دانلود

1 - من فكر ميكنم كه اين دور كه « پير پاتالاي » امروز ، ديروز جووناي شمشير به دستي بودن مثل همين امرزيا ، حرف كليشه اي است .

2 - به قول امير بياييم به جاي اين حرفا ( كه البته زدنش خيلي هم خوبه ولي زيادش رودل مياره !!؟) بريم يه كاري بكنيم . نوشته امير كه يادتون هست ؟ يا اينكه بايد دوباره نوشته بشه؟

3 - داشتم به اين فكر مي كردم كه اون « پير پاتالا » الان وضعشون از « جووناي امروز » بهتره . نسل سينماي خانگي . حداكثر 32 اينچ . اونا دارن به همين مينازن كه فيلم‌ها رو تو سالن سينما ديدن و نه تو خونه . اين قسمت از يادداشت شيدا رو دوباره بخونين :

« ... من هم مثل باقی بر و بچه‌های این نسل، با تارانتينو خاطره زياد دارم. خيلی هيجان ديدن «لعنتی‌های بی‌آبرو» را دارم. يادم می‌آيد که چقدر دوست داشتم «قصه‌های عامه‌پسند» را روی پرده سينما ببينم. اين اتفاق افتاد و سال‌ها پيش در سينمايی فکسنی در قسمت قديمی شهر کلن، که فيلم‌های از هر باغی گلی نشان مي‌داد، این فيلم را هم بر پرده ديدم. رقص معروف جان تراولتا روی پرده ديدنی بود. »

شيدا كه به قول خودش جزو همين نسله ، ديدن فيلم روي پرده رو ببيني چه جوري توصيف كرده !!!

كسي اينچ پرده جادويي سينما را ميدونه؟

4 - من كه نميدونم خودمو جزو كدوم طرف بدونم !!! فقط ميدونم تو زمونه‌‌اي كه من سينما ياد مي گرفتم ، حتي فيلم‌هاي VHS هم كم گير ميومد و فقط مجله فيلم بود و دنياي تصوير !!!؟ . حتي اينترنت هم نبود . شايد من جزو « نسل سينماي كاغذي »باشم .

وای وای باورم نمیشه هنوز هیچ کامنتی آپ نشده. بذار قکر کنم مثلا دارم اولین کامنت را مینویسم.

یه سوال :این برنامه ی سینما صدا هم مثل تموم چیزای خوب دیگه برای تهرانی هاست دیگه؟

با سلام .

من از طریق سایت رادیو گفتگو برنامه های فرزاد رو دنبال میکردم که در این برهوت سینمایی رسانه ای دیداری و شنیداری غنیمت بود . ولی در امسال سایت مربوطه فقط توانستم برنامه مربوط به فیلم سوپراستار و خروج خانم میلانی رو گیر بیارم . لطفا اگر به آدرسی از برنامه رادیویی سینما صدا برخورد کردید اعلام کنید.

سلام امیر جان اومدم فقط بگم با این عکسی که توی این کامنت جدید گذاشتی کلی حال کردم یادش بخیر تا 7-8 یا 10 سال پیش هر 2 یا 3 ماه یکبار از تلویزیون پخش میشد و نمیدونم ایت لاکردار چه جازبه ای داشت که برای بار بیستم هم که میدیدیمش هنوز عین بار اول میخکوب میشدیم و پیگیر این بودیم که بالاخرهبر سر اینمرد دوست داشتنیچه بلایی میاد داداش مارو بردی تو فضا خدا خیرت بده بازم از این نوستالژی گری ها در بیار که تا ستون فقراتم پایم.

سلام امیرخان.این داداشت با این فیلمایی که آپ میکنه منو از کار و زندگی انداخته، تازه (شرایط موجود )رو به زحمت پیدا کردم و دیدم که به ناگاه با یه مطلب راجع به قسمت جدید (ایکسمن) روبه رو شدم.مطلب و عکساش اونقده محرک بودن که مجبور شدم دیشب از محل کارم که شهریاره بکوبم برم شهرک امید تا یه نسخه بی کیفیت از این فیلمو هم پیدا کنم و ببینم.به گمونم اگه پخش سینماهای ایران رو هم میدادن دست وحید، سینمای ایران میشد رقیب بالیوود!

سلام

این حرفهایی که از کیانوش عیاری نقل کرده ای شاهکارند،خیلی خوبن،کاش اونقدر شهامت داشتم که باورشون کنم و بقیه ی عمرم رو راحت زندگی می کردم ولی(یه «ولی» خیلی بزرگ)چه کنم حالا به هر دلیلی، این احساس پیامبر بودن برای جامعه و اطرافیان، اینجای مارو گرفته(حوالی گردن منظور است)و ولکن ما نیست که نیست،میشه یه کلاس بذارین برای ما،که حداقل این جمله رو بفهمیم«من نباید احساس كنم یك رسالت دارم»فقط بفهمیم چه جوری میشه هم انسانیت رو داشت و هم دنبال این رسالت بازی ها نبود،میشه دست مارو هم بگیرین و یه دوری توی این شهر آروم لذت بخشتون،بزنید،باور کنین ما هم دوست داریم فقط دنبال عشقمون بریم ولی .......خب، حیف که این بحث خیلی طولانی ایه،چون برمیگرده به تفکر بسیار جذابت که هیچ چیز رو تقسیم بندی نکیم،مثلا همون طور که از رقصیدن لذت می بریم از دعا خوندن هم لذت ببریم، این تفکر که اساس نقد و حتی زندگی ات شده،خیلی فکر منو مشغول کرده قبلا به راحتی ردش می کردم، ولی از موقعی که بارسلونا رو دیدم که هم زیبایی، برد و یا تکنیک و محتوا رو با هم قاطی کرده و خلاصه لذت و خوبی رو یکجا با هم جمع کرده(خوبی در مورد یک تیم فوتبال بردن و قهرمان شدن است)شک کردم،گفتم شاید بشود،هم لذت برد و هم جامعه را ساخت،هم لذت برد و هم آدم خوبی بود ولی امیر جان باور کن هضم این برای ما خیلی سخت است مایی که خوانده ایم«نابرده رنج گنج میسر نمی شود»و حال می گویی اتفاقا با رنج چیزی حاصل نمی شود! میشه یه دو واحد برای ما بذارین تا اینو بیشتر بفهمیم،حیف که وقت نیس برای این بحث خیلی بیشتر از این ها باید وقت گذاشت،باز هم حیف...........

برنامه خیلی عالی بود خصوصا فرزاد که در آخر گذاشت تا تو روی خط بیایی یواش یواش داره یاد میگیره ها تازگی ها خیلی باهاش حال میکنم

انگار مدیرای رادیو گفتگو هم با فرزاد خیلی حال میکنند گویا حسابی تو سازمان برنامه اش از طرف مدیرا تایید شده

با اين كه يك آنتي دوبله ام اما مجبورم در برابر اسماعيلي و طهماسب در فصل نهايي پاپيون سر تعظيم فرود بيارم .

این خیلی طبیعی است که نسلهای بعدی آن چرا که نوشته ام قبول نداشته باشند . که گاف هایش را پیدا کنند . اما امیدوارم جوری زندگی کنم که خود من هم همراه آنها به همه این اشتباهات برسم . که در آن لحظه همراه آنها مچ خودم رو بگیرم . آن وقت بار دیگر میتوانیم زندگی تازه ای شروع کنیم . (امیر قادری ماهنامه فیلم392)

این قسمت های حرف های مخملباف بدون توجه به حمایتش از میر حسین خیلی بهم چسبید:

ما ملتی هستیم که تا کسی شهید نشود، قبول نیست.برای ما آزادی خواه کسی است که در زندان است و در حال اعتصاب غذاست. اما همین که آزاد شد ، حتی اگر در حال ادامه مبارزه برای آزادی باشد، می گوییم کلک بود، از خودشان است.

وچون ما همیشه صد در صد را می خواهیم، آن هم صدی که فقط در ذهن خود ما درست است ، مدام به وضعیت صفر می رسیم.و چون نگاه تاریخی نداریم، مدام تاریخمان تکرار می شود.و چون نگاه علمی نداریم ، تجربیاتمان را آزمایش نمی دانیم تا از آن قانون علمی کشف کنیم. همه چیز را بد شانسی یا خوش شانسی می گیریم.اگر انقلاب ایران را آزمایشی می گرفتیم که سی میلیون نگاه علمی نتیجه آن را چه درست و چه غلط بررسی می کند ، تا حالا به قوانین خوشبختی اجتماعی خود رسیده بودیم.

رفتار آقای طالبی نژاد برام قابل درک نبود . یه جورایی پرخاشگرانه اومد . خیلی هم سعی کرد بحثو شخصی نکنه که کرد ( من حق میدم به یه جوونی که از خراسان پاشده اومده . بالاخره دوست داره خونه داشته باشه ماشین بخره خونواده تشکیل بده ...) و بعد اونو متهم میکنه سفارشی نوشتن . فک کنم نظرش به ابراز علاقه شدید امیر به عیار 14 بود . خب منم معتقدم عیار اون شاهکاری که امیر خان میگه نیست ولی که چی؟ یعنی قادری سفارشی مینویسه؟ خب فیلمو دوست داره . تریبونم داره . این دیگه به کسی مربوط نیست . از اون ور به مسعور مهرابی خسرو دهقان جواد طوسی پرویز دوایی و... گیر میده که چی آقا خیلی کارم درسته ( در جواب درستکار که گفت ما منتقدین تاثیر گذار نیستیم فوری جبهه گرفت که نه آقا نقد من تو فلان شهرستان رو فلان کس تاثیر گذاشته) تنها چیزی که من از حضور این آقا دستم اومد این بود که اومده فقط از توانایی های خودش بگه . اما حضور درستکار معقول تر بود . مثه طالبی نژاد دلزده از فضا ولی خوب واقعیاتو پذیرفته . انتقادیم که بر منتقدان آتش سبز داشت منطقی بود ولو اینکه ما یا هر کسی دیگه قبولش نداشته باشه . مشکل طوسی و طالبی نژاد اینه که نمیخوان تغییر فضارو بپذیرن شعارشو شاید بدن ولی نمیخوان پذیرن که آقا خسته شدی دیگه حال نوشتن نداری دیگه از صفحات ثایت داشتن تو مجلات خبری نیست حالا بشین کنار ببین بقیه که تازه نفسن دارن چی کار میکنن یا اگه خیلی مردی تو هم ادامه بده . سعی نکن شرایطو تغییر بدی خودتو با شرایط هماهنگ کن . بابا این یه چیزیه طبیعیه واسه همه پیش میاد به قول پوریا دوران تارانتینو و سودربرگه آقا دنیا داره به این سمت میره .

خلاصه این بحثا یرام عجیب میاد . یه اتفاق طبیعی داره غیر طبیعی جلوه داده میشه . نسل ها دایره توقعات و علایق متفاوتی دارند . بعضی جاها مشترک بعضی جاها متضاد و من معتقدم اگه قراره دو نسل متفاوت به همین نزدیک بشن قدیمی ترها باید پا پیش بذارن چون نباید از یک نسل جوون تر انتظار داشت نگاه چند سال پیشو داشته باشه . هرچند اصل دغدغه ها مشترکه فقط شکلشون عوض شده و شکل رویارویی با اونها هم عوض شده .

حسنی مهمانهاشو درست انتخاب نکرد وگرنه شاید یه نتیجه بهتر از این میرسید .

و اینکه آقا ما این نامه مخملباف در حمایت از موسوی را دوست داشتیم....هیچ ربطی هم به این ندارد که در انتخابات به کی رای می دهم.نامهه را دوست داشتم،خیلی از قسمتهایش را.واقعیتش باورم نمی شد که مخملباف همچین نامه ای بنویسد

سلام

1.اول اینکه باید خوشحالیمو از تیتر روزنوشت این دفعه والبته عکس درجه یکش ابراز کنم تیتر قبلی رو دوست نداشتم واین یکی عجیب رو فرمم اورده

2.خب حالا بریم سر موضوعی که احسان عزیز بهش پرداخته ومن طبق معمول همیشه دیر رسیدم و روزنوشت تمام شدو... اما اگه میشه من می خوام در باره اش حرف بزنم می دونم که بیشتر معتقدند که زیاد بهش پرداخته شده و دیگه بسه اما اصلا مگه کار این روزنوشت همین نیست؟ که از اتفاقات اونجور که دوست داریم به نفع خودمون و بقیه بهره ببریم چیز یاد بگیریم و بذاریم وسط همه حالشو ببرند پس نظراتمون هر چقدر بی ربط و بی جا باید گفته بشه پس منم می گم برای هزارمین بار و به عنوان هزارمین نفر که: ای خدا چقدر دنیای فیلم ها به زندگیمون شبیه .چقدر فیلم دیدیم که ادم هایی که تا دیروز با هات رفیق بودند بلافاصله تا کوچکترین خطری در تقابل با منافعشون احساس کنند می توانند برایت غریبه هایی باشند که حتی نتونی تصورشو بکنی . زود قضاوت نکنید نمی خواهم در دفاع یا در رد امیر چیزی بگم سینما صدا دیشب را هم ندیدم اما مجله فیلم زیاد میخوانم از زمانی که امیر مطلبی درباره ی چاپلین نوشت از زمانی که خودش ونیما در جواب یکی از خوانندگان ودر دفاع از خودشان مطلبی نوشتند می خوانم اما هیچ وقت انقدر مخالف پیدا نشد چرا ؟ امیر که همیشه خدای اعتماد به نفسه پس قبلا هم این جوری نوشته میگویند نه به خاطر فیلم که به خاطر بیضائی نباید می گفت (راست می گویند وقتی همه خوابیم از دیدگاه خیلی ها فیلم خوبی نبود) تا شان بیضائی حفظ شود تا بی حرمتی نشود اما واقعا برایم جالب است که زمانی که امیر به یک منتقد (به نظر من خیلی تندتر) انتقاد می کند یا مقاله اش درباره ی ایستگاه متروک انقدر تند است که چاپ نمی شود چرا ان موقع هیچ کس به فکر شان نبود چرا حرمت نگه نمی داشتند؟ من فقط می توانم یک جواب بگیرم هیچ کس به فکر شان استاد نیست بلکه به فکر منافعی هستند که این بار مادی نیست احساس است تعلق خاطر است ناراحتند به احساسشان (و به علاقه وحتی خودشان) انتقاد شده

3.ممنون از احسان عزیز که بحث را دوباره پیش کشید تا به بهانه اش حرفامو بزنم چون دیگه خیلی گذشته بود و روم نمی شد

1_اینو یه نفر بدونه اینکه از اتفاقه یه مدت بعد خبر داشته باشه تو مجله فیلمه این ماه درباره پیمان ابدی نوشته.خیلی باحاله."او جوانی مستعد و جدی و به شدت تابع قاعده و برنامه ریزی است .او در مورد پرش از ارتفاع یا صحنه های تصادف و اکشن چنان به راحتی حرف می زند که گویی از یک اتفاق روزمره می گوید.ابدی تمام حرکات سخت بازیگری اکشن را امری فرا گرفتنی می داند و نه روابطه ماورایی"

2_من دیشب به نامه پدره جیم شریدانو دیدم.عاشقشم.به شکله وحشتناکی.

3_ یه اهنگه هست اسمش the ensemble of silente.وحشتناکه.ته اهنگه.نسخه 10 دقیقه ایشو گوش بدید تا یه مدت زندگیتون ساختس.تضمینی.

4_از معدود فیلمایی که هر وقت یادش میوفتم قلبم تیر می کشه(تو مایه ها تیر کشیدنه قلبه سهراب بوقی وقتی اسمه محرمی میومد)بهار و تابستون و زمستونه کیم کیدوکه.یعنی افتضاح بود.چه صبحی ازمون خراب کرد.شمال بودیم و ساعت 5 صبح بود(ساعته 5 صبح شمال باشی اصلا امکان داره چیزی بد بشه؟ببین فیلمه چه قد زشت بود دیگه)در هر حال چند روز پیش یه فیلم تریپ شرقی از این دست فروشا خریدم که به کل یه کلمه انگلیسی رو کاورش نبود(ولی عکسش قشنگ بود)اوله فیلم نویسنده فیلمنامشو که دیدم کیم کیدوکه رفتم که بیخیالش شم.ولی دیدم فیلمه رو دیگه.ته فیلم بود.یه شخصیته گانگستر داشت.اصله شخصیت.4 کلمه حرف زد به کل.60 تا سیگار کشید.چشما بی حسو حالته خفیم داشت.حرکاتشم شبیه حرکت اهسته بود.بعد همین قرار میشه تو یه فیلمه بازی کنه.پس تو که بلد بودی از این فیلمنامه ها بنویسی اون قبلیو مرض داشتی ساختی؟شایدم تشابه اسمی بوده حالا(با توجه به اینکه تو imdb نگاه کردم تازه.فیلمی به اسمه نسخه اولیه ننوشته بود)

درجواب اقای هاشمی و تائید پاسخ امیر دوست خوب . به نظرم دیگه بحث ببخشید و گذشت کنیم و غلط کرد و غلط کردیم گذشته- دیگه همه باید کوتاه نیایم - باید تلنگری بزنیم- تلنگر محکمی که اقایان ما هم هستیم -زمان زمان سازش نیست - زمان فریاد و غوغاست- کم به ما و افکار مثلا جوون ما توهین شده و ما (این ما رو خیلی دوست دارم) سکوت کردیم و سازش- چقدر هیچی نباشیم- حالا شما هرچه میخواهید بنامیدش انتقام یا کینه و حرص و ... ___ ما به فریاد و تلنگری نیاز داریم که از جنس نگاه کیانوش عیاری نباشه- به قول معروف مشت اول رو بزنیم و مس مس نکنیم- در مورد کلیت برنامه سینما صدا ودوستانی که نشنیدن عده ای امده بودند صحبت میکردند-توهین میکردند و از خود دفاع میکردند - تهمت میزدند و گاهی فحش میدادند- اقایی افتخارش این بود که چند سال است که دیگر نظر نمیدهد و حرف نمیزند و خاموش است و تا به حال برنامه نود رو ندیده و ولی میدونه برنامه پر بیننده ایه اقایی میگفت اخه من به کسی که تارانتینو رو دوست داره(اسم فیلم جدید تارانتینو رو هم با لحنی تمسخر امیز بیان کرد) چی بگم و اینکه ما منتقدین هیچی نیستیم اون یکی به صمیمی ترین دوستش (به گفته خودش) میگفت تو که بیضایی رو نمیشناسیو ندیدی و نخوندی حق نظر دادن درباره فیلمش رو که دیدی و شنیدی نداری اون دوست استادمونم که همچنان در فکر ورکشیدن پاشنه کفشش بود

1) این جمعه ای که رفت روز بزرگداشت فردوسی بود، کسی که شهرت و ماندگاری اش تا به حال، نه برای مهارت خوبش در داستان سرایی وداستان پردازی، بلکه بیشتر مرهون اسطوره ها و شخصیت هایی است که وارد فرهنگ این کشور کرده است. اسطوره هایی که دیگر اکنون عامه آن ها را ملموس و باورپذیر نمی داند و فقط نگاه دولتی و مدعیان «فرهنگ فاخر» آن ها را زنده می پندارد و تمام سعی اش نیز در حفظ آن هاست. عامه هم خب حق دارد، تا وقتی که اسپایدرمن هنوز شق و رق ایستاده و منتظر ماموریت جدیدی است، رستم چه کاره است؟ ولی دوستان اشتباه ما در همین جاست. چرا باید سعی کنیم که اسطوره های ایرانی را جایگزین ابرقهرمان هایی مثل بتمن کنیم و این سلیقه را به خورد مردم ایرانی، از نوجوانش گرفته تا بزگسالش بدهیم؟ آخر مگر بتمن با رستم فرقی دارد؟ به نظر من این دو نه تنها هیچ فرقی با هم ندارند، بلکه در بیشتر موارد باورپذیری اولی بر دومی می چربد. بتمن شکل تجدد یافته رستم است: به جای رخش، ابرموتور دارد، گرزش را دور انداخته و به جای کلاهخود و زره، لباسی به تمثیل خفاش پوشیده است. آن یکی شاه سرزمینش را از شر اکوان دیو می رهاند و این یکی با جوکر سروکله می زند. حالا ما چرا باید سعی کنیم که با هنر سفارشی رستم را به جای بتمن رواج دهیم و شعرهای وطن پرستانه مان پر از اسامی او و دوستانش باشد؟ بیایید یک کم این ناسیونالیسم مسخره را کنار بگذاریم و بگوییم که واقعا اسطوره هایی تاریخیمان که فردوسی خلق کرده و مثلا اسطوره عاشقیمان که نظامی خلق کرده باشد، چه حرفی می توانند برای جامعه ی امروز این کشور داشته باشند؟ جامعه ای که آرمان هایش به آرمان های این اسطوره ها حتی نزدیک نیست، چه برسد که بخواهیم آنها را به جای «ناجی ملت» یا «انسان ایده آل» جا بزنیم.

امسال سال اصلاح الگوی مصرف نامیده شده است. این شعار را می شود در خیلی از زمینه ها به کار گرفت(نمونه اش همان چیزی بود که امیر قادری درباره تغییر ذائقه مخاطب نوشت.) خوب نیست که مسئولان فرهنگی و هرکسی که کاری در زمینه فرهنگ سازی می تواند انجام دهد، اسطوره های جدیدی به این ملت تعارف کند؟ شاید قبول کردند. منتها اسطوره هایی که این دفعه، گرز دستشان نباشد. 2) آقا کسی «صید قزل آلا در آمریکا» از ریچارد براتیگان را خوانده؟ به نظر من که نمونه نابی از ادبیات پست مدرن است. خیلی وقت بود که توی چشمم بود و می خواستم بخرمش که بالاخره در نمایشگاه خریدمش. از دستش ندهید. 3) این حرف هایی که جناب کیانوش عیاری در مصاحبه اش فرموده، دقیقا عین همان چیز هایی است که یک شب در خیابان ولیعصر به حقیر ارزانی داشت. آن قدر صمیمی بود که فکر کردم دارم با همسایه ام که تازه به خانه شان اسباب کشی کرده حرف می زنم.تازه یک پرده ی گویا پاره هم در یک مشمای زرد رنگ مچاله کرده بود و داشت می رفت بدهد به خیاطی چیزی تا آن را بدوزد. آخرش که صحبتمان(درباره ی ساخت یک فیلم تجربی بود.) تمام شد، با من دست داد و اسمم را پرسید و گفت که امیدوار است روزی اسم مرا در جمع کارگردانان «جوان» ببیند. به خودم گفتم که به خاطر همین جناب عیاری هم که شده، حتما یک روزی...................4) آقا این منچستری ها کجایند؟ چرا اصلا هیچ سرو صدایی نیست؟ قهرمانی منچستر را به طرفدارانش و همه ی دوستداران «تداوم و استمرار» تبریک می گویم و امیدوارم که سایه الکس کبیر به این زودی ها از سر تیم محبوبمان کم نشود. 5) خوانده اید این حمایت نامه مخملباف از موسوی و کروبی را؟ من که شخصا نمی توانم یکی از دلایلم از مثلا موسوی را حمایت شخصی مثل مخملباف بیان کنم که رکورددار تغییر تفکر شخصی اش فعلا دست نیافتنی است. با اینکه به نظرم بی ربط است ولی کافی است دلایل حمایت مهرجویی از موسوی را با دلایل مخملباف مقایسه کنید تا تفاوت در نگرش ها را بفهمید. 6)شایلوک: «اگر مارا مجروح سازید، آیا خونی از ما جاری نخواهد شد؟ اگر ما را غلغلک دهید، آیا نخواهیم خندید؟ اگر زهر در کام ما بریزید، آیا نخواهیم مرد؟ واگر به ما توهین کنید، نباید انتقام بگیریم؟» تاجر ونیزی اثر ویلیام شکسپیر.

چیزی که احسان هاشمی مطرح کرده است همان فضای افشین قطبی است که همه ی ما آن فضا را دوست داریم (نقد از روی دلسوزی و پیشرفت طرف بدون انتقام گیری) و دور شدن از فضای علی دایی،من تعجب می کنم که آقای قادری از فضای افشین قطبی که این همه آن را دوست دارد، دارد به فضای علی دایی تندخو حرکت می کند!!!

سلام!

خیلی بد شد که!من نمی تونم بیام تالار اندیشه حوزه هنری و حالا که می دونم نمی تونم بیام هیچ کار دیگه ایم نمی تونم بکنم!کاش نمی فهمیدم اونجا جلسه دارید!...

تو برنامه ی سینما صدای جمعه ی پیش شما هم بودین؟!وای!من اونم گوش ندادم که!

خلاصه خیلی بد شد که این دوتا رو از دست دادم!!کاش آدم می تونست هروقت که دلش میخواد زمانو نگه داره!

کاری ندارم که چی هستم و چی نیستم، به چی فکر می کنم و حالم چگونه است، در حافظه ام چیست و بعدا چه خواهد شد، وقتی که دوستم می خواهد که اسم من را اینجا ببیند ، هر چیز دیگری قانونا فراموش میشود. قانونا تو بی هیچ حرفی اینجایی تا به سنت رفیع انتظار برنخورد. که خدای دوستی، نفرین مان نکند. این را برای کاوه اسماعیلی می نویسم تا یک لحظه ذوق کند. هر چیز دیگری در کائنات هست، تا اطلاع ثانوی فراموش میشود. اگر غیر از این باشم و غیر از این عمل کنم، همه فیلم های زندگی ام را غلط دیده ام.

مخالفم......کارتون هاکلبری فین از محبوبترین کارتون های زندگیم است نه فقط به دلیل داستان بی نظیر مارک تواین که آن را حتا قبل از تماشای کارتون دیدم.ضمن اینکه اولین تصویری که در اولین تلوزیون "رنگی" خانه مان -14 اینچ ناسیونال- دیدم قسمت اول هاکلبری فین بود.....

این را قبل از اینکه یادداشتت را اینجا بگذاری بنویسم تا بعد برسیم به یادداشتهای امروز روزنوشت............

1-مگه شما بنجامین نیستی؟ پس پارسال یادتون نیست.

2- خیلی از کامنتارو که باید جواب بدی، نمی دی. مثلاً کامنت سیب سرخ. چرا؟

3- قبلاً هم گفتم هرچی می خوام نگم، نمی شه. یادداشت امروز روزنامه اعتماد وحشتناک بود. اگه آقای طالبی نژاد می خونه، خفن بود. اون بندی که توش اسم فصلا رو گفتی، منو تا سر حد مرگ به کودکی برد. خسته از سرکار برمی گشتم که خوندم و خدا رو شکر کردم هنوز یکی هست که کودکیشو انقدر زنده نگه داشته. بازم باید بگم که حسودیم شد؟

1-مگه شما بنجامین نیستی؟ پس پارسال یادتون نیست.

2- خیلی از کامنتارو که باید جواب بدی، نمی دی. مثلاً کامنت سیب سرخ. چرا؟

3- قبلاً هم گفتم هرچی می خوام نگم، نمی شه. یادداشت امروز روزنامه اعتماد وحشتناک بود. اگه آقای طالبی نژاد می خونه، خفن بود. اون بندی که توش اسم فصلا رو گفتی، منو تا سر حد مرگ به کودکی برد. خسته از سرکار برمی گشتم که خوندم و خدا رو شکر کردم هنوز یکی هست که کودکیشو انقدر زنده نگه داشته. بازم باید بگم که حسودیم شد؟

لطفا از استیو مک کوئین عکس نذارید/ما قلبمون ضعیفه!

سلام امیر جان.

اقا از همه جا گفتی جز قهرمانی پارسالمون که میدونم هیچوقت تکرار نمیشه! چرا؟ یادت که نرفته؟؟!

برای کسب اطلاعات روزانه از جشنواره کن وعکس های جدید فیلم ها به من سر بزنید امیر جان شما هم بیا.

sina72.blogfa.com

اعلام حمایت محسن مخملباف از میرحسین موسوی

قلم - محسن مخملباف، کارگردان نام آشنای کشورمان که فیلم‌هایش هنوز هم خاطرات و افتخارات بسیاری را برای ما زنده می‌کند در یادداشتی که در اختیار یاری قرار گرفت حمایت خود را ازمیرحسین موسوی اعلام کرد و به روایت افکار و اندیشه‌های میرحسین موسوی پرداخت.

به گزارش قلم نیوز، متن کامل این یادداشت که با عنوان«صفر و صد یا کمی بهتر؟» در یاری منتشر شده، بدین شرح است:

۱- یاد روزی افتادم در دوره انتخابات آقای خاتمی. ما چند تا مسافر درون یک تاکسی نشسته بودیم و بحث انتخابات خیلی داغ بود و راننده که جوانی بود و به نظر می‌آمد تازه گواهینامه گرفته، هیجان زده بود و از خوشحالیِ گواهینامه‌ای که گرفته بود، بین مسافرها شیرینی پخش می‌کرد. اما بی‌اعتنا به قوانین، با یک غرور زیاد، به شکل خطرناکی رانندگی می‌کرد که نگو و نبین. مسافرها هم بی‌خبر از خطر، سرگرم بحث داغ انتخابات بودند. در بین مسافران زنی بود که می‌گفت:

من رای نمی‌دهم و برایم فرقی نمی‌کند که چه کسی بر سر کار بیاید. من زندگی خودم را می‌کنم.

در همین لحظه ماشین تصادف کرد و سر من و این خانم به شیشه خورد. و هر دو از درد سرمان را گرفتیم. آن خانم که وضعش از من بهتر بود، شروع کرد بر سر راننده جوان فریاد زدن، که “اگه می‌دونستم رانندگی بلد نیستی، اصلا سوار ماشین‌ات نمی‌شدم.”

من کمی که دردم آرام شد و خون سرم را که پاک کردم، گفتم: خانوم شما که از تجربیات درس می‌گیرین، لطفا در انتخابات شرکت کنین و به کسی که فکر می‌کنین حتی یک کمی بهتره رای بدین، و نذارین ماشین مملکت به دست یک راننده‌ای که ناشیه و تجربه نداره و قوانین رو رعایت نمی‌کنه بیفته، و زندگی من و شما و ۷۰ میلیون ایرونی دیگه رو به خطر بندازه.

۲- منتقدین خاتمی صفر و صدی‌ها بودند. آن‌ها که می‌گفتند: چون خاتمی ما را به صد در صد خواسته‌هایمان نرساند، پس به هیچ درد نمی‌خورد.

آن‌ها چون به صدی که می‌خواستند در دوره خاتمی نرسیدند، پس انتخابات را تحریم کردند و به موقعیت صفرِ احمدی‌نژادی در ۴ سال گذشته رسیدند.

اکنون دوباره یک فرصت دیگر است که می‌تواند بر تاریخ ایران، حداقل ۴ سال، و حداکثر خدا می‌داند تا کی! اثر کند.

آن‌ها که پای صندوق نمی‌روند، سهم خود را از وضعی که بعدا پیش می‌آید، فقط در خیال خود کم می‌کنند. و می‌خواهند اگر دوباره وضع صد در صد مطلوبی پیش نیامد، بگویند: ای بابا! تقصیر ما نبود. ما که اصلا در انتخابات شرکت نکردیم. در حالی که شرکت‌نکرده‌ها، نقش بیشتری در انتخاب احمدی‌نژاد داشتند تا شرکت‌کرده‌ها.

احمدی‌نژاد از رای‌هایی که به صندوق ریخته شد، بر سر کار نیامد. او از فرصت رای‌هایی که من و تو به صندوق نریختیم، پیدایش شد.

آمار نشان می‌دهد که ماهایی که در دور دوم قهر کردیم و پای صندوق‌ها نرفتیم، تعدادمان از آن‌ها که به احمدی‌نژاد رای دادند، بیشتر بود.

من خودم وقتی قلم را برداشتم تا این مطلب را بنویسم، فکر منفی همیشگی به سراغم آمد و از خودم پرسیدم: آیا این مطلب، در سرنوشت انتخابات اثر دارد… مدتی در فکر رفتم. و دوباره دیدم از خودم سوال صفر و صدی کرده‌ام. حداقل خاصیت این مقاله این است که خودم را متعهد به رای دادن می‌کند و حتما، حداقل روی یک نفر از خوانندگان اثر می‌کند. من اگر به همین دو رای هم دلخوش کنم، خودم را از تفکر منفی صفر و صد نجات داده‌ام. من به کمی بهتر فکر می‌کنم.

من می‌خواهم اگر این بار هم اتفاق بد قبلی تکرار شد، به وجدان خودم بگویم: من رای خودم را دادم و در وضع پیش‌آمده مقصر نیستم.

می‌گویند ملت‌ها، مثل آدم‌ها، هر کدام خصلتی دارند. ملت ایران با آن که ظاهر مدرنی دارد و با پول نفت ابزار زندگی مدرن را هم فراهم کرده، اما عقلش سنتی است. ابزار مدرن را دارد، اما فرهنگ استفاده از آن را ندارد. خوشبختانه بلد است از کامپیوتر و هواپیما و مترو برای زندگی بهتر استفاده کند، اما هنوز بلد نیست از صندوق رای، برای تغییر سرنوشتش استفاده کند. حداقل می‌شود گفت ایرانی در جزییات مدرن شده و در کلیات هنوز سنتی است. اما روزی تغییر سرنوشت با صندوق رای را هم یاد می‌گیرد.

۳- سمیرا فیلمی ساخته است به نام “اسب دو پا”. قصه بچه‌ای است که دلش برای یک بچه افلیجی می‌سوزد و آن بچه بی‌پا را بر دوشش سوار می‌کند و هر روز به مدرسه می‌برد. بعد از مدتی، آن بچه‌ای که بر کول دیگری سوار است، حتی برای کارهای خرد و ریزش هم از کول او پایین نمی‌آید و باورش می‌شود که اسب‌سواری حق اوست. و آن کس هم که سواری می‌دهد، با آن که سختی و ذلت می‌کشد، اما کم کم به این وضعیت عادت می‌کند و باور می‌کند که سواری دادن تقدیر تاریخی اوست. و چاره‌ای نیست. تا جایی که رفته رفته واقعا اسب می‌شود.

در معادله ستمی که در روابط فردی و اجتماعی ما حاکم است، آن که بر ما سوار است و ما که سواری می دهیم هردو مقصریم.

۴- برای من آقایان موسوی و کروبی هر دو ایده‌آلند. هر دوی آن‌ها را از نزدیک می‌شناسم. با آقای کروبی که سال‌ها در زندان شاه بوده‌ایم. حتی مدت‌ها در یک سلول بوده‌ایم. و روزها و شب‌های فشار و زندان و شکنجه را در رویای روزی که عدالت و آزادی را خواهیم دید، تحمل می‌کردیم.

آقای کروبی در زندان که بود، قلب بزرگی داشت. امکان نداشت به یکی از زندانیان توسط یک زندانی دیگر ظلمی بشود و او سکوت کند. حتما مداخله می‌کرد. من گریه او را زیر شکنجه ندیدم، اما بارها گریه او را برای ظلمی که بر کسی رفته بود، با چشم خودم دیدم.

به دوستی که در مجلس سال‌ها در کنار او بود گفتم: به من بگو آیا او هنوز مرد همان سال‌هاست و یا حالا که به قدرت رسیده، و رییس مجلس شده، فراموش کرده است؟

آن دوست گفت: هنوز همان آدم است. کسی نیست که دستگیر شود و او بشنود و پیگیر کارش نباشد.

من یقین دارم که اگر آقای کروبی رای بیاورد، وضع حقوق بشر که زخم بی‌مرهم جامعه ماست، مرهمی و التیامی می‌یابد. و حیثیت از دست رفته بین‌المللی ما تا حدود زیادی اعاده خواهد شد.

از طرفی او را تنها و بی‌یاور نمی‌بینم. در کنار او کسانی را می‌بینم که تهران و ایران نیمه‌مدرن امروز، از معماری کلان امثال آن‌ها به وجود آمده است.

کروبی تجربه مدیریت مجلس را دارد. تجربه اصلاحات را دارد. درد کشیده است. و برای آزادی سیلی خورده است. و خوشبختانه صفر و صدی نمی‌اندیشد. و اگر به قدرت برسد، نمی‌خواهد مثل احمدی‌نژاد کشور را به دست یک جناح بسپارد. و بلد است برای حل مشکلات با جناح‌های مختلف مذاکره کند. و مذاکره در دنیای امروز رفتار شهروند متمدن است…

۵- با مهندس موسوی در سال‌های اول انقلاب آشنا شدم. در آن وقت آقای موسوی نقاشی می‌کرد و استاد تاریخ هنر در دانشگاه تهران بود و خیلی جوان بود که به نخست‌وزیری رسید. و با آن‌که بیشتر اهل نظر بود، به قول همسرش، خانم رهنورد، از وقتی نخست‌وزیر شد، روز به روز حکمت عملی‌اش بر حکمت نظری‌اش چربید.

از صمیم قلب می‌گویم: اگر آقای موسوی نبود و حمایت‌هایی که از داشتن یک سینمای ملی و بین‌المللی کرد، امروزه ما صاحب این سینمای بلندآوازه در سطح جهان نبودیم. مهندس انوار و مهندس بهشتی در احیای سینمای ما نقش بنیادی داشتند، اما بدون حمایت همه‌جانبه مهندس موسوی و پیگیری او این کار عملی نمی‌شد.

موسوی با آن که شخصا و قلبا مسلمان و مومن است، اما دین او، دکان کسب او نیست، و در مقام یک نخست‌وزیر، یک شخصیت ملی است. من در همان سال‌ها از دهان خودش شنیدم که در جواب متعصبی گفت: من شخصا مسلمانم. اما نخست‌وزیر ارمنی‌ها و اقلیت‌ها هم هستم. من وقتی نخست‌وزیرم، باید به منافع یک ملت بیندیشم، و نه به منافع دار و دسته و صنف و هم مرام خودم.

از نظر اقتصادی هم مقایسه کنید دوره مهندس موسوی و احمدی‌نژاد را. در دوره مهندس موسوی یک جنگ تمام‌عیار همه‌جانبه، در وسیع‌ترین ابعادش، بر این ملت حاکم بود. اما نسل ما به خوبی به یاد دارد که با سیاست‌های اقتصادی او در بدترین شرایط تحریم اقتصادی، ما حتی دچار ده درصد تورم و گرانی دوران احمدی‌نژاد هم نشدیم. در حالی که در ۴ سال احمدی‌نژاد، ما نه‌تنها جنگ نداشتیم که بارها و بارها پول بیشتری از فروش نفت به دست آوردیم. اما با این حال با این تورم و گرانی بی‌سابقه روبرو هستیم.

من مطمئن هستم که اگر مهندس موسوی رای بیاورد، هم اوضاع اقتصادی و هم اوضاع فرهنگی و هنری ایران بهتر از ۴ ساله گذشته خواهد شد. و منش او تنش‌های بین‌المللی را تخفیف خواهد داد.

او هم تجربه دراز مدت کار عملی را در مقام یک نخست‌وزیر دارد و هم فرصت کافی برای در حاشیه نشستن و اندیشیدن به راه حل مشکلات را.

۶- بعضی‌ها از صندلی ریاست جمهوری اعتبار می‌گیرند. بعضی‌ها مثل خاتمی به آن اعتبار می‌دهند. و بعضی‌ها وقتی بر این صندلی می‌نشینند هیجان‌زده می‌شوند. مثل آقای احمدی‌نژاد که هنوز هیجان‌زده است. ۴ سال است بر این صندلی نشسته هنوز خوشحالی‌اش فروکش نکرده. هنوز شیرینی پیروزی در انتخاباتش را پخش می‌کند. و مدام از معجزه حرف می‌زند. چون فقط باید یک معجزه اتفاق بیفتد تا کسی مثل ایشان روی این صندلی بنشیند.

درست نقطه مقابلش کسی چون مهندس موسوی است. او با آن که مناسب این صندلی است، اما به آن بی‌میل است. مهندس از نشستن روی این صندلی به هیجان نمی‌آید. چنان که تا ۴ سال بعد، از خودش و از معجزه‌ای که او را روی این صندلی نشانده حرف بزند. بیست سال کنار کشیدن او بهترین دلیل برای بی‌میلی او به قدرت است. به او رای بدهند، خدمتش را می‌کند. ندهند، مسئولیت را از دوشش برداشته‌اند. و او سرگرم هنرش می‌شود.

۷- در اوایل انقلاب او در کار هنر بود. و تمام دوستانش از هنرمندان بودند. و هر لحظه دلش در هوای بودن در آن فضاهای هنری دل‌خواهش پر می‌زد. و به همین دلیل تا از نخست‌وزیری کنار کشید، بلافاصله به جمع دوستان هنری‌اش پیوست و یکسره با آنان بود.

اما تا وقتی در پست نخست‌وزیری بود، از هنرمندانی که حتی از دوستانش بودند و به خاطر آن که حالا او در حکومت بود، فاصله می‌گرفتند، تشکر می‌کرد. و می‌گفت: استقلال هنرمند در سایه فاصله او از حاکمان است. او می‌گفت هنرمند زبان درد مردم است. و اگر به حکومت نزدیک شود، کم‌کم شرم و رودرواسی و چشم در چشمی مانع از آن می‌شود که هنرمند نقش واقعی خودش را انجام دهد. و به وقت لازم زبان به انتقاد بگشاید. او می‌گفت: هنرمند سخنگوی ملت است، نه سخنگوی حکومت.

اگر خود من در فضای آن‌چنانی آن دوران که شما بهتر از من می‌دانید چه دورانی بود، جانم را کف دستم می‌گذاشتم و عروسی خوبان را می‌ساختم و نهادهای امنیتی مرا احضار می‌کردند و آقایی که برای ثواب بازجویی به همراه ۱۲ بازجوی دیگر در خیابان فاطمی در ساختمان وزارت کشور مشغول ثواب بازجویی کردن از من می‌شدند و فیلم عروسی خوبان را توقیف می‌کردند، این مهندس موسوی بود که فیلم را در هیئت دولت نشان می‌داد و به وزرایش می‌گفت: اگر هنرمند درد مردم را به ما نگوید تا ما خودمان را اصلاح کنیم، پس ما در کدام آینه عیب خویش را ببینیم؟

فیلم عروسی خوبان با درد و جرات من ساخته می‌شد، اما اکرانش دیگر به حمایت مهندس موسوی بستگی داشت. او مصداق بارز کسی بود که می‌گوید: من مخالف فکر توام، اما جانم را می‌دهم تا تو بتوانی حرفت را بزنی.

۸- می‌گویند مهندس موسوی در دوران نخست‌وزیری‌اش انقلابی بود. معلوم است که بود. مگر من نبودم؟ و مگر شما، اگر هم نسل من هستید، انقلابی نبودید؟ در آن دوران از راست و چپ همه انقلابی بودند. و مگر ۳۰ میلیون مردم انقلابی نبودند که همه در خیابان‌ها ریختند و انقلاب کردند؟ چرا آلزایمر مصلحتی می‌گیریم؟ ما مردم ایران چه خوب و چه بد، در سال ۵۷ با اکثریت قاطع انقلاب کردیم و در این تجربه ۳۰ ساله از آنچه کرده بودیم ، خودمان هم عوض شدیم. امروزه چه کسی هست که بعد از این تجربه پر فراز و نشیب ۳۰ ساله، شبیه ۳۰ سال پیشش باشد؟

مهندس موسوی هم عوض شده است. منتها او حتی عوض نشده آن دورانش نیز، از عوض شده امروزه خیلی‌ها بهتر است. او امتحان آزادی‌خواهی و عدالت‌طلبی‌اش را در دوران نخست‌وزیری‌اش داده است. فقط او یک اشکال دارد. و آن این است که هنوز شهید نشده. ما ملتی هستیم که تا کسی شهید نشود، قبول نیست. برای ما آزادی‌خواه کسی است که در زندان است و در حال اعتصاب غذاست. اما همین که آزاد شد، حتی اگر در حال ادامه مبارزه برای آزادی باشد، می‌گوییم کلک بود، از خودشان است.

و چون ما همیشه صد در صد را می‌خواهیم، آن هم صدی که فقط در ذهن خود ما درست است، مدام به وضعیت صفر می‌رسیم. و چون نگاه تاریخی نداریم، مدام تاریخمان تکرار می‌شود. و چون نگاه علمی نداریم، تجربیاتمان را آزمایش نمی‌دانیم تا از آن قانون علمی کشف کنیم. همه چیز را بد شانسی یا خوش‌شانسی می‌گیریم. اگر انقلاب ایران را آزمایشی می‌گرفتیم که سی میلیون نگاه علمی نتیجه آن را چه درست و چه غلط بررسی می‌کند، تا حالا به قوانین خوشبختی اجتماعی خود رسیده بودیم.

چند نفر هستند که به ۸ سال اصلاحات به عنوان یک آزمایش علمی اجتماعی دیگر نگاه کنند و از آن آزمایش، قوانین حاکم بر روند حرکت در این جامعه را کشف کنند. هر چند نفر باشند، یکی از آن‌ها مهندس موسوی است. نگاه او علمی است. و به آزمایش انقلاب و اصلاحات، مثل یک آزمایش نگاه می‌کند و نه مثل یک رویا و آرمان. برای او آرمان، آزادی و عدالت است. اما انقلاب و اصلاحات، فقط یک آزمایش بزرگ اجتماعی است که باید منتظر نتایج علمی آن بود. هیچ دانشمندی به آزمایش‌هایش به دیده شکست و پیروزی و یا آرمان و ایمان نگاه نمی‌کند. و مگر بشر جز آزمایش راه دیگری برای شناخت علمی داشته است؟ و مگر شناخت جامعه جز از راه سعی و خطا و آزمایش علمی ممکن است؟

آن‌ها که با انقلاب بدند، طوری غیر علمی از انقلاب حرف می‌زنند که اگر می‌توانستند یک انقلاب دیگر می‌کردند. و برای همین از آزمایش ما نتیجه لازم را نمی‌گیرند و با آن که به آزمایش ما فحش می‌دهند، دنبال تکرار همان آزمایشند. انگار انقلاب نسل ما بد بود ولی انقلاب نسل آن‌ها خوب است.

از طرفی ما ایرانی هستیم. و ما ایرانی‌ها در سود شریکیم، اما در زیان شراکتمان را به هم می‌زنیم. تا حالا یک ایرانی را دیده‌اید که خودش را در پول نفت سهیم نداند؟ اما تا حالا چند تا ایرانی را دیده‌اید که خودش را در انقلاب و به‌خصوص جنبه‌های منفی‌اش سهیم بداند؟

برای ریاست جمهوری ما یک چگوارا می‌خواهیم که ضمنا گاندی باشد و در عین حال مسلمان و شبیه حضرت علی و در عین حال سکولار و حتی لاییک که در متن همه جریانات از اول انقلاب بوده باشد، اما با هیچ کسی، دوستی و یا مراوده و یا دشمنی نکرده باشد، و خیلی هم با تجربه باشد، اما قاطی هیچ جریانی نبوده باشد. و بعد از مدتی طولانی شکنجه و اعتصاب غذا شهید شده باشد.

مگر می‌شود یک شهید آزادی و عدالت را یافت که رییس جمهور ما شود؟

۹- نکته دیگر نقش زن ایرانی است که همیشه از معادله سیاست کلان ما حذف شده است. من تصور نمی‌کنم به این زودی‌ها حتی وزیر زن داشته باشیم، چه رسد به این که رییس جمهورمان روزی زن باشد.

متاسفانه این وضعیت در دنیای امروز فراگیر است و خاص ایران تنها نیست. جهان معاصر هنوز مردسالار است. اما در بعضی جاها این مشکل با همسر رییس جمهور حل شده است. در آمریکا که کشوری است که هنوز نهاد خانواده در آن مهم است، مردم به اوباما رای می‌دهند، اما همسر او هم بلافاصله در کنار او نقش بانوی اول را عهده‌دار می‌شود. در فرانسه همسر رییس جمهور، یک هنرمند است و نقش بانوی اول را در کنار او بازی می‌کند. در کنار مهندس موسوی خوشبختانه زن فرهیخته‌ای به نام زهرا رهنورد حضور دارد که می‌تواند این نقش را عهده‌دار شود.

در قبل از انقلاب زهرا رهنورد مشهورترین زن هنرمند مسلمان ایران بود. ما در زندان سیاسی مدام درباره یک دختر هنرمند و شجاع ایرانی حرف می‌زدیم که با جسارت و هنرش غوغا کرده است و هر روز منتظر خبر دستگیری‌اش بودیم.

بعدها که انقلاب شد من یک روز در آسانسور روزنامه‌ای سوار شدم، خانمی به همراه دختر بچه کوچکی سوار آسانسور شد. به رسم آن دوران من سرم را پایین انداختم. و چشمم به کفش پاره این خانم افتاد. یک دفعه آن خانم مرا شناخت و پرسید: شما فلانی هستی؟ گفتم: بله. و او هم گفت: من هم زهرا رهنورد هستم. گفتم: خوشوقتم و رویم نشد بگویم سال‌هاست منتظر دیدار شما بودم.

وقتی از آسانسور خارج شدم، فقط آن کفش پاره در نظرم بود. در آن زمان او همسر نخست‌وزیر کشور بود. امروزه من و شما کفش پاره را ملاک خوبی کسی نمی‌دانیم. از بس که عوام‌فریبانه آن را خرج کرده‌اند. اما در آن روزگار ما شیفته آن داستان حضرت علی بودیم که عده‌ای جمع شده بودند تا او را به حکومت راضی کنند و او مشغول وصله زدن به کفش پاره‌اش بود و می‌گفت: دنیایی که شما به من پیشنهاد می‌کنید، برای من بی‌ارزش‌تر از این کفش پاره است.

چنین داستان‌هایی و چنین بودنی‌هایی آتش به روح نسل ما می‌زد. اگر کفش رهنورد که زن نخست‌وزیر آن دوران بود، پاره نبود، در آن دوران جنگ، کفش ۳۰ میلیون ایرانی دیگر باید پاره می‌بود، و کسی به فکر نبود.

این‌ها این‌طور می‌زیستند تا فراموش نکنند که نماینده کدام ملتند. امروزه ما نه در آن شرایطیم و نه این چیزها آتش در جان کسی می‌زند. اما انقلاب با این قصه‌هایش بود که جان نسل مرا به آتش می‌کشید و از داشتن و بودن بی‌نیازمان می‌کرد.

در کنار این سادگی و بی‌میلی به دنیا که هم ویژگی رهنورد بود و هم ویژگی مهندس موسوی، یک روح ثروتمند از هنر و فلسفه و مدیریت در آن‌ها وجود داشت. و همین بود که آن‌ها را متفاوت می‌کرد. و الا خیلی‌ها هستند که ساده‌زیستند، و فقیرانه زندگی می‌کنند، اما روح‌شان از زندگی‌شان فقیرتر است.

مهندس موسوی آن‌قدر هنرمند است که یک پست سیاسی او را از خود بی‌خود نکند. و با آن که مرد است، اما در کنار او زنی است که مدام حقوق زنان را به یاد او می‌آورد.

ما ایرانی‌ها ۷۰ میلیون جمعیت هستیم. نیمی از ما ایرانی‌ها را زنان ایرانی تشکیل می‌دهند. آن‌ها رای می‌دهند. آن‌ها در رنج‌های ما حتی بیش از ما رنج می‌برند. اما هیچ‌گاه در سطح کلان سیاسی، نقشی برای خود نمی‌بینند. برای شرایط کشور ایران، این نقش نمادین بانوی اول ایران، آن هم در کشوری که به نهاد خانواده می‌بالد، یک گام آغازین برای حل مشکل حضور زنان در عرصه سیاسی است. و این فرصتی است که با وجود رهنورد در کنار موسوی می‌تواند ایجاد شود. در دوران قبل دختران آقای هاشمی به‌خصوص فائزه هاشمی این نقش را به شکل دیگری داشت. و خدماتی که فائزه هاشمی برای ورزش زنان انجام داد، بی‌نظیر است. اما چون او هم هنوز شهید نشده کسی نیست تا از او قدرشناسی کند…

۱۰- به مادرم زنگ می‌زنم و می‌پرسم: مادر به کی رای می‌دی؟ می‌گه: مادر جون، تو که نبودی، دیوارها نم کشید. سقف خونه ترک برداشت، رفتم سر کوچه‌مون بنایی بود. یکی داشت یک خونه‌ای رو با کلنگ خراب می‌کرد، گفتم: “آقا خدا خیرت بده. بیا این خونه رو تا سقفش نیومده روی سرمون، درستش کن.”

گفت: “خانوم من یک … ام. کارم خراب کردنه. اگه می‌خوای خونه تو خراب کنی، بده دست من. اما اگه می‌خوای درستش کنی، برو یک مهندس پیدا کن

((یعنی چی سانسور شده گذاشتید؟ این یه کامنت و خواهشا کامل تایید کن. دمت گرم.

بخش سینمای جهان خیلی به روزتر و کاربردی تر از قبل شده و فکر میکنم تقریبا تو تمام زمینه ها از معرفی فیلم گرفته تا نقد فیلم و خبر به معیارهای استاندارد رسیده...خسته نباشید، دستتون درد نکه، فقط یه پیشنهاد کوچولو: پیمان جوادی و اون یکی که فیلم روزو مینوسه، آها یادم اومد حامد مظفری خیلی منظم مینویسن، چرا اینا روزنوشت ندارن؟ با توجه به اینکه مطالبشون بیشتر به کار فیلم بازا میاد، خیلی خوبه که روزنوشت شون رو هم راه بندازن.

جون من جواب بده؟

تازگیها جالب تیپ میزنی. این پیرهن که امروز پوشیده بودی اورجینال بود؟ خداییش؟

آخ آخ چه حالی داد...

اصلا دیگه تشنگی گشنگی سوختگی از آفتاب گرما همرو یادمون رفته بود و بلند بلند با کریم باقری و بچه ها می خواندیم

راستی امیر جان اگه مردان پرسپولیس رو دیدی ؟

دوباره اون تیکه علی مرزبان رو ببین

کی می بره.............

من کانون هواداران لیندا کیانی رو با عکس و خبر و

دل نوشـــتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه ای در مورد پیمان ابدی

آپ کردم...

از تون با تمام وجودم خواهش می کنم نه به خاطر من به خاطر پیمان از دست رفته حتما بیاین,بخونین و نظر بدین.

خواهش می کنم.

آقای قادری خیلی دوست دارم نظرتون رو بدونم در مورد این فاجعه

خواهشا بیاین.

خیلی منتظرتونم،تو را خدا بیاین...

حاجی مشکل از تو نیست ... خر منم که میام اینجا کامنت میذارم ، کاوه اسماعیلی !!!

عبارت مشکل دار !!!

جمش کن بابا...

سلام اقای قادری افتخاری ام دیروز تو حوزه هنری فیلممو دادم ببینید اگر لطف کنید نظرتونو به ایملم بفرسید

آقا این رمان استاد مهرجویی حال ما رو گرفت. آبروی ما رو برد. این چی بود؟ خیلی ضعیف بود. با چه زجری تا آخر خوندمش. هر کی خونده یه چیزی بگه که بالاتر از فهم ما باشه تا بفهمیم ما اشتباه کردیم نه استاد.

فكر نكنم ردپاي گرگ رو هيچ وقت از فهرست ده تايي فيلمهاي ايراني خودم بيرون بيارم عاشق اول تا آخرشم.

فرامرز قريبيان درد تمام عالم تو چشماشه چند بار تو بازار استانبول رفتم تا يه نما رو از ديد كيميايي تو فصل فرار بازبيني كنم اما عكساي اين فيلم يه چيز ديگس... موزيك معركه اي داره ساز و ضرب اين موزيك تو گوشم مي پيچه نيكي كريمي توش مثل يك فرشته بازي كرده

آقاي قادري اين نسخه اي از ردپاي گرگ كه الان سي دي اش هست كامله؟

نقل مونرو هم جالب بود درباره استعداد بازيگري اون زياد گفته اند... به نظر من غريزي بازي مي كرده اما نتيجه كارش عالي است.

اميدوارم محاكمه در خيابان ياد اين فيلم رو زنده كنه.

و بالاخره مونتمگري كليفت واقعا چي بايد بگم اما حيف كه مثل استيو مك كوئين عزيز جوونمرگ شد.

پدربزرگی داشتم که سینما براش تو جان وین خلاصه میشد . یعنی عیار سینما براش جان وین بود . مثلا فلان بازیگرو که میدید میگفت آهان این تو فلان فیلم با جان وین بازی کرده . وقتی میرفتم خونشون میگفت برو واسم فیلم بیار ببینیم . میرفتم تو اتاقش کمدی بود پر از VHS همه فیلمهای جان وین . اون موقع سواد نداشتم همینجوری یکیشونو بر میداشتم میاوردم براش . بعضی وقت ها هم میگفت برو اونی که رو میزمه رو ور دار بیار . یه فیلم جدا از بقیه میذاشت انگار براش مقدس تر بود . وقتی فیلمو میدید میرفت تو همون دنیا دیالوگ هارو زیر لب زمزمه میکرد و با شخصیت ها میخندید و بالا پایین میپرید و حتی بعضی وقت ها بدو بی راهم میگفت . از اونهایی نبود که همش نصیحت کنه پسرم بزرگ شدی درس بخون و مهندس یا دکتر بشو . ایده های باحالی داشت . مثلا میگفت نوشایه تگریو ببر تو حموم وقتی حموم پر بخار شد شروع کن به خوردن ببین چقدر بهت خوش میگذره .

یکی دوسال بعد از اون روزا پدر بزرگ رفت و من نفهمیدم چطور اون کمد پر VHS یهو گمو گور شد . اما من اون فیلم خاصو واسه خودم نگه داشتم . بعد ها بزرگتر شدم و خودم چندین بار تنها دیدمش . ریوبراوو بود . این شد که عشق به سینمارو اول از اون یاد گرفتم .سال پیش تو خونه یکی از رفقا نسخه DVD ریوبراوو رو دیدم که اومدم ورشدارم که دلم نیومد . گفتم اگه قرار باشه یه بار دیگه ریوبراوو رو ببینم بازم با VHS بابا بزرگ میبینم تا باز هم لذت دیدنشو با هم تجربه کنیم .

بهونه نوشتن اینا 50 سالگی ریوبراوو بود . کامنت تونی راکی مخوف رو که دیدم یادش کردم . عجیبه تنها خاطراتی که از پدربزرگ به وضوح یادمه برمیگرده به همون روزا و ریوبراوو .

عکساتون سرحالمون میاره امیر خان . یاد سکانس آخر پاپیون که میوفتم دوباره همون حسی که اولین بار بهم دادو میده . حس میکنی یهو انگار حالت خوب شده سر حال میای فک میکنی تو هم با هنری پاپیون داری رستگار میشی . همیشه دلم واسه داستین هافمن میسوخت که نپرید پایین . کاش اگه چنین فرصتی برای ما هم پیش اومد حواسمون باشه که اون بالا خبری نیست و بزنیم به دریا .

یاد تک تک قدم ها و نگاه ها و نحوه بستن تفنگ استیو مک کوئین تو بولیت هم بخیر . چقدر این مرد خوش استیل بود .

برای دیدن 5 دقیقه نخست فیلم در جستجوی اریک ساخته کن لوچ به این وب مراجعه کنید.

sina72.blogfa.com

امیر جان این طرح تاریخ نگاریت عالیه خدایا اون روز رو هرگز فراموش نمی کنم 10 تومن بلیط خریدم وسط تیفوسیا تا تونستیم حنجره هامون رو بخاطر امپراطور و ارتش سرخش پاره کردیم و الحق که امپراطور جوابمون رو داد خدایا اصلا نمی دونم چی بگم هنگم کردی امیر .............

ای روزگار بی تکرار یادش بخیر

آقا اینو کی دیده؟؟؟ بدجوری وسط این امتحانا رفتم تو جو ِش!درگیر کرد ما رو......عاشق اون نگاه و پریدنش شدم..........

http://www.youtube.com/watch?v=-8JRtGMBUz0

آقاي قادري اين نتايج نظرسنجي تون چي شد؟

من هم تو وبلاگم يه نظرسنجي گذاشته بودم كه با كمال افتخار شواليه ي تاريكي اول شد!

یادداشتتون رو که تو روزنامه اعتماد نوشتید نمیذارید ایجا ؟؟؟؟

خب دیگه لازم شد آدرس بگذارم. محمد اینجا زیاد شده انگار. قبلا من بودم و یک محمد هنر دوست که نمی دونم چرا خیلی وقته که نمیاد

اول اینکه سکانسی از فیلم جدید قبادی رو اینجا ببینید: http://www.youtube.com/watch?v=IYw0amU-JC8

و برای دانلود http://rs94.rapidshare.com/files/234877187/Cannes_Interview___No_one_knows_about_Persian_cats__LQ.flv

از لینک سینما صدای هفته قبل خبری نیست که نیست.

و دوم اینکه منتظرم گوهری رو که تو نمایشگاه کتاب امسال پیدا کردی رو کنی...

پیرهن سبز شما در جلسه نقدو بررسی نشانه ای از حمایت شما از میر حسین است؟

اوصولا جرات دارید دیدگاه سیاسی خودتونو به صراحت بیان کنید؟

شایدم آدم سیاسی نیستید . به هر حال انتخابات مهمی در پیشه

سلام.نمیدونم مطلب فیلم سفر ستاره ای که تازه هم آپ شده رو خوندی یا نه. یه جایی از نوشته راجر ایبرت اومده:سال‌هایی که داستان‌هایی حاوی سوالاتی علمی، فلسفی و آرمان‌گرایانه به فیلم‌ها راه می‌یافت با داستان‌هایی که تنها حاوی اکشن‌های پر زد و خورد و البته کاملا غیرواقعی هستند، جایگزین شده است.... حالا منم می خوام بگم : سالهایی که پدرخوانده های نقدنویسی با قلمبه گویی های به ظاهر فلسفی پز روشنفکری میدادن تموم شده و الان یه سری مثه امیر قادری با ساده اما از ته دل نوشتن، به نیاز مخاطب پاسخ می گویند!

آخرشو یه ذره تلویزیونی اومدم

http://www.rayemelat.com/NetVote.aspx

به کدام کاندید رای خواهید داد ؟؟؟

سلام امیر عزیز یه سوال فوق العاده فنی داشتم خواهشا جواب بدین شما از کدوم کاندیدا حمایت می کنید میرحسین یا کروبی

" بابا تصویر اون برنامه رو با فیلم "آقای کیمیایی " یکی می دونین ! دست شما درد نکنه ." این جمله رو آقای قادری با عصبانیت (کم یا زیادشو نمی دونم!) موقعی گفت که من یه سوالی تو مایه های جمله های سمیرا پرسیدم ء که باید ازتون عذر خواهی کنم ء چون اون موقع انقدر از دیدن و شنیدن حرفهای آقای کیمیایی توی اون خونه ی تاریک ذوق زده شده بودم که حواسم از تصویرو کیفیتش پرت شده بود.

سلام.

1- آره منم دیدم اون چیزی رو که سمیرا کرد نیا اشاره کرده بود بهش. امیر قادری و استاد توی یه مبل بزرگ نشسته بودند و راجع به زمان آشنایی استاد با محمود کلاری صحبت می کردند.

2- نشسته بودیم سر کلاس و داشتیم راجع به دو تا موضوعی که توی کتاب نوشته شده بود با استاد بحث میکردیم. راجع به مزایا و معایب Backpack traveling و من ناگهان یاد فیلم آخر شان پن افتادم. گفتم که چند وقت پیش فیلمی دیدم راجع به مردی که تصمیم گرفت زندگی و خانواده و خلاصه همه چیز رو ول کنه تا بره آلاسکا. و اینکه وقتی رسید اونجا بعد از چند روز که غذاش تمام شد تصمیم گرفت که بره تو جنگل و گیاه خواری کنه به اصطلاح. که از شانس بدش یه گیاه سمی خورد به تورش و بعد از چند روز هم مرد. استاد یاداوری کرد که فیلمش رو دیدی یا داستانشو خوندی. و من یادم اومد که چند لول(level) قبل تر هم داستان همین جناب مک کندلس رو توی کتاب داشتیم. گفتم آره هم فیلمشو و طبعا هم اون متن رو. اگر میخواین تا فیلمشو بیارم براتون( البته معمولا به کسی فیلم نمیدم). جواب هم این بود که: آره جناب راکی مخوف اگه این کارو بکنی که محشره.

3- با تمام احترامی که برای هواداران( ونه خود تیم) اینتر میلان قائلم ولی قهرمانی رو مفت و مسلم از چنگ ما زدند. در واقع یوونتوس در این 8 هفته آخر افتضاح بود. یه حساب سر دستی میتونه به شما اثبات کنه که اگه یووه 7 بازی اخیرشو عوض مساوی برده بود الان با اختلاف 10 امتیاز بالاتر از اینتر ایستاده بود.و تبعا قهرمانی هم که تو شاخش بود.

4- بدم میاد از این آدمایی که تا وقتی کار دارن دور و بر آدمو حسابی شلوغ میکنن و وقتی هم کارشون تمام شد خوب کات. دیگه حتی نباید توقع یه سلام خوش و خالی هم ازشون داشت. اینکه وقتی مثلا این ترم وقتی که آقایان در ایام عید نشسته بودند پای ظرف آجیل و تا جا داشتن پسته و تخمه دادن بالا از اون طرف ما هم نشستیم عوض این کارا مشقهایی که استاد مشخص کرده بود رو حل کردیم ( ببخشید ولی برای من استفاده از لغت Homework یه کمی مشکله. پس همون مشق). دهم یازدهم فروردین بود که سیل شماره هایی که نمی شناختم روی موبایلم ظاهر میشد و خلاصه دیوونه کردن ما رو. همیشه به خودشون هم گفتم اگه چیزی نوشته باشم به اونهایی که میشناسم میدم ولی جای بدش اینجاس که وقتی فردا نمره آوردن دیگه اصلا تو رو نمیشناسن. اصلا" تونی راکی مخوف کیه. بابا خودم خوندم و نمره آوردم". تازه یکیشون بعد از اینکه از روی تکالیف من رفت و کپی گرفت، با کمال بی شرمی گفت که :" میگم این همش بود یا ....". گفتم مرد حسابی این عوض تشکرته. وقتی که سیزده بدر مثلا داشتی توی فلان استخر کرال پشت میرفتی اصلا یادت به این تمرینها بود. برو بابا جمعش کن. من باشم که دیگه به کسی تمرین بدم بنویسه. و الان این رویه رو هم میخوام عملیاتی کنم. چرا همیشه ما باید از خیر گناه مردم بگذریم؟.....

ببخشید که خیلی طولانی شد. ولی بعضی حرفها هست که باید زده بشه تا فردا روز به قول غلامرضای فیلم مادر نشه سالک.

این پایان نیست...............

با اینکه به طور طبیعی با خیلی از عقایدت مشکل دارم ولی به شدت به وجود تو و مثل تو اعتقاد دارم

منتظر طوفانیم در سینما صدا!

سلام وای نمی دونم چی بگم این جمله ای که از فیلم استاد نوشتی منو کشت ستون فقراتم غور شد نصف بدنم لمس شد به قول برو بچ دمت قیژ در ضمن با این عکست هم حالی کردیم گویا از عمق درونت خوشحال بودی ها درست مثل الان که از فیلم های جدید دو استاد در کیفی

دیروز روز خوبي نبود ولي اينقدر عکسها و ويدئو هاي حرامزاده هاي تارانتينو حال داد که واقعا سر حال شدم بعد از يک روز سخت . عجيب روزنوشتاتون جالب شده . چقدر نکات قشنگ تو کامنت ها هست . خلاصه چيزايي رو که هميشه دوست دارم دورو برم ببينم اين جا پيدا ميکنم . اين شورو شوق واسه فيلمهاي جديد اساتيد محبوبمان بسيار لذت بخشه . منتظر سينما صدا هم هستيم راستي مصاحبه اختصاصيتون با تارانتينو اگه بشه که فک کنم از مهمترين دستاورد هاي سايتتون تا الانه

راستي رقص استادو رو فرش قرمز ديديد؟

همان مرید و مرشد بازی های کوچه بازاری و فرهنگ نوچه پروری.

همان بی سوادی حیرت انگیز و فراگیر که گهگاه وجوه بامزه ای از آن آشکار می شود.

همان تمایل عجیب و غریب برای وراجی پایان ناپذیر و اظهارنظرهای خاله زنکی راجع به همه چیز و همه کس (از افتتاحیه المپیک تا انتخابات آمریکا)

همان بالا و پایین رفتن گله وار بر سطح موجهای ساختگی .

هما «عرفان بازی» های مهوع جهان سومی و صدور پند و اندرزهای آبکی در سطح رادیوپیام ( هر چند که عرفای تقلبی ما خیلی زودتر از حد تصور، «تق»شان در می آید و حتی به اندازه ی شارلاتانی همچون پائولو کوئیلو قادر به حفظ ظاهر نیستند.)

همان اغتشاش فکری و ذهنی و همان ترکیب ریاکاری و بلاهت وطنی و فرهنگ همه چیز در کنار همه چیز و به گند کشیدن همه چیز از راه ارائه تفسیرهای شبه عارفانه ی مزخرف.

همان باج دادن و لاس زدن با قدرت و تایید و حمایت از ابلهانه ترین وجوه فرهنگ یک جامعه ی بیمار از یک سو و سخنرانی در باب « ایستادن در مقابل جامعه ی یکسان ساز» و وراجی سرسام آور در مورد قهرمان های «مایکل مان»ی برای نوجوانان زودباور کامنتگزار از سوی دیگر.

همان تناقض ها و چندپارگی ها در ذهنیت و اعمال و گفتار که ندیدن شان (نادیده گرفتن شان) تنها از آدمهایی با بهره ی هوشی (وقاحت) نوچه های جناب منتقد بر می آید.

همان کنشهای مضحک ،همان واکنشهای رقت انگیز.

چه خوب که نیستیم، وقتی لازمه ی بودن، تحمل حجم عظیمی از خزعبلات است.

چه خوب که از نوشته هایمان حس زندگی نمی تراود، وقتی زندگی و عرصه های مختلف آن به جولانگاه رجاله ها بدل شده.

چه خوب که کامنت هایمان پر است از دشنام و ناسزا، وقتی کلمات مودبانه و اتوکشیده به نوکران وضعیت موجود بدل گشته اند.

خب حرفی نیست. تنها به احترام دو دوست بالا....و درود بر مصطفی جوادی با این حرفت:

هر چیز دیگری در کائنات هست، تا اطلاع ثانوی فراموش میشود. اگر غیر از این باشم و غیر از این عمل کنم، همه فیلم های زندگی ام را غلط دیده ام.

پ.ن:حالا که آمده ام بگذارید کمی هم کار تبلیغاتی انجام دهم.بچه ها سری به سینمای جهان بزنید.پرونده ی«مرد روی سیم» را ببینید.محبوب است...محبوب!!

اخر چه شد اين مستندت كه درباره ي كيميايي بود نمي خواي يه جوري وارد نمايش خانگيش بكنيۀچه فكري در رابطه باهاش داري

سلام. آقای قادری شاید اینت نوشسته به دردتون بخوره برای سایت. در مورد رمان داریوش مهرجوییه :

"به خاطر يك فيلم بلند لعنتي" يك غافل گيري ديگر از سازنده"سنتوري" است.داريوش مهرجويي با اولين رمانش بار ديگر پا به عرصه كتاب گذاشت اما اين بار و در واقع براي اولين بار او را در كسوت يك رمان نويس مي بينيم و مي شناسيم.قبل از اين، از داريوش مهرجويي فيلمساز در مقام مترجم و مولف 6 كتاب ديگر نيز منتشر شده بود و البته همه اينها به جز فيلمنامه هايي است كه او براي فيلمهاي خودش نگاشته است. "به خاطر يك فيلم بلند لعنتي" روايتي شيرين، صريح، روان و بازيگوش از جواني بيست و سه ساله است در تهران امروز كه دغدغه فيلمسازي دارد و كم كم ساختن فيلم بلند در زندگيش بدل به بخشي غير قابل چشم پوشي مي شود و همه آدمها و احساسات و آينده اش را تحت تاثير خود قرار مي دهد. علاوه بر متن روان و خودماني كتاب، چيزي كه خيلي زياد ذهن كسي را كه مهرجويي فيلمساز را مي شناسد مشغول مي كند، روح شاداب و جواني است كه مهرجويي در قالب كلمات و گفتار و انديشه هايي كه راوي با مخاطب خود در ميان مي گذارد، از "سليم" ، جوان اول داستان خود نشان مي دهد.كارگردان "هامون" هر چند حدود بيست سال بعد از اين اثر جاودانه با "سنتوري" دوباره خود را آگاه به حال بخشي از جوان جامعه امروز خود نشان داد اما اين حس و حال جوانانه مواج در كلمات كتاب كمي فراتر از انتظار مخاطب اثر از يك كهنه كارگردان پا به سن گذاشته است.البته خدا را شكر جناب مهرجويي هنوز هم خوب و سرحال مانده و با اين رمان مي توان چشم انتظار نوشته هاي داستاني ديگر او نيز ماند. جنبه ديگر جذابيت كتاب، بياني روان و جامع از همه عاشقان فيلمسازي و ورود به عرصه سينماي حرفه است كه همه علاقه مندان جدي سينما به يقين با آن همذات پنداري خاصي خواهند يافت.اين را اضافه كنيد به لحن رك گو، طناز و جسور مهرجويي كه كاملا يادآور برخي ديالوگهاي معروف فيلمهاي به يادماندني اوست. "به خاطر يك فيلم بلند لعنتي" را نشر قطره منتشر كرده است.

سید جواد صفوی

ا...اکبر یعنی میشه باور کرد تارنتینوی کبیر - ایران - مصاحبه خدایا شکر همینش اندازه یک دریا حرمت داره ولی قبول داری یک کم کلیشه ای جواب داده بود ؟

همین الان برنامه تموم شد خوب شد امیر حرفات رو گفتی به خصوص جوابت به طالبی نژاد و ماجرای خراسان بر خلاف خیلی ها من انتخاب های فرزاد حسنی رو برای مهمانهای برنامه اش می پسندم و این نشان دهنده ی هوش فرزاد هست و اینکه چه قدر این فرزاد حسنی الان فاز میده چه قدر این تلویزیون بی رحم که کسی مثل فرزاد حسنی عاشق و پیگیر سینما هست بعد این همه موقع باید تازه توانایی هاش در اچرای بحث های تخصصی غیر کسل کننده معلوم بشه . اوجایی که گفتی آقای موسوی و اینکه فرزاد میگه تنم به لرزه اومد نشان دهنده خفقان این رسانه هست من که جمعه شبها از 10 به بعد منتظر بحث های گرم هستم کاش فایل صوتی را همیشه تو سایت بگزارید

امیرجان سلام. محض یادآوری، تکست موردنظرو واسه ام بفرست. ممنونم

خبرگزاري فارس: هشتمين روز جشنواره بين‌المللي فيلم كن اختصاص به «لعنتي‌هاي بي‌آبرو» ساخته جديد «كوئنتين تارانتينو» بود كه سروصداي زيادي در بين تماشاگران و منتقدان جشنواره به پا كرد. و این یکی:به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، فيلم «حرام‌زاده‌هاي عوضي» با نقش‌آفريني «براد پيت» در بخش رقابتي شصت‌ودومين جشنواره فيلم كن به نمايش درآمد و با استقبال تماشاگران و منتقدين همراه شد.

مطمئن باش حامد جان اگر دروغی در کار باشد و علم کردن یک فیلمساز نامحبوب به جای محبوب، اولین چیزی که از بین می‌رود، خود رسانه سینمای ماست. پس نگران چی هستی؟

1 - تعجب از اینکه 1 ساعت ساکت بودی و حرف نزدی یا نذاشتن حرف بزنی

2- جالب اینکه 1 ساعت بقیه رو تقربا تو حرف زدی

3- مسعود فراستی! ترکوند -

4-اون تیکه که گفتی من میتونم از موسوی یه چیز بگم - که حسنی گفت نه دیگه الان زمان انتخاباته و... - مردم از خنده

مثل راکی = 20

دارم فکر میکنم چیزی نگفتن یا ناجور گفتن کلاس داره!

1- من نه به خبرگزاری فارس و هرخبرگزاری دیگه ای که منبع خبرش رو اعلام نمی کنه هیچ اطمینانی ندارم.

2- صفتی مثل " نامحبوب" اصلا و ابدا درباره کارگردانی مثل تارانتینو صدق نمی کنه. آرزوی قلبی من هم اینه که همه فیلمسازان محبوبم در هر فیلمشون من رو بوجود بیارند و به تحسین وادارند اما وقتی پادشاه لخت هست باید فریاد بزنیم لخته لخته لخته نه اینکه آرزوهامون رو برای همدیگه تعریف کنیم.

3- اون رسانه ها تا اونجایی که من خوندم به همان اندازه به" ضد مسیح" لارس ون تریه و " پیامبر" و " آغوش های شکسته " و " عطش " پرداختند که به فیلم تارانتینو. فقط چون ایشون آمریکایی هستند و هنر تبلیغات رو هم خوب می دانند و کن یکی از بهترین جاها برای سر و صداست و هزار و یک دلیل دیگه بزرگنمایی صورت می گیره ماهم دوتا می ذاریم روش و چیزی که نیست رو جشن می گیریم.

4- به هرحال بد نیست به تمام مطالب این صفحه نگاهی بیاندازید و بعدش هم بیشتر تو اینترنت بگردیم به چند تا روزنامه فرانسوی هم سر بزنیم .

http://www.guardian.co.uk/film/movie/128690/inglourious-basterds

ببخشید از این سوال بی ربط . شما آثار کیارستمی رو دوست دارید یا نه ؟ و اینکه ایشون جز فیلمسازهای محبوبتونن ؟ ممنون میشم جواب بدید.

امیر:فیلمساز محبوب که نه. ولی بعضی فیلماش رو دوست دارم. بعضی‌هاشم نه.

آقا یا خانم "پدر پسر شجاع" اگر همچنان خواهان سینما-صداهای جشنواره هستند، بنده مقدار اندکی‌ش رو دارم، برنامه‌ای رو هم که اشاره کردید موجوده. بفرمائید میل بزنید، یه جایی آپلودش می‌کنم. hmd_cx86@yahoo.com

بارالها... مرا ازحکمتی که گریه نمی آورد فلسفه ای که نمی خنداند وعظمتی که دربرابرکودکان، سرخم نمی کند دور نگهدار!!!

.............................................................................

من که امسال تو این روزای انرژی زا(نمایشگاه کتاب ،انتخابات،نزدیک شدن اکران "درباره الی"،از همه مهمتر جشنواره کن … با یه مهمون قدیمی دارم دست و پنجه نرم میکنم!!!نه به نمایشگاه رسیدم نه به خوندن روز به روز کامنتها...همین که الان هم تونستم بخونم خیلی خوبه!!

*سحرگاه سرد و تيره بود و در آرامش و سکوت عميق و سرشار جنگل حالت لذت‌بخش و باصفايي احساس مي‌شد........تکرار این جمله ها روزمو ساخت...شما هم نثر مارک تواین رو دوست دارید؟!

*این تصویر هم حکایت جالبی داره...آره.. مربوطه به موقعی که خاله ی تام اون رو مجبور کرده که نرده های چوبی دور خونه رو رنگ . کنه تام هم میخواد بره بازی کنه واسه ی همین به ذهنش می رسه که بچه های دیگه رو به این کار وادار کنه. چه جوری؟ خودش رو غرق در عملیات نقاشی حصار نشون می ده و اونقدر "تظاهر به لذت بردن" از کارش می کنه که بچه های دیگه می یان و به صف وای می ایستن و کلی چیز بهش می دن تا اون راضی بشه که بذاره اونها هم کمکش کنن.

در نهایت تام صاحب کلی خرت و پرت می شه و نرده ها هم سه بار رنگ می شن!...خوندن این صفحات منو به وجد میاره..

*شبی که تام با هاک بیرون میرن و اتفاقی قتلی رو تو گورستان میبینن......یادتون هست؟!واقعا نثر مارک تواین بزرگ و کوچک،عام وخاص نمیشناسه!!

به امیر قادری:*میبینم که قبل برنامه تون تو رادیو (سینما صدا)تصنیف مورد علاقه تون پخش شد..."ای بهار دل نشین..."..نمیدونم من اشتباه برداشت کردم یا نه واقعا اینطوری بود، برنامه عادلانه ای نبود مخصوصا با اون همه مهمونی که دعوت کرده بودن، چه اصراریه! این همه مهمون و تو یه برنامه 90 دقیقه ای دعوت کنن؟؟!!

از ابراز نظرتون درباره کامنتم درباره رمان مهرجویی متشکرم. اما حکایت انتخابات و موسوی... 1.بیلیاردباز که فیلم محبوب ماست. اصلا فیلم عمر و زندگی ماست. ادی معرکه بود ولی می ((باخت )). بشکه به اون خوبی نبود ولی شخصیت ((برنده ))داشت. 2.عشاق فوتبال ،فوتبالیستهایی مثل مارادونا،کانتونا و... را دوست دارند.این دسته فوتبالیستها؛ پرهیاهو (والبته معرکه) هستند.من از وقتی فوتبالی شدم هوادار دلپیرو شدم . حرکاتش فراتر از فوتبال است.زمین فوتبال رو یه جورهایی ساحت قدسی میبینه . کلا کاراکتر ((فرزانه ای)) داره.حتی در جوانی اش هم فوتبال رو جور دیگری بازی می کرد. (پس از باجو محبوب شدن کم کاری نیستا!) 3.نمیدونم چرا حس میکنم نبرد موسوی و رقیبش مثل رقابت دلپیرو و بشکه مینه سوتاست! شاید ادی عزیز در برابر بشکه ((برنده)) نبود ولی دلپیرو قهرمان فرزانه ی ماست. جنگ؛جنگ فرزانگی و غروره! 4.باید امید داشت که سر بیاد زمستون.

امیر: من‌ام عاشق‌ دل‌پیروم...

سلام امیر جان برای چی به میر حسین شک داری دیگه شک نداره بهترین این سایتی که معرفی میکنم رو حتما برو توش نظر سنجی انتخابات است ببین میر حسیم با چه اختلافی اول است راستی به من سر بزن

http://entekhabat.homeip.net/

ای بابا...این کامنتم را یک جای دیگر اشتباهی گذاشتم.می خواستم لینک سینما صدای دیشب را با آن برنامه جنجالی قبلی را می شود گیر آورد؟

خسته نباشی خانم شیرازی...

امیر نمی دونم امشب یا فردا . میدونی که وقت پیگیری ندارم. اما راستش فکر نمی کنم که خبری مهمتر ازاین قضیه باشه. به نظر من کن و تارانتینو و هانکه و المادورا و همه اینها جلوی این هیچ هستند. روز بزرگ و افسوس برانگیزیه . البته بذار اینم بگم با وجود حضور تارانتینو و پیت در کن اما چیکار کنم که دیدن عکسهای کانتونا بزرگ خیلی بیشتر بهم چسبید. اسطوره فوتبالی منه دیگه . تمام کودکیم به عشق اون گذشت. منتظرم که فیلمش رو ببینم. اما اتفاق جبران ناپذیر در این بین که نمی دونم می تونم خودم رو کنترل کنم یا نه خداحافظی اسطوره بزرگ میلان و ایتالیا مالدینی تکرار نشدنی است . این ادم فوق العاده است. بیست و پنج سال توی یک تیم بودن بی نظیر. امیر خیلی دوستش دارم. و بیشتر از این برام قابل احترام و مورد ستایش. مطمئنا اگه بتونم صحنه خداحافظیش رو ببینم نشسته نخواهم دید . و این رو نمی دونم قبول داری یا نه اما به احترام این ادم تمام قد باید ایستاد . و اگر کلاهی بر سر باشد برداشت و احترام گذاشت . امیر می دونی ازت چی می خوام ؟ یه عکس خوشگل و تمیز از این اسطوره محبوب سیسیلی ها . ارزشش رو داره ا .

همگی به احترام این مرد بزرگ بایستید و منتظر ورود فرزندش باشید.

راستی برای لیگ قهرمانان باید برگردم و حسابی کری بخونم . با این که وقت ندارم اما از این یکی نمی تونم بگذرم. منچستری ها و فرگی ها و کانتونایی ها بیان وسط.

این هفته در ورز رویایی توی ایتالیا اتفاق می افته. وای من اونجا بود؟ چی میشد.

شماها هنوز می تونین با تام سایر حال کنین ، خوش به حالتون. حسودیم شد رفتم بگیرمش ،دوست داشتم بخرمش، ببینم هنوز از جوونیم چیزی مونده یانه، گفتم شاید خوندنش نحسی این بهار لعنتی رو بگیره، حیف که هیچ جا ندیدمش. ولی رمان مهر جویی رو خیلی دوست داشتم...

با سلام

اتفاقاً همان گونه که آقای صرافی زاده نوشته اند نقدهای فیلم جدید تارانتینو زیاد مثبت نبودند و من جایی نخواندم که از بازگشت دوباره تارانتینو حرفی زده شده باشد. ورایتی و تایم از فیلم تعریف کرده اند ولی آن را در حد بهترین های تارانتینو نمی دانند.

عناصر ثابت فیلم های او در این فیلم هم دیده می شود ولی گاردین، دیلی میل و هالیوود رپورترفیلم را سرگردان، طولانی، متوسط و حتی بد خطاب کرده اند. نشریات آلمان هم مانند فرانکفورتر آلگماینه و اشپیگل، فیلم را متوسط و مأیوس کننده خطاب کرده اند.می توان به سایت http://uk.rottentomatoes.com/ رجوع کرد و دید که نیمی از نقدهای فیلم منفی هستند.

البته باید خود فیلم را دید و بعد درباره آن نظر داد.

با آرزوی موفقیت

یاشار نورایی

مثلا دارید از دولت بودجه می گیرید که نمی خواید موضع انتخاباتی بگیرید مثلا اسمتون رو هم گزاشتید منتقد یعنی جا پاتون اینقدر سسته؟

امسال شهر ساحلی کن فرانسه و جشنواره معتبر سینمایی سالیانه اش ، دارای حال و هوای خاصی است. حضور کارگردانان مطرح و سرشناس کار تخمین زدن برنده نخل طلای امسال را بسیار دشوار کرده است. قصد دارم کمی شما رو با این فیلمسازان و آثارشون آشنا کنم :

۱. آلن رنه ، فیلمساز ۸۸ ساله فرانسوی ، سابقه سه بار نامزدی نخل طلا را داراست و با فیلم حادثه (Lesherbes Folles) در شصت و دومین جشنواره کن حاضر است.

۲. کوئنتین تارانتینو ، ۴۶ ساله ، فیلمساز محبوبی که برای " قصه های عامه پسند " در سال 1993 برنده نخل طلا شد ، امسال با " لعنتی های بی آبرو " که آنجلینا جولی و براد پیت نیز در آن نقش آفرینی کرده اند تا به این جای کار با تحسین منتقدین مواجه شده است.

۳. پدرو آلمادووار ، ۶۰ ساله ، اسپانیایی ، سه سال پیش برای فیلمنامه " انتقام " برنده نخل طلا شد. در سال ۱۹۹۳ نیز برای فیلم " مادر " نامزد نخل طلا شده بود. باید دید آیا فیلم ۱۳۰ دقیقه ای او برنده نخل طلا می شود یا خیر .

۴. میشل هانه که ، ۶۷ ساله ، اهل مونیخ آلمان ، سابقه ۴ بار نامزدی نخل طلا را در کارنامه اش دارد. امسال با درام جنگی " رنگین کمان سفید " ، نخل طلا را نشانه رفته است.

۵. لارس فون تریه ، ۵۴ ساله ، اهل دانمارک ، امسال با فیلم " ضد مسیح " در کن حضور دارد.

۶. کن لوچ ، ۷۳ ساله ، انگلیسی ، دوازدهمین حضور خود در کن ، فیلم " در جستجوی اریک " با بازی اریک کانتونا (کاپیتان اسطوره ای و محبوب منچستر یونایتد). اریک کانتونا در نشست مطبوعاتی این فیلم گفت که شخصیت کن لوچ و سر الکس فرگوسن بسیار شبیه به هم است.

۷. مارکو بلوچیو ، کارگردانی ایتالیایی که ۵ بار نامزد نخل طلا شده است ، امسال با درام تاریخی" از پا افتاده " (که به زندگی موسولینی می پردازد.) در کن حاضر است.

۸. خاویر جیانولی ، ۳۷ ساله ، به خاطر فیلم کوتاهش برنده جایزه کن شده است. امسال با فیلم " آغاز " پا به کن نهاده است. در این فیلم ، " ژرارد دپاردیو " ۶۱ ساله نقش آفرینی کرده است.

علی خطیبی

چرا پرونده "مرد روی سیم" مثل دفتر نقاشی اینقدر ساده ست و هیچ عکسی نداره؟

http://sarve.ir/news/1043.php

امیر جان تو چرا جدیدا اینقدر گیر دادی به این دانشگاههای بی مایه بابا قبلا دانشگاه علوم پزشکی شیرازی،... جای تعجب اینقدر میری قم نکنه میخوایی آخوند بشی!!!!!!!!!

سلام امیرجان! ترجمه تکستو واسه ات میل کردم.چک کن رسیده یا نه! ممنونم

در راستای حمایت از میر حسین و با توجه به امکانات موجود می توانید نوشته ها رو سبزرنگ در نظر بگیرید.

از این روزهای کافه خبر ندارم و باید بشینم و چشمهایم را در بیاورم و جبران این دو روز عقب ماندگی را بکنم ولی آن چه مسلم است از جا بر میخیزم و کلاه سبز رنگم را به افتخار ارتش سایه ها بر میدارم.

اول اینکه از دم مرگ برگشتم.یه رشته سیم تو صندوق عقب ماشین و نزدیک به باک بنزین اتصالی کرده بود و نزدیک بود ماشین آتیش بگیره.خدا خیلی رحم کرد.نزدیک بود همین تک طرفدار میلان در کافه هم از بین بره!

امروز پستچی مجله فیلم را آورد و کار جدید آقای قادری و یاران رو دیدم که شدیدا وسوسه کننده است و با تراکم شدید برنامه ها فکر نکنم بتونم فعلا ترتیبش رو بدم و رفت برای تیر ماه خوب من.بعد از انتخابات و امتحانات و دیدن دوباره فارست/بنجامین

امیر از تام سایرش گفت و حیفم آمد که از میشل استگروف(اشتباه نوشتم فکر کنم استروگف باشه) 10 سالگی ام نگویم.از سختی هایی که در رساندن آن نامه کشید.از کشته شدن آن دوست برای نجات جان نادیا, آن شب طوفانی, دو خبرنگار و رودخانه ای که رویش نفت ریخته بودند و زیباترین قسمت کتاب نخستین دیدار میشل و نادیا بود که درست یادم نمی آید در کجا اتفاق افتاد.فقط به یاد دارم که چشم های نادیا آبی بود و اکنون از آن زمان 10 سال می گذرد.

.صبح 2 خرداد تو دانشگاه یه اطلاعیه دیدم و سریع خودم و رسوندم ستاد و با هزار جور خواهش و تمنا فبول کردن اسم منم برای شرکت در مراسم بنویسند.ساعت 13دو تا اتوبوس سبز پوش آماده حرکت از قزوین به سمت تهران و سالن آزادی بودیم و سرانجام ساعت 3:25 رسیدیم. جای همگیتان در سالن آزادی خالی بود.شایدم بودید و من ندیدمتان.اصلا می دیدم هم نمی شناختم!استقبال جمعیت فوق العاده بود (19000 نفر در یک سالن 12000 نفری!!!)و من فکر نمیکردم که این تعداد خانم در مراسم شرکت کند.شنیدن سخنان سید اصلاحات به پیچوندن کلاس استاتیک می ارزید و حرف هایش هم مثل همیشه همان احساس را در همه مان ایجاد کرد.به امید برگزاری جشن پیروزی

راستی روبان سفید نخل طلا را برد.میگویند در رابطه با تاثیرات اعتقادات افراطی مذهبی در پایه گذاری فاشیسم است و شاید اشاره ای باشد به نمونه ی اسلامیش.

و کلام آخر اینکه امشب پائولو مالدینی اسطوره تیم محبوبم میلان برای آخرین بار در سن سیرو به میدان می رود و از این پس پیراهن 3 میلان هم مانند 6 فرانکو بارزی بایگانی می شود برای آیندگان.ستاره ی محبوبی که اگر ایتالیا به سبب اشتباه فاحش او به کره باخت باز هم هیچ طرفداری او را مقصر ندانست.

تقصیر امیره,من کلی enter زده بودم.امیر جان تیغت گلوی کامنت مرا نیز بوسید.ولی من منظورم طالبان بود.اشکالی ندارد.کارت درست است.سیاست بقا را در پیش بگیر که اگر سینمای ما هم برود دیگر هیچ!!!

شما وهم ارز هایتان هم بی اصالت هستید. مثل جنس های درجه دو چینی

براي رضا: براي من هم كه چند ماهيه در قم درس مي خونم باعث تعجب بود كه امير قرار شد به مفيد بياد چون تنها چيزي كه من توي اين چند ماه نديدم اثري از فيلم و اين جور چيزها بود ته اجازه دانشگاه پخش فيلم ماهي بزرگ و هامون و گاوخوني بود مسئولاي فرهنگي دانشگاه به راحتي از پخش فيلم هايي مثل بوتيك و نفس عميق و چندتاي ديگه جلوگيري كردند! خودت حديث مفصل بخوان از اين مجمل توي اين فيلم موهاي دختره بيرونه توي اون يكي رابطه عشقي بين دختر و پسره و ... فكر كن! حالا هم يكي اومد يه حالي به اين فضاي... بده تو ناراحتي! زماني كه تو علامه درس مي خوندم سر پخش فيلم درخت گلابي جاي سوزن انداختن تو سالن نبود توي سكوت سحر آميزي فيلم رو ديديم انگار بچه ها نفس نمي زدند. اما وقتي اومدم مفيد سر پخش فيلم هامون فكم افتاد ديروز هم كه سر نقد فيلم نصف سالن هم پر نشده بود ركود رو داري؟ شايد جايي مثل قم براي متعادل شدن فضاش احتياج بيشتري به حضور آدمايي مثل امير داره تا جاهاي ديگه.

يه چيز اساسي كه رضا دوست دارم بگم كه قم برا من يه فرصت بود كه آدما و چيزايي رو بشناسم و بفهمم يه فضايي از فكر كردن رو در اختيار من قرار داد كه درك جامعه ايران و فضاي سياسي ش رو براي من گشوده كرد ريشه خيلي از ... اينجا فهميدم كاش مي شد واضح تر خيلي چيزها رو گفت اما نميشه. و مطمئن هستم براي كسي كه اهل ديدن آدمهاست يه چيزه جديده تا كي مي خوايم آدمهاي مثل خودمون رو ببينيم و خودمون رو در آيينه يكديگر تكرار كنيم. اولين بار كه سوار اتوبوس قم شدم تصويري كه باهاش مواجهه شدم منو گرفت ماه رمضون گذشته بود پيرمرد و پيرزن روستايي كه در رديف هاي جلويي اتوبوس نشسته بودند در حال خوردن نون و پنير و سبزي بودند صندلي پشتي روحاني نشسته بود كه كتاب مفاتيح در دست داشت و در حال خواندن دعا بود چند صندلي اون طرف تر زن عرب در حال سر و كله زدن با بچه اش بود با صداي دوستم به خودم اومد سعيده برو ديگه. (اينا رو برا اين گفتم كه بچه عشق سينما عشق ديدن و نگاه كردن داره گرفتي رفيق!)

امیر جان منبع اون خبر سایت رسمی شبکه خبر بود. ضمنا اخبار شبکه خبر هم سه بار اعلام کرد. روز بعدش در صفحه حوادث روزنامه جام جم هم منتشر شد. خبرگزاری ایرنا هم با تاخیر منعکسش کرد.

براي جشنواره فيلم كودك برنامه اي در سايت داريد؟ خودتان مي آييد؟

البته شاید هیچ چیز شنیدن یه آلوبم پینک فلوید از اول تا آخر نیست تجربه ای که هر بار هر چقدرم تکرار شده باشه بازم فوق العاده است دیروز فبلم کامل Live at Pompeii رو می دیدم با اینکه بعضی قطعات با شاهکارهای بعدی آنها فاصله دارد اما تماشای آنها آنهم در اوج جوانی عالی بود تا آخرش جم نخوردم و البته اجرای آهنگ هایی مثل Echoes و One Of These Days و set the controls for the heart of the sun که فوق العاده است.

عاشق حال و هوای عکس پینک فلوید شدم. قیافه های اواخر دهه 60 و 70! نمی دونستم اساتید فوتبال هم بازی می کردند ولی این جوری که رو چمن ها نشستن یاد ووداستاک افتادم.

و این که از اول این روزنوشت می خواستم بگم که در کشف این عکس که گذاشتی و دیالوگهاش ما هم با کاوه شریک هستیم!پاپیون هم فیلمش و هم کتابش روز و شب های مارو ساخت. حیف که کتابم کاملا پاره شده ولی الان بویی که میده بیشتر به حالو هوای پاپیون میخوره...

با اجازه ی امیر خان قادری. امین جان پایتم زیاد! فقط منچستر فقط فرگوسن و فقط کانتونای کبیر

بارسا اماده باش شیاطین سرخ نابودت میکنند

سلام

منم دارم رمان مهرجویی را می خونم. هم لذت می برم که حرف های دلم را از زبان قهرمانش میشنوم ،هم به خاطر تلخی اش دچار افسردگی میشم.کلا رمان هایی که فضای امروز جوانان ایرانی را توصیف می کند دوست دارم .شاید چون حس همذات پنداری اش زیاده.

اما نکته ی مثبت این روزها اینه که می تونیم با رای مان حداقل چهار سال، مملکت را نجات بدیم.

در ضمن می خوام از دوستان عزیزم که عین خودم حرف سیاسی میزنند، خواهش کنم که همچنان به ارائه ی نظراتشان ادامه دهند اما اینقدر به کافه دار اصرار نکنند که او هم تایید یا تکذیب شان کند هرکس آزاد است که رای اش را فاش نکند. اما شما خودتان میتوانید حدس بزنید که هرکس به کی رای میده.اجازه دهید در این مورد کافه دار اظهار نظر نکند و ما همچنان پاتوقمان را داشته باشیم.

اولا تولد جان وین مبارک

تبریک مارو هم بخاطر پیروزی هانکه بپذیرید و وقتی موقع گرفتن جایزه همون صورت سرد و بی روح خودشو حفظ کرد خیالم راحت شد .

یاد اون سکانس خود کشی مجید در پنهان میوفتم تو سالن تاریک سینما فرهنگ ساعت 12 شب و عجب لحظه ای بود . هانکه تو فیلماش از این لحظات کم نداره

پرونده فارست / بنجامین هم حرف نداشت . به نظرم میاد صوفیا و جواد هم این دفعه خیلی بهتر از قبل نوشته بودن .

فكر كنم اينا بدرد بخوره اينجا.....فيلمنامه ي فيلم تارانتينو هست!

http://www.cineobscure.com/Basterds/IB1.pdf

http://www.cineobscure.com/Basterds/IB2.pdf

راستي اون عكس سيستم گرمايشي رو ديدم ياد نزديكي سينماي لينچ با اين فضاها افتادم(اگه فيلم "لينچ" رو كه از پشت صحنه اخرين اثر استاد ساختن ببيني متوجه ميشي) و اينكه ديويد لينچ پروژه جديدشو داره شروع ميكنه كه يه موضوع عجيب و هيجان آور داره و به نظرم با حال و هواي بچه هاي اينجا هم جور در مياد اينم لينكشه:

interviewproject.davidlynch.com

جالبه. چه همه با هم داریم رمان مهرجویی رو میخونیم

در ضمن من یه رئالی دو اتیشم ولی به روح تیم بارسلونا احترام میذارم- کلا دوست دارم عشق بر عقل غلبه کنه

پس فقط بارسلونا

امیر خان بنویس تو رو خدا،این روزا بدجوری میطلبه، روزی پونصد دفه سر میزنم

سبزیم و گرمیم و انرژی داریم و شاید ببازیم و شاید نه و.................................................البته سوتفاهم نشه من معلوم نیست هنوز به میرحسین رای بدم یانه!!!!!!!!!!!!!!!!!

سرکاریم یا خیلی از نظر هوشی دست کم گرفتیمون؟!

اينا روزا با چند تا از دوستام روزي سي تا روزنامه انديشه نو مي خريم بعد تو خوابگاهمون پخش مي كنيم واكنش بچه ها ديدنيه. نمي دونم شايد اينجوري داريم سهممون براي تغيير رو ادا مي كنيم.

امير پيراهن سبزتو از چمدون بيرون بيار.

در شهر كه قدم مي زني. به محفل دوستان و آشنايان كه مي روي. به سخنها در محافل عمومي كه گوش مي دهي. رانندگي كه مي كني و سرچهارراهها كه مي ايستي به بيمارستان كه براي عيادت بيمارت مي روي. حسي به تو دست مي دهد حسي شبيه بهت. انگار بويي مي شنوي. انگار چيزي بر دلت سنگيني مي كند. انگار هر دم انتظار خبري را مي كشي. اين حس غريب است و گنگ اما خبري مي دهد. هشداري مي دهد. دل گواهي مي دهد كه به نظر بسيار واقعي تر و ملموس تر از چيزهايي است كه در آمار و اخبار منعكس مي شود. چيزي است كه در فضا موج مي زند. آمار اخبار هم تكان دهنده اند. آمار بيكاري. آمار افراد زير خط فقر. آمار خودكشي. آمار مرگ و مير و بيماري هاي ناشي از فشار عصبي. آمار افت سطح تحصيلي. آمار مهاجرت. آمار طلاق. آمار دختران فراري. آمار اختلاف طبقاتي و آمار هزار چيز ديگر.

اما اين آمار فقط ارقامي بي روحند و نمي توانند جاي حس واقعي اما گنگ ما را بگيرند.

در خبرها و سخنان سران مملكت گويا از فاجعه ها و بحرانهايي كه در زندگي شخصي آدمها متراكم شده است خبري نيست.

در زندگي هاي شخصي بحران و فاجعه از در و ديوار مي بارد.

ميان آنچه از تريبونهاي رسمي اعلام مي شود با زندگي شخصي مردم هزاران فرسنگ فاصله است.

حاكمان عزير! اندكي از اين بويي كه در فضاست استشمام كنيد. اندكي فضا را حس كنيد اندكي اين ابرهاي تيره را كه جمع مي شود ببينيد. باور كنيد تا ديره نشده اگر كاري نكنيد اين ابرهاي تيره خواهند باريد!

كتاب مجموعه ياداشتهاي سياسي اين ابرها خواهد باريد... نوشته خشايار ديهمي. طرح نو . كتاب بدي نيست گفتم شايد به درد حال و هواي اين روزاتون بخوره.

راستي اينو يادم رفت بگم كه پرونده بنجامين معركه بود شايد اگه بخوام اسم سه تا از بهترين سايه خيال ها رو نام ببرم قطعا يكيش اين پرونده است صفحات رو كه ورق مي زنم پر از خط هاي ابي فيروزه ايه كه زير جملات كشيدم.

حق کشف "در بروژ" در بست مال شماست و ممنون از این کشف

عجب فیلمی بود هوس کردم دوباره ببینمش

1)سلام.

2)يه خسته نباشيد جانانه به خاطر پرونده ي فارست/بنجامين. هر چند هنوز كامل نخوندمش. ولي معلومه پرونده ي قوي و قدريه.

3)چند تا فيلمه كه خيلي دوست دارم يه روزي پرونده هايي در سايه ي خيال درباره شون بخونم. اسامي شون رو مي نويسم. به اميد آن روز!

_مكالمه (كاپولا)

_روزي روزگاري آمريكا(لئونه)(كه البته خودتون در سايه ي خيال خوب بد زشت نوشته بودين بهش فكر مي كنين.

_روشنايي هاي شهر(چاپلين)

_صورت زخمي(هاكس)

_ال مارياچي(رودريگوئز)

_سگداني(تارانتينو)

و...

البته مطمئن نيستم درمورد چند تا از اين فيلم ها قبلاً سايه ي خيالي تهيه نشده باشه!

و اين كه چقدر زيبا بود نوشته ي آقاي الحسني در روزنوشتشون. هميشه نقاط قوت باعث محدوديت هايي هم مي شن.

مطلبی در مورد حضورتون با آقای کیمیایی و طوسی در دانشگاه شریف ننوشتید.من فکر می کنم واقعا حیف آقای کیمیایی که در مکانهایی حاضر بشه که کسی نه سینما رو می فهمه و نه بخصوص سینمایی آقای کیمیایی رو، سوالاتی که مطرح شد همه کلیشه ای بود. بیچاره آقای کیمیایی که بیست ساله داره جواب این سوالات و میده و کسی در کش نمی کنه.

سلام

اميدوارم حال همه خوب باشه

حالا بعد از همه ي اون لحظه هايي كه داشتم كه هي قلبم ميكوبيد و يكي نااميد بود و يكي ديگه از وقتي كه بهش زنگ ميزديم تلفنش بيزي بود خبر نداشتم وبعد از همه ي لحظه هاي پر التهابي كه داشتم و هر چند ته دلم ميگفت خبر خوب بالاخره مياد و وقتي اين همه چيز خوب توي سايت هست كه ميتوني بخوني ولي وقتي ته دلت شاد نيست حتي يه لبخند زدن هم برات سخته ولي الان خيلي بهترم اينكه اون خبر خوب اومد و اين عكس هاي ساختموناست كه حال ادم و بهتر ميكنه اينكه فيلم جديد مسعود كيميايي داره مياد و خبر بهتر اينه كه سينما (شايد عجيب باشه ولي از مهمترين لحظه های هر روز تو راه همين از كنار سينما رد شدنه که اگه شب باشه نور سینما یه حال دیگه ای داره)براي برنامه ي اينده ي ايندش عكس ها و پوستر درباره ي الي رو زده

و دیشب هم كه Minority Report رو ديدمو داشتم فكر ميكردم كه اگه ميتونستم چند روز پيش, امروز رو ميديدم حالا وضعيت فرق ميكرد يا نه خوبيش اينه كه ميتونم الان تصميم بگيرم

حالا ياد اين جمله ي سروش صحت كه تو مجله فيلم واسه عيد نوشته بود مي افتم :دوباره احساس كردم خوشبختي هميشه نزديك ماست كافي است عجول نباشيم

و چقدر كه اين جمله ها چسبيد شهر همين است. جايي که همه هنر عصر ما اتفاق مي‌افتد. مرکز نفرت‌ها و جذابيت‌ها براي ما. مرکز تباهي و سرور. کيميايي از تهران امروز دلگير است و مهرجويي در آرزوي شهري همچون تصوير بالاست. و هر دو هم راست مي‌گويند.

و نکته ی جالب اینه که منم از کسایی هستم که رمان داریوش مهرجویی رو میخونم که حدودا نصف کتاب رو خوندم

سلام همین امروز بنویس دیگه تو که دست به نوشتنت خوبه شک ندارم میر حسینه

هنوز هم معتقدم بهترین پرونده ها یا (سایه خیال) که توسط امیرقادری انجام شده مربوط به (دکترژیواگو) و (سام پکین پا) بوده! هنوز هم یادمه اون روز وقتی که توی اتوبوس، داشتم پرونده دکترژیواگو، رو می خوندم و بغض گلوم رو گرفته بود: (لامصب سرش را هم برنمی گرداند)...

پرونده (بنجامین باتن) هم جالب بود. دست شما درد نکند. به نظرم گفتگوها با فیلمنامه نویس و کارگردان عالی بود. ولی می تواند از این بهتر هم باشد. هر چند می دانم جمع آوری این گونه مطالب کار دشواری ست و شما به زحمت آن را انجام می دهید...

راستی امیرخان/پرونده "کاپرا" را که فراموش نکردی؟ هنوز یادم نرفته ها!

سبز باشید...

Aghaye amir ghaderiye aziz.ye ettefaghi pish oomade ke minevisam baratoon!ye ostadi darim,khafan!daneshmand.pool dar,khosh tip,salem,khosh,kholase hame chi!!!tefli dare eshghe mamnooe ro hes mkone o dep shode!!vaghti ghati karde bood o mikhast moteghaedam kone ke javoone,sennesho goft!daghighan ba shoma ham senne!manam bavar nemikardam,pishe khodam ostad o ba akse shoma ke chand rooze gozashtin moghayese mikardam o be nazarm 15 Sali az shoma pirtare!!!hala jaleb ine ke ham senid!!!hala,manzooram az in hame harf ine ke ,motevajeh shodam,hatta age be shiveye gheyre maemool va jaleb va por eshghi mese shoma zendegi konim,javoon tar mimoonim!nemidoonam,kash mishod mese khodetoon rahat harfamo begam!!!!hamin!

امروز تو استادیوم وقتی نا امیدی رو در گامهای کریمی دیدم داشت گریم میگرفت-اونجایی که تا دروازه خودی هم برگشت و توپ گرفت و چند نفر رو لت و پار کرد و پاس داد و باز هم توپ از دست رفت- یه دستی به سرش کشید و اهی بلند

واما قطبی و اولین بازیش که ...

و اما شال سبز میر حسین که داستانیه برای خودش-جالبه من امروز داشتم با کسی بحث میکردم سر چی! سر اینکه چرا میر حسین گیر داده به یه همچین شیء مقدسی - و اخ که من دستم درد میکنه و دیگه نمیتونم دستبند سبز ببندم برای شفا!

و بارسا رو دیدید - گل مسی رو دیدید-پیروزی احساس بر اندیشه - شاید

اهدای با احترام جام توسط تیری انری به گواردیولا رو دیدید

پائولو مالدینی بازیکن اقسانه ای فوتبال ایتالیا 4 روز پیش بود که از فوتبال خداحافظی کرد . کسی که بی شک بهترین مدافع 20 سال اخیر فوتبال دنیا بود . اما چیزی که اذیتم کرد این بود که میلان اینقدر غیرت نداشت که در مقابل رم که بازی آخر مالدینی بود پیروز بشه . از باخت تیم محبوبم این دفعه خیلی عصبانی شدم حتی بیشتر از اون فینال تلخ استانبول که انگار دنیا رو سرم خراب شده بود . این بار عصبانیت جای ناراحتی رو گرفته بود که چرا مالدینی بزرگ باید با یه باخت از فوتبال بره کنار . یه هر حال جای مالدینی همیشه برای طرفدار های ایتالیا و میلان خالیست و مطمئن نیستم بازیکنی بتونه جاشو واسم بگیره . من که نه طرفدار پیروزیم نه منچستر این اتفاق بدترین اتفاق فوتبالی این هفته واسم بود . رفتن مالدینی در حالی که میلان غیرتشو دو فصله که از دست داده

راستی منتظر شنیدن دلایل انتخاب کاندید مورد علاقتونم هستیم امیر خان (میر حسین دیگه ؟؟)

از محمد قوچانی بپرس!!!

هموطن برخیز و عزم کار کن / دوم خرداد را تکرار کن / سیدی دیگر به میدان آمده / موسم تغییر ایران آمده / موسوی از ماست همراهش شویم / زاده زهراست همراهش شویم.

به گزارش ایرنا از سیما فیلم، کتایون ریاحی بازیگر سینما و تئاتر که در آخرین اثر خود در نقش زلیخا در سریال حضرت یوسف (ع) به ایفای نقش پرداخته بود طی یادداشتی از عرصه هنر خداحافظی کرد. آنچه در پی می آید متن این یادداشت است.

« گاهی اوقات زندگی طوریه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمی خواد ،

اونوقته که رویاهای آدم به تعویق می افته.

گاهی اوقات آدم از سرنوشت ، ‌رو دست خوبی می خوره ،‌ که فکر می کنه داره تصمیم می گیره

اونوقته که آدم ادعاهایی می کنه ،‌ که تو رو دربایستی انجامش گیر می افته.

گاهی اوقات آدم از آرزوهاش جا می مونه.

گاهی اوقات آدم می خواد بازی کنه ، ‌بازیگر می شه.

گاهی اوقات داره می خنده وقتی تو دلش خونه ، گاهی گریه می کنه و قتی داره از زور خنده می میره.

گاهی اوقات شوخی شوخی همه چیز جدی می شه.

گاهی اوقات آدم وقتی زیاد می خواد کم می یاره ، گاهی وقتی کم می یاره زیاد می خواد.

گاهی اوقات با ترس و لرز بر می گرده به پشت سرش نگاه کنه ،‌ می بینه چه شجاعتی

گاهی اوقات با شجاعت می تونه ترساشو نگاه کنه.

گاهی اوقات آدم به دنبال خوشبختی ، ‌زندگی را گم می کنه ، گاهی هم با انتظار زندگی را معنا می کنه.

گاهی اوقات آدم برای پیدا کردن یه گنج الکی ،‌ گوهر خودشو گم می کنه ،‌ گاهی هم گوهر حقیقت را پیدا می کنه .

گویا زمان برآورده شدن آرزوی من و پسرم فرا رسیده و لازم است که زائر سرزمین قصه، راهی شود . اینک که عازم سفرم ، سفری به دیگر سوی زندگی ،‌ بر خود لازم می دانم تا از دوستانم و استادانم که آنقدر به من نزدیک بودند که در من بودند ، تشکر کنم ؛ پروانه ماهان ، زهرا عروس خوب پدر سالار ، خانم بس ، فاطمه ملاصدرا ، فخرالزمان ،‌ مهین مشرقی ، تارا ، ثریا اردلان .... و زلیخای عاشق. گر چه همه این عزیزانم عاشق بودند ولی عشق زلیخا خود یک معجزه بود.

این زنان و تنها دوستان نازنینم گاهی تشویقکی شدند و اگر تنبیه نشدند ، خدا را شکر ،‌که البته باور نمی کنم بازیگر زنی در جهان باشد که شماتت ، تحقیر و تنبیه نشود. اما همواره بزرگترین مشوقم مردم بودند با مهر آریائیشان و ایمان به خدا.

بسیار بسیار مفتخرم که در تمام طول زندگی بازیگری ام ، تنها و تنها یک حامی داشتم و به قول جماعت سینمایی آنان که با کمان حلاجی پنبه ام را زدند ، خواسته یا ناخواسته به دنبال چیزی بودند که سهم من ورای آن بود.

در طول بیش از دو دهه هرگز افتتاحیه و اختتامیه جشنواره فجر را ندیدم . کارت دعوت به دستم نرسید! و خلاصه به قول ولتر؛‌" خدایا مرا از شر دوستانم در امان بدار، خود با دشمنانم می دانم چه کنم!"

در مقطعی که سینما راجایگاهی شایسته برای خود نمی دیدم ، تلویزیون پایگاهی شد تا مهرم را با مردم مهربان تقسیم کنم .

و باز به قول حافظ ؛‌" کیمیای سعادت رفیق بود رفیق " ،‌ رفقایی که همچنان هستند و من قدردانشان و آنان که رفتند خدا به همراهشان . و اما این همه تنهایی ،‌برکت بود برای خلوت انس و این که ؛ " یدالله فوق ایدیهم " ،‌ که ترجمه سینمایی آن می شود : براستی خدا بزرگ ترین کارگردان است .

آنچه می بایست از جادوی سینما و بازیگری بیاموزم ،‌آموختم تا شاید ره توشه ای برای نوشتن باشد و در پی تجلی معجزه عاشقانه زلیخا در زندگی ام . ‌اینک برآنم تا با اعجاز کلمات ،‌پیوندی دیگر با شما نه از جنس نقش آفرینی بلکه با آفرینش نقش داشته باشم .

اراده امروز من برای نوشتن ،‌ گویا مجالی برای بازیگری نخواهد گذاشت ،‌ اما باید دید اراده خدا چه تقدیری برایم رقم خواهد زد.

باشد که از این آزمون سربلند و دست پر بیرون آیم . »

ریاحی در اولین کار سینمایی با فیلم سینمایی پاییزان در سال 1360 خود را به عرصه بازیگری و سینمای ایران معرفی کرد. کشتی آنجلیکا، آپارتمان شماره 13 ، شام آخر، بانوی من، تارا و تب توت فرنگی و دعوت از دیگر آثار مطرح این بازیگر توانای سینما و تلویزیون محسوب می شود.

سلام

اميدوارم حال همه خوب باشه

ديشب از برد بارسلونا خيلي خوشحال شدم انگار اين پيروزي واسه خودم بود ولي واقعا بهتر از منچستر بازي كرد ولي برام خيلي عجيب بود فكر ميكردم مثل گوارديولا خوشحالم فكرشو بكنيد گوارديولا توي اولين فصليه كه اومده بارسلونا و همه ازش يه انتظارات خاصي دارن و با اينكه هموز سي و خورده اي سال داره و حدود نصف سن فرگوسن و نصف تجربه ي فرگوسن رو داره ولاي تونسته سه تا جام رو بگيره كارهي كه هژنوز رئال نكرده شايد جوگير شدم اما ميخوام بازم بگم نميدونم اين صحنه رو ديدين يا نه اينكه گوارديولا توي زمين وايساده بود و داشت بازيكناشو وجام رو ميديد كه همون لحظه و يا صحنه ي بعدش بود كه يه فرياد خيلي قشنگي زد اينكه همه ي خستگياش رو تخليه كرد

راستي ديدين برباتف واسه اين كه انگليسيش بهتر بشه فيلم هاي پدرخوانده رو ميديد

از نفس افتادم کوکا ....یه کمی کوتاه تر بنویس

از لحظه ای که نامش را دانستم فهمیدم که با رمانی عجیب طرف هستم.نامش "برنده تنهاست" است و کار جدید کیمیاگر خودمان "پائولو کوئلیو". سرانجام رمان جدید کوئلیو که به گفته ی خودش تصویری است از جهان در حال حاضر توسط ناشر همیشگی اش کاروان در 464 صفحه چاپ شد.مثل همیشه ترجمه کار آرش حجازیست.هنوز کتاب را در قزوین گیر نیاورده ام و احتمالا مجبور شوم اینترنتی سفارشش دهم.می توانید فصل اول کتاب را رایگان در سایت انتشارات کاروان مطالعه کنید.اما فکر کنم باید ابتدا عضو سایت شوید.مطمئن نیستم.بهتر است خود معرفی نامه ای که درسایت انتشارات کاروان نوشته شده را در زیر بیاورم:

نویسنده‌ی محبوب برزیلی و خالق کیمیاگر، پائولو کوئلیو، با رمانی متفاوت و مسحورکننده برگشته است: برنده تنهاست گردشی عجیب و باورنکردنی در دنیای مشاهیر و ثروتمندان و هنرمندان است که شخصیت‌های مخلوق کوئلیو یا دیوانه‌وار شیفته‌ی آن هستند یا دشمنش.

برنده تنهاست مراقبه‌ای ژرف و دقیق بر مفاهیمی چون قدرت شخصی و رؤیاهای معصومانه‌ای در دنیای سینما و مد و شهرت است که هیچ‌گاه به جایی نمی‌رسند چون دیگرانی هستند که یا رؤیاها را نابود یا دگرگونه‌اش می‌کنند. تمام این رمان در فاصله‌ی بیست و چهار ساعت در جشنواره‌ی کن می‌گذرد. ایگور، کارآفرین موفق روس، راهی ظلمانی را برمی‌گزیند تا عشق ازدست‌رفته‌اش را بازبیابد: همسر سابقش، اِوا. ایگور که تصور می‌کند زندگی‌اش با اوا از پشتوانه‌ای آسمانی و مقدس برخوردار است زمانی به همسر سابقش گفته بود برای آنکه او را بازگرداند جهان‌های زیادی را نابود خواهد کرد. نزاع میان نیروی پلید این شخص و جامعه سر می‌گیرد و همان‌طور که داستان رمان پیش می‌رود مفهوم اخلاق واکاوی می‌شود.

در پشت صحنه‌ی این اَعمال بیمارگونه تهیه‌کننده‌های سینما و هنرپیشه‌های مشهور و افراد شهیر روبه‌زوال و مدل‌ها و طراحان برجسته‌ی دنیای مد حضور دارند که چهره‌ی مخدوش «اَبَرطبقه» را به تصویر می‌کشند؛ طبقه‌ی برگزیده‌ترین برگزیده‌ها، یعنی همان کسانی که روش زندگی مردم را در جهان تعیین می‌کنند. هنگام خواندن این رمان، خواننده بارها در تعیین ملاک خیر و شر دچار تردید می‌شود. پائولو کوئلیو با تشریح زندگی این شخصیت‌ها ‌ــ‌ که غالباً الهام‌گرفته از شخصیت‌های واقعی هستند ‌ــ‌ رمانی خلق کرده که هم گواهی بر زوال ارزش‌های معنوی در جهان امروز است و هم خواننده را با تعلیق‌ها و هیجان‌های بسیار چنان مسحور می‌کند که نمی‌تواند از ورق‌زدن صفحات خودداری کند. برنده تنهاست، دوازدهمین رمان کوئلیو، کتابی است متفاوت با تمام کتاب‌هایش که خوانندگان همیشگی او را حیرتزده خواهد کرد.

... و خداوند بارسا را هم دوست دارد.

سلام ناز !

مدتی از میادین!(کامنت ها) دور بودم حالا باید جبران کنم!

1-یه سؤال: با توجه به اینکه همیشه گفتی کوبریک کارگردان بزرگیه چرا کارگردان محبوب تو نیست؟

2-یه خواهش:یه پرونده واسه فیلم پاپیون میخوام(البته احتمال میدم قبلا نوشته باشین اگه نوشتین شماره ی مربوط به این پرونده در مجله فیلم رو بهم بگو)

3-یه سایت توپ سینمایی پیدا کردم(البته احتمالا تو قبل از من دیدی!)http://www.theyshootpictures.com

در این سایت 1000 فیلم برتر تاریخ سینما به وسیله ی 1825 منتقد،فیلمساز و ... انتخاب شده. در کل سایت متنوع و باحالیه

سلام امیر جان.مرسی نیما جان. بی صبرانه منتظر این شاهکار هستم.امیدوارم اقای کیمیایی امیرم توش باشه اون وقت دیگه عیشمون کامله. بازم دمتون گرم

صد در صد به کروبی رای میدی! مطمئنم

سلام امیر . این آهنگ رو امیر تتلو واسه میر حسین عزیز خونده. معلوم شد که طرفدار کروبی هستی (از کامنت آره قبوله ... ) ولی اینو گوش کن. با حاله.

http://www.rapfa3.com/modules.php?name=News&file=article&sid=2460

شش ماه بعد:

امیر قادری: شاید بعدا راجع به کاندیدای مورد علاقم نوشتم!!!!!!!

من میگم یه نظر سنجی بذارین راجع به کاندیدای مورد علاقه امیر قادری، بعدش به قید قرعه به برنده ها جایزه بدین.

آقا پرونده "مرد روی سیم" شما عجب باحال شده. خیلی حال کردم. پرونده های قبلیتون هم خیلی خوب بودن. اما این یکی از یک جنس دیگه ست. دستتون درد نکنه.

"مستند «آقای کیمیایی» هم در این بسته ... " امیر قادری دروغ می گییییییییییییییییییییییییییییییییی !!! حداقل اون شایدو از اول جمله بردار ءکه اصلا از شک و دودلی خوشمون نمیاد. راستی اگه قراره راجع به کاندیدای مورد علاقت بگی و مثل علی معلم حالمونو بگیری(که ظاهرا نظراتون یکیه!) لطفا نگو ء بذار فکر کنیم امیر قادری خیلی باحال تر از اونی که فکر میکردیم): گرچه تو کامنتای بالا یه اشاره ای بهش کردی ءولی لطفا حالگیری نکن

میگم امیر پس این مچبندای سبز ما آب زرشکه دیگه نه؟!! البت که شما باید حرفاتو بزنی ء ولی فکر کنم بعدش که اسمشو بردی ما باید مثل مهدی یه لعنت به خودمون بفرستیم که این امیر قادری با حس وحالی که انقدر نوشتهاشو دوست داشتیم چققققققققققققققققققدر ازمون دور بوده و ما فکر میکردیم ...

1 - من مدتيه كه با اين سايت و نوشته هاش مشكل پيدا كردم و قصد داشتم كه ديگه ننويسم !! هر چند هر روز و چند بار مي آيم و مي خوانم همه را .

2 - حالا اما نتونستم مقاومت كنم و اومدم كه در برابر نوشته منطقي و ارامت در روزنامه اعتماد ملي در جواب نوشته حميد امجد ، سر تعظيم فرود بيارم و بگويم كه ممنونم . از حالا به بعد سعي ميكنم كه لجبازي را كنار بزارم و در اين روزنوشتهاي تو مشاركت كنم

واقعا تو هم طرفدار کروبیی؟باورم نمیشه.لطفا صریحا اعلام کن تا باور کنیم بعدشم صریحا دلیل بیار. میدونم آره... کامنت قبلی ام را بیخیال.آخه دیگه موضوع داره خیلی حساس میشه ...

حالا و پس از پخش فیلم اول تبلیغاتی میر حسین موسوی با خیال راحت اعلام میکنم که میر حسین موسوی نامزد مورد علاقه من در بین گزینه های موجود است و به او رای خواهم داد.

شرط میبندم امیر قادری طرفدار کروبی نیست ( آمین)

خیلی خیلی جالبه که همه شعار جذاب "زنده باد مخالف من" فقط دوست دارند بنویسند و توی دستشان بگیرند و تکانش دهند.

جواب کامنت م.عمرانی را که امیر نوشته بود خیلی دوست داشتم و مشتاقانه منتظر نوشته ی امیر برای کاندیدای مورد نظرش هستم.

جدا" چرا نمی خواهیم فکر کنیم یکی دوست ندارد به آن که ما دوست داریم رای بدهد؟ ( حتی به احمدی نژاد)

از فیلم مستند موسوی /مجیدی یاد گرفتم حیف که تختی نیست وگرنه بهترین گزینه برای رییس جمهور مادام العمر ایران بود!!!

صبر کن تند نرو قبل از اینکه تبرت رو واسه میر حسین ما بلند کنی چند نکته رو بدون :

1_ ما میر حسین رو دوست داریم این نکته اصلیه ما با دلمون رفتیم سراغ میر حسین اما طرفدارای کروبی نمیخواهم بگویم با عقل بلکه با یکجور منطقی که شدیدا محدود شده اطراف او جمع شدند به نظرم ما نزد خدا محبوب تریم شاید توسعه یافته نباشیم شاید مثل گوسفند باشیم اما به کارمون اعتقاد داریم اتفاق می خواهیم کشور یک قدم به سمت جلو برداره دلیل ما نبودن احمد نژاد نیست دلیل بودن موسویه

2_اتفاقا مشکل من با کروبی اینه که به کوچکترین کارش اعتقاد نداره این جیزیه که مهرجویی میفهمه و نامزد محبوبش میشه میر حسین و تو نمی فهمی چرا می گویم اعتقاد ندارد ؟ کروبی سریع تر از همه اعلام نامزدی می کند و وقتی ازش می پرسند به نفع کسی کنار می روی می گوید نه چون من رو حزب انتخاب کرده من معتقد به کار حزبی ام و دیگران هم عضور حزب ما بشوند تا با آهنها درو حزب رقابت کنم ببینیم اسم ها هست حزب -مشاور -برنامه اما اصل مطلب که اون اعتقاد به عمل هست نیست حلقه مشاوران کروبی رو دقیقا کسانی هستند که علیه احزابشون طغیان کردند کرباسچی از کاگزاران-ابطحی از روحانیون -کدیور و عبدی از مشارکت و.. یعنی مروبی نخستین ایه کار سیاسی اش که حزب بود روو به نفع منافع شخصی و پیر.زی در انتخابات مصادره کرد یعنی حتی به کار حزبی خودش در این چند سال اعتقاد نداشت .

3_اتفاقا موسوی برنامه دارد اما ادا در نمی آورد برنامه ها بیرون اومده و موجده ببین امیر حقیقت رو بگو یعنی چی یک تعداد ایده کلی میر حسین موسوی تا این لحظه 4 صفحه برنامه اقتصادی ارایه داده که کروبی به یک ایده (سهام نفت) خلاصه اش کرد میر حسین موسوی برنامه دقیق برای رفع تورم داده که کروبی اصلا حرفیی از اون نزده میر حسین موسوی برنامه کامل برای احقاق حقوق شهروندی داده میر حسین موسوی برنامه اش رو برای احیای حقوق زنان دیروز اعلام کرد

4-چند ماه پیش در روزنوشت هات در حاشیه خبر قرار دادن اینترنت رایگانن در پارکها و .. اعلام کردی یک جامعه برای توسعه به این موارد نیاز دارد میر حسین موسوی دیروز رسما برنامه ای برای رایگان شدن اینترنت ارایه داد.

5-این از برنامه پس دلیلی برای بی برنامگی نداریمن اما سکوت بیست ساله اولا اگر بشود اسمش را سکوت گزاشت و حضور او در دوم خرداد در حمایت از خاتمی (حتما پوستر های دو نفری این دو رد اون زمان رو یادت هست) واکنش شدیدش به توقیف مطبوعات اظهار نظر و.. موجود هست اما اینکه رغبتی به حضور در قدرت نداشته در نوع خودش عیب شمرده نمی شه باید دقت کنیم با اینکه داشتن حزب و کار تشکیلاتی نشانه توسعه است اما کروبی دقیقا به تمام این موارد پشت پا زده و دقیقا افرادی را دورش جمع کرده که نه عضو حزبش هستند نه با حزب های خودشون همرا بودند

6-اما همه اینها کافی نیست برای پیروزی و برای شکست دادن مردی در قدرت به موج نیاز داریم موج همیشه نشان نا آگاهی نیست و طغیان علیه موج نشان آگاهی اتفاقا موجی که به قصد برکندن ظلم باشه بسیار ازشمند عین آگاهیه

7_میر حسین موسوی در فیلم مجید مجید ی و برخی برنامه هاش دقیقا ارا محمود احمد نژاد را هدف گرفته و از جنبه دیگر تواناییش یعنی همراه کردن قشر مذهبی بهره برد اما این به معنی دوری او از گفتمان روشنفکری نیست ازت دعوت می کنم به فرهنگستان هنر بری و کار بسایر عمیق مطالعاتی که توی این فرهنگستان زیر نظر موسوی انجام شده ببینی تا نگویی در این بیست سال خواب بوده اتفاقا بیدار بوده و کار کرده و ساخته و نوشته و نقاشی کشیده و روز به روز قدرتمند تر شده برای روزی نیاز به او باشد قیاس مع الفارق است اما ام علی هم زمانی احساس می کند که باید سکوت کند و سالها سکوت می کند اما سجاد کل دوران امامتش را سکوت می کند اما سکوت به معنای بی تحرکی نیست اتفاق تقیه اام صادق نتیجه اش یک کار عمیق و عظیم علمی است و تقیه (و نه سکوت )میرحسین موسوی نتیجه اش گنجینه ایست به نام فرهنگستان هنر که مهرجویی و مجیدی و فرمان ارا و ..ارزشش را می دانند

8- تاریخ حضور کروبی را پیگیری می کنم و روز به روز بیشتر به این نتیجه می رسم که او اعتقادی به کار هایش ندارد کروبی در انتخابات مجلس ششم و با حضور در لیست جبهه مشارکنت به عنوان نفر 29 ام وارد مجلس می شود و در مجلسی که اکثریتش از مشارکتی ها هستند رییس می شود اما دقیقا روزی که این ریاست باید به کمکی تااید صلاحیت همین مشارکتی ها بیاید از حرکت جمعی آنها کناره می گیرد و رسما اعلام می کند انتخاباتی را که با رد صلاحیت گسترده دوستانی برگزار می شود که او را به صندلی ریاست نشانده اند قبول دارد ایا این نشان توسعه است؟

9_به میر حسین رای میدهم چون به او اعتقاد دارم چون می دانم وقتی مهر جویی کل ابرویش را برای یک نفر می گزارد بی مورد نیست چون به مهرجووی اعتقاد د اردم چون به علی سنتوری اعتقاد دارم چون حضور زهرا رهنورد کنار میر حسین اعتقاد دارم به میر حسین رای می دهم به خاطر ایمان اعتقاد و صدا قتی که در همه کارهایش هست .

10-داریوش مهر جویی:سلام من را به اقای موسوی برسانید و بگویید منتظر آمدنش هستیم و دوست داریم برایمان وزیر فرهنگ کتابخوان انتخاب کند .به او بگویید ما به اینده خوش بینیم.

سلام.حالا و بعد از پخش فیلم میرحسین،با خیال راحت می گم من رای نمی دم.میرحسین،هیچ برنامه ای نداره و با برانگیختن احساسات می خواهند به او رای بدیم.او احمدی نژادی دیگر است.کروبی هم که با این تیمی که جمع کرده(از محمود دعایی تا عباس عبدی!)واین برنامه های فضایی(مثل واگذاری سهام نفت در دوره ی اوج گیری رکود تورمی وبرداشتن نظارت استصوابی!!!)معلومه که نمی دونه در چه زمانی داره وارد می شه و فقط داره دست و پا می زنه برای ریاست جمهوری.رضایی هم که...

به هر کسی که رای بدی نظرت محترمه ولی لطفا نگو که ماها داریم از رو احساسات به موسوی رای می دیم که انگار داری بهمون فحش میدی ء اونم بدجور

سلام امیرجان. در مورد انتخابات و کاندیدای مورد علاقه مون توی روزنوشت بعدی ات که گفتی کاملا انتخاباتیه صحبت می کنیم. خاصه در مورد فیلم های مستند کاندیداها. اما یه نکته مهم که این چند روزه ذهن منو مشغول کرده اینه که : برنامه نود هدفش کمک به ارتقای سطح فوتبال ایرانه. در این زمینه کارهای زیادی هم کرده. از برنامه های محبوب اکثر ایرانیاست. توش زندگی جریان داره. فقط هم عادل فردوسی پور می تونه از پس اجراش بربیاد. دوشنبه هایی که نود پخش نمی شه ، معنا نداره. انگار که اصلا دوشنبه نیست. اما چرا نود باید در این زمان تا آغاز لیگ بعد تعطیل بشه. درست الآن که وقت جمع بندی و تحلیل آنچه که در این یکسال گذشت است. شاید واقعا چیزی نداشتیم (به جز حاشیه) که بخوایم تحلیلش کنیم !!! اون آهنگ تتلو که لینکشو توی کامنتای بالا گذاشتم دانلود کن و گوش کن. بر خلاف اون آهنگایی که تا الآن ازش شنیدیم.

امير! يادت باشه كه يك جمله هم درباره " مالديني" ننوشتي؟ يادمون مي مونه !

امیر جان نا امیدمون نکن...

"محبوب" چی ؟ به جای "پاپیولار" می نشیند؟

من بعد از دیدن مستند میرحسین تازه به شک افتادم . مخصوصا اونجایی که اون مرد موتور سوار داشت از بدبختیاش می گفت در حالی که میرحسین خوشحال و خندان تماشاش می کرد . کلا چیز خاصی جز جیغ و ویغ مردم نداشت ....

خلاصه خدا آخر عاقبت همه رو به خیر کنه

پرونده فارست/ بنجامین هم انتظار داشتم مفصل تر از این باشه . به هر حال ممنون

فیلم موسوی اصلا دیشب خوب نبود! اصلا انتظار چنین چیزی رو نداشتم. بعد از دیدن فیلم توی سالن تلویزیون خوابگاه یه دو ساعتی هم با طرفدارای احمدی نژاد گفتمان! کردیم. وقتی داشتیم بر میگشتیم به اطاقمون دوستم حرف خوبی زد گفت سعیده آدم بشینه جنس استدلال و ته حرفهای این بچه های طرفدار احمدی نژاد رو در بیاره انگار یه تمامیت خواهی صرف تهش می مونه جا داره آدم حسابی روش کار کنه. اینکه دایره آدمایی که توش راه می دن این قدر تنگه که هر کسی توش جا نمیشه.

در مورد انتخاب میان کروبی و موسوی باید بگم که از نظر من وقتی با استدلال جلو می رم واقعا کروبی انگ این نظامه! تیمی که چیده تیم قوییه قبول سیاست گذاری و برنامه اقتصادیش هم خیلی قابل قبول تر و منطقی تر است همه اینا قبول ولی درونا توی خودم با خودم نمی تونم کنار بیام که به این آدم رای بدم انعطافش به قدری ست که جامعه با ریاستش هم می تونه سقوط کنه هم می تونه رشد کنه و این برای ما توی این شرایط خطرناکه. در مورد میر حسین هم باید بگم که مشکل بزرگی که باهاش دارم اینه این آدم هنرمنده و تا اینجایی که من خوندم و دیدم عرصه سیاست و قدرت لازمه اش چیز دیگریست! و ترسی که از رای به موسوی دارم این هست که اکثر کسانی که داریم بهش رای می دیم سلبا بهش رای می دیم یعنی از انجایی که می خوایم فلانی نباشه بهش رای می دیم نه اینکه یه نگاهی جامع از رئیس جمهور شدن این ادم داشته باشیم. اما در هر صورت من ترجیح می دم که به میر حسین رای بدم چون گزینه بهتری به ذهنم نمی رسه. در مورد جو احساسی هم که دوستان می گن پیش اومده معتقدم برای از بین رفتن این فضای خفته تا حدی لازم بود. و اینکه شخصا با تمام ارادتی که به خاتمی دارم اصلا علت انتخابم حمایت خاتمی نیست. هیچ انتخاباتی به اندازه انتخابات این دوره برای من حیاتی نبوده صابون ریاست جمهوری احمدی نژاد بدجوری به تنم خورده! کاش به جای رایزنی میون کروبی و موسوی یه ذره فضا رو انتخاباتی تر کنیم. (من توی نگاه این آدم چیزی می بینم که دوستش دارم یه چیزی که از من می خواد باورش کنم.)

مثل اینکه جو انتخابات سایت رو فرا گرفته!

من رأی نمیدم دلایلم قابل گفتن نیست ولی شمایی که میخواین

رأی بدین هدفتون از این کار چیه؟ میخواین رأی بدین موسوی رو

بیارین تا دوباره به دوره ی خاتمی برگردیم و بعد دوره ی دیگه دوباره

یکی مثل احمدی نژاد میاد و ...

شاملو راست میگفت ما همیشه دنبال تسکین هستیم نه درمان

ولی بزار بهت بگم موسوی این دوره رییس جمهور میشه چون هم

مردم بهش رأی میدن هم این رأی از صندوق در میاد که این دومی

مهمتر از اولیه

پس به اردوگاه غضنفر پیوستی کار من با این روزنوشت ها تموم شد خداحافظ

حالا احساس میکنم زخم دستم خوب خوب شده.....

وجود یک مثلث کارآمد و قوی را دلیل حمایتم از کروبی ست مثلثی که درتیم کروبی وجود دارد که در راس آن شیخ اصلاحات قرار دارد.او با قدرت چانه زنی ولابی گری قادر به تامین امنیت برای دو ضلغ دیگر این مثلث است.

در ضلع دیگر آن یک تیم تکنوکرات قوی حضور دارد که نماد آن کرباسچی است. در این تیم علمی‌افرادی چون دکتر نجفی و… با تجربه‌هایی گران سنگ حاضر هستند وضلع سوم را تعدادی از سیاسیون خوشنام و با سابقه‌ای تشکیل داده‌اند که به دلیل ایستادن برمواضع خویش هزینه‌های گزافی پرداخته‌اند. نماد این ضلع عباس عبدی است. رای من به کروبی یعنی رای به کرباسچی کارآمد، به عباس عبدی به عنوان یک نیروی سیاسی کار کشته و هزینه داده، به مهاجرانی به عنوان یک نخبه فرهنگی.

* یه پیشنهاد: خیلی بهتر میشه که دلیلای انتخاب کاندیدا مورد نظرتون و شفاف و واضح بنویسید نه اینکه فقط اسم ببرید!! شاید بتونیم در مورد خیلی چیزا بحث کنیمو خیلی یاد بگیریم مثل همیشه( حداقل برای خودم)

اگه کسی اینجا قراره به رضایی رای بده حتما حتما بیاد بنویسه خیلی دوست دارم دلیل انتخاب شو بدونم ..

* راستی نزدیک انتخابات حتما مراقب یه سری رفتارا باشیم: معمولاً ما ریشه بسیاری از نا بسامانیهای اجتماعی و عقب افتادگی نسبی ایران را در خارج از مجموعه خود دنبال میکنیم. این مجموعه می تواند کل جامعه ایران و یا قسمتی از آن که شامل ما و دوستان ماست باشد. ولی اگر کمی دقیق بنگریم همه ما ایرانی ها در قسمتی از رفتارهای معیوب فرهنگی مشترک هستیم که ریشه بسیاری از مشکلات جوامع ایرانی و عامل اصلی عقب ماندگی نسبی ایران می باشد. رفتارهایی که معمولاً ریشه در یکی از دسته بندی های زیر دارد. ۱.عدم تبلور بلوغ احساسی در ما ایرانیان، ٢. محافظه کاری فکری و رفتاری، ۳. ایده آل گرایی و عدم اعتماد به نفس، ۴. تفکر طبقاتی و عدم توجه به آزادی های فردی و ۵.عدم درک روح قوانین جامعه مدرن.

......................................................

*ما تماشاچیانی هستیم ٬

که پشت درهای بسته مانده ایم!

دیر آمده ایم...!

خیلی دیر.....

پس به ناچار

حدس می زنیم٬

شرط می بندیم٬

شک می کنیم ...

و آن سو تر

در صحنه

بازی به گونه ای دیگر در جریان است!!

حسین پنا هی

به امیر قادری: عکسای شهر عالی بود هر روز دقایقی از زندگی منو مشغول کردن یه بک گراند خوب که خیلی وقته دنبالش بودمو واسم گذاشتی ...مرسی

مطلبت تو روزنامه اعتماد رو خوندم و اشتباه بزرگ تو و قوچانی رو متوجه شدم شما دارید به یک تیوری رای می دیدی و اصلا دقت نمی کنید ایا کروبی فرد مناسبی برای اجرای سیاست ورزی م درن که بر مبنای حزب و .. هست کسی که تمام اطرافیانش از حزب هاشون بیرون اومدند( ونمی شود گفت بیرون اومدند مثلا یکی مثل کرباسچی از کارگزاران خارج نشده و دبیر کلش همچنان هست در حالی که خود حزب از میر حسین حمایت کرده این تناقض ها بوی مدرنیته و توسععه می دهد ؟)و اینکه اطراف کروبی کسی از اعتماد ملی وجود نداره کروبی در حرکت مدرنش آدم صادقی نیست و میر حسین در حرکت ظاهرا سنتی اش آدم صادقیه من دومی رو ترجیح می دهم چون با آرامش بیشتری می توانم به چهره اش نگاه کنم

مطلبت تو روزنامه اعتماد رو خوندم و اشتباه بزرگ تو و قوچانی رو متوجه شدم شما دارید به یک تیوری رای می دیدی و اصلا دقت نمی کنید ایا کروبی فرد مناسبی برای اجرای سیاست ورزی م درن که بر مبنای حزب و .. هست کسی که تمام اطرافیانش از حزب هاشون بیرون اومدند( ونمی شود گفت بیرون اومدند مثلا یکی مثل کرباسچی از کارگزاران خارج نشده و دبیر کلش همچنان هست در حالی که خود حزب از میر حسین حمایت کرده این تناقض ها بوی مدرنیته و توسععه می دهد ؟)و اینکه اطراف کروبی کسی از اعتماد ملی وجود نداره کروبی در حرکت مدرنش آدم صادقی نیست و میر حسین در حرکت ظاهرا سنتی اش آدم صادقیه من دومی رو ترجیح می دهم چون با آرامش بیشتری می توانم به چهره اش نگاه کنم

شقایق ازت ممنونم نمی تونم بگم امیر قادری ریا کاره اما دقیقا بر خلاف حرف هش عمل می کنه تو جوابش به حمید امجد از سیاه سفید دیدن همه چیز و بر چسب زدن انتقاد می کنه بعد خودش به طرفدارای موسوی بر چسب احساساتی و موج سوار و پناه بردن به آغوش یکی از ترس دیگری رو میزنه خوب ما هم بگیم طرفدارای کروبی... استغفرالله

این فیلمو ببین آیا چیزی غیر ریا ازش برداشت می کنی

http://www.etemaad.ir/Released/88-03-11/151.htm

ببخشید لینک این بود http://alef.ir/1388/content/view/46907/

بد جو داری تنهامون میذاری امیر!

دیگه انگار با ما نیستی

سیاست همینطوره دیگه ..............امازنده باد مخالف من.

سلام

1.خب من یکی که نمی تونم تا روزنوشت بعدی صبر کنم باید حرفمو بزنم تا دفعه ی بعدی که کاملتر و روشن تر حرف بزنیم درباره ی اینکه الان بیشتر کسانیکه با رئیس جمهور فعلی مشکل دارند به موسوی رای می دهند خب شاید این طور باشه و شاید هم بخشی از ان به خاطر شخصیت کاریزماتیک خاتمی (که به نظرم میرحسین زیاد از ان بویی نبرده است) و حتی اینکه او در این چند سال اخیر در عرصه نبوده نکته ای منفی در کارنامه اش است اما برایم جالب است که این مطلق گرایی را بعضی از بچه ها به خود شخص میر حسین ربط داده اند در حالیکه دلیل انتخاب نکردن میرحسین از طرف خیلی ها همان مشخص نکردن مواضع به صورت صریح و حمایت همه جانبه از یک گروه خاص است واینکه سید ما نتوانسته انتظارات را ان طور که باید براورده سازد و این البته در حالی است که شیخ اصلاحات در گفتگویی اعلام کرده که ما فقط نباید بگذاریم این اقا(رئیس جمهور فعلی) بر سر کار اید به هر حال من نیز مثل خیلی ها علاقمند به رئیس جمهوری موسوی والبته روی کار امدن افراد کار بلدی مانند امثال مهاجرانی و کرباسچی علاقمندم(می بینید ؟خیلی هم احساساتی نیستیم)

2.مطمئنا گرمای این جا به خاطر حضور همه ی ما وبه خصوص شخص صاحب کافه است و امیدوارم انتقادم که نشات گرفته از علاقمندی زیادم به سایت است سوء برداشت نشود

3 .راستی بازی امشب اوساسونا و جواد نکوناممان را دیدید؟ هورااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا

4.به امید روزنوشت بعدی

دوباره مطالب مربوط به شما و آقای امجد رو خوندم و حالا فارغ از اون احساسات گرایی ها و جو گیری ها و شور حسینی که ممکنه آدم رو بگیره، با قاطعیت می گم که با حرف های شما خیلی خیلی بیشتر موافقم تا حرف های امجد. متأسفانه امجد تو این نوشته دقیقاً از همون طرز فکری پیروی می کنه که استادش اقای بیضایی اون طرز فکر رو دنبال می کنه. یه طرز فکر مطلق اندیش و اسطوره ساز که وقتی میره سراغ داستان های کهن و تا حدی اساطیری، میشه شاهکارهایی چون مرگ یزدگرد و چریکه ی تارا و وقتی می خواد دنیای پیچیده ی امروزی رو نشون بده می شه فیلم متوسطی چون وقتی همه خوابیم.

سؤال من این جاست که چرا باید این همه اختلاف بین نسل ها باشه؟ چرا باید نسل آقای بیضایی با نسل ما این قدر تفاوت سلیقه د اشته باشه؟ (ذهن انعطاف پذیر شخصیتی مثل مهرجویی استثناست به نظرم) چرا تو عقاید و نوع دیدگاهمون به جهان باید این قدر با هم فرق داشته باشیم؟ این برچسب زنی ها، این نگاه از بالا، این که تو همه چیز به دنبال پیامند و کاری به اصالت و زیبایی ندارن (حداقل در درجه ی اول و رویه ی اصلی ذهنشون) داره به شدت من رو عداب می ده. این همه اختلاف از کجا پیدا شده؟ آیا این طبیعیه؟ تو همه جای دنیا هست؟ یا این جا شرایط این جوریه؟ آیا ما هم با نسل بعدی قراره این همه اختلاف سلیقه داشته باشیم؟ تو رو خدا در حد یه خط هم که شده به این سؤال من جواب بدید، بلکه از این عذاب روحی راحت شم!!

قشنگ