وقتي همه بيدار بوديم - روزانه‌هاي نيما حسني‌نسب در روزنامه اعتماد : اي کاش‌ها ...

نوشتن اولين يادداشت جشنواره يي آن هم وقتي هنوز جشنواره شروع نشده، کار سختي ا ست. کاش لااقل افتتاحيه برگزار شده بود تا کلي سوژه داشتم براي پر کردن اين فضاي سفيد ترسناک که قرار است 11 روز سياهش کنم. الان هر چه بنويسم، مي گويند باز شروع کردند به پيش داوري و قصاص قبل از جنايت و... به همين خاطر اولين يادداشت جشنواره امسال را از خودمان شروع مي کنم تا به ديگران برسيم. مي خواهم با فهرستي از چندتا اميدواري کوچک در سالن سينماي مطبوعات شروع کنم و عجالتاً قيد آرزوهاي بزرگ و اساسي را بزنيم؛ اميدهاي خيلي ساده که هم معلوم مي کند چقدر قانعيم و هم دل مان به چه چيزهاي کوچکي خوش است. اما از من قبول کنيد که اتفاق هاي بزرگ از دل همين اميدهاي کوچک بيرون مي آيد. حتم دارم اگر امسال همين اميدهايمان نااميد نشود، آرزوهاي بزرگي هم که براي سينماي ايران داريم دور از دسترس نخواهد بود؛

اي کاش يک جاي پارک خوب نزديک سينما فلسطين پيدا کنيم که نه جريمه مان کنند، نه هول و هراس طرح انضباط اجتماعي را داشته باشيم.

اي کاش ماموران جلوي در سينما خوش برخورد باشند تا از لحظه ورود حس مان گرفته نشود و از همان اول کار ضدحال نخوريم.

اي کاش آنونس جشنواره جذاب و تماشايي از کار درآمده باشد که از همان فيلم اول دچار کابوس تماشاي 50 باره اش نباشيم.

اي کاش امسال لااقل در سينماي مطبوعات قيد پخش تيزرهاي تبليغاتي اسپانسرهاي جشنواره را بزنند. باور کنيد هيچ فيلمي در تاريخ سينما آنقدر جذابيت ندارد که 11 روز هر دو سه ساعت يک بار بشود تماشايش کرد و حرص نخورد.

اي کاش اسپانسرهاي امسال قهوه خوبي را تبليغ کنند و متصدي هاي سرو قهوه ها هم لااقل نسبت درست و معقولً بينً مقدارً آب جوش و قهوه و حرارت مناسب نوشيدني هاي گرم را بدانند.

اي کاش براي گرفتن بسته غذاي روزانه مجبور نباشيم هر روز دو سه بار پله هاي سينما فلسطين را تا طبقه سوم بالا و پايين برويم و در ضمن هيچ پزشکي خوردن دو وعده کالباس مرغ در طول 11 روز را توصيه نمي کند.

اي کاش همکارهاي عزيز عکاس بگذارند قيافه کسي را که در جلسه مطبوعاتي دارد حرف مي زند، ببينيم و مسوولان سالن هم اين نکته فني ساده را بدانند که با دوربينً موبايل نمي شود عکس به درد خوري براي کار در مطبوعات گرفت.

اي کاش مجري جلسه هاي پرسش و پاسخ - که هنوز نمي دانم چه کسي يا کساني هستند - الفباي مديريت اين جور جلسه ها را بلد باشند يا لااقل با تجربه هاي قبلي شان در سال هاي گذشته مختصر چيزهايي ياد گرفته باشند.

اي کاش سوال هايي که مجري نشست هاي پرسش و پاسخ مي خواند، در حدي باشد که آبروي صنف نويسندگان سينمايي را پيش اهل سينما نريزد.

اي کاش فونت و سايز و رنگً زيرنويس فيلم هاي خارجي جشنواره را جوري انتخاب کرده باشند که قابل خواندن باشد، جلو يا عقب تر از فيلم حرکت نکند و غلط هاي املايي و انشايي مترجم ها و نمونه خوان هايش اسباب تفريح مان نشود.

اي کاش همه دوستان مطبوعاتي و غيرمطبوعاتي، امکانات موبايل هايشان را بدانند و لااقل بلد باشند زنگ موبايل شان را موقع تماشاي فيلم قطع کنند.

اي کاش بولتن جشنواره امسال در عرض دو دقيقه تمام نشود؛ چه موقع توزيع کردن در سالن و چه موقعي که داريم آن را ورق مي زنيم و مي خوانيم.

اي کاش تعداد دوربين هاي فعال موجود در سالن انتظار يک رقمي باشد تا براي حرکت کردن در سالن مجبور نباشيم لابيرنت هاي مختلفي را تجربه کنيم.

اي کاش برنامه ريزان سينماي مطبوعات در انتخاب فيلم هاي خارجي کمي سليقه به خرج داده باشند تا مجبور نشويم براي تماشاي تک و توک فيلم هاي خارجي خوب هر سال به سينماهاي ديگر برويم.

اي کاش آنهايي را که يک سال است نديده ايم و دل مان برايشان تنگ شده، در جشنواره ببينيم و اگر در اين 11 روز دوست خوبي به جمع مان اضافه نشد، لااقل عدد دشمنان کمتر شود يا ثابت بماند.

اي کاش“ حتم دارم هرکدام از ما کلي «کاش» هاي ريز و درشت ديگر داريم که به اين فهرست اضافه کنيم. هر کس مي تواند اين سه نقطه مورد آخر را با اميدواري هاي خودش پر کند و بعد در طول جشنواره منتظر بماند و ببيند کدامش به نتيجه رسيد و کدام ها نااميد شد. شک نکنيد اگر جشنواره را با همين اميدواري ها شروع کنيم، مي توانيم منتظر باشيم اميدواري هاي اصلي و اساسي همه مان هم بي نتيجه نماند؛

اي کاش فيلم هاي اول فيلمسازها اميدوارکننده يا غافلگيرکننده باشند.

اي کاش فيلم هايي که هيچ اميدي بهشان نبسته ايم، سر ذوق مان بياورند.

اي کاش فيلم هايي که چند ماه است منتظر ديدن شان هستيم، هماني باشند که اميدوار بوديم.

اي کاش تازه ترين فيلم هاي فيلمسازان مطرح و نامدار امسال در حد و اندازه هاي اسم سازندگانش باشد.

“ و از همه مهم تر اينکه اي کاش امسال همه اين «کاش» ها برآورده شود تا براي پيدا کردن سوژه اين يادداشت هاي روزانه دچار درد سر نشوم و مجبور نباشم اولين يادداشت روزانه ام را جوري بنويسم که با خودم بگويم کاش به امير پوريا قول مطلب نداده بودم، امير به خودش بگويد کاش از نيما ستون روزانه نخواسته بودم و شمايي که تا اينجاي اين نوشته را تحمل کرديد، با خودتان بگوييد کاش مثل دو سال پيش دستش بشکند و نتواند ستونش را ادامه بدهد. از ته دل اميدوارم کاش اين طور نشده باشد.

نظرات