انگیزی را در گوشم زمزمه کرد که زن ها به مردهایشان می گفتند دارد چهره ات یادم می رود و سوال این بود که ما همچنان در قرن 21 در غم از دست رفتن همه چیز سوگواریم و منتظر. فقط چهل روز صبر می کردید و لذت هایتان را قورت می دادیم و شعفمان به رخ این و آن نمی کشیدیم. کاشکی چهل روز فقط به این دیالوگ شاهکار حمید امجد در تاتر مهر و آیئنه ها که در وصف امام علی (ع) گفته بود فکر می کردیم:

" اگر در شما عمقی می دید که دیگر سر بر چاه نمی گذاشت "

آقا امشب اتفاقی یه فیلم دیدم گفتم شاید به درد معرفی تو پرونده ی فیلم درمانی این سایت بخوره. خداحافظ لنین. داستان عالی، بازی ها بدون اغراق و به جا. از همه مهم تر مناسب حال و روز ما.

مسافرین عزیز ایستگاه وال ایی. برای تغییر مسیر و ورود به خط 2 به تابلو های راهنما مراجعه کنید. ایستگاه بعد کازابلانگا می باشد.مسافریت محترم ایستکاه بعد انی حال می باشد خواهشمند است از تخم مرغ های خود به بهترین نحو استفاده نمایید.ایستگاه بعد فایت کلاب می باشد. ایستگاه فایت کلاب. قطار خط 12 در اماده حرکت می باشد تا ایستگاه بعد از همسفر شدن با افراد جدا خوداری فرمایید.مقصد این قطار مزثیه ایی برای یک روی می باشد. ایستگاه بعد ممنتو .

به حامد صرافی زاده

دوست عزیز فک کنم مشکل اصلی شما اینه که ایران نیستی،کاش ایران بودی تا متوجه بشی که وضعیت اون قدر ها هم که فک می کنی اسفناک نیست،داریم زندگیمونو

می کنیم،خوشبختانه دولت و کشور خوبی هم داریم و بهش هم افتخار می کنیم.

توکل کن به خدا و غصه ها رو از خودت دور کن.

آره عمو جان!

واقعا با حامد هم عقیده ام .این تنها کاری است که میشه انجام داد احترام

احترام

آقای قادری عزیز سکوت و پروژه فیلم درمانی خوب بود اما به روی خودمون نیاریم چی شده و الان تو چه موقعیت نا امید کننده ای هستیم هم خوب نیست.این دقیقا کاریه که این روز ها رسانه ملی داره انجام میشه .نشر

امیدواری و جشن و سرور نمی گم هماهنگ هستید اما هم جهت دارید

حرکت می کنید .اینم می دونم که سایت رو زنده می خواهید اما میشه

استراتژیبهتری انتخاب کرد. یه کم سخته باور کنم بیخیال نیستید وقتی

اینقدر از پدیده ها دچار شعف میشوید.

موفق باشی

از روز اكران "درباره ي الي"روز شماري ميكردم براي بيرون اومدن اين شماره ي مجله فيلم اما نبودن اسم شما زير سر فصل(همك

اران اين شماره:)آب سردي ريخت روي همه ي انتظارها...

تا كي بايد به انتظار نشينيم؟؟؟؟؟؟؟

در ایامی که ما را دروغ‌باران می‌کردند، در ایامی که به نظر می‌آمد هر چیز واقعی، هر چیزی که هدفی بود فراتر از انسان، دیگر اصلاً وجود ندارد و ما محکوم به هیچی و فراموشی شده‌ایم ـ در چنین ایامی، آدم می‌نویسد تا بلکه بتواند بر این خلط و هرج و مرج فائق آید. آدم می‌نویسد تا مرگ را انکار کند، مرگی که این همه چهره‌های مختلف به خودش می‌گیرد، و هر کدام از این چهره‌ها همیشه واقعیت، سرنوشت بشری، رنج، تمرد و صداقت را از معنا تهی می‌کند. ... ما می‌نوشتیم تا واقعیتی را که به نظر می‌آمد در حال فرورفتن و غرق‌شدنی ابدی در یک فراموشی تحمیلی است در حافظه‌هامان زنده نگاه داریم. این جمله‌ی میلان کوندرا در کتاب خنده و فراموشی به یادم می‌آید: «ملت‌ها این‌گونه نابود می‌شوند که نخست حافظه‌شان را از آن‌ها می‌دزدند، کتاب‌هایشان را تباه می‌کنند، دانش‌شان را تباه می‌کنند، و تاریخ‌شان را نیز. و بعد کسی دیگر می‌آید و کتاب‌های دیگری می‌نویسد، و دانش و آموزش دیگری به آن‌ها می‌هد، و تاریخ دیگری جعل می‌کند.» در همین کتاب، کوندرا عبارتی را باب کرد که الهام‌بخش من شد: او رئیس جمهوری را که تجسم نظام کمونیستی بود «رئیس جمهورِ فراموشی» خواند. ملتی که رهبری‌اش به دست رئیس جمهور فراموشی است با سر به سوی مرگ می‌تازد. و آن‌چه در مورد ملت‌ها مصداق دارد در مورد افراد هم، یعنی در مورد تک‌تک ما، صادق است. اگر ما حافظه‌مان را از دست بدهیم، خودمان را از دست داده‌ایم. فراموشی یکی از نشانه‌های مرگ است. وقتی حافظه نداری دیگر اصلاً انسان نیستی.(از مقاله ی حافظه و ادبیات-روح پراگ)...

لطفا یک نگاهی و لطف هم به سینمای جهان داشته باشین. تکلیف اون دسته از دوستانی که کشته و مرده روزنوشتهای شما نیستن و با سینمای جهان حال می کنن چیه؟

سلام 1-فکر نمی کنی خیلی واسه تولد دوستت ولخرجی کردی؟ 2-بازم می گم تو این وضعیت آدم بشینه و اندی رادیک تشویق کنه جای تقدیره!!!! 3-افسردگی دارم می میرم. یارب! مددی.

( تبریک به طرفداران فدرر)

این رادیک ما رو دق داد تا باخت! ولی واقعا رادیک خوب تلاش کرد

فدرر با این قهرمانی رکورد پیت سمپراس رو در قهرمانی های گرند استم شکست. 15 قهرمانی رکوردش واقعا فوق العادست.

به آقای حامد خشمگین و غمگین و خشمگین:

:وقتی نوشته شما روخوندم,بسیار بسیار ناراحت شدم که چرا این همه همدلی و همدردی رو نمیبینید و فقط روی حرف خودتون پافشاری میکنید,ای کاش نگاهی به فیلم لیلا –اونجایی که لیلا خورد و شکسته, به خونه پدریش میره بیندازید تا شاید حرفمو درک کنید,به نظر من شما مثل اهل خونه لیلایید که با نگرانی و اضطراب,لیلا رو حتی یه لحظه تنها نمیگذارید. اما هموطن غمگین و ناامیدم,به من و برخی دیگه حق بدید سازمونو زمین نگذاریم ,برادر لیلا که سازشو فریاد میزد, غمگین نبود؟نگران نبود؟دردم از اینه که هدف و خواسته من و شما یکیست,پس چرا به جای اینکه به هم احترام بگذاریم و با هم باشیم,همدیگر رو محکوم میکنیم؟راستشو بخواهید بازی فینال رو نگاه کردم و لذت بردم ,به همون دلیلی که وقتی یکی از عزیزانم درگذشته بود,نتونستم فیلم و سازمو کنار بگذارم,شاید فیلم و سازم پناهگاه من باشن,شاید وقتی فیلم میبینم, بهتر میبینم و میشنوم و عمیق تر فکر میکنم .شاید عزاداری من با شما فرق بکنه.آقای حامد عزیز,به نظرتون اگه به روش های همدیگه احترام بگذاریم,متحد تر نیستسم؟؟اجازه بدید به ازادی-این وازه مقدس که عزادارش هستید_فرصت بدیم جان تازه ای بگیرد.دوست خشمگینم,من و شما هدف مشترک داریم,تنها تفاوت ما اینه که من به شما و نگاه و روش شما احترام میگذارم و شما,هر نظری جز نظر خودتون رو محکوم میکنید.......(بازم میگم :ما همه با هم هستیم)

((نکته:این واژه "هموطن" رو با عشق کشف کردم و دیگه فراموشم نمیشه)

به شیده:مرسی.خوشحالم که دیگه-تا ابد-احساس تنهایی نمیکنم

به سینما درمانی ربطی نداره، اما .....

برتولد برشت:

"اول به سراغ یهودی‌ها رفتند

من یهودی نبودم، اعتراضی نکردم .

پس از آن به لهستانی‌ها حمله بردند

من لهستانی نبودم و اعتراضی نکردم .

آن‌گاه به لیبرال‌ها فشار آوردند

من لیبرال نبودم، اعتراض نکردم

سپس نوبت به کمونیست‌ها رسید

کمونیست نبودم، بنابراین اعتراضی نکردم .

سرانجام به سراغ من آمدند

هر چه فریاد زدم کسی نمانده بود که اعتراضی کند."

خدا خود ميداند عظمت تنهايي هاي علي را

و عظمت اشك را

و عظمت سپيده اي كه سر ميزند، وقتي كه به شوق بيدار است.

خود او ميداند، شكوه پيروزي او را

و خود او ميداند دل پر علي را

وقتي كه مرد دل پري دارد.

متولد خانه اش و شهيد سينه چاكش،برايش.

عيد زيباي امير مومنان علي (ع) مبارك باد.

امیر قسمت هایی که از "روح پراگ" گذاشته بودم رو حذف کردی ؟ یا کامنتم نرسید؟

ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي در هايي كه نگهباني مي شدند ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي خيابان هايي كه ممنوعمان كرد ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي شهري كه خوابيده بود؟ ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي زنی كه گرسنه بود و تشنه ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي ما كه بي دفاع بوديم ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي شبي كه زاده شد ديگر چه مي توانستيم كرد ،براي ما كه عاشق بوديم؟ " شعری از پل الوار"

یادم رفت بگم که اون شعر پل الوار رو واسه حامد گفتم(رفیق واقعا بیشتر از این از دست ما برنمی یاد ، شاید اگه پیروز شده بودیم مثل دوم خرداد چند صباحی رو به خوشی میگذروندیم و بعد حتی خودمون هم ازش زده می شدیم و به جایی می رسیدیم که خاتمی رو در آخرین سال ریاست در دانشگاه تهران هو کردیم،ولی الان ما با هم هستیم....الان در شرایط دیگری بودیم،ما در ظاهر شکست خوردیم ولی در عوض چیزهای ارزشمندی بدست آوردیم )

می دونستم کامنت ها چک میشن. گفتم نکنه حرف بدی زده بودم. مشتری نسبتن قدیمی ام از نوع گودریش. چاکرم.

من هیچ وقت نمی بازم، هیچ وقت!

"جف کاستلو" در سامورایی

به سکوتم....

به قوی‌ترین سلاحم احترام بگذار!

طنینش را می‌شنوی؟

وقتی حرف نمی‌زنم،

از زیبایی آن‌چه می‌گویم لذت می‌بری؟

1)فکر می کنم باید زودتر از این ها به آقای حسنی نسب و خانم فراهانی تسلیت می گفتم. ولی به هر حال از همین جا بهشون تسلیت می گم. به قولی: "همه عمر دیر رسیدیم". یادتون که هست مال چه فیلمی بود؟!

2)بعضی وقت ها روزنوشت هاتون و لینک هایی که معرفی می کنید آدمو دیوونه می کنه! برای من که این نقشه ی متروی سینمایی همچین حالی داشت. جداً برای عاشقان سینما نقشه ی راه است!! ترتیب مسیرها هم که دیگر تابلو است. کمدی ها یک مسیر، جنگی ها یک مسیر، گانگستری ها یک مسیر و... مرز بین مسیرها هم چه آگاهانه انتخاب شده است. مثلاً دیکتاتور بزرگ بین کمدی و جنگی. و البته فکر کنم این نقشه یه جورایی به طور نمادین بخش کوچیکی از دنیای عشاق سینما رو نشون میده. یعنی همه ی ما داریم تو همچین دنیایی با ابعاد بزرگتر زندگی می کنیم. (فکر کنم یه مقدار پررویی بود که خودم رو جزو عشاق سینما حساب کردم)!

صحنه های محشر زیاد داشت این ویمبلدون ......... و اندی رادیک و از کار ا و حرکاتش بیشتر از راجر دوست داشتم ولی راجر واقعاا تجربه / مدیریت /.... از سرو روش میباریدد واقعا این مرد (راجر) شکست نا پذیر نشون میده...................... جای قشنگ اونجایی بود که وقتی اندی زمین خورد راجر گفت متاسفم این حرکت میتونه قشنگ باشه اما یه ذره که بیشتر فکر کنی شاید تحقیر هم باشه شاید/ قشنگتر از همه تلاش ... اندی بود که خیلی دوست داشتم افرین اندی /

خلاصه داریم این روزا مثل ادمای درباره الی زور سرخوشی میزنیم تا به یه چیزایی( که همه میدونیم چیا) فکر نکنیم..... ولی نمیشه انگار!! حداقل در مورد من نمیشه اعتراف میکنم گریم در اومد از این اوضاع چندد دفه همین اخیرا خیلی دوست داشتم نیاداا گفته باشم.........

درباره ی مکالمه و آگراندیسمان هم اگه قضیه جدیه من قطعاً پایه ام و از همین امروز شروع می کنم. البته قطعاً هیچ تضمینی نیست که نوشته ی خوبی بشه، ولی اگرم نشد، "حداقل سعیمو کردم"!

هر کی تو رو داشته باشه خوشبخته!

(شاوسی به رُز) در (دختر رایان)

از خواندن کامنت ها می آیم و یک چیزی را دلم نمی آید که نگویم، طرف صحبت ام یکی از رفیقترین هایم است و این کار را به جای اینکه دشوارتر کند، راحت می کند. کاوه ، از لحن حرفهایت خطاب به حامد صرافی زاده خوشم نیامد. به اندازه ی کافی باهوش هستی که لازم نباشد برایت توضیح بیشتری بدهم. ما افتخارمان این است که اینجوری با هم حرف نمی زنیم. کاری به درست و غلط منشی که حامد صرافی زاده به آن می تازد و آلترناتیوی که به جایش ارائه می دهد-یا نمی دهد- ندارم(شخصا با کلیت آن حرفها همراه نبودم اما به نظرم درشان اشاره درستی وجود داشت به آفتی که متوجه آن منش و سبک زندگی است، گرچه عمومیت دادن آن آفت به کلیت، و نگاه تنگ نظرانه نسبت به شیوه های رفتاری آدمهای دیگر که ما به درون آنها راهی نبرده ایم، ناشی از یک نگاه تک ساختی به مفهوم زندگی،تعهد و اخلاق است) ایراد من متوجه خود گفتگو و کیفیات آن است که بهتر است با رعایت قواعد بازی جریان پیدا کند. توی چشم هم حرف می زنیم. این یک قانون است.

و البته که من هم موافقم که الیزابت تاون اتفاقا خودجنس است.

سلام امیرخان.راستشو بگم دو هفته ای هست دل و دماغ هیچ کاریو ندارم ولی بازم دم اقا وحید گرم که بخش خارجی رو تند تند آپ میکنه تا ما واسه چند ساعتم که شده غصه ها رو فراموش کنیم. امروزم فیلم "اپ" رو گذاشته با یه مطلب کامل به قلم حامد مظفری! واقعا مطلب کامل و به دردبخوریه. یه دی وی دی از این کارتون به دستم رسیده بود که به دلیل همون داغون بودن اعصابم،حوصله نداشتم ببینمش اما بعد از خوندن مطلب "اپ" حالا میتونم با خیال راحت ببینمش...راستی منم به همونی رای دادم که از ننجون هم کمتر رای آورد!

مطلب ضد چاپلین شمارو از کجا میشه گیر آورد ؟؟؟

1. این عکس رابرت ردفورد عزیز رو گذاشته بودی، من یاد فیلم The Way We Were افتادم. یه رمانس عالی از سیدنی پولاک که من عاشقشم. سیدنی پولاکی که علاوه بر فیلم های افشاگرانه، رمانس هم خوب می ساخت. راستی این فیلم یه ترانه ی محشر داره که من هر وقت کم میارم گوشش میدم.

2. رادیک خوب بود ولی قبول کن فدرر یه چیز دیگه س. با وجود این که دوستش ندارم ولی مجبورم می کنه بهش احترام بذارم. مثل خوسه مورینیو.

3. این شعر بوکوفسکی فوق العاده س. بخونش:

Shot in the eye

Shot in the brain

Shot in the ass

Shot like a flower in the dance

عاشق سکوت ابتدایی روزی روزگاری در غربم و اینکه دیوانه رقص پای رابرت دونیرو در تیتراژ گاو خشمگینم که برام عزیز ترین تیتراژ تاریخه .

بعد دیدن سالوی پازولینی همین 2 جواهر بود که نجاتم داد

حرف های احمددی نژاد در سیما-سه شنبه شب

انتخابات 22 خرداد سالم ترين انتخابات بود، ملت ما مي‌داند و دنيا نيز بداند که ساختار انتخابات ما مستحکم، منظم و دقيق است. مجري انتخابات خود مردم هستند، هيأت‌هاي اجرايي از معتمدان مردم و بيشتر از فرهنگيان و معتمدان محلات هستند. ناظران انتخابات نيز از مردم، فرهنگيان، کارکنان و معتمدان محل هستند که برخي 30 تا 50 سال در يک محل مورد رجوع و اعتماد مردم بوده اند. انتخاب کننده نيز خود مردم هستند که به صورت بسيار وسيع و حدود 40 ميليون نفر در انتخابات شرکت کردند و از صبح زود تا نزديک پايان زمان رأي گيري حوزه‌ها مملو از حضور مردم بود.

وزارت کشور تنها نقش پشتيباني کننده دارد و اينها قانون انتخابات کشور ماست که هيأت‌هاي اجرايي، اعضاي صندوق‌ها و ناظران از معتمدان مردم و از خود مردم هستند و انتخابات متعلق به مردم است. به همين خاطر در سي سال، سي انتخابات با نتايج گوناگون در کشور برگزار شده و در بسياري اوقات نتايج دور از انتظار تحليلگران سياسي بوده است.

...

در حوزه فرهنگ کارهاي زيادي انجام شده است، از همه تشکر مي‌کنم اما در حد انتظار من نبود به ويژه در حوزه هنر. البته کارهايي هم در حوزه فرهنگ انجام شد که مورد تاييد من نبود که قبلا در اين زمينه به وزارت کشور، وزارت فرهنگ و ا رشاد اسلامي و نيروي انتظامي تذکر داده ام. با برخورد پليسي با متن مردم مخالفم به ويژه با پليسي کردن حوزه فرهنگ و فضاي فرهنگي و اجتماعي مخالفم.

حل مسائل فرهنگي و اجتماعي فقط از طريق فرهنگي ميسر است و البته من اجازه ادامه اين برخوردها را نخواهم داد و اگر مشکلي پيش آمد با مردم در ميان خواهم گذاشت. البته بايد اين نکته را ياداوري کنم که انتخابات تمام شده است و بحث‌هاي من انتخاباتي و تبليغاتي نيست. من اعتقادات و باورهاي خودم را با مردم مطرح مي‌کنم. ‌

...

بعضي ها مي‌گويند 14 ميليون نفر از مردم ايران منتقدند؛ مگر آن 25 ميليون نفر منتقد نيستند ؟ به عقيده من 40 ميليون نفر منتقدند و اصلاً من خودم خط مقدم انتقادم و اصلا موضع من موضع انتقادي است. فشارهايي که در چهار سال گذشته بر من وارد شد به سبب انتقادهايي بود که به برخي رفتارها و نابساماني ها و ساختارها وارد مي کردم.

انتقاد رمز پيشرفت ملت است، مگر مي‌شود ملتي به وضع موجود راضي باشد و پيشرفت و کمال پيدا کند؟ بايد ناراضي باشيم تا بتوانيم به قله هاي بالاتر دسترسي پيدا کنيم. نه تنها 14 ميليون نفر تغيير مي خواهند بلکه 40 ميليون نفر طالب تغييرند، افزود: من خودم نماد تغييرم؛ تغيير اساسي در ساختارها.

دمت گرم

پست جدیدت رو دیدم و نمای deep focus رابرت ردفورد در

"همه ی مردان رییس جمهور" ؛ عجیب خوب بود و آخرش که با جیسون روباردز تمامش کرده بودی خب تر و آمدم بنویسم دمت گرم

دیدم نوشته ای برای "بلو اوت" داری پرونده در میاری

دمت خیلی گرم

بلو اوت شاهکار است ؛ پر از میزانسن های عالی و شعبده بازی با دوربین ویلموش ژیگموند عزیز و آن deep focus های دی پالمایی

امیر لعنت به تو اگر برای درباره الی نقد ننویسی جدی می گویم

هر وقت دلم می گیره میام اینجا

خیلی خوبهههههههههههههههههههه

حاله آدم خوب میشه

داشت یادم می رفت اینم واسه

سرپیکو

http://i.ehow.com/images/GlobalPhoto/Articles/2176977/Pacinoone_Full.jpg

سلام

1- دیشب که با کوله باری از خستگی از این مسافرت مجردی که با بچه های دوران دبیرستان رفتیم برگشتم میخواستم این کامنت رو بگذارم ولی نشد. این چندتا لینکی که آدرسشون رو میگذارم رو حتما ببینید که سر حال بیارتتون چون دیشب خستگی منو به در کرد.

http://www.defunktmedia.com/wallpaper/tarantino.jpg

http://img92.imageshack.us/img92/4609/tarantino5rb.jpg

http://www.synapse.ne.jp/iwakawa/wl_tarantino.jpg

2- با این فیلمهای افشاگرانه دهه هفتاد بازم زدی به خال رفیق. با این عکس سرپیکو که بد حال کردم. و اینکه به نظرم روز شغال هم مال همین دهه هفتاد باشه. از همون فیلم هایی که باید حتما یک نسخه تر و تمیزشو توی آرشیو داشته باشید. به افتخار فرد زینه مان که نمیدونم چرا به اندازه بقیه معروف نشد. ولی چه باک که عشاق سینه چاکی چون ما داره.

3- در مورد دیالوگ ها که لطف داری. اینکه چرا اسم فیلم ها رو نمیگم راستش یه جوری برای اینه که ببینم بچه ها میتونن اسم فیلمو به خاطر بیارن که شکر خدا دیالوگ باز کم نداریم توی این کافه.

4- اولین مواجهه شما با کونیتن تارانتینو کی و کجا بوده؟؟ برای من خوب اون سکانس فیلم دسپرادو بود که استاد قضیه اون شرط بندی رو تعریف میکرد. که با چه عذابی اون لیوان نوشیدنی رو قورت میداد و چجور به صاحب بار گفت: "… you would not be mad about it , you'll be happy". بعدش هم که سگدانی رسید و پالپ فیکشن و .... . به بیگ مک چی میگن؟؟

5- به نیما حسنی نسب عزیز با تاخیر تسلیت میگم و همچنین به کافه هم تبریک. همین جمله قبلو یک بار دیگه بخونید. دو تا چیز کاملا متضاد یعنی یکی تسلیت و دیگری تبریگ. از این جهان به این خوبی همین نکتشو خیلی دوست دارم. که میتونه چیزای کاملا متفاوت رو به راحتی کنار هم بنشونه.

6- یک سرجیو لیونه تقدیم کنم تا شبتون ساخته بشه. " جایی که زندگی ارزش نداشت گاه مرگ قیمت داشت. در آن هنگام جایزه بگیران پیدا شدند."

7- اینم یک سرجیو لیونه دیگه . دیگه اسم فیلم با خودتون.

- 500 دلار یک بار ... 500 دلار دو بار ... 500 دل...

-- 5000 دلار........ جایزه دستگیری این مرد 5000 دلاره. درسته؟!

--- یهودا اسقریوطی به 4970 دلار کمتر هم قانع بود!!

-- ولی اون زمان دلار نبود!!!

--- شیطان که بود. نه؟! ....

این پایان نیست......................

امیر قادری کجایی؟؟؟

مهدی آذریزدی هم رفت.

تسلیت.

تو هم لوليدن ، دليل شكل هم بودن نيست.

آدم وقتي يه زندگي رو تعريف مي كنه ، اگه اون زندگي پر و پيمون باشه ، احتياجي به تعريف قلمبه نداره ، زندگي خالي رو با قلمبه گويي پر مي كنند.

اونايي كه ميگن يأس تو كتاباي هدايته ، زندگيشون دوزار نمي ارزه ، بي سوادن.

جواني بدون عاشقانه ها از انسان موجودي بيمار و كسل ، كم آورده و موذي مي سازد.

زايش هنر در تنهايي است و اگر خداوند بزرگ اين همه اثر دارد ، تنهاست.

مسعود کیمیایی - جسدهای شیشه ای

واقعا باحاله که تو این شرایط واسه خودت فیلم میبینی و حرکات تنیسور کلنگ و بی استیلی مثل رادیک واست شبیه ستاره های سینماست

آره حواست به سایتت باشه به تبلیغات بیشتر پر مایه تر ( مجلات تخصصی نور !!!!!!!!!!!!!!!!!!)

تو هم با ما نبودی به قول خودت : این از این

بخاطر مقاله ابرت بر مایکل جکسون و مصاحبه زیبای روی اندرسون ، ممنون.

قصه های خوب برای بچه های بد

همیشه گفته اند که دل شکسته به خدا نزدیک تر است.آن هم بعد از آنکه آن همه حسرت خورده باشی.نه حسرت فقر پدر که به قول خودش برنج در خانه آنها سالی یک بار پیدا می شد آن هم در نوروز.نه حسرت تحقیر دیگران که آن ها را دهاتی می دانستند نه از اینکه از همان کودکی باید برای تامین نیاز خانواده کار می کرد.حسرتی که به گفته خودش اولین بار وقتی آن را تجربه کرد که پسر خاله اش،که معمولا با او روی پشت بام بازی می کرد،کتاب هایی را که پدرش هدیه گرفته بود را آورد و او با اینکه سواد داشت اما از داشتن کتاب محروم بود.حسرتی که همیشه از درس نخواندن و مدرسه نرفتنش داشت طوری که در 51 سالگی وقتی درس خواندن بچه ها را پشت میز و نیمکت های مدرسه می بیند می رود در حیاط و های های می زند زیر گریه.

مهدی نوجوان بود که پایش به شهر باز شد و خیلی زود هم ماندگار شد، با آنکه پدرش موافق نبود. هر کاری که می توانست برای تامین معاش خود و خانواده اش می کرد. بنایی و جوراب بافی کرد تا دست آخر پایش باز شد به یک کتاب فروشی.همان اتفاقی باید می افتاد افتاد.حالا درست مانند آن بود که یک تشنه را بیندازی وسط یک دریا آب.همان جا بود که فهمید همه ی آنچه که تا به حال از این و آن یاد گرفته بوده هیچ نیست.فهمید که چقدر کم دارد از آن هایی که سرشان در کتاب و کیف و مدرسه بوده است.فهمید خودش است و یکی که آن بالا هوایش را دارد.آستین هایش را بالا زد یک یا علی گفت و شروع کرد.

بیست،بیست یک ساله بود که در بحبوحه ی جنگ دوم به تهران آمد و یه هر زحمتی بود کاری در یک انتشارات پیدا کرد.نمی دانم ولی چون هیچ مدرک رسمی تحصیلی نداشت، یحتمل برای کار کردن دچار مشکل بوده.شاید دلیل اینکه چندین بار از اینجا به آنجا شد،در جاهای مختلف به کار های مختلف مشغول بود،به عکاسی روی آورد،و هر جا هم که بود یک جوری دعوایش می شد و می آمد بیرون،همین باشد.به هر حال او رنگ مدرسه را هم ندیده بود چه برسد به دانشگاه و در این مملکت آن هم وقتی با بزرگان ادب هنر فرهنگ حشر و نشر داشته باشی و تحصیلات آکادمیک نداشته باشی،محضر فلان استاد را درک نکرده باشی،نتوانی کلی خاطرات ریز و درشت از طول دوران درس و مدرسه و دانشگاه تعریف کنی،زاده ی یک خانواده اصیل و فرهنگ دوست نباشی با یک کارنامه پر بار چند فرسخی ،مشکل داری.کسی تحویلت نمی گیرد،حرفت را نمی خوانند،تحقیرت می کنند حتی رفقای صمیمیت هم در جمع خودمانی خودشان راحت نمی دهند. و تو باید هر جور که شده خود را به آنها اثبات کنی.نمی دانم این ها تفکرات من است.

مهدی شب روز کار می کند.در انتشارات و چاپخانه مشغول است کتاب هم تصحیح می کند.در ضمن همین کارها، وقتی که روی یک کتاب قدیمی که گویا کلیله و دمنه بوده کار می کرده،به فکرش می رسد که اگر این داستان ها را با زبان ساده تری بنویسد عجب کتاب هایی می شود برای بچه ها.شروع کرد با همه خاطرات و تجارب کودکی خود،با همی سختی ها ،مصیبت ها و همه نداشته هایش که می خواست داشته باشد،با همه ی آرزو هایش.می نویسد و می نویسد تا می شود «قصه های خوب برای بچه های خوب» .

کتابش را می زند زیر بغلش راه می افتد می رود کتاب فروشی ابن سینا.درخواست چاپ کتابش رد می شود.از کتاب فروشی می زند بیرون.از سر چهار راه مخبر الدوله تا انتشارات امیرکبیر که در ناصر خسرو بود را پیاده می آید و تمام راه را گریه می کند.اینجا می رسیم به همان دل شکسته.دل مهدی شکسته بود بد جوری هم شکسته بود.بعد از آن همه مصیبت و تحقیر،رنج درد و حسرت.بعد از آنکه کلی با خودت کلنجار بروی تا بر ترس خود ار اینکه مسخره ات کنند و تحویلت نگیرند فائق شوی و کتابت را بیاوری برای چاپ.آن هم کتابی که با آن همه سختی، شب ها«در یک اتاق 3×2 زیر شیروانی زیر یک لامپ دیوار کوب نمره 10» نوشته ای و هیچ کس را هم نداری جز خدا.اما خدا هر چه که او در آنجا خواست به او داد،اگر او ثروت می خواست،شهرت می خواست،زندگی راحت می خواست،زن و بچه می خواست،هر چه که طلب می کرد خدا به او می داد.اما او این هیچ کدام از این ها را نخواست.او فقط می خواست تا کتابش را همان هایی که کتاب را برای آن ها نوشته بود بخوانند همان بچه خوب. و همین طور هم شد.مسئول انتشارات امیرکبیر که اتفاقاً چند وقت پیش با او دعوایش شده بود کتاب را چاپ کرد.کتاب گل کرد همه او را تشویق کردند و خواستند تا ادامه بدهد و او هم ادامه داد.

مهدی آذر یزدی پدر خوبی برای ما بود قصه های خوبی برای ما گفت ولی ما برای او بچه های خوبی نبودیم.پیرمرد بعد از عمری اجاره نشینی و خریدن خانه های کوچک با هزار و یک دردسر و فروختن آنها با کلی ضرر،دیگر نتوانست از پس اجاره نشینی بر بیاید.اسبابش را جمع کرد و رفت یزد محله خرمشاه و خانه پدری.خانه ای قدیمی با دیوارهایی کاه گلی.اما او در شهر خودش هم غریب بود می خواست برگردد اما دیگر نمی توانست.زن بجه هم که نداشت تنها بود پسر خوانده اش (که این هم داستان جالبی دارد) که بعضی وقت ها در کرج در خانه ی او می مامند.مسئولین محترم هم عوض اینکه کمکش باشند با نگه داشتن کتاب هایش پشت در ممیزی همین آب باریکه ای که او داشت را کم کردند و هم پیرمرد را دل سرد کردند تا این اواخر دیگر دست و دلش به نوشتن نرود.ما هم که با قصه های او بزرگ شده بودیم انگار نه انگار.من خودم کتاب هایش را تمام کمال نخوانده بودم اما با قصه هایش آشنا بودم،اما عده زیادی اصلاً کتاب خواندن را با همین«قصه های خوب برای بچه های خوب»شروع کرده اند.سه چهار نسل با کتاب های او بزرگ شده اند.اما همه او را فراموش کرده بودیم.او که خودش می گفت برای اداره زندگی باید خیلی صرف جویی کند،لباس خوب نپوشد،غذای خوب نخورد،با این وجود بیشتر ناراحتی اش از آن بود که وقتی کسی به دیدن او می آید نمی تواند از او به خوبی پذیرایی کند.ما لااقل می توانستیم در همین سایت ها وبلاگ احوال زندگی او را بنویسیم،در روزنامه ها می نوشتیم.به مسئولین تشر می زدیم از مردم کمک میخواستیم.با همه ی این ها خود او هیج توقعی نداشت همین طور که در نامه تازه منتشر شده اش هم نوشته، خود را عامل مشکلاتش می داند.بله او اشتباهات خود را می بیند اما بی معرفتی ما را به رویمان هم نمی آورد.نمی دانم شاید خدا می خواسته او را مدیون دیگری نکند،شرمنده کسی نشود،غرورش نشکند،همان طور که خودش هم می خواست.نمی دانم واقعاً نمی دانم.ولی همین را می دانم و مطمئن هستم که این وسط ما کم گذاشتیم و بی خیال بودیم.در این قصه او بابای خوب ما بود ما هم بچه های بد او.

روحش شاد

دیدن برنامه بهمن قبادی و مصاحبه عجیب غریبی که در آمریکا انجام داد به واقع شگفت زده ام کرد شگفت از اینکه با چه هنرمندان متظاهر و خود پسندی طرف بوده و هستیم و نکته جالب تر اینکه قشر هنرمندی که خود را اپوزوسیون می خواند دقیقادچارهمان مشکلاتی است که قشر ارزشی هنرمندان دارد یعنی بی اعتقادی کامل به اثر تصور اینکه به دلیل داشتن فلان موضع یا ساختن فلان فیلم باید جایگاه خاصی برای دوستان در نظر بگیریم که لطف کنند و بیایند و برای ما شاهکارهایی بسازند (اگر شاهکاری در میان باشد) نکاتی که با نهایت تاسف در صحبت های بهمن قبادی دیده می شد اینکه بگوید در ایران قدر مرا نمی دانند کسی هنر مرا درک نمی کند حکومت جلوی ساختن شاهکار های مرا می گیرد و تاسف اور ترین نکته که گفت تماما کسانی که فیلم هایشان اکران می شود از جیر ه خوارانند !!!واقعا در برار این دیدگاه چه باید گفت ؟ وقتی مسعود دهنمکی همین دیدگاه هها را به شکلی دیگر دارد و می گوید گروهی سازمان یافته اجازه نمی دهند فیلم های مردمی من دیده شوند !!!! تهمینه میلانی از جبهه متحدیدن و خانه های تیمی آنها بر علیه خود سخن می گوید بهرام بیضایی از دست داشتن گروهی در فیلم نساختن خود و دوستش واروژ کریم مسیحی می گوید و مدعی است سینمای ایران در این مدت فیلم های مهمی که می توانستیم بسازیم از دست داده است . روی صحبتم بیشتر با دوستان اپوزوسیون است:دوستان خود را صاحب مطلق هنر و معنا می دانند و مردم را نیازمند شاهکارهایشان پس مسیولین باید بروند حتی منت دوستان را بکشند که بیایید برای ما شاهکار بسازید اما اقای بهممن قابدی و دیگر دوستان این نکته را بدانید :تا هنرمند به اثر خودش احساس نیاز نکند آن اثر به دل مردم نمی نشیند اگر هنرمند سعی کند فیلمی صادقانه بسازد بسیار مفید تر از فیلم افشاگرانه است مشکلی باعث شده هیچ وقت فیلمی از جعفر پناهی را نپسندم همین بوده همواره فیلتر ها جلوی دوربین اش را گرفته اند و نگزاشته اند جعفر پناهی واقعی را ببینیم همواره جعفر پناهی یا بهمن قبادی اول به فکر فیلم اجتماعی ساختن یا فیلم افشاگرانه ساختن و... هستند تا یک فیلم خوب ساختن و تصور می کنند ساختن این اثار فقط به دلیل افشاگری هایشان باید حایز اهمیت شناخته شوند و هر که توجه نکند جیره خوار حکومت است مشکلی که گریبان بهررام بیضایی را هم می گیرد سگ کشی یک اثر کاملا صادقانه است از بهرام بیضایی جایی که بیضایی آسین هایش را بلا زد نویسنده اش را به داخل شهر فرستاد و جنگ اش را در برابر تمام موانع روبرویش نشان داد اما در وقتی همه خوابیم می خواهد اشکالات این سینما را بگوید و دقیقا مشکل همین جاست بهرام بیضایی هم در مقابل دوربین اش فیلتر می گزارد فیلتری که خیلی ها را از روایت صادقانه جامعه شان دور کرده فیلترهایی که گاه آنقدر زیاد می شوند که موجود ترسناکی را می بینیم به نام بهمن قبادی که در صدای آمریکا نشسته و به طرز مضحکی از رسیدنش به ازادی سخن می گوید !!! و درک ناموزون اش را از تمام زیبایی های این دنیا به رخ همه می کشد قبادی که فیلم درباره درد و رنج مردم کردستان ساخت اما اثری صادقانه نساخت اثری که حتی لحظه ای درون هنرمند را با اثرش یکی کند و تمام دغدغه هایش را در اثر جاری کند و در کنار هنری که طبیعتا به بودنش نیاز هست فیلمی بشود به نام درباره الی که می شود فیلم رها قدرتمند و صادقانه از اصغر فرهادی که تمام دغدغه هایش نسبت به مدرنیزه قشر متوسط ایران آشفتگی درونی شان در آن جاری و اینچنین شوری در بین همه از منتقدین گرفته تا مردم تا جشنواره های خارجی ایجاد می کند نکته درباره الی همینجاست که نه مثل اخراجی ها برای مردم ساخته شد نه مثل اثار قبادی و پناهی برای جشنواره های خارجی نه مثل وقتی همه خوابیم برای منتقدان و مخاطبان خاص داخل اصغر فرهادی این فیلم صادقانه را ساخت برای خودش برای تخلیه ذره ای از دریای درون خودش و به طرز معجزه آسایی تمام این چیز هایی را که دوستان عاجزانه به دنبالش هستند را یک جا بدست اورد و این می شود مفهوم ازادی برای فرهادی که دقایقی بادبادک بازی الی در کنار دریا جایی که به دور از تمام دروغ ها تناقض ها مشکلات گرفتاری ها رودربایستی های این دنیا آن بادبادک بازی دیدنی را انجام و سپس رها می شود .اقای قبادی ازادی در داشتن یک درون ازاد است تا یک بیرون آزاد داشتن محیط خارجی ازاد طبیعتا خوب است اما نه به خوبی داشتن درون ازاد نیاز اصلی و تلاش ما برای ازادی باید رسیدن که یک ذهن ازاد باشد یک ذهن باز نه اینکه بلیط هواپیما را بخریم ویزای آمریکا را بگیریم برویم در کشوری مثل امریکا بنشینیم و بگوییم که به آزادی رسیدم آقای قبادی ازادی روایت یک لحظه صادقانه از زندگی در سینما است ازادی یک لحظه باد بادک بازی در کنار دریا است ازادی دقایقی همنشینی علی در کنار همسرش و سنتورش در یک پشت بام ساده است آزادی آن لحظه ای که سید گوزنها آن مواد فروش را با چاقو می زند مشکل امروز ما در همه عرصه ها همین است نداشتن مردانی با درون آزاد نداشتن مردان آزاده.

سلام خيلي ممنون از جواب

من خودم عاشق هنري فوندا هستم تو مرد عوضي فيلم بردار و نور پردازش هنر بي نظيري داشتند كه بازي او را به بهترين وجه قاب گرفتند. اميدوارم پرونده بدنام را هم بزاري روي بقيه تا زودتر بهش رسيدگي كني!

برادر نوجونه...برادر غرق خونه.....این آهنگ شجریان غوغاست...

کاپولای پرشکوه و محبوبم(این محبوب نه به خاطر شاهکار پدرخوانده,بلکه برای جوانی بدون جوانی واینک اخرالزمان است!)در این مصاحبه راجع به اینکه چرا دوست داره فیلم شخصی بسازه,حرفای زیادی زده که بعضیاش مثل(از گنگسترها خسته شدم)منو واقعا ناراحت میکنه!اما دعوتتون میکنم این مصاحبه رو بخونید به عشق این دو قسمت که به نظرم اصیل,قلبی و امید بخشه :

گفت و گو با فرانسیس فورد کاپولا درباره فیلم تازه اش"تترو"- روزنامه اعتماد ملی-شنبه 20 تیر-صفحه11: ***

-در صحنه مشخصی از تترو اسلحه ای را در یک نمای کلاسیک نشان میدهید که یکی از شخصیت ها در کشوی کمد پیدا می کند.اما در ادامه هرگز چشممان به آن اسلحه نمی افتد.شما این قانون کلیدی را زیر پا میگذارید که اگر قرار نیست از اسلحه ای استفاده کنید پس نباید آن را نشان دهید؟

-کاپولا:عمدا چنین کاری کردم!کسانی بودند که همیشه میگفتند اگر یک اسلحه را در کنش اول نشان میدهید باید در کنش سوم یک شلیک برای آن اسلحه در نظر بگیرید.من هم گفتم همیشه این طور نیست!

-چرا چنین کاری کردید؟

-کاپولا:چون می توانم!حالا که من دست به چنین کاری زده ام دیگر آنها نمیتوانند از کلمه"همیشه"استفاده کنند.گاهی اوقات در زندگی با لحظات و چیزهای ممنوعه ای مواجه میشوید که بعدا کاشف به عمل می آید نیازی به نگرانی نداشته است .

******

-کاپولا: باید اقرار کنم در این سن و سال تقریبا همه چیز را تجربه کرده ام.با این حال هرگز از پا نیفتاده ام.به شهرت رسیده ام,به ثروت دست یافته ام,شکست خورده ام و دوباره ثروتمند شده ام و به امتیازات منحصر به فردی رسیده ام.اما لذت واقعی زندگی در یادگیری نهفته است و حالا که پیرتر شده ام بیشتر به دنبال یادگیری هستم.هیچ چیز بیشتر از ساختن یک فیلم شخصی یا ساختن فیلمی درباره چیزی که به آن علاقه مند شده اید به شما چیز یاد نمیدهد,چون برای ساخت فیلم مجبورید تحقیق کنید و مطالعه کنید و یکسال تمام به سوژه تان فکر کنید.

بابا ما رو ترسوندین که ... خیلی خفن نبودین ... خوشحالم برگشتین ... انشاالله همه سرحال باشین همه .. باشیم همه .

آدمی در پختگی خود همواره جوان تر می شود،من نیز چنین ام...چرا که شور حیات سالیان کودکی خود را همواره حفظ کرده و بزرگ شدن و یا پا به سن گذاشتن خویش را همچون گونه ای کمدی یافته ام(هرمان هسه)

امیرخان حالا که بحث سینمای 70 براهه! میدونی اگه یه پرونده درباره سینمای این دهه ترتیب بدی چی میشه! شاهکار...

راستی پرونده فرانک کاپرا که...

و یک سوال ...

تو بعضی از فیلم های تاریخ سینما، یه شخصیت هایی داریم که در پایان فیلم تنها می مونن، و فیلم با رفتن و تنهایی اونها تموم میشه! کسی میدونه سرنوشت این شخصیت ها چی میشه؟ مثلا در پایان فیلم جویندگان "ایتان ادواردز" تنها راهی میشه و میره که میره! یا همفری بوگارت در پایان فیلم "کازابلانکا"... کسی میتونه حدس بزنه این شخصیت ها کجا رفتند؟ تکلیف اونها چیه؟

این کتاب «روح پراگ» ایوان کلیما را من هم رفتم خریدم. به پیشنهاد یکی از بچه‌ها در یکی از کامنت‌های روزنوشت قبلی.

و...

تشکر از "محمد_Juve" به خاطر عکس "سرپیکو"

هر چند وقت یه بار میرین رو مشکل فنی و .... اینجور حرفاااا

قضیه چیه بابا

ما عادت کردیم به شما نکنید این کارارو

ما توقع بیشتری داریم از شماها شما میتونید بهتر باشید

آره. خودمم به شدت خجل و ناراحتم که چطور شد دفعه ی اول نفهمیدم مترسک عجب دهه ی هفتادیه!!

این پیشنهاد سرپیکو درباره ی یه پرونده درباره ی دهه هفتاد رو اساس پایه ام. البته دهه هفتاد گنده تر از اونه که بشه تو یه پرونده جاش داد. یادتونه جیمز کان درمورد فرانسیس فورد کاپولا چی گفته بود؟ "اون همه چیزش گنده اس"! حالا این جمله رو میشه به کل دهه ی هفتاد تعمیم داد. ولی به هر حال میشه پرونده رو یه کاریش کرد!

عبد الرضا کاهانی کارگردان جوان سینمای ایران در مراسم اهدای جایزه به فیلم بیست در اختتامیه ی جشنواره ی بین المللی «کارلووی واری» جمهوری چک از حاضران خواست به احترام مبارزه ی مردم ایران از جای خود برخیزند.

نقل از سایت رسمی این جشنواره 22 تیر ماه

آقای قادری عزیز، خواهش می کنم مطلب زیر را با دقت بخوانید و پاسختان را به ایمیل بنده ارسال کنید : حتما متوجه شده اید که فرد شبه منتقدی...

به تو ای آینه از خسته ترین قاب، سلام

گل نیلوفر خوابیده به مرداب، سلام

ای دو چشم تو دوتا شیخ ابوالعشوه ی ترک

مست قیلوله و لم داده به محراب ، سلام

آخرین نسل به جامانده ی ترسابچگان

مغ هندوی از آتش زده سرخاب، سلام

ای همه روی تو، ابروی تو از بوی تومست

چشم آهوی تو و خوی تو نایاب، سلام

مژه در مژه که نه پنجه ی پنجاه پلنگ

پرقوی سر مویت دم سنجاب، سلام

لف و نشر دو لبت غرق در ایجاز نمک

قدو بالای تو سرمصدر اطناب، سلام

ای هم آغوشی ما، دیو در آغوش پری

رقص ماهی بچه در قلعه ای از آب، سلام

بهترین حالت ممکن شدن امر محال

سر به گرداب قرار سر نوّاب، سلام

...

http://www.jaroogar.blogfa.com/

شعر های زیبای محمدرضا حاج رستم بیگلو را اینجا بخوانید

سلام امیرجون.بخش خارجی سایتتون خیلی جون گرفته.هم مطلب گفتگو با اندرسون خوب بود، هم پرونده مرد روی سیم هم بخش فیلم روز که خیلی به روزه و کاملا همگام با هالیوود پیش میره.معرفی ترانسفورمرز هم خیلی خوب و به موقع ارائه شده بود...خسته نباشید،دمتون گرم. راستی، داش امیر پرونده ای که قرار بود تو مجله فیلم واسه مرد روی سیم بدی چی شد؟ بدجوری این فیلم،ذهنمو مشغول کرده!!! حتما جمع و جورش کن زودتر! خیلی مخلصیم

واقعا کاهانی چنین کاری کرده؟ دم اش گرم

از فیلمش خوشم نیومد اما حالا عاشق خودش شدم

مرسی نازنین از خبر خوبت

حدیثی هست که میگوید«نماز جمعه حج فقراست»

همه با هم روز 26 تیر ماه

نماز جمعه تهران

براي سرپيكو

به نظر من هاليوود جديد با دنباله سازي هاي كه مي كنه سعي مي كنه به همين اشتياق جواب بده.

اما به نظر من ايتان و ريك از اون جا مي رن تو قلب و مغز من و شما ته نشين مي شن.

دوستان,به یک جاده احتیاج دارم که تا وقتی حس رفتن دارم تمام نشه,سراغ دارید؟

سلام

1- در این مدت تعطیلی اجباری کافه ، تازه فهمیدم که چقدر به اینجا و نوشته های بچه ها و رییس کافه وابسته شدم. انشا ا... که دیگه مشکلی پیش نیاد.

2- این حرفی رو که آمائوری درباره الکس گفته بود ، خیلی دوست داشتم. به خصوص جمله آخرش. حیفه که با تیفوسیهای این کافه درمیون نذارمش. " مهاجم برزیلی که یک فصل را در کنار الکس توپ زد در خصوص کاپیتان اظهار داشت: دل پیرو پرچم دار و اسطوره بیانکونری ست، او به نحوی نشانگر یوونتوس است. اگر در روزنامه ها بنویسند که ستاره یوونتوس را انتخاب کنید بدون شک نام او را خواهید دید زیرا شایستگی ان را دارد، او پرچم دار فوتبال مدرن است، فوتبالیستی که تعداد انان بسیار اندک است."

3- و تازه یک هفته ای هم میشه که مراسم فرش قرمز حرامزاده های بی شرف ( یا هر چیزی که بالاخره ترجمه شده) رو دیدم. چه میکرد استاد. نکته ی دوست داشتنی در مورد استاد اینه که در زمانه ای که خیلی از کارگردانهای به ظهر مهم و پر طرفدار ترجیح میدن که با غرور از مجامع مردمی خودشون رو دور کنن و بیشتر دوست دارن که مثلا در کنار دریا حمام آفتاب بگیرن و برنزه کنن خودشون رو، استاد ما اینجوری روی فرش قرمز میرقصه و اینجوری با حرارت و شوخ طبعی در کنفرانس خبری بعد از نمایش فیلم حاضر میشه. قربانت استاد.

4- یک بار دیگه هم اینجا گفته بودم که عاشق کریستین بیل شدم. خیلی ساله ها. مخصوصا توی این چند سال اخیر و حالا هم که در فیلم استاد بازی کرده که خوب بیشتر از همیشه. دوستی در همین روزنوشت گفته بود که عاشق تامسون جانی دپ توی این فیلمه. تامسون 1927 با خشاب گرد زیرش که عشق ماست.

5- دیالوگ امروز :

"- هیچ به ویتنام فکر میکنی؟

-- آره. چه میدونم! راستش به گوزن هم فکر میکنم. ولی بیشتر درختا رو دوست دارم. میدونی؟ درختای بالای کوه رو خیلی دوست دارم. اونا متفاوتن. به نظرت عوضیم نه؟

- ببین نیک تو خیلی تیزی. آدمای تیز و فرز و دوست دارم. الاف فس فسی ها نمیشم.

-- کی فس فسیه؟

- ... کی فس فسیه؟؟ به نظر تو کی فس فسیه؟ همشون فس فسین! ... خوب آدمای خوبین ولی ترجیح میدم تنها برم اینو جدی میگم.

-- تو یه دیوونه ای مایک. یه روانی حسابی! دیوونه ی کنترل شده!

- فقط نمیخوام غافلگیر بشم!...."

شکارچی گوزن بود.

این پایان نیست.............

مرسی که خبر برنامه فرزاد حسنی رو گذاشتید خیلی برنامه قشنگی بود با پسر عمو خسرو کاش برنامه تلویزیونی بود

امروز تولد "جیمز کاگنی"

http://serpico.persiangig.com/d.jpg

http://serpico.persiangig.com/5.jpg

http://serpico.persiangig.com/4.jpg

برای کاوه : سعدی زمانه؟! لعنت بهت! میگه: به دوست گر چه عزیزست راز دل مگشای /که دوست نیز بگوید به دوستانِ عزیز! ( سعدی)

ای وای مصطفا...حق داری به خدا.این چندمین باریست که این گند را می زنم.لطفا در تیتر پیامهایت درجه طبقه بندی محرمانه نامه هایت را ذکر کن....

ghaderi_68@yahoo.com آقای قادری این ایمیل شماست ؟؟

امیر: بله. ای‌میل شخصی من همین است.

امیرجان روزنوشت جدید که بیاید یک نظرسنجی توی ذهنم است که خیلی چیز پیچیده ای نیست البته ،ولی جواب میدهد.حسابی منتظرم و کاوه،..بی خیال پسر، سر به سرت گذاشتم، در این مورد بخصوص واقعا چیز محرمانه! ای در کار نبود اما در کل هنوز سر این قضیه اصرار دارم که بحث های دو نفره که برای بقیه موضوعیت ندارند ترجیحا در همان فضای دو نفره مطرح شوند.مخلص.

امیر: پس صبر کن مصطفی جان. نظرسنجی‌های تو معمولا جواب می‌دهد.

با عرض شرمندگي بسيار؛ با اين که براي ژاک برل و به خصوص فرانک سيناترا احترام خاصي قائلم؛ آن قدر که نام وبلاگم به ياد ترانه سيناترا (دو غريبه در شب)... اما بهترين اجراي If you go away مال شرلي بسي Shirley Bassey ‌است، بدون هيچ شک و يا تعارفي... جوري کلمه ها را ادا مي کند که انگار... هي دنيا بگذريم!

امیر: دارم‌اش. یه بار با گوش ت، گوش‌اش می‌کنم.

یه سلام گرم به امیر و رفقای کافه نشین عزیز. ایشاا... که بلا دور باشه و ما هم فقط خواننده مطالب دوستان کافه نباشیم و حس و حالی برای نوشتن و حرف زدن داشته باشیم. نمی دونم شاید حرفهام کلمه نداشت که بخوام بنویسمشون و می دونستم که شما می دونید. با پیشنهاد چند تا کتاب تروتازه اومدم ایشاا... که لذتشو ببرید. این روزها روی مقاله مدرنیته کار می کردم که چند تا کتاب که تاحالا نخونده بودمشون خیلی به من فاز داد یکی کتاب سنت، مدرنیته، پست مدرن که گفتگوی اکبر گنجی با داریوش آشوری، دکتر داوری، بشیریه و غنی نژاد است که من با گفتگوی آشوری خیلی حال کردم کتاب برای انتشارات صراط، 1375 هستش. این یه تیکه اش رو داشته باشید: گرفتاری رژیم شاه این بود که نتوانست تعادل و تناسب لازم را بین تکنولوژی و جنبه های سیاسی_ فرهنگی توسعه ایجاد کند به خصوص که اتکایش نه به کار و کوشش مردم بلکه به یک منبع استثنایی درآمد بود که وی را از منابع مالیاتی داخلی بی نیاز می کرد. یکی از خطرهای بزرگ در کشورهای دارای پترو دلار این است که دولت به دلیل داشتن منبع استثنایی درآمد خود را نیازمند به جامعه نمی بیند و فکر می کند هر طور بخواهد می تواند جامعه را تشکیل دهد!!! ... یکی هم کتاب مدرن ها نوشته رامین جهانبگلو ، نشرمرکز 1376. خیلی کتاب جون داریه. یه کتاب هم که ترجمه فرهادپور هست که به اسم تجربه مدرنیته که یه فصل مفصل به دهه شصت می پردازه که ریشه اتفاقات سینما و آدمای دهه هفتاده ریشه یه دنیا زندگی توی فیلمای دهه هفتاده. زندگی که وقتی بهش شک می کنی با یه نیم نگاه به کرایمر علیه کرایمر یه نگاه به سکانس اول صورت زخمی نگاهی به پدرخوانده باعث میشه به شک خودت، شاید شک کنی! اینکه نکنه بوی زندگی فقط اون بویی نباشه که من استشمامش کردم! ببین زندگی این شکلی هم هست ببین اینطوری هم میشه باهاش کنار اومد فعلا کنار بیا! با یه صحنه معرکه فعلا کنار می آی تا سر فرصت حسابی به خودت برسی! برای دوستی که دنبال مقاله ضد چاپلین بود. شماره 296 مجله فیلم. اگه دسترسی به نمایه داشته باشی به راحتی می تونی گیرش بیاری نمایه در کتابخانه ملی و مجلس قابل دسترس هست.

امیر: این تجربه مدرنیته رو تازه شروع کردم... کریمر علیه کریمر؛ به ظاهر ساده‌اش نگاه نکنین.

سلام به همه. بعد یه مدت به سرم زده بیام اینجا و حالا حالاها از اینجا نرم. چند شبه زدم تو خط فلینی. فعلا که یه فیلم خوب و یه فیلم افتضاح ازش دیدم. کسی پایه هست پروندشو بریزیم رو میز؟

امیر: صبر کن تا روزنوشت جدید که بحث حیف نشه.

سلام به همگی...... آقای قادری یه مطلب شاه کار تو "خبرگزاری الف" که زیر نظر احمد توکلی هست قرار گرفته که مقایسه ی فیلم شاه کار آژانس شیشه ای با اوضاع و احوال 30 سال اخیر انقلاب است و مخصوصا اکنون...... مطلب شاه کاریه......حتما بخون و اگر پسندیدی لطف میکنی روش کار کنی.....این مطلب خوراکه بحث و جدل تو کامنتها و بحث هاست...... تیترش اینه: "نگاهي به آژانس شيشه‏اي پس از ده سال...." قسمتی از مطلب خبرگزاری الف: " آژانس شیشه ای سال 76 ساخته شد.......زمانی که نسل دوم انقلاب در حال وارد شدن به صحنه بود، نسلی که انقلاب نکرده بود، ولی حداقل انقلاب را دیده بود.نسلی که انقلابیون اولیه را می شناخت، آنها را قبول داشت، ولی انگار نمی خواست مثل آنها باشد...... اما نسخه امروزی آژانس شیشه ای کجاست که این نقطه عطف دوباره را به تصویر بکشد؟! اینبار نوبت آقای سلحشور (رضا کیانیان) است که دهه اش تمام بشود، واکنش سلحشورها به اتمام دهه شان چیست؟! آیا همانند حاج کاظم ها اسلحه می کشند؟!.....صحنه ای که حاج کاظم اسناد و مدارک و کلید را به سلمان می دهد و سپس هر دو دست همدیگر را به شدت می فشارند این بار به چه شکلی درآمده است؟!......" این لینک کامل مطلبه: http://alef.ir/1388/content/view/49656 جالب و زیباست و خوراکه بحث در کامنت هاست..... یا علی مدد

امیر: ممنون حسین جان. مثل همیشه زدی توی خال و ما هم استفاده کردیم. ذائقه‌ات کند نشه.

اصلا نمی خوام ضد حال باشم. چون حالم به هم می خوره از آدم هایی که با بی حالی و بی حوصلگیشون حوصله ی آدمو سر می برند. اما این روزها واقعا حال خوشی ندارم. دچار یه روزمرگی احمقانه شدم. تنها چیزی که این روزا حالمو بهتر می کنه فیلم و بیشتر و مهم تر از اون داستانه. رز ارغوانی قاهره رو دیدم. عاشقش شدم. سایه خیال بود. مرز توهم و واقعیت و وودی آلن که مثل همیشه منکر عشقه و همواره در حال اثبات این که هیچ ارتباطی وجود نداره و این ادعای مارسل پروست که " هر آدمی بی نهایت و بی کران تنهاست" و حتی معشوق هم نمی تونه آدم رو برای از تنهایی دربیاره. این روزها همینگوی هم خوب به داد آدم می رسه. یک گوشه پاک و پرنور و شکست ناخورده و گربه ای زیر باران و کلی در و گوهر دیگه. عصاره ی اون زندگی جذاب و دیوانه وارش و خوش به حالش که می تونست اون همه از زندگیش لذت ببره. بوکسور باشه. واسه جنگ بره تو ارتش ایتالیا به عنوان راننده آمبولانس بجنگه. خوش به حالش که می تونست توی جنگ و در حالی که پاش داغون شده توی استرس این که ممکنه پاشو برای همیشه از دست بده عاشق پرستارش بشه. خوش به حالش که عاشق گاوبازی بود و خوش به حالش که همه جهان رو دید. امروز هم سان شاین کوروش اسدی اساسی حال داد. یک داستان به معنای دقیق کلمه. بی عیب و نقص و خدا می دونه که چقدر می شه عاشق این داستان شد و خدا می دونه چند بار می شه خوند و ازش سیر نشد. اون قدرها هم که فکر می کردم حالم بد نیست. و در نهایت این که نمی دونم چرا یاد سوفیا افتادم. هر جا هست خوش باشه...

امیر: خوبی مصطفی؟ خبری نداشتم ازت. آره... همینگوی و این که سوفیا هر جا هست خوش باشه.

سلام اومدیم بگیم اگه نمی نویسیم به این معنی نیست که نیستیم،همچنان کلمه به کلمه روزنوشتهای امیر را از دست نمی دهیم و تک تک کامنت هارو می خوانیم. خوش باشین.

امیر: واقعا به این می‌گیم قوت قلب. ممنون.

رامين رئيسي؟! يادت رفته! "زندگي" هموني رو كه ميگي ننويس (-:

كجايي پسر؟ هنوزم توي اون سينماي چيپ امريكايي؟ چهار سال كشتيمون بس نبود؟كجا ببينيمت؟

خبر غیر رقابتی بودن جشن امسال خانه ی سینما "نا امید کننده" نیود ،مزخرف بود!

عافیت اندیشی به شیوه ی عهد بوق نتیجه اش این می شود که قرار است یک داوری سالیانه غیر رقابتی باشد و این میان آن چه بر باد می رود "درباره ی الی " فقط نیست که قربان مصلحت اندیشی حضرات می شود ؛کل چیزی به نام جشن سالانه ی سینمای ایران از چیزی که بود لوث تر و لوس تر می شود.

راستش این جشن سینمای ایران که آقایان و بانوان محترم با بوق و کرنا چند سال است علم کرده اند از اول هم چندان آش دهن سوزی نبود )راستی کدام از من و شما یادمان است پارسال بهترین فیلمبردار که شد و 2 سال پیش بازیگر نقش دوم مرد چه کسی بود که جایزه گرفت.

جشن سینمای ایران راستش من حقیر را بیشتر یاد آن مسابقه ی بی سابقه ی دهه ی نازنین شصت می اندازد که در پایان همه و دقیقا" همه از بازنده و برنده جایزه ای به رسم یاد بود می گرفتند و دستی می زدند و خوش و خرم به خانه می رفتند و نامش بود "از مدرسه تامدرسه"

برادران و خواهران خوب خانه ی سینما

باور کنید ما توقع فیل هوا کردن نداریم که ایده های نبوغ آسای شما نتیجه اش افتضاح جشن پارسال بود. فقط کافی است جماعت کاندیدا و یک سری آدم را در جای حتی کوچکی جمع کنید و جایزه ها را اعلام کنید و به دستشان بدهید و مدعوین حداکثر با یک نسکافه ی آماده پذیرایی شوند و سیگاری در هوای آزاد بکشند

پیشنهاد می کنم سایت سینمای ما یک نظر خواهی بگذارد و از کاربران سوال کند که آیا با غیر رقابتی بودن جشن خانه سینما موافقند یا مخالف. حداقل حسنش این است که این جشن تاریخی مستند به نظر دوستداران سینمای ایران میشود

سبز سبزم ریشه دارم / من درختی استوارم / سبز سبزم ریشه دارم / در زمستان هم بهارم / شور و عشق و شادی ام را / از خدایم هدیه دارم / هرچه هستم هر چه باشم / تشنه ام پاکم زلالم ///

یاد خانه سبز عمو خسرو و تمام دل خوشی های ان روزها بخیر

عجیب حالو حوصله فیلم دیدن ندارم ولی نمیدونم چرا دوست دارم محاکمه در خیابانو ببینم . کاش این روزا رو پرده بود .

کاناوارو و دیه گو با یووه قرار داد بستند و سر الکس هم تا 2011 تمدید کرد.

امیر: وای خوش خبر باشی.

چطوري شقايق

يادته رفيق ؟ أره خودشه!

باور كن يه ديالوگ و يه پلانش رو با تمام 60 تا فيلم برگمان عوض نمي كنم0

و اينكه 5شنبه جهاد دانشگاهي 5 عصر ، اونجام – نمايش دونده ماراتن 0 ديدي بازم رسيديم به سينماي أمريكا و دهه ي هفتاد !

راستي :

I want t o ask you a question

when you came puling in here

: did you notice a sign out in the fron that

" ?dead nigger storge"

جواد اجرای شرلی بسی را گوش دادم ، با اینکه این راهم دوست داشتم اما این بار هم سلیقه نبودیم، هنوز اجرای سیناترا از را بیشتر دوست دارم و بعد برل را

و این هم نظر من با مدت ها تأخیر در مورد سینمای ژان پیر ملویل.

_این دفعه با پول زیاد بیا. شاید ببازی.

_ من هرگز نمی بازم. هرگز...

آقا با عرض شرمندگی من یه چیزیه رو بپرسم. اگه نقدی، مطلبی داشتیم چه جوری واسه سایت شما بفرستیم امیر خان؟

امیر: برای ای‌میل‌ام: ghaderi_68@yahoo خوشحال می‌شیم.

کسی اینجا shoot'em up رو دوست داره؟ و اینکه امیر جان منتظر روزنوشت جدیدیم...بیا دیگه!

امیر: من پایه صحنه گلوله آوردن زنه هستم... و این که: فردا اومدم...

http://www.ign.com http://www.ew.com/ew مثل اینکه 2 کامنت قبلی من مورد دار بود که تو سایت قرار نگرفت به هرحال اگه موردی بود عذر میخوام

امیر: نه بابا. حتما از دست‌ام در رفته. برام یه بار دیگه بفرست.

برای wall_e :من آنونس shoot'em up را خیلی بیشتر از فیلمش دوست دارم.

برای مصطفی انصافی: بعد از عرض دلتنگی و چه عجب و این حرفها.فیلم محبوب من بین فیلمهای متاخر وودی آلن "نفرین عقرب یشمی" ست....فیلم مهجور و دوست داشتنی و یاد آور سینمای کلاسیک .و اینکه ما هم دلمان هوای سوفیا دارد....

برای سعید حسینی: کامنتت را خیلی دوست داشتم

و اینکه وقعا قرار است توی روزنوشت بعدی راجع به فلینی حرف بزنیم؟

من از هویچ خوردن اسمیت خوشم میاد!

نه این تن بمیره خجالت نمی کشی......

هامون,حاج کاظم و .........

اصلاً مگه نوشتن بهانه می خواد,خودش بهانه ای برای خیلی چیزای دیگه

خسیس شده قلات آقای قادری

بچه های کافه رو دریاب

دقیقآ!!