سینمای ما- در سينماي ايران فيلم‌هاي زيادي با سوژه مخالفت فرزندان با ازدواج مجدد يكي از والدين وهمچنين مضمون بلوغ فكري زودرس كودكان ونوجوانان درجريان يك سفرپرفرازونشيب ساخته شده‌اند كه عمدتا به هم شبيه و فاقد نگاهي عميق به مشكلات روانشناختي و تربيتي اين طيف سني بوده‌اند. اگر چه اين دو سوژه مورد توجه مهدي رحماني در اولين ساخته سينمايي‌اش -ديگري- قرار گرفته‌اند اما برخلاف انتظار، به مسيري متفاوت با ديگر فيلم‌هاي وطني هدايت شده‌اند.
«ديگري» فيلمي كم شخصيت، جمع و جور و سالم است كه مضموني تكراري را با پرداختي تازه و متفاوت و جزيياتي آشنازدايي شده پيش چشم مي‌گذارد.
«ديگري» در درجه اول فيلمي قصه‌گو است و در اين قصه‌گويي بسيار موفق است. خط روايي فيلم كاملا مشخص و قابل تعقيب است. اوج و فرودها از زمان‌بندي حساب شده‌اي برخوردارند.
«ديگري» ريتم تند و پرشتابي دارد و تماشاگر را خسته نمي‌كند. اطلاعات در حد ضرورت - نه بيش، نه كم - به بيننده ارائه مي‌شوند. ماجراها به‌ندرت قابل حدس‌اند كه همين نكته بر جذابيت فيلم مي‌افزايد. رحماني در «ديگري» به نمادپردازي بي‌توجه نبوده است. نمادهاي فيلم همگي قابل درك وبسيارتصويري هستند و تصنعي جلوه نمي‌كنند كه اين البته امتياز كمي براي يك كار اول نيست، به‌ويژه آن كه كارگردان، هيچ اصراري به توضيح نمادها و رمزگشايي از آنها با كمك ديالوگ نداشته است.
در اين فيلم «مريلا زارعي» در ايفاي نقش يك زن بيوه روستايي بسيار موفق است. دشواري كار او زماني بيشتر مشخص مي‌شود كه به اين نكته توجه داشته باشيم كه در اغلب صحنه‌ها مجبور بوده نگاه‌هاي خود را مكررا و به تناوب بين مرد و پسربچه تقسيم كند و درحضور فرزندش، عشق خويش به مرد محبوبش را نهان سازد.
«محمدرضا فروتن» چند سالي است كه به ايفاي نقش‌هاي روستايي علاقه نشان داده و اين بار، به‌نظر مي‌رسد كه بهتر از گذشته و با مهارتي فزون‌تر به چنين نقشي جان بخشيده است.
طراحي صحنه و طراحي لباس به ويژه در بخش‌هاي روستايي فيلم هدفدار و در خدمت قصه و شخصيت‌ها هستند.
رحماني در «ديگري» به مشخصه‌هاي بومي بستر قصه به‌شدت پاي‌بند است و بي آن كه در دام شكار مناظر توريستي، به تصوير كشيدن متظاهرانه مراسم فولكلوريك و كارت پستاليسم مفرط صادراتي وجشنواره‌پسند بيفتد، آداب و رسوم و ويژگي‌هاي رفتاري ملي و ميهني را در سراسر فيلم جاري مي‌كند.
او همچنين مي‌كوشد تا به بهانه سفر درون شهري مرد و پسربچه، تصويري واقعي از تهران امروز و جامعه معاصر با همه زشتي‌ها و زيبايي‌هايش پيش چشم گذارد.
نيمه نخست «ديگري»، يك فيلم جاده‌اي موفق است. سفر نمادين پسربچه با مردي كه دل در گرو عشق مادر وي دارد، در انتها به آشتي اين دو مي‌انجامد. حس اعتماد متقابلي كه در انتهاي سفر بين مرد و پسربچه پديد مي‌آيد، به دور از تصنع و كاملا باورپذير است، اما اين همه قصه نيست! رحماني بدون آن كه به تماشاچي باج بدهد و در پي فينالي عامه پسند و متضمن گيشه باشد، آنچنان پايان غيرمترقبه و تلخي را براي فيلمش رقم مي‌زند كه تا مدت‌ها ذهن بيننده را به خود مشغول داشته و تأثير قصه را دوچندان مي‌كند. اينگونه پايان‌بندي‌هاست كه يك فيلم را در جهان سينما ماندگار مي‌كند.

نويسنده: شهرام خرازي‌ها


منبع : فارس

به روز شده در : دوشنبه 5 بهمن 1388 - 9:33

چاپ این مطلب |ارسال این مطلب |

نظرات

ترانه تجلی
سه‌شنبه 6 بهمن 1388 - 21:52
3
موافقم مخالفم
 

چیش سالم بود؟ تکرار از سر وروی فیلم میبارید؟ جالبه که تا پایان فیلم حتی 20 نفر هم تو سالن نموندن اونوقت دوستمون میگه فیلم جمع و جور و سالمیه! اوکی! اگه نظر منو قبول ندارین، فیلمو اکران کنین ببینین تو اکران چقدر میفروشه؛ شک ندارم به 100 میلیون هم نمیرسه

اضافه کردن نظر جدید
:             
:        
:  
:       




mobile view
...ǐ� �� ���� ����� ������� �?���?�


cinemaema web awards



Copyright 2005-2011 © www.cinemaema.com
استفاده از مطالب سایت سینمای ما فقط با ذکر منبع مجاز است
کلیه حقوق و امتیازات این سایت متعلق به گروه سینمای ما و شرکت توسعه فناوری نوآوران پارسیس است

مجموعه سایت های ما: سینمای ما، موسیقی ما، تئاترما، فوتبال ما، بازار ما، آگهی ما

 




close cinemaema.com ژ� ��� �?��� ��� ���?���