یادداشت امیر قادری درباره حال و هوای مراسم اسکار 2009/ این طوری می‌خواستند جبران کنند؟ : اسکار اعتماد به نفس‌اش را به عنوان مهم‌ترین مراسم فصل جوایز از دست داده است

سینمای ما – امیر قادری: با وجود تمام حرف‌ها و قول‌ها و وعده وعیدهایی که برگزار کنندگان اسکار امسال داده بودند که این مراسم را با ایده‌های تازه‌تری گسترش می‌دهند و کمبود و افت بینندگان‌اش را در دوره‌های گذشته جبران می‌کنند؛ مراسم امسال یکی از بی‌روح‌ترین اسکارهای سال‌های گذشته بود. حس و حال یک مراسم در لحظه‌ها شکل می‌گیرد. در احساس خوبی که برگزار کنندگان در مهمان‌ها به وجود می‌آورند و این مهمان‌ها قرار است با انرژی که در یک آن از خودشان می‌پراکنند، بیننده‌ را در این حس خوب شریک کنند. اما امسال آن‌ها حتی لحظه اعطای جایزه به بازماندگان هیت لجر را هم هدر دادند. افسوس‌‌ها وقتی بیش‌تر می‌شود که یادمان بیاید سال سینمایی 2008 یکی از غنی‌ترین سال‌ها به لحاظ نمایش انبوهی فیلم خوب بود. چه استودیویی و چه مستقل. چه انگلیسی زبان و چه از سایر کشورهای دنیا. اما اسکار امسال بیش از همه چیز از قابل‌پیش‌بینی بودن‌اش لطمه خورد. از این که تمام جوایز درست مطابق با پیش‌بینی‌ها از آب درآمد. هر چند که این شاید نشان عادلانه بودن مراسم هم بود. ضمن این که تلاش برگزار کنندگان مراسم در مسیر تند کردن ریتم این نمایش بزرگ، اتفاقا حس و حال‌اش را گرفته بود. امسال هیچ کدام از آن کلیپ‌های باشکوه متشکل از نماهای معروف تاریخ سینما در کار نبود. حتی جایزه حاصل عمر جری لوئیس هم به بی‌مزه‌ترین شکل برگزار شد و خیلی زود رفت پی کارش. تغییری که به مراسم کمک کرده بود، حذف بخش معرفی فیلم‌های نامزد جایزه در رشته بهترین فیلم بود. که جایش را حضور پنج بازیگر/ستاره برای معرفی پنج نامزد چهار رشته بازیگری گرفته بود. اما مراسم، شگفتی اجرایی نظرگیری نداشت. دوربین‌ها در معمولی‌ترین حالت این سال‌های‌شان قرار داشتند و معلوم نبود که چرا هیچ کدام به سن نزدیک نمی‌شدند. حرکات دوربین زمان‌بندی شده دقیق و معمول مراسم سال‌های گذشته، کمتر به چشم می‌خورد. هنرمندانی هم که جایزه‌ها را بردند، کمترین شور و شوق را بروز دادند. و این احتمالا به دلیل پر رنگ‌تر شدن جوایز پر شمار دیگری است که انتهای هر سال میلادی پیش از مراسم اسکار برگزار می‌شود. یادم هست آن‌ها که گلدن گلاب برده بودند، خوش‌حال‌تر بودند تا این‌ها که اسکار گرفته بودند. (و البته اغلب جوایز مهم این دو مراسم، مشترک بود). انگار اسکار اعتماد به نفس‌اش را از دست داده است و در مسیر بازگشت به روزهای اوج، مسیر تازه‌اش را پیدا نمی‌کند. دلخوشی‌های ما در مراسم کم حس و حال امسال و در شرایطی که ماجرای شگفت‌انگیز بنجامین باتن و دیوید فینچر اسکار نبردند، کم‌شمار بود: از آن پلان مشهور خداحافظی پل نیومن در شاهکاری مثل «نیش» که در بخش درگذشتگان سال به نمایش درآمد بگیر، تا آن صحنه‌ای که نام فیلم دیوید فینچر اعلام شد و یکی از ته سالن جیغ کشید و چهره استاد وسواسی ما یک آن به خوشی در هم رفت و این را جوری اجرا کرد که انگار مور مورش شده است. و بالاخره نماهای تیتراژ پایانی که بر خلاف همیشه، همراه با تصاویری از فیلم‌های مهم سال 2009 بود؛ که یعنی نمایش ادامه دارد. و در آن در عرض چند ثانیه نخستین نماهای فیلم تازه مایکل مان را دیدیم: «دشمن ملت». و حالا دیگر این قدر تجربه داریم که بدانیم هر چه قدر دوست‌اش داشته باشیم، باز بعید است اسکار بگیرد. راستی داشت یادم می‌رفت، آن هاتاوی. واکنش‌هایش ازابتدا تا انتهای مراسم، به خصوص وقتی جایزه‌ رشته‌ای را که در آن نامزد بود را دادند به کیت وینسلت. یا خوب بازی کرد، یا واقعا خوشحال و سرحال بود. فرقی نمی‌کند. هر چه بود تماشای ابراز احساسات‌اش در این مراسم کم حس و حال، غنیمتی بود برای خودش.

نظرات