دانلود

تبریک برای همه....داشتم فکر می کردم که فیلم اول سال را همیشه پدر انتخاب کرده و به نحو شگفت انگیزی برای هیچ کداممان انتخابی جز وسترن نمانده....و برای امسال دیشب پدر صدایم زد و خواهان سه پدرخوانده(جان فورد)شد.....اگر من انتخاب می کردم ، انتخابی جز این نداشتم. و اینکه امسال را سال فیلمهای جدید تارانتینو و مایکل مان می نامم و انتخاب ویژه ام برای نامگذاری امسال استیون جرارد است....که برایم سمبل استحکام و طراوت است. در مورد مطلب مجله فیلم هم حتما حق با توست.اما نتیجه کار به نحو عجیبی مضحک از آب درامده....در آغاز از خواننده میخواهی که تند ترین بخش مطالبت را بخواند و بخشهایی که البته موجود نیست. و هدیه من به آنهایی که ندیده اند....فیلم ریچل ازدواج می کند (جاناتان دمی) بی شک از بهترین های سال بوده.درباره اش با هم بیشتر حرف خواهیم زد.من که باشم که برآن خاطر عاطر گذرم .

امیر: فرق بین من و  با بقیه این جاست. به چیزی که  دوباره چاپ شده فکر می‌کنم و نه به بیست سی کلمه‌ای که چاپ نشده.  اتفاقی که  در هر شرایطی نمی‌افتد.

من هم

سلام. سال نو بر همه ي كافه نشينان مبارك. اومديم امسال رو خوب شروع كنيم ديديم اوباما پيام تبريك فرستاده، اولش خوشحال شدم اما پيام رو كه شنيدم متوجه شدم نه فعلا چيزي فرق نكرده. و تازه راه رو هم بر پرخاشگري ها و سروصداهاي تازه هموار كرده.

امیر عزیز و سایر رفقای کافه سلام عیدهمه گی تان مبارک، پارسال اینجا خیلی کم نوشتم اما هر روز اینجا بودم امسال سعی می کنم همین جا باشم و هم بنویسم، نوروزتان پیروز.

با اینکه هیچ وقت بوی تند ماهی دودی را حس نکردم

با اینکه هیچ وقت نفهمیدم بوی یاس جانماز ترمه ی مادربزرگ چه بویی است

یا اصلا ترمه چیست

با اینکه هیچ وقت در حیاط مان حوض نداشتیم

با اینکه هیچ وقت حساب بانکی ام را نتوانستم مثل قلک پول بشکنم و شادیش را بفهمم

اما باز فکر می کنم همه ی این ها برای در کردن خستگی ام

و سر کردن زمستان

کافیست

اگر قرار باشد قبل از عید به چیزی فکر کنم

حتما به بوی یاس جانماز ترمه ی مادربزرگ فکر می کنم

که سال ها پیش مرده

و لابد جانمازش هم با او مرده

سال نو مبارک!

چیزی که تو نوشته های شما توجهمو جلب می کنه این علاقه ی عجیب به بنجامین باتن و عشق و صحبت های زن و مرده.من حس میکنم شما یه جور احساس حسرت دارین.

اولین کامنت در سال 88 با آروزویه سلامتی برای کافه و بچه هاش و البته صاحاب کافه عزیزش . امیدوارم سال خوبی باشه .

امیدوارم امسالم چیزی هایی تو سینما ببینیم که یقمونو بچسبه و درگیرمون کنه و برامون امید و عشق داشته باشه (مثل چمشهایه وال.ای) چیزی که این روزا خیلی بهش نیاز داریم

کاش همه مثل بنجامین باتن و داریوش مهرجویی زندگی کنیم همین طور جوان شویم تا وقتی که مثل یک نوزاد دوباره متولد شویم!!

سال نو مبارک.

farshid

این چند تا کامنت آخر روزنوشت قبلی است که حوالی سال تحویل نوشته شده‌اند و حیف‌ام آمد نخوانده بمانند.

مرمر

تو سال جدید منتظر پرونده های خوب از ملودرامهای کلاسیک تو مجله فیلم هستیم. همون فیلمهایی که تو لیست بهترین های عمر اغلب منتقدای قدیمی هست ومن همیشه با حسرت بشون خیره میمو نم .پرونده های قبلی انگشت شمارند مثل آپارتمان که خودتون گفتید و این برای مجله ای مثل فیلم خیلی کمه.قبول دارید که؟؟پس یه فکری بکنید دیگه.

kid

1- من که موقع تحویل سال مجبورم کنار سفره,پیش خانواده باشم.این مجبور به معنیه بدش نیست.خودمو الکی به بی خیالی میزنم و اینکه اصلا برام مهم نیست که سره سفره باشم یا نباشم و دیگه بزرگ شدمو اینجور حرفا ولی مثلا امسال که می گفتن شاید مامان و بابا جای دیگه باشن(مثلا روی مزاره پدر و مادرشون, برا لحظه سال تحویل,مثه چی حالم گرفته شد.اگه جراتشو داشتم مثه چند سال پیش لباسا عیدمم می پوشیدم.امسالم همین که سال تحویل شد بابام میگه ببینید ماهیا تو تنگ تکون خوردند.همیشه همینو میگه.همیشه اولین جمله ای که من تو ساله جدید از یه نفر میشنوم همینه.جمله بدی نیست.

2- for saken خداست.دریم تیتر کلا خداست.من عاشقه البومه Octavarium شدم یه مدت پیش.مخصوصا I Walk Beside You و The Answer Lies Within که وحشتناکن.

3- حالا که صحبته خوب بد زشت شد,اقا این خوب بد عجیبه کره ای چیزه وحشتناکیه.ببینیدش می فهمید چی میگم.

4- "من مثل بنجامین باتن زندگی می کنم. پس بعید نیست یک روز برسم به همان کیهان بچه های قدیمی که روزی روزگاری در یکی از اتاق های خانه بزرگ پدربزرگ ام پیدا کردم و عاشق کمیک استریپ های شان شدم: ایزاب, تارزان و..."

5- چه قدر از کلمه پیشاپیش بدم میاد ولی فکر کنم باید بگم پیشاپیش عیدتون مبارک.ایشالا ساله خوبی باشه.فکر کنم پارسال برا من ساله خوبی بود(با حالیش اینه که چون هدفه خاصی نداشتم معلوم نیست باید چی میشد تا بش بگن ساله خوب ولی حس می کنم خوب بود,فکر کنم امسال بهتر باشه,حس می کنم باز)

امین

((سال و مال و فال و حال و اصل و نسل و بخت و تخت

بادت اندر شهریاری برقرار و بر دوام

سال خرم، فال نیکو، مال وافر، حال خوش،

اصل ثابت، نسل باقی، تخت عالی، بخت رام))

8دقیقه مونده به تحویل سال و من اینجام . بعد یک هفته . تو این یک هفته که تهران نبودم دلم براتون تنگ شده بود . و یه چیزایی نوشتم که سعی می کن تا شب تایپ کنم و ارسال کنم . مخلص همتون . همه ارزوهای بالا رو براتون دارم و برای تو امیرقادری . همیشه خوب باشید . واینهم .....

و بر آمد بهاري ديگر

مست و زيبا و فريبا ، چون دوست

سبدي پيدا کن ،

پر کن از سوسن و سنبل که نکوست

همره باد بهاري بفرست :

پيک نوروزي و شادي بر دوست !

ریحانه

جمعه 30 اسفند 1387 - 18:56

سلام سلام سلام...

عی عمع مبارک....هنوز به هیچ کس عید رو مبارک نگفتم.گفتم بیام اینجا و اولین تبریک رو به همه بچه های اینجا بگم.

امیدوارم امسال سال خيلي خوبي باشه و ان شاء.. بتونيم به خواسته هامون برسيم.

تابعد....

عید شد ساقی بیا در گردش آور جام را

پشت پا زن دور چرخ و گردش ایام را

«خاقانی شیرازی»

--------------------

نوروز مبارک! تعطيلات به همه خوش بگذره!

منظورم از تولد دوباره فقط جنبه ی شاعرانه ی موضوع بود .مثل نگاه سهراب به مرگ که ان را پایان کبوتر نمی داند .فقط همین!!

farshid

سلام آقا. سلام بچه‌ها. نمی‌دونم ما جزو قدیمی‌ها هستیم یا جدیدی‌ها، ولی هرچی هستیم خُلاصه اومدیم مزاحم شدیم تبریکات فائقه عرض کنیم بابت سال میمون و همایونِ نو که اُمیدواریم آدم‌های نو و درست و حسابی با افکار ِ نو و روحیات نو داشته باشه و خوشی داشته باشه و ثروت که بسی از اهمیت برخورداره. همین دیگه... چی می‌شه گفت؟ ما در ماهنامه‌ی اینترنتی «آدم‌برفی‌ها» یک شماره‌ی بسیار پُر بار و ویژه دست‌وپا کرده‌ایم که می‌طلبه در ایام تعطیلات بنشینید بخوانید حال‌اش رو ببرید. یک پرونده‌ی خیلی باحال درآورده‌ایم در مورد حضرت «یغما گُلرویی» نازنین و یک‌سری مصاحبه و عکس و نقد و فلان و بهمان که باید برید ببینید. آدرس‌اش را هم که می‌دانید ( www.adambarfiha.com ). در این شماره من و رضا کاظمی یک گفت‌وگویی کرده‌ایم که شاید خوندنش ضرر نداشته باشه. پرونده رو هم که فرمودیم. تمام شد؟ نه. یه ترانه هم بود که با این که غم‌ناکه و ممکنه روحیات اساتید رو لکه بندازه و غبارآلود کنه ولی چاره ای نیستش دیگه. ترانه‌ایه به نام «سال نو، بدون تو، بی تو...» که حضرت یغما به تازه‌گی سروده. در وب‌اش هم هست ایضا. به این قرار: تحويل سال نو، بی تو، بدون تو: تکرار سالای تاريکِ پشتِ سر... سالايی که تو شون از تو اثر نبود، نه يه نشونی و نه خط و نه خبر! يه ماهی قرمزه مُرده رو آبِ تنگ، که خواب آخرش يخ بسته تو چشاش... يه سبزه ی کچل تو کاسه ی سفال، که گندمی شدن رؤيا شده براش... يه دسته سنبله پژمرده ی بنفش، با چند تا سکه ی ده شاهیِ سياه؛ يه ساعت خراب که کل زندگيش، وقتو نشون داده، اما به اشتباه... اين سفره ی منه وقتی تو غايبی، وقتی که سال نو يه شوخيه برام! وقتی که پشت هر زنگ تلفنی، دنبال ردتم... تنها تو رو می خوام... اين سفره ی منه، تو قحطی چشات، وقتی که دور دور از خلوت منی؛ وقتی که لااقل واسه گذشته ها يادم نمی کنی، زنگی نمی زنی... دور از تو سال من، روزاش پر از غمه، روزايی که توشون از تو نشونه نيست! دور از تو سال نو، از کهنه بدتره، اين سفره خاليه، اين خونه خونه نيست! من پای سفره ام، اين سفره ی سياه، تو هم کنارِ يه سفره پر از بهار... عيدت مبارک و سالت پر از خوشی! يک بارم عيدو به تقويم من بيار! *** خُلاصه. اگر متن خراب شد و داغون شد تقصیر من نیست. چون سیستم‌ام قاطی کرده و ممکنه پیش بیاد. یعنی ممکنه فاصله ی میون ابیات برداشته بشه و فلان و این‌ها. تبریک می‌گم به همه رفقایی که رفیقن و همه‌ی رفقایی که رفیق نیستن و یا بعد رفیق می شن یا همینطوری دشمن خونی می مونن! از این قرار. بگذریم. بریم ببینیم باید با سال نو و خودمون در این سال نو چی‌کار کنیم. امیر جان سال نو مبارک برای شما و خانواده محترم. با احترام آرمین ابراهیمی

1- سال نو مبارک. سالی پر از شادی و لذت داشته باشید.

2- بیاید به همدیگر عیدی بدهیم. عیدی اول من: شعری از براتیگان:

"یک تکه فلفل سبز

افتاد

بیرون از ظرف سالاد

که چی؟"

3- و این هم عیدی دوم: لینکی درباره سلینجر و زن های زندگی او. برای آن ها که می خواهند از زندگی مبهم و مرموز سلینجر بدونند و البته روشون نمی شه تو زندگی طرف سرک بکشند! و برای اون ها که می خوان بدونند چرا سلینجر هیچ جوره با سینما کنار نمی اومده!

http://sibegazzade.com/main/?p=261

happy new year......

گاهی برای یاد بود لحظه ای کوچک

یک روز کامل جشن می گیریم

....و نوروز جشن گرفتن یک سال کامل هستش پس.....

http://walle.mihanblog.com

سلام

1- باز هم عیدتون مبارک. کیا عیدی گرفتن.؟؟ ما که همه چیزمون با فیلم و سینما گره خورده خوب عیدی هامون هم یه چیزی مربوط به همین موضوعاته. فعلا یک Into the wild و Youth without Youth نصیب من شده. و اینکه امسال حتما سال خوبیه چون برای من با فرانسیس فورد کاپولا شروع شد. بیصبرانه منتظر تترو هستم. و همچنین فیلمهای جدید دو عالیجناب. "حرامزاده های بی شرف" و " دشمنان مردم".

2- اگر کسی بهتون زنگ زد و پیشنهاد کرد تعطیلات برید بروژ ، فریب نخورید. چون احتمالا قصد جونتون رو کرده.

3- این هم عیدی امروز من به همه شما.

http://assets.m80im.com/webmasters/butchcassidy/Images/DVDCover.jpg

http://www.eatbrie.com/large_posters_files/Butchcassidyandthesundancekid2.jpg

بگذریم. این پایان نیست......................

رفتن سراغ هیولایی مثل پالپ فیکشن در حد یک مقاله یا حتی پرونده (و راستش یه کتاب) اساسا کار اشتباهی است مگر این که یک جنبه از وجودش را مورد بحث قرار دهیم . پالپ فیکشن به اقیانوسی میماند که هر بار غواصی در آن شما را با نکته ها و ایده های تازه مواجه میکند . شرط میبندم همین الان فیلم را داخل دستگاه بگذارید و تصادفی یک بخش اش را انتخاب کنید همان سکانسی که فکر میکنید از بس دیده اید حفظ شده اید . دقیقه فلان مثلا . امکان ندارد دیالوگی کارکتری حرکت دوربینی نوری رنگی چیزی از دل این هیولا بیرون نیاید و برای اولین بار یقه تان را نچسبد .

اینارو که خوب یادتونه امیر خان؟ طبق عادت قبلی مجله فیلمهامو ریخته بودم دورم و داشتم ورق میزدمشون که رسیدم یه این پرونده . خیلی دوسش دارم این پروندرو و به قول خودتون بلعیدمش . فکر کنم موقع تهیه اون پرونده حالتون خیلی خوب بوده . چون یه چیزی توش بود که خیلیارو عاشقش کرد . حالا ریشه علاقه مفرطمو به امیر قادری پیدا کردم . حالا فهمیدم بازی بزرگان 1 و 2 هم نبود . این پرونده بود که باعث اون حس عجیب به نوشته ها (و بعد ها شخصیت) امیر قادری شد . خلاصه دلم نیومد تو این روزا از اون پرونده محبوبم که واسم خیلی عزیزه حرف نزنم .

خوشبحالتون امیر خان که تو خاطرات سینمایی خیلی ها جا کردین . خود من بارها وقتی یاد فیلمی میوفتم به سرعت جمله یا نوشته ای از شما میاد تو ذهنم . این خیلی قشنگه

سلام دوستان عزیز.

بهاران مبارک...

http://i39.tinypic.com/28urva.jpg

دوباره سلام...

امیر خان ایام عید رو همیشه اینجا هستم/و هر بار هم که بیام با اجازه شما یه عکس عیدی تقدیم می کنم!

///

این عکس هیپرن و شون کانری خیلی برام عجیبه! هیچ وقت اینجوری ندیدمشون! به نظرم خیلی غریب و معصوم میان! فیلمش رو هنوز ندیدم! گیرم بیاد حتما می بینم! راستی این روزای عید رو تنهام با کلی کتاب و فیلم!...

///

http://i42.tinypic.com/3358s53.jpg

مهربان تر می شوند. دوست تر می دارند. می بوسند گونه های کهنه را تا دگر شوند. تازه شوند و شکوفه های تازه دهند. اینچنین است عید. که من اینجا با تو بودن را بگویم و در آن گوشه سفره هفت نشسته، ماهی قرمزی اسیری بکشد. اینچنین است عید. دستانت را بگشا. ببین چقدر شکوفه های تازه سبز بودن رویانده. دستانم را رها کن. برو یکی آزادی بخر. زیاد گران نیست. فقط گذشت تومن است. تنگ بلورین تو را می طلبد.

عید بر شما مبارک.

Kinder, more love, kiss the old cheeks to be else. To be new and to grow new blossom. This is a celebration that I say about being with you and about a fish in captivity on corner of the seven put table-cloth. This is New Year celebration. Open your hands. See what new blossoms of being green are grown. Leave my hands. Go to buy liberation. Not so expensive. Just a remission. The crystalline bottle is waiting for you.

Happy New Year.

"این تصویری از سکانس آخر فیلم محبوب‌ام اثر ریچارد لستر عزیزم است که دفعه بعد، با دکوپاژ کامل و جزئیات، شرح این سکانس آخر را برای‌تان می‌نویسم" بیشتر از یک سال پیش این عکس را با این شرح گذاشته بودی اینجا و ما هنوز منتظریم. در مورد مجله فیلم باز هم حتما حق با توست.اما در اینکه نتیجه کار مضحک از آب درامده شکی نیست.حالا تو هی بگو. و اینکه حالا احساس می کنم دارم با بنجامین باتن محشور می شوم.واقعا اینقدر زمان احتیاج داشتم. در کامنت قبلی من آن مصرع آخری که آمده را حکایتش این است که داشتم وبلاگ امیر حسین جلالی را می خواندم.که واقعیتش خیلی جاها حرصم را درمی آورد و اذیتم می کند.و اغلب نمی توانم درکش کنم.اما از این شعری که در یکی از پست هایش گذاشته بود خوشم آمد.کپی اش کرده بودم که جایی بگذارم که نمیدانم چظور از این کامنت سردرآورد...خدای من نکند کل کامنتم را از جای دیگری آورده بودم.

امیر: نمی‌دانم همان ماجرای پرت کردن یک گل به سمت حلاج است یا... اما از آن جایی که به تمرین‌ام برای ابراز هر جور احساسی در هر لحظه ای ادامه می دهم،  و از آن جایی که  باز تمرین می کنم  در جایی که  تایید نظرات ملت دست خودم است، هر جور حرف و نظری را بازتاب دهم و این کار را به خصوص در این روزنوشت انجام داده‌ام، و راست‌اش این قدر اعتماد به نفس دارم  - و البته عادت کرده‌ام  - که  اصلا برایم مهم نباشد، پس باید اعتراف کنم از این جمله دلخور شده‌ام: «اما در اینکه نتیجه کار مضحک از آب درامده شکی نیست.» نه فقط به این دلیل که  یک «به نظر من» به اش اضافه نمی‌کنی و راست‌اش در مورد «مضحک»،  باز باید بگویم ما این جا با هم این طوری حرف نمی‌زنیم (شاهد مثال‌اش همه کامنت‌های این سال‌ها) بیش‌تر از این ناراحت‌ام که  کاوه اسماعیلی که من می‌شناسم، حیف است که هوش و استعدادش را در مواردی - به نظر من - این قدر محدود کند. و این محدودیت به خصوص جاهایی خودش را نشان می‌دهد که برای من خیلی آشناست. که اصلا همان مقاله - به قول تو مضحک - هم  یک جورایی در همین باره است. و باز دلگیری‌ام از این است که شاید فرسنگ‌ها دور، پشت این جور اعتراض‌ها و بحث‌ها رد یک جور چپ‌گرایی رومانتیک کور می‌بینم که حتی نمی‌توانم توضیح‌ دهم ارتباط‌ش را. ولی این قدر به‌اش حساس‌ام (شاید چون رگه‌های شدیدی از گرایش به آن در خودم هم هست) که زود به نظرم می‌‌آید و -باز به نظر من-  لطمه جبران ناپذیری به  گسترش و توسعه فرهنگ در این کشور زده.  (آخیش. درست یا غلط حرف‌ام را زدم که اگر نمی‌زدم، یک دروغ در فضای این جا می‌ماند و روزی روزگاری خودش را نشان می‌داد. حرفی به ذهن‌ام رسیده بود و احساسی داشتم و بروز نداده بودم) این جاست که شما می‌گویی خب من هم احساس‌ام را بروز داده‌ام و آن وقت من باز برمی‌گردم به اول بحث‌ام که از یکی مثل کاوه اسماعیلی -  باز به نظر من... خلاصه حرف من در آن مقاله درباره همین «مضحک» خواندن چنین دستاوردی است -  در برابر واکنش دیگر، که مطلب چاپ نشود و مچاله‌اش کنم و داد بزنم و... (هر چند که  گفتم نه تنها ناراحت نیستم، که راست‌اش در این مورد خاص به نظرم این جوری و با آن پانویس «نفع‌‌اش» هم بیش‌تر است!)  -  و تازه آن وقت است می‌رسیم به این نکته که البته هر چیزی مرز دارد و درباره هر پدیده‌ای با توجه به مختصات خودش می‌شود حرف زد و معامله کرد. یک جاهایی حتی یک قدم هم نمی‌توانی کج بگذاری. تمام نمی‌شود بس که حرف در این‌ باره دارم.  و این که این مقاله چی شد کاوه؟  راستی‌ درباره این سکانس قبلا هم نوشته بودم؟

سلام دوباره عیدتون مبارک دیدی تلویزیون چه نوشابه خانواده ای برای اخراجی ها باز کرد؟ اونوقت می گن ملت چرا فیلم فرهنگی نمیرن به هرحال امیر جان و بروبچس کافه امیدوارم در سال نو به آرزوهاتون برسید

برای آریان.گ: آقا فکم افتاد!دقیقا سه شنبه این اتفاق برام افتاد دورو برم پر از مجله فیلم و فیلم نگار بود فکر کنم یه چهار پنج ساعتی داشتم همه مجله ها رو ورق می زدم اما هیچ چیز به اندازه نوشته امیر درباره پالپ فیکشن حالمو جا نیورود. مطمئنم که یه چیزی هست که اینجا کنار هم جمع شدیم یه چیزی هست! صاب کافه دستور فرمودند که تبریک های عیدمون رو تجدید کنیم دارم فکر می کنم که چی رو نداشتم و ندارم که نداشتنش اینقدر سخت و دردناکه که داشتنش رو برای شما دوستان نزدیک ندیده ام آرزو کنم. راستش تو سال 87 یه دنیا درد ریخت تو سرم که وقتی خواستم درمونشون کنم همه دکترا می گفتن اضطراب نداشته باش آروم باش! خوش باش! خیلی تلاش کردم که بتراشم و بدست بیارمشون اما به این نتیجه رسیدم که به زور حاصل نمیشه و باید بیاد و آومدنش هم مستلزم اینه که من سعی در میل به طرفش رو کنم خلاصه سرتون رو درد نیارم دنبال یه ریزه آرامشم و یه ریزه لذت یه ریزه خوشی یه ریزه لحظه های ناب زندگی یه ریزه آدم ناب یه ریزه ... اگه پیداش کردید این طرفا هم بفرستید که تا حدی از این سرگردونی که حضورش دیگه داره طولانی می شه سبک شم. با این توصیفات و اما...: امیدوارم که تو سال جدید حالتون خوب باشه چون از نظر من خیلی مهمه! اگه حالت بد باشه! ای وای... ای وای... (ای وای... ای وای... سپیده تو چی کار کردی؟ دیوونه این قسمت درباره الی ام دیوونه اشم دلم هری می ریزه وقتی یادش می افتم.) دیشب قسمت اول پدر خوانده رو دیدم وقتی امروز مردها تو میهمانی از کارشون حرف می زدند در گوش خواهرم گفتم«پدر هیچ وقت سر میز درباره کار حرف نمی زد. »

امیر: دعا کن هر چه زودتر یک همچین پرونده‌ای را هم درباره ماریو پوزو درآورم. درباره پدرخوانده‌ها که این کار را کردم.

به نظر منم نتیجه مضحک از آب در اومده و در این شکی نیست.

امیر نازنینم......خوشم می آید که حرفهایت درست و منطقی هستند دقیقا.اما از مظلومیت من است که این حرفها به ناحق سر من خالی می شود.چرا نمی گیری....مطلبت ناقص است؟ناقص......یعنی خواننده را در کلیدی ترین بخش مطلبت به چیزی ارجاع میدهی که وجود ندارد. و بعد اینکه اگر واژه های ناجوری انتخاب کردم بحث دیگریست.این از ثمرات جنگل نشینی هنگام تحویل سال است.و اینکه واقعا اینقدر تمایلات چپ رمانتیک در من زیاد است که برای دومین بار بهش اشاره کردی؟و اینکه به همین دلیل دوستت دارم...خدا نکند روزی احساست در لحظه را نشان ندهی. واینکه همه حرفهای تو یک طرف.فقط حواسمان باشد که هر اعتراضی را با فحش چپ گرایی خفه نکنیم. راستی دارم پرونده خوب بد زشت را میخوانم.پسر عالی است....و اینکه کار جواد هم خیلی خوب بود.اولین بار است دارم می گویم نه؟

امیر: من باید تذکر خودم را می‌دادم که دادم.  خودت ببین درست هست یا نه. بعد هم که همه را جواب دادی جز این که مطلب ‌ات چی شد؟ دیر شده و زیاد وقت نداریم.

در حالی که امیر قادری مدام روشنفکران و هنرمندان مختلف را به بی مسئ.لیتی متهم می کند و از پذیرفتن بار مسیولیت و .. حرف می زند اما ظاهرا این قضیه تنها در کلام برایشان آسان است می گویید چرا؟ سایت سینمای ما با کلی سر رو صدا قبل از جشنواره نظر سنجی برای انتخاب بهترین های سی سال سینمای ایران به راه انداخت و روز به روز با آب و تاب از افزوده شدن نظرات و اینکه ببینید ما چقدر بازدید داریم و.. حرف می زد ما هم خوشحال از استقبالی که از این نظر سنجی شد منتظر نتیجه بودیم وعده اعلام نتیجه قبل از جشنواره بود اماما ما تا بعد از جشنواره هم صبر کردیم تا عید هم صبر کردیم و خبری نشد ظاهرا دوستان محترم اداره کننده این سایت مخاطبانشان را بازیچه فرض کرده اند و در حالی که منتقد محترم اداره کننده سایت با ذره بین اشکلات فیلم ها و کارگدان ها را رو می کند که حتی کارش به روانشناختی بهزام بیضایی هم می رسد خود حتی نمی تواند بار مسیولیتی که خود و محموعه تحت مدیریتش به عهده گرفته اند به سر منزل مقصود برساند واقعا باعث تاسف است .

امیر: حق با شماست. به دلایلی دست تنها مانده‌ام چند وقت است که حل می‌شود، ولی... حق با شماست.

عید همگی مبارک

سال خوبی داشته باشید

البته به نظر من بنجامین باتن هرچی از عمرش میگذره و جوون تر میشه، بی حال تر و خسته تر میشه- فلسفه جالبیه بنجامین باتن - صحنه بازگشتش به خونه و دیدن دخترش رو به یاد بیارین- واقعاحالش، حال یه جوون پر انرژی بود

سلام

اميدوارم حال همه خوب باشه

دوباره عيدتون مبارک

اخرين ساعت هاي سال که خيلي زود گذشت من که تا ساعت يک و خورده اي توي سينما بودم و داشتم وقتي همه خوابيم رو ميديدم که ازش خوشم نيومد تجرب ه ي جالبي بود فقط يه هفت هشت نفري توي سالن سينما بوديم

يه ذره از عيديدنيا تموم شد اما بدون عيدي

فکر کنم بدونين واسه چي ميگم مطمئنا نه به خاطر پول به خاطر اون لحظه ي عيدي گرفتن زماني که کوچيک بوديم و دنيا واسمون يه چيز ديگه بود

سلام

1-شنبه 21 مارس راس ساعت 23:15 ( به وقت ایتالیا ) بر روی انتن شبکه اسکای اسپورت 1 برنامه ای در تمجدید و ستایش از کاپیتان یووه پخش شد. برنامه ای با عنوان ( 10 و ویژه الکس دل پیرو ).این برنامه بلافاصله پس از اتمام دیدار رم برابر یووه اغاز شد و تکرار ان نیز در روز یکشنبه 22 مارس راس ساعت 9:45 به وقت ایتالیا و 25 مارس ساعت 21 شب به وقت ایتالیا ) بر روی انتن خواهد رفت.

2- خرسند شدیم از این که امروز ، رنگی دگر است نه رنگ دیروز

تا شب نشده رنگ دگر شد ، گفتند از این نکته هزار نکته بیاموز

فریاد زدیم که چرخ گردون ،لیلا تو نداده ای به مجنون

فریاد برامد آنکه خاموش ، کم داد اگر نگیرد افزون ......

3- http://angam.ang.univie.ac.at/western2000/pres/escape/Peckinpah%20&%20Holden.jpg

http://www.stavrotoons.com/cartoons/cannes_directors/sergio%20leone,ennio%20morricone-1985-01.jpg

4- و این اولین سال تحویلی بود که خسرو شکیبایی نازنین و پل نیومن عزیز دل ، در کنار ما نبودند.

5- یک دیالوگ اساسی : " پسرها برای این به دنیا می آن که پدراشونو به دردسر بندازن".

این پایان نیست.......................

سلام...امیر خان قادری سال نوتون مبارک،امیدوارم سال خوبی داشته باشید:-))

امیر: سلام. شما هم سال خیلی خوبی داشته باشین.

اين را برايتان از اين طريق ارسال كردم چون فكر مي كنم اين E-mail هم تازگي ها شده مثل s.m.s زدن از همراه اول به ايرانسل. پس جوابم رو به اين بدين، نه اون. چون قائدتا اگه بخواين جواب بدين بايد متن رو هم ارسال كنين كه بالاخره من دوست ندارم متن رو كسي به غير از امير خان بخونه. اگه مشهدين يه پيامك هم به من بزنيد بد نيست. ميايم و بالاخره...

امیر: با ای میل پاسخ می ‌دم کامنت آن‌لاین نشده‌ات رو دانیال جان.

حالا میبینم تقریبا همه جمع شده ایم.همه که راستش هنوز هم از سحرهمایی خبری نیست.کامنتهای این چند وقته اخیر شاید دوهفته اخیر را یک کله تا امروز خواندم.حنانه هست.علت نخواندم فقط درگیری بود.حالا میبینم مصطفی از نوع جوادی اش آمده نظرسنجی گذاشته و انصافی اش از براتیگان شعر.من هم برای روز اول عید جایی نوشتم: ""مهم نیست چه نوابغ لعنت گرفته ای هستند این آقایان: من حوصله ام سر رفته"" لازم است بگویم از براتیگان بود؟! اما این روزها شاید کمی سخت می گذرد.تهران که البته خوش میگذره.خیابانها تقریبا خلوت و باران دیشب بوی بهار میداد. برای مصطفی جوادی و باقی بچه ها: ما چند نفری با دوستان جمع شده ایم و پروجکشن خریده ایم و دوهفته یکبار فیلم میبینیم.اما برای بعد سال تحویل بازش کردیم و پرده اش را که من عاشق باز کردنش هستم علم کردیم و دستگاه را گذاشتیم دو متری اش و "راک ان رولا"ی ریچی را دیدیم.از آنهمه رفت و برگشت های زمانی دو فیلم قبلی خبری نیست.اما هنوز هم دیالوگهای فیلم به شدت روده بر کننده اند.صحنه ای که باب خوش تیپه می آید و چشم های "آقای یک دو" را میگیرد و بعد هم "یک دو" برمی گردد.واکنش جرارد بوتلر عالی است.بعدا می فهمیم چرا.اما عالیست.حالا ما که لذت فیلمبرداری صحنه های تعقیب و گریز تونلش را بردیم.شما هم کیفش را ببرید. و اینکه من هنوزهم دلم اینجاست.شاید دیر به دیر کامنت بگذارم اما همیشه اینجا برایم جای عزیزی است.دوستان خوبی پیدا کرده ام که حاضر نیستم از دستشان بدهم. امیر و بقیه بچه های کافه: عیدتان مبارک.امیدوارم سال خوبی باشد. این هم هدیه ای که از وبلاگ آقای الدفشن آوردم: http://3.bp.blogspot.com/_PvxMomNkoUg/ScKDJl5o0SI/AAAAAAAAHu0/FtT6EjlByj4/s1600/Be-More.jpg

امیر: این وبلاگ آقای الد فشن را از دست ندهید که بسیار وبلاگ خوب و خاص و یکه ای است. متعلق به دوست عزیزم آقای امک‌چی.

چقدر بهاریه احمدرضا احمدی و آیدین آغداشلو و بیشتر از همه حمید نعمت اله رو دوست داشتم و نمی دونم چرا سیر نمیشم از خوندن بهاریه حمید نعمت اله

این سایت رو از دست ندهید.همین سید اریا قریشی خودمان هم در این سایت می نویسد.خوب هم می نویسه انصافا.

http://cinemajournal.org

ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما

ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌ها

ای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس

ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجا

ای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش

پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی

ای جویبار راستی از جوی یار ماستی

بر سینه‌ها سیناستی بر جان‌هایی جان فزا

ای قیل و ای قال تو خوش و ای جمله اشکال تو خوش

ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را

"غزلیات شمس"

##سالن و این عید سعید باستانی بر امیر قادری، وحید قادری و همه دوستان و بچه های سیمای ما و سینمای جهان مبارک باد. سال خوبی داشته باشین.

سال نو رو به همه بچه هاي كافه تبريك ميگم . اميدوارم سال خوبي داشته باشيد . توي تعطيلات " امشب در سينما ستاره " رو از دست ندهيد .

سلام به امیر و همه رفقای قدیم و جدید. سال نو مبارک، امیدوارم سال جدید واسه همه مون سال بهتری باشه.

به کاوه اسماعیلی:

اولش می خواستم بیام و گله کنم که چرا حرفی رو که باید به خودم بزنی تو یه محیط دیگه زدی و اینا ولی خب، بی خیال، لابد این طوری حال می کنی دیگه. پس بهتره درباره این حرف بزنیم که چرا از وبلاگ من خوشت نمیاد و چیش این قدر رو اعصابته کاوه جان؟

شما رو نمی دونم ولی من که با این جمله ی آبر کامو خیلی حال کردم:توقعات از میزان شگفتی ها می کاهند.

بعدم اینکه ممنون می شم اگه ترجمه فیلم my life to live گدار رو یکی بگه بهم.

و اینکه نمیدونم امیرو مرد دوهزار چهره رو می بینی.

من که با این مسعود شصتچی زندگی مینم.

یعنی مسعود شصتچی ببخشید اشتباهی شد یعن مهران مدیری مثل یه بازیکن ساکر پلی استیشن می مونه که همیشه فلش قرمزه

با این که شخصیتای فیلماش مثل کارای عطاران نزدیک وملموس نیستن ولی هنوز هیچ کی مثل شصتچی ببخشید مدیری نبض خنده مردم ایرون رو نمی دونه....

و دقت کردید دوروبرمون چقدر از این آدمهای اشتبهی داریم....

مثلا یک استاد راهنما ی دانشگاهم که مطمنم اشتباهی گرفتنش آوردن بهمون فیزیک یاد بده و اشتباهی معاون پژوهی دانشگاهم شده....

امروز بنجامين باتنو نگاه كردم. فيلمشو دوست داشتم . اما با تمام چيزايي كه راجع بهش خونده بودم فرق مي كرد.حس عجيبي بهم داد،‌ آدم وقتي روحش سرحاله جسمش پيره ،وقتي جسمش به نظر سرحال و جوون مياد روحش پير و پژمرده ميشه . زنده بودن و زندگي نكردنو تو اين فيلم ديدم . آدم چقدر زود تموم ميشه. اين چند روزه كه اينور اونور مي رفتم عيد ديدني،‌ كلي آدم بزرگ ديدم كه دانشجو بودن، سر كار ميرفتن ،ازدواج كرده بودن ،مثه آدم بزرگا حرف مي زدن نظر ميدادن،‌همشونودفعه قبل كه ديده بودم بچه بودن،‌ بچه كوچولوهايي كه بدو بدو مي كردن بازي مي كردن شيطوني مي كردن بچه مدرسه اي بودن،‌ احساس كردم شدم مثه اصحاب كهف. يهو بيدار شدم ديدم همه چي تغيير كرده به جز من كه از اولشم نميدونستم چي مي خوام هنوزم نميدونم.

سلام

مهمونای نوروزی اومدند وخونه حسابی شلوغه اینه که نتونستم بیام و تبریک بگم بعد دیدم امیر فکر اینجا را هم کرده و گفته هر کس به شیوه خودش تبریک عید بگه ( خوب این خیلی خوبه چون باعث می شه ادمایی مثل من از تاخیرشون خیلی خجالت نکشن) و حالا اتفاقا می خوام از خواندن چیزی که حسابس سر حالم کرد بگم اونم مقاله امیر در مجله فیلم البته کاری به بحث اصلی مطلب ندارم من مرده ی اون لحظه م که امیر داره حسابی غرولند می کنه و گله که حرفش میونه بد بینی گم شده و جوابش را نگرفته و برامون از فیلم ها مثال میاره که یکدفعه ...... یادش میاد که ممکنه یکی از ما رابین و ماریان را ندیده باشیم پس برای یک لحظه بحث را بی خیال می شود ودیدن فیلم را توصیه می کند تا بعد دوباره جدی شود و........

ممنون اقای قادری عیدتون مبارک

سلام!

آن ایده ی مرد دو هزار چهره که گفتید واقعا عالی بود!جدا سطح بالاست!

مجله ی فیلم را هم خریده ام اما هنوز فرصت نشده وال ای و خوب بد زشتش را بخوانم.وقتی خواندم سر فرصت خواهم آمد!

حالا که همه دارن جمله های به یاد موندنی زندگیشون رو می نویسن، اجازه بدید من هم سه تا جمله رو در این جا بنویسم. دو تا از این جمله ها، جملاتی هستند که من واقعاً بهشون ایمان آوردم و یکی هم جمله ایه که من خودم تو زندگیم مستقیماً ازش استفاده کردم. اولی مربوط به آلبرت انیشتین هست با این مضمون: "دو چیز نهایت ندارد: دنیای ما و حماقت انسان! البته از اولی مطمئن نیستم!". دومی مربوط به ویلیام شکسپیر کبیره: (این همون جمله ایه که من تو زندگیم ازش استفاده کردم) "فراموش کن آن چه را نمی توانی به دست آوری و به دست آر آن چه را نمی توانی فراموش کنی". و سومی هم جمله ا یه از جان هس که اگه اشتباه نکرده باشم خود شما تو پرونده ی پدرخوانده ها تو شماره ی ویژه ی بهار سال 83 ازش یاد کرده بودید با این مضمون که: "قدرت از ناممکن بودن همان آرمان هایی تغذیه می کند که ادعای حفظ شان را داشته است". اگه باز هم جمله ی جالبی به ذهنم رسید که رو من تأثیر گذاشته باشه، براتون می نویسم.

در ضمن مشابهت بنجامین باتن و داریوش مهرجویی که بهش اشاره کردین هم جالب بود. باید بیشتر در موردش فکر کنم.

نشانه‌های پیر شدن. برنامه چندم. دوست ندارید نظرتان دیگران را بشنوید و پیوسته مشغول فوت کردن به اطراف خود هستید اما نظرات دیگران وجود دارد و وابسته به فوت شما نیست. :))

پارسال یه کار خوبی کرده بودید و اون این بود که برنامه فیلم های سینمایی که قراره از تلویزیون پخش بشه رو گذاشته بودید رو سایت. امسال اما خبری نیست. چرا؟ هنوزم دیر نشده.

امیر: سلام. امسال هم چند خبر در این باره گذاشتیم. عجیب است که ندیده‌اید. 

بخــــوان ای بلــبل خوش خوان که باز از نو بهار آمد

نسيـــــم رفته زين گلشــــــن به رخش گــــل سوار آمد

گذشت آن حسرت پائــــــــــيز ، بهار آمد فرحت انگيز

زغـــــــم شد ساغــــــرم لبريز، بهار خـــوشگوار آمد

بخــــــوان مرغ هـــــزارآوا ، کنون آهنـــــگ دلشادی

که رنگين شد چمن از گل ، درخــت اکنون به بار آمد

بهر سو جلوهً رنگ است ، سرور عشق و آهنگ است

طبيــــــعت مست اورنگ است ، بهاران هم خمار آمد

بهاران جلوه ها دارد ، مگر سير و صـــــــــــفا دارد؟

چه رازی در قـــــــفا دارد ، که باز از نو چو پار آمد

زدشـــــت و دامـــــن صحرا ، زشــــــور و نالهً دري

به گــــــوش آيد همـــــين آوا ، بهـــــــار آمد بهار آمد

# سال نو بر همه سینمای ما و سینمای جهان مبارک باد!

برای خودم هم عجیب و باور نکردنی ست! که هیث لجر به خوابم بیاید!!! دیشب هیث لجر را در خواب دیدم! با همان تیپ جوکر رد شوالیه تاریکی!... البته فقط چند لحظه، یه ورق جوکر به دستم داد و رفت!!!... امروز به خاطر همین ، دوباره شوالیه تاریکی را دیدم! می خواهم این را بگویم که حالا شخصیت جوکر و کارگردان و همه ویژگی های فیلم به کنار... مرگ هیث لجر این فیلم را جاودانه کرد!

ممنون امیر عزیز عید تو و بروبچه های کافه هم مبارک.

امیر: خوشحال شدم که فهمیدم نویسنده اون مطلب و یک علاقه‌مند خداحافظ گری کوپر شده دبیر تحریریه چلچراغ. نسل تازه هم به  این واقع‌گرایی احتیاج داره و هم به اون رومانتیسیم . و امیدوارم بتونی این رو به‌شون منتقل کنی دوست خوبم.

براي ميثاق: ترجمه رايج و شايد روان و شيواي فارسي My Life To Live که يکي از شاهکارهاي بزرگ و تمام نشدني گدار هست مي شود: «گذران زندگي». تماشاي اين فيلم بزرگ را به همه توصيه مي کنم، خاصه طرفداران تارانتينو.

به جواب ديالوگ که دير رسيدم اما توصيه من به توني راک مخوف: کابوي نيمه شب را بي خيال دوبله اش بشو رفيق. من هنوز کاست هايي را که کل فيلم کابوي نيمه شب را رويش ضبط کرده بودم و گوش مي دادم دارم. با همان صداي انگليسي اش مي شود زندگي کرد... به تک تک شخصيت هايش... مخلص.

سال نو رو به همه دوستان و امیر قادری تبریک میگم . چیز خاصی ندارم فقط اینکه سال رو با " ماما میا!" شروع کردم که به نظر خودم بهترین انتخاب برای روز اول سال بود . چند تا کتاب نخونده هم دارم که اگه برسم مجله های فیلم و دنیای تصویر و نسیم و صنعت سینما و سینمای پویا و سالنامه فیلم رو بخونم میرم سروقتشون . راستی از اون داستان باد و خورشید یه کارتون هم ساخته شده بود که تو دوران بچگی تلویزیون پخش می کرد.

امیر: سال نوی شما هم مبارک. من‌ام اونو توی یک کتاب بچگانه خونده بودم. به نظرم اصل‌اش مال لافونتن باشه.

اینم دو تا دیگه از پوستر های فیلم جدید تارانتینو اگه تا حالا ندید.

http://www.movieland.ir/wp-content/uploads/2009/03/poster_inglorious-31.jpg

http://www.movieland.ir/wp-content/uploads/2009/03/poster_inglorious-1.jpg

سلام امیرجان. امروز از سفر برگشتم و گفتم بیام کافه. راستی عیدت مبارک. رسمه که در ایام عید ، بزرگتر به کوچکتر عیدی میده ولی این بار قضیه برعکسه و من می خوام بهت عیدی بدم. چند مینی مال از کتاب « داستانک ها » که آقای مجتبی گیوه چی اون رو تالیف و گردآوری کرده. امیدوارم خوشت بیاد : *** اولین اندیشه خدا یک فرشته بود و اولین کلام او ، انسان. جبران خلیل جبران *** داستانی هست درباره پلیکانی که در زمستان سخت خود را برای تغذیه فرزندانش با گوشتش ، فدا کرد. وقتی سرانجام از ضعف جان سپرد ، یکی از جوجه ها به دیگری گفت : « بالاخره راحت شدیم ! از بس که هر روز آن چیز گندیده را خوردیم ، داشتم خسته می شدم. » پائولو کوئیلو *** ابوالهول تنها یک بار سخن گفت و سخنش چنین بود : « دانه ای شن ، بیابانی است. بیابان یک دانه شن است. حال ، سکوت اختیار کنیم. » سخنان ابوالهول را شنیدم ، اما معنی اش را درنیافتم. جبران خلیل جبران *** زمانی که من سال دوم دبیرستان بودم ، همکلاسی ای داشتم که با این که شانزده سال سن داشت ، ازدواج کرده بود. آدم جالبی نبود و همه بچه ها از او نفرت داشتند. کلکسیون همه بدی ها را داشت. خیلی شدید سیگاری بود و همچنین کچل. به او حمله می کردیم و می گفتیم که تو هم کچلی و هم سیگاری هستی ، حتی زن هم داری ! بعد از ده ، دوازده سال ؛ او را در خیابان دیدم. با هم احوالپرسی کردیم. دیدم درست همان حرف هایی که به او زدم ، از پیشانی خودم بیرون آمده : هم کچل هستم ، هم سیگار می کشم ، هم زن دارم. دکتر علی شریعتی *** - واتسون ، لازم نیست این قدر قیافه بگیری. - معذرت می خواهم شرلوک هلمز عزیز . فقط فکر می کردم ، رو دست خورده ای. دیگر هیچ وقت نمی توانی راز این قتل را کشف کنی. ( هولمز بلند شد و با دسته پیپش رفت توی حس. ) - فکر کنم اشتباه می کنی. من می دانم چه کسی خانم ورتینگتون را کشته است. - معرکه ست. بدون شاهد ! بدون سرنخ ! چه کسی این کار را کرده است ؟ - من کردم ، واتسون. تام فورد *** مرد مومنی ، به طرزی ناگهانی ، تمام ثروتش را از دست داد. چون می دانست خدا او را به نحوی کمک خواهد کرد ، دست به دعا برداشت : « پروردگارا ! بگذار که من در بخت آزمایی برنده شوم. » او سال ها دعا کرد اما همچنان فقیر باقی ماند. سرانجام روزی مُرد و از آن جا که مرد با ایمانی بود ، بلافاصله به بهشت برده شد. وقتی بدان جا رسید ، از وارد شدن سر باز زد. او گفت که تمام عمرش را مطابق تعالیم مذهبی اش زیسته است اما خدا هرگز اجازه نداده که در مسابقه بخت آزمایی برنده شود. با انزجار گفت : « هر چه به من وعده داده بودی ، دروغ بود. » خداوند جواب داد : « من همیشه برای کمک کردن به تو آماده بودم اما با وجود این که من می خواستم کمکت کنم ، تو حتی یک بلیط بخت آزمایی هم نخریدی. » پائولو کوئیلو *** دشمنم به من گفت : « دشمنِ خویش را دوست بدار. » من اطاعت کردم و بر خود عاشق شدم. جبران خلیل جبران *** مردی در نمایشگاهی ، گلدان می فروخت. زنی نزدیک شد و اجناس او را بررسی کرد. بعضی ها ، ساده و بدون تزئین بودند اما بعضی ها هم ، طرح های ظریفی داشتند. زن ، قیمت گلدان ها را پرسید و شگفت زده دریافت که قیمت همه آن ها یکی است. او پرسید : « چرا گلدان های نقش دار و گلدان های ساده ، یک قیمت هستند ؟ چرا برای گلدانی که وقت و زحمت بیشتری برده است ، همان پول گلدان ساده را می گیری ؟ » فروشنده گفت : « من هنرمندم. قیمت گلدانی را که ساخته ام می گیرم. زیبایی ، رایگان است. » پائولو کوئیلو *** هر روز که می گذشت ، خوش تیپ تر از گذشته می شد. هر مُد جدید که می آمد ، می پوشید. وقتی جلوی مغازه می ایستاد و همه به او خیره می شدند ، احساس غرور می کرد. با خنده از خودش سوال می کرد : « از ما مانکن ها خوش تیپ تر ، تو دنیا هست ؟ » محمّد پشامی *** از یک شاعر پرسیدند : « پاییز که بیاید ، چند جلد کتاب به کارنامه شما اضافه می شود ؟ » پاسخ داد : « چند جلد که نه ! ولی شاعرتر می شوم ! » امیر قادری *** از کیمیاگر پرسیدند : « فرق طلا و مس در چیست ؟ » کیمیاگر پاسخ داد : « مس فلزی است که فرصت طلا شدن را از او گرفته اند و من این فرصت را به او هدیه می دهم. » مجتبی گیوه چی *** به زندگی می گویم : « آرزو دارم سخن گفتن مرگ را بشنوم. » و زندگی ، صدایش را یک درجه بالا می برد و می گوید : « همین حالا داری می شنوی. » جبران خلیل جبران *** وقتی ستاره پیش از پرده اول افتاد و مُرد ، کارگردان گفت : « نمایش را ادامه بدهید. » به جای کارآموز ، ستاره ؛ نقش جنازه را بازی می کند. کارآموز به سرعت لباس عوض کرد. اجرای او عالی بود. ستاره ، نقش آخر خود را بی نقص بازی کرد. کارآموز ، آهسته سرنگ را توی جیب خود سراند و رو به غریو تماشاگران نمایش ، تعظیم کرد. شری پله میر *** ببخشید اگه سرت رو درد آوردم یا اینکه از عیدیم خوشت نیومد امیرجان. اگه دوست داشتی به وبلاگ منم هرازچندگاهی سربزن. www.ali-khatibi-1369.blogfa.com . فعلا خدانگهدار.

امیر:  ابوالهول تنها یک بار سخن گفت و سخنش چنین بود : « دانه ای شن ، بیابانی است. بیابان یک دانه شن است. حال ، سکوت اختیار کنیم. » سخنان ابوالهول را شنیدم ، اما معنی اش را درنیافتم.

مهربان تر می شوند. دوست تر می دارند. می بوسند گونه های کهنه را تا دگر شوند. تازه شوند و شکوفه های تازه دهند. اینچنین است عید. که من اینجا با تو بودن را بگویم و در آن گوشه سفره هفت نشسته، ماهی قرمزی اسیری بکشد. اینچنین است عید. دستانت را بگشا. ببین چقدر شکوفه های تازه سبز بودن رویانده. دستانم را رها کن. برو یکی آزادی بخر. زیاد گران نیست. فقط گذشت تومن است. تنگ بلورین تو را می طلبد. عید بر شما مبارک. Kinder, more love, kiss the old cheeks to be else. To be new and to grow new blossom. This is a celebration that I say about being with you and about a fish in captivity on corner of the seven put table-cloth. This is New Year celebration. Open your hands. See what new blossoms of being green are grown. Leave my hands. Go to buy liberation. Not so expensive. Just a remission. The crystalline bottle is waiting for you. Happy New Year.

سلام 1- نه رفیق. لنی رو فقط با زیرنویس فارسی دیدم. و اون دیالوگ هم مال فیلم خوابیده ها (Sleepers) بود. 2- تو این فکرم که سال 87 سال عجیبی بود. از یک طرف اتفاقات خوب زیاد بود ولی از اون طرف خبرهای بد هم فراوان. برای خود من سالی بود که بادبادک باز رو دیدم که خیلی دوستش داشتم و همینطور رمان "هزار خورشید تابان" رو خوندم که خیلی خوشم اومد. در بروژ و اون مسکن اسب معروفش ( بر خلاف اون کوتوله ها) حال هممون رو خوب کرد و همینطور وال ای عزیز( که این جمله تبلیغاتی فیلم بادبادک باز به نظرم خیلی برای توصیف وال ای مناسبه : There is a way to be good again) . تا اینکه رسیدیم به شاه فیلم سال، مورد عجیب بنجامین باتن. البته با اون کاری که آکادمی اسکار در حق این فیلم کرد ، کام دوستداران فیلم رو کمی تلخ کرد. ولی ما اصلا یادمون نرفته که معمولا اون کسایی که خیلی خوب هستن و دل مردم رو به دست میارن در اسکار زیاد تحویلشون نمیگیرن. (سال 1974، داستین هافمن به خاطر لنی ، آل پاچینو به خاطر پدرخوانده 2 و جک نیکلسون به خاطر دیوانه از قفس پرید جزو نامزدهای اسکار بودند. حالا ببینید که اسکار رو به کی دادن؟؟؟). وقتی خبر رسید که اسکار بهترین کارگردانی به دنی بویل داده شده به برادرم گفتم که حالا شاید بخوان بهترین فیلم رو به بنجامین بدن. ولی وقتی خبر اومد که بهترین فیلم هم به میلیونر داده شده ، اصلا ناراحت نشدم. چون اگر اون اتفاق افتاده بود ، یه جور ماست مالی کاری بود که در حق بنجامین انجام شده بود. البته سال 87 بسیار هم تلخ بود. چون دو تا الماس چند هزار قیراتی از دست ما رفتن. خسرو شکیبایی و پل نیومن عزیز. اگر فقط همین دو اتفاق بد هم در سال 87 رخ میداد کافی بود که صفت عجیب رو در توصیف این سال به کار برد. ( هیچ وقت اون یادداشت امیر بعد از خبر مرگ پل نیومن یادم نمیره : "شده‌ام مثل این دختربچه‌هایی که عروسک شکسته و عکس برگردان‌های پاره‌ را ریخته‌اند دور و برشان روی فرش و نمی‌دانند باید چه خاکی به سرشان بریزند. نشسته‌ام و همه فیلم‌ها و عکس‌های پل نیومن را ریخته‌ام دورم و این شب آخری، دل‌ام نمی‌آید که هیچ کدام‌شان را بگذارم توی دستگاه و نگاه کنم. "ای کاش زمان فرصت می‌داد".) حال و هوای ما بعد از رفتن این دو استاد شده بود مثل حس مایکل کورلئونه در سکانس آخر پدرخوانده 3 بعد از مرگ دخترش . به هر حال هر سال با اتفاقات خوب و بد میگذره و این ماییم که باید از این اتفاقات برای ساختن آینده استفاده کنیم. امیدوارم که امسال سال خوبی باشه برای همه شما و همینطور سینمای ایران و جهان و البته سینمای ما و امیدوارم سالی باشه که آل پاچینو به خاطر این نقش شکسپیری جدیدش اسکار دوم رو روی هوا بزنه. و البته چرا این آکادمی اسکار به مایکل مان اسکار نمیده.؟؟؟؟ 3- این هم از پیشنهاد امروز : http://www.cinemasterpieces.com/midnightcowboy.jpg http://www.cinemasterpieces.com/getawaymar08.jpg خیلی طولانی شد. ببخشید. این پایان نیست...

امیر: جالبه که بدترین و بهترین اتفاق سال یک آدم، سینمایی باشه. بقیه‌اش لابد خوش بوده.

ری: به من پول میدن تا ملت رو بکشم!

http://i40.tinypic.com/35jkwea.jpg

http://i41.tinypic.com/2n5b2v.jpg

پس برگشتی کلاه قرمزی آباد. جون هر کی دوس داری همون‌جا بمون و مثل پدر بزرگت همون جا رو آباد و شاد کن. دمت گرم.

منظورم اینجوریش بود: **شبکه یک سیما: فیلم‌های سینمایی آغاز سحرگاه(27اسفند)، کودک و روباه(29اسفند)، بمانی هفتم(30 اسفند)، هیاهوی بچه‌ها(1فروردین)، ماه قرمز(2 فروردین)، مکزیکی(3 فروردین)، عنکبوت و رز(4 فروردین)، گراناز(5 فروردین)، میلیونر زاغه‌نشین(6 فروردین)، بیگانه‌ای پشت در(7فروردین)، رفتن به خانه(8 فروردین)، بیرون از بهشت(9 فروردین)، پرنده کوچک(10 فروردین)، خشاب خالی(11فروردین)، بهار شیرین(12 فروردین)، دختر جوان و گرگ‌ها (13 فروردین)و پایان بازی(14 فروردین) از شبکه یک سیما پخش خواهند شد. فیلم سینمایی روز چهارشنبه 28 اسفندماه این شبکه هنوز مشخص نشده است. **شبکه دو سیما: فیلم‌های سینمایی راه حل نهایی(27اسفند)، توطئه 1(28اسفند)، توطئه 2(29اسفند)، کلاه چرمی‌ها(30 اسفند)، ماه از روی سکو(1فروردین)، دنیای بدون دزدها(2 فروردین)، حول حالنا1و2(3 فروردین)، من و شیطان(5 فروردین)، مانگرو(6 فروردین)، شکست(7فروردین)، اینجا بودن(8 فروردین)، عید به خانه می‌آید(10 فروردین)، حلقه(11فروردین)، تجارت جهانی(12 فروردین)، آقای سه هزار(13 فروردین) و ماجرای دسپرو(14 فروردین) از شبکه دو سیما به‌روی آنتن خواهند رفت. فیلم‌های سینمایی روز سه شنبه 4 فروردین و یکشنبه 9 فروردین ماه شبکه دو سیما هنوز مشخص نشده است. **شبکه سه سیما: فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی همکار جاسوس من(27 اسفند)، بدو بدو(28 اسفند)، دار و دسته فوتبالیست‌ها(29 اسفند)، ده رقمی(30 اسفند)، بچه‌های آسمان(1 فروردین)، همسر دلخواه من(2 فروردین)، مومیایی 3(3فروردین)، پسرها سرباز به‌دنیا نمی‌آِیند(4 فروردین)، مردی به‌نام ییپ(5فروردین)، وقایع نگاری نارنیا(6 فروردین)، شوالیه تاریکی(7 فروردین)، رفیق بد(11 فروردین)، سرشاخ(12 فروردین)، خط آبی باریک(13 فرودین) و قهرمان تحت تعقیب (14فروردین) از شبکه سه سیما پخش خواهند شد. شبکه سه سیما روز 8 فروردین ماه به دلیل پخش زنده مسابقات فوتبال فیلم سینمایی نخواهد داشت و فیلم‌های روزهای 9 و 10 فروردین ماه نیز هنوز مشخص نشده‌اند. **شبکه چهار سیما: فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی غار(27 اسفند)، با شرکت پانچوویلا(28 اسفند)، در آینه(29 اسفند)، هواپیماها، قطارها و اتومبیل‌ها(1فروردین)، مسافران فضا(2 فرودین)، نخست وزیر(3 فروردین)، غبار(5فروردین)، کلیدهای خانه(6 فروردین)، جزیره مسکونی(7فروردین)، ضیافت چینی(9 فروردین)، نه فرشته(10 فروردین)، مکس پین (13 فروردین) و گومورا(14 فروردین) روی آنتن شبکه چهار سیما خواهد رفت. فیلم‌های سینمایی این شبکه در روزهای جمعه 30 اسفند،سه شنبه 4، سه شنبه11 و چهارشنبه 12 فروردین هنوز مشخص نشده‌اند. **شبکه تهران: فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی مارهای آناکوندا(27 اسفند)، الواح زرین(28 اسفند)، دره گرگ‌ها(29 اسفند)، چند روز مهربانی(30 اسفند)، تحت تعقیب(1فروردین)، به‌نام پادشاه(2 فروردین)، هالک 2(3فروردین)، چاپلین(6 فروردین)، ترانسپورتر3(7 فروردین)، به شمال خوش آمدید(11 فروردین)، آب و آینه(12 فروردین)، از بچه‌ها اجازه بگیرید(13 فروردین)و کلاه‌برداران(14 فروردین) فیلم‌های نوروزی شبکه تهران هستند. فیلم‌های این شبکه در روزهای سه شنبه 4 فروردین، چهارشنبه 5 فروردین، شنبه 8 فروردین، یکشنبه 9 فرودین و دوشنبه 10 فروردین هنوز مشخص نشده‌‌اند.

ممنون. حتما درج می‌کنیم.

امیر جان منظورت از اینکه آدم معمولا اینجا پیشرفت نمی کند چی بود ؟ کجا ؟ توی این کشور ؟ تو که همیشه برعکسش رو اعتقاد داشتی ! یعنی می گفتی جای پیشرفت اینجا هم هست!

امیر: این دفعه اتفاقا منظورم گرفت و گیرهای درونی بود و هیچ توی این فکر نبودم که این جا کجاست. هر چند که به هر حال مختصات مکانی در هر حرکتی می‌تواند موثر باشد.

استاد سال نو مبارک. سال خوبی داشته باشی.

سینمای ما - سال نو مبارک.  اگه منظور از سحر، سحر همایی است که سال نو خیلی مبارک.

راستش همان مرد هزار چهره را هم نبودم.تا چه برسد به این دو هزاریش...نه اینکه مهران مدیری خوب نباشد.که دوستش دارم و جزو استثناهای تلوزیونی است......اما دلیل اصلی دوست نداشتن سریال های فوق الذکر ایده ها و نوع طنزش هم نیست.حتا ربطی به آن جریانات شعرا و نویسنده ها هم ندارد.و دیگر انتقاداتی که میکنند هم که عموما به جا نیست....به دلیلی مرد هزار چهره و این جدیده را دوست ندارم که در خیلی جاها این را نکته و مزیت این کار مدیری نسبت قبلی ها دانسته اند....یعنی اجرا.منتقدین در تحلیل مرد هزار چهره آن را به دلیل اجرای حرفه ای تر و پخته تر قدمی رو به جلو برای مدیری دانسته اند در حالیکه این زمان کافی در اختیار داشتن و گویا در اختیار گذاشتن امکانات بیشتر و ظاهرا بداهه پردازی کمتر ،روح آثار مدیری که اوجش در پاورچین بوده و دیگر مثل آن تکرار نشده را ندارد.ذوق زدگی بیش از اندازه مدیری نسبت به تکنیک های کارگردانی، من را در این توهم برده که انگار تا پیشتر از آنها مطلع نبوده.فانتزی حاکم بر آثارش(که در سریال اخیر با غیبت پیمان قاسمخانی از غلظت و طراوتش کم شده) با مکانیکی شدن کارگردانی مهران مدیری جای خود را به کمدی خشکی داده که چیزی فراتر از متن فیلمنامه اثر ندارد...حالا این یکی را تا آخر ببینیم شاید مفصل تر در جایی بهتر درباره اش نوشتم.

و اینکه امیر جان.حاضره میفرستم برات

((فردا))

نشسته ام جلو آيينه- دارم با خودم حرف می زنم- آره با خودم- دارم از گذشته های پاك می گم- از همون آدم های ديروزي كه از ديروز خودشون برامون گفتند- گفتندكه نمی دونيد كه چقدر (( درّه ى من سرسبز بود))، نمىدونيد خونه هامون چقدر بزرگ بود- فيلم هامون چه قدر اصيل تر از حالا بود- هى گفتن گفتن تا اينكه كاسه ي صبرمون لبريز شد- رفتيم دنبال اسم اين فيلم ها- رفتيم به مهمانيه مجله ها- اون ها هم هي پاسمون دادند به قديما- اونقدر كه داشتيم می رسيديم به اون شماره اولياش- چی گيرمون اومد؟...كلی اسم- كلي فيلم نديده به اضافه ي اين فيلم های تازه اومده كه اصلا ميگن خوب نيس- مثل قديما نيست- پس برامون موند كلي حسرت- اونقدر از زمونه ی خودشون گقتند كه گفتيم نكنه ما ايرادی داريم- گفتن شواليه تاريكی بيخود و بي جهت بزرگش كردن- گقتن بي جهت سر و صدا كرد ولي كسی از آدماي ديروز از صحنه ی خيمه شب بازيه جوكر موقع تعقيب خودرو حامل هاروي دنت كسي حرفي نزد- ترسيديم ايرادی داريم كه خودمون نمي دونيم(بالاخره توی شماره ي ويژه ي نوروز اشاره ای شد)- كسي از آدمهاي ديروز از ديدن فيلم سويينی تاد نتواست لذت ببرد و هي گفتن اين فيلم پر از خون و خونريزيه(يعني واقعا ديدن صحنه ای كه انگشتان پا در پيراشكی طبقه ي پايين سلمانی نشان داده می شود اينقدر بد است؟..)- داشتيم يه شاخه ی نيلوفر محسن چاووشي را گوش می داديم گفتن آخه آقا اينا چيه گوش ميدين زمان ما فرهاد بود،...بود،......بود، اينا چيه گوش ميدين- باز رفتيم جلوي آيينه- ترسيديم شاخی ، چيزی داشته باشيم.

تارانتينو را برايمان تارانتولا كردن چيزی نگفتيم- فيلمامون ، همونايی كه دوستشان داشتيم را كم مايه معرفي فرمودن و گفتن اينا خوب نيسن- اين اواخر هم داشتيم فيلم تازه اسكار گرفته ی برادران كوئن را می ديديم كه اومدن گفتن آخه اين چه فيلم خشونت باريه كه شما دوس دارين؟!..- می دونيد كه كدوم فيلم را ميگم؟- ((جايی برای پيرمردها نيست))...!

((ديروز))

مطمئن هستم كه همه ی شما بهتر از من میدونيد كه بهترين قسمت وصال ، انتظاره- برای مثال در مورد همين جناب آقای سينمای عزيز را میگويم- آخ میدونم كه می دونيد ولي بد نيست برای يادآوري امسال قرار است فيلم (( دشمن مردم )) استاد عزيزم مايكل مان برروی پرده بيايد يا آن يكی ، فيلم (( سكوت )) اسكورسيزي- _ چقدر تصوير سازي از فيلمی كه هنوز نديديم برامون جذابه- با ديدن تيزر ، مطمئنآٌ در پی بدست آوردن گوشه هايي از داستام فيلم براي خودمان تصويرسازی می كنيم وحالا منتظر می مانيم تا استادها غافلگيرمان كنند- براي اينكه فصل انتظار برايمان سخت نشود و همچنين يكی از واجبات سينماييمان در سال اجرا شود می توانيم بشينيم و پدرخوانده ها را يك دل سير ببينيم(كه يك بار ديدنش در سال واجب است).

براي موسيقى هم مىتوانيد به سراغ آلبوم ((Yann Tiersen - Black Sessions 1999)) اشاره كنم –(اگر گفتيد اين آقاى يان ترسن چه كسى هستند؟)- اگر عصراي جمعه پيگير بى گناهان بوديده ايد(كه سريال محشري ايست براي خودش ، فقط نمي دانم چرا كسي بهش اشاره اي نكرده است؟- خيلي حرف است كه آدم بتونه چين وچروك هاي صورت هاي آدم هاي فيلمش بشود نقطه قوت فيلمش-فقط منظورم ظاهري نيست- اينكه قهرمانانش البته اگه قهرماني باشد از آدم هاي ميانسال باشد وتازه فيلم هم مخاطب داشته باشد- در ضمن نگوييد كه سريال بين نيستيد كه منم نيستم- آخه اگر قسمتى از سريال مرا جذب نكنه ديگر به سختى پيگيرش مى شوم)- مي تونم به آلبوم (( ريرا )) از آقاي سهيل نفيسي اشاره كنم- كه لحظاتي در سريال هم پخش شد.

كتاب پيشنهادي من: كتاب جدي ايي نيست ولي خوب....:(( دائرة المعارف بي نزاكتي يا چگونه كفر مامان را در بياوريم)).

ديالوگ دوست داشتني هفته ی اول سال : پيشنهاد من فيلم THE FALL – نمی دونم كسى فيلم را دوست دارد يا نه؟- ولي ديالوگي كه شايد مضحك باشد ولي در فيلم بسيار به جاست (( خوشحالم كه نبوسيدمش)).

(( امروز))

سلام

1) سال نو مبارك باشد- بابت تأخيرم عذر م‍ی خواهم – سل نو را اميدوارم پر انرژي تر ، شادتر شروع كرده و پايانش مفيدتر از گذشته ، راضی تر و سلامت بگذرانيم- اين خواسته ي قلبي براي خودم و لذا براي شما و اطرافيانم نيز می باشد- پس اميدوارم حواسمان باشد كه لذت كاملي از فصل بهار ببريم- يادم باشد كه در طول عمرم يكبار سال 88 اتفاق مِی افتد.

2) هيچ گاه از تركيب موسيقی با زندگيم سيراب نمی شوم- بهترين قسمتش موقع لباس پوشيدن است- اصلا گاهي وقتا به ارزش كاري كه دارم انجام می دهم بيشتر برايم ملموس است تا زمان ديگر- مانند همين لباس پوشيدن- عاشق زماني هستم كه براي لباس پوشيدن صرف مي كنم(موسيقي پيشنهادي: موسيقي متن فيلم (( در حال و هواي عشق)).)- اولين بار هنگام تماشاي سكتنس افتتاحيه ی فيلم فهرست شيندلر اين ارزش گذاري را خوشم آمد- به نظرم اگر از لباسي كه مي پوشيم و وقتي كه صرف اين كار می گذاريم لذت ببريم ديگران هم می توانند از ديدن ما هم خوشحال بشويم زيرا....- اصلا اين علاقه اگر در كل زندگي جريان داشته باشد كه اون موقع خيلي خوب مي شود.

3) (( پدر خوانده))- هيچ جوري نمي شود براي سال تحويل ناديده اش گرفت- مي نشيني و قسمت اول را مي بيني- دلت مي خواهد كه همانند آنها از سيسيل باشي تا بتواني خانواده اي از جنس آنها داشته باشي- قسمت دوم از ديدن ((ويتو )) لذت مي بريم و مي خواهي همانند آن خانواده اي بسازي- قدرتمند و يه جورايي فنا ناپذير- قسمت سوم يادت مياد كه قدرت زياد اش هم خوب نيست- و بعد كم كم می فهيم ما اگر سيسيلي هم بوديم باز هم نمي خواستيم چنين سرانجامي داشته باشيم-

بياييد كمي از فيلم هاي به ظاهر تجاري ولي كمي دوست داشتني صحبت كنيم-همانند فيلم رونين با بازي عالي دنيروي دوست داشتني و ژان رنو- يا كه چه طور مي شود شوقمان را بعد از ديدن شواليه تاريكي كتمان كنيم – يا كه بعد از ديدن كارخانه ي هيولا ها چگونه مي شود به ظاهر نشدن (( بو))، اون دختر كوچك فيلم در ذهنمان اشاره اي نكينم.می شود؟!......

4) يا كه مي شود تكذيب كرد كه فيلمي مانند 2001 اديسه فضايي فقط تجربه اش ذر عمرمون يكبار است و ديگر شبيهي ندارد؟ اونقدر شخصي است كه براي ما هم شخصي مي شود( با تمام احترام به منتقدان عزيز ولي هيچگاه دو نقدي كه شبيه هم باشند در مورد اين فيلم پيدا نكردم)يا دنياي سريع گانگستر ها در فيلم (رفقاي خوب)) در فيلم ديگر قابل تكرار نيست( به لحظه ي مرگ جو پشي دقت كنيد- به اجتماع قبل از سرقت بزرگشون-به لحظات دلخوري جو پشي از ديگران....)—يا كه اولين باري كه فيلم ماتريس را ديدم احساس كردم اتفاق جديدي دارد مي افتد و در پايان فيلم شايد نكند اين دنيا واقعا يك خيالي ببيش نيست( براي شادي بيشتر در عيد ، اگر نخوانده باشيد مي توانيد خواند كتاب (( جهان هولوگرافيك- به تاليف مايكل تالبوت – با تر جمه ي آقای داريوش مهرجويي )) شروع كنيد- يا كه وقتي كه اسم فيلم (( فرمانرواي حلقه ها )) مي آيد و ما طبيعت زيباي فيلم و كل زمين يادمان مي آيد ( خواهشا نگوييد اين فيلن تجاريه – مي دانم ولي آن چيزي كه بعد از ديدن فيلم يدم مِی آيد آن طبيعت است و بس- نه چيز ديگر) شايد هم اين به خود من بستگي دارد براي مثال فيلمي مانند شجاع دل مل گيبسون برايم بيش از آنكه حماسي باشد آن طبيعت سرسبز اش است در صورتي كه براي ديگران چيزي ديگر-

5) اگر اجازه بدهيد يادي از گذشته بكنيم – دقيقا بر مي گرديم به يازدهم مهر 85 (11/ مهر / 1385)-انتظار ندارم يادتان باشد- در كامنت هاي آنروز ها كه ناگهاني برايم آمد- كامنتي بود در مورد فيلم ((مخمصه)) ي عزيز- گفته شده بود كه اكر به لحظه اي كه نيل / دنيرو بعد از كشتن خيانتكار از هتل بيرون مي آيد و وينست / پاچينو را مي بيند تا مي آيد فرار كند چيزي حدود سي ثانيه طول مي كشد- برويد دقت كنيد- باورتان مي شود؟!..(براي يافت راحت تر ، در گوگل بزنيد (( هشت ميليون ساعت براي زندگي )) اونموقع روزنوشت مذكور يافت مي شود.

6) خوب يا بد بودن سال مهم نيست چون اين ما هستيم اين را معلوم مي كنيم- يه حسي بهم ميگه امسال ، سال خوبيه – نه اينكه سخت نيست ، نه بر عكس- بلكه بدليل سخت بودنش با اطرافيانمان بيشتر نزديك مي شويم – به شناخت بهتري نسبت به خودمون دست پيدا مي كينم – من كه اميدوارم همين طوري باشد- ولي قبل از اينكه اين روز هاي خوش با خانواده بودن تمام شود بي زحمت حتي اگر هم فيلم را دوست نداري يك سكانسي هست كه تماشايش بي ضرر نيست- آنهم از فيلم (( ميامي وايس )) است- قصدم ياد آوريست- آن سكانسي كه بعدش كات مي شود روي يك آبشار زيبا و سپس خانه ي نقش منفي اصلي- سكانس قبل از اين سكانس آبشار – آنجايي كه عيار رفاقت ستني و ريكو معلوم مي شود- رفاقت ، اعتماد واز همه مهمتر صداقت را مايكل مان نشانمان مي دهد- مطمئن باشيد ارزش ديدن را دارد- ديالوگي در اين سكانس گغته مي شود كه سنجش عيار رفاقت هاست و اما آن ديالوگ مورد نظر:

7) I WILL NEVER DOUBT YOU

(( پى نوشت فردا ، ديروز ، امروز )) روزي روزگاري ، خورشيد و باد شمال مرد اسب سواري را ديدند كه لباس نوي قشنگي پوشيده بود.باد شمال به خورشيد......... _ عالي بود فكر نمى كردم اين داستان كودكانه به نظر كسي مهم جلوه كنه- آخه اين اولين كتابي بود كه در سال اول دبستان توانستم بدون كمك شخص ديگري بخوانم. خيلي دوستش داشتم آنقدر كه تا الان هم نگه اش داشته ام و نگذاشته ام به بيرون خانه به همسن و سالانش برود. بر اساس حكايتي از لافونتن – مي توانم فقط بپرسم كه شما كي آن را خوانديد؟ اگر حرف نادرستي در كامنت ها نوشتم پيشاپيش عذر مي خواهم و بيشتر به خاطر پر حرفي ام- گاهي حتي يه تبريك عيد گفتن هم سخت ست زيرا بايد براي نوشته ات در اينجا از قبل مدتي فكر و انديشه بگذاري زيرا صاحب كافه نوشته هايش نيز همين گونه است— شاد باشيد و موفق – از اينكه خسته تان كردم پوزش مي طلبم نیما جمالى .

امیر: سال نو شما هم مبارک. بخش مربوط به لذت لباس پوشیدن رو دوست داشتم. تو فیلم باب فاسی، روی شایدر با ویوالدی لباس می‌پوشه. مصطفی و جواد یادشونه احتمالا.

«ستایش خداوندی را که با آفرینش بندگان، بر هستی خود راهنمایی فرمود، و آفرینش پدیده های نو، بر ازلی بودن او گواه است، و شباهت داشتن مخلوقات به یکدیگر دلیل است که او همتایی ندارد. حواس بشری ذات او را درک نمی کند، و پوشش ها او را پنهان نمی سازد، زیرا سازنده و ساخته شده، فراگیرنده و فراگرفته، پروردگار و پرورده، یکسان نیستند. یگانه است نه از روی عدد، آفریننده است نه با حرکت و تحمل رنج، شنواست بدون وسیله ی شنوایی، و بیناست بی آن که چشم بگشاید و برهم نهد. در همه جا حاضر است نه آن که با چیزی تماس گیرد، و از همه چیز جداست، نه اینکه فاصله ی بین او و موجودات باشد. آشکار است نه با مشاهده چشم، پنهان است نه به خاطر کوچکی و ظرافت، از موجودات جداست که بر آن ها چیره و تواناست، و هرچیزی جز او در برابرش خاضع و بازگشت آن به شوی خداست. آن که خدا را وصف کند، محدودش کرده، و آن که که محدودش کند، او را به شمارش آورده، و آن که خدا را به شمارش آورد، ازلِیت او را باطل کرده است، و کسی که بگوید: خدا چگونه است؟ او را توصیف کرده، و هر که بگوید: خدا کجاست؟ مکان برای او قائل شده است. خدا عالم بود آنگاه که معلومی وجود نداشت، پرورنده بود آنگاه که پدیده ای نبود، و توانا بود آنگاه که توانایی نبود.» حضرت علی(ع)----------------- «خدا دایره ای است به مرکز همه جا و محیط هیچ جا» آمپدوکلس------------------------- «خداوند بي نهايت است و لا مكان و بي زمان ولي به قدر فهم تو كوچك ميشود و به قدر نياز تو فرود مي آيد.به قدر آرزوهاي تو گسترده ميشود و به قدر ايمان تو كارگشا»ملاصدرا--------------------------- جولز: واسه تو معجزه چیه؟ وینسنت: رخداد الهی. جولز: رخداد الهی چیه؟ وینسنت: وقتی خدا غیرممکن رو ممکن می کنه. جولز:هوم! وینسنت:اما اتفاق امروز صبح جزوش نیست. جولز: ببین وینسنت، این چیزا اصلا مهم نیست. قضاوت تو اشتباهه. همون طور که خدا جلوی اون گلوله ها رو گرفت ممکنه کمک کنه خونه ی بهتری بگیرم یا کلیدامو پیدا کنم؛ پس نباید بر اساس معیار خاصی قضاوت کنیم. برای اینکه تجربه امروز ما با کتابچه ی اصول معجزات جور در میاد یا نه اصلا مهم نیست. اون چه که مهمه اینه که من حضور خدا رو حس کردم، اراده ی خداوند رو دیدم.* پالپ فیکشن/نسخه دوبله.

امیر: وای خدا من چه خوشبخت‌ام که  کافه‌ای دارم که مشتریایی داره که همچنین کامنت‌های «خدا»یی می ذارن.

برای امیر: البت که یادمه ، چه یادی...با دکسدرین و تمام مخلفات...مسیر دلپذیری که همیشه به این جمله ختم میشد : !It's showtime folks

راستی آقای قادری اون مجله ی مهر هفتم رو خوندین؟ چطور بود؟

واااااااااو . چه خبر بوده اينجا . چند روزي از اين شهر دوست داشتني مان دور بودم و حالا با عرض پوزش به علت تاخير در تبريك برگشتم

سلام و تبريك . آرزو ميكنم كه هم شما و هم خودم و تمامي بچه هاي اين كافه و سايت ، در اين سال جديد قلم هايمان را محكم تر و با اطمينان تر روي كاغذ فشار بديم تا ذره اي ترديد روي كاغذ سفيد نقش نبنده .

اصلا فكر نمي كردم اهل وبگردي هم باشي . تا اينكه تازه ديدم اتفاقا به وب بچه ها سر ميزني . خيلي خوبه . اگر ميدونستم خيلي قبل تر آدرس وبلاگم رو مي نوشتم . درباره فيلم مزاحم مولينارو يه كوچولو نوشتم . البته فقط دربارش . ميدونم تو هم اهل سينماي دهه هفتادي . يه سر بزن . حداقل تلافي هزاران باري كه من اينجا اومدم . درود

چرا اخبار رو درست و واقعی پوشش نمیدین؟ وقتی انقد علاقه نشون میدین به اخبار اختصاصی و پشت پرده که حضور حاتمی کیا رو زودتر اعلام میکنین، چرا درست اعلام نمیکنین که سریال اشک‌ها و لبخندها به دلیل موارد ممیزی زیادش پخش نوروزیش منتفی شد و به اخبار رسمی خبرگزاری مهر اکتفا میکنین؟

اون قسمت مرد دوهزار چهره که مدیری با آقای امید روحانی تو یه برنامه زنده با هم بودن... خیلی جالب بود/ اونجا که مدیری به روحانی گفت: آقا ببخشد یه عرض خصوصی داشتم، شما منتقدها از صبح تا شب فیلم می بینید و بعد اونوقت بهتون پول هم میدن!

///

چند روز نبودم و واقعا دلم واسه شده بود . اومدمو یه کله همه کامنت هارو خوندم .

این روزا حالم خوبه از دیدن ایرج طهماسب دوست داشتنی کسی که در کودکی با برنامه هاش زندگی کردم و چه خوبه که میتونم دوباره هر روز ببینمش و افسوس که دیگه چنین افرادی رو نداریم . از ما که گذشت اما حیف نیست بچه ها با چند تا خاله جیغ جیغو و دلقگی به نام پورنگ سر کنن .

مسائل مربوط امیر قادری و بهرام بیضایی و ارتباطش با داریوش مهرجویی و بنجامین باتن بدجوری ذهنمو مشغول کرده . و اینکه هر چقدر میگذره فیلم فینچرو بیشتر دوست دارم(فینچر تو سال جدیدم قرار نیست دست از سرم برداره )انگار این فیلمم قراره مثل بنجامین هر روز جوون تر بشه تا برسه به روزی که تبدیل به یک کلاسیک جاودانه بشه اصلا از اون فیلمهاییه که در دهه های مختلف عمر هر کس تاثیر خاصه خودشو داره .

پرونده خوب بد زشت عالیه امیر خان . واقعا دمتون گرم و خسته نباشید

و در آخر باید بگم بهاریه احمد رضا احمدی حرف نداره و من یکی که خیلی دوسش دارم .

امیر قادری اینها همش تقصیر توئه. چرا؟ چی؟ این بی حرمتی ها و بی احترامی به بزرگان رو به جای نقد و انتقاد تو باب کردی. حالا دیگه هر آدم گمنام و بی اسمی هم احترام موی سفید بهرام بیضایی نگه نمی دارن و بهانه شون هم اینه که امیرقادری راست میگه. امیر قادری چنین گفت. امیر قادری چنان گفت. امیرقادری والا بلا خوبیت نداره.

ممنون اميرجان كه سر زدي . راستي يه مطلب يكي دو ماه پيش ايميل كردم برات و چندبار هم ياداوري كردم كه بخونيش . اما متاسفانه يا وقت نكردي يا يه كوچولو تنبلي . اولين مطلب درباره سريال شب مي گذرد بود كه تو سايت گذاشتيش . دوميش درباره فيلم آنجا بود . بعد از اينكه مطمئن شدم نميخونيش گذاشتمش توي وبلاگ . پست پاييني همون مطلب مولينارو . كاش يه نگاهي بندازي بهش .

روي شايدر رو به آينه:‌ It's show time, folks

ALL THAT JAZZ

کاش روزي...

نیما جمالی عزیز که خوشحالم نام خانوادگیت را فهمیدم.....از خواندن کامنتهایت واقعا لذت بردم.یک چیز اصیلی در نوشته هایت پیدا میشود که شعف خواندن یک نوشته ارجینال و واقعی را به آدم میدهد....یان ترسن هم که آهنگساز املی پولن است و از آن آدمهاییست که اسمشان را جایی یادداشت کرده بودم که بعدها جایی بهشان برخورد کنم......

و اینکه آرزو دارم یک فیلم مایکل مان را با همدیگر بنشینیم و ببینیم.این لذت فیلم دیدن با شخص مناسب را درک کرده اید تا الان؟

خوشحالم. آداب بي قراري رو بالاخره خوندم كلي حال كردم باهاش،‌ به اسلامداگ سانسور شده هم حسابي خنديدم مخصوصا عوض شدن ديالوگهاش. و از همه مهم تر some like it hot رو ديدم. عيد بازي هم تموم شد. فكر مي كنم امسال سال خوبي باشه. عيدتون مبارك. سال خيلي خيلي خوب و البته بيشتر خوشي رو براتون آرزو مي كنم.

فردا 11.25، شبکه 3، یعنی اندازه سینمایی هاش دوستش داشت؟

اميرجان هميشه برام جاي سوال داره كه چرا وقتي پولاد كيميايي رو ميبينم ياد تو مي افتم . خودت جوابشو ميدوني ؟ راز و رمزي چيزي بينتون هست ؟

حالا كه بي ربط اينو گفتم بذار يه ديالوگ از فيلم رييس بگم كه واقعا مي ارزيد آدم بره دو ساعت ......... ببينه ولي اين ديالوگ محشر توش باشه . ايشالا شما هم مثل من حالي به حولي بشيد با خوندن مجددش .

هيچ وقت دور و بر چراغ نگاري من نپلك . چون هنوز يه چيزايي هست كه قديميه . مي كشمت قديميه ، اما من مي كشمت

"مي كشمت قديميه . اما من مي كشمت "

چه جالب ميشد اگر اين ديالوگ رو جواد طوسي مي گفتا ؟ ميدوني كه به كي ؟

اول تشکراز فرهاد مدیری بابت انتخواب آهنگ های خاطره انگیز مرد دو هزارچهره بدم این یه سایت مسخره باحال هستش اگه مثل من الافین یه سر بزنین:

http://www.cineyou.com/en

اقا الان یه چیزی خوندم که خیلی حالم گرفته شد . تو کامنت قبلیم از علاقم به خسرو شکیبایی گفته بودم . و اینکه جز چند اسطوره زندگیم بوده است . و حالا اینکه امروز یعنی هفتم فروردین ماه روز تولد این هامون نازینین هستش و ما بدون او تولدش رو جشن می گیریم . خبر حال گیری بود. الان اگه بودش می خواستیم جشن تولد 65 سالگیش رو بگیریم . همین دیروز بود که خیلی اتفاقی داشتم کاغذ بی خط رو میدیدم و یادش کردم . الانم که این خبر رو فهمیدم. خداییش قشنگ نمی گفت (سلام سوسن جون ) . اما رفتش دیگه.

میگم واسه عکس روز سایت حرکت جالب و قشنگیا . این خبر رو برید و عکسش رو به مناسبت 65 سالگی بذارید. اینجوری خیلی حال دادید بهمون .

خسرو شکیبایی می گفت : «ما ماحصل نيروي ذهني و خاطرات عزيز مردم هستيم. هنر بدون مردم، مثل درخت بدون ريشه است بازيگر بدون تماشاگر يعني هيچ.»

سلام فکر کنم تکرارش فردا ساعت 11:30 صبح باشه

به! مرد حسابی چه حافظه ی بدی داری در مورد فیلمی که دوستش داری "الیزابت تاون" را یک ماه نمیشد دیده بودم که آن مطلبت توی مجله فیلم در آمد که اسم نقدت بود "تو مردی که من زنده شدم" وقتی نقدت را دیدم از همان جا که بودم توی ماشین بهت زنگ زدم که دمت گرم! الیزابت تاون را از آن بار اول دیگر نشد که ببینم ام هنوز طعم خوش و خرم اش زیر زبانم هست.

سلام. سوتي جديد روزنامه خراسان رو ديدي اگه مشهدي ويژه نامه نوروزي اش رو يه نگاه بنداز يه مصاحبه خيالي كرده با مهرجويي و بني اعتماد جالبه كه حرفاشون دقيقا همون حرف هايي كه حسين معززي نيا در كتاب فيلمفارسي چيست نوشته يعني واو به واو و مو به مو. اگه نويسنده محترم رو ديدي بهش خبر بده براش شايد جالب باشه

تلوزیون دیگه شورشو دراورده ها . اصلا بحث دوبله و سانسور نیست . در بعضی مواقع شاهد یه فیلمنامه جدید هستیم . فیلم دیدن از صدا و سیمارو خیلی وقته ترک کردم اما بعضی وقت ها گذری یه چیزایی میبینم که حالمو میگیره . امشب قراره شوالیه تاریکی پخش بشه که خدا بهمون رحم کنه .

امیر خان همون اتفاقی که تو جشنواره وعده داده بودی افتاد . یعنی صحبت و بحث درباره فیلم آخر بیضایی ولی به نظرم کمی منحرف شده این موضوع این روزا و از اصل مطلب دور شده . درواقع تبدیل به شاخو شونه کشی و تسویه حساب های شخصی و قدیمی شده یه جورایی . این نظر منه . هر چند شما حرفتو زدی ولی به نظرم تاثیر خودشو کامل نذاشت وحتی باعث سو تعبیر هم شد گاهی شاید در آینده تاثیراتش مشخص بشه. حتی این وسط بعضی ها به بهانه موافقت با شما هر چی دلشون خواسته نثار بیضایی کردن . فک کنک دیگه این بحث تمومه چون از هدف اصلیش خارج شده...............

تبریک به دارو دسته تارانتینویی! امروز تولد تارانتینو ست، حرام زاده ضایع...

سلام

چند روزی بود که حضور نداشتم و طبعا هم در فضای مسایل مطروحه از جانب شما یا کامنت ها قرار ندارم تا اظهار نظر کنم، اما اخبار سایت را که چک می کردم دیدم جای خبر ذیل خالی است. البته شاید هم گذاشته باشید و من آن را ندیده ام.

http://www.ayandenews.com/fa/pages/?cid=4995

کودکی با پای برهنه بر روی برفها ایستاده بود و به ویترین فروشگاهی نگاه می کرد زنی در حال عبور او را دید، او را به داخل فروشگاه برد و برایش لباس و کفش خرید و گفت: مواظب خودت باش

کودک پرسید: ببخشید خانم شما خدا هستید؟

زن لبخند زد و پاسخ داد: نه من فقط یکی از بنده های خدا هستم.

کودک گفت: می دانستم با او نسبتی داری

من واقعا متاسفم امیر جان، ولی واقعا نمی تونم از ایمیلم استفاده کنم ؛ خیلی وقته نه باز میشه نه می ذاره یک دانه دیگر درست کنم. باز هم میگم متاسفم ولی بالاخره که باید درستش کنم،نه؟ پس باشد برای آن روز.

تولد تارانتینو بزرگ کسی که اکثر چیزهایی که دوست داشتم تو فیلمها ببینم تو پالپ فیکشنش دیدم مبارک

کسی که میگه برای تمام کره زمین فیلم میسازه و معتقده خدا او را برای فیلم ساختن خلق کرده .

وقتی از پاشیدن مغز یه نفر رو دیوار سره حال میشیم وقتی سکانسی رو میبینیم که همون قدر که ترسناکه خنده دار و همون قدر که سادست باشکوه . و اینها فقط در دنیای تارنتینو وجود داره . به امید دیدن حرامزاده های بیشرف.........................

اقاي قادري گرامي قبلن هم به شما گفتم بحث بي ادبي و ريش سفيد و اين مسايل سنتي نيست و خود بيضايي هم چون ادم متفکر و مدرني است و طرفداران واقعي اش دنبال اين موضوعات کهنه نيستند بلکه موضوع اصلي اين است که شما با تفکري سطحي و سنتي به تفکر عميق و مدرن و ديالکتيکي بيضايي حمله برده ايد و اين مشکل کار است و من فکر نمي کنم هيچ منتقد مدرن با تفکري ريشه اي با اين برخورد شما موافق باشد. پس بيش از اين عوام فريبي نکنيد و بحث را به انحراف نکشانيد وگرنه در ضرورت نقد ديالکتيکي هيچ شکي وجود ندارد. البته کسي که ديالکتيک را خوب درک نکرده باشد از او انتظار نگاه عميق و ريشه اي به مسايل را داشتن چندان عاقلانه به نظر نمي رسد. دوست گرامي اقاي بيضايي يکي از باسوادترين و شايد به جرات بتوان گفت که باسوادترين چهره در سينماي ماست و کمتر کسي است که اين را منکر شود و بيضايي به خاطر تفکر عميقش هميشه با ديدي عميق به ريشه ي معضلات اجتمايي مي پردازد و هميشه معترضي با انديشه ي عميق به نابرابري هاي اقتصادی بوده و هست( و شما متاسفانه به اين اعتراض ريشه اي مي گوييد شعار دادن و مسايل شخصي را مطرح کردن در حالي که اگر صادقانه و با تفکر به اثار بيضايي بنگريم کاملن مشخص است که درد بيضايي و بيضايي مانندان هميشه دردي اجتمايي بوده است ) البته اعتراض او از جنس اعتراض هاي سطحي و بي هويت امثال کيميايي و قادري و حاتمي کيا و خيليهاي ديگر در سينماي ايران و جهان نبوده است و در اين جريان و در اين سطح تنها داريوش مهرجويي در سينما و اکبر رادي در تاتر با او قابل مقايسه اند. البته در کار کارگردانهاي جوان هم گاهي قسمتهايي از اين تفکر به چشم مي خورد و ما اميدواريم که بعد از بيضايي و مهرجويي هم سينماي ما داراي کساني باشد که بتوانند جانشين اين بزرگان شوند و حتا در تفکر و عرضه اثار هنري از اين دو هنرمند هم پيشي بگيرند که بسيار جاي خوشحالي براي هنر ما و سينماي ما خواهد بود.

با تشکر

بدجوری گیج میزنم، تازگیها هیچی از فیلمایی که می بینم نمی فهمم. سه ساعت پیش آنی هال رو دیدم. ولی الان اگه کسی بگه چطور بود به نظرت، هیچی نمی تونم بگم چون واقعا چیزی نفهمیدم. کاش به این زودی خنگ نشم.

پیش از رفتن هویج ها را شُسته بود و چیده بود در ظرفی و گذاشته بودشان روی میز. تلویزیون را روشن کردم و خیس و خسته نشستم توی کاناپه. بویش هنوز در اطاق بود. گلو، درد می کرد. در چند روز بیماری، یعنی در روزهای عود کردن بیماری، صبح تا شب، همه جا و همه جور با من بود. کشان کشان از مطبی به مطبی، از آزمایشگاهی به آزمایشگاهی، از قرصی به قرصی. من هم چیزی نمی گفتم. احساس گناه اش را با این طرز عذاب ها، بیدار ماندن ها، بیدار خوابی ها، گشنه گی ها و سردرد ها، التیام می داد. گرچه، حضورش کارها را روی روال می انداخت و از به اصطلاح گسترش بیماری جلو می گرفت، اما، من را پَکر و نسبت به وضع خودم بی تفاوت می کرد. یعنی پیش از آمدن اش اگر بود، از ترس گسترش مرض طوری به آب و آتش می زدم و کولی بازی در می آوردم که ظرف یک هفته همه ی فامیل از نزدیک و دورِ شهر بزرگ، پا می شدند می آمدند و آنوقت در دو روز شهر را با مطب ها و آزمایشگاه ها و دکترها و احتمالا پرستارهایش روی سرمان خراب می کردیم. منتها وقتی آمد، دیگر نه مرض و مرگ موعود و هراس چشمان پزشکان برایم مهم بود، نه وضع روز به روز وخیم تر بدن ام و نه حتا این که نگاه پزشکان اصلا هراس دارد یا نه، که احتمالا ندارد.

****

جناب قادری عزیز، ما با داستان «مسیر قرمز» به روزیم.

http://arminandramtin.blogfa.com

****

آرمین ابراهیمی

سلام امیر جان امروز از شمال برگشتم و می بینم که ماشاا... سایت ترکونده احسنت و خسته نباشید ----- تیم ملی هم که رومومن رو سفید کرد دیدید که عرب ها چطوری خوشحالی می کردن؟ عابرومون رفت امیدوارم فرجی حاصل شه

لطفا اینقدر بی رحم نباشید.

امیر جان خیلی دوست دارم بدونم اگر تیم ملی این بازی رو می برد بجای این واکنشت چی می گفتی؟به هر حال من هم از علی دایی خوشم نمی یاد و جادوگر رو هم وحشتناک دوست دارم اما نمی دونم بعد از شادی عرب ها بعد از بازی رگ غیرتت باد نکرد؟ که اینطوری تبریک باخت می دی؟

سلام امیر جاااااااااااااااان. چقدر خوشحالم امشب امیر. برای اولین بار از برد عربها خوشحالم!امیر حسین جلالی عزیز کجایی که میدونم مثل من رو هوایی.

دایی حیا کن مملکتو رها کن

وای که چقده خوشحالمممممممممممممممم

آقا دوباره سلام مرد دوهزار چهره رو امشب دیدی؟نمیدونم چی بگم آخه دیواری کوته تر از دیوار امپراتور افشین قطبی این مهران مدیری ندید ؟ الان هم که بازار قطبی سوزی داغه مدیری هم دید تا تنور داغی بچسبونه من که امپراتور از قلبم نمیره اما حالا نمیشد با قلعه نوعی اشتباه بگیرنش ؟ اینجوری فضا مفرح تر هم می شد

امیر قادری باورم نمی شد این طور راحت حرف دل خیلی ها را در مورد فوتبال امشب بگویی .خیلی خوشحالم .این اتفاق باید میافتاد .برای امشب شمارش معکوس داشتم .باید این دیالوگ خرس پاندایی به حقیقت می پیوست (( هیچ چیز اتفاقی نیست ))

دیدن یک فوتبال مثل یک نمایش است مثل سینماست .فوتبال 90 دقیقه نیست!! قصه ها ی زیادی هست که باید بشنویم ببینیم تا انموقع بدانیم گاهی شکست برای این فوتبال دست و پا شکسته لازم است .تا بدانیم وقتی یک نفر از توی تخم مرغ شانسی یک هویی !! بیرون می پرد و خدا را هم بنده نیست می فهمد فوتبال فقط تعدا د بازی بیشتر یا تعداد گل بیشتر در دوران بازیکنی نیست (البته امیدوارم بفهمد).فوتبال هم یک جورهایی یعنی زندگی .و تماشاگر عاشق فوتبال از نوع زندگی است نه نگاه خشک و عبوس و متوقعانه !!

امشب تیم ملی باخت و چقدر غم انگیز است که یک نفر!! خودش در مصاحبه مطبوعاتی بعد بازی این جور خودش را به اب واتش زده تا همه ی تقصیر ها را گردن توجیهات خنده دار بیاندازد

امشب تیم ملی باخت .و شاید خیلی غم انگیز است که من دلم خنک شد .ولی راستی چرا؟!! این سوالی است که باید امشب ((یک نفر )) در موردش خیلی فکر کند .کسی که شاید تا صبح بیدار بماند و فریاد اعتراض صد هزار تماشاگر کابوسی خواهد بود که او را رها نمی کند .!!

farshid

سلام آقای قادری

سال نو مبارک

یک فیلم کوتاه ساختم که اگر خواستید

می تونید از وبلاگم دانلود کنید...

خوشحال می شم نظرتون رو بدونم...

pashapasha.blogfa.com

با محمد و خانمش تو خیابانیم و دپرسم از اینکه ایران یک بر صفر جلوست، بی خیال میشویم و گردشمان را تمام میکنیم. قبل از سوار شدن به تاکسی به خانه زنگ میزنم برای کاری، از مادرم میپرسم چند چند شد؟، 2 – 1 ، بردیم؟، باختیم.....با اینکه دروغ و کلک در ذاتش نیست دو سه بار برای تاکید میپرسم، باختیم؟؟؟؟ وقتی مطمئن شدم به محمد زنگ میزنم...هنوز توی تاکسی هستند بلند فریاد میزنم، معجزه اتفاق افتاد ما باختیم.

.

این دو سه خطی که نوشتی حسابی جگرم را سر حال آورد، دوباره در رنکینگ بالا آمدی، ما لیاقتمان بیشتر از این حرفهاست.

1.به نظرم خسرو حیدری بهترین بازیکن لیگ امسال بوده و هست.خیلی دوست داشتم امروز بازی کنه و ...ولی نشد.

2.دقت کردین تیم کشتی وفوتبالمون در شرایط یکسانی باختن.

4.افول دیکتاتور

4. یه نکته مهم یادمون نره:دلیل عدم موفقیت تیم ملی فقط علی دایی نیست.

درگیر...............................

نمیدونم باید از باختن ایران ناراحت باشم یا از شکست دایی خوشحال؟؟؟؟

این چند روزی که دارم این سایتو می خونم ( و مطالب قدیمیش رو بیشتر) یه حسی بهم میگفت اینجا شدیدن دار و دسته بازیه، یهو همه از یکی بد میگن یا یکیو بی دلیل بزرگ میکنن،چند مطلب مخالف هم بود ولی به نظرم خیلی کمرنگ بود. کم کم داشت دلمو میزد که امشب مطلب فواد آرام رو خوندم و چقدر برام جالب بود که این مطلبو تو این سایت خوندم. خوشحال شدم که به اون شدتی که فکر می کردم نیست . (و اینم بگم که تبریک تلخ باخت تیم ملی رو دوست داشتم. قیافه یه کسی اومد جلو چشمم که با عصبانیت داره می گه خوشحالم )

امیر جان فکر نمیکنی بازی تیپیکال و مزهک شقایق فراهانی در فیلم "وقتی همه خوابیم" که تو اینقدر ازش بد گفتی نه تنها نکته منفی فیلم نیست بلکه آنچه که بیضایی میخواسته در ذهن تو شکل بگیره شکل گرفته نقد بی پروا و جسورانه استاد از مناسبات پشت پرده سینمای ما واینکه فرهنگ یک مملکت براحتی به حراج گذاشته میشود و من و تو مانند همان معتادین خمارآلود دم در آن سینمای مخروبه وبه حراج گذاشته شده تنها نظارگر مرگ زنی (شمسایی) هستیم که دغدغه فرهنگ و هنر متعالی دارد همان زنی که به فرزندش کتاب شاهنامه که اسطوره یک ملت است ودر دل تاریخ این ملت مانند سنگنوشته باقی مانده است را هدیه میدهد آقای قادری بسیار دوستت دارم اما نمیدانم هنگام دیدن فیلم بیضایی خوش خوشانت میشد که بیایم و جنگی راه بیندازم اما استاد قادری ،جیگر ، من وقتی فیلم استاد بیضایی را در سینما میدیدم دچار یک حس بهمریختگی و اسیر یک فضادر هم و برهم مالیخولیایی شدم بقول خودت اینجوری روی موج این فیلم قرار گرفتم موجی که زمان فیلم سگکشی هم به سراغم آمد وقتی از سینما بیرون آمدم باورت نمیشود دیدم درست سر در سینما در انتهای صفی که مردم برای گرفتن بلیط فیلم اخراجیهای 2 در یک سینمای همسایه بصف شده بودند و تا دم در سینمای فیلم "وقتی همه خوابیم" کشیده شده بود آقا یک دعوای مفصلی در گرفته بود فحشهای خواهرانه و مادرانه از یک سو و تلاش برای گریز از مهلکه از سوی دیگر فضای کابوس وار و سورالیستی را برایم فراهم آورد وقتی به ماشینم رسیدم تنها باین فکر میکردم که چقدر منحنی موج فیلم بیضایی بر منحنی موج آنچه که درست در پیاده رو جلوی سینما رخ میدهد منطبق است واین چیزی نیست جز درک درست یک هنرمند از موقعیت جامعه ای که در آن دارد نفس میکشد همان کسی که بگفته تو علمش فقط تئوریک است و با جامعه اش رودرو نشده است منتظر جواب خوشگلت هستم در ضمن امشب فیلم "اعتماد" هال هارتلی را دیدم و کف بریدم از آن فضای ابسورد و آدمهای تخت و بی احساس که آدم را احساساتی میکردند

سلام.

1- این هم از این. تمام شد ( به قول کن واتانابه در آخرین سامورایی : Perfect). ولی اون پایان کجا و این کجا. از یک هفته پیش شروع شد. وقتی که با پخش کلیپ های مختلفی از بازی رفت با عربستان و کره ، سعی در دعوت تماشاگران برای حضور در استادیوم شد. و البته این دفعه هیچ خبری از این عبارت نبود " وعده ما .... ". دیروز هم که مدام تصاویر ورزشگاه خالی آزادی رو میان برنامه ها نشان میدادند تا یه جوری حالی مردم بشه که بابا تو رو خدا بیاید. ورزشگاه خالیه. ولی احتمالا نمیدونستن که همین مردم آگاهانه ورزشگاه رو خالی گذاشتن. من که نفهمیدم ورزشگاهی که تا 1 ساعت قبل از شروع بازی حداکثر 40 هزار تماشاچی داشت !! چطوری و ناگهان در عرض یک ساعت 60 هزار تا دیگه هم به ورزشگاه آمدند.؟؟؟؟ مجری برنامه هم که آقای خیابانی بود. ( خوب هدف، وسیله رو توجیه میکنه). و نیمه اولی که عربستان یک گل زد. یک پنالتی براش نگرفتن و .... . و البته تک به تک ایران رو هم از یاد نبریم. قبل از بازی ، دوستی در جواب من که آرزوی باخت برای تیم ملی آقای دایی داشتم ، گفت : " ببین حاضرم ایران از هر تیمی ببازه ولی نه از عربستان". گفتم اتفاقا برعکس باخت از این یکی خیلی بیشتر عمق مسئله رو نشون میده. که باید اون کسانی که این جناب رو انتخاب کردن ، به کاری که کردن پی ببرن.

چند وقت پیش مقاله ای در همشهری جوان چاپ شد که یه تکه از اون رو نقل به مضمون میکنم " اگر امیر قلعه نوعی بعد از جام ملت های آسیا ، محو نشد به این دلیل بود که حداقل طرفدارهای استقلال پشت ژنرال بودن. ولی اگر علی دایی نتیجه نگیره چه کسی طرفدارشه؟؟؟". در ضمن نکته تعجب آور این بود که چرا دیروز بازی رو عادل فردوسی پور گزارش نکرد؟؟ شاید به دلیل اینکه آبروی آقایون رو در آخرین برنامه سال 87 برده بود. همون مسئله لوگوی روی پیراهن تیم کنیا!!!. و این نکته آخر رو هم از هیتلر نقل قول کنم : " دروغ هر چه بزرگتر باشه ، آدمهای بیشتری باورش میکنن".

2- این از پیشنهاد امروز ( از اون اسطوره های دهه 90):

http://www.sporting-heroes.net/files_football/CANTONA_Eric_19960324_GH_L.jpg

این پایان نیست...................

ده مورد زیر شاید امروز اهمیت داشته باشند ولی ده سال دیگر آنها را حتی به یاد هم نخواهید آورید:

۱- غلط املایی در پستی که نوشتید!

۲- عوضی ای که امروز تو خیابون موقع رانندگی بهتان فحش داد!

۳- لنگه جورابی که وقتی مادر زن تان آمد روی دسته صندلی آشپزخانه بود!

۴- خروجی ای که توی اتوبان رد کردید!

۵- کتاب هایی که سه روز دیر به کتابخانه پس دادید!

۶- رفتن برق وقتی داشتید برنامه مورد علاقه تان را تماشا می کردید!

۷- کامنتی که زیر پست درد دل های شما داشتن «وب خوب» را به شما یادآوری می کند و درخواست تبادل لینک می کند!

۸- هزار تومان اضافه ای که اشتباهی به راننده تاکسی دادید!

۹- بچه ای که بهتان زبان درازی کرد!

۱۰- خراشی که موقع اصلاح روی صورت تان افتاد!

حالا مواردی را بخوانید که ده سال دیگر از اینکه امروز یا این روز ها آنها را انجام داده اید خیلی خوشحال خواهید شد:

۱- نوشتن ایده ها و هدف های تان!

۲- کار کردن در ساعاتی از روز که بیشترین انرژی و کارایی را دارید!

۳- گفتن «دوستت دارم» به همسر و فرزندانتان!

۴- خوردن کلی میوه و سبزیجات!

۵- نیم ساعت پیاده روی ، طلوع آفتاب ، هوای صبح ، ورزش!

۶- زود بیدار شدن برای کار کردن روی چیزی که واقعآ برای تان مهم است!

۷- وقت گذاشتن برای یاد گرفتن یک حرفه تازه یا به روز کردن اطلاعات فعلی تان!

۸- وقت گذاشتن برای خودتان ، برای فکر کردن ، برای آرامش!

۹- دادن یک تست کامل پزشکی!

۱۰- ترک یک عادت بد! ، ترک سیگار!

آقای امیر خان عزیز

هزینه باخت دیشب تیم ملی بیش از از دست رفتن یک جام جهانی بود.مگر بار قبلی در جام جهانی چکار کردیم که اینبار بخواهیم امیدوار باشیم.مگر غیر از حرکت احمقانه حسین کعبی بر روی لوییز فیگو و اعتراض مضحک تر علی کریمی با لگد زدن به هنگام تعویض چیزی

بیاد خودمان و بیاد مردم دنیا از ما مانده است.چیزی که از دست رفت و ما هزینه اش کردیم شادمانی و امیدواری میلیونها ایرانی بود با یک دلیل ساده برای شادی .چیزی که از دست رفت خنده و آرامشی بود که تا مدتها نزد مان بخاطر این پیروزی با خود داشتیم.آنچه که از دستمان رفت فرصت انتقام گرفتن و نا امید کردن عربستان برای حضوری چندباره در جام جهانی بود که از دست رفت.

آنچه که باقی ماند حسرت و غم این شکست تحقیر آمیز بود که باقی ماند.آنچه که باقی ماند رخوت و بی میلی مفرطی که از روشنفکر تا عامی را فرا گرفته است باقی ماند.

این ساده انگارانه است آقای قادری عزیز که فکر کنیم امثال علی دایی

مقصر باختها و شکستهای ما هستند .آنچه که موجب زمینه سازی این فجایع است سیستمی است که کسی را مثل دایی در چنان مرتبتی قرار میدهد که جایگاه شایستگان و نخبگان به معنی

واقعیش است نه آنچه که از نخبگان امروز نامبرده میشود.

سیستمی که پس از افتضاح المپیک و صرف میلیارده تومان هزینه حتی حاضر به پذیرش شکست و قبول مسئولیت نشد و خود را مستحق تشویق هم میدانست.

آنچه که شما آقای قادری عزیز با نهایت بی رحمی به شادی بیان کردی از شکست ایران هر چند میدانم اعتراضی سهمگین برای غمی هولناک بوده اما ضربه تبری است بر این درخت افتاده شاید راه بهتری برای اعتراض وجود داشته باشد.

موفق باشید.

1 - من نميدونستم اينقدر ناراحت ميشي . توانايي بحث با تو رو ندارم وگرنه ...!!! شايد تو بهتر دايي رو ميشناسي و اطلاعاتي داري كه من ندارم . همه آنچه من ميدونم از وب و روزنامه و مجله هاي دم دستي تو شهرستانه و لاغير . به هر حال نظر شما مورد احترامه .

2 - به روز بودن و با شرايط روز و مد اينترنت بودن البته كار بسيار خوبيست كه من هم دوست دارم . ولي تقسيم وقت بين اينجا ( كه جا افتاده ) و اونجا ، به نظرم زياد خوب نباشه . همه وقتتو بزاري اينجا كه جا افتاده ( و يواش يواش به قالي كرمون بغل به بغل ميره ) بهتره و به نظرم زياد لازم نيست به فيس بوك سير كني .

3 - تو شيراز 3 فيلم اخراجي ها 2 ، سوپر استار و وقتي همه خوابيم رو اكران كرده . عهد كردم تو سال جديد همه فيلم هاي روي پرده رو حتما ببينم ( كدوم عهد رو متعهد بودم !!؟) . سطح سليقه من مدتهاست نازل شده و مي خوام كمي اونو به سطح بالاتري رسونم .

علی دایی اخراج شد

هر چند من هم از علی دایی و لایف استایلش به قول تو بدم می آد ولی هر مربی ای شکست می خوره این جایی نیست که باید خوشحال باشی.

اگه قرار باشه هر کی مربی تیم ملی باشه و ما از سبک زندگی اش خوشمون نیاد برای باختش هورا بکشیم...

// دايي از مربيگري تيم ملي بركنار شد //!

مباركه داش امير / من كه واقعا خوشحالم! حضور احمدي نژاد كاره خودشو كرد، شوك به اين ميگن!!

بذارين فدراسيون به كارش برسه.هدف اصلي فدراسيون آشتي دادن علي دايي با افراد مختلف جامعست.بعد از آشتي كنان با كريمي پروين و قلعه نوعي گويا نوبت افرادي مثله استاد اسدي جان فرانكو زولا و مسعود ده نمكي رسيده پس تمركز فدراسيون رو براي برگذاري هر چه باشكوه تر اين مراسم برهم نزنيد.تازه خبر رسيده مراسم آشتي كنان دايي و امير قادري هم در پي ايجاد كدورت احتمالي در دستور كار قرار خواهد گرفت. تازه فدراسيون قراره بخش آشتي كنان خودشو گسترش بده . پس دوستان علاقمند با فرستادن مدارك لازم به فدراسيون شاهد مراسم هاي باشكوه آشتي كنان و رفع كدورت بين دوستان و آشنايانو اقوام خود باشيد. با اين فشردگي كاري هنوزم انتظار داريد به مسائل نه چندان مهمي مثل جام جهاني هم توجه بشه؟ تمام مسائل شرعي و اجتماعي اين مراسم ها نيز تحت نظر مستقيم دكتر شريفي انجام خواهد گرفت

// رئيس فدراسيون فوتبال گفت: سرمربي فصل گذشته تيم پرسپوليس (افشي قطبي) يكي از گزينه هاي ما براي هدايت تيم ملي است. //

زندگی خودتو بذار یه ور و زندگی دایی رو هم یه ور دیگه. واقعا شباهتی تو سبک زندگی نمیبینی؟ اگه نمیبینی بگو تا برات کاملا شباهت‌های تو رو به دایی بگم. اولیش هم نفرت از مردمه.

فدراسیون فوتبال با صدور اطلاعیه ای درباره برکناری علی دایی ،از حضور مردم در حمایت از تیم ملی قدردانی کرد.

به گزارش واحد مرکزی خبر، در اطلاعیه ‌هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال آمده است:هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال با تقدیر و تشکر صمیمانه از حضور گرم مردم عزیز و فهیم ایران اسلامی در حمایت از تیم ملی کشورمان و با عذرخواهی از آحاد مردم به علت کسب نکردن نتیجه مناسب در دیدار تیم ملی ایران و عربستان به استحضار مردم عزیز کشورمان می‌رساند ، با تشکر و قدردانی از زحمات آقای علی دایی در طول مدت مربیگری خود که توانست با جوان گرایی ، بازیکنان ارزنده‌ای را به فوتبال ملی ایران معرفی کند، با تغییر ایشان موافقت به عمل آمد.

به گزارش خبرنگار واحد مرکزی خبر، علی دایی پس از باخت دو بر یک تیم ملی فوتبال کشورمان در برابر عربستان در چارچوب مسابقات مقدماتی جام جهانی 2010 گفت: متاسفانه در دو غافگیری دو گل خوردیم اما در طول بازی همه خواسته های تاکتیکی در زمین پیاده شد.

وی افزود: بازکنان در برابر عربستان با تمام قوا بازی کردند و کم نگذاشتند.

سرمربی تیم ملی فوتبال کشورمان اضافه کرد: به بازیکنانم افتخار می کنم؛ این فقط علی دایی نبود که شکست خورد بلکه تیم ملی ایران شکست خورد.

دایی افزود: از ابتدا بازی برای برد و با دو مهاجم به میدان رفتیم اما طبیعت فوتبال ایران همین است که وقتی گل می زنیم عقب می کشیم.

وی با بیان اینکه فوتبال برد و باخت دارد گفت: با این که شانس کمی به دور بعد داریم اما برای کسب امتیاز سه بازی بعدی با تمام وجود تلاش می کنیم.

سرمربی تیم ملی فوتبال ایران خاطر نشان کرد: باید تحملمان را بالا ببریم.

علی دایی در پاسخ به پرسش یکی از خبرنگاران درباره علت دعوت نشدن علی کریمی به تیم ملی گفت: شما در حال فضا سازی برای قرار دادن من برابر علی کریمی هستید من نمی توانم با یک بازی بازیکن به تیم ملی دعوت کنم.

ه گزارش واحد مرکزی خبر،علی کفاشیان پس از پایان جلسه اعضای فدراسیون فوتبال افزود: از مردم عزیز کشورمان که شب گذشته با همه وجود تیم ملی را تشویق کردند، تشکر می کنم و به علت شکست مقابل تیم عربستان از آنها معذرت می خواهم.

وی گفت: در جلسه امروز(یکشنبه) اعضای هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال به این نتیجه رسیدیم که سرمربی تیم ملی فوتبال باید تغییر کند و با تشکر از زحمات آقای دایی، این موضوع را با وی نیز مطرح کردیم.

کفاشیان درباره گزینه جایگزین دایی گفت: اکنون گزینه مشخصی پیش رو نداریم اما همه مربیان مطرح کشورمان را مد نظر داریم و به طور قطع از مربی خارجی استفاده نخواهیم کرد.

علی دایی از سرمربی گری تیم ملی فوتبال ایران برکنار شد.

به گزارش واحد مرکزی خبر، این خبر را رئیس فدراسیون فوتبال اعلام کرد.

دیروز چند تا از رفقا داشتن میرفتن استادیوم به من گفتن میای گفتم نه به سه دلیل ؛ اولا که نصف تیمو نمی شناسم دوما به احتمال زیاد ایران می بازه و سوما شبکه چهار مستند مردی روی سیم رو پخش می کنه . واقعا دیدنی بود و بعد از اون مسابقه ی مزخرف آدمو سرحال میاورد . مستند کوبریک هم خیلی جالب بود ولی اوایلشو از دست دادم و باید برم دنبال دی وی دیش .

تبریک تبریک و باز هم تبریک به همه ی دوستانی که هیچوقت دایی و تیمشو دوست نداشتن بخصوص امیر قادری و امیر حسین جلالی. وای که چی میشه اگه قطبی بشه سرمربی!

افشین قطبی سر مربی شد ، افشین قطبی کنار گذاشته شد ، با التماس دنبال افشین قطبی هستیم به دادمان برسد ..... و چه زیباست عدالت خداوند .

از شبکه ماهواره ای GEM چند دقیقه پیش "بدو لولا بدو " رو دیدم تام تیکور آلمانی هم با این فیلمهای اخیرش مثل اینکه ویروسی شده همان ویروس هالیوودی اسکاری که سازنده FIGHT CLUB را وادار میکنه تا "بنجامین باتن" بسازه . ایده سرنوشت آدمهایی که لولا از کنار آنها رد میشد (با اسلایدهای عکسها )رو دوست داشتم راستی امیر جان این "اشکان انگشتر متبرک و..." را تو نوبت اکران میبینیم یا چون ویدیوئییه تو تلویزیون خلاصه بگو این فیلم رو چطور میشه دید الانم میخوام بشینم "جاده مالهالند" دیوید لینچ رو ببینم برای بار چهارم فردا شبم نوبت "سگدانی " برای بار 8 شایدم" پالپ فیکشن " میخوامت امیر خان پاشو بیا شیراز ببینیمت دوست دارم آبیته

«جادوگر» ما فقط با اجازه «ذهن‌های باز» دریبل می‌زند!!!!

حالت خوبه؟ این چرندیات چیه می نویسی؟

ممنون امیر جان از این که به وبه من سر زدی. بهترین عیدی را به من دادی.

باز هم سر بزن واتقادتو بگو تا شاید وبه خوبی بشه.

راستی از کجا باید happy tree friends را بیابم

آقای دایی؛ ما تیم خودمان را می خواهیم.

کافی بود تا همه چیز با یک گل از هم بپاشد. تمام آنچه را که مدت ها بود به خود دروغ می گفتیم. آنچه را که از هم پنهان می کردیم و به روی خودمان نمی آوردیم. دل مان را به چند برد خفیف از تیم های ضعیف خوش کرده بودیم. شاید نیاز داشتیم زودتر از خواب خرگوشی بیدار شویم. زودتر باید می فهمیدیم که تیم آقای دایی، تیم ملی ما نیست. در روزی که آقای پرزیدنت به ورزشگاه آمده بود تا برای خودش محبوبیت (بخوانید رای) بخرد (مثل مسابقات کشتی که آنجا هم شکست خوردیم) چرخ روزگار بر مرادش نچرخید و آنچه شد که نباید می شد. تیم دایی مدت ها بود که شادابی و طراوت نداشت و می دانستیم همه ی این حمایت ها و این پنهان کردن به نفع ایران نیست. وقتی علی دایی تیم ملی را تصاحب کرد (که این هم یکی دیگر از کارهای بدون برنامه ریزی آقای علی آبادی در مسند ریاست ورزش ایران بود) تلاش کرد با ادبیات و رفتار غیر متمدنانه اش تیمش را در هاله ای از مصونیت جعلی قرار دهد و دور تیمش حبابی بسازد و در این راه از حمایت های کورکورانه ی کفاشیان، رئیس تشریفاتی فدراسیون فوتبال (که خودش هم اذعان دارد که فقط یک رئیس نمایشی است) حداکثر بهره را برد. غافل از این که این حباب روزی می ترکد. این حمایت های الکی که به رسانه ها هم نفوذ کرد باعث شد تا دایی، هم چون یک کبک بیشتر سرش را در برف پنهان کند و جو ارتشی را بر تیمش پیاده کند. هیچ کس چه روزنامه نگار، چه بازیکن، و حتی عده ی زیادی از مردم عادی دیگر جرئت انتقاد از تیم ملی کشورشان را نداشته باشد.کمترین انتقاد با بیشترین توبیخ مواجه می شد و این گونه بود که تیم ملی ایران به تیم آقای دایی تبدیل شد. امروز روزی بود که خیلی ها بر خلاف خواسته ی قبلی شان انتظارش را می کشیدند. عربستان آن هم در تهران توانست تیم آقای دایی را شکست بدهد. بالاخره باید از جایی شروع می شد؛ مرم در ورزشگاه علیه دایی شعار سر دادند و آقای گزارش گر می گفت که مردم تیمشان را تشویق می کنند! بازیکن ها دچار گسیستگی شدند و حتی نای راه رفتن را هم نداشتند و در کنار فریادهای مربی عربستان، آقای دایی حتی جرئت نداشت به کنار زمین برود و به تیمش روحیه و جنگندگی تزریق کند. این است تیم آقای علی دایی.

قرار نیست بی خودی به خودمان امید بدهیم، در شرایطی که کره شمالی راه پیروزی را خوب یاد گرفته و عربستان روحیه اش را بازیافته و کره جنوبی تسخیر ناپذیر به نظر می رسد، تیم آقای دایی شانس صعود کمی دارد. اگر با این منوال پیش برویم پیروزی در پیونگ یانگ و سئول، اگر محال نباشد تقریبا نشدنی است. امیدوارم کار درست را انجام دهیم و بفهمیم مشکل اصلی از کجاست تا بتوانیم حداقل به جام جهانی 2014 راه پیدا کنیم!

خیلی حال کردم با اون قسمت مرد دو هزار چهره که مهران مدیری به منتقده میگفت :شما فیلم میبینی و پول میگیری؟؟هه هه هه!!واقعا حرف دل من رو زد.آدم های قلم به مزد و بی سوادی مثل امیر قادری که دیپلم ردی دارند و به انسان های بزرگی مثل استاد بیضایی توهین می کنن تا بقیه واسشون دم تکون بدن لیاقتشون همینه!

به قول دوستی تیمی که از بازیکنان استقلال و پرسپولیس خالی باشه همین میشه دیگه....بازیکنا بازیکن تیم ملی نبودند در حد تیم ملی نبودند....منم خوشحال شدم از باخت تیم ملی:-)))

دیشب ساعت 10:30 تا 12:30 داشتم اخراجی هارو تو عصر جدید با مردم میدیدم من کلا از ده نمکی خوشم نمی آید نه از خودش و نه از تفکرش و نه از حضورش در سینما اما باید همه ما قبول کنیم با اینکه فیلم از لحاظ تکنیکی هیچ چیزی نداشت اما مردم عاشقانه دوستش دارند و متاسفانه باید حضور ده نمکی رو در میان خدومون قبول کنیم ----------اما از این گذشته دعا کن که امپراتور دوباره برگرده می خوام برم آزادی عاشقانه داد بزنم(((((((((افشین امپراتور))))))))))

ما همیشه برای شکست های بزرگ آماده ایم!

امیر خان ،من این سینمای جهان رو زیر و رو کردم ولی اینی که شما گفتی حتمن بخونین پیدا نکردم ، پلیز لینکش کن :

پس کجاست ؟ "سید اریا قریشی (که نقدش را بر شوالیه تاریکی باز تاکید می‌کنم که در بخش سینمای جهان سایت سینمای ما بخوانید) "

سلام دوستان عزیز شما رو دعوت می کنم به خوندن آخرین داستان کوتاه استاد وودی آلن که به تازگی در مجله ی نیویورک چاپ شده و اسمش تفاله های منهتن هست

می تونید تو این لینک داستان رو بخونید

http://cinemajournal.org/?p=1519

1 - چثدر این بنجامین باتنو دوست داری؟

2 - نمیدونم شما چه جوری این فیلم های روز رو می بینین و کیف میکنین و فیلم عمرتون میشه ؟ به این جمله از فیلمنامه بنجامیت باتن توجه کنین : « صدای یکنواخت تیک تیک ساعت های اقای گاتو شنیده می شود .» ( ص 96 فیلم نگار ) . ظاهرا این تیک تاک مهمه که تو فیلم نامه اومده و ممکنه توی فیلم هم بوده . ولی من روی نسخه ویدیویی اون نشنیدم .و یا ترکیب رنگ و صدا و غیره ای که باید در یک فیلم مهم مثل همین بنجامین باتن وجود داشته باشه . اصلا مگه میشه یک « فیلم سینمایی » رو در جایی غیر از سینما دید و پسندید؟

3 - اصلا یه سوال اساسی تر بپرسم : شما کی فیلم میبینید ؟ در چه وضعیتی ؟ فیلمی که می توان آن را نگه داشت ، به عقب برد تا اونجایی رو که ندیدی دوباره ببینی ، چایی خورد ، در پرنور ترین حالت دید ، اصلا لذتی برای آدم میذاره؟ شما از چی لذت می برید ؟

4 - امروز می خواستم برم سینما برای دیدن فیلم بیضایی . بارون اومد و نشد . بارون تند قسنگی هم بود . اینم از تعهد ما به دیدن فیلم . ان شااله فردا.

5 - مشکل من هم مثل مشکل سعیده است . اینجا که یادداشت میذارم ، گاهی ارسال میشه گاهی نمیشه . ولی تو قسمت مطالب اوی سایت ، وقتی یادداشتی میذارم اکثرا این پیغام میاد که « شما مجاز به انجام عملیات نیستید .» اوایل فکر میکردم شاید محدودیت روزانه داشته باشه ولی ظاهرا این دلیل خوبی برای این مشکل نیست .

موریس ژار هم رفت...!!! دیگه کی میتونه مثل موریس ژار، گرمای صحراهای سوزان رو زنده کنه!؟ الان وقته لارنس دیدنه، الان وقته ژیواگو دیدنه!!!

تم لارا http://www.4shared.com/file/76396698/4d94be9c/jarre_drz_larastheme_clip.html

موسیقی لارنس عربستان

http://serpico.persiangig.ir/audio/01_OVERTURE.MP3

حالا این دیوید تامسون ها را از کجا میشه گیر اورد؟

امير جان براي وحيد قادري ايميل فرستادم . در خصوص خودت خيالم راحت است كه اگر ايميلت را چك نكني اينجا مي توانم ياد آوري كنم . اما با اون نه . اگر ايميلش را گرد و خاك نگرفته كه هيچ ، اگر گرفته ممنون ميشم بهش اطلاع بدي .

کل فروش اخراجی ها فدای یه تار موی علی سنتوری حیف که نزاشتن صدای فریاد هاشو تو سالن سینما بشنویم والا ده نمکی می فهمید فیلم پر فروش یعنی چی فروختن اخراجی فقط نشون گر اینه که درجه لذت تو تماشاگرای ایرانی اومده پایین و این یعنی خطر یک خطر بزرگ امیدوا م پرفروش شدن درباره الی این فرضیه رو باطل کنه

با برکناری علی دایی یاد دیالوگ مایکل تو پدرخوانده افتادم«واقعا اعتراف من چه فایده ای داره وقتی توبه نمی کنم» گیرم که با سکوت فدراسیون علی دایی رو کنار گذاشت و اعتراف به اشتباهش کرد اما این نشونه چیه؟ بعدش که چی؟ این فقط یه اعترافه همین! نه چیز بیشتری که بشه بهش دل خوش کرد.

دیروز اصغر فرهادی تو برنامه جیرانی حضور پیدا کرد و حالی اساسی به ما داد خصوصا اون جایی که درباره شهودش از معنای واقعی درام حرف زد. اونجایی هم که داشت می گفت دستش تو نوشت حسابی راه افتاد و مراحلش رو هم دوست داشتم.

من بیشتر خوشحالم که در جمع شما هستم .

این هم عیدی دوم : http://filmmusic.ru/page/20 ( فکر کنم بیشتر حال رو ببرین .

هستم .

مستند دیازپام 10 از رفقا و آشناهای نامجو می پرسن (محسن نامجو؟) همه از دم مزخرف می گن و اون وسط نوبت به مادرش می رسه ، میگه (درست میشه انشاء الله)

سلام

1- .... دکتر ژیواگو ، لارنس عربستان "لا لا لا لا لالالا ... " . برای کسی که یه بخش از خاطرات مهمش از زمانی که فیلم بین درست و حسابی شد همین تم معروف تیتراژ اول دکتر ژیواگو بوده، خیلی سخته که بفهمه یکی از آهنگسازهای مورد علاقه اش از دست رفت. ولی همچنان با موسیقی متن لارنس عربستان و دکتر ژیواگو (ممنون از این دوستی که لینک دانلودش رو گذاشته بود) زندگی میکنیم و ادامه خواهیم داد.

2-:این هم از لینک ساندتراک کامل لارنس عربستان با کیفیت درجه یک.

http://filmmusic.ru/2007/10/25/soundtrack-lawrence-of-arabia/

هر چی ساندتراک میخواین توی این سایت پیدا میشه. مخصوصا دیدم که ساند تراک "روزی زوگاری درآمریکا: 4 ترک بیشتر از این ورسیون معروف در دسترسش داره.

3- این هم یک چکه از یکی از بهترین های دهه 90:

دیو: .... منظورت چیه؟

ریک: منظورم اینه که یک ماهه که قرارداد خوبی نداشتی. به من مربوط نیست ، وادارم میکنی بهت جواب بدم. تو قراردادی نداشتی که دزدیده بشه و ... .

دیو: تو یه رگه پستی تو وجودت هست. تو حرف نزن. یه رگه پستی در تو هست. تو چی داری ور میزنی ، تو روم بزن. من حجم کارمو میدونم. اگه تو هم بد آوردی و من گفتم پس تحملشو داشته باش. مدت زیادی باید تحمل کنی و درست هم هست.

ریک: خوب کی گفت بی خیال ماشین؟ کی گفت؟

دیو: بی خیال ماشین؟ بی خیال ماشین ، بی خیال ماشین. مگه اینجا کلاس ادبیاته؟ تو آشغالی ریک. چیه سربالا میگی؟ رو دوری خیال میکنی همه کاره اینجایی؟ تو باید..... خفه شو . تو باید بگی با کی چطور باید رفتار کرد؟ صبح اومدم دفتر یه پلیس عوضی تحقیرم کرد. بی خودی متهم میشم . هر دری وری میخوان بهم میگن چون اسم جنابعالی اون بالای فهرست روی تخته اس .

ریک: من این کار رو کردم دیو؟ من تحقیرت کردم؟ اوه خدای من خیلی معذرت میخوام.

دیو: احساس غرور میکنی؟ دنیا به کامته و داری نطق میکنی؟

ریک: ببین من اصلا وقت ندارم برای یه بخت برگشته نطقهای انسانی بکنم.

دیو: گم شو.

ریک: بسه دیو. میدونی که زیادی حرف میزنی. تا یه قرارداد میبندی تا یه هفته کسی نمیتونه بیاد سراغت . این که چقدرگیرت اومده آه که چه آدم مهمی هستی. هی بذارین یه بسته آدامس براتون بجوم. رفیقت قرارداد بسته و فقط چرند از دهنت میباره. تو سر و ته آشغالی...

این پایان نیست...................

وقتی همه خوابید-وقتی همه قرص خواب خورده اند-وقتی عمو یادگار به غار رفته تا بخوابد- وقتی همه خود را به خواب زده اند -وقتی امیر قادری با عمو یادگار رفته تو غار تا قرص خواب بخوره و خودش رو به خواب بزنه-واقعا نمی دونم چی بگم امیر عزیز تورا دوست دارم و خواهم داشت اما انصافت کجا رفته امروز فیلم را در غار شماره 3 سینما عصر جدید دیدم و مست شدم همه داشتند خمیازه می کشیدند و صدای خور خور م آمد اما من مست فیلم و روایتش و میزانسنش و بازیگریش و حرفش و کارگردانیش بودم اما نمی دانم شما منتقد ها به کجا می روید اما هرچه بکنید باز هم بیضایی بیضایست و دوست دارن سینما عاشقش همنطور که هرچه کردید اخراجی ها و ده نمکی همچنان می تازند(البته تو این یک مورد باز هم فعالیت کنید که من پایم

امیر جان میشه سریع متن بوردول رو که برای درباره الی... نوشته ترجمه کنی و بذاری تو روزنوشت؟

وقتی همه خوابیم رو دیدم و خیلی دوستش داشتم، زبان اعتراض بیضایی رو دوست دارم . همیشه اعتراض رو به تحمل کردن و راه اومدن ترجیح می دم. چقدر برام جالب بود که فیلم توی فیلم هم کامل بود و جالب تر از اون اینکه عوض شدن یه بازیگر چطور یه نقشو زیر و رو می کنه. ولی خب نسبت به سینمایی که خیلی برام مهم و عزیز بود یه نمه بدبین شدم . راست می گن حقیقت تلخه و شاید چون سینما یه دروغه بزرگه( یادم نیست اینو کی گفته) انقدر جذابه. شاید بهتر بود چیزی از حقیقتش ندونم، یه وقتایی آدما با آگاهی خودشونو گول می زنن.

شيرين ترين باخت عمرم ، شيرين ترين تحقير عمرم

كامنت حامد كامنت خيلي خوبي بود . بحثي توش نيست . ولي كاش بعضي وقتا يكم به مسائل و اتفاقاتي كه دور و برمون داره اتفاق مي افته با يك مديوم خيلي وسيع تري نگاه كنيم . خيلي وسيع تر . كه اگر اينطور باشه خيلي درس ها از اين اتفاقات ميشه گرفت . نميدونم تو اين كافه چقدر آدم ميتونه مانور سياسي بده كه براي شما مشكلي بوجود نياد . من سعيم را مي كنم كه پرده نشين گونه صحبت كنم و اميدوارم شما هم دل رو به دريا بزنيد .

باور كنيد من كسي هستم كه وقتي تيم ملي گل ميزنه اشك تو چشمام جمع ميشه و حالا دارم اين حرفو ميزنم . حتي در يه بازي دوستانه با ليبي . ولي واقعا از اين باخت خوشحالم . واقعا . اونقدر كه نميتونم ابراز خوشحالي نكنم و در جمع هاي خانوادگي و دوستانه انگشت نماي جمع نشم . چرا كه معتقدم داره يه اتفاقاتي مي افته كه به نفع مردممونه . به نفع فوتباله . به نفع مملكتمونه . مملكت از دو راه مي تونه به گند كشيده بشه . يكي از درون و يكي از بيرون . اكثريت مردم ما از اتفاقات دروني كشورشون چيزي سر در نميارن و طبيعيست . به خود من اگر بگي تورم دو رقمي شده مي فهمم چيز بديه . ولي نميدونم اين دو رقميش يعني چي . نميدونم حساب ذخيره ارزي اصلا به چه دردي مي خوره . فقط ميدونم كمش بده . خيلي زيادشم بده . همين . پس هر اتفاقي بي افته ما ايم كه بي خبر از همه چيز ، فقط بايد پايه هاي زندگيمون رو شل تر ببينيم و ايراد رو از خودمون مي دونيم . اما اما اما ... حرف من و خوشحالي من اينجاست . خوش به حال مردمي كه وقتي كشورشون از درون به چالش كشيده شده ، از بيرون هم قابل امكانش ديدنش فراهم ميشه . وقتي تيم ملي كشورمون مي بازه ، به عربستان ، با صد هزار تماشاگر ، در آزادي ، كارگر بي سواد كوره آجر پزي ( نمي دانم تا به حال ديدي دنيايشان را نه ، من كه بچه بودم يكي از آن ها بيست متر با مدرسه ي ابتدايي ام فاصله داشت ) تازه در دلش آهي براي كشورش مي كشد و نه موقعي كه در روزنامه اي در حذب مخالف دولت مي خواند نرخ تورم فلان ( كه تازه آن را هم نمي خواند ) . وقتي كشتي مملكتمون كه تنها ورزشي هست كه وقتي دبيرش زير مي گيره مو به تن آدم سيخ مي كنه ، در ورزشگاه آزادي پر ، از آذربايجان مي بازه ، فرمولي داره كه اون ميوه فروش چرخي كه صبح تو كوچه ها مي چرخه و بي خبر از اين دنياي رسانه هست هم مي فهمه كه تو كشورش داره يه اتفاقاتي مي افته . امير باور كن خيلي اتفاق و فرمول عجيبيه . از اون شب بازي تا الان دارم روش فكر مي كنم و دست از سرم بر نميداره . هشت تا كانال داريم . مردم اكثرا يك ديش ماهواره روي پشت بوم هاشون هست . اكثرا دسترسي سريع و راحت به اينترنت دارند . روزنامه ها رو ميشه حتي از زير سبزي خوردناي مادرامون بيرون كشيد . با اين حال اين فرمول چقدرنافذ تر از همه ي اين مديوم هاست .

ميدونيد چيه ؟ من اساسا با اين فرمول زندگي مي كنم ، حال مي كنم . اين كه چقدر راحت مي تونه بدون هيچ نرم افزار و سخت افزاري به عوام اطلاعات بده . در عصري كه رسانه حرف اول و قدرت اول هر كشوريه ، اين فرمول يه فرمول بي نظيره .

دوستان Merry Christmas رو که در کامنت بالا گفتم از دست ندید .

راستی واقعا دمتون گرم بخاطر ترجمه داستان وودی آلن و نقد درباره الی ...

http://www.cnn.com/2009/SHOWBIZ/Movies/03/30/mauricejarre.alexandredesplat/index.html?iref=24hours

http://www.runmovies.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=431:maurice-jarre-interview&catid=35:interviews&Itemid=55

دو مصاحبه از موریس ژار

اقا فعلا فقط این رو بگم که نود امشب رو از دست ندهید. فردوسی پور فقط به عشق دایی این برنامه رو گذاشته ا . البته به عشق اذیت کردن و حرف دل ما رو زدن. از دست ندیدش.

آقا حالا که زحمت کشیدید و ترجمه کردید، مجله آف اسکرین هم یه ویژه نامه درباره سینمای ایران درآورده که بخش مهمی از اون به فیلم آخر بیضایی و یک مطلب مفصل درباره عنصر غذا در سینمای ایران اختصاص دارد. حوصله کردید این رو در اختیار کابر ها قرار بدید

http://www.offscreen.com/biblio/pages/t_2007/1149/

در قسمتي از فيلم زيباي بوتيك اتي ( گلشيفته فراهاني) همراه جهانگير (محمدرضا گلزار) وارد خونه شاپوري ميشن يه اهنگي زيبايي در حال پخش شدن هست كه اتي هم از اين اهنگ خوشش مياد و از شاپوري ميپرسه ميشه اين اهنگ رو روي نوار ظبط كنيد؟

حالا شما ميدونيد اسم اين اهنگ و اسم خوانندش چيه؟

کاش یکبار هم که شده مربی گری تیم ملی را به ناصر حجازی بدهند .

از جلوی یه سینما رد میشدم دیدم شلوغه، گفتم دمشون گرم چه آدمای سینما دوستی، تو عید چه جمعیتی دم سینمان، بعد رفتم جلو دیدم اخراجی هاست، پیش خودم گفتم خب چه کاریه، تو عید برید عیددیدنی حالشو ببرین. (یه چیزی هم می خواستم بگم راجع به این فیلم، دیدم چه کاریه صدای این بنده خدا رو در بیاریم، داره حال می کنه با فیلمش.)

علی دایی و پوپولیست ها!

علی دایی هیچ گاه فکر نمی کرد که سرمربی گری تیم فوتبال آن هم در شرایطی که سکاندارانش پوپولسست هستند به ضررش تمام شود. برای مرور ماجرا کمی به عقب تر برگردیم. بعد از بازی های فاجعه آمیز تیم ملی در جام جهانی آلمان و در شرایطی که دولت جدید و شخص رییس جمهور توجه ویژه ای به امر فوتبال داشت؛ در یک تصمیم گیری احساسی و به دور از برنامه ریزی، در شرایطی که مردم از نتایج به دست آمده اصلا راضی نبودند، مهندس علی آبادی رییس سازمان ورزش در اقدامی که طبق اساس نامه ی فیفا، دخالت مستقیم دولت در فدراسیون محسوب می شد، دکتر دادکان را از سمت ریاست فدراسیون بر کنار کرد. عواقب این کار، تعلیق فوتبال ایران از میادین رسمی جهانی بود. در چنین شرایطی کمیته ای مسئول باز گرداندن اوضاع به شرایط عادی شد. بعد از خواهش های فراوان از دادکان، برای این که در نامه ای به فیفا اعلام کند که کنار گذاشتن او و سایر اعضای فدراسیونش عملی غیر دموکراتیک نبوده (انجام این کار بعد از در گیری های بسیار صورت پذیرفت)، قرار شد رئیس فدراسیون انتخاب شود. مهندس علی آبادی که به گفته ی خودش برای این که نظارت بیشتری بر شرایط همیشه پر حاشیه ی فوتبال مملکت داشته باشد، تصمیم به شرکت در انتخابات گرفت. در یک انتخابات صوری که دیگر نامزدها همگی کنار کشیده بودند و تنها کاندیدا جناب مهندس بود به یک باره همه چیز به باد رفت و مهندس ترجیح داد به جای خودش یک مهندس دیگر را به ریاست فدراسیون بنشاند. مهندسی که یک گوشش در دست علی آبادی بود و کفاشیان نام داشت. در این حین و قبل از انتخاب کفاشیان، هنگامی که موجود ناقص الخلقه ای به اسم کمیته انتقالی زمام امور را دست داشت، امیر قلعه نوعی در حرکتی شبه دموکراتیک، به نام استفاده از خرد جمعی به عنوان سرمربی انتخاب شد.

نتایج تیم ملی در رقابت های جام ملت های آسیا و نارضایتی شدید جمعی باعث شد تا فدراسیون جدید به فکر یک سرمربی جدید بیفتد. بار دیگر خرد جمعی تصمیم گرفت تا یک مربی ایرانی سکان هدایت تیم ملی را در دست بگیرد. با وجود اصرار کارشناسان مبنی بر استفاده از مربی وطنی، به دلیل خواست عمومی جامعه، آقای علی آبادی در حرکتی خود سرانه به سراغ خاویر کلمنته اسپانیایی رفت و او قرار شد مربی تیم ایران شود که در سناریوی مضحکی به دلیل پروازی بودن وی و رقم بالای مد نظرش، مهندس علی آبادی تصمیم گرفت از او استفاده نکند و چون که خرد جمعی بر مربی ایرانی اجماع کرده بود به استخدام یک مربی وطنی رو بیاورد. در شلوغی و هیاهوی این که چه کسی قرار است سرمربی جدید تیم ملی ایران شود، همه از یاد بردند که از مهندس بپرسند چرا بار اول از اجماع خرد جمعی پیروی نکرده اید. خلاصه بعد از کلی اتفاق ریز و درشت قرار بر این شد تا افشین قطبی که کلاس کاریش را با قهرمانی پرسپولیس ثابت کرده بود و سابقه کاری بسیار معتبری داشت سکاندار کشتی به گل نشسته ی تیم ملی شود. در حالی که مسئولین فدراسیون این انتخاب را تایید کرده بودند و قطبی عملا از هواداران پرسپولیس خداحافظی کرده بود، در اقدامی عجیب علی دایی به عنوان سرمربی تیم انتخاب شد. هر علاقه مند فوتبالی که از ضریب هوشی متوسط رو به بالایی بهره مند بود به یاد دیدارهای دکتر محمود احمدی نژاد و مهندس علی آبادی با جناب اسطوره افتاد. این در حالی بود که دایی به شدت هر گونه مذاکره از جانب فدراسیون با خودش را تکذیب می کرد و این باعث شد که همه متوجه شوند که یک دستور ناگهانی باعث انتخاب فدراسیون شده تا دایی مربی تیم ملی شود؛ گویی دایی به کفاشیان تحمیل شده بود. بعد از انتخاب دایی همه چیز بر وفق مرادش پیش می رفت. هر وقت که دلش می خواست لیگ را تعطیل می کرد، شایسته ترین بازیکنان را دعوت نمی کرد و با ادبیاتی خیابانی که در شان مربی تیم ملی نبود با منتقدانش رفتار می کرد. آزادی هایی که دایی خواسته بود کم کم برای فدراسیون و شخص مهندش علی آبادی داشت گران تمام می شد. دایی مثل یک دیکتاتور راه هر گونه اعمال نظر و مشورتی را بسته بود و مهندس که از اعتبارش خرج کرده بود، نمی توانست شاهد بازی های سردرگم و ضعیف تیم ملی باشد. ولی هنوز تا پایان بازی زمان باقی مانده بود. انتهای بازی دایی با پوپولیست ها با سوت پایان بازی با عربستان هم زمان شد. در روزی که رئیس جمهور در حرکتی که خوش آمد مردم بود به ورزشگاه آمده بود، ولی نتیجه چیز خوبی از آب در نیامد. صد وده هزار تماشاچی در پایان بازی فقط به دایی انواع دشنام ها را نثار کردند و خواهان بر کناری او شدند. روز بعد از بازی کابوس وار با عربستان رئیس فدراسیون هم چنان از دایی حمایت می کرد ولی در یک اقدام ناگهانی برای خشنودی مردم بدون هیچ نظر کارشناسی، این بار علی دایی که تا روز قبل، شمایلش خدشه نا پذیر می نمود و عمل کردش مورد رضایت بود به حضیض ذلت کشانده شد و تمام کسانی که روزی به نام او برای خودشان محبوبیتی رقم زدند، به قول عادل فردوسی پور او را سیبلی قرار دادند تا تمامی ایرادات و انتقادات سمت او باشد و همگی پشت اسم علی دایی پنهان شدند. علی آبادی که برای آوردن دایی خودش را مرد همه کاره نشان داده بود، حالا در خفا تصمیم می گیرد تا او را از کار برکنار کند و البته در انظار عمومی حاضر نمی شود تا احیانا مجبور به پاسخ گویی شود. پوپولیست ها به راحتی از نام دایی برای اعتبارشان خرج کردند و در پایان هم چون مهره ای سوخته او را از دور خارج کردند. و جالب این جا بود که در برنامه ی نود مهندس کفاشیان و عادل فردوسی پور فقط توانستند به شکل کنایی به این موضوع بپردازند وماجرای جابه جایی لیوان را وسط کشیدند! و مردم در برنامه ی نود فقط روی قضیه را دیدند و عامل اصلی ناکامی تیم را علی دایی دانستند، در حالی که خود دایی هم یک قربانی بیش نیست (البته منکر ضعف مدیریتی و فنی دایی نیستم).

پی نوشت: این روزها یک پوپولیست دیگر هم برای خودش ترک تازی می کند. مسعود ده نمکی با سابقه بر خورد هایش با منتقدین و سایر کارهای ریز و درشتش با اخراجی ها رکورد های فروش را جا به جا می کند. این روزها ده نمکی با شادی از این که توانسته بود مردم را همراه بازیگران فیلمش به خواندن سرود ای ایران وا دارد سخن می گوید و دم از همدلی و همراهی با یکدیکر می زند؛ در شرایطی که در ویژه برنامه ی سال نوی شبکه سه با همان لحن آشنای تهاجمی اش به فرزاد حسنی پرید و جواب هر سوالش را با یک نیش و کنایه داد. مثل این که این روزها دور، دور پوپولیست هاست!

ممنون از دوست بسیار عزیز فرید عباسی...

آقا لطفا به عرض دوستان برسانید که بوردول یک مطلب مفصل هم بلفاصله بعد از مطلب قبلی درباره " شیرین " عباس کیارستمی نوشته است.

سایت fexon.com نظر سنجی وحشتناکی گذاشته حتما یه سر بزنید.

دمشون گرم، چه حالی دادن با اینترنت میدونی شون. عاشق این جو چند ماه مونده به انتخاباتم، کارایی می کنن کارستون.

تعطیلات تمام شد و دوباره همه چیز از نو تموم شد باید سوخت و ساخت به امید روزی که بتونیم با آرزوهامون بدون ناراحتی زندگی کنیم

سلام

اون اهنگ تو بوتيک مال گروه H.I.M که خوانندش ويل ولو اسم اهنگ Gone With The Sinاز البوم And Love Said No

Man: How long is a milion year?

God: It's for me a Minute....!

Man: How much is a milion dollar?

God: It's for me a Peni....!

Man: Give a Peni....!

God: Wait a Minute....!

ضا رشید پور از اصول کار مطبوعاتی ناآگاه بود مناسب چاپ

ارسال به دوستان دبیر تحریریه روزنامه فرهنگ آشتی از استعفای جمع کثیری از اعضای تحریریه این روزنامه در ماه های پایانی سال گذشته خبر داد. بابک غفوری آذر با اشاره به روند انتشار دور جدید روزنامه فرهنگ آشتی گفت:دور جدید روزنامه فرهنگ آشتی در اواسط آبان ماه آغاز شد و آقای رشیدپور به عنوان سردبیر،اداره روزنامه را متقبل شدند.

وی افزود:رشید پور در آن زمان طی تماسی از من خواستند که دبیری تحریریه روزنامه را قبول کنم و از آنجا که ایشان گفتند می خواهند کار حرفه ای انجام بدهند و بر اساس این وعده دبیری تحریریه را قبول کرده و با یک گروه خبری کار خود را آغاز کردیم.

این فعال رسانه ای در ادامه تصریح کرد:دور جدید انتشار روزنامه با رویکرد فرهنگی -اجتماعی رسماً از دوم آذر آغاز شد و هر چه زمان می گذشت متوجه شدیم که سردبیر روزنامه احاطه کامل به اصول مطبوعاتی نداشت و در بدیهی ترین امور روزنامه نگاری از جمله انتخاب تیتر از ضعف شدیدی برخوردار بود.

وی خاطرنشان کرد:در ماه های پایانی سال گذشته با توجه به مشکلات مختلفی که در روزنامه شاهد آن بودیم که مهمترین آن ناآگاهی آقای رشیدپور به اصول روزنامه نگاری بود جمع کثیری از اعضای تحریریه استعفا دادند ولی به خاطر تعهد کاری خود تا پایان سال همکاری خود را ادامه دادند.

غفوری آذر با اشاره به تهیه سالنامه 96 صفحه ای از سوی تحریریه روزنامه، اظهار داشت:علی رغم هماهنگی های لازم با سردبیر در خصوص تهیه سالنامه 96 صفحه ای برای ایام نوروز و تلاش گسترده تحریریه و برخی روزنامه نگاران دیگر برای این سالنامه و آماه کردن مطالب گوناگون، ولی در روزهایی که سالنامه باید برای انتشار به چاپخانه می رفت آقای رشیدپور به بهانه کمبود وقت از انتشار این سالنامه جلوگیری کردند و نه تنها زحمت بسیاری از دوستان نادیده گرفته شد بلکه علاوه بر حقوق مادی،حقوق معنوی این جمع نیز با عملکرد سردبیر زیر سوال رفت.

وی با بیان اینکه حقوق اسفند و عیدی روزنامه نگاران شاغل در این روزنامه هنوز پرداخت نشده است،گفت:علی رغم اینکه رشیدپور به مابقی همکاران که تمایل به ادامه همکاری با روزنامه داشتند گفته بود که برای 15 فروردین به سر کار خود بیایند ولی طی روزهای گذشته از طربق پیامک به این عده اطلاع دادند روزنامه تا تیر ماه منتشر نخواهد شد و این نوع عملکرد در شان سردبیر یک روزنامه نمی باشد.

گفتنی است در پی اظهارات دبیر تحریریه روزنامه فرهنگ آشتی خبرنگار ایلنا با سردبیر روزنامه تماس گرفت ولی موفق به گفت وگو با رشیدپور نشد

یک بار نوشتم برات که چرا تو این روزنامه مینویسی میدونم اعضای تحریریه آدمای کاربلدی هستند اما این رشید پور رو نمیتونم هضم کنم

خانم هدیه! یعنی می‌فرمایید ساخت سینمای آزادی و پردیس زندگی و اریکه ایرانیان و پردیس ملت هم که توسط شهرداری انجام شده برای انتخابات بوده؟ ما نمی‌خوایم یاد بگیریم که فارغ از اتهام زنی، بدبینی و غر زدن و ادای آدمای باهوش رو دراوردن از امکاناتی که در اختیارمون قرار می‌گیره استفاده کنیم و خوشحال باشیم که کسایی تو مملکت هستن که کار انجام میدن. بعضی وقتا فکر می‌کنم ما مملکتمون رو دوس نداریم و خیلی دوست داریم پر باشه از فلاکت و بدبختی و عقب‌موندگی . چون اینجوری راحت‌تر می‌تونیم غر بزنیم و کم کاری‌های خودمون رو توجیه کنیم.

مطلب سعید جالب بود لاقل تو این شرایط خیلی که هر لحظه فروش اخراجی ها داره رو سرمون خراب میشه چسبید راستی چرا رو صفحه اول نزاشتینش

صحبتهای این دوستمون ( سعید حسینی) خیلی منطقی و درست بود . امیر من هم می خواستم از این حرفها بزنم و یکمی دلیل برای پر فروشی این فیلم بیارم و از این حرفها که گفتم فعلا حرف این دوستمون خوب بود. بمونه برای فردا . امیر از تو یه انتظاری داشتم که هنوز براورده نشده . فکر میکردم که.....

عجالتا همین که کابوس مترسک تمام شده کفایت می کند

آقاي «مترسك» و روزنامه «فرهنگ آشتي»

وبلاگ حرفه؛خبرنگار ـ حتما همگی شما روزنامه فرهنگ آشتی را خوانده اید. و یا حتی نامش را شنیده اید. این روزنامه که در حوزه فرهنگ و هنر فعالیت می کرد به دلیل ورشکستگی پس از یک دوره چند ماهه فعالیت مستمر و مفید؛ تعطیل شد تا اولین خبر ناراحت کننده مطبوعاتی در سال 88 باشد. یادداشت یکی از دبیران روزنامه «فرهنگ آشتی» درباره علل و عوامل ناکارآمدی سردبیر و مسئولان روزنامه و تعطیلی آن پس از یک دوره انتشار با کیفیت.

فهیمه خضرحیدری: هم دوستان و همكارانم و هم خوانندگان اين وبلاگ در طول دوهفته گذشته مدام از من درباره «فرهنگ آشتي» و آنچه در اين روزنامه گذشت، پرسيده‌اند و من در تمام اين مدت آنقدر خسته و بي‌حوصله بوده‌ام كه اغلب به پاسخ‌هاي كوتاه بسنده كرده‌ام.حالا هم اگر بخواهم مختصر و مفيد بنويسم، بايد برگردم به آذر ماه گذشته و روزهايي كه تازه «اعتمادملي» را كنار گذاشته بودم و واقعا ديگر دلم نمي‌خواست – دست كم تا مدتي – دست به كار مطبوعات شوم.رضا رشيدپور كه تماس گرفت و اصرار كرد براي ديدار و جلسه گذاشت و از اهداف چنين و چنانش گفت، شوق يك كار تازه، با گروهي تازه بار ديگر زنده شد.

همان موقع خيلي‌ها اشاره كردند به سوابق خراب آقاي رشيدپور در مجله «رويش » و برخورد غيراصولي و غيرحرفه‌اي‌اش با تيم آن نشريه، همان موقع خيلي‌ها گفتند و نوشتند كه ايشان شخصيت انجام كار بزرگي مثل انتشار يك روزنامه را ندارد و بعضي‌ها برحذرمان داشتند كه سابقه و اعتبار حرفه‌اي‌مان را براي «سردبير» شدن يك «شومن» تلويزيوني هزينه نكنيم.نمي‌گويم من و دوستان همراهم هم هيچ ترديدي نداشتيم.

البته كه داشتيم اما به هرحال همه ما دوست داشتيم كار كنيم؛ طرحي نو دراندازيم و حاصل تلاش صادقانه‌مان را ببينيم و در آن مقطع «فرهنگ آشتي» مي‌شد همان «جاي ديگري» باشد كه به جست‌وجويش بوديم.پس بر آن شديم كه از حاشيه‌ها دور بمانيم و با وجود اشكالات اساسي دل به انرژي خودمان و ايجاد تغييرات در آينده ببنديم.جلسات متعدد و پي‌درپي‌اي برگزار شد.عده‌اي از بهترين‌هاي مطبوعات به دعوت ما و از سر لطف و مناسباتي كه با ما داشتند به اين جلسات آمدند و رفتند.ما چيزي نداشتيم؛ جز اعتبار حرفه‌اي كه هر كدام با سال‌ها تلاش صادقانه به دست آورده بوديم ، چيزي نداشتيم جز تفكر ، تجربه و ايده و البته انگيزه و نيرويي سرشار براي نوشتن و براي توليد فضايي بهتر.

رضا رشيدپور هم كه خب در اين ميان از بدحادثه يك شبه شده بود آقاي سردبير؛ اگرچه حتي نمي‌توانست يك جمله بدون اشكالات فاحش دستوري بنويسد، اگرچه فرق «تيتر» و «روتيتر» و «سوتيتر» را نمي‌دانست – و تا همين اواخر هم درباره تفاوت اينها شيرفهم نشد- اما به هر حال در آغاز كار انگيزه و علاقه درخور توجهي از خودش نشان داد.يادم مي‌آيد در پاسخ به نگراني‌هاي ما براي تامين هزينه‌هاي فرساينده انتشار يك روزنامه سوئيچ اتومبيلش را در دست مي‌چرخاند و شوخي مي‌كرد كه : « اي بابا ، فوقش اين را مي‌فروشم!»...

بله ما اين نشانه‌ها را ديديم اما انگار حتي بيشتر از باراك اوباما به شعار «تغيير» ايمان داشتيم.كار شروع شد و به جرات مي‌توانم بگويم در زماني واقعا كوتاه ، زحمت شبانه‌روزي ما ، روزنامه «فرهنگ آشتي» را به يكي از بهترين و پرتوليدترين روزنامه‌هاي كشور تبديل كرد.برجسته‌ترين چهره‌هاي هر حوزه به درخواست ما و به اعتبار ما در روزنامه ستون ثابت گرفتند و بهترين‌ها در آن نوشتند.

همين جا بايد تشكر كنم از آقاي عباس عبدي و آقاي دكتر قاضيان، از آقاي بهنود،آقاي دكترتقي آزاد ارمكي، آقاي كريم ارغنده‌پور و از بسياري ديگر از چهره‌هاي مهم و موثري كه در حوزه كاري خود من – جامعه – از نظر و نقد و نگاه و مطالب برجسته‌شان استفاده كرديم و هيچ يك هم آقاي رضا رشيدپور را نمي‌شناختند، بلكه همراهان و دوستان ما بودند....

ما هر شب تا 12 نيمه‌شب در روزنامه‌اي كه آقاي سردبيرش تازه ساعت 7 بعدازظهر گريم‌كرده و خوشحال سري به آن مي‌زد جان مي‌كنديم و از نقص جدي و تاسف‌آور بخش فني روزنامه گرفته تا ساده‌ترين مباحث مالي و اداري و ستادي آن را بر دوش مي‌كشيديم و هر روز فرسوده‌تر و عصبي‌تر و خسته‌تر از ديروز مي‌شديم.

خود من به عنوان دبير سرويس جامعه روزنامه سه صفحه را مديريت مي‌كردم ، بابك غفوري آذر كه يكي از زحمت‌كش‌ترين و جدي‌ترين مطبوعاتي‌هاي ماست به عنوان دبير تحريريه و مهدي طاهباز به عنوان معاون او و دبير حوزه سينما و تلويزيون، از طراحي لي‌اوت صفحات – كه اساسا كار مدير هنري است نه دبير تحريريه – و ياد دادن صفحه‌بندي به آقاي مديرفني روزنامه !! و نمونه‌خواني به رفقاي نمونه‌خوان تا گذاشتن كلاس آموزشي براي آقاي رشيدپور كه آقاجان اصلا عكس خبري چيست و صفحه يك يعني چه را در شرح وظايف خود داشتند....بله ما همه اين كارها را كرديم، اما نشد.يعني نمي‌شد كار را با منطق « تحمل و اميد به تغييرات» پيش برد و ادامه داد...آخر فقط «مديرفني» و«عكاس» و «مديرمالي» و «مدير اداري» و «مديرهنري» و «منشي» و «ناظر چاپ» و «ناظر توزيع» و ....اينها نبودند كه از توي «لپ لپ » معروف آقاي رشيدپور بيرون آمده و مشتي آدم‌هاي «ناز» و عاشق و خوشحال و بي‌مسئوليت و بي‌كفايت بودند بلكه اساسا ساختار و روش و منش مديريتي مبتني بر چاپلوسي و نوچه‌پروري و ناكارآمدي بود كه مانع بود.نمي‌شد چند نفر روزنامه‌نگار در برابر اين ساختار تا ابد بايستند.اين ساختار غيرحرفه‌اي در برابر تغيير مقاومت مي‌كرد.

همه چيز مي‌لنگيد و در راس كار هم كسي ايستاده بود كه فقط «لاف» مي‌زد و «دروغ» به هم مي‌بافت...در حالي كه روز اول به ما وعده آغاز 15 هزار تيراژي و افزايش تيراژ در آينده داده شده بود، ناگهان متوجه شديم كه تيراژ روزنامه در تمام طول اين مدت تنها «4000» نسخه بوده و جناب «شومن» اين موضوع را از ما پنهان مي‌كرده.روزنامه روي هيچ دكه‌اي نبود و اعتراض‌هاي پي در پي ما به سيستم توزيع هم ثمري نداشت...

اينها خلاصه آن چيزي است كه در طول سه ماه انتشار روزنامه بر ما گذشت.اواخر اسفند ديگر مطمئن بوديم كه سال آينده با كسي كه تبديل به «سردبير» و شايد هم «مترسكي از يك سردبير» كرده بوديمش كار را ادامه نخواهيم داد، پس اين بار براي آخرين بار- چند بار هم پيش از آن قصد بريدن داشتيم و به اصرار رشيدپور ماندگار شده بوديم- اعلام استعفاي گروهي كرديم و در همان حال به خاطر تعهد به اصول كاري و اخلاقي خودمان هم كه شده يك هفته تمام براي انتشار سالنامه فرهنگ آشتي تا 3 و گاه تا 5 صبح در روزنامه مانديم و مطالب و گزارش‌هاي متعدد جمع‌آوري كرديم.روز آخر سي‌دي آماده،صفحه‌بندي و نمونه‌خواني‌شده سالنامه را به جناب « مترسك» تحويل داديم و عطاي روزنامه را به لقايش بخشيديم؛ در حالي كه هنوز هيچ يك از مطالبات مادي‌‌مان را هم نگرفته بوديم و در حالي كه هنوز پس از چهار ماه بيمه هم نشده بوديم و در حالي كه هيچ كس پاسخگوي اضافه‌كارهاي شب و نيمه‌شبمان نبود...اما حاصل آن همه زحمت چه شد ؟

برادر «مترسك» حتي كفايت آن را نداشتند كه يك عدد سي‌دي آماده را تحويل چاپخانه بدهند، پس به ما خبر رسيد كه سالنامه منتشر نشده است !!! آخر سال خيلي تلخي بود.درست تا روز 29 اسفند آقاي «مترسك» كه حالا پشت خطوط متعدد موبايل‌هايش «پنهان» شده بود ما را به دفتر خالي روزنامه كشاند و دست آخر هم حقوق‌مان را نپرداخت !! همه اينها در حالي است كه ما در چنين شرايط ناراحت‌كننده‌اي مبلغ حق‌التحرير همكارانمان را با هزار جور دعوا و مرافعه و كلك و در يك نيمه‌شب بسيار عصبي و پرتنش از ايشان به صورت چك دريافت كرده و بالاخره بعد از بارها مراجعه به بانك و رويارويي با حساب خالي !! با تهديد و جدال موفق به نقد كردن و رساندن آن به دست صاحبانش شده بوديم.

بعد از آن هم سال، نو شد و ما مانديم و سرخوردگي‌هاي كهنه...طبيعي بود كه خروج ما از روزنامه به معناي پايان عمر سردبيري مترسك‌وار آقاي رشيدپور بود.هفته‌اي بعد اعلام شد كه روزنامه ديگر منتشر نمي‌شود...انتظار ديگري هم نمي‌رفت.

از من اگر بپرسيد اما راستش پشيمان نيستم از چند ماه گذشته و از حضور در «فرهنگ آشتي».

ما يك گروه جوان حرفه‌اي پر از انگيزه بوديم كه خودمان را محك زديم و نشان داديم مي‌توانيم روزنامه‌اي در سطح حرفه‌اي و باارزش و محتوا روي دكه بفرستيم.پشيمان نيستم چون تجربه مهمي به گنجينه تجربياتم اضافه شد و از آن گروه از ناظران اجتماعي و فرهنگي و رسانه‌اي كه متر و معيارها را تعيين مي‌كنند، بهترين و دلگرم‌كننده‌ترين بازخوردها را گرفتيم.

پشيمان نيستم چون اساسا اهل پشيماني نيستم.امثال رضا رشيدپور،در حكم توريست‌هايي هستند كه چند هفته‌اي براي تفرج و شايد ارضاي حس كنجكاوي يا كسب پرستيژ مفت به سرزمين كوچك مطبوعات سفر مي‌كنند.اين گروه هيچ‌گاه «بومي» اين سرزمين نمي‌شوند.«بوميان» اين سرزمين ما هستيم؛ اينجا خانه پدري ماست؛ شايد از آن دلخور باشيم، شايد رفت و آمد توريست‌ها خسته‌مان كرده باشد اما هرچه هست چراغ ما در همين تحريريه‌ها مي‌سوزد...

من هم فعلا بنا دارم همراه ديگر همكارانم از طريق كميته حقوقي انجمن صنفي از رشيدپور شكايت كنم، تا پس از پرونده مشهور «رويش»، پرونده تخلفات تازه ايشان هم روي كار بيايد و بعدش هم مدتي از سرزميني كه خود را بومي آن مي‌دانم دور بمانم...

عجالتا همين كه كابوس مترسك تمام شده كفايت مي‌كند.

عجالتا همین که کابوس مترسک تمام شده کفایت می کند

آقاي «مترسك» و روزنامه «فرهنگ آشتي»

وبلاگ حرفه؛خبرنگار ـ حتما همگی شما روزنامه فرهنگ آشتی را خوانده اید. و یا حتی نامش را شنیده اید. این روزنامه که در حوزه فرهنگ و هنر فعالیت می کرد به دلیل ورشکستگی پس از یک دوره چند ماهه فعالیت مستمر و مفید؛ تعطیل شد تا اولین خبر ناراحت کننده مطبوعاتی در سال 88 باشد. یادداشت یکی از دبیران روزنامه «فرهنگ آشتی» درباره علل و عوامل ناکارآمدی سردبیر و مسئولان روزنامه و تعطیلی آن پس از یک دوره انتشار با کیفیت.

فهیمه خضرحیدری: هم دوستان و همكارانم و هم خوانندگان اين وبلاگ در طول دوهفته گذشته مدام از من درباره «فرهنگ آشتي» و آنچه در اين روزنامه گذشت، پرسيده‌اند و من در تمام اين مدت آنقدر خسته و بي‌حوصله بوده‌ام كه اغلب به پاسخ‌هاي كوتاه بسنده كرده‌ام.حالا هم اگر بخواهم مختصر و مفيد بنويسم، بايد برگردم به آذر ماه گذشته و روزهايي كه تازه «اعتمادملي» را كنار گذاشته بودم و واقعا ديگر دلم نمي‌خواست – دست كم تا مدتي – دست به كار مطبوعات شوم.رضا رشيدپور كه تماس گرفت و اصرار كرد براي ديدار و جلسه گذاشت و از اهداف چنين و چنانش گفت، شوق يك كار تازه، با گروهي تازه بار ديگر زنده شد.

همان موقع خيلي‌ها اشاره كردند به سوابق خراب آقاي رشيدپور در مجله «رويش » و برخورد غيراصولي و غيرحرفه‌اي‌اش با تيم آن نشريه، همان موقع خيلي‌ها گفتند و نوشتند كه ايشان شخصيت انجام كار بزرگي مثل انتشار يك روزنامه را ندارد و بعضي‌ها برحذرمان داشتند كه سابقه و اعتبار حرفه‌اي‌مان را براي «سردبير» شدن يك «شومن» تلويزيوني هزينه نكنيم.نمي‌گويم من و دوستان همراهم هم هيچ ترديدي نداشتيم.

البته كه داشتيم اما به هرحال همه ما دوست داشتيم كار كنيم؛ طرحي نو دراندازيم و حاصل تلاش صادقانه‌مان را ببينيم و در آن مقطع «فرهنگ آشتي» مي‌شد همان «جاي ديگري» باشد كه به جست‌وجويش بوديم.پس بر آن شديم كه از حاشيه‌ها دور بمانيم و با وجود اشكالات اساسي دل به انرژي خودمان و ايجاد تغييرات در آينده ببنديم.جلسات متعدد و پي‌درپي‌اي برگزار شد.عده‌اي از بهترين‌هاي مطبوعات به دعوت ما و از سر لطف و مناسباتي كه با ما داشتند به اين جلسات آمدند و رفتند.ما چيزي نداشتيم؛ جز اعتبار حرفه‌اي كه هر كدام با سال‌ها تلاش صادقانه به دست آورده بوديم ، چيزي نداشتيم جز تفكر ، تجربه و ايده و البته انگيزه و نيرويي سرشار براي نوشتن و براي توليد فضايي بهتر.

رضا رشيدپور هم كه خب در اين ميان از بدحادثه يك شبه شده بود آقاي سردبير؛ اگرچه حتي نمي‌توانست يك جمله بدون اشكالات فاحش دستوري بنويسد، اگرچه فرق «تيتر» و «روتيتر» و «سوتيتر» را نمي‌دانست – و تا همين اواخر هم درباره تفاوت اينها شيرفهم نشد- اما به هر حال در آغاز كار انگيزه و علاقه درخور توجهي از خودش نشان داد.يادم مي‌آيد در پاسخ به نگراني‌هاي ما براي تامين هزينه‌هاي فرساينده انتشار يك روزنامه سوئيچ اتومبيلش را در دست مي‌چرخاند و شوخي مي‌كرد كه : « اي بابا ، فوقش اين را مي‌فروشم!»...

بله ما اين نشانه‌ها را ديديم اما انگار حتي بيشتر از باراك اوباما به شعار «تغيير» ايمان داشتيم.كار شروع شد و به جرات مي‌توانم بگويم در زماني واقعا كوتاه ، زحمت شبانه‌روزي ما ، روزنامه «فرهنگ آشتي» را به يكي از بهترين و پرتوليدترين روزنامه‌هاي كشور تبديل كرد.برجسته‌ترين چهره‌هاي هر حوزه به درخواست ما و به اعتبار ما در روزنامه ستون ثابت گرفتند و بهترين‌ها در آن نوشتند.

همين جا بايد تشكر كنم از آقاي عباس عبدي و آقاي دكتر قاضيان، از آقاي بهنود،آقاي دكترتقي آزاد ارمكي، آقاي كريم ارغنده‌پور و از بسياري ديگر از چهره‌هاي مهم و موثري كه در حوزه كاري خود من – جامعه – از نظر و نقد و نگاه و مطالب برجسته‌شان استفاده كرديم و هيچ يك هم آقاي رضا رشيدپور را نمي‌شناختند، بلكه همراهان و دوستان ما بودند....

ما هر شب تا 12 نيمه‌شب در روزنامه‌اي كه آقاي سردبيرش تازه ساعت 7 بعدازظهر گريم‌كرده و خوشحال سري به آن مي‌زد جان مي‌كنديم و از نقص جدي و تاسف‌آور بخش فني روزنامه گرفته تا ساده‌ترين مباحث مالي و اداري و ستادي آن را بر دوش مي‌كشيديم و هر روز فرسوده‌تر و عصبي‌تر و خسته‌تر از ديروز مي‌شديم.

خود من به عنوان دبير سرويس جامعه روزنامه سه صفحه را مديريت مي‌كردم ، بابك غفوري آذر كه يكي از زحمت‌كش‌ترين و جدي‌ترين مطبوعاتي‌هاي ماست به عنوان دبير تحريريه و مهدي طاهباز به عنوان معاون او و دبير حوزه سينما و تلويزيون، از طراحي لي‌اوت صفحات – كه اساسا كار مدير هنري است نه دبير تحريريه – و ياد دادن صفحه‌بندي به آقاي مديرفني روزنامه !! و نمونه‌خواني به رفقاي نمونه‌خوان تا گذاشتن كلاس آموزشي براي آقاي رشيدپور كه آقاجان اصلا عكس خبري چيست و صفحه يك يعني چه را در شرح وظايف خود داشتند....بله ما همه اين كارها را كرديم، اما نشد.يعني نمي‌شد كار را با منطق « تحمل و اميد به تغييرات» پيش برد و ادامه داد...آخر فقط «مديرفني» و«عكاس» و «مديرمالي» و «مدير اداري» و «مديرهنري» و «منشي» و «ناظر چاپ» و «ناظر توزيع» و ....اينها نبودند كه از توي «لپ لپ » معروف آقاي رشيدپور بيرون آمده و مشتي آدم‌هاي «ناز» و عاشق و خوشحال و بي‌مسئوليت و بي‌كفايت بودند بلكه اساسا ساختار و روش و منش مديريتي مبتني بر چاپلوسي و نوچه‌پروري و ناكارآمدي بود كه مانع بود.نمي‌شد چند نفر روزنامه‌نگار در برابر اين ساختار تا ابد بايستند.اين ساختار غيرحرفه‌اي در برابر تغيير مقاومت مي‌كرد.

همه چيز مي‌لنگيد و در راس كار هم كسي ايستاده بود كه فقط «لاف» مي‌زد و «دروغ» به هم مي‌بافت...در حالي كه روز اول به ما وعده آغاز 15 هزار تيراژي و افزايش تيراژ در آينده داده شده بود، ناگهان متوجه شديم كه تيراژ روزنامه در تمام طول اين مدت تنها «4000» نسخه بوده و جناب «شومن» اين موضوع را از ما پنهان مي‌كرده.روزنامه روي هيچ دكه‌اي نبود و اعتراض‌هاي پي در پي ما به سيستم توزيع هم ثمري نداشت...

اينها خلاصه آن چيزي است كه در طول سه ماه انتشار روزنامه بر ما گذشت.اواخر اسفند ديگر مطمئن بوديم كه سال آينده با كسي كه تبديل به «سردبير» و شايد هم «مترسكي از يك سردبير» كرده بوديمش كار را ادامه نخواهيم داد، پس اين بار براي آخرين بار- چند بار هم پيش از آن قصد بريدن داشتيم و به اصرار رشيدپور ماندگار شده بوديم- اعلام استعفاي گروهي كرديم و در همان حال به خاطر تعهد به اصول كاري و اخلاقي خودمان هم كه شده يك هفته تمام براي انتشار سالنامه فرهنگ آشتي تا 3 و گاه تا 5 صبح در روزنامه مانديم و مطالب و گزارش‌هاي متعدد جمع‌آوري كرديم.روز آخر سي‌دي آماده،صفحه‌بندي و نمونه‌خواني‌شده سالنامه را به جناب « مترسك» تحويل داديم و عطاي روزنامه را به لقايش بخشيديم؛ در حالي كه هنوز هيچ يك از مطالبات مادي‌‌مان را هم نگرفته بوديم و در حالي كه هنوز پس از چهار ماه بيمه هم نشده بوديم و در حالي كه هيچ كس پاسخگوي اضافه‌كارهاي شب و نيمه‌شبمان نبود...اما حاصل آن همه زحمت چه شد ؟

برادر «مترسك» حتي كفايت آن را نداشتند كه يك عدد سي‌دي آماده را تحويل چاپخانه بدهند، پس به ما خبر رسيد كه سالنامه منتشر نشده است !!! آخر سال خيلي تلخي بود.درست تا روز 29 اسفند آقاي «مترسك» كه حالا پشت خطوط متعدد موبايل‌هايش «پنهان» شده بود ما را به دفتر خالي روزنامه كشاند و دست آخر هم حقوق‌مان را نپرداخت !! همه اينها در حالي است كه ما در چنين شرايط ناراحت‌كننده‌اي مبلغ حق‌التحرير همكارانمان را با هزار جور دعوا و مرافعه و كلك و در يك نيمه‌شب بسيار عصبي و پرتنش از ايشان به صورت چك دريافت كرده و بالاخره بعد از بارها مراجعه به بانك و رويارويي با حساب خالي !! با تهديد و جدال موفق به نقد كردن و رساندن آن به دست صاحبانش شده بوديم.

بعد از آن هم سال، نو شد و ما مانديم و سرخوردگي‌هاي كهنه...طبيعي بود كه خروج ما از روزنامه به معناي پايان عمر سردبيري مترسك‌وار آقاي رشيدپور بود.هفته‌اي بعد اعلام شد كه روزنامه ديگر منتشر نمي‌شود...انتظار ديگري هم نمي‌رفت.

از من اگر بپرسيد اما راستش پشيمان نيستم از چند ماه گذشته و از حضور در «فرهنگ آشتي».

ما يك گروه جوان حرفه‌اي پر از انگيزه بوديم كه خودمان را محك زديم و نشان داديم مي‌توانيم روزنامه‌اي در سطح حرفه‌اي و باارزش و محتوا روي دكه بفرستيم.پشيمان نيستم چون تجربه مهمي به گنجينه تجربياتم اضافه شد و از آن گروه از ناظران اجتماعي و فرهنگي و رسانه‌اي كه متر و معيارها را تعيين مي‌كنند، بهترين و دلگرم‌كننده‌ترين بازخوردها را گرفتيم.

پشيمان نيستم چون اساسا اهل پشيماني نيستم.امثال رضا رشيدپور،در حكم توريست‌هايي هستند كه چند هفته‌اي براي تفرج و شايد ارضاي حس كنجكاوي يا كسب پرستيژ مفت به سرزمين كوچك مطبوعات سفر مي‌كنند.اين گروه هيچ‌گاه «بومي» اين سرزمين نمي‌شوند.«بوميان» اين سرزمين ما هستيم؛ اينجا خانه پدري ماست؛ شايد از آن دلخور باشيم، شايد رفت و آمد توريست‌ها خسته‌مان كرده باشد اما هرچه هست چراغ ما در همين تحريريه‌ها مي‌سوزد...

من هم فعلا بنا دارم همراه ديگر همكارانم از طريق كميته حقوقي انجمن صنفي از رشيدپور شكايت كنم، تا پس از پرونده مشهور «رويش»، پرونده تخلفات تازه ايشان هم روي كار بيايد و بعدش هم مدتي از سرزميني كه خود را بومي آن مي‌دانم دور بمانم...

عجالتا همين كه كابوس مترسك تمام شده كفايت مي‌كند.

( سلام ، این هم نقد من پیرامون مجموعه « مرد دوهزار چهره » با تیتر : پیانست بی نوا ! » )

پس از موفّقیّت های همه جانبه « مرد هزار چهره » طبیعی بود که مهران مدیری این ایده جذاب و دارای پتانسیل را که هنوز جای کار داشت رها نکند و برای نوروز امسال مسعود شصت چی را در موقعیّت هایی قرار دهد که سال گذشته بنا به دلایلی نتوانسته بود. شروع « مرد دو هزار چهره » بسیار جذاب بود و طنزی تلخ را به همراه داشت. این که کسی که مجرم نبوده بنا به بازیگوشی هایش به زندان بیفتد و کلمه سوء پیشینه وارد پرونده اش شود. حالا پس از آزادی از زندان به دلیل همین یک کلمه ، به هر دری که می زند به او کار نمی دهند و حتّی او را از اداره ثبت احوال هم اخراج می کنند. نامزدش را از دست می دهد. خانواده اش به دلیل برباد رفتن آبرویشان محل زندگیشان را عوض کرده اند و دیگر به مسعود اعتماد ندارند. او برای تامین مخارج زندگیش مجبور می شود به مجالس عروسی برود و برای مجلس گرم کنی به قرائت دفاعیه اش در دادگاه بپردازد و خودش را به بدترین شکل ممکن خرد کند. تا اینکه یکی از این مجالس عروسی ، مجلس عروسی نامزدش با رئیس اداره ثبت احوال از آب درمی آید. مسعود دیگر طاقت ندارد و از تحقیرش به وسیله همه به ستوه آمده است. او این بار مجبور می شود که آگاهانه ، اشتباهی باشد و ابتدا با مهران مدیری. مدیری در حقیقت با این کارش به تمامی شاکیان بخش ادبی « مرد هزار چهره » فهماند که باید ظرفیت و جنبه نقدپذیری و شوخی داشته باشند. او خود را یک مرفّه بی درد نشان داد که به خاطر افسردگی به پاریس می رود تا معالجه شود ! تصور کنید اگر کسی دیگری بود ، حتما از مدیری شکایت می کرد. او به جای واژه منتقد در این بخش از کلمه « ایراد بگیر فیلم » یاد کرد زیرا در حال حاضر اکثر منتقدین ما به دنبال صرفا ایراد گرفتن از آثار هستند و نقاط قوت را اصلا نمی بینند و مغرضانه قلم می زنند. او با برنامه های نقد تلویزیونی هم شوخی کرد. برنامه هایی که معمولا در آن پاسخ ها هیچ ربطی به سوالات ندارند و تهیه کننده برای یافتن شهرت و اعتبار سکه خرج می کند تا فلانی در برنامه حاضر شود. (البته بلانسبت برنامه های خوبی چون : «سی» و «دو قدم مانده به صبح») . البته این بخش آن طور که باید ، جذاب از آب درنیامده بود. تا اینکه او را با خلبان ساجدی اشتباه گرفتند. باز هیجان به مجموعه برگشت. شاید بخشی از این جذابیت به خاطر موضوع و لوکیشن (فرودگاه و هواپیما) بود ولی نقش بیژن بنفشه خواه در این جذابیت بسیار پررنگ بود. نمی دانم که همزمانی قرار گرفتن مسعود شصت چی در موقعیّت فوتبالی با بازی ایران و عربستان آگاهانه صورت گرفته و یا اتفاقی بوده است ولی این بازی و حواشی اش و برنامه نود چهارشنبه گذشته ، صحت بخش فوتبالی این مجموعه را تصدیق می کند. او شجاعانه با امیرقلعه نوعی (ماجرای علی) ، افشین قطبی (من دیوانه ام که اومدم اینجا مربیگری می کنم.) ، مایلی کهن (برنامه های تیم ملی کمر تیم ما را شکوند.) ، علی دایی (نحوه اعتراض به داوری) ، فیروز کریمی (لطیفه گفتن و شوخی در کنفرانس های مطبوعاتی) ، افشین پیروانی و برادرش و خیلی های دیگر شوخی کرد و به ما فهماند که چرا امپراتور در این اواخر داشت مثل بقیه می شد. البته بیژن شکیبا همان افشین قطبی نبود چون جمشید بوقی در دیالوگی گفت : این جا هر کسی یک لقبی دارد. سلطان ، ژنرال ، خدابیامرز امپراتور و این یعنی امپراتور شخص دیگری است و همان طور که آقای ژوله (نویسنده بخش ورزشی که سالها سابقه قلم زنی در مطبوعات ورزشی را در کارنامه اش دارد.) گفت ، نگاه به این بخش کاملا کلّی بوده است. او به دلالی و سالم نبودن برخی جریانات نظیر رشوه گیری برخی از مطبوعات و نقش تعیین کننده لیدرها در ثبات یا عدم ثبات یک مربی نیز اشاره کرد. همچنین اینکه افرادی که صلاحیت فنی و فکری ندارند فقط به دلیل پولدار بودن ، به مدیریت و حضور در چرخه سرمایه گذاری فوتبال می پردازند. در بخش آخر او از رواج خرافی گری انتقاد کرد و میزان حماقت افرادی که برای رفع موانع زندگیشان به جادو و جادوگر پناه می برند را به تصویر کشید. چه زندگی هایی که به خاطر این کارها از هم پاشیده شده است. یاد اون قسمت از فیلم هنرپیشه (محسن مخملباف) افتادم که برای درمان نازایی اش ، معتمدآریا به جادو پناه برده بود و عبدی را دیوانه کرده بود. اما پایان کار بسیار خلاقانه بود. پیوند مسعود شصت چی با برره. وقتی که کیانوش صاحب دختر شده ، شیر فرهاد همچنان نوفهمه (گرچه پیر شده) و مترون به برره آمده. بهتر از این نمی شد کار را تمام کرد. علی رغم اینکه هیچ دوئی مثل یکش نمی شود ، من از کلّیت مرد دوهزار چهره خوشم آمد ولی این یک حقیقت انکارناپذیر است که دو قسمت ابتدایی به اضافه بخش کاپیتان ساجدی و بیژن شکیبا جذاب و دیدنی بودند و قسمت های دیگر کشش زیادی برای تماشای اثر برای بیننده ، ایجاد نمی کرد و گاهی اوقات پشت صحنه آخر قسمت ، زیباتر از خود آن قسمت درمی آمد. البته گاهی. شاید دلیل عمده این موضوع عدم حضور پیمان قاسم خانی باشد که درگیر پروژه سن پطرزبورگ بود و نتوانست مدیری را همراهی کند. اما عجیب بود که علی رغم اعلام قبلی مبنی بر اینکه کار پانزده قسمتی است ، سیزده قسمتی بود. سانسورهای دیگری هم در کار بود مثلا آن شعر خواندن پدر مسعود در قسمت اول (زپرشک آید و زن زاید و ... ) یا صحبت او در بخش مدیری با امید روحانی پیرامون سایز تلویزیون که در پشت صحنه پخش شد ولی در اثر خبری از آن نبود. یا آنجا که خبرنگار در کنفرانس مطبوعاتی از شکیبا پرسید که چه کسی بین بازی با شما تماس گرفت ؟ ناگهان با صدایی متفاوت و مجزا شنیدیم : مدیرعامل. به هر حال برای مهران مدیری ، پدر طنز نوین ایران ، که بارها و بارها سطح طنز تلویزیونی را ارتقا داده است ؛ آرزوی موفقیت داریم و مشتاقانه به انتظار ساخت و تماشای نخستین فیلم سینمایی شان می نشینیم. با جمله ای به نقل از استاد همایون شجریان مطلب را پایان می دهم :

به نظرم طنز در جامعه ما ، کار بسیار مشکلی است و هنرمندانی که در این سطح کار می کنند ، از خیلی جهات محدود هستند. موقعیّت هنرمند طنزپرداز ما ، مانند یک پیانیست است که از او بخواهی زیباترین قطعه عمرت را بساز و بنواز اما از فلان هارمونی یا از این چند نت استفاده نکن. زمان نواختن هم فقط با یک دست بنواز و خب با وجود همه این ها ، اغلب چه زیبا می نوازند.

علی خطیبی – پانزدهم فروردین ماه 1388 – سایت سینمای ما

امیر قادری عزیز خوشحالم که اون مطلب به دردت خورد . فیلم merry christmas رو هم هر وقت امر کنی تقدیمت میکنم . البته در جواب یکی از کامنت ها گفته بودی منظورت A christmas tale بوده که آمارشو از چند منبع دی وی دی گرفتم اما خبری نبود ازش . گویا هنوز کسی حوصله نکرده پخشش کنه . البته چند جای دیگه هم سر میزنم شاید پیداش کردم . در آخر بگم پرونده خوب بد زشت معرکه بود . واقعا دستت درد نکنه مارو مجبور کرد دوباره بشینیم پای شاهکار سرجیولئونه و برای چندمین بار لذتشو ببریم.

سلام مجدد بعد از یک مدت غیبت. در مورد مقاله تون در مورد علی دایی خیلی حرف ها دارم. ولی الان حوصله ندارم بزنمشون! باشه برای بعد. ولی این قول رو می دم که یه روز در این باره کامنت بذارم.

بالاخره به خودم جرأت دادم و برای بار ؟ام پدرخوانده ها رو دیدم. چه خوبه فیلم هایی وجود دارند که جادوشون همیشه حفظ می شه. آدم به اصالت سینما پی می بره.

"درباره دایی" ...

"درباره امیر قادری"...

صد تا "درباره الی" ساخته بشه هم کمه برا ما آدما

بی ربطه ولی یاد اون سکانس "مالنا" افتادم که بعد کتک خوردن و...رو به جماعت جیغ می کشه(چقدر هم بد تعریفش کردم!)،باز هم این بغض لعنتی امون نمی ده،چقدر خسته ام،چقدر آدما ترسناکن(ترسناکیم)...

نمايش/نقد و بررسي فيلم "تنها دو بار زندگي مي كنيم" جمعه 1388/1/21 ساعت 5 عصر در شيراز-خيابان نشاط-سالن صدرا-سينا با حضور بهنام بهزادي/نگار جواهريان و محسن آزرم.ورود براي عموم ازاد است

آقای قادری

اگه بخوام بگم که موقعی که ایران بودم چقدر عاشق نوشته هات تو مجله فیلم بودم و از موقعی که اینجا اومدم تنها راه دسترسیم به نوشته این سایته و اینکه اصلاً جواب نمیده و اینکه اصلاً فضای اینجا رو دوست ندارم و اینکه اصلاً با برخوردات نسبت به بعضی قضایا موافق نیستم از اصل قضیه دور می افتم ،

اصل قضیه اینه که می خوام بگم مرسی، مرسی به خاطر این ویدیوی رقص با آهنگ آوای موسیقی، که حالا فیک یا واقعی حال منو وسط نصفه شب دلگیر اینجا خیلی خوب کرد، دلتنگیامو ورداشت برد دور از اونجا که عرب نی انداخت،

دیدین آدم وقتی دلتنگ می شه فقط فیلمای رمانتیک کمدی جواب میده، اینجور موقع ها دلم سلکشنی که تو ایران داشتمو می خواد،دلم می خواد دست دراز کنم و از وسط سر آلفردو گارسیا و زندگی دیگران، فرنچ کیس یا معتاد عشق یا پریتی ومن یا یکی از این لبخندهای گشاد جولیا رابرتز یا موهای سیخ سیخی مگ رایان رو در آرم بزارم تو دستگاه. عجیب اینکه گربه روی شیروانی داغ همیشه جواب می داد....

خلاصه که مرسی

پ.ن> اون عکس آخر هیت لجره داخلش؟؟؟؟ که اگه باشه دوباره یکخورده آشتی می کنیم!!!

آقا اون نظر قبلیه مال یادداشت بالایی بود خیلی فضا قاطیه اینجا.....