سلام دوستان

این کامنتی که می بینید برای روزنوشت قبل نوشته بودم . چون دیدم در ادامه ی بحث با دوستان است گفتم دوباره اینجا قرارش دهم .

باور کنید اهل جواب دادن و پافشاری روی نظراتم نیستم ، اما فکر می کنم سر بحثی باز شده که اگر جدی گرفته شود موضوع بسیار جذابی است برای کلنجار رفتن با هم .

سعی می کنم جواب آقای وحید جلالی و کاوه جان را باهم بدهم .

مگر هشتاد سال پیش چه خبر بود ؟ ملت ( بخوانید کارگردان ها ) شاخ داشتند یا دم !هیچکاک روی دست هایش راه می رفت یا جان فرد دو تا سر داشت ؟ مگر همشهری کین ولز چه فیلمی است که هوش از سر عاشقان سینما برده.

باور کنید دوستان بعد از دهه ی هشتاد هیچ قرار دادی امضا نشد که به هیچ فیلم دیگری نگوییم شاهکار .

اصلا شاهکار یعنی چه ؟ اگر قرار باشد به هر فیلم معمولی یا حتی خوبی بگوییم شاهکار که دیگر چیزی از این دنیا باقی نمی ماند . مثلا شما خودت می توانی فیلمی مثل مردگان را در کنار روانی هیچکاک قرار دهی ؟

اصلا هیچکاک رو ول کن ، می توانی مردگان را کنار راننده تاکسی یا رفقای خوب قرار دهی ؟

اگر قرار باشد از آن فیلم هایی که گفتی ( به غیر از دو یا سه موردش را که ندیدم ) به عنوان خوب ( فقط خوب نه بیشتر ) انتخاب کنم من فقط سه فیلم در حال و هوای عشق ، پالپ فیکشن و ماهی بزرگ را به عنوان فیلمهایی خوب انتخاب می کنم البته غیر از این ها چند فیلم دیگر هم هستند که از دهه ی هشتاد به بعد ساخته شده اند و در کنار این فیلم های می توانند قرار بگیرند مثل : پیانیست و باشگاه مشت زنی .

البته نمی دانم چرا اینقدر باشگاه مشت زنی مرا به یاد فیلم بزرگراه گمشده می اندازد . شخصی از آرزوی های سرکوب شده اش شخصی دیگر را می سازد . البته در ادامه این دو فیلم راهشان را از هم جدا می کنند . ولی به هر حال کل حرفم این بود که واقعا از ته دل نمی توانم مردگان را در کنار راننده تاکسی قرار بدهم و بگویم جفتش شاهکار است . یا نمی توانم ماهی بزرگ را ببینم و بگویم امیلی شاهکار است ( واقعا جناب جلالی چگونه امیلی را دیدی که می گویی شاهکار است ؟)

در مورد مرجعی هم که کاوه جان گفت باید بگویم : رفیق واقعا مرجعی وجود دارد که بتوان تشخیص داد کدام موسیقی با ارزش است ؟ حالا که صحبت از اعتراف است بگذار تا بگویم چند سال پیش من شیفته ی یکی از آهنگ های جنیفر لوپز شدم ( اسم آهنگ یادم نمی یاد ) ، خوب چه کار کنم ؟ دل است دیگر ، یک لحظه می گوید از این خوشم اومد .

کاوه جان ، باور کن هیچ وقت آدمی نبودم که از برداشت دیگران بترسم ، نه اینکه بگویم حرف دیگران برایم مهم نیست ، اما فقط فکر می کنم آن چیزی را دوست داشته باشم که خوب است .

راستش نمی دانم الان چه نوع سلیقه ای مد است ، اما تعجب می کنم چه طور فکر کردی من از فیلم هایی مثل پاگنده خوشم می آید و خواننده ی مورد علاقه ام بریتنی است !

من در تمام عمرم یک بار هم پاگنده ندیده ام ، بریتنی را هم فقط یک بار گوش داده ام ( که همان یک بار برای تمام عمرم بس یود ) . رفیق من کی گفتم شاهکاری مثل جویندگان را می توان در کنار فیلمی مثل پاگنده قرار داد ؟

تمام حرف من این است که بابا کسی نمی تواند ثابت کند برگمان ( هنوز حاضر نیستم بگویم مرحوم برگمان ) فیلمساز بزرگی است و فیلم پرسونا شاهکار این سینماست . خیلی ها را اگر بزنی حاضر نیستند سونات پاییزی را نگاه کنند. تا به حال پیش آمده ساعت ها با کسی سر اینکه فلان فیلم خوب است بحث کرده ام و دست آخر نه بنده خدا راضی شده نه من !

حالا سوالم اینه ! شما می تونی مرجعی تعیین کنی که پاگنده فیلم بدی است و ماجرای نیمروز فیلم خوبی است ؟ یا اصلا چرا راه دور می ریم ؟ همین اخراجی ها را بگو ! اگر به من باشد می گویم اخراجی ها بدترین فیلمی است که تا به حال در ایران ساخته شده ! اما مگر این ملتی که رفتند و این فیلم را دیدند این را نمی دانستند . یا حتی چرا بعد از دیدن فیلم کسی ناراحت نبود ؟

کاوه جان باور کن از صراحتت ناراحت که نشدم هیچ خیلی هم حال کردم اما باید با همان صراحتی که شما حرف می زنی به شما بگویم : بله دوست عزیز ، پایه های زیبایی دقیقا روی هوا بنا شده ! حاضرم شرط ببندم اگر از هر هزار نفر بپرسی اینگمار برگمان با اینگرید برگمن چه فرقی دارد در صورتی که اصلا اینگرید برگمن را بشناسند ، می گویند : یک جور اشتباه در تلفظ است . فقط همین !

دوست عزیزم مهم این نیست پایه های زیبایی را استادان سینما کجا بنا کردند ، مهم این است که مردم حاضر نیستند این پایه ها را حتی از دورترین نقطه ی ممکن نگاهی بیندازند !

شرمنده که خیلی طولانی شد !

یا حق

نویدجان الان حضور ذهن نداشتم تا فیلمی یا دیالوگی یا سکانسی به این جشنت اضافه کنم ولی ایده ی قشنگت انقدر ذوق زده ام کرد که فعلا فقط کامنت گذاشتم تشکر کنم.جدا که ایده هات حرف ندارن.

(راستی الان یه صحنه یادم اومد که بیشتر به خاطر فضاش و موزیک این لحظه دوستش داشتم.توی فیلم actually love همون اول فیلم با مراسم ازدواج شروع می شه و بعدا که کشیش سخنرانیش تموم میشه یه دفعه از هر طرف کلیسا و از روی هر نیمکت یکی بلند می شه و همه all you need is love رو میخونن و جالب این که این برنامه از طرف کسی بوده که خودش عاشق عروس(کیرا نایتلی)بوده یه زمانی!)

1.انتخاب اولم هیچ چیز بخصوصی نداره.نه دیالوگ ماندگاری ،نه صحنه ی خاصی و نه ....حتی فیلم هم نیست ،یک انیمیشن .یک انیمیشن سالهای دور.اما چرا انتخاب اول منه؟!!!

خب،خیلی از شماها مثل من انیمیشن محبوب بچگیتون رابین هود.کارتون محبوب عمر من با صدای دوبلور بسیار محبوبم ژرژپطروسی عزیز.

من یک عمر تمام کارتون محبوبم رو دیدم و همیشه هم در دقایق پایانی کار و صحنه ی پند آموز مجازات داروغه و شاه و هیس هیس! فکر و ذکرم این بود که بالاخره لیدی ماریان و رابین به هم می رسن یا نه؟!!...تا اینکه بالاخره یک روز نسخه ی بی سانسور کارتون رو دیدم و اون صحنه ی جادویی!!! ازدواج لیدی ماریان و رابین هود و هلهله و شادی دوستان و کالسکه ای زیبا آزین شده با جمله ی معروف جاست مرید!!!

....مراسم عروسی رابین و ماریان انتخاب اول منه ،چون یک عمر بخاطر سانسور تلویزیون از دیدنش محروم بودم و تماشای اولین بار این لحظه برام بسیار شکوه انگیز بود و حسابی ذوق کردم!(کارتون رابین هود)

2.انتخاب دومم یک کمدی رمانتیک موفق که عاشقشم و تا حالا صد بار تماشاش کردم.(عروسی بهترین دوستم) و اون دیالوگهای محشر جولین پاتر (جولیا رابرتز)به مایکل درست همون روز عروسی :مایکل ....دوستت دارم .من نه ساله که عاشقتم،ولی خودخواه تر و ترسو تر از این بودم که متوجه بشم و .....خب ،الان فقط ترسو هستم .بنابراین می دونم که تو وقت خیلی بی جایی این اتفاق افتاده ،اما واقعاً دوست دارم این خواسته ی گنده ی خودم رو مطرح کنم.منو انتخاب کن ،با من ازدواج کن .بذار خوشحالت کنم.اوه ،این که شد سه تا خواسته،نه؟(عروسی بهترین دوستم)

3.انتخاب سوم.یک پرنسس خوشگل و ماه و بلا، خسته از تشریفات خشک و رسمی و تکرراری شبی می ره تو شهر (رم)و با یک خبرنگار آمریکایی به اسم جو برادلی آشنا می شه و یک دل نه صد دل عاشق همدیگه می شن.خب،ما چی می خوایم!می خوایم پرنسس قید همه چیز رو بزنه و با خبر نگار خوش تیپ و قابل اعتماد ما ازدواج کنه.اما اون چیکار می کنه!خبرنگار رو ترک می کنه .ایندفعه از اون بوسه ی معروف آخر و جاست مرید خبری نیست .جو برادلی از پرنس آن می خواد که گریه نکنه .پرنس آن بخاطر کشورش و مسئولیتش در قبال مردم!بر می گرده و حسرتی همیشگی را در قلب ما جا می گذارد.(تعطیلات رمی)

46سال بعد،بازیگر آمریکایی بسیار مشهوری بنام (آنا اسکات)طی سفری کاری میاد لندن و خسته از تشریفات و شهرت و...با کتابدار محجوبی (هیو گرانت)آشنا می شه که کلی دوست عجیب غریب و باحال داره . اونها مثل پرنس آن و جو برادلی ،یک دل نه صد دل عاشق همدیگه می شن.اما اینبار قرار نیست این دو به هم نرسن ،نه این دفعه کتابدار خجالتی ما سر بزنگاه می رسه به کنفرانس مطبوعاتی (آن )و سوتفاهم ها رو حل می کنه .....بر عکس (تعطیلات رمی)ایندفعه عروسی در کاره واونها ازدواج می کنن.(ناتینگ هیل)

.....ادامه دارد