نویدجان سلام:

هر دفعه تصمیم داشتم راجع به روزنوشتهات بنویسم نمیدونم چرا نمیشد!امشب دیگه تصمیم گرفتم طلسمو بشکنم.

اول اینکه یادت باشه کوک هر سازی دست نوازنده شه.نوازنده ای که با سازش عشق میکنه حواسش به کوکشم هست.دلش نمیاد یه نت فالش هم باهاش زده شه.مهرجویی نوازنده ی قابلیه.فکر نکنم اجازه بده که با سازش بازی کنن و صدای فالش ازش در بیارن!بین همه ی کارگردان ها فعلا به مهرجویی بیشتر از بقیه اعتماد دارم.پس یبا مثبت باشیم و فعلا یه جای نگرانی خوشحال باشیم که سنتوری میتونه کنسرتشو بده.

ایده ی کابوسهای سینمایی که تو زندگی ازشون میترسیم خیلی عالیه و دوست داشتنی بود.اصلا شاید بشه یه پرونده راجع بهش درآورد.کلی کابوس رو با ندا زیر و رو کردیم.(البته بعضی فیلمها دیدنشون خودش یه کابوسه).ولی هر چی فکر کردم کابوسی رو که منظورت بود پیدا نمیکردم تا دیشب که داشتم یه والس از شوپن گوش میدادم(همونی که آدرین برودی تو پیانیست میزنه)حواسم رفته بود پی فیلمهایی که توشون پیانو نقش داره و پیداش کردم.یاد پیانو کمپیون افتادم.دو تا صحنه داره که دومیش کابوس تر هم هست!اولی وقتیه که شوهر زن پیانوشو فروخته و یه عده از اهالی که شبیه وحشی ها هستن دارن پیانو رو با خودشون میبرن بدون اینکه بدونن واقعا چی رو دارن حمل میکنن.صحنه دوم هم جایی هست که شوهر دستهای زن رو میبره که دیگه نتونه پیانو بزنه.همون چند دقیقه برای کسانی که عاشق موسیقی و سازشون هستن یه کابوس وحشتناکه.کابوس منم همینه.این که یه روز به هر دلیلی دیگه نتونم کلاویه ها رو لمس کنم.یا بدتر از اون مجبور شم سازمو دست کسی بدم که ارزششو نمیدونه.

حرف آخر هم این که کامنتی که برای مطلب وحید گذاشتی خودش میتونست یه روزنوشت باشه.اونم چه روزنوشت خوبی!(اصلا صرف اومدن اسم جان لنون میتونه یه روزنوشت رو تکون بده چه برسه به اینکه با نوستالژی روزهای دانشجویی هم همراه باشه.)

(فکر کنم جبران همه ی کامنتهای ننوشته رو هم کرده باشم.راستی مطالبتون رو در هم میهن هم دنبال میکنیم.با آرزوی موفقیت.....!)

نوید جان سلام . خوبی ؟

وبلاگم با نقدی بر " صحنه جرم ورود ممنوع " آپدیت شد . ممنون میشم سری بزنی و مطالعه کنی و نظرتون را بفرمایی .

www.cinema-cinemast.blogfa.com

سلام!

وای مطلبت چسبید، نمی دونی چقدر!

و اما

"نومیدان را معادی مقدر نیست

چاووشی امید انگیز توست

بی گمان

که این قافله را به وطن می رساند"

چشمهامون رو که به پرده نقره ای بدوزیم و توی عمق چشمهای علی سنتوری نگاه کنیم، شک نکن ناخودآگاه صدای چاووشی هم توی گوشمون می زنه و تمام، سلام ملکوت، سلام رویا، سلام عشق و سلام زندگی!

شک نکن شعر زندگی نمی تونه فالش باشه ....

سلام به رفقاي هميشه!

صوفيا جان اميدوارم اين دل گرمي رو ادامه بدي، در مورد لنون و يك روزنوشت جدا هم موافقم. پس روزنوشت بعدي «بچه حسود».

اما اين طور كه از نوشته هاي تو و نداي عزيز برمياد، يك نكته مطلب انگار الكن مونده...شايد من تو بيان اش الكن بودم! اين مطلب در ستايش ساز وكال (خواننده) هم بود...اين كه همون تقديري كه توي داستان «سنتوري» براي علي بلورچي اجتناب ناپذيره يه جورايي براي تمام صداپيشه هاي تمام دوران هاي معاصر ايران رقم خورده. ساز صداپيشه كوك ناشدني است رفقا. ممنون از اين كه هستيد.