یادداشت کوتاه نویسنده «سینمای ما» در استقبال از مجموعه «در چشم باد» که قسمت اول‌اش همین دیشب پخش شد؛ : یک آغاز خوب در میان کلاه‌ها و بارانی‌ها

سینمای ما - سینا بخشی‌صدر: از پخش آنونس كم حس و حال سريال «در چشم باد» چيز زيادي به عنوان جذابيت يك مجموعه تلويزيوني نصيب نمي شد. رنگ نگاتيوي كه به صورت تعمدي مابل به خاكستري و رنگ مايه هاي غير شارپ بود هم چندان دلچسب نبود. ولي چند دقيقه آغازين اولين قسمت اين سريال به نسبت آن آنونس، يك غافلگيري به حساب مي آمد.

فضايي ساكن، ساكت و بي رمق كه معلوم بود چه انرژي و رمقي براي در آوردنش به كار رفته است. اول از همه به ياد خاطره خوش «سرب» كيميايي و آن بندر منحوس افتادم. نماي بسته پارسا پيروز فر با آن كلاه و شال گردن هم ، يادآور دانيال فيلم «سرب» بود كه با چمداني بسته، آواره در آغاز سفري اجباري است.

در همين چند دقيقه قبل از تيتراژ، فهميديم كه اين بار، به نسبت توليد انبوه سريال و تله فيلم در صدا و سيما، از معدود دفعاتي است كه تكنيك ميزانسن و فيلمبرداري و تدوين و صدا، تا اين اندازه يك پارچه در اختيار يك فضا، يك تم و حال و هوا قرار گرفته است. تصور كنيد كه اگر در پلاني كه لب بندر، چندين مرد كلاه و باراني پوش، جدا جدا ايستاده اند، ميزانسني پر جنب وجوش تر يا منظم تر تدبير مي شد، چه چيزها كه از دست نمي رفت. يا شدت صداي پارسا پيروز فر، وقتي كه از كشته شدن زنش مي گويد، چه آرام است و سوار بر تصوير نمي شود و حتي صداي مردي كه خبر از آغاز سفر تبعيدي ها مي دهد كه خود جعفري جوزاني سخن مي گويد؛ يا فيلمبرداري و اصلا ريتم چيدمان همين سكون بصري. با اين مقدمه، در انتظار يك مجموعه تلويزيوني قوي، جذاب و عميق در به اجرا درآودن تنهايي يك تبعيدي و آن چه بر او گذشته است و مي گذرد، مي مانيم.»

نظرات