دانلود

راست اش اولين بار اسم اين خواننده توي پاپ چارت كانال VH1 جلب توجه ام كرد؛ «Duffy/ دافي»! براي اين كه مدت هاست به هيچ پاپ چارتي (نه تنها كانال خوب Vh1) اعتماد ندارم و اعتقادم را از دست داده ام، چون پاپ پدر و مادر داري توي اين چند مدت نداشته ايم. اما اين يكي حكايت اش فرق مي كند، ترانه اي با عنوان Mercy با سبك سول اروپايي يا Northern Soul كه از زير ژانرهاي سبك سول آفرقايي- آمريكايي است و از اواسط دهه 1960 بيش تر در انگليس محبوبيت پيدا كرده است. سبكي كه رگه هايي از آن در موسيقي ايمي واين هاوس هم پيدا مي شود و البته با اين تفاوت كه صداي واين هاوس وحشي تر و رنگ و بوي جز و آر اند بي بيش تري دارد. اين ترانه زيبا و سبك دار از دافي اصالتا ولزي و خوش قريحه، علاوه بر اين كه در بسياري از چارت هاي مشهور موزيك دنيا رتبه اي به دست آورده، ساند ترك فيلم «Beep! and the city: The Movie» (جاي بيپ را خودتان حدس بزنيد، مورد دار است!). موقع شنيدن اين قطعه خيلي به هارموني هاي پايپ ارگان و صداي كلين (بدون افكت) گيتار الكتريك كه دارد بداهه هايي به سبك راك اند رول مي زند، توجه كنيد، انگار كه از وسط دهه 1960 به هزاره جديد پرتاب شده است.

براي كاتيا؛ يك قطعه كوتاه
با اين كه زياد سبك احساسات گرايانه ونگ كار واي را دوست ندارم (اولين فيلم اش- «همچنان كه اشك ها مي ريزد»- را بيش تر از همه دوست دارم) اما به خاطر حضور نورا جونز در اين فيلم آخرش، از همان اولين خبرها، پي گير دائمي «شب هاي بلوبري من» بودم و به محض آمدن نسخه اي از آن، فورا تماشاي اش كردم. خب، با اين كه از همان موقع حرف هايي راجع به فيلم داشتم اما بازهم آن چنان كه بايد دوستش ندارم، حالا بالاخره موقعيت مناسبي پيش آمد و با پيشنهاد محمد باغباني و پايه بودن جواد كه خيلي فيلم را دوست دارد، آن ايده ها و حرف ها را بيرون ريخته ام كه در اعتماد خواهيد خواند. اين را فقط بگويم كه به نظرم «شب هاي بلوبري من» صرف نظر از سبك كاملا كار وايي اش و ارجاع هايي كه مرتب به فيلم ساز خود مي دهد، موسيقايي ترين اثر كار واي تا اين جا هم هست؛ اين ايده زماني در ذهنم شكل گرفت كه آن فصل غم گنانه حضور كوتاه كاتيا- عشق قديمي جرمي (جود لا)- را جلوي كافه كليد ديدم؛ كار واي بسيار هوشمندانه از كت پاور- خواننده اي بلوز/ فولك كار- براي اين حضور كوتاه و اثيري استفاده كرده، همان كه قطعه محزون «The Greatest» را هم در اريژينال ساند ترك فيلم خوانده است. بالاخره توي قصه عاشقانه فيلم هم قرار است كم كم سبك جز فيوژن نورا جاي صداي كت پاور را بگيرد.


براي شهزاد رحمتي
اولين بار (به قول پل نيومن بزرگ در «بيليارد باز»؛ «براي هر كاري يه بار اولي هست») شيفته آن مطلب شهزاد در مجله فيلم شدم كه خالصانه از احساس «خود استيو مك كويين پنداري» اش گفته، هنوز هم وقتي مي خواهم به يك جاي نامعلوم پرتاب بشوم آن مطلب را دوره مي كنم. مي گذشت و مي شد از علايق موسيقايي شهزاد رحمتي عزيز توي نوشته هايش هم آگاه شد، اصلا در نوشته هايش متبلور بود، تا اين كه مطلبِ غم گنانه «سيري در تنهايي» اش توي شماره 305 مجله فيلم چاپ شد، حالا ديگر قضيه فرق مي كرد، او از احساسي توي آن مطلب نوشته بود كه تجربه اش را از سر گذرانده بودم و از يك هم ذات پنداري صرف مخاطب با مطلب خوب نويسنده مورد علاقه اش فراتر رفته بود. گذشت تا كم كم پايم به مجله فيلم باز شد. اولين بارهايي كه وارد تحريريه مجله فيلم مي شوي، بعد از گذراندن آن مرحله هاي دوست داشتني گم و گيجي كه بالاخره به مكاني پا گذاشته اي كه بيش تر مطالب دوست داشتني عمرت آن جا شكل گرفته و قابل چاپ شده، رفته رفته موقعيت اتاق ها و اشخاص دستت مي آيد، اما از همان اول مي شود اتاق شهزاد رحمتي را از روي صداي موسيقي تشخيص داد! جالب اين كه همان صداي انواع سبك ها، من نسبتا كم رو را جذب اتاق شهزاد كرد. ديگر شهزاد رحمتي تنها برايم نويسنده آن مطلب عزيز نبود و با هم رفيق شديم و مي شد راحت تر ازش بپرسم موقع نوشتن آن مقدمه تكان دهنده براي مطلب انتخابي اش توي آن شماره – با عنوان «خنكاي مرهمي بر شعله زخمي» چاپ شده در شماره 200 مجله فيلم- به فكر كدام وجه از حس تنهايي مطلق و تمام عيارش توي آن مسافرخانه بوده...
شهزاد عزيز در پست قبلي برايم كامنتي گذاشته، كامنتي كه به خاطرش بدون هيچ اغراقي به خود مي بالم و بي تأمل بعد از خواندن آن رفتم سراغ «آناتما» هايي كه به ام داده بود، يك راست رفتم سراغ آلبوم Judgment و ترانه مسحور كننده Anyone, Anywhere اش. ممنونم شهزاد جان.