یادداشت روزنامه جمهوری اسلامی درباره به رنگ ارغوان؛ : به رنگ ارغوان ; اثري تازه در سينماي ايران

سینمای ما - « به رنگ ارغوان » تازه ترين فيلم به نمايش در آمده ابراهيم حاتمي كيا كه پس از وقفه اي پنج ساله به روي پرده رفت ملودرامي عاشقانه با مايه هاي ژانر جاسوسي است .اين فيلم كه عدم نمايشش در جشنواره بيست و سوم جار و جنجال هاي زيادي به دليل مضمون خاصش ايجاد كرده بود شباهت هاي فراواني با بسياري از فيلم هاي توليد شده در سينماي جهان به لحاظ فيلمنامه دارد : ماموري امنيتي كه در يك ماموريت تعقيب و مراقبت با سوژه خود درگير و در نهايت دلبسته اش مي شود.
همين امر كافي بود كه فيلم شائبه هايي را ايجاد كند و توقيفي پنج ساله را منجر شود.حاتمي كيا بيشتر هم و غمش را صرف شخصيت پردازي كرده كه در اين ميان كاراكتر هوشنگ ستاري با بازي (حميد فرخ نژاد) فوق العاده خوب از كار درآمده است . دو وجهي بودن ستاري از وي دو كاراكتر كاملا مجزا ساخته است : يكي مردي با پاي لنگ و عينك ته استكاني و لبخندهاي كودكانه و ديگري ماموري كاركشته و زيرك كه در انجام وظيفه اش هرگز هيچ كوتاهي نمي كند.
نويسنده با اين تمهيدات ساده توانسته هردو وجه را باورپذير و تماشاگر را با دنياي دروني خويش همراه سازد. اما هر قدر حاتمي كيا در پرداخت هوشنگ موفق عمل كرده در خلق كاراكترهاي محسن و ارغوان ضعيف بوده است .
ارغوان دختر دانشجويي كه پدر و مادرش سياسي و عضو گروه هاي معاند هستند بيش از حد ساده و تك بعدي است و تماشاگر با آن احساس نزديكي ندارد.در واقع كارگردان به قدري حواس خود را معطوف به هوشنگ ستاري كرده كه از ديگر قطب هاي فيلم غافل مانده است .
كاراكتر ارغوان ساده تر و كليشه اي تر از آن است كه ماموري كاركشته مانند هوشنگ جذب او شود و حتي از دستور مافوقش سرپيچي كند.
محسن به عنوان قطب خاكستري داستان نيز پرداخت ضعيفي دارد و تناقض هاي بسياري در شخصيت او ديده مي شود كه كوچكترين ارتباطي با تزلزل شخصيتي وي ندارد. بي هويتي محسن در فيلم شخصيت محوري همچون به « رنگ ارغوان » لطمه شديدي به پيكره داستان وارد كرده و يكدستي آن را برهم زده است .
رابطه ارغوان و محسن نيز چندان خوب از كار درنيامده و پر از ابهام است و در پيشبرد داستان نقش مهمي را ايفا نمي كند.
حاتمي كيا در ساخته هاي اخيرش به همان اندازه كه در مباحث فني پيشرفت كرده در بحث فيلمنامه پسرفت داشته و اين روند در فيلم هاي واپسينش از جمله « دعوت » و « به رنگ ارغوان » به عينه ديده مي شود.
وي در فيلم فوق نيز توانسته از تصاوير بسيار چشم نواز طبيعت بكر و وحشي جنگل در داستانش بهره گيرد و تماشاگر ثابت كارهايش را به تحسين وادارد.
توانمندي تكنيكي وي درسكانس فينال فيلم كاملا مشهود است و تفاوت چشمگيري با آثار بسياري از فيلمسازان وطني دارد اما چه سود كه حفره هاي فيلمنامه اي اين توانايي ها را كمرنگ و به ساختار كلي فيلم لطمه وارد كرده است .
برگ برنده فيلم بازي فوق العاده حميد فرخ نژاد است كه بار ديگر نقش آفريني هاي وي تفاوت بسياري دارد. وي به خوبي توانسته وجوه مختلف اين كاراكتر پيچيده را به تصوير كشد و باورپذير سازد.براي اثبات اين موضوع به چشم هاي او در سكانس هاي بيرون قهوه خانه و خلوت تنهايي وي دقت كنيد تا دريابيد كه فرخ نژاد كاري فراترازاستانداردهاي بازيگري سينماي ايران ارائه كرده است .
اما انتخاب خزر معصومي براي نقش ارغوان ريسك بزرگي بوده كه متاسفانه نتيجه بخش نبوده و چهره سرد و يخ زده وي جايي براي همذات پنداري تماشاگر باقي نگذاشته است .
در نهايت اينكه « به رنگ ارغوان » از اين لحاظ كه براي نخستين بار به دوره اي از زندگي ماموري امنيتي پرداخته و كاراكتري قابل باور و در عين حال دوست داشتني را خلق كرده كاري نو در سينماي پر از تكرار ايران است و به همين دليل همچنان مي توان به فيلم هاي بعدي حاتمي كيا اميدوار بود.

نظرات