سینمای ما- مهرانه رضایی فر: یکی از دوست داشتنی ترین لحظات سینما برایم وقتی است که هنرمندی به گذشته باشکوهش رجعت می کند و سعی در اثبات درستی هنرمند خطاب کردنش، حتی در روزهای بدیمن، دارد. تماشای مرهم، جدیدترین ساخته علیرضا داودنژاد،فارغ از هر نکته مثبت دیگر، بار دیگر یادمان انداخت که زخم های نیازمند مرهم مردم این سرزمین، هنوز دیده می شود و از فرط تکرار به عادت هرروزه مان تبدیل نشده اند، حتی هجوم «هوو» و «تیغ زن» و «ملاقات با طوطی» هم ذره ای اصالت دید را از داودنژاد نگرفته و کارگردان محبوب «نیاز» و «مصائب شیرین»، این بار دل به مصائب مریم های شهرش داده است.
تهران تصویر شده در مرهم، با آن نماهای فوق العاده و رنگ بندی های درجه یک، جزء معدود تجربه های بی نقص سینمای ایران است. طوری که تهران امروز به گویاترین شکل ممکن با تصویر مغشوش خود روی پرده روبه رو می شود، هر چند که رویارویی تلخی است.

لحن مستندگونه و پر تنش فیلم، در ابتدا این تصور را به ذهن متبادر می نماید که ریتم تند اثر شاید حربه ای بوده برای گیج کردن مخاطب و دست آخر با انتقال تنش سعی در احساساتی کردن او دارد. اما در کمال تعجب در ادامه می بینیم که همین فضای پرتنش و اضطراب، منجر به ایجاد بستری است که اتفاقا شاعرانگی اثر بیشتر به چشم می آید. عجیب آن که در هیچ لحظه ای از فیلم نمی توان نسبت به هیچ شخصیتی احساس منفی داشت و این به معنای نگاه آگاه و کوله بار تجربه فیلمسازی است که استیصال جوانان قصه اش را به دور از هر گونه شعارزدگی به تصویر می کشد.
به عبارت دیگر، مرهم، کاملا مستعد بود که به «فقر و فحشا» 2 تبدیل شود و برای رسیدن به این مقصود فقط به کمی کج سلیقگی و نگاه سطحی نیاز داشت تا آن هم به ورطه ی انبوه فیلم هایی بیفتد که بیهوده سعی در سیاه نمایی دارند و هیچ دید و بصیرتی به مخاطب خود ارائه نمی دهند، جز بازی با احساسات همیشه بیدار جماعت ایرانی.

فیلم هایی که بدون هیچ منطق روایی به دور از هر گونه شخصیت پردازی، کاراکترهای قصه شان را یکسره بدمن جلوه می دهند و در پایان شادمان از این که مانیفست جامعه شناسانه و روان شناسانه ارائه داده اند، سرمست می شوند و تازه این پرسشگر است که در برابر هر گونه نقد و سوالی به نافهمی و نادانی متهم می شود.
حالا در این فضا، دیدن مرهم، شرافت فیلمسازی را یادآور می شود که گویی خودش هم در سرگردانی چرایی آثار گذشته اش، چرخشی 180 درجه ای داشته و می خواهد با مخاطب خود صادقانه برخورد کند. مخاطبی که این بار با پیچیدگی ها و اداهای فلسفی نما روبه رو نیست.
فضاهای بکری که داودنژاد برایمان تدارک دیده، با آن میزانسن بندی های ناب، به همراه استفاده به جا از دوربین روی دست، کولاژی فراهم می کند که گذشتن از آن و لب به تحسین نگشودنش، اعتماد به نفس قابل توجهی می خواهد که البته در این روزگار به وفور یافت می شود.

امیل زولا در تعریف خود از اثر هنری بیان می دارد که : " اثر هنری گوشه ای از طبیعت است که از خلال یک طبع خاص دیده شده باشد." حال اگر واقعیات تصویر شده در مرهم را گوشه ای از زخم های زیستن بدانیم، در این بین، داودنژاد بهترین قضاوت را داشته و آن بی قضاوتی او بود. راوی قصه می توانست وزنه فیلم را به هر سویی که می خواهد بکشاند و بالاخره یک طرف قضیه را متهم سازد و خیال همه را راحت کند. اما اتفاقا راهی که داودنژاد در مرهم پیش گرفت به شکلی هولناک تر یادمان انداخت که دست ها، بدجور، روی دست مانده است.
حیف است به بازی های حساب شده و شسته رفته فیلم اشاره نکنیم. پیرزن های قصه، خوب به دل می نشینند و طناز طباطبایی هم از آزمون خود سربلند بیرون می آید. اما، بهترین بازی ارائه شده را از آن رضا داودنژاد می دانم که در طول فیلم یه شدت سعی در به هم زدن معادلات ذهنی بیننده داشت و انصافا هم به هدف خود رسید
پایان قصه، مریم به عزیزش رسید اما دوربین کارگردان و به همراه او، مخاطب، به عقب برمی گردد تا مریم هایی را که به عزیزشان نرسیدند و نیمه راه سرگشتگی، جا ماندند را جستجو کند تا بلکه هر چند دیر اما دست آخر، مرهم به زخم هایشان گذاشته شود.
دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست