دانلود

این نوشته را با صدای رولینگ استون و Paint It Black خواندم خیلی چسبید.پیشنهاد می کنم خودت و دیگران هم یکبار اینجوری اش را بخوانید:

http://globalgasm.digitalintimacy.com/audio/09%20-%20Paint%20It%20Black.mp3

حظ وافر بردیم آقا ! این روایتت از سال 86 دو تا نقطه مشترک با سال 86 من هم داشت. پرونده فیلم بازگشت و آپارتمان. تو نوشتی و من خوندم. دمت گرم !

سلام آقای قادری

پیشاپیش از مطول بون کامنت عذر خواهی می کنم.

احتمالا این جمله را شنیده اید که می گویند" نزدیک قهرمان های خود نشوید، آنها از دور زیبا هستند، ولی امکان دارد زندگی شخصی خوبی نداشته باشند و ..." ، نمی خواهم بگویم که شما را از نزدیک دیده ام و این اتفاق برایم افتاده، اتفاقا شما را از نزدیک در جشنواره فیلم های کوتاه همراه با حواریون دیدم و اتفاقی نیفتاد.

مطالب شما را به قدر سنم که زیاد نیست از زمانی که تنها نویسنده و خبر نگار روزنامه ها و مجلات بودید تا زمانی که دبیر سرویس شدید و سنتان بیشتر پی می گیرم...از مجله فیلم تا شرق، هم میهن، اعتماد (بدون ترتیب می گویم، حافظه ی این جور چیز ها را ندارم) تا همین شهروند امروز. نمی دانم این اعتماد من به نوشته های شما از کجا شروع شد، نوشته های تازه کار ها (یعنی کسانی که اسمشان برای من نا آشناست) را همیشه با شک و تردید می خواندم و می خوانم، مبادا که وقتم تلف شود و اگر کوچکترین اشکالی در هر نوشته ای با آن اسم وجود داشته باشد دیگر مطلبی از آن نویسنده را نمی خوانم. شما در آزمون من سر بلند شده بودید، پس مطالب شما را با اطمینان می خواندم. اما این اواخر اتفاقاتی افتاد که باعث شد من در این رفتار خود تجدید نظر کنم. و اما آن اتفاقات.

1_مطلبی خواندم از امیر پوریا (که او هم از تایید شده هاست) درباره ی حاتمی در همین شهروند خودتان که گفته بود که" هر اثر هنری پس از مدتی منتقد خود را نقد خواهد کرد" (نقل به مضمون). اینقدر که من از خواندن این جمله به شعف آمدم که حد نداشت...برای من چیزی بود مثل "یافتم! یافتم!" ارشمیدس.

2_(تا همینجا هم زیاده حوصله بر حرف زده ام. زود تمامش می کنم) ماجراهای مربوط به فیلم آتش سبز. من آن فیلم را ندیدم. فقط خواندم. از هر طرفی...جواد طوسی، طالبی نژاد، سعید عقیقی، پگاه آهنگرانی، خود تو، معززی نیا و ... و حالم به هم خورد. نه از تو یا کس خاصی. از این هیاهو بر سر هیچ. من طرف هیچ کس نیستم، البته تا پیش از این هم نوشته های زیاد تورا می خواندم هم نوشته های کم سعید عقیقی را. گرچه در مورد خواندن نوشته های تو تجدید نظر کرده ام واین برایم غم انگیز است. من به تو اطمینان داشتم. اما وقتی می بینم به سنتوری می گویی "یکی از بهترین تولیدات سینمای ایران" یا یک همچون چیز هایی غمم می گیرد. نمی خواهم بحث کنم، وقتی به آن پستی به دیگران مثل جوانک های تازه به دوران رسیده جوابیه می دهی از تو و خودم دلم می گیرد. می دانم از دست دادن یک خواننده برای تو چیز خاصی نیست، شاید تنها برای این نوشتم که غمم را با تو که مسببش بودی تقسیم کنم. چه بر سر خودت و من آوردی؟

سلام خدمت همه بر و بچه های خوب و باصفای کافه.

من به رسمی که از پارسال بنا کرده ام شب سال تحویل اومدم و یه کامنت گذاشتم که احتمالا لابلای کامنت ها گم شد. امیدوارم در سال جدید همیشه و در هر زمان و در هر کجا و در حال انجام هر کاری احساس های خوبی داشته باشید. نمی دونم اون شب چی نوشته بودم اما یادمه دیالوگ اون دفعه ام از فیلم راکی بود. فیلم محبوب دوران کودکی ام. و سکانس مورد علاقه ام که هنوز همه می بینم بدجور حالی به حالی می شم. منظورم اون سکانسی هست که راکی شب مسابقه (یا به قول استاد جلیلوند دوبلور راکی : "سابقه") با آپولو وهم ورش می داره و به محل برگزاری مسابقه فردا می ره. بعد برمی گرده پیش آدریان. جمله آخرش به آدریان خیلی قشنگه :

" ... من فقط می خواستم یه چیزی رو ثابت کنم... اونم اینکه من خنگ نیستم... دیگه مهم نیست که مسابقه رو ببازم... مهم نیست که اون کله منو بترکونه... فقط این مهمه که من یه کم رفتم جلو... آره...! تا حالا هیشکی نتونسته پونزده راند با آپولو بجنگه... اگه من بتونم پونزده راند دووم بیارم و وقتی زنگو می زنن هنوز واساده باشم اون وقت همه می دونن که من آدم آشغالی نیستم... آره...! مث اون ولگردهای محل نیستم..." ( در دوبله جمله آخر : اون وقت می فهمم که واسه خودم کسی شدم)

امیر جان بهاریه ات رو خووندم. خیلی خوشم اومد. بدون تعارف.

امیدوارم همه ما وقتی زنگ راند آخر زندگیمونو می زنن هنوز سرپا باشیم و وقتی به گذشته مون نگاه می کنیم شرمسار نباشیم.

آرزو می کنم در سال جدید در سایه عشق بیکران و جاودان اهورای پاک در سلامتی و موفقیت کامل زندگی کنید.

دوستان (اسم نمی برم تا مثل اون دفعه کسی از قلم نیفته) سال خیلی خیلی خوبی داشته باشید.

سری هم به وبلاگم بزنید. یه عکس سینمایی ناب و در عین حال تاثر برانگیز به عنوان عیدی (!!!!!) دارم.

www.cinema-cinemast.blogfa.com

amirreza_3385@yahoo.com

سلام رئیس،

جالبه که تواون مدت افسردگی و سفر طولانیت به مشهد کلی به من که اون موقع تو بد وضعیتی گیر کرده بودم دلداری می دادی و حرفای خوب خوب می زدی، پس نگو که دل خودتم شکسته بوده،به یاد اون دیالوگ زن شاهرخ فروتنیان تو باغهای کندلوس افتادم که وقتی مسعود کرامتی گفت نمی مونیم،میریم اگه گم شدیم بر می گردیم برگشت بهش گفت:«پس برید گم شید.» حالا منم آرزو می کنم این دلت بیشتر بشکنه تا ازون حرفای خوب خوب بیشتر بزنی!

اما حرف اصلی ام اینه که امیر قادری عزیز! تاحالا شده فکر کنی نکنه این راهی که داری میری غلط باشه؟که تهش اون چیزی که فکر می کنی نباشه؟منظورم جهان بینی و مانیفیست زندگیه، چون خودم تازگیا به این قضیه زیاد فکر می کنم. ببین بالاخره ما یه کارایی می کنیم،یه حرفایی می زنیم، یه کساییو محکوم می کنیم و، از یه آدمایی خوشمون می آد و از یه سری دیگه بدمون می آد...خوب، اینا کشکی نیست که، براساس اون مانیفیستس دیگه، مثلا همون قضیه دو جور آدم داریم. دیالوگ خاویر باردم به وودی هارلسون تو صحنه ای که می خواست بکشدش یادته؟«اگه تو یه اصولی برای خودت داری، آیا اون اصول الان به دردت می خوره؟»

واقعا اگه یه روز فهمیدیم که این اصول درست نبوده و ما داشتیم عوضی می رفتیم چی امیرجان؟

نه اینکه شک کرده باشم، نه به خدا، فقط چندوقته این سوال بدجوری داره آزارم می ده، می خواستم از تو هم بپرسم شاید به ذهن توهم خطور کرده باشه...نمی دونم...

به هرحال قضیه اینطوریه، راستی سال نو تو و همه رفقای عزیز هم کافه ای هم مبارک.

یاحق.

عيد مبارك.

امیر من شماره نوروزی دنیای تصویر دیدم.جریان چیه؟توقیف رفع شده یا از این شماره به بعد توقیفه؟

امیر: از این شماره به بعد...

1. يك راست برم سر اصل مطلب. سال نو مبارك بر همه شما... خيلي ايده آله كه آرزو كنم سالي سرشار از خوبي و زيبايي داشته باشيد. اما اميدوارم درد و رنج و غمتون اون قدر كم باشه كه امسال رو تبديل كنه به بهترين سال عمرتون. اگر اين اتفاق افتاد نوروز 1388 هم مي توانيم دوباره همين آرزو رو داشته باشيم و ايمان بياريم به اين كه با نوروز بعد و نوروز بعد از نوروز بعد و نوروز بعد از نوروز بعد از نوروز بعد و بالاخره آخرين نوروز اين زندگي پيچيده خيلي فاصله نداريم و بايد نگران باشيم براي خودمون كه كلي فيلم نديده و كتاب نخونده و ترانه نشنيده داريم.

2. هم تو تيتراژ اول و هم تو تيتراژ آخر فيلم صحنه جرم ورود ممنوع اومده: با "حظور" محمد رضا شريفي نيا...

3. درباره روزنوشت قبل و جنجال هاي اخير هيچ حرفي براي گفتن نداشتم. اين حرف ها اون قدر زشت بود كه يه جورهايي حالم از خيلي چيزها به هم خورد. خدا رحمتت كنه سعدي...

دو چيز طيره عقل است: دم فرو بستن

به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشي

حداقل از امير قادري انتظار نداشتم كه اين قدر وقت نشناس باشه. البته امير خان حواسم هست كه وقت گفتن خيلي چيزها شايد هيچ وقت فرا نرسه. اما من حاضرم از نگفتن و در سكوت بميرم... تو رو نمي دونم...

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی ...... تا بی​خبر بمیرد در درد خود پرستی دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم ...... با کافران چه کارت گر بت نمی​پرستی آن روز دیده بودم این فتنه​ها که برخاست ..... کز سرکشی زمانی با ما نمی​نشستی عشقت به دست طوفان خواهد سپرد حافظ ...... چون برق از این کشاکش پنداشتی که جستی امیر جان ... درست است که ریک به الیزا گفت : " در این دنیای درهم و برهم کسی به گرفتاریهای سه تا آدم کوچیک اهمیتی نمیده " اما فراموش نکن که برعکس تاریخ ثابت کرد که اتفاقا همین ماجرای گرفتاری های عاشقانه این تا آدم برای همه مهم مانده نه اون جنگ لعنتی که امروز دیگه به تاریخ پیوسته. ... سروان رنوی زن شناس هم فهمید که ریک این دروغ ها رو میگه تا الیزا رو راضی به رفتن کنه و خود الیزا هم اینو می دونست ... آره امیر جان نگران نباش چون ده سال دیگه کسی یادش نیست که... اما همه مقالات شما رو یادشون خواهد بود و در آرشیو ذهنی شون برای نسل بعد نگهداری خواهند کرد... ----------------------------------------- عید تمام عاشقان هنر هفتم به خصوص امیر خان مبارک . -----------------------------------------

سلام به همه ی دوستان

-سال نو به همه مبارک.امیدوارم که سالی سرشار از موفقیت پیش رو داشته باشید...

-امیر خان با این بهاریه ات تمام خاطرات رو زنده کردی.آخه ما بچه های کافه هم توی همه ی اون روزا با تو بودیم.ما هم تجربیاتی کسب کردیم.اینجا...هماینجا...با همین دوستان هم کافه ای.

واقعیتش اینه که امسال پر سفرترین سال عمرم بود.7 مسافرت در یک سال...یک روز اینجا...چند روز اونجا...فهمیدم که من اینم..نمی شه مال یکجا باشم..این حرکته که زندگی سازه.در سکون آدم میگنده...از این به بعد سفر برنامه ی زندگی ام خواهد شد.چه درون وجودی چه بیرونی....

-و اینکه این روزا شدیدا به دوبله علاقه مند شدم و پیگیرم که به کمک یکی از دوستان بیشتر بدونم..سینما در تلویزیون هم که داره کمک می کنه....

Che khoob ke “be moghe residi”

in rooza ham migzare. delam bara ham mihan kheyli sookht adat kardim ta az ye chizi khoshemoon miad az dast bedim az roo chos naale nemigam, poost koloft shodim jahaye digeye donya ye roozname 1000 sal montasher mishe ba hamoon sabk o siagh inja ma tafrihemoon ine ke hads bezanim in yeki jadide donbaleye chie Donyaye Tasvir baz mishe girim be name jahane mosavvar ya har chize dige, Ali Moallaem ke baste nashode (be ghole poori fesh feshoo ghoflesh kardan yani chi?!) tazasham Ali Moallem bere poshte sahne mage be shakhse mage andisha ro mishe … aslan mage Matrixe ke reloadesh konan, taza oonja ham taghesh dar oomad

bi khial Amir agha, ina ro badan be onvane khatere bara bachehat tarif mikoni keif mikonan mesle manifist miran daste doostashoonam migiran miaran ke tarif koni

lab var nachin shouneha ro bendaz bala … moocham …hala az aval

سال نو همگي مبارك

امير داري چي كار ميكني با خودت هر دقيقه 673/2 كيلومتر.

عجب...........!

اين هديه نوروزي مصاحبه با بهرام رادان و گلشيفته فراهاني براي كدوم نوروزه؟ اين از همون به زودي در اين مكان ... هاست؟

در حالٌ هوای «وٌنگ کار-وای»... یکی از دوستانم شماره ای نه چندانِ قدیمی از «فیلم» را بِهِم رساند که در آن پرونده ای برای «پالین کیل» در آمده بود.راستش مایه ی افسوس است که آقایانِ مثلاً «سینمایی نویسِ» کاسبکارِ سرزمینِ محترمِ مان عقایدِ چنین زنِ عقده ییِ پدرسوخته ای را به عنوانِ «منتقدِ بزرگ» رواج می دهند.باور کردنی نبود.نه حالا هذیان هایی که درباره ی فیلمسازانِ مهمِ تاریخِ سینما از خود صادر فرموده بودند، که آن دو جایی که در موردِ پیامبرِ سینما «گٌه» های واقعاً زیادی خورده بود.من اخیراً اعتقاد پیدا کرده اَم که حوالیِ تعدادی از سینماگران به هیچ وجه نمی شود اظهار نظر کرد.مثلاً ما می توانیم درباره ی آخرین اثرِ برادرانِ «کوئن» یا فیلم های «مایک فیگیس» با همٌ تنهایی بحث کنیمٌ بگذاریم همه آن را بخوانند، مثلِ نوشته های «مجیدِ اسلامیِ» گرامی بر آثارِ «اسکورسیزی».اما –جدی می گویم- که درباره ی بعضی ها ارائه دادنِ تمجیدٌ چاپلوسی هم حرکتی ناخوش آیندٌ بچه گانه است، چه برسد به نقد کردنِ آثارِ ایشان.یکی از این فیلمسازان –یکی از این پیامبران- کسی نیست جٌز «فللینی» که مالکِ حقیقیِ معنیِ واژه ی «سینما»ست.حالا یک ... آبگوشتیِ پدرسوخته ای مثلِ این خانوم بر می دارند درباره ی آثارِ «مایسترو»ی سینما اظهار وجود می کنند.که «ساتریکون» فلان استٌ «هشتٌ نیم» بهمان است! خنده دار نیست؟ واقعاً کٌدام یک از ما در این اندازه ها هستیم؟ جالب اینجاست که خودِ یارو هم برای دور ماندن از عواقبِ هذیان های منتقدِ محبوب اَش درباره ی «هشتٌ نیم» کنار می کشدٌ تنها به «جمله ی مبتکرانه»ی او درباره ی یک «فیلم» بسنده می کند.بعد ما کمی گشتیمٌ دیدیم این خانوم از این «گٌه خوری»ها در جاهای دیگر خیلی خیلی زیاد فرموده اَند.حالا ما فقط عاشقِ «فللینی» بودیم، تا نظرِ شما چه باشد! سپس، باید بگویم که، ما متوجه شدیم این تنها آدمِ دیوانه ای نبوده که درباره ی بزرگان پرتٌ پلا صادر می کرده، بل که تعدادِ زیادی از سینمایی نویس های دنیا حتا جاهایی که سعی کرده اَند با احتیاط به یک فیلم نزدیک بشوند مرتکبِ عملِ با سابقه وٌ مشهورٌ همه گیرِ «گٌه خوری» شده اَند.نقدهایی بر «دروازه ی بهشتِ» عشقم «مایکل چیمینو» خواندم که متحیرم کرد.نوشته هایی در اینترنت درباره ی «ویسکونتی» معشوقٌ محبوبم پیدا کردم که خجالت آور بود.چیزهایی درباره ی «وسواسِ» او –می بینید؟ وسواس!- خواندم که نزدیک بود گریه کنم، واقعاً هم اشک آور بود، اَشک آور «هست»، گازِ اشک آور است، این نویسنده های احمق گازِ اَشک آور اَند. حالا عده ای پیدا می شوند که در این سرزمینِ اشباع از سوءتفاهمٌ تناقض نوشته های همچین آدم های عقده ایٌ پدرسوخته ای را «اشاعه» می دهند! چه انتظاری بعد می شود داشت از «ذهن»های مثلاً «آماده» وٌ بیشتر «خامِ» جوینده وٌ بی اطلاع که چیزی از این اسم ها نمی دانند؟ خب دیگر، در جایی که «مجید اسلامیٌ» «امیرِ عزتی» نفس می کشند هم باید میکروب هایی باشند تا تعادل بین حقیقت و توهم، تشخص وَ دلقک بازی، محقق وَ کاسبکار وَ دانا وٌ احمق برقرار شود.می گویند قدیمی ها خیلی به هم «احترام» می گذاشتند، راستش من می خواهم بگویم که قدیمی ها اگر جایی از آدمی یا از اثری چیزی حالیشان نمی شد هم باز دهان شان را می بستندٌ «احترام»شان را نسبت به آن یارو یا آن اثر حفظ می کردند.یعنی اگر چیزی از«ساتریکون» یا «آوای ماه» نمی فهمیدند نیازی نمی دیدند به تظاهر وَ نمایش؛ خیلی ساده خفه می شدند. شبِ گذشته «در حالٌ هوای عشقِ» «وٌنگ کار-وایِ» عزیزمان را دیدیم که حالمان خیلی بهتر شد، خٌدا را شکر که هنوز فیلمسازانی هستند که در وجودشان «سینما» دارند، وَ باز هم شکر که –اگر نسلِ قبلِ منتقدان نیستند- «سینمایی نویس» هایی پیدا می شوند که –در سالِ به این دو هزارٌ هشتی- «گٌه خوری» کنندٌ ما به ریشِ سوادٌ شعورِ ایشان بخندیمٌ بر خلافِ ایشان با «سین سیتیٌ» «گاسفورد پارک» کلی حال کنیمٌ، احتمالاً شما هم به ما بخندید! آرمین ابراهیمی

در جستجوی «استنلی»... من اصولاً این ها را کاملاً بی ربط به روزنوشت ها وَ بعضی وقت ها بدونِ این که روزنوشت ها را خوانده باشم بر حسبِ اتفاقٌ حوصله با خیالِ راحت تایپ می کنمٌ بعد می فرستم به صندوق «کامنت» ها، به همین خاطرِ اغلبِ اوقات به جٌز مواقعی که می آیم ببینم مطلبم منتشر شده یا نه دیگر به کافه سر نمی زنمٌ خیلی می شود که کسی چیزی برایم می نویسدٌ من حتا آن را نمی بینمٌ خٌب...این بد است.برای همین اگر به دوستانم جوابی نمی دهم از روی بی ادبی یا بی حوصله گی نیست، بل که اصلاً نوشته های دوستانم را نمی بینم.به همین طریق از آن دوستِ بی اسمی –با نامِ j_1365_@yahoo.com- که درباره ی «کوندون» وَ کلیپ های «مدونا» بهِم ایمیل زده بود خیلی ممنونم، با این که بیشترش را می دانستم اطلاعاتِ جالبی بود.وَ بهانه ای شد برای این نوشته. سازنده ی «کوندون» یک وقتی فیلمی ساخته که برای من به عنوانِ طرفدارِ جدیِ آثارِ او آنقدر دور از تصور بود که باعث شد دقیقاً همان احساسی به من دست بدهد که پس از تماشای «دوران معصومیت» در وجودم بود.احساسِ گیجیِ توأم با تلخی.این فیلم که گفتم «بوکسکار برتا» است.یک فیلم که اصلاً شبیه فیلم های دیگرِ سازنده اَش نیست، وَ گرچه هیچ قانون یا لزومی نمی گوید که آثارِ یک فیلمساز همه باید شبیه هم باشند باز این فیلم انگار اصلاً از دلِ این فیلمساز بیرون نیامده.از گوشتِ این فیلمساز نیست، بی گانه است.همانطور که روی جلدِ دی وی دی وَ در عنوان بندی از او با عنوانِ «کارگردان» یاد می شود نه «یک فیلم از» یا «اثری از» که در آثار مهمِ او مثلِ «رفقای خوب» «کازینو» «مجموعه ی بلوز» یا «راهی به خانه نیست:باب دیلان» به عنوانی برچسبی آشنا به چشم می خورند.از همین جا می شود فهمید این «یک فیلم از» او نیست، بل که فیلمی ست به «کارگردانی» او.بدونِ هیچ انسجام وَ یا چفتٌ بستی.که «انسجام» وَ «حرکت» در روایت از اصولِ جدا نشدنی فیلم های خوبِ او هستند.از همین جا شروع کردم به جدا کردنِ فیلم های معمولی ترِ او از آثارِ ارزشمندٌ تکرار نشدنی اَش.متاسفانه به همان اندازه که فیلم های خوب ساخته دست به ساخت فیلم های ساده هم زده.«تنگه ی وحشت»، «آخرین وسوسه ی مسیح»، «دارٌ دسته های نیویورکی»، «بوکسکار برتا» وَ «دورانِ معصومیت» را بگذاریم مقابلِ «خیابان های پایینِ شهر»، «راننده ی تاکسی»، «کازینو»، «رفقای خوب»، «هوانورد»، «نجات دادنِ مٌرده»، «گاو خشمگین»، «خانواده ی من در ایتالیا» وَ «سلطانِ کٌمدی».البته درست است که بدونِ تجربه در ساختِ آثارِ گروه اول موفق به ساختِ آثارِ دسته ی دوم نمی شد اما چرا فیلمسازی که دومین فیلمِ بلندش «راننده ی تاکسی» است وَ هزار دایاناسورِ به اصطلاح «سینمایی نویس» پای دیدنش در سبقت گرفتن از هم در ذوق کردن یکدیگر را پاره پاره نموده اَند در اواسطِ راه فقط محظ تجربه یک فیلمِ «کانتری» می سازد؟ فیلمی که به هیچ ژانری نمی برد مگر سبکِ موسیقی اَش.فیلمی چند پهلو وَ بی هدف بدونِ هیچ عنصرِ ویژه ای.او در فیلم هایی که اصولاً بینِ این دو گروه قرار می گیرند یعنی «رنگِ پول»، «نیویورک،نیویورک»، «دیروقت» وَ «رفته گان» باز هم مثلِ آثارِ دسته ی دوم اَش موفق نیست.موفق نه به معنای جلبِ مشتری یا کسب جایزه.او در این گروه هم مثلِ گروهِ اول فقط فیلم های معمولی ئی می سازد که در بهترین حالت تنها یک «فیلم سینمایی» اَند نه بیشتر.فیلمی که می شود وسطِ تماشایش تا آشپزخانه هم رفتٌ شامی هم خوردٌ تلفنی به یکی از رفقا هم زدٌ حتا یک چٌرتی هم خوابیدٌ (!) چیزی را از دست نداد.خیلی ها می گویند که شش تا از فیلم های دسته ی دوم اَش را با حضورِ «دنیرو» ساخته، اما ما می گوییم «دنیرو» -جدا از قدرتِ بر همه ثابت شده اش در بازی- فقط «شانسِ» حضور در شش تا از بهترین های او را داشته.درست است که اگر «دنیرو» را از مثلاً «فرار شبانه» یا «عاشق شدن-با بازی «مریل استریپ»- بگیریم دیگر فیلمی برای دیدن باقی نمی ماند، اما شما اسمِ «دنیرو» را از «روزی روزگاری در آمریکا» پاک بفرمایید، آیا فیلمِ «لئونه» سقوط می کند؟ همینطور «دنیرو» را –که خیلی ها «تنها» عامل موفقیتِ فیلم های موفقِ دسته ی دوم می دانند- از «رفقای خوب» حذف کنید وَ به جای او مثلاً...مثلاً همین «دانیل دی لوییس» را بگذارید، خوب؟ فیلم نابود می شود؟مدیران فیلمبرداری در آثار دسته ی دوم را دلیلِ پیروزیِ فیلم ها می دانند.همه می دانیم که یکی از چند عاملِ محبوبیتِ سازنده ی «رفقای خوب» «حرکتِ» دوربین هایش می باشد که او مثلِ یک طراحِ ساختمان برایشان برنامه ریزی های پیچیده وٌ غیر قابلِ بازیابی می کند، اما فیلمبردارانِ او به جٌز یکی دو مورد باقی در هر فیلم عوض می شوند.پس این چیزها نیست.«دنیرو» وَ فیلمبردارٌ این مزخرفات نیست، این خودِ فیلمساز است که در هر اثر برای پرهیز از تکرار شدن دست به تجبره های تازه می زند.اما موفقیتی در پی ندارد.سینمای او سینمای دزدهای خرده پای «بوکسکار برتا» نیست، سینمای او سینمای تبهکارانِ ترسناکٌ روابطِ تو در تو وٌ گانگسترها وٌ «مافیا»ست.سینمای اتفاقاتِ ساده نیست، سینمای راننده ای ست که «خون به پا می کند»، سینمای کمدینی ست که در یک شب محبوب ترین کمدینِ نیویورک می شود، سینمای ادم خوارانِ خوش برخوردی ست که بزرگ ترین سرقت دهه را انجام می دهند.وَ در راهِ نمایشِ این اتفاق ها فیلمسازِ محبوبِ ما باید به روشِ گزارشیِ آشنای خودش در معرفیِ آدم ها وٌ جاها وٌ حادثه ها اتکا کند نه روش های تازه، که روشِ قدیمیِ خودِ او تازه ترینِ روش هاست.مرگ بر سینمای بی گانگستر، آن هم گانگسترِ امروزی با ریشِ پرفسوریٌ موبایلٌ تی شرت. فقط امیدواریم که مثلِ «رفته گان» نباشد این فیلمِ تازه ی اٌستاد.کاش استاد کمی به خودش بیاید وَ دست از این داستان ها بردارد. کاش «دی کاپریو»یی وجود نداشته باشد تا استاد آثارش را با وجودِ او خراب کند.کاش دو پلیسی که برای پیدا کردنِ زنِ مفقود به جزیره می آیند در راه غرق بشوند تا استاد یک فیلمِ دیگری جٌز این بسازد.نه این چنین.کاش! آرمین ابراهیمی

خدا کنه بهار و سال تازه برای همه شما خوش بیاره . در این سال روند رو به سقوط فرهنگ و به تبع اون سینما متوقف بشه . اگه بهتر نمیشه لااقل بدتر نشه. امیر قادری از جنجال دور شه و دوباره نوشته های دلنشین و عاشقانه ش رو بنویسه. امیر به یه خلوت نیاز داره. کلی انرِِژی نالازم ازش رفته. شاید اگه مجبور نباشه یه مدت کوتاه بنویسه همه چیز ردیف شه. امیر قادری از معدود آدمهایییه که به توهین ها و اتهام ها جواب نمی ده. متاسفانه این رو هم جزو ضعف هاش به حساب میارن. جزو میدون خالی کردنش.ولی داستان یه چیز دیگه س.یه حکایت هایی هست که بمونه...

امیرو سایت رو دیدی؟ الوعده وفا....

سلام

اميدوارم حال همه خوب باشه

عيد همه مبارک

وقتي اين خبر رو شنيدم اعصابم ريخت بهم واقعا دليل اصلي توقيف دنياي تصوير چيه؟

اقاي قادري حرف خيلي خوبي زدين کسايي که اين مجله رو تعطيل کردن نميدونم واقعا به اين فکر کردن که چي چاپ ميشه و ديگه مصاحبه و پرونده و خبر هاي خيلي زيادي رو از دست ميديم

واي خدا اين روزا (قبل از سال 87)هر جا ميري خبر از اينه که سنتوري رو ديدي؟ اي کاش ميشد سنتوري رو رو پرده ي سينما ديد

يعني من نميتونم هيچ وقت سنتوري رو ببينم

راستي يکي از فوايد خونه تکوني اينه که اسباباي گمشده پيدا ميشه مثل عروسک که عروسک بارت سيمپسون بود

اقاي قادري (بدون تعارف) بازم يکي از با حال ترين روزنوشت هاي شما بود

و اين حرف خانم خاطره آقائيان خيلي خوب بود : امير خان با اين بهاريه ات تمام خاطرات رو زنده کردي.آخه ما بچه هاي کافه هم توي همه ي اون روزا با تو بوديم.ما هم تجربياتي کسب کرديم.اينجا...هماينجا...با همين دوستان هم کافه اي

و يه چيز ديگه اينکه پارسال با همه ي مشکلاتي که گذشت برام فرق داشت اينکه منم عضوي از اين کافه بودم و مخصوصا بحث هايي که ميشد و اين جمع فوق العاده سينمايي برام عالي بود کمک کرد تا خيلي از روز ها بهتر رد شه

Aghaye Armin Ebrahimi

In hame khoshoonat dar kalame shoma baraye chie? Shoma yek bar gofti “goh-khori” va be ghole farangiha made your point baad in mishe mantraye neveshtat ke chi? eddei nazarate ye cinemai nevise digaro naghl kardand shoma khoshet nemiad goosh nade, aslan mage harfe montaghed vahye monzale?

Payambar kodoome, in hame ghedasat chera be har chizi sanjagh mikonim? Esme bacha ro gozashti rostam khodetam azash mitarsi?

Masalan yeki be do ta film ya majmooe asare Fellini bege mozakhraf azash kam mishe? Doost nadashte khob. Salighast karish ham nemishe kard.

Hala nevisandast nazaratesho be jaye inke too café sare doostanesh havar bekeshe too sotoonesh mineveshte, che taeen taklifi karde? Hamoon moghash ham filmayi ke in khanom doost nadashte be andaze kafi sine-zan dashtan.

Man be onvane khanande ba bishtare neveshtehaye Amir Ghaderi hal mikonam bazi vaghta ham be nazaram dare part mige, hala in Ghaderi ro bardar be jash esme har kase digari ro ke mikhay benevis, ki gofte to aghleto tamam o kamal bedi daste ye adame dige ke barat taeen taklif kone

Chera hamash ba ta’arof o loknak o gher-o ghanbile kalami (az noe chaploosane ya khoshoonat baresh) harfemoono bezanim, chera az esmaye gonde mitarsim?

mage salayeghe ma khode ma hastand? Chera in ghadr na-amn hastim ke tassavor mikonim age kasi be range moblamoon bege birikht ya saligheye moosighimoon khal toor hameye hastie maro zire soal borde va be “shakhsiatemoon tohin karde”?

bi khial baradar in yaghe darani-ha o ta’assobat hich kaso be jayi naresoonde agaram resoonde dir ya zood taalaappi zade zamin

Al Ahmad-o bebin che rahat naghd mishe alan?

سلام امیر خان

بهارت مبارک.

چه میکنه این (لورل هاردی).

خیلی آقایی.

كسي دايره زنكي ديده؟من دوستش داشتم،منو ياد مهمان مامان مهرجويي انداخت...فقط خيلي نانميد شدم..از خودمون..نسلمون

آقای امیر قادری و دوستان سینمای ما

وبلاگ سینمای نو وبلاگ مقدماتی سایت بزرگ سینمای نو با مطالب نو و جدید راجع به سینمای ایران در خدمت شماست

www.cinemaeno1.blogfa.com

امیر جان

طعم همه ی آن درد ها و رنج ها و مصیبت هایی که همه ی آدم ها در هر جای این سرزمین از سر گذراندند و باز به امید سالی بهتر سر سفره ی هفتسین نشستند

.و "حول حالنا الی احسن الحال " را زمزمه کردند در بهاریه ات پیداست

و چه فرقی می کند که هر کس از ظن خود یار این دلشکستگی ها و زخم قلب ها باشد . که تو از تعطیلی "هفت " و " دنیای تصویر " و " هم میهن " و به فنا رفتن دفتر فیلم سازی بگویی و آن دیگری از غم نان و بیکاری و یکی هم از درد بیماری و داغ مرگ عزیزش . با این نوشته کاری کرده ای که از هر کدام از این موارد می توانی برسی به باقی ( به هم مربوطیم ) . پایه های نوشته ات را طوری بنا کرده ای که هر کس با هر دل مشغولی و شغل و از هر دسته و رسته ای-اگر انسان باشد- جیزی از حسرت ها و نا کامی هایش را در آن لمس و حس می کند ; از هرچه گفته ای و از هر حرمان و درد شخصی که اسم برده ای , من به اعتبار ماهیت نوشته ات تعمیم اش می دهم به همه ی رنج ها و درد های همه ی آدم ها در همه جای این ملک , و می دانی که چه چیزی چنین خاصیت و قابلیتی به این مطلبت داده . این

که کمی بالا تر , بالاتر از فیلم و مطلب و آتش سبز و جوابیه و عقیقی و توسلی و بیمه ی ماشین و ... به زندگی نگاه کردی و بالاخره به درستی رسیده ای به جایی که حالا احسساس دلشکستگی می کنی . درستش این است . که اگر نبود , که اگر آن ترس از پیری و مرگ نبود , اگر نمی گفتی که به هم مربوطیم و هر کاری می کنیم اثرش را در گذشته و حال و آینده خواهد گذاشت , که اگر به این حس نمی رسیدی که حالا دیگر وقتش رسیده که باید یک سال تمام را با خانواده ات بگذرانی , و خیلی چیز های دیگر ... , آن وقت دیگر چیزی در نوشته ات نبود که شوق نوشتن برایت را در من برانگیزد ... دست مریزاد برادر ! سکانس پایان سالی چنین زجر و وحشت و درد نمی توانست چیزی باشد الا سرعت سرسام آور با اتومبیل شاید به قصد مرگ , با خستگی و منگی از خواب و اشباح کنار جاده و مشت آبی که هر بار همراهت به صورتت می کوبد ... به موقع رسیدی , تبریک ! که توانستی به موقع در لحظه ی تحویل سال خانواده را در آغوش بگیری ; اما می دانم که آن دلشکستگی و درد مطبوع و جلا دهنده همچنان با تو هست و خواهد بود . و می دانی که با رسیدن به چنین حس و مرتبه ای است که می توان از آن بالا ها و فارغ از هر چه حرف و حدیث است پهنه ی وسیع تری را ببینی و خوش به حال تو که ابزارت برای رسیدن به آن بالا ها فیلم است و کتاب است و موسیقی .. سال 1387 را سال خوب و روشنی نمی بینم اما تبریک سال نو با خط قرمز بعد از آن همه حسرت و آه نشانه ایست که هنوز می توان در این دنیا زندگی کرد

زیر درخت گلابی حیاط خانه مان نشسته بودم .روی تخت دستک سرایی و کنار قلیان(البته با تنباکوی خوانسار) و داشتم فکر میکردم برای بهاریه کت و کلفت امیر قادری چه بنویسم.درخت گلابیمان بعد از سالها گل داد.راستش قبل چهارشنبه سوری همه مراسم اصلی را به جا آوردیم تا بار دهد.مادر تبر را برداشت و من ضامنش شدم.خوب آغاز خوبی برای بهار بود.آن هم برای منی که به شدت طبیعت گرا هستم.چند روز گذشته را هم کوه و کمر گذراندم.دلم میخواست اول بهار خانه رضا بروم و از آن تونل درختهای نارنجشان عبور کنم و بوی بهار نارنج مستم کند.اما سرمای آخر سال تمام درختهایشان را سوزانده بود.همین آخر سال بود که سنتوری را به ان شکل دیدم....به قهوه خوانه وسط راه که رسیدیم سکانس سوسیس خورانش بود....باز هم خدا را شکر که قبلش فیلم آخر کوئن ها را دیده بودم که شارژم کند.آن هم در سیاه ترین فیلمشان.وقتی نظام های فراموش شده ارزشیمان را به طرز عجیبی مثل پتک توی سرمان زدند.اصلا کارشان همین است.مگر در فارگو و ای برادر کجایی همین کار را نکردند؟اینها برای اخر سال ایده های تلخی بودند.اما اگر برگردیم عقبتر اتفاقی امسال افتاد که تکانم داد...من عاشق شدم.آن هم عاشق لعبتی که بارها دیده بودمش.سر آلفردو گارسیا را برایم بیاور بعد از این همه سال خودش را بهم نشان داد.تازه کوین کیگان برگشت...حالا دیگر موهایش سفید شده...بازی ها را پشت هم می بازد.اما چیزی که این وسط اهمیت ندارد همین است...طرف خودمان احمد زاده را فرستادیم تیم ملی و ملوان قرار است ممی را از دست بدهد و تنها شود.از ملوان گفتم و یادم رفته بود بهتان بگویم که امسال سر بازی سایپا از فنس های ورزشگاه رفته بودم بالا و داشتم فریاد میزدم که دوربین خبرساز شبکه خبر را جلوی خودم دیدم و به ذهنم رسید که توی صفحه تلویزیون چقدر فریاد لوس و احمقانه ای می شود.همه چیز در تلویزیون که فریاد نیست.امسال کیانوش عیاری سریالی ساخته که به خاطر موهای بافته شده دخترک بیمار دلمان غنج برود...تازه ما امسال پرونده آپارتمان را داشتیم...توی مطلب پیتر باگدانوویچش نوشته بود که جک لمون آرزو کرده وقتی دارد پیانو میزند سیگار هم گوشه لبش باشد طوریکه چشمانش اشک نرود و یادم امد امسال چقدر تمرین کردم مثل کلینت ایستوود بهمن کوچیک را از این اینور دهانم تا آنطرفش قل دهم......و اینکه وقتی اینقدر در جزئیات رفتارهای قهرمانهایمان دقت میکنیم و ادایشان را در می آوریم حواسمان باشد که رابرت فورد ترسو خیلی بیشتر از ما شاید عاشق قهرمانش بود..اما تهش به کجا رسید؟تازه بعضی وقتها قهرمانها هم پوشالی از آب در می ایند.دوست احمق چپ بازی دارم که این اواخر در هر کشوری انتخابات را چپها میبردند sms میزد که آقا مثلا اسپانیا را هم گرفتیم.نیکاراگوئه را هم گرفتیم.اما وقتی همین آخر سال تن رنجور فیدل کاسترو را دید که از قدرت کناره گیری کرده کلی بغض کرد....

توی همین هذیانات بودم که صدای دو کبوتر را روی درخت گلابیمان شنیدم.یکی به آن یکی گفت خواهر...آن یکی در آمد که جان خواهر....خوب این برای خودش داستان دیگریست.

سلام

سلام به همه رفقا .آقا میز ما رو تو کافه که به کسی ندادین؟

حوصله روده درازی ندارم. برمیگردم

خداحافظ

با سلام خدمت همه دوستان خوب و گلم و امیر خان گل و گلاب.

به توصیه و دستور برخی از دوستان (که اسمشون محفوظ می مونه !) قراره مرتب دوباره سریش بشم !

دوستان چرا کم کامنت میذارن؟ پارسال این موقع ها تلفن خونه مون خراب بود و از نعمت اینترنت که بدجور به ش معتاد هستم محروم بودم و داشتم می مردم از اینکه نمی تونستم به کافه سر بزنم و کامنت بذارم. یادتون هست؟ (یکی نیست بگه بابا کی یادشه؟! تو این روزهای مسخره و دوره و زمونه که مشغله و دردسرهای روزافزون کمر همه رو خم کرده کی یادش می مونه که من پارسال ....... )

فقط اومدم یه دیالوگ از گوزن ها بگم و برم :

"

سید : نه بابا...! تو مث اینکه حالیت نیست...! خونه مه ...! خیلی دوست داشتم یه جوری درست کلکم کنده شه... حالا این جوری درست شد... با گوله مردن که از تو کوچه و زیر پل مردن بهتره... این طوری خوب مردن رو که من مفت نمی دم باوفا...!

قدرت: تو همیشه مبصر منی..."

چقدر فیلم های خوب و شریف و به یاد ماندنی در دل همون سینمای بازاری و سخیف زمان شاه ساخته شد. الآن چه فیلم خوبی داریم که به ش بنازیم. قهرمانان سینمایی ما کیا هستند؟

وقتی سید در پاسخ به قدرت که پرسید چی می کشی جواب داد : " همه چی..." همین یه جمله زوال یه نسل رو به خوبی به تماشاگر منتقل کرد. هر وقت موقع تماشای فیلم به اینجا می رسم جیگرم کباب می شه! همیشه آرزو می کنم کاش تو اون سال ها زندگی می کردم. خوش به حال پدر و مادرم و پدر و مادرهای خیلی از ما که بهترین فیلم های تاریخ سینمای ایران و چهان رو با بهترین کیفیت رو پرده سینما می دیدند. نه توی سینمای خانگی و دی وی دی و هزار کوفت و زهر مار محصول تکنولوژی روز...!

راستی آلمان هم 4-0 سوییس رو در هم کوبید! تبریک به هواداران فوتبال آلمان و به خصوص جمشید سعیدی و البته همه نئونازی ها و فاشیست ها! ((-:

در پناه عشق بیکران و جاودان اهورای پاک باشید.

www.cinem-cinemst.blogfa.com

amirreza_3385@yahoo.com

عيد همتان بهتر از مال ما برگزار شه ان شالله .خوب امسال كدام حادثه تلخ وشيرين سينمايي قراره غافلگيرمون كنه؟

میبینم که بساط لهو و لعب به طرز شکیلی برقراره.این از بهترین دیالوگ سال 86.

آقای قادری امیدوارم که سال 87 هم همچنان بتازید (نقل قول از داریوش مهرجویی در جشن دنیای تصویر خدا بیامرز)

راستی من برادر آلفردو گارسیا هستم . معذرت می خوام تمرکزت به هم خورد.

راستی آقای قادری بعد از برد دلچسب بیانکونری برابر اینتر ، امشب هم الکس رکوردار میشه. این همه عیدی از تیمی که میدونم خیلی دوستش داریم . من و شما و ......

این پایان نیست ......

سلام

این همه پر کار بودید در سال 86 . امیدوارم که سال 87 هم سال خوبی باشه براتون.

من که سال 87 رو هم با آل پاچینو شروع کردم و اونم با پدرخوانده2 و آن سیلی معروف که به قول امیر پوریا در هر نوبت پخش از تلویزیون از فرط کوبندگی حذف شده.

برای رفع خستگی نون حلقه ای میخوای بهت بدم ( نقل از کتاب مصاحبه با آل پاچینو)

تو منتقد مورد علاقه من بودی و من یه بار اینو بهت گفتم ولی تو محل نگذاشتی و رفتی . دیگه دوستت ندارم.( نقل از کتاب مصاحبه با آل پاچینو)

موفق باشید.........

امير از تو موبايل و ايرانسل روزنوشت خوندن مثه فرار "تيم رابينز" تو "رهايي از شاوشنگ"

ايمان

به ياد دوختر دريا از بادبادك باز...

امیر جان سلام

روزهای خوب این کافه ، با این همه بحث های داغ ، همه دوستان هم کیفور و خلاصه جنسمون همه جوره ،جوره . هیچی کم نیست . هر وقت هم که احساس دل شکستگی می کنیم کافه بهترین جاست دیگه واسه ..... و این ها .

همین الان که داشتم کامنت می گذاشتم دوباره عکس نیمای عزیز رو دیدم که کافه اش دیگه داره خیلی خیلی سوت و کور میشه .... خیلی خیلی و پشت سر هم حال گیری میکنه ..... بخدا دلمون براش تنگ شده با اون لپ های خیلی خیلی بی نظیرش .

تونی راکی مخوف داداش منه واقعاً . یه یونتوسی دو آتیشه ، یه تارانتینو باز حرفه ای و همینطور مایکل مان ، جیم جارموش و ..... اما باید بره تو کافه بغلی کامنت بگذاره ( آبی آبلیموجاته ) عیبش فقط همینه ، ولی خوب ما قرمزها تو مراممون نیست این چیزا ( مرام خیلی مهمه ) .

این آخرین بازمانده پورتوریکویی ها شروع کرد به نقل قول نوشتن ، امیر جا نمونی ، خداییش نون حلقه ای خستگی مون رفع کرد. فقط یه سوال ، منظورت از این که دیگه دوستت ندارم چی بوده، ها ؟ یعنی فقط خواستی نقل قول رو بنویسی یا اینکه دیگه دوستش نداری. داستان چی بود ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

این سینما چرا این کارها رو میکنه ، این همه دردسر ، دل شکستگی ، جشنواره بی حال و بی رمق و ...... به هر حال باهاش میسازیم چون به تخم مرغ هاش احتیاج داریم و این ها .

موفق باشید . همچنان بتازید و بهتر از همیشه .

«...

آرزویِ دیدنِ مادرش طولی نکشید که برآورده شٌد.«گِرِه گوار» در مدتِ روز از لحاظِ رعایتِ پدرٌ مادر از رفتن جلوِ پنجره چشم پوشیده وَ گردش هایی که توی اطاق می کرد جٌبرانِ قابلِ توجهی برایش نبود.آیا دائماً دراز بکشد؟در مدتِ شب هم نمی توانست تحملِ این کار را بکند.به زودی از خوراک هم سٌر خوردٌ بالاخره عادت کرد در تمامِ جَهات رویِ دیوار وَ سقف هم از لحاظِ سرگرمی گردش بکند مخصوصاً گردش رویِ سقف را خیلی دوست داشت که آویزان بِشود.این چیزِ دیگری بود تا این که روی کَفِ اطاق راه برود چون نفسش آزاد تر می شٌد حرکت نَوَسانیِ خفیفی به خودش می دادٌ از حالتِ کِرختی که آن بالا به گِرِه گوار دست می داد برایش اتفاق می اٌفتاد که با تعجب سقف را وِل بکند وَ روی زمین نقش بِبَندد.اما حالا که بهتر می توانست از وسایلِ بدنِ خود استفاده کٌنَد موفق می شٌد که این سقوط را بی خطر بکند، خواهرش به زودی متوجه تفریحِ جدیدِ او شٌد زیرا جا به جا در طیِ گذرگاهِ خود رویِ دیوار آثارِ چسبی که از او تَراوٌش می کرد می گذاشت وَ «گِرَت» به فکرش رسید که گردش هایِ او را آسان تر بِنَمایَد وَ اثاثیه هایی که جلوِ دستٌ پا را می گرفت به خصوص دولابچه وَ میز را بیرون بِبَرد.بدبختانه آنقدر قوی نبود که به تنهایی این کار را انجام بدهد وَ جٌرأت نمی کرد که از پدرش کمک بخواهد، اما کٌلفَت حتماً این کار را قبول نمی کرد زیرا اگر این دخترِ شانزده ساله پس از رفتنِ آشپزِ قدیم با شٌجاعت ایستاده گی می نمود به شرطِ این بود که دائماَ پشتِ دَرِ آشپزخانه را سنگر بندی بکند وَ باز نکند مگر در اثرِ فرمانِ عاجِل! پَس برایِ دخترِ جوان راهِ دیگری نماند مگر این که روزی که پدر غایب است از مادرش کمک بخواهد.خواهر آمد تفتیشِ قبلی کردٌ مادر را نگذاشت داخل شَوَد مگر بعد از آن که تفتیشِ او خاتمه یافت.

...

هنگامی که در اطاقِ مٌجاوِر آن ها به میز تکیه کرده بودند برای این که نفس تازه کنند گِرِه گوار بیرون دوید وَ به قدری پریشان بود که چهار بار جهتِ خود را تغییر داد، زیرا نمی دانست از چه راهی باید اِقدام به نجاتِ خود بنماید.ناگهان متوجه تصویرِ زنی شٌد که خودش را در پوست پیچیده وَ روی دیوارِ لٌخت اهمیتِ به سزائی به خود گرفته بود.به تعجیل از جِدارِ دیوار بالا رفتٌ رویِ شیشه تَنه دادٌ شیشه به شکمِ سوزانش چسبیدٌ به طرزِ گوارایی او را خٌنَک کرد.گِرِه گوار که با تنِ خود کاملاً رویِ این تصویر را پوشانده بود تا اقلاً کسی نَتوانَد بیاید وَ آن را بردارَد، سرش را به طرفِ اطاقِ نهارخوری برگردانید تا زن ها را موقعِ مٌراجعت بِبینَد.

آن ها هم اجازه ی استراحتِ طولانی به خود نداده وَ به اطاقِ او می آمدند.گِرَت تقریباً کَمَرِ مادرش را گرفته بودٌ او را با خود می آوَرد.به هر طرف نگاهی کردٌ گٌفت: «حالا نوبتِ چیست؟» چشم هایش توی چشم های گِرِه گوار اٌفتاد که به دیوار چسبیده بود، اگر خونسردیِ خود را حفظ کرد فقط برای خاطرِ مادرش بود.سرش را به جانبِ او خَم کرد تا مانع بشود که مادرش گِرِه گوار را بِبینَد وَ با وجودِ این که نتوانست جلوِ لرزه ی خود را بگیرَد با شتاب اِظهار داشت: «زود باش برویم، بهتر است که یک دقیقه ی دیگر در اطاقِ نهار خوری بمانیم.» گِرِه گوار فهمید که تصمیمِ دخترِ جوان قطعی است زیرا می خواست ابتدا مادر را در جای اَمن بگذارَد وَ بعد او را از روی عکس بِرانَد.اگر جٌرأت می کرد می توانست امتحان کٌنَد، چون گِرِه گوار روی تصویر خوابیده بودٌ به آسانی از آن دست نمی کشیدٌ حتا حاضر بود که به صورتِ خواهرش بِجَهَد.

...»

«مَسخ» / نوشته ی «فرانتس کافکا» / ترجمه ی «صداق هدایت» / چاپِ 1329 تهران

آرمین ابراهیمی

«Shahrzad» عزیز، من که چیزی نفهمیدم، جٌدا از این که من اصولاً بچه ی خِنگٌ غیرِ منطقی ئی می باشم، دقیقاً نشٌد که از نوشته ی شما سر در بیاورم.لعنت بر آن بابای پدرسوخته ای که اولین سنگ را به دیوار زد تا ما این چنین در یک زمان حتا نتوانیم حرفِ هم را «بفهمیم»، این بماند که با هم موافق باشیم یا نه.به هر حال ممنون.

این فیلمِ جدیدِ «آدریان برودی» را دیده اید؟امیر جان بگو.

آرمین ابراهیمی

مرسی که چراغ های آن طرف را خاموش کردی، چشمم داشت می زد بیرون.از صبح یک چکه چایی گیرم نیامد، که هیچ، این دختر خانوم هم بازی در می آورد، یک روز نیست، یک روز هست، یک روز جواب نمی دهد چون نمی دهد، یک روز ... می دانی چیه؟

تو دیگه کی هستی؟385 کیلومتر در 2.25 ساعت!!

شعار:(گاهی وقت ها دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدنه!)

یک کلام هم از مادر داماد: (جوانای مملکت چطور میتوانند ناراحتی خود را در پی توقیف نشریات نشون دهند؟میتونند؟!)

-مستر امیر قادری ... من می خوام مستند "آقای دوایی" رو بسازم. !

can you help me?

البته هنوز از هفت خوان برای پزیرش پرویز دوایی عبور نکردم!

یکی از معدود حس و حال هایی که از از اول ابتدایی تا حالا ( و مطمئنم تا هر زمانی که اسیر این میزها و کلاس ها باشم ) در من باقی مانده است ، کابوس تمام شدن تعطیلات و برگشتن به روال سابق است. فاجعه است. توی این حس خیلی ها اتفاق نظر دارند. از خودمان گرفته تا چه می دانم آدمی مثل براتیگان ( که باز خودمان است !) . یک شعری دارد به نام خاطرات جسی جیمز. یک همچین چیزی است :

به یاد می آورم تمام آن هزاران ساعتی که مدرسه را خیره به ساعت

در انتظار زنگ تفریح،زنگ ناهار و زنگ آخر می گذراندم. در انتظار هر چیزی جز مدرسه

معلمانم چه راحت می تاختند همپای جسی جیمز

در تمام آن زمان هایی که از من دزدیده بودند...

مثه هميشه عالي،امير...سالِ نوت مبارك

اوه

این جا چه خبره؟

این امیر قادری که میگن تویی

امیدوارم موفق سربلند وسرزنده باشی و در پناه ایزد منان روز

خود را شب کنی

هولااااااااااااا

معمولا این جور مواقع وقتی خیلی کافه سوت و کور می شود یکی سعی میکرد بچه ها را به طور موقتی حول یک محور مشترک گرد آورد تا دوباره بچه ها به فضای سابق برگردند .چیزی مثل نظرسنجی.والله از من ساخته نیست.ولی یکی شروع کند...

دیگر اینکه یادم رفت از دوستانی که صندوق ایمیلم را مزین به عیدی های نفیس خودشان کردند تشکر کنم.همه شان عالی بود.

آقا من يك ايميل زدم خدمتتان، رسيد؟

پوتین برای سرباز ها

دستبد به تعداد کافی

نان

پول آب را باید بدهیم پول برق جدا

بازداست گاه نم کیشده است

و دیگر هیچ...

سلام

اميدوارم حال همه خوب باشه

يه چيز جالب که همه ي بچه هاي کافه دارن اينه که با اين همه مشکلات و سختي هاي زندگيویا اگه يه روزي حال نداشتن بازم هر جور باشه مشکلات و حل ميکنن و يا يه جوري براي يه لحظه کنارش ميزارن تا يه کامني بزارن خيلي جالب

راستي چند وقت پيش که 1408 رو داد وقتي ديدم اخرش موندم اخه اون فيلمي که من ديدم اخرش جان کيوزاک زنده ميمونه ولي توي اين ميميره

واقعا 2 تا پايان داشت?

سلام و عید همگی مبارک.

1-تو نقدتون را جع به سیمپسون ها چرا فقط روی تاریخچه این فیلم و سازندگانش و یک کم هم در مورد نقش سیاست توی این فیلم تاکید شده بود.چرا در مورد نکات تکنیکی و نقد شوخی ها و نکته های دو پهلوش کار کمی انجام شده بود؟

2- هنگامه قاضیانی تو مصاحبش تو مجله فیلم حرف تکراری و قشنگی زده بود:زمان از ما باهوش تره و برای هر کدوم از ما سهمی اختصاص داده . همدیگرو هل ندیم.

مثل هميشه سلام.

سال نو مبارك.

سال 86 هم سال خوبي بود و هم بد بود.

حالا كه سال 87 شده و هنوز چيز زيادي ازش نگذشته و يكي مياد از ما ميپرسه كه چند تا نماز قضا داري و ريشاتو با چي ميزني با خودم ميگم نكنه پارسال سال بهتري بوده و ما خبر نداشتيم؟

بچه ها من آخر همين ماه ميرم سربازي. نمي دونم كدوم كامنتم آخرين كامنت خواهد بود. ولي مي ترسم از اينكه باهاتون خداحافظي كنم. پس اگه نيومدم بدونين كه دارم كلاغ پر ميرم.

كاوه گفته بود كه يه چيزي بگيم كه همه دور هم جمع بشن.

من يه چيزي ميگم حال كردين بياين وسط. بزارين ايندفه يه مقدار از سينما فاصله بگيريم. ( هنوز دلم واسه اون روزي كه مهدي اومده بود مشهد و اين رضا همش از سينما حرف ميزد و نميذاشت از همديگه صحبت كنيم دلم ميسوزه ). يه مقدار مردونه است ولي خانوما هم مي تونن راجع به اين قضيه هر چي به ذهنشون رسيد بگن و مي تونن اصلا هيچ چي نگن. اصلا مي تونن بگن غلط مي كني كه تو كافه ي سينمايي امير قادري از اين چيزا حرف ميزني.

دلم ميخواد از خاطرات سربازيتون يكي دو تا خاطره كوتاه بنويسين.

سلام عرض شد ..

بر پایه ی عرف جماعت :

عید مبارک .. بهتر بگم سال نو مبارک .

...

نمیگم .

بگذریم .

شاهکار وَ در اصل عیدیِ «یغما گلروییم برای ما، برای شما:

عمو نوروز! نیا این جا... که این خونه عزاداره!

پدر خرجِ یه سال قبلِ شبِ عیدُ بدهکاره!

چشای مادر از سرخی مثِ ماهیِ هفت سینن،

که از بس تر شدن دائم، دیگه کم کم نمی بینن.

برادر گم شده پُشتِ سُرنگای فراموشی.

تن خواهر شده پر پر تو بازارِ هم آغوشی...

توی این خونه ی تاریک کسی چشم انتظارت نیست،

تا وقتی نونُ خوش بختی میونِ کوله بارت نیست!

عمو نوروز! نیا این جا! بهار از یادِ ما رفته!

توی سفره نه هفت سینه، نه نونه، نه پولِ نفته!

عمو نوروز! تو این خونه تمامِ سال زمستونه.

گُلُ بلبل یه افسانه س. فقط جغده که می خونه.

بهارُ شادیِ عیدُ یکی از این جا دزدیده.

یکی خاکسترِ ماتم رو تقویمِ ما پاشیده...

توی این خونه ی تاریک کسی چشم انتظارت نیست،

تا وقتی نونُ خوش بختی میونِ کوله بارت نیست!

«آنی هال»؛ غمناکِ غمناکِ غمناکِ غمناک...

بر خلافِ برداشتِ فوریٌ برق آسایی که از ظاهرِ کٌلیِ شاهکارِ «وودی آلن» می شود، این فیلم، غمناک تر از هر فیلمِ دیگرِ نیویورکی است، لااقل تا اینجا که فکرم یاری می کند.اغلبِ فیلم های غمناکِ عاشقانه –تنها لفظی که تقریباً قابلِ قبول است- که درباره ی رابطه ی دو آدم ساخته شده اند بیشتر شمایلی جدی یا دستِ کَم نوستالژیک دارند.اما آلن در این فیلم با خلقِ شیوه ی گزارشیِ نابٌ درجه یکی که مخصوصِ آثارِ خودش است به همه چیز سرک می کشدٌ در نهایت با زیرکی همیشه گی نتیجه ای –اگر اغراقش نکنم- «هولناک» می گیرد؛ وقتی فیلم با صحنه ی برخوردِ «آلوی» وَ «آنی» در خیابان تمام می شود وَ آلوی در نریشنِ غمناکش می گوید که «وَ در نهایت من فهمیدم که آنی آدمِ خیلی خوبیه...» بغضِ ناگهانیِ ظاهراً بی ربطی یقه ی آدم را می گیردٌ «آهی» باقی می ماند به بزرگیِ خودِ فیلم. از آنجا که من هیچ وقت برای بارِ اول نمی توانم فیلمی را بفهمم -وَ حالا معلوم نیست برای مراتبِ بعدی هم واقعاً فهمیده باشمش- در دیدارِ مجدد فیلم احساسی صد درجه متغایر با احساسم در هنگامِ اولین برخورد داشتم.باز هم به شوخی های گزنده ی آلن خندیدم، اما این بار آن یک مقدار ناچیزِ فراستم یاری کردٌ فهمیدم که مقصودِ آلن جایی فرای این شوخی ها وٌ داستان هاست.آلن فیلمی بزرگ ساخته، فیلمی بسیار بزرگ، نه درباره ی رابطه ها وٌ تناقض ها وٌ شوخی ها...بلکه دقیقاً فیلمی ساخته ی درباره ی «آدم»ها که همین مقصود تمامِ آن مواردِ بالا را هم در بر می گیرد! ولی نمی دانم چه طور می شود فیلمی با چهره ای به این سرِ حالی تا این اندازه در بطن غمناک باشد.اینجا هم آلن درباره ی خودش حرف می زند، اما این فیلم، یک فیلمِ شخصی درباره ی خصوصیاتِ منحصر به فردِ یک روشنفکر نمی شود.این فیلم نتیجه ای شگفت انگیز دارد که هیچ نمی شود در طیِ تماشایش حدسش زد.وَ اسمِ فیلم...وای! چه طور باید این را گٌفت؟ اسمِ فیلم.«آنی هال»، اسمی که پس از دیدنِ فیلم آدم را می لرزاند.اسمی که از یک احساسِ دورٌ عمیق خبر می آورد.احساسی که سال ها در دنیای «مثلاً» حقیقی میانِ وودی آلن وَ «دایان کیتون» جریان داشته...وَ همه می دانیم که یک روزی این احساس تمام شده است.اما آیا عشقِ عمیقِ آلن را که موجبِ ساختنِ یک «فیلم» درباره ی معشوق اَش شده می توان فراموش کرد؟ آن هم فیلمی که جزو چه می دانم چند دهمین فیلم های برتر تاریخ سینماست که دنیای تصویر داشت به ترتیب معرفی شان می کرد.باید بگویم که پس از دیدنِ این فیلم، نمی شود مثلِ قبل به زنده گی ادامه داد.شاید خیلی تکراری باشد...

آرمین ابراهیمی

من سنتوری را با همین دختر خانومی که مدتی است حوالی ام می پلکد دیدم.دوبار.بحثِ سنتوری البته انگار تمام شده است، اما خٌب، برایش جریمه که نباید داد، ما هم می گوییم.

«سنتوری» اول یک فیلمِ کاملاً «معمولی» است.همین.هیچ اتفاقِ خاصی نیست که این همه جنجال بخواهد-که ما اصولاً مَردٌمانِ جنجال هستیم.«مایکل کلایتونِ» پرتٌ پَلا درآمد زدیم تو سرِ هم، فِلان مجله توقیف شد –که گورِ پدرش- زدیم تو سرِ هم، وَ...راستش هیچ اتفاقِ خاصی هم نیفتاد اما ما زدیم تو سرِ هم.البته من با این تو سری خوردن ها وٌ تو سری زدن ها وٌ اصولاً «تو سری» هیچ مشکلی ندارم، جون به همه ثابت شده که ما جماعتِ تو سری خورِ مٌرده پرستِ مٌرده خوارِ پدرسوخته ی احمقی هستیم، اما به قولِ زنِ «گوئیدو» در «هشتٌ نیم» که گفت «چرا کاری می کنی که نشه حقیقتٌ از دروغ تشخیص داد؟» ما تنها با این حرف هامان یک عده احمق را احمق ترٌ از خود راضی تر می کنیم.مثلِ «تارکوفسکی» که از زورِ ستایش ها وٌ دَست لیسی های منتقدان فرانسوی در اواخرِ عمر واقعاً احساس می کرد که یک «پیامبر» است، وَ پیرمردِ بی چاره با کلی تئوریٌ واژه های نامفهومٌ جٌملاتِ قِصارِ هذیان آمیز در غربت جان داد.کسی که «اِستاکر» را ساخته بود کارش کشید به «ایثار» که یک پرتٌ پلای تمامِ عیارِ –دقیقاً- فرانسوی پسند بود.این مهم نیست.این که ما اینجا راحت درباره ی آدم های بی شـ... وَ مفلوکی مثلِ «کیمیاییٌ» «مهرجویی» -که هر چغدر هم شخصیتٌ معلومات شان بالا باشد هیچ چیز در سینما نمی دانندٌ عمرشان به عقده گذشته- ستایش صادر می کنیمٌ باعث می شویم که این آدم های کوچک احساسِ بزرگی بکنند آزار دهنده است.در موردِ این «سنتوری» هم مثلِ خیلی های دیگر ما فقط جنجال کردیمٌ درباره ی اکران نشدن اَش گفتیمٌ ...می دانیم که همه بهانه است، وگرنه جٌز چند تا سیرابی خورِ پٌفیـ... که قرار است یک اخرِ هفته با چیپسٌ زِر زِرِ نوزادٌ زنِ حامله بروند بشینند «رادان» ببینندٌ «چاوٌشی» گوش کنندٌ وسطِ فیلم برای هم خاطره تعریف کنندٌ بچه را ببرند جیش کندٌ جٌز نوبالغ های حشری که می روند در تاریکی با صدایِ... چه کسی به دیدنِ این فیلم ها می رود؟ آن هایی که باید می دیدندٌ باید ببینند خودشان آنقدر آب زیرِ کاهٌ پدرسوخته هستند که یک جوری فیلم را گیر بیاورند ببینند.پس چرا اکران می شود چماقٌ ما هم می کوبیم تو سرِ خود؟امیرِ قادری خیلی چیزها درباره ی سینما می داند که اگر پای حرف اَش بنشینیم مطمعناً به ذوق می آییمٌ نوشته های کاملی دارد که کلی هم برای شان زحمت کشیده.همین سبکٌ شکلِ کٌلیِ یک نوشته وٌ بیانِ واضحِ مقصودٌ پرهیز از ستایشِ محظٌ این ها که در کلاس های آموزشِ ترانه نویسی در 3 ساعت می گویند، اما همین آدمِ دانا وقتی دست می برد به ساختن فیلم عملاً جان می کند.این دلیل نمی شود که او را به عنوان یک فردِ فهمیده در سینما قبول نداشت.چون فیلمسازانِ واقعی اصلاً از این کارها بلد نیستند، فیلمسازانِ واقعی ناگهان ظهور می کنند.فیلمسازانِ واقعی «کاستاریکا» هستند که به زحمت دو کلام انگلیسی حرف می زندٌ بد عکس استٌ اهلِ گفتگو نیست.

من فیلم را همینطوری اتفاقی با آن دختر خانوم دیدم.فقط محضِ تفریح.چون خانوم از صدای «چاوٌشی» خوشش می آمد وَ من هم گرچه ترانه ها را در خانه ی خودِ خواننده شنیده بودم بدم نمی آمد ببینم وقتی روی تصویر می نشیند چه می شود.البته مشخص است که مهرجوییِ عزیزِ بازنشسته زایمانِ خیلی دردناکی کرده که باز یکی از همان روایت های تکراری را با این داستانِ کاملاً «امروزی» که مطابق النعل بالنعل مشکلاتِ جامعه ی امروزِ ما را بهمان خر فهم می کند از دلِ چنین معجونی در آورده.معجون؟ بله، معجون گفتم.یعنی رادانِ نوازنده وٌ معشوقِ گریز پا وٌ جوانِ معتادٌ مقداری هم نوستالژی مبتذل از جنس «تورناتوره».بفرما! حالا این ها را با یک فیلم نامه ی محکم –که فقط بر مبنای صدای چاوٌشی بنا شده که از همان اول تا انتهای فیلم را عََر می زند- وَ همان تکنیکِ ضایعِ دوربین روی دست هم بزن بریز تو صورتِ تدوین گر وَ زمانِ تحویل را تعیین کن تا یک «مهمانِ مامانِ» دیگر تحویلت بدهد.با «شریفی نیا»ی پدرسوخته ی همه کاره ای که این روزها فقط در تبلیغِ گوجه فرنگی دیده نمی شود.که یک باندِ مافیاییِ کامل دارد.که می داند چه کار کند.من هنوز درباره ی خودِ فیلم حرف نزده اَم.درودِ بر من.

هیچ ایرادی به آن ها که این فیلم بهترین فیلم های عمرشان است وجود ندارد.

آرمین ابراهیمی

هانری میلر، هانری میلر، هانری میلر؛ نابغه، نابغه، نابغه...

«وٌنگ کار-وای» عشقِ من یک فیلم ساخته که دقیقاً نفهمیدم قضیه ی اسمش چیست: «wkw/tk/1996@7'55''hk.net» یعنی خب می دانم که مثلاً WKV یعنی وٌنگ کار-وای یا سالِ ساختٌ غیره ولی چون فیلم را ندیده ام نمی دانم این اسم عجیب روی چه نوع فیلمی نوشته شده، اگر کسی دیده به خودش زحمت بدهد و بنویسد.ضمناً درود بر ما که در دنیایی زنده گی می کنیم که اندیشمندانِ بزرگٌ نوابغی چون «وودی آلن» در آن می زیَند.حالا اگر فاصله ی جبران نشدنی ئی میانِ مان هست یا او نمی داند که هوادارنی چون ما اصلاً در دنیا وجود دارند چه اهمیت دارد؟اگر او به تنهایی راهِ خودش را می رود وَ ما مثلِ احمق ها فقط می توانیم فیلم های او را تنها «ببینیم»...

آرمین ابراهیمی

چارلتون هستون مرد.و چقدر کنایه آمیز است که ما از قهرمان عضلانی ال سید و بن حور و موسی ،آخرین تصویری که در ذهنمان داریم چهره درمانده اش در مقابل مایکل مور در بولینگ برای کلمباین است....

زیاد اتفاق افتاده بود که افرادی توی این کافه "بـــد دهنی" کنند. هیچ وقت نخواستم نسبت به این مسئله اعتراض بکنم. ولی این دفعه واقعاَ جا خوردم! نمیدونم چرا؟! شاید از دوست نادیده مان چنین انتظاری نداشتم.... نظرات هر شخص محترم و ارزشمند .... اما اینگونه توصیفات "آرمین ابــراهیمی" متـــاسفم کرد. آرمین جا میدانم برایت مهم نیست و شاید الان به "آدم های اخلاق گرایی" مثل من می خندی.... ولی در کمال احترام فقط برایت یک جمله می نویسم..... با آنکه تکراری است ... اما این روزها زیاد برایم تداعی می شود...

"آدمها را از آنچه درباره دیگران می گویند بهتر می توان شناخت تا از آنچه درباره آنها می گویند..."

نمیدونم میدوننید یا نه،سینما رودکی هم رفت لای باقالیا

سلام.

آقاي آرمين ابراهيمي سلام. اميدوارم حالتون خوب باشه.

حقيقتش من بيشتر كامنتهايي رو مي خونم كه يه مقدار فاصله گذاري درش باشه تا اين چشمام اذيت نشن. اينبار از اون جايي كه مي دونستم نثرتون كمي غير متعارفه هوس كردم كامنتهاتون رو بخونم. هر چند كه باز هم چشمانم لحظات سختي را سپري كردند.

اينكه از وودي آلن و آني هالش تعريف كردين خيلي حال كردم. اما نمي دونم با همه ميلي كه به شكستن قراردادهاي اخلاقي در زندگي روزمره و تماشاي فيلمهايي كه آن دسته از فيلمهاي اخلاق گرار را به چالش مي كشند دارم، نمي تونم با نثري كه انتخاب كردين( كه به هيچ وجه اصلي كه بشود آن را اخلاقي خواند در ميان نوشته هايتان پيدا نكردم) براي نوشتن و كامنت گذاشتن ارتباط برقرار كنم.

من در اين نوشته سعي ندارم شما را به نوعي از نثر كه خودم از آن لذت مي برم توصيه كنم و به هيچ وجه هم در صدد اينكه شما را از اين سبك نهي كنم نيستم. فقط مي خواهم انزجار خودم ( فقط خودم. چون نمي دانم بقيه چه نظري دارند ) رو اعلام كنم.

1) اول از همه دلم براي آن دختركي كه گفته بوديد چند وقتي است كه دور و برتان مي پلكد به شدت مي سوزد. نمي دانم چه قضيه اي بين شما وجود دارد يا ندارد. بيشتر به دليل نوع ادبيات ترور شخصيتي كه در موردش به كار مي بريد عرض مي كنم.

2) وقتي از زاويه ي ديدي كه در مورد نوجوانان داريد ( باز هم از نوع ادبياتي كه در مورد آنها به كار بستيد ) آگاه شدم، متوجه شدم كه دوربينتان را بيش از اندازه بالا برديد. البته نماهاي اورسن ولزي هم مشكلات خاص خودش را دارد. شخصا خودم بيشتر از نماهاي موازي با شخصيتها استفاده مي كنم تا بتونم در يك ميزانسن برابر به آنها نگاه كنم.

3) هيچ اشكالي ندارد كه از كارگردانهاي ايراني خوشتان نيايد، اما احساس مي كنم كه روح هنر با آن ادبيات به كار رفته در مورد آنها در تضاد است. و البته احساس من اينست كه همان چند فيلمسازي كه براي دلش فيلم مي سازد را هم دلزده و افسرده كند و نيز به عقده هاي آنها ( همه ما عقده داريم ) بيفزايد.

4) حرف ديگه اي ندارم. دلم ميخواد نوشته هاي بعديتون اول از همه يه كم فاصله داشته باشه تا بعدا نگم كافه امير قادري چشماي منو داغون كرد، و البته در مورد نوع نگارش و موضوعات مورد علاقه شما هيچ گونه تقاضايي ندارم. به هر حال اين همان چيزي است كه شما با آن حال مي كنين.

عمو نوروز نیا اینجا ، که سوتٌ کوره این کافه!

همه مٌرده ن تو تاریکی ، اینجا زنده گی خلافه!

عمو نوروز نیا اینجا ، کسی واسه تو بیدار نیست!

نیادیگه این روزا هیچ کسی عشقٌ نورٌ خریدار نیست!

امیر نشسته تنهایی تَهِ دالونِ بی حرفی!

نسیمٌ گٌل همه مٌرده ن زیرِ این روزای برفی!

دیگه هیچ آدمی انگار یادش نیست چهره ی ما رٌ!

عمو نوروز نیا اینجا ، که نو می کٌنی زخما رٌ !

همینجوری عجالتاً در ادامه ی ترانه ی یغما

آرمین ابراهیمی

2 روز به 2 روز Up می کنید کامنت ها را امیر خان؟ یا 3 روز به 3 روز؟ می خواهی همین چندتا مٌشتریِ افسرده رَم از دست بدی؟

آرمین ابراهیمی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

«در بهشت را زدن/در دوزخ را باز کردن» دو سه روز از عید گذشته و بعد از سالها قرار است بروم مسافرت خانوادگی. دلایلش مفصل است اما تصمیم, درست در آخرین لحظه گرفته می‌شود. چیزی شبیه به پریدن در ماشین درحال حرکت. جادهء چالوس(بخصوص اوایلش) برخلاف خاطرات گذشته جذابیتی ندارد. شاید چون درست مثل خیابانهای تهران ترافیک است(ترافیکی که تا خود چالوس و شهرهای دیگر هم ادامه پیدا می‌کند و این حس را به آدم می‌دهد که تهرانی‌ها شمال را به ملک غصبی‌شان تبدیل کرده‌اند. هرطرف نگاه می‌کنی فقط و فقط تهرانی می‌بینی. طوری‌ست که وقتی می‌خواهیم برویم جنگل دوهزار, مسیر چالوس تا تنکابن سه ساعت و برگشتش چهارساعت طول می‌کشد. ماشینها چسبیده‌اند بهم. نوشهر هم همین وضع است.بعلاوهء منظرهء غم‌انگیز ساحل کثیفش, روی دیگر سکهء ساحل زیادی شیک نمک‌آبرود) و همه‌اش منظرهء یکنواخت صخره‌های صاف قهوه ای و درختهای خشک. شاید هم به خاطر خستگی و بیخوابیهای چند شب اخیر, یا ترانه‌های گوش‌نوازی که فقط وقتی آدم در ماشین فامیل و آشنا مهمان است فرصت استثنایی شنیدن و حظ کردن ازشان را پیدا می کند. بخصوص از یکی خوشم آمد که ترجیع بندش چنین چیزی بود:(من اگه نباشم/ کی برات می‌میره؟) یا این یکی:(دلمو شکستی/ برو حالشو ببر) و غیره. اما فرصت با هم بودن خوب است. برادرم امیرحسین که چند ماه دیگر بیشتر نیست(همین چند روز قبل از سفر بود که بی‌هوا رفتم توی اتاقش و گذرنامه‌ای که تازه گرفته برای رفتن روی میزش دیدم) قرار است از از آخرین فرصتهایی که مهربانی و حضور قوت‌قلب دهنده‌اش و صدای همیشگی گیتارش هست استفاده کنیم.... و هر پیشنهادی هم می‌دهد قبول کنیم حتی اگر نصفه‌شبی صدایمان بزند برای جمع شدن و قلیان با طعم نعنا کشیدن. شور و سرخوشی جمعی که نزدیکترمان می‌کند به هم خوب است, حتی اگر آدم دلش برای تنهایی تنگ شود و هوس کند بعدازظهری که همه خوابند یواش برود بیرون و ته دلش بگوید حیف که میم نیست تا رد کفشهای کتانی‌اش را بگیری و بروی پیشش بی‌آنکه خوابش را بهم بزنی صورت عرق‌کرده و برگ کوچولوی چسبیده به کف پایش را تماشا کنی. اما عیبی ندارد. «حضور واقعی» پروست که هست(اینجا بخوانیدشhttp://www.hezartou.com/lastpage.php?uid=35) در تمام لحظات و هرجا که می‌روم و هر زیبایی‌ای که تجربه می‌کنم با من است و سفر را برایم سفر می‌کند. بخصوص روز اول, وقتی بعد از آن همه خستگی به اطراف ویلای خودمان می‌رسیم, و تازه می‌توانیم شروع طعم واقعی سفر را مزه‌مزه کنیم. تازه هوا می‌شود هوایی که خنکی و نرمی و آرامش و مه‌اش انگار تا عمق وجود آدم نفوذ می‌کند. و همه‌چیز متفاوت می‌شود با تهران. و هنوز چندان استراحتی نکرده‌ایم و خستگی راه از تن مان نرفته که راه می‌افتیم طرف دریا. دم غروب است. دوردستها کمی مه‌آلود و هوا چنان پاک و سرگیجه‌آور که ذره‌هایش درون آدم را لمس می کند. در سکوت مطلق راه می‌رویم. راهی که می‌رویم یک پشتهء باریک خاکی‌‌ست از وسط شالیزارها و باغ‌های نارنج و پرتقال. تا خط افق, تا جایی که چشم می‌بیند, فقط شالیزار گل‌آلود است و سبزه و درخت و شکوفه‌های خوشبوی نورس. و صدای یکنواخت رودخانه‌ای که درست از زیر پایمان می‌گذرد. نه آدمی هست نه حتی پرنده‌ای. دورها چند خانهء سادهء سفید است که چراغهای ریز ریز نارنجی‌رنگشان سوسو می‌زند از پشت مه و خاکستری غروب. فضای عجیبی‌ست. حس تاریکی آرامش‌دهندهء ازلی. آدم حس می‌کند خودش را دارد می‌بیند یکی شده با هر چیزی که می‌بیند و حس می‌کند اینجا. که طبیعت محض, روح قوی ٍ آگاه ٍ زنده‌ای دارد که جزئی از وجود آدم می شود. نوازش می‌کند, رها می‌کند, سبک می کند تن و روح آدم را از انبوه تلنبار شدهء فشارها و آزاردهنده‌های جمع شدهء ذهن. بغض گرفته‌ام. سرخوشم. راهی که می‌رویم جادهء باریکی‌ست که دو بخش می‌شود و هرکدام هم دو بخش و باز...یاد شعر رابرت فراست می‌افتم. به دریا که می رسیم دیگر تقریبا تاریک شده. می‌ایستیم به تماشای تلاطم پر سروصدای موج‌های سیاه ٍ بلند ٍ بی‌قرار. کفشهایم را که در ماسه فرو رفته درمی‌آورم و تا جایی که می‌توانم می‌روم جلو. آب ٍ سرد ٍ درجنب‌و‌جوش ٍ کف‌آلود پایم را لمس می‌کند, می‌پیچد, فرو می‌ریزد و دوباره بالا می‌آید. آرام و قرار ندارد. ناگهان هیجان عجیب و ازخودبیخودکننده‌ای سراپایم را می‌گیرد. فوران عمیق‌ترین فکرها و حس‌های ناخودآگاه گم‌شده. تجربهء تکان دهنده‌ای‌ست دریا در شب. برمی‌گردیم. و به «حضور واقعی» فکر می کنم. و فکر می‌کنم که کاش می‌شد همینجا ماند. مگر چه دارد این تهران لعنتی؟

آرمین ابراهیمی عزیز

فقط دلم برات می سوزه

به نظر می یاد که تازه اول راهی... برادر

اگه از این کافه خوشت نمی یاد...

ساسان جان سلام....

میبینم که به سلامتی قراره "آش خور" بشی.... متاسفانه بنده هنوز توفیق این رو نداشتم که به "خدمت مقــدس ســـربازی" نائل بشم.... البته این شتـــریه که در هر خونه ای می خوابه... حالا دیر و زود داره ولی.....

راستی آدرس میـلت رو به من اس ام اس کن.... می خواهم یک چیزی برات بفرستم.... یه چیز تو مایه های "آش پشت پــا " !

دوم اینکه اینجا یک "جناب سـروان" داریم (داشتیم؟!) که احتمالا میتونه کمکت کنه.... البته خیلی وقته پیداش نیست و کامنت آتــشیــن نمی ذاره !! ... امیدوارم تحت تاثیر فیلمهای "حاتمی کیا" (عشق مشترکمون) به فیض "شهـــادت" نائل نشده باشه !!

درسته که معمولا اینجا با بچه ها جرو بحث میکنه ، این اواخر هم زیاد دست به یقــه شده.... اما باورکنید ، " پشت اون ستــاره حلبــی ، قلبی از طــلا داره...! "

".... این شما و این معــاون کلانتــر...... "

" علــی طهــرانــی صـفا "

جداي صندلي داغ واون ‍لحن جوگيرانه !حامد بهداد رو خيلي دوست دارم وقبول خدايي استعداد نابيه تو سينماي بي رونق ما خواستم تشكر كنم براي قرار دادن صداي بهداد تو فيلم مجنون ليلي با اينكه كه كوتاه بود خيلي فاز داد دستتون درد نكنه

سلام جمیعا

امروز یه خبر خوندم از اون خبرهایی که مخصوص مملکت خودمونه محمد رضا گلزار قراره به خاطر دست مزدهای بالاش ممنوع الکار بشه.

پرسپولیس افشین قطبی هم که به میمنت و مبارکی صدر جدول رو هم شوهر داد مبارک اونهایی که اول فصل خوشحال بودن که به به عجب آدم باشخصیتی مربی تیممون شده. یاد دنیزلی به خیر که چه لذتی از بازی تیمش می بردم. وقتی یک تیم مثل پرسپولیس این فصل این طوری افتضاح بازی کنه بدون قهرمانی هیچ لذتی وجود نداره درست مثل فوتبال ایتالیا

داستان عید 87 و مجله دنیای تصویر و کازابلانکا و ...

- امیر جان عید بهتون خوش گذشت ؟

امیر : بله . به من که خیلی خوش گذشت.

- عجیبه . آخه قرار نیست به کسی در اینجا خوش بگذره !

واقعا چقدر وضعیت کشور ما به کازابلانکا شباهت داره ؟!

برای ساسان: رفیق بعضی وقت ها بعضی ها عاشق درک اشتباهشان از آدمها و فیلم ها و .. می شوند و همین جوری هم می روند جلو ! پس علاقه آن طرف به آن فیلم و آن آدم دلیل نمی شود چیزی بین شان رد و بدل شده باشد. چیزی ته نشین شده باشد.(نمی خواهم بگویم آقای ایکس در مورد فلان موضوع توی باغ است و آقای ایگرگ نیست. قضیه این است که دیگر نمی شود آقای ایکس وایگرگ را از هم تشخیص داد ) بیشتر از این بازش نمی کنم. ترس یک در صدی از وارد جنجال شدن،مانعم می شود.پس روی اینکه خودت تا تهش می روی و میگیری که دامن وودی آلن!و خیلی های دیگر که شکر خدا در این سرزمین زیاد اسمشان ردو بدل می شود از مشکلات و نواقص هوادارانشان (با یادآوری پرانتز بالا ) پاک است. همین.صرفا یک یادآوری بهداشتی بود

آقای ابراهیمی لطفا کامنت هایتان را بدون این علامت هایی که روی کلمات می گذارید بنویسید . این همه کامنت می گذارید و من یکی که نمی خوانم . این بار هم چون دیدم بچه ها واکنش نشان دادند خواندم و جانم بالا آمد . لطف می کنید اگر روی حروف صداهایشان را نگذارید که این قدر تو هم تو هم نشود. ممنون.

آقا امير ديروز براي روزنوشت جديدت يك كامنت گذاشتم كه تاييد نشد كه دليلش را نمي دانم و امروز كه به بخش نظرات رفتم نوشته بود كه" مجاز به اجراي عمليات نيستيد " . چرا؟ دليلش رو مي توني بگي ؟

امیر: سلام. احتمالا اشتباهی شده. اگر امکان دارد، یک بار دیگر بفرست.