کاملا موافقم«فيلمنامه اى بدون منطق يا با منطق هايى سهل انگارانه كه شعور مخاطب را زير سؤال مى برد »

نتیجه خیلی خیلی اخلاقی خاک اشنا و پستچی 3بار در نمیزند.

مگر چه کرده اید برای ما که اینگونه طلب دارید . به گذشته خود که نگاه میکنیم چه افتخار بزرگی را میبینیم که باید اینگونه سرکوب شویم. این نسل بی هویت چگونه و چطور باید وجود خود را به شما ثابت کند. باید دست به دعا برداریم و منتظر حمله یک کشور همسایه باشیم و جنگی تحمیلی تا برویم بجنگیم و افتخار کسب کنیم . باید انقلابی به پا کنیم و به خیابانها بریزیم و چه چه. باید صنعت نفتمان را ملی کنیم یا باید مشروطه طلب کنیم تا بشویم نسلی با هویت و با ارمان .

این نسل بی هویت چه گناهی کرده که در روزگاری جوانی میکند که باید طور دیگری جوانی کند. طوری که شما نکرده اید. نسل ما پاداش غیرت و شجاعت شماست و تحویلمان بگیرید.اگر پوچیم اگر بی هویتیم و ارمانی نداریم تحویلمان بگیرید.

از اینکه تی شرت مارک دار میپوشیم و نه کت و شلوار ،هفت تیغه ایم و سبیل غیرت نداریم و... باید خجالت بکشیم یا چون رپ و پاپ گوش میدهیم و فیلمهای انچنانی میبینیم و کارگردان و نویسنده محبوبمان فلان و فلانیست.

این نسل دنبال روزنه ای میگردد برای فرار . فرار از گودال و تله ای که در ان گرفتارش کرده اند . به دنبال هوای تازه ای میگردد. نفس میخواهد و تجربه هایی جدید. بی هویت و بی ارمانیم؟ به خودمان مربوط.شما راه خود را رفته ید و نتیجه اش را دیده اید. واینکه اگر مثل شما نمی اندیشیم و نمیبینیم ، نمیشنویم ونمیخواهیم دلیل به بی هویتی و بی ارمانی نیست.

قبول. شاید مسیر را گم کرده ایم .چون راهی برایمان نساخته اند .خود میسازیم و به پیش میرویم. گاه به سنگی و مانعی عظیم برخورد میکنیم و راه را تغییر میدهیم.فریب میخوریم و باز میگردیم و مجدد شروع میکنیم ولی حاضر نیستیم ان راهی را که شما رفته اید برویم و در همان مسیر مشخص که هیچ تجربه جدیدی ندارد گام بگذاریم و خود را مطیع ارمانهای شما کنیم.با تی شرتی مارک و شلواری چسبان وکتانی آل استارمان و لب تاپ و موبایل و گوش دادن به موسیقی از نظر شما سخیف و بی ارزش در راه میرویم. مقصدی نداریم. میرویم تا به راه شما نرفته باشیم . میرویم تا تجربه کنیم . تجربه ای جدید.

اصلا اون سکانسی که دوست های بابک حمیدیان می آن خونه ی دایی و شروع می کنن به حرف زدن، نه تنها بدترین سکانس فیلم، بلکه یکی از بدترین سکانس های سینمای ایران بود! مشکل اصلی هم همونی بود که شما گفتید: فرمان آرا نسل جدید رو اصلا نمی شناسه و یه تصویر غلطی راجع به این نسل تو ذهنش داره.

در کل اصلا فیلم خوبی نبود و پر بود از شعارهایی که فقط تو کلیله و دمنه پیدا می شه. از فرمان آرا انتظار دیگه ای می رفت! ولی داره چی به سر کارگردانای قدیمی سینمای ایران می آد؟! اون از بیضایی، این هم از این! مثل این که فقط باید امید به فرهادی ها بست!

نسل ما،نسل جوان و جوانی است . مایی که نمی خواهیم تقلید کنیم بلکه می خواهیم تغییر کنیم . نمی خواهیم آنی باشیم که شما بودید.می خواهیم آنی باشیم که خودمان می خواهیم . ما نباید شما باشیم.لطفا این را درک کنید.همه ی ما سعی می کنیم زندگی کنیم . زندگی که بپسندیمش . ما نباید شما باشیم حتی اگر به گفته ی خودتان شما بهتر و سالم تر زندگی می کردید . وقتی طبیعت دیگر طبیعت نیست ، ما چه طور می توانیم شما باشیم ؟ چه طور می توانیم زندگی کنیم ؟ زندگی که فقط اسمش زندگی است اما ماهیتش مردگی است !

هر لحظه ی دنیا در حال تغییر است،آن وقت ما شما بمانیم؟!

ما نباید شما باشیم.

نمی دانم چرا کسانی که هیچ چیز از سینما و مبانی ان نمی دانند و فقط برای رفع تکلیف کار می کنند تا پولی بگیرند و اوامر رئیسشان را اجرا کنند.نمی روند مطالعه کنند.حتی اگر مطالعه هم نکنند به هرحال در این شهر و در این کشور زندگی می کنند و جامعه جلوی چمشان است.

بهمن فرمان ارا جزو یکی از بهترین و بزرگترین سینماگران ایران است.نمی شود شخصیت فرمان ارا و امثال او را با ده نمکی و امثال او مقایسه کرد که روزنامه جوان از دار و دسته اقای ده نمکی و امثال ایشان است.از لحاظ فیلمنامه خاک اشنا فیلمنامه بسیار خوبی دارد به طوری که به بهترین شکل داستان در 10 دقیقه اول روشن می شود برای ما و و زمانی که داستان به سمت دیگری می رود در واقع نقطه عطفی است و یک فیلمنامه خوب باید همچین ساختاری داشته باشد.

اما بیشترین ضربه ای که خاک اشنا خورده است از سانسور زیاد ان است که تدوین تا حد زیادی توانسته ساختار فیلمنامه را حفظ کند.

اما در مورد بابک که شخصیت جوان این اثر است در واقع شخصیتی است که هیچ توجهی به او نشده و همین امر او را به سمت مواد مخدر برده است و نکته ای را هم باید اضافه کرد و ان این است که بابک تفریحی مواد مصرف می کند و به همین علت است که در طول فیلم بابک راحت از مصرف کردن مواد مخدر دست می کشد.

بابک نماد تمام جوانان ایران امروز است.این امر واضحی است که 000 و 000 هیچ توجهی به ما جوانان ندارد و ما اسیب می بینیم.

حال لحن انتقادی روشنفکر میان سال به این جوان طبیعی است و می خواهد او را کمک کند اما شخصیت روشنفکر میان سال اینگونه است.نامدار دوست ندارد بابک به خاطر مواد و دوستان ناباب از بین برود و او را تشویق می کن اما کنایه ها هرگز از بین نمی رود.این خاک برای ما اشنا نیست و بابک به گذشته برگشت و فهمید که برای هر هدف باید زحمت کشیدو در واقع بابک با این خاک اشنا شد.

محسن دارگون من هم مثل شما جوانم من هم موسیقی راک و پاپ گوش می دهم و شلوار جین و... بهمن فرمان ارا از تیپ ما ایراد نمی گیرد.بهمن فرمان ارا دلش برای ما می سوزد و نکته دیگر این است که نگاه دیروز فرمان ارا به جوانان این خاک با نگاه امروزش تفاوت دارد.این خاک تا قبل از انتخابات برای هیچ کس اشنا نبود ولی امروز برای دنیا اشناست.

فيلم بدي نبود ولي به نظرم از اثار قبلي ايشان ضعيف تر بود... بالاخره بزرگها هم گاهي اوقات اشتباه هاي كوچكي ميكنند

همينمون مونده بود كه هر كي از راه ميزسه بياد فرمان ارايي كه وجودش باعث افتخار سينماي ايران رو نقد كنه برو اقا خدا روزيتو جاي ديگه حواله كنه.اقاي قادري لطفا اين چرندياتو ديگه توي سايتتون درج نكنيد

آقای قادری یا حسنی نسب یا هر کسی که آفیشیالی این شارژ مسئوله این سایته، این نقد مال سایت لوحه و روزنامه جوان هم از اونجا برداشته . لطفا اصلاح بفرمایید.

با احترام به نظر تمامی دوستان باید گفت صحنه های ورود دوستان خواهر زاده کمی عجولانه و خام بود.اما شخصیت پسر جوان با توجه به سابقه ذکر شده از او منطقی به نظر می رسید.اتفاقا نسل جوان امروز نشان داده اند که در مقابله با منطق و آرامش طرف مقابل چقدر تاثیر پذیر و با اخلاق است.آنچیزی که پسر جوان تحت تاثیر آن قرار گرفت رفتار شاعرانه ،آرام و بی غل و غش دایی بود.کمی به اطراف خودمان نگاه کنیم نسلی که همه ما آنها را به بی تفاوتی و لمپنیسم متهم میکردیم در حوادث اخیر چگونه چراغ راه ملت شد.

فیلم در مجموع بیانی شاعرانه از خصوصیات شگرف اخلاقی نسل امروز ،پیچیدگیهای آن و ارتباط عمیقش با نسل متفکر گذشته بود.

من مدتها بود که از فضای این سایت فاصله گرفته بودم اما دیدن این فیلم باعث شد کنجکاو شوم تا از نظر مخاطبان راجع به این فیلم بدانم.

بیایید کمی ریشه ای به موضوع نگاه کنیم. سینمای جوامع برون گرایی مثل ایران که احساسات و آرزو ها با شدت بیشتری بروز داده میشود مستقیما از مردم و افکارشان ایده میگیرد و سعی میکند بدون واسطه گوشه ای از رویاهای آن اجتماع را به تصویر بکشد.

چطور شد که سینمای ایران از فیلم های به اصطلاح آبگوشتی قبل از انقلاب به سینمای دختر و پسرهای جوانی که بسیار خوش چهره بودند و در نهایت به هم می رسیدند تبدیل و حالا شاهد فیلم هایی از دغدغه های جدید سازندگان فیلم هستیم.

دلیل این موضوع را می توان از لا به لای زندگی اجتماعی بیرون کشید، در زمان فیلم های قبل از انقلاب تا حدودی دچار بحران غیرت شده بودیم پس نیاز به نشان دادن انسان های خوش غیرت حس میشد. در دورهء بعد از انقلاب و مخصوصا بین سا لهای 75 تا 85 مردم چون در جعبه تلویزیون چهره های زیبا و عشق کم می دیدند این نیاز خود را در سینما جستجو کردند .(در فاصله بین سال های 57 تا 75 هم که طبیعتا سینمای انقلاب و دفاع مقدس حرف اول را میزد) اما حالا زندگی برای ما آنقدر دود گرفته و چرک شده که تنها کافیست روال 2 روز از یک زندگی پاک و پایبند به اصول انسانی بدون هیچ ابتدا و انتهای جذابی روایت شود انگاه مخاطب راضی میشود و تنها با خروج از فرهنگ اجتماعی که حالا ارزش ها به سمت ماشین های لوکس و ساعت های مچی گران تر می رود و ورود به مسائل عمیق تر فرهنگی و اجتماعی انگار تداعی کنندهء حرف دل یک نسل هستیم. حالا ما هم دغدغهء غیرت داریم هم آرزوی زیبایی ذاتی (و نه به کمک لوازم آرایشی) و هم 2 روز زندگی بدون توجه به ظواهر، نمونه های آن را هم در این فیلم دیدیم : غیرت، زیبایی ذاتی یک دختر روستایی و در نهایت 2 روز زندگی پاک و دور از هیاهو.

بیخود نبود که دیوانه در فیلم میگفت قیامته!!! واقعا قیامته ....