| | |
سینماي ما- نزهت بادی: راستش را بخواهید، هنوز هم مطمئن نیستم که درست شنیده‌ام یا نه! کسانی که برنامه «هفت» جمعه اخیر را دیده‌اند، حتما گزارش تصویری را که درباره بازیگری در سینمای پیش از انقلاب بود، دیده‌اند. من نمی خواهم درباره نقدها و تحلیل‌های آن گزارش نظری بدهم ولی چیزی که برایم جالب بود، پرهیز افراطی گزارش از نام بردن از بازیگران قبل از انقلاب بود. آن هم در حالی که تصاویر مختلفی از فیلم‌های آنها را نشان میداد و نقش‌ها و بازی‌هایشان را تحلیل می‌کرد، اما از آنان به عنوان انواع لات‌ها مثل لات عدالت‌خواه و لات تقدیرگرا نام می‌برد.
اگر قوانین حاکم بر رسانه با محدودیت‌هایی برای پرداختن به چنین بازیگرانی همراه است، یا باید با جسارت و نوآوری روشی برای ارائه درست و محترمانه مطلب پیدا کرد و یا اساسا از خیر آن گذشت.
هرچند من نمی توانم بفهمم حتی اگر این بازیگران در بعضی از فیلم‌های قبل از انقلاب بازی کرده باشند که از لحاظ اخلاقی قابل دفاع نیست، باز هم آوردن نام آنها در یک برنامه سینمایی که به بررسی آن دوران می‌پردازد، معصیت به حساب نمی‌آید.
البته از آنجا که سن من به دوران قبل از انقلاب نمی‌رسد و غالبا فقط فیلم‌های شاخص آن زمان را دیده‌ام، هیچ حس نوستالژیکی نسبت به سینما و بازیگران آن دوره ندارم، اما به نظرم اساسا چنین رفتار گزینشی، غیراخلاقی و غیرحرفه‌ای است.
به هر حال چه بخواهیم و چه نخواهیم این بازیگران بخشی از سینمای ما به حساب می‌آیند، مگر اینکه به طور کلی سینمای قبل از انقلاب را نفی کنیم که آن وقت باید از فیلم‌های خوب و ماندگاری مثل «گاو»، «قیصر»، »گوزنها»، «آرامش در حضور دیگران»، «تنگنا»، «داش آکل»، «پنجره»، «تنگسیر»، «سوته‌دلان» و «رضا موتوری» چشم بپوشیم.
این درست نیست که این فیلم‌ها را نشان دهیم و درباره آنها گفت‌وگو کنیم و از آنها با تحسین و ستایش یاد کنیم ولی نام بازیگرانشان را حذف کنیم. به هرحال بازیگری هم تابع شرایط حاکم بر سینماست و نباید در این میان فقط بازیگران تاوان همه اشتباهات و خطاهای آن دوران سینما را پس بدهند.
|
