هر روز - یک فیلم/ سوپر استار؛
...فقط لطفا اسم «شازده کوچولو»ی عزیز ما را نیاورید

سینمای ما - صوفیا نصرالهی: می خواستم فقط درباره فیلم هایی بنویسم که دوستشان دارم ولی یک روز نشده که "سوپر استار" را دیدم و حالا فکر می کنم که مجبورم درباره "سوپر استار" هرچند کوتاه ولی حتما بنویسم. دلیل اجبارم را هم توضیح می دهم.
همیشه فکر می کردم که چند گروه هستد که هرگز نباید به آن ها دروغ گفت و یا حتی چیزی را از آن ها پنهان نگه داشت یا ناگفته گذاشت. اولین گروه روانشناسان و مشاوران هستند که اگر اطلاعات ناقص یا اشتباه به آن ها بدهید در تشخیصشان دچار اشتباه می شوند و دیگر نمی توانند راهنمایی و راهکار درست و به درد بخوری ارائه بدهند. دومین گروه هم هنرمندان هستند. هر هنرمندی که کارش را برای مردم ارائه می دهد، از موسیقیدان گرفته تا کارگردان سینما، باید منتظر واکنش های آن ها باشد و ما هم باید صادقانه و منصفانه نظرمان را بگوییم. که اگر بخواهیم پرده پوشی کنیم هنرمندمان از مسیر درستش خارج می شود و دیگر معلوم نیست چه بلایی سر خودش و هنر و استعدادش بیاید. پس به عنوان کسی که تهمینه میلانی را کارگردان بااستعدادی می داند و خیلی از فیلم های او مثل "دیگه چه خبر؟" و " دو زن" و حتی "نیمه پنهان" و " واکنش پنجم" را هم دوست دارد، می گویم که خانم میلانی "سوپر استار" فیلم بدی است. نه فقط بد که فیلم سر تا پا، از ساختار گرفته تا قصه تا دیالوگ تا آن موسیقی اعصاب خرد کن، تبدیل به یک پندنامه بچگانه مهوع شده است. ببخشید که تند است ولی اول یادداشت گفتم که می خواهم بدون پرده پوشی صحبت کنم و گفتم چرا! من و دوستانی که در سینما مطبوعات فیلمتان را دیدیم از حیرت و انزجار سرجایمان آرام و قرار نداشتیم. مگر می شود که یکی از کارگردانان خوش سلیقه ما چنین فیلمی ساخته باشد؟ که ان قدر مخاطبش را دست کم فرض کرده باشد که با دو تا پند و اندرز و یک موسیقی مثلا ملکوتی و روحانی، قهرمان فیلمش را متحول کند؟
مشکل منطق داستانی فیلم این است که اولا ما نمی فهمیم که چرا سوپراستارش انقدر در منجلاب دست و پا می زند در حالی که نه خودش مشکل حادی دارد و نه اتفاقا دور و بری هایش آدم های بدی هستند. حتی آن دخترانی که دورش هستند به نظر می رسد که همه شان واقعا و از ته دل به او علاقه دارند و برایش فداکاری هم می کنند. یعنی ایرادی به آن ها وارد نیست و این خود سوپراستار ماست که تصمیم گرفته بی هیچ دلیلی زندگی را به خودش حرام کند. و البته این زندگی وقتی حرام تر می شود که این وسط یک دختر لوس و بیمزه و پررو از راه می رسد که نمی دانیم چرا ولی خودش و البته کارگردان فیلم معتقدند که صفات حسنه ای دارد و از لحاظ منزلت روحی نسبت به بقیه شخصیت ها فیلم در مرتبه ی بالاتری قرار دارد و کار به جایی می رسد که آخرش به مخاطب این گونه القا می شود که این دختر فرشته ای بوده که برای نجات سوپراستار از گنداب زندگیش فرستاده شده!باور کنید نمی دانم مشکل از بازیگر نقش این دختر است یا نقشی که برایش نوشته شده و یا هر دوی این ها که صحنه هایی که رها در آن حضور دارد-که متاسفانه بخش اعظم فیلم را هم شامل می شود- انقدر بد و غیرواقعی و شعاری و لوس از کار درآمده است. فیلم فقط و فقط یک نکته مثبت دارد که ان هم بازی شهاب حسینی است ولی شهاب حسینی هم نمی تواند ناجی فیلم باشد. شخصیت کوروش انقدر از واقعیت پرت است که اصلا چه طور می شود بازیگر این نقش بتواند راه نجات فیلم باشد؟!حالا هر چقدر هم که شهاب حسینی اش خوب باشد!داستان اخلاق گرایانه "سوپر استار" را نعل به نعل می توان در فیلمفارسی های دهه 40 و 50 پیدا کرد، آن هم نه فقط در مضمون و داستان حتی در اجرا. اگر فکر می کنید پرت می گویم برایتان مثال زیاد دارم. مثلا در فیلم صحنه ای هست که کوروش و رها می خواهند با هم صبحانه بخورند.( من تا آخر فیلم هم امید داشتم در این محبت ناگهانی کوروش به دختری که اول می خواست از شهر و خانه بیرونش کند، کمی پلیدی و رذالت باشد که مثلا بخواهد دل دختر را به دست بیاورد تا بعد وادارش کند پولی بگیرد و بدون سر و صدا بگذارد و برود!) خلاصه کوروش و رها دارند خوش و خرم آب پرتقال می خورند که صحبت از کارهای خیریه کوروش می شود و رها با لبخند و نگاه معناگرای وحشتناک اعصاب خرد کنی به کوروش می گوید:" مگه تو قلب هم داری؟!" و بعد دوربین می رود روی صورت مات و مبهوت کوروش که انگار دریچه های نور به رویش گشوده شده و با خودش تکرار می کند:"قلب؟" و در همین لحظه موسیقی غمناک و احساساتی دهشتناکی هم روی تصویر می آید. دیگر قضاوت با خودتان است.
این بخش را همین جا تمام می کنم. فقط یک نکته زیبایی شناسی هم بگویم. سوپر استار الحق و والانصاف شیک ما که همه لباس هایش هم مارک دار و خارجی است برای رها لباس می خرد که ما تا پایان فیلم مجبوریم با همان لباس ببینیمش. لباسی که کاملا با خوش سلیقگی سوپراستار و خود خانم میلانی متناقض است. و اگر بدانم که رنگ روشن این لباس و آن روسری سفید به خاطر تاکید روی پاکی و معصومیت و فرشته گونی رها بوده، جدا از فرط عصبانیت و غصه مریض می شوم!
نمی خواستم انقدر بنویسم. اما دیدم که همه فیلم های خانم میلانی را به جز "زن زیادی" و " آتش بس" تا امروز دوست داشتم. حتی فیلم هایی که منتقدان به آن ها انگ فمینیستی و ضدمرد بودن هم زده بودند برایم جذابیت هایی داشت. خود خانم میلانی را هم از گفت و گوهایش خیلی دوست داشتم. این شد که بعد از دیدن "سوپر استار" خیلی دلم سوخت و ناراحت شدم. و البته خانم میلانی در جلسه مطبوعاتی حرفی زد که مزید عصبانیتم شد. این که شخصیت رها در ذهن ایشان متبادر کننده شخصیت شازده کوچولوی کتاب مقدس نازنین ما، شازده کوچولوی سنت اگزوپه ری است. خانم میلانی شما باید خوب بدانید که آن معصومیت واقعی و عمیق شازده کوچولو کجا و این دختر لوس با نگاه سطحی کجا؟!
منتظر فیلم بعدیتان می شویم.

منبع : سینمای ما

به روز شده در : دوشنبه 14 بهمن 1387 - 0:34